Το Χέρι Που Κουνάει Την Κούνια

 

Η μάχη των φύλων είναι μια μάχη χαμένη.

Χθες πήγαμε στο πάρκο με τον γιο μου. Μπορεί να παραπονιέμαι ότι είμαστε όλοι μέρα κλεισμένοι σπίτι ελέω κορωνοϊού και βρέφους, αλλά κι όταν βγαίνουμε, παραπονιέμαι για το πού ζούμε και το πού ήρθαμε, οπότε μηδέν στο πηλίκον. Πήγαμε που λέτε στο πάρκο, και ο μικρός ήθελε να κάτσει στις κούνιες. Εκεί ήταν ήδη δύο κοριτσάκια, 6-7 ετών τα οποία κρατούσαν τις κούνιες για πολλή ώρα και ενώ ο γιος μου τις πλησίασε καθιστώντας το ενδιαφέρον του για την κούνια εμφανές, καμία δεν συγκινήθηκε να του παραχωρήσει τη θέση της.

Στα πολλά ο γιος μου έρχεται σε μένα και μου λέει «παπά, δεν σηκώνεται καμία να κάνω κι εγώ». «Δεν πειράζει», του απαντώ, «περίμενε λίγο και κάποια από τις δυο θα αδειάσει». Λες και το έκαναν ξεπίτηδες, καμία δεν συγκινούνταν. Πέρασαν δέκα λεπτά, ξανά μανά, καμία ένδειξη φιλότιμου. «Τι θα κάνουμε», μου λέει, «άμα πας και τους ζητήσεις ευγενικά να σου παραχωρήσουν μία όλο και κάποια θα συγκινηθεί», του λέω. Πάει εκεί ο καημένος και τους λέει επί λέξει «θα μπορούσα σας παρακαλώ να κάνω κι εγώ λίγη κούνια;» - ποτέ δεν τον άκουσα πιο ευγενικό. Είχα εντυπωσιαστεί! Και φυσικά απάντησαν και οι δύο, λες και ήταν συνεννοημένες, ένα αυτάρεσκο και βροντερό «ΟΧΙ» συνοδευόμενο με υφάκι «λέμε όχι, κι αν μπορείς, τόλμα να αντιδράσεις».

«Παπά, το ζήτησα ευγενικά και είπαν και οι δύο όχι».

Όχι μόνο σου είπαν όχι, στο είπαν και με υφάκι, ήθελα να του πω. Γιατί; Γιατί είναι μαλακισμένες από κούνια. Έτσι τις μεγαλώνουν. Είναι γυναίκες, κάνουν ό,τι θέλουν και άντε τόλμα εσύ μετά να τις βάλεις στη θέση τους, να το γυρίσουν στη θυματοποίηση και να γίνει δικός τους ο κόσμος όλος. Χαμένος από κάθε άποψη θα βγεις. Τι εικόνα δίνεις προς τα έξω όταν τα βάζεις με δύο κοριτσάκια που κάνουν κούνια; Ότι είσαι αδύναμος. Ποιος επιχειρεί να αποδείξει το δίκιο του με επιχειρήματα; Ο αδύναμος. Ποιος ελπίζει ότι θα συνετίσει τον άλλον με ευγένεια; Ο αδύναμος.

«Πάμε να φύγουμε» του είπα νευριασμένος, πριν απλωθώ και αρχίσω να του εξηγώ τι έχει να περάσει από την εφηβεία και μετά με δαύτες. Εν τω μεταξύ, σημειώστε ότι τα κοριτσάκια στο πάρκο ήταν ασυνόδευτα, ή τέλος πάντων οι γονείς τους ήταν πολύ μακριά για να μπορώ να απευθυνθώ σε εκείνους. Οπότε είχαν το σύμπαν με το μέρος τους. Αν τολμούσα εγώ να τα βάλω στη θέση τους και να τους υποδείξω ότι το πάρκο δεν είναι δικό τους και ότι πρέπει όλα τα παιδάκια να εξυπηρετηθούν με τη σειρά, θα έμπαινα σε πόλεμο, οπότε ας αποχωρούσα πριν να πέθαινε άμαχος πληθυσμός.

«Πάμε να φύγουμε» του είπα, μικρός είσαι, θα συνηθίσεις. Φεύγοντας μας επιτέθηκε ένα σκυλί. Έτρεξε κατά πάνω μας, ο Αλέξης τρόμαξε κι άρχισε να τρέχει, ο σκύλος τον κυνήγησε ακόμα πιο παθιασμένα, άρχισε να φωνάζει και να κλαίει. Είδα κι έπαθα να καλμάρω το σκυλί κι αφού άρχισα να φωνάζω μέσα στο πάρκο «μην τρομάζεις, να σε μυρίσει θέλει» εμφανίστηκε και η ιδιοκτήτρια, μια αναίσθητη μαλακισμένη, η οποία πήγαινε περίπατο αμέριμνη. Όσα νεύρα είχα από τα κοριτσάκια, τα έβγαλα πάνω της. «Δεν βλέπεις την ταμπέλα ηλίθια, οι σκύλοι ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ σ’ αυτό το πάρκο! Υπάρχει άλλο, ειδικά για σκυλιά, δυο τετράγωνα πιο κάτω. Κι αφού τον έφερες που τον έφερες, τουλάχιστον βάλε του λουρί! Βλήμα! (το βλήμα δεν το είπα, το είπα από μέσα μου)».

«Ε, σιγά το πράμα» μου είπε.

Άτε άσσιχτίρ ζώα, ανάθεμα την ώρα που βγήκαμε από το σπίτι και ήρθαμε σ’ επαφή μαζί σας!

Μεγαλώνουμε γιους βούτυρους και κόρες αππωμένες. Αυτό ήταν ανέκαθεν το πρόβλημα της Κύπρου και τίποτε άλλο.

Αφήστε Με Ήσυχο

 

Έλεγα εχθές σε μία φίλη ότι ο μόνος τρόπος να γλιτώσω την κατάθλιψη, την οποία θεωρώ ότι ήδη έχω ούτως ή άλλως εκ γενετής ως ένα βαθμό, είναι να μην ακούω και να μην μαθαίνω τίποτα.

Μετά τα μουντά δύο χρόνια στα οποία έχουμε φλομωθεί με το θέμα του κορωνοϊού, τώρα ήρθε η Ουκρανία να μας αποτελειώσει. Φυσικά, χέστηκα για την Ουκρανία. Εννοείται ότι την υποστηρίζω και εννοείται ότι δεν είμαι από τους γνωστούς, απολιτίκ ηλίθιους οι οποίοι δηλώνουν ότι είναι «με την ειρήνη» γενικώς και αορίστως σαν να μην υπάρχει εισβολή, σαν να μην υπάρχουν ρωσικοί βομβαρδισμοί. Όμως, ναι, εμένα το πραγματικό μου πρόβλημα και φόβος είναι η ευκολία με την οποία γίνεται πια ο πόλεμος. Έτσι στα καλά καθούμενα, μία ανεξάρτητη και αναγνωρισμένη χώρα μέλος του ΟΗΕ, αποφασίζει να προσδιοριστεί όπως γουστάρει, και επειδή ο γείτονας της δεν το εγκρίνει, τη βομβαρδίζει. ΟΚ, δεν είναι τόσο απλοϊκό. Αλλά επί της ουσίας, ο συγκεκριμένος πόλεμος αυτό καταστρατηγεί. Την ελευθερία του προσδιορίζεσθαι. Μπορείς να είσαι ό, τι θέλεις, φτάνει αυτό να μην ενοχλεί τον ισχυρό γείτονα.

Τα ίδια θα συμβούν και στην Κύπρο – κατ’ ακρίβεια ήδη συμβαίνουν και απλώς τα συνηθίσαμε. Η Κύπρος οφείλει να είναι ανεξάρτητη και ο λαός της δεν έχει δικαίωμα να προσδιορίζεται. Έχουν όλοι οι άλλοι. Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα συζήτησης το οποίο βαριέμαι τώρα να αναπτύξω. Στην ηλικία μου έχουν αποκρυσταλλωθεί όλα μέσα μου, δεν θέλω να συζητώ. Όλα λήγουν με ένα «μακάρι να πτωχεύσετε» (το «να πα να γαμηθείτε» το θεωρώ ευχή), και δεν νιώθω και τύψεις.

Τα έχω κλείσει όλα. Έχω αφαιρέσει την εφαρμογή του τουίτερ από το κινητό, έχω αφαιρέσει όλα τα ειδησεογραφικά σάιτς από το τάιμλάιν μου στο φέησμπουκ, δεν ανοίγω την τηλεόραση, κι αν τύχει και παίξει δελτίο ειδήσεων κατά λάθος ενόσω παρακολουθεί ο γιος μου, βάζω κατευθείαν άσχετα βίντεο κλιπ στο γιουτιουμπ. Δεν θέλω καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ασχολούμαι με άλλα για να ξεχνιέμαι. Τα ίδια έκανα κάθε φορά που ξεσπούσε ένας πόλεμος στην ανθρωπότητα και φοβόμουν.

Το 2001 με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν έβλεπα ανελλιπώς Big Brother 1. Το 2003 με την εισβολή στο Ιράκ, ήμουν φοιτητής και είχα απομονωθεί μέσα στο δωμάτιο της εστίας στην οποία διέμενα και απλά διάβαζα. Είχα βγάλει 2:1 εκείνη τη χρονιά εξαιτίας της απομόνωσης. Την επόμενη χρονιά, όταν ο πόλεμος έπαψε να αποτελεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και ξεθάρρεψα, έπεσε και η επίδοση μου. Ε, τώρα με τον πόλεμο δίπλα μας, ασχολούμαι μόνο με τα παιδιά μου και τη Γιουροβίζιον. Είναι γελοίο το ότν ενέσκηψα εκεί σε τόσο τεράστιο βαθμό, αλλά δεν έχω άλλη διέξοδο.

Διαβάζω κάτι μαλακιάρες ώρες-ώρες. Ότι δεν επιδείξαμε την ίδια ευαισθησία όταν γίνονταν άλλοι πόλεμοι, στο Αφγανιστάν φερ’ ειπείν ή στο Ιράκ. Μα φυσικά και δεν επιδείξαμε. Δεν είναι όλοι οι πόλεμοι το ίδιο. Αξιακά μπορεί να είναι, αλλά είμαστε άνθρωποι και δεν ιεραρχούμε τα πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αλλιώς θα πενθήσουμε όταν πεθάνει ένας γείτονας, αλλιώς όταν πεθάνει ένας φίλος μας, αλλιώς όταν πεθάνει ένας γνωστός μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε τη φρίκη του θανάτου. Έτσι πάει και με τον πόλεμο. Αλλιώς θα συμπονέσουμε τους Ουκρανούς, αλλιώς τους Ιρακινούς, αλλιώς τους απανταχού Έλληνες. Δεν μπορούμε να επιδεικνύουμε την ίδια ευαισθησία σε κάθε περίπτωση. Δεν μας ενώνουν τα ίδια βιώματα. Το ίδιο ισχύει και στο προσφυγικό. Οποιοσδήποτε ξεσπιτώνεται είναι κρίμα, δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου, αλλά ευχαρίστως θα σπίτωνα μία οικογένεια η οποία ξεσπιτώθηκε εξαιτίας του πολέμου και ήρθε εδώ με τα παιδιά της με το βρακί που φορά, και εννοείται θα αγνοούσα ένα μαντράχαλο που βρέθηκε εδώ υπό μυστήριες και θολές περιστάσεις, χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα.

Αυτό δεν είναι υποκρισία. Αυτό είναι τίμια και ισοζυγισμένη σκέψη. Φυσικά, δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω τέτοια, καθότι γνωρίζετε τι γνώμη έχω για όσους προβάλλουν τέτοια επιχειρήματα.

Εν πάση περιπτώσει, έχω κουραστεί και έχω βαρεθεί.  

Το Γαμωκουκλόσπιτο

 

Σας είχα υποσχεθεί την ιστορία του «κουκλόσπιτου».

Η ιστορία του κουκλόσπιτου δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε ένα ποστ δυο σελίδων. Θα μπορούσα να την αναπτύξω σε διατριβή, αλλά ας προσπαθήσω να τη συμπτύξω στην ουσία της όσο το δυνατόν καλύτερα χάριν συντομίας.

Βασικά όλα άρχισαν όταν ο γιος μου είδε στο Νετφλιξ μία ηλίθια, ονόματι Γκάμπι, η οποία παίζει με ένα μαγικό κουκλόσπιτο στα δωμάτια του οποίου συμβαίνουν διάφορα μαγικά πράγματα. Επειδή τα σημερινά πεντάχρονα είναι έτη φωτός πιο μπροστά από την εποχή τους, ο κύριος Αλεξάκος έκατσε και το έψαξε περαιτέρω, κι ανακάλυψε ότι το συγκεκριμένο κουκλόσπιτο εκτός από σειρά στο Νετφλιξ είναι και παιδικό παιχνίδι το οποίο πωλείται στο Άμαζον.

Έπαθε ένα παροξυσμό με το κουκλόσπιτο εκείνη τη μέρα, μας έπρηξε τα παπάρια τόσο πολύ, που του υποσχεθήκαμε ότι θα του το αγοράζαμε στη γιορτή του. Μπήκα στο Άμαζον και είδα ότι υπήρχε ένα τελευταίο σε στοκ σε μαγαζί στην Αμερική, και πλήρωσα τα μαλλιοκέφαλά μου σε μεταφορικά για να του το παραγγείλω. Εκατό ευρώ κόστισε αυτή η μαλακία, και άλλα εβδομήντα σε μεταφορικά! Του ανακοίνωσα αυτοστιγμεί ότι του το αγόρασα για να πάψει να με πρήζει. Ο ενθουσιασμός του ήταν απερίγραπτα συγκινητικός.

Από τη στιγμή που του ανακοίνωσα ότι το κουκλόσπιτο παραγγέλθηκε άρχισε να συζητά μόνο γι’ αυτό σε βαθμό που ανησύχησα. «Τι ωραία που θα αποκτήσω κουκλόσπιτο», «αγωνιώ να παραλάβω το κουκλόσπιτο», «τι λες να έχει μέσα το κουκλόσπιτο» και άλλα τέτοια. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να τον προειδοποιήσω ότι αν την επόμενη μέρα πήγαινε στο σχολείο με τον ίδιο ενθουσιασμό και ανακοίνωνε στους φίλους του ότι παρήγγειλε «το κουκλόσπιτο της Γκάμπι», πιθανόν να τον κορόιδευαν γιατί το συγκεκριμένο παιχνίδι θεωρείται κοριτσίστικο.

Εκεί έπεσε το σύμπαν να με φάει περί στερεοτύπων και λοιπών μαλακίων.

Να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα τα οποία έχουν αποκρυσταλλωθεί μέσα μου χρόνια τώρα.

1.       Τα στερεότυπα δεν καθορίζουν τη ζωή μου.

2.      Τα στερεότυπα καλώς ή κακώς υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι.

3.      Η καταπολέμηση τους είναι μάταιη και καταδεικνύει βλακεία από μέρους του πολέμιου.

 

Τα στερεότυπα δεν τα βγάλαμε από τον κώλο μας. Δεν αποτελούν προϊόντα της φαντασίας μας. Είναι εκεί επειδή κάποιοι, συνήθως πολλοί, συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο. Μπορεί αυτός ο τρόπος να παρασύρει κι άλλους στο βούρκο, και να τους αδικεί, αλλά αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες της στατιστικής.

Αν φερ’ ειπείν κάνουμε μία έρευνα και αποδείξουμε ότι 9 στους 10 οδηγούς που συλλαμβάνονται μεθυσμένοι στην Κύπρο προέρχονται από μία συγκεκριμένη εθνικότητα που κατοικεί στην Κύπρο, τότε είναι ασφαλές να πούμε ότι η συγκεκριμένη εθνικότητα μπεκροπίνει και αδιαφορεί για τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Αυτό κάποιοι το εκλαμβάνουν ως ρατσιστικό στερεότυπο, αλλά είναι απλώς ένα στατιστικό συμπέρασμα. Προφανώς και δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι της συγκεκριμένης εθνικότητας οδηγούν απρόσεχτα, αλλά όπως προ-είπα, αυτοί αποτελούν την παράπλευρη απώλεια.

Κι άλλο παράδειγμα. Αν πάμε και καθίσουμε σε μία συγκεκριμένη κερκίδα φιλάθλων κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα και παρατηρήσουμε ότι οι άνδρες φίλαθλοι βρίζουν περισσότερο από τις γυναίκες, αυτό αποτελεί μία στατιστική πραγματικότητα. Αριθμοί που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Προφανώς, το συμπέρασμα ότι οι άντρες βρίζουν συχνότερα από τις γυναίκες είναι γενικευμένο και στερεοτυπικό, αλλά αν αυτό συμβαίνει σε ένα μεγάλο δείγμα του πληθυσμού, it is what it is, τι να κάνουμε τώρα; Αποδεχτείτε το.

Έτσι και με το γαμημένο κουκλόσπιτο. Αν το κουκλόσπιτο αγοράζεται κυρίως από κορίτσια, τότε αποτελεί θέλοντας και μη ένα κοριτσίστικο παιχνίδι. Προφανώς, μπορεί να παίξει μ’ αυτό όποιος γουστάρει, και λογαριασμό δεν θα δώσουμε σε κανέναν αν γουστάρουμε να παίζουμε με κοριτσίστικα παιχνίδια, αλλά με στατιστικούς όρους ομιλώντας, ναι, πρόκειται για κοριτσίστικο παιχνίδι.

Έτερον εκάτερον, και καλό είναι να διαχωρίζουμε τα δύο. Η ύπαρξη στερεοτύπων δεν είναι από μόνη της κακό πράγμα. Τα στερεότυπα βλάπτουν μόνον όταν χρησιμοποιούνται με τρόπο που να αποκλείουν οποιονδήποτε άλλον επιθυμεί να συμπεριληφθεί στη συγκεκριμένη ομάδα. Δηλαδή, κακό θα ήταν αν ένα αγόρι αποκλείεται από το παιχνίδι του κουκλόσπιτου απλά και μόνο επειδή το συγκεκριμένο θεωρείται κοριτσίστικο παιχνίδι.

Φυσικά, αυτοί οι διαχωρισμοί ενοχλούν πολύ κόσμο, ειδικά όσους είναι ανίκανοι να αντιληφθούν ότι τα πάντα στη ζωή έχουν ένα τίμημα.

Εγώ θεώρησα σωστό να εξηγήσω στον γιο μου ότι έχει κάθε δικαίωμα να γουστάρει το κουκλόσπιτο εξ ου και του το αγόρασα αβλεπί. Αλλά θεώρησα ακόμα μεγαλύτερο καθήκον μου να του εξηγήσω ότι το κουκλόσπιτο έρχεται με το πακέτο του. Και δεν εννοώ το χάρτινο περιτύλιγμα. Πιθανόν κάποιοι συμμαθητές του να κοροϊδέψουν αυτή του την επιλογή. Υπάρχουν κι αυτοί ανάμεσά μας και δεν μπορούμε να τους σκοτώσουμε. Μόνο να τους διαχειριστούμε. Οφείλει το παιδί να είναι προετοιμασμένο ψυχολογικά για τη χλεύη και την ειρωνεία που δυνατόν να δεχτεί για την επιλογή του κουκλόσπιτου. Είναι ζούγκλα εκεί έξω και αύριο μπορεί να δεχτεί ακόμα περισσότερο ψυχολογικό πόλεμο για ακόμα πιο ηλίθιους λόγους. Εννοείται πως δεν πρέπει να πτοηθεί ή και να αλλάξει τα θέλω του. Όμως οφείλει να γνωρίζει και τι ισχύει βάσει των κανόνων της κοινωνίας, ώστε να προασπιστεί κατάλληλα τις επιλογές του.

Όταν εγώ έγινα 19 χρονών ανακάλυψα ότι η Γιουροβίζιον θεωρείται γκέι διαγωνισμός. Αυτό με σόκαρε αρχικά, και εν μέρει μου προκάλεσε αμηχανία. Αλλά δεν με πτόησε. Δεν μπορώ να αποποιηθώ κάτι που απολαμβάνω απλά και μόνο επειδή μία κοινωνική μερίδα το οικειοποιήθηκε. Θα μου πείτε, η Γιουροβίζιον είναι πρωτίστως ένα οικογενειακό θέαμα και θα συμφωνήσω. Αν όμως 9 στους 10 ανθρώπους που το υποστηρίζουν παθιασμένα είναι γκέι, τότε το συγκεκριμένο πρόγραμμα στερεοτυπικά θεωρείται γκέι. Και είναι οκ! Θα ήταν ηλίθιο εκ μέρους μου να πολεμήσω κατά του στερεοτύπου. Μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει, αυτό ισχύει. Ήταν άβολο που έπρεπε να επωμιστώ το βάρος, αλλά είναι πιο χρήσιμο να γνωρίζω τι συνεπάγεται η αγάπη προς τη Γιουροβίζιον ώστε να είμαι προετοιμασμένος ως προς το τι θα ακούσω.

Όταν ο πατέρας μου ήταν στο Γυμνάσιο τη δεκαετία του ’60, έπαιζε πιάνο. Είχε τρομερό μουσικό αφτί, μακριά δάχτυλα τα οποία του επέτρεπαν να χειρίζεται πολύ καλά τα πλήκτρα. Μια μέρα προσκάλεσε φίλους στο σπίτι του και όταν είδαν το πιάνο στο σαλόνι του είπαν: «Μα, παίζεις πιάνο; Μήπως είσαι αδελφούλα;» Έκτοτε το πιάνο έμεινε εκεί ως διακοσμητικό στοιχείο. Δεν το ξανά-άγγιξε. Φυσικά, ο πατέρας μου ισχυριζόταν ότι δεν «τραυματίστηκε» ιδιαίτερα από το γεγονός. Μου το διηγιόταν και γελούσε μετά από χρόνια. Όποτε πηγαίναμε επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς μου καθόταν στο πιάνο και μου έπαιζε χωρίς να έχει γνώσεις, όποιο τραγούδι του ζητούσα. Ο πατέρας μου ήταν άλλης γενιάς άνθρωπος βέβαια, και δεν επρόκειτο να σταθεί στο ύψος της επιλογής του, ούτε θα υπερασπιζόταν με οποιοδήποτε κόστος την επιλογή του. Προτιμούσε να καταργήσει ένα μέρος του εαυτού του και να γίνει δέσμιος του στερεότυπου. Οι άντρες δεν παίζουν πιάνο.  

Εγώ δεν μπορώ να στερούμαι οτιδήποτε μου δίνει χαρά επειδή κάποιες επιλογές θεωρούνται στερεοτυπικές. Είμαι πιο ελεύθερος. Γι’ αυτό και όταν κλήθηκα να αγοράσω το κουκλόσπιτο το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Όφειλα όμως να τον προστατέψω. Και να του εξηγήσω ότι υπάρχουν μαλάκες που θα του πουν «το και το». Και να είναι προετοιμασμένος να τους αντικρούσει, ή απλά να τους γράψει στ’ αρχίδια του.

Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν χρειάστηκε να συμβεί. Ο ίδιος ο γιος μου με το που παρέλαβε το κουκλόσπιτο έπαιξε μία φορά μαζί του και μετά έκανε κάτι, κατά τη γνώμη μου πολύ χειρότερο!

Ανακάλυψε μέσα στο κουτί ένα bar code, πήρε το τάμπλετ και το σκάναρε, κατέβασε μία εφαρμογή από το apple store η οποία σου επιτρέπει να παίζεις με το κουκλόσπιτο ψηφιακά στο τάμπλετ, αντί με το πραγματικό, το πλαστικό, και έτσι μας έμεινε στο σαλόνι να πιάνει απλά χώρο!

Αυτό, δηλαδή το γεγονός ότι προτιμά να παίζει με ένα ψηφιακό κουκλόσπιτο παρά με τη χειροπιαστή μορφή του, είναι για μένα πιο ανησυχητικό από οτιδήποτε άλλο.

Τι να πεις! Τζάμπα τα 200 ευρώ που πέταξα!

Νηστεία

 

Αποφάσισα, προ ολίγου, ότι φέτος για πρώτη φορά στη ζωή μου, θα δοκιμάσω να νηστέψω. Δεν θα κόψω το φαγητό, άλλωστε είμαι τόσο ιδιότροπος που αν κόψω το φαγητό θα πεθάνω. Θα κάνω κάτι πιο καθαρτικό: Θα νηστέψω τα κοινωνικά δίκτυα. Θα το κάνω δώρο στον εαυτό μου, με την ελπίδα να τα κόψω μια και καλή και μετά το Πάσχα. Αντιλαμβάνομαι το μεγαλόπνοο και φιλόδοξον του πράγματος, αλλά μια δοκιμή δεν βλάπτει. Δεν έχω νηστέψει ποτέ στη ζωή μου το παραμικρό. Ευκαιρία είναι να δω τις αντοχές μου.

Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν καταντήσει τα μάλα τοξικά. Πάντα έτσι ήταν θα μου πεις. Ναι, θυμάμαι ότι και τα μπλογκς όταν ήταν στα φόρτε τους ήταν ανυπόφορα. Έμπαινα στο προφίλ μου εδώ κάθε πρωί και έβρισκα τόνους από hate mail. Είχα φτάσει στο σημείο να μην το αντέχω. Αλλά ήμουν νέος και δεν με επηρέαζαν και τόσο. Το αντιμετώπιζα σαν μέρος του παιχνιδιού. Σήμερα, στην ηλικία μου δεν θα το άντεχα.

Όπως και να ‘χει. Αυτό κόπασε από το 2010 και μετά όταν όλα τα ξόανα ξεκουμπίστηκαν από τα μπλογκς και μεταφέρθηκαν στο τουίτερ. Υπάρχει τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Και δεν βγάζω απέξω την ουρά μου. Παραδέχομαι ότι κι εμένα, ενίοτε, μου βγάζουν τον χειρότερο μου εαυτό και βρίζω και ξεκατινιάζομαι ακόμη και για θέματα που ουδόλως με αφορούν. Ή πολλές φορές με συλλαμβάνω να καβγαδίζω στα καλά καθούμενα με τον κάθε ένα απλά και μόνο επειδή ξύπνησα στραβά και ψάχνω κάπου να εκτονωθώ. Δεν είναι υγιές αυτό το πράγμα. Θέλω να το κόψω ή και να το μειώσω δραστικά.

Μα ναι, μόλις προ ολίγου μπήκα στη διαδικασία να βρίσω κάποιον απλά και μόνο επειδή τόλμησε να γράψει την άποψή του για ένα τραγούδι με την οποία διαφωνούσα και τον βρήκα υπερβολικό. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Στο τσακ κρατήθηκα και δεν απάντησα. Έσβησα την βρισιά τελευταία στιγμή. Ο γραπτός λόγος, δυστυχώς, παρεξηγείται έτι περισσότερον. Πολλά αρνητικά λόγια όταν λέγονται ενώπιος ενωπίω, καταπίνονται και χωνεύονται ευκολότερα παρά όταν τα διαβάζεις και δεν ξέρεις τις προθέσεις, τον τόνο και το ύφος του αλλουνού. Είναι επόμενο να πυροδοτούνται εντάσεις από το μηδέν.

Διάβασα, συν τοις άλλοις, ότι ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την κατάθλιψη, την οποία άρχισα να πιστεύω ότι μου χτυπά εκ νέου την πόρτα, φέρουν τα σόσιαλ. Ειδικότερα μετά τον κορωνοϊό, ο οποίος είναι ακόμη εδώ, αλλά είναι σαν να μην είναι εξαιτίας του μπάσταρδου του Πούτιν, η διάθεσή μου έχει πέσει στα Τάρταρα. Κοιμάμαι – ξυπνάω, μόνη μου έγνοια «τι ώρα θα φάμε τα πυρηνικά» και «τι ώρα θα πεθάνουμε». Δεν φχαριστιέμαι τίποτα πια. Είχα κόψει τα Δελτία Ειδήσεων τα τελευταία τέσσερα χρόνια εξαιτίας του δικτάτορα υιού μου, ο οποίος δεν μας επιτρέπει να δούμε τίποτε άλλο πλην παιδικών βίντεο στο Νέτφλιξ και είχα βρει την υγειά μου. Τώρα που αρχίσαμε να ξανά-έχουμε επαφή με την πραγματικότητα, επέστρεψε και η σκιά της κατάθλιψης.

Τέλος πάντων. Εγώ θα το δοκιμάσω, κι ό,τι γίνει. Εννοείται ότι θα μπαίνω εδώ και θα γράφω το μακρύ και το κοντό μου για οτιδήποτε με απασχολεί. Αλλά περαιτέρω σχέσεις και διαδράσεις, κομμένα όλα σύρριζα. Ευκαιρία να αφοσιωθώ στο μυθιστόρημα που γράφω και το οποίο όσο πάει μου αρέσει και εμένα πιο πολύ.

Θα ήθελα να σου γράψω και την ιστορία του κουκλόσπιτου που έγινε πρόσφατα πεδίον ανταλλαγής πυρών στην οικία μας, αλλά επιφυλάσσομαι γι’ αργότερα. Τώρα νύσταξα.

Γεια!