Βάσει Πρωτοκώλου

Εκτός από τον πρόεδρο της Ζουαζιλάνδης και λοιπών πρώην αγγλικών αποικιών, το παρόν στον γάμο το έδωσε και ο ολόδικός μας, Δημήτρης. Ιδού λίγα παρασκήνια, όπως τα κατέγραψε ο αποκλειστικός μας απεσταλμένος στο Λονδίνο:

Beckham: Dimitris! What a pleasant surprise!

Χριστόφκιας: Ίντα ρε παιδί;

Beckham: I was not expecting to see you here!

Χριστόφκιας: Γιατί ποιος το εξπέκτετ, ρε παίχτη μου;

Beckham: A wonderful surprise, no doubt!

Χριστόφκιας: Ναι, λαλώ τζιαι της Έλσης, εκάλεσεν μας η ανιψιά σου η Ελισάβετ, σάστου! Χαχαχαχα.

Beckham: Hilarious!

Χριστόφκιας: Χιλάριους, χιλάριους. Αλλά να σου πω την αλήθκεια, εγώ τούντα παναΰρκα, βαρκούμαι τα. Εμείς που επαντρέψαμεν την Χριστίνα στον Τζιύκκο, με φόρμαλ ντίννερς είχαμε, με τίποτε. Παστίτζιην που τον Ζορπά τζιαι εν τζιαι πολλύν τους! Η μόνη υπερβολή που ήθελα να κάμω ήταν να βάλω κότσιηνο χαλί…

Posh Spice: Oh, you have a daughter?

Χριστόφκιας: Yes, she is an actor. From Satyrical Theatre. Very talented! If I knew you from before, I say to you to take her at the Spice Girls. She has also red hair like Gerry Halliwell, the one that left you!

Beckham: Splendid! She could be the Halloumi-Spice!

Χριστόφκιας: Μα πόσην ώρα σιόρ εννά στεκούμαστεν δαμέ;

Beckham: Patience Dimitris.

Χριστόφκιας: Πε μου ρε παιχταρά μου, με στο συμπάθκιο τζιόλας, πόσα τους εβάλατε στο φακελάκι;

Beckham: …

Χριστόφκιας: Εμείς εφέραμεν τους δώρο θκυο σινιά αφέλια που έκαμεν η Έλση τζιαι λλίον κλέφτικον!

Beckham: Kleftikon?

Χριστόφκιας: Yes, how do you say… Stolen meat.

Μετά από λίγο, επική συνάντηση με Έλτον και τρελοπαρέα:

Elton John: Jesus! What a great coincidence!

Χριστόφκιας: Όχχο, μάνα μου! Τα κοπέλια!

David Furnish: Oh, Mr. President!

Χριστόφκιας: Ίντα χαπάρκα Έλτον; Έννα πεις κανέναν τραούδιν πόψε να ‘ρτουμεν στο κκέφι;

Elton John: No singing for me tonight. Am just here with my partner. Where’s yours?

Χριστόφκιας: My partner? You mean Talat? Mehmet no invited. Stayed in the island. Πάντως ρε μασκαρούθκια, άμα σας θωρώ μαζί συγκινούμαι! Είσαστε σύντροφοι, με τη σημασία της λέξης!

Elton John: No, I meant, your wife.

Χριστόφκιας: Α! Σάζεται ακόμα. Εγώ ήθελα την να έρτει στον γάμο απλά ντυμένη. Άμα ήρταμεν τζιαι είδεν ούλλες τούτες τις πελλό-ττασίες ντυμένες έτσι είπεν μου: «Έβρε μου έναν ταξί να με πάρει στο ξενοδοχείο να αλλάξω, γιατί είμαι σαν την Ξια!»… Θέλει να κάμει τη διαφορά!

Elton John: Good God!

Χριστόφκιας: Α, έτην, έρκεται! Με τα άσπρα. Σαν νυφφούλα!

Πέραν από την πλάκα, δύο πράματα έχω να πω για τον χωρκατόγαμο του Λονδίνου.

Ντροπή και αίσχος να ασχολούμαστε με έναν γάμο, του εγγονού μιας βασίλισσας που έδωσε το ΟΚ για να απαγχονιστεί ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης κι άλλοι ήρωές μας!

Δεύτερον, οι γκόμενες σήμερα έδωσαν ρεσιτάλ με τον σχολιασμό του γάμου. Ένιωσα σαν να έχουμε μουντιάλ για γυναίκες. Πήραν εκδίκηση για τα καλά.

Τρίτον, άντε να χωρίσουν με το καλό να προσγειωθούμε όλοι στο 2011.

Στο Unplugged της Άννας

Μόλις επέστρεψα από την unplugged συναυλία της Άννας, στο Θέατρο Στροβόλου, για «το δικαίωμα των παιδιών να ονειρεύονται». Και ήταν μακράν η καλύτερη συναυλία που έχω πάει φέτος, ίσως η καλύτερη Βίσση που είδα τα τελευταία 12 χρόνια που την τρέχω ξωπίσω.

Στα γράφω όπως μου έρχονται:

Αν η Βίσση εξακολουθεί να τραγουδά έτσι στα 53 της, αυτή μια μέρα θα μας θάψει όλους. Δεν υπάρχει αυτή η φωνή. Δεν γίνεται να τραγουδάς έτσι, κορίτσι μου! Απόψε πείστηκα ότι άδικα στεναχωριέμαι που περνούν τα χρόνια και ίσως σταματήσεις κάποτε να τραγουδάς. Εσύ, θα τραγουδάς μέχρι τα 150 σου! Τόσο καθαρή φωνή-καμπάνα έχω να τη ζήσω από το 1993 στο Zoom. Βοηθούσε και το unplugged, βέβαια, που τόνιζε τις ανάσες της, τις τσακίσεις της φωνής, τα γυρίσματα, τις άριες, τα πάντα, αλλά απόψε έχω να το λέω, είσαι μακράν η καλύτερη τραγουδίστρια στην Ελλάδα!

Παρόλο που αυτή η συναυλία ήταν δώρο Θεού για κάθε φαν που σέβεται τον εαυτό του, έχω να πω ότι ψιλό-ξενέρωσα που δεν μπορούσα να τραγουδήσω μαζί της. Να φουσκώνουν τα στήθια μου στο ‘Δώδεκα’ και στο ‘Δεν θέλω να ξέρεις’ και να μην μπορώ να ξεθυμάνω γιατί έτσι όριζε η ατμόσφαιρα της συναυλίας. Εμ, βέβαια! Μου βάλατε πρώτη μούρη τον Αρχιεπίσκοπο, τη Δήμαρχο και κάτι θείτσες με πλατινέ μαλλί οξυζενέ και μαύρη ξεβαμμένη ρίζα ως το αφτί, πώς να αφεθώ να τραγουδήσω; Πώς να εκτονωθώ; Λίγο παρασύρθηκα στα «κακά παιδιά» και τραγούδησα αβίαστα και η μαλάκω η μπροστινή γύρισε να με κοιτάξει με ύφος «σκάσε». Σκάσε εσύ μωρή! Άστο διάλο από ‘κει χάμω! Αν ένας έπρεπε να βρίσκεται μέσα στο θέατρο και να χτυπιέται ήμουν εγώ! Που ένα ρεφραίν ολόκληρο δεν ήσασταν άξιοι να το τραγουδήσετε, ψοφίμια!

Ήταν και ο Τσαλίκης στη συναυλία. Όλες οι εξέχουσες προσωπικότητες! Φαίνεται 17 χρονών από κοντά. Ήθελε σημασία. Προσποιήθηκα ότι δεν τον αναγνώρισα όσες φορές πέρασε από μπροστά μου. Τον φώναξε η Βισσάρα να πουν μαζί τα «Χρόνια της Υπομονής». Για να βαρά το ντέφι, καλός είναι.

Συγκινήθηκα πολλές φορές απόψε, τόσο με την ιστορία του Κενυάτη που «υιοθέτησε» η Κυπριακή Δημοκρατία όσο και με τις εικόνες που προβάλλονταν πίσω, στο βίντεο γουόλ. Αλλά εκεί που ένιωσα πραγματική ανατριχίλα ήταν στο «Πάτωμα», «Στο Θεός Αν Είναι» και στη «Σκανδάλη». Αυτά τα τραγούδια, τα οποία συνέδεσα με την Πρωτοψάλτη δεν πίστευα ποτέ ότι θα βρεθεί κάποιος/α να τα ερμηνεύσει καλύτερα. Αν ήταν απόψε η Πρωτοψάλτη στο θέατρο, από αύριο θα έψαχνε νέα δουλειά. Και δεν το γράφω αυτό με εμπάθεια, αγαπώ την Πρωτοψάλτη, αλλά δεν μας φτάνει, ούτε στο μικρό μας δαχτυλάκι!

Άλλα μικρά:

- Ήταν και ο –αγαπημένος- Θοδωρής Ματούλας στην ορχήστρα και έπαιζε άρπα. Έχω να τον δω από το 2001 στη συναυλία του ΓΣΠ. Το κέντησε το Παραλύω.

- Ανάμεσα στο κοινό βρήκα παλιό, αγαπημένο συμμαθητή από το 1995.

- Στο διάλειμμα μια κοπέλα μου έιπε: «Γεια σου ρε Καρβέλα!» Καμάρωσα σαν γύφτικο σκεπάρνι.

- Η Βισσάρα στο 2^ο πρόγραμμα φόρεσε το κολάν και τον κορσέ της Γιουροβίζιον. Χωρίς το άσπρο πανωφόρι όμως. Έχει ακόμα σώμα 20άρας.

- Η μαμά της Άννας αποχώρησε σε κάποια φάση γιατί συγκινήθηκε πολύ και άρχισε να ζαλίζεται. Είπε ότι δεν αισθανόταν καλά, και όλο το υπόλοιπο το παρακολούθησε από τα παρασκήνια.

- Τα τραγούδια τα είπε όλα, ολόκληρα. Πρώτο κουπλέ, ρεφραίν, δεύτερο κουπλέ, ρεφραίν, γέφυρα, ρεφραίν. Κανονικό ρεσιτάλ δηλαδή.

- Είπε και το ‘Τραίνο’, εκτός προγράμματος.

- Η Κριστίν Κρόκος ήταν παρούσα με την κάμερα παραμάσχαλα.

- Η συναυλία έκλεισε επίσης πολύ συγκινητικά με το Imagine. Beatles για πάντα!

Encore δεν είχαμε. Πώς να υπάρξει άλλωστε με τους μαλάκες που μου μπήξατε στις πρώτες θέσεις ως VIP? Με το που έπεσε η αυλαία ψεύτο-χειροκρότησαν και ξεκουμπίστηκαν. Σαν τους γέρους! Αν αφήνατε τους φανς να κατακλείσουν τις πρώτες θέσεις, τώρα ακόμα εκεί θα ήμασταν να χτυπιόμαστε. Αλλά έτσι είναι… Σαν κάτι τελικούς κυπέλλου της Εθνικής Ελλάδος, που αντί να δίνονται τα εισιτήρια στους πραγματικούς οπαδούς να στηρίζουν τη χώρα, τα μοιράζουν στους Ρουβάδες, τους Ρέμους και τις Βανδές, για να πουλήσουν μούρη στο εβδομαδιαίο ΟΚ. Βρε, ουστ!

Να ‘σαι καλά Βισσάρα μου. Απόψε σε αγάπησα κι άλλο!

Εδώ όλο το πρόγραμμα:

ΜΕΡΟΣ Α:

1. Για Ένα Όνειρο Ζούμε (Μάλα, Λατρεμένη)



2. The Rain Is Coming (αφρικανικό παραδοσιακό)



3. Μέτοικος



4. 
   
   Παραμύθι Ξεχασμένο



5. Ας Κάνουμε Απόψε Μιαν Αρχή



6. Ήτανε Μια Φορά



7. Τέσσερα Τζιαι Τέσσερα



8. Αύγουστος



9. Αγάπησέ Με



10. Αν Σ’ Αρνηθώ, Αγάπη Μου



11. Παραλύω (χαμός!)



12. Μέταλλο (κατά παραγγελία της Μαρίνας Σιακόλα. Live είναι πιο ωραίο και από το cd).



13. Μην Ψάχνεις Την Αγάπη



14. Μες Σ’ Αυτή τη Βάρκα (Αχ, Μπρέντα, σ’ αγαπώ!)



15. Αν Θυμηθείς Στ’ Ονειρό Μου (Μνήμες από Ολυμπιάδα 2004)



16. Μην τον Ρωτάς Τον Ουρανό (με αναφορές στην Σοφία, την κόρη της)



17. Μην Μιλάς Άλλο Γι’ Αγάπη



18. Δώδεκα (Το τσάκισε. Στην κορώνα του «η καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώωωω», δεν είχε καν το μικρόφωνο κοντά στο στόμα κι όμως, έσπαγε τζάμια!)
    

ΜΕΡΟΣ Β:

1. Μεθυσμένη Πολιτεία
   


2. Σ’ Αγαπώ


3. Στα Χρόνια Της Υπομονής
   


4. Το Γιασεμί (κοντεύω να αγαπήσω την Κύπρο εξ αιτίας της! Πόσο όμορφα το είπε!)


5. Ελένη


6. Ερωτευμενάκι (πολύ καλή στιγμή)


7. Κακά Παιδιά (Μεράκλωσα)


8. Μεθυσμένη μου Καρδιά (Θυμήθηκα τον παπά μου)


9. Συ Μου Χάραξες Πορεία (Και η μάνα μου θυμήθηκε τον παπά μου)


10. Ανάθεμά Σε


11. Θεός Αν Είναι


12. Σκανδάλη


13. Το Πάτωμα


14. Δεν Θέλω Να Ξέρεις (με ερμηνεία και πάθος ανάλογα του βίντεο κλιπ από το 1991)


15. Πράγματα


16. Imagine

Δεν είπε κανένα καινούριο τραγούδι. Μας τα φυλάει για το καλοκαίρι. Δεν με χάλασε.

Johny Blue

Τις διακοπές του Πάσχα κατέβηκε ο Γιάννης στην Κύπρο.

Ποιος είναι ο Γιάννης; Αν ψάξεις στα βιντεάκια μου στο πλάι, θα τον βρεις στο τοπ10 με τα πιο ενδιαφέροντα άτομα που γνώρισα την περασμένη δεκαετία. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που γνώρισα όταν πήγα στο Reading να σπουδάσω και αναμφισβήτητα ένας από αυτούς που σημάδεψαν τα φοιτητικά μου χρόνια. Τον γνώρισα δηλαδή στα 20 μου χρόνια και τον ξαναπέτυχα στα 30, με εννέα χρόνια κενό στο ενδιάμεσο, τα οποία όμως, δεν μας φάνηκαν καθόλου. Γιατί είναι απ’ αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις επιτύχει τόσο δυνατό meeting of minds που είναι σαν να τους είδες τελευταία φορά, χθες. Και επειδή αυτό το φαινόμενο σπανίζει, το επικροτούμε και το μνημονεύουμε δημοσίως.

Έτσι που λες, πέρασαν εννέα ολόκληρα χρόνια κι όμως ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πενθήμερο της διαμονής του εδώ, κάναμε άγρια flashbacks στην τότε ζωή μας και φτάσαμε στο σημείο να μελαγχολήσουμε (παλιά μου τέχνη κόσκινο άλλωστε), με το πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και να συνειδητοποιήσουμε πόσο «παλιοί» είμαστε πια. Άκου και φρίξε:

Το 2000, όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά:

Δεν υπήρχε ίντερνετ στα δωμάτια της εστίας. Έπρεπε να πας σε computer lab για να σερφάρεις ή να ελέγξεις μέηλ (που εκτός από τους καθηγητές σπάνια να σου γράψει άνθρωπος που χώνευες!). Σήμερα στο πανεπιστήμιό που φοιτήσαμε καταργήθηκαν τα computer labs, υπάρχει παντού wi-fi. Και στις τουαλέτες και στους κήπους.

Τον πρώτο χρόνο της διαμονής μας στην Αγγλία δεν είχαμε καν κινητά. Εγώ ειδικά, επειδή φοβόμουν να πάω να συνεννοηθώ με τους Εγγλέζους της Vodafone γιατί τα αγγλικά τα μιλούσα σαν Αλβανός, έκατσα κι ένα χρόνο επιπλέον χωρίς κινητό και έκανα όλες μου τις συνεννοήσεις μέσω σταθερού. Ήρωας! Απορώ με μένα σήμερα.

Τότε, δεν υπήρχαν ιστοσελίδες με ελληνικές ειδήσεις. Υπήρχε μόνο το flash.gr και αυτό με χίλια ζόρια άνοιγε. Μαθαίναμε νέα και ειδήσεις για την πατρίδα μέσω τηλεφώνου, σε επικοινωνία με γονείς (τότε, υπήρχαν και γονείς!). Επίσης, δεν υπήρχε το Youtube και όποιο νέο τραγούδι έβγαινε το μαθαίναμε μόνο στις εκάστοτε διακοπές όταν παλιννοστούσαμε στα πάτρια.

Θυμάμαι πάμπολλες φορές να περιμένω στο porter’s lodge για να παραλάβω τον νέο δίσκο της Βίσση (την Κραυγή, τον καιρό εκείνο) και μέχρι να φτάσει το ρημάδι το πακέτο δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ακούσεις τα τραγούδια. Το ίδιο συνέβαινε όταν ζητούσα να μου στείλουν από Κύπρο κανένα περιοδικό, για να ξεστραβωθώ για το τι γίνεται στον κόσμο. Δεν θα ξεχάσω που μέχρι και κασέτες μου είχαν στείλει κάποτε, (το 2002 αν θυμάμαι καλά) με Βραβεία Αρίων μαγνητοσκοπημένα και μερικά επεισόδια Fame Story (επί Καλομοίρας) για να μην νιώθω ξεκομμένος από τα εγκόσμια. Αυτά δεν ήταν δώρα, για μένα ήταν είδη πρώτης ανάγκης!

Ακούγονται όλα πολύ μακρινά κι όμως ήταν μόλις πριν 8 χρόνια. Σήμερα, οι φοιτητές τα βλέπουν όλα σε real time και η έννοια της ξενιτιάς χάθηκε. Ξενιτιά εν έτει 2011 ορίζεται μόνο η απόσταση. Κατά τα άλλα, με μία καλή σύνδεση και μία Νόβα επιβιώνεις ακόμα και στο τελευταίο σκατοχώρι των Midlands.

Παιδί μου, δεν θα ξεχάσω που το 2001, όταν έγιναν τα βραβεία του Ποπ Κορν στο Fever και ακόμα η Βίσση σάρωνε, που ξύπνησα πρωί, πρωί να πάω στη βιβλιοθήκη, να μπω στο site του Mad (το μοναδικό πόρταλ που υπήρχε τότε με μουσικά νέα) για να μάθω πόσα πήραμε! Τι να λέμε τώρα…

Το 2000, όταν πήγα φοιτητής, δεν υπήρχαν ακόμα social media. Δεν υπήρχε facebook, δεν υπήρχε twitter. Τις γνωριμίες τις κάναμε στο πρώτο greek party στο union και αντί για τηλέφωνα ζητούσαμε από τις κοπέλες νούμερα δωματίου. Δεν υπήρχε ούτε «κάνω της άλλης like» ούτε τίποτα. Αν έστελνες μέηλ θεωρούνταν και ριψοκίνδυνο γιατί δεν ήξερες πόσο συχνά κάνει log in η άλλη στον λογαριασμό της.

Νιώθω σαν γέρος τώρα που στα λέω, αλλά έτσι ήταν, και νομίζω ήταν και πολύ πιο ωραία. Και η γιαγιά μου βέβαια, νοσταλγεί την εποχή του ταχυδρομείου και τη γοητεία της χειρόγραφης επιστολής. Έτσι είναι. Η κάθε γενιά νοσταλγεί τα δικά της. Είμαι υπέρ της προόδου, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο νιώθω ότι τα δικά μας ήταν τα καλύτερα.

Γιάννη, δεν γεράσαμε, αλλά οκ. Μεγαλώσαμε.

The Circle of Life

Δεν υπάρχει πιο μίζερο σπίτι από το δικό μας αυτές τις μέρες.

Είμαστε όλοι κάπως...

…Επειδή πέθανε ο μπαμπάς μας τον περασμένο Νοέμβρη. Και είναι παράξενο, γιατί αν ακόμα ζούσε δεν θα άλλαζε τίποτα αυτές τις μέρες. Θέλω να πω, τα τελευταία 30 χρόνια, γραμμένο το είχαμε το Πάσχα οικογενειακώς. Ο πατέρας μου αδιαφορούσε γι αυτή τη γιορτή, μην σου πω ότι στην Ανάσταση ερχόταν με χίλια ζόρια και ισχυριζόταν ότι το Άγιο Φως το ανάβουν οι παπάδες με τον αναπτήρα και μας δουλεύουν όλους ψιλό γαζί. Επίσης, τέτοιες μέρες, σαν αυτές της Μ. Εβδομάδας, εμείς μονίμως καβγαδίζαμε. Τσακωνόμασταν επειδή ήμασταν όλοι σπίτι μαζεμένοι και δεν αντέχαμε να βλέπουμε τη μουτσούνα ο ένας του άλλου από το πρωί μέχρι το βράδυ. Άρα, τώρα, γιατί χολοσκάμε που ησυχάσαμε;

Εμείς σήμερα είμαστε παράξενα. Λες και εξ αιτίας της απουσίας του, εμείς δεν μπορούμε να χαρούμε το Πάσχα. Μα, αφού ουδέποτε το χαρήκαμε. Προς τι το νταούνιασμα; Επειδή, μάνα μου, το μυαλό λειτουργεί αλλιώς. Λειτουργεί με το «αν ζούσε ίσως να ήταν όλα πιο χαρούμενα.» Μα, σου εξηγώ ότι και όταν ζούσε, το Πάσχα ήταν μία κατάθλιψη και μισή εδώ μέσα. Ουδέποτε το προσδοκούσαμε. Όμως είδες κάτι πράγματα; Ακόμα κι έτσι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το μούδιασμα. «Έχουμε πένθος!»

Τέτοιες μέρες νιώθω έντονα την ανάγκη να κάνω παιδί. Αφού πλέον δεν είμαι γιος, πρέπει να γίνω πατέρας. Να συνεχίσω το circle of life. Σήμερα που έπαιζα με τον τρίχρονο ανιψιό μου επιβεβαίωσα ότι επείγομαι. Αν δεν κάνω παιδί σήμερα που ακόμα αντέχω να κυλιέμαι στα πατώματα και να παριστάνω το τεράστιο χταπόδι με τα πλοκάμια που τυλίγει το παιδί και το γαργαλά, πότε θα το κάνω; Στα 40 μου; Που δεν θα σώνω ούτε να σύρω τα πόδια μου; Θέλω παιδί μέχρι τα 32 μου. Και γρήγορα!

Παρόλο που θέλω το παιδί, εντούτοις δεν νιώθω 100% έτοιμος για τον γάμο. Δεν είμαι εντελώς εναντίον του γάμου, αλλά αν μου πεις τώρα αμέσως να παντρευτώ, θα σου πω ότι «θα παντρευτώ όταν μεγαλώσω γιατί ακόμα νιώθω 18 χρονών.» Είμαι, όμως, σίγουρος για το ότι θέλω ένα παιδί για να το μεγαλώνω, να το ζω και να το χαίρομαι. Γίνεται; Δεν γίνεται.

Πάντως, έχω παρατηρήσει το εξής: Καμία μάνα από τις πολλές που κατακλύζουν το εγγύς περιβάλλον μου δεν εκφράζει τη δημόσια ευγνωμοσύνη της που είναι μάνα. Όλες γκρινιάζουν για το πόσο πιεσμένες νιώθουν, για το πόσο περιορισμένο ελεύθερο χρόνο έχουν, για το πόσο ανυπάκουα είναι τα παιδιά τους και για το πόσο «τελειωμένες» ως γυναίκες αισθάνονται μετά τη γέννα. Τις ακούω να γκρινιάζουν και δεν τις αντέχω. Ναι, γιατί πριν η μέση Κύπρια μάνα, ήταν ορειβάτης και τώρα με το παιδί δεν μπορεί ούτε μία βουνοκορφή να τιθασέψει. Βρε, άντε από 'κει! Ακόμα και ξάγρυπνες τρία μερόνυχτα να μένατε για τα παιδιά σας, έπρεπε να λέτε χαλάλι! Και δεν το λέτε, τουλάχιστον δημόσια.

Τέτοια βλέπω και αναρωτιέμαι κατά πόσον είναι εφικτή η υιοθεσία παιδιού από άγαμο άντρα…

Στης Εκκλησιάς την Πόρτα

Η σχέση μου με την εκκλησία είναι κακή.

Βασικά, δεν πάω εκκλησία.

Ακόμα και τη Μεγάλη Βδομάδα, πάω μόνο το Μ. Σάββατο, αλλά τα τελευταία χρόνια που σταμάτησαν να ρίχνουν βεγγαλικά, το έκοψα κι αυτό.

Μόνο σε γάμους και κηδείες πάω στην εκκλησία. Κι αυτό από υποχρέωση προς το ζευγάρι ή τους συγγενείς του πεθαμένου. Άσε που το βρίσκω τρε μπανάλ να παντρεύεται ο κόσμος στις εκκλησίες. Πρωτοτυπία μηδέν! Εγώ θα παντρευτώ στο δάσος, όπως ο Mel Gibson στο Braveheart. Στη φύση κρύβεται ο Θεός, άλλωστε, εγώ εκεί θα τον βρω (φτάνει να βρω και το δάσος βέβαια, γιατί αυτά τα κυπριακά αποκαΐδια δεν προσφέρονται!).

Δεν έχω κοινωνήσει ποτέ μου.

Βασικά, όταν ήμουν στην ‘Α Δημοτικού μας πήρανε να κοινωνήσουμε με το ζόρι με το σχολείο. Μου έκατσε βαριά η κουμανταρία στο στομάχι και ήταν να κάνω εμετό. Πήγα στη δασκάλα μου, την κυρία Έλλη και της έκανα ανάλογο νόημα, ενώ παράλληλα άρχισα να πνίγομαι. Αυτή άρχισε να ωρύεται: «Μην τολμήσεις να κάνεις εμετό τον Χριστούλη γιατί θα το γλείψει ο Παπάς από το πάτωμα!» Στη σκέψη να δω και τον Πάτερ να ρουφά τον εμέτουλλο από το πλακάκι, εντάθηκαν οι αναγούλες. Δηλαδή, σοβαρά τώρα, έτυχε ποτέ να ρουφήξει ο Παπάς τη θεία Κοινωνία από το πάτωμα; Τι άλλο θα ακούσω… Εκ τότε, προς αποφυγήν τέτοιων happenings, εγώ δεν ξανά κοινώνησα.

Άσε, έχω θέμα με τους Παπάδες. Δεν με εμπνέουν ρε παιδί μου. Μα ποιος φυσιολογικός άνθρωπος τη σήμερον ημέρα πάει να γίνει Παπάς; Δεν μιλάω για αυτούς πριν 50 χρόνια που θεωρούνταν γραμματιζούμενοι. Πριν 50 χρόνια και οι δάσκαλοι θεωρούνταν γραμματιζούμενοι (χαχαχα!). Σήμερα, στην εποχή του CERN, ποιος πάει να γίνει Παπάς; Μόνο και μόνο που βλέπω τη γενειάδα τους (ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να κρύβεται εκεί μέσα – χα! Όντως, ένας Θεός!) και το λιγδιάρικο μαλλί τους σε πλεξούδα σαν της Ραπουντζέλ, ανατριχιάζω. Μην μιλήσω για εκείνο το ράσο. Μαύρο ράσο που θυμίζει Σαουδάραβες. Ε, δεν απέχουν και πολύ στον πλούτο εδώ που τα λέμε. Μην σου πω, καλύτερα το άσπρο ράσο του σεΐχη, που δεν απορροφά και τη θερμότητα του ήλιου…

Μια φορά, όταν ήμουν Δ’ Δημοτικού, φέραμε έναν Παπά να κάνει αγιασμό στο σπίτι μας. Ήταν ο ίδιος Παπάς που δίδασκε κατηχητικό στην ενορία μου. Παραξενεύτηκε που δεν πήγαινα στο κατηχητικό και με ρώτησε «εσύ παιδί μου, γιατί δεν έρχεσαι στο κατηχητικό;» Και πετάχτηκε ο πατέρας μου και απάντησε «έννεν ανάγκη να τον μαννέψουμε τέλεια!» Χαχαχα!

Μια άλλη φορά, στο μνημόσυνο του παππού μου, η γιαγιά μου τσακωνόταν με τον Παπά επειδή άρχισε να βρέχει κι αυτός βαριόταν να πει τις προσευχές μέσα στη βροχή. Ήθελε να το ακυρώσουμε και να πάμε άλλη μέρα. Η γιαγιά μου όμως επέμενε και έτσι είπε να της κάνει τη χάρη. Πήγανε πάνω από τον τάφο, μέσα στη βροχή, και η γιαγιά μου έψαχνε μέσα στη τσάντα της να βρει τη λίστα με τα ονόματα της οικογένειάς μας που έπρεπε να διαβάσει ο Παπάς για να εξιλεωθούν. Αν δεις τι χάος επικρατεί μέσα στη τσάντα της γιαγιάς μου, θα καταλάβεις πόση ώρα έκανε να βρει το χαρτί με τα ονόματα. Ο Παπάς άρχισε να δυσανασχετεί: «Τελείωνε κυρία μου, βρεχόμαστε τόση ώρα! Βιάζομαι, δωσ’ μου τα ονόματα!» Η γιαγιά μου αγχώθηκε και μέσα στον πανικό της του έδωσε τη λίστα του μπακάλη. Άρχισε να διαβάζει ο Παπάς: «Κολοκούδι, φορμόζες, δύο κιλά παστουρμά…»

Μια τελευταία φορά, στα 17 μου, ήμουν με τους κολλητούς μου στο σπίτι φίλου και τσακωνόμασταν κατά πόσον υπάρχει Θεός. Ξέρεις, αυτά τα υπαρξιακά που σε πιάνουν στην εφηβεία. Έχουμε ένα κολλητό πολύ θρήσκο ο οποίος επέμενε ότι πήραμε τον κακό τον δρόμο και πως έπρεπε να πάμε μαζί του σε ένα tutorial με τον Πάτερ της γειτονιάς, να μας εμπνεύσει και να έρθουμε στον ίσιο δρόμο. Εμείς τον κοροϊδεύαμε και υποστηρίζαμε ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες και ότι οι Παπάδες εκμεταλλεύονται την πίστη και την αγαθοσύνη του απλού λαού. Έξαλλος ο κολλητός, να πέσει να μας φάει που του προσβάλαμε τον Πάτερ! Τέλος πάντων, μην στα πολυλογώ, καβγαδίζαμε μέχρι τις 4:00 το πρωί για το θέμα! Αφού το εξαντλήσαμε και δεν πείσαμε κανένας κανέναν, αποφασίσαμε να πάρουμε τα ποδήλατα και να πάμε βόλτα στη Λευκωσία. Ήταν καλοκαίρι, οι δρόμοι ήταν άδειοι, αφού έλειπαν όλοι διακοπές και η Λευκωσία ήταν μία νέκρα. Ποδηλατούσαμε στη Μακαρίου, στη Γρίβα Διγενή και σε άλλες πολυσύχναστες λεωφόρους ανέμελοι και χωρίς την αίσθηση κινδύνου. Δεν κυκλοφορούσε αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Ξαφνικά, κατά τις 5:30 το πρωί βρήκαμε ένα αυτοκίνητο στον δρόμο. Το μόνο που κυκλοφορούσε! Το βρήκαμε πολύ παράξενο και είπαμε να επιταχύνουμε για να δούμε ποιος κυκλοφορεί τέτοια ώρα στους άδειους δρόμους. Το προλάβαμε στα φανάρια των Mc Donald’s. Ήταν ο Πάτερ για τον οποίο τσακωνόμασταν πριν. Ναι, αυτός που θα μας έφερνε στον «ίσιο δρόμο». Μόλις τον είδαμε πλαντάξαμε στα γέλια, μας φύγανε τα πετάλια! Χαχαχα! Χουχουχου! «Αυτός είναι που θα μας φέρει στον ίσιο δρόμο;» ρωτήσαμε τον φίλο μας. «Να δούμε πού ξεπόρτιζε και τώρα πάει έσσω του…»

(ο άνθρωπος πήγαινε να ανοίξει την εκκλησία).

Φέτος στα καρναβάλια ντύθηκα Παπάς και αποθέωσα τη Βίσση. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσος Θεός κρύβεται στη φωνή της!

Fame Lab

Θυμάσαι που έγραφα κάποτε ότι στην Κύπρο και Ελλάδα πήξαμε στα τάλεντ ζώου, αλλά ουδέποτε βλέπουμε τηλεπαιχνίδια τα οποία να προωθούν τους νέους επιστήμονες; Ε, λοιπόν, χθες έμαθα ότι υπάρχει ένα τηλεπαιχνίδι στο ΡΙΚ, το οποίο λέγεται Fame-Lab (όπως Fame Story) και το οποίο βασίζεται σε παρουσιάσεις από νέους επιστήμονες. Βγαίνουν δηλαδή διάφοροι επιστήμονες και μέσα σε τρία λεπτά πρέπει να αναπτύξουν ένα θέμα εκλαϊκευμένης επιστήμης. Υπάρχει και μία επιτροπή από κάτω, (απαρτισμένη από ακαδημαϊκούς, πολιτικούς μέχρι και ηθοποιούς) η οποία κρίνει την παρουσίαση. Ο νικητής κερδίζει χρηματικό έπαθλο καθώς και την τιμή να εκπροσωπήσει την Κύπρο στην αντίστοιχη διοργάνωση στην Αγγλία, όπου θα συμμετάσχουν 17 χώρες.

Χάρηκα τρομερά, επειδή έμαθα ότι τον τελικό του Fame Lab (που θα μεταδοθεί σήμερα, Κυριακή στις 5:00 το απόγευμα από το ΡΙΚ2), τον κέρδισε μία καρδιακή μου φίλη, η Μυρτάνη, η οποία παρουσίασε εις άπταιστον αγγλικήν ένα θέμα με τίτλο “How Deep Is The Love” και καθήλωσε τα πλήθη. Επίσης, έκανε την ίδια την επιτροπή να δηλώσει ευθαρσώς πως «δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να επιλέξουμε τον νικητή» υπονοώντας πως ήταν μακράν η καλύτερη.

Ήμουν κι εγώ σήμερα στα γυρίσματα της εκπομπής. Φόρεσα και φανελάκι με το όνομά της για να την υποστηρίξω σαν ορκισμένος φαν της. Αλλά επειδή το ΡΙΚ έσκιζε από οργάνωση, δεν κατάφερα να δω και να χαρώ τη νίκη της. Μία εκπομπή της μίας ώρας πήρε πάνω από τρίωρο για να βιντεοσκοπηθεί (τη μία χαλούσε το auto-queue, την άλλη δεν βολευόταν η παρουσιάστρια να μιλήσει), με αποτέλεσμα, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, να μην μπορέσω να μείνω εκεί μέχρι τέλους. Μην σου πω ότι καλά, καλά μόνο τους πρώτους δύο διαγωνιζόμενους πρόλαβα να δω.

Τέλος πάντων, χάρηκα για δύο λόγους. Πρώτον γιατί έστω και έτσι κάποιο κανάλι θυμήθηκε να προωθήσει την επιστήμη εκτός από τα ξέκωλα, παύλα, ψώνια του μικροφώνου, αλλά και επειδή η φίλη μου, που όπως της έχω πει πάμπολλες φορές «είναι από τις πιο δυνατές μετοχές στις οποίες έχω επενδύσει στη ζωή μου» επιβεβαιώνει το γούστο μου και το ένστικτό μου. Να την έχει ο Θεός καλά, γιατί τέτοια μυαλά και κυρίως τέτοιες προσωπικότητες σε κάνουν να θέλεις να ζήσεις εδώ.

Δεν ήξερα τα αποτελέσματα. Της έστειλα ένα μήνυμα για να απολογηθώ που αποχώρησα από το κοινό πριν καν εμφανιστεί στη σκηνή και μου απάντησε: «δεν πειράζει, αρκεί που μπήκες στον κόπο να έρθεις και να μου αποβάλεις το άγχος!» Της ξαναγράφω: «Κέρδισες;» Και μου γράφει: «Ναι.»

Ω, ναι, εκτός από έξυπνη είναι και τόσο cool. #WIN

Την Ψυχολόγα Αγαπώ

Οι συναντήσεις με τη ψυχολόγο συνεχίζονται σε σταθερή βάση.

Πρέπει να σου πω ότι έχω εθιστεί στις συναντήσεις μου μαζί της. Κάθε βδομάδα δεν βλέπω την ώρα να πάω στο ραντεβού μας. Η ψυχολόγα μου είναι πολύ όμορφη γυναίκα. Κοντά στα 40, με υπέροχα πράσινα μάτια και ένα υπέροχο ξανθό, κυματιστό μαλλί που φτάνει ως τον κώλο της, α λα Ελένη Φιλίνη στις δόξες της! Έχει κάτι το μαγευτικό στην αύρα της. Επίσης, έχει μία ευφράδεια λόγου η οποία σε μένα λειτουργεί ως το πιο δυνατό αφροδισιακό. Καταλαβαίνεις, όταν πηγαίνω εκεί, παρακαλώ να μην τελειώσουν τα προβλήματα.

Επιπλέον, η ψυχολόγος, λόγω της φύσης του επαγγέλματος, έχει ακόμα ένα καλό. Δεν μιλάει πολύ. Μόνο ακούει. Αυτή συμπληρώνει που και που ή κάνει διευκρινιστικές ερωτήσεις με αποτέλεσμα να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε κάποιο talk show, στο οποίο έχω το πάνω χέρι και ανεβάζω τις θεαματικότητες. Επιπλέον, μου κάνει κάτι ερωτήσεις, δήθεν για να με στριμώξει και να με «βάλει να σκεφτώ», οι οποίες ξυπνούν μέσα μου τον δικηγόρο και αναγκάζομαι να επιστρατεύσω του κόσμου τα παραδείγματα και τα επιχειρήματα για να της επεξηγήσω το σκεπτικό μου. Όλη αυτή η εγκεφαλική διεργασία είναι απίστευτα σέξι. Είναι σαν να είσαι καλεσμένος στον πρωινό καφέ, μονοπωλείς τη συζήτηση και η Μενεγάκη απέναντι δεν πολύ-μιλάει, απλά κοιτάζει. Πώς να μην καβλώσεις;

Όταν τελειώνει η ώρα μας και την βλέπω που προσπαθεί να συνοψίσει για να πάρω πόδι, νευριάζω. Πείθομαι τόσο πολύ ότι συμπάσχει μαζί μου και ότι με νοιάζεται, που πνέω τα μένεα κάθε που «προσγειώνομαι» στο συμβατικό της σχέσης μας. Πάρε μωρή τα λεφτά σου και χέσε μας! Εγώ φταίω που σ’ αγάπησα!

Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον τον υποβόσκoντα ερωτισμό σε αυτές τις ειλικρινείς αλλά δυστυχώς επαγγελματικές σχέσεις. Ευτυχώς (και βάζω τον σταυρό μου) που δεν με έστειλαν ποτέ να εξομολογηθώ σε παπά! Αλλά, για σκέψου. Είναι τυχαίο που οι μισές κοπέλες που μονάζουν σε κάποιο μοναστήρι, το κάνουν κατόπιν εκ του σύνεγγυς συνομιλίας με τον πνευματικό τους; Να δούμε πήδουλοι που πέφτουν στα άδυτα του ιερού!

Αλλά, πίσω στο θέμα μας.

Τελικά, αυτό κατά βάθος θέλω. Μια ωραία γυναίκα απέναντί μου να με ακούει και να κουνά το κεφάλι γλυκά και συναινετικά. Και αίφνης όλα τα προβλήματα σκορπούν στους πέντε ανέμους. Μα, δεν είναι τυχαίο φίλε μου, που λέω –και πλέον αρχίζω να τον εννοώ- ότι η γυναίκα της ζωής μου είναι η Άννα Βίσση. Η Άννα Βίσση δεν μου είπε ποτέ όχι σε ό, τι κι αν της ζήτησα. Ουδέποτε μου αρνήθηκε να μου τραγουδήσει. Πάντα πατούσα το play και αυτή σπάραζε, ενσαρκώνοντας τις χαρές και τους πόνους μου. Είναι να μην την λατρεύεις; Η ιδανική γυναίκα τελικά, είναι πλαστική κι έχει κουρδιστήρι.

Κατά τα άλλα, δεν έχω ιδιαίτερα νέα γι αυτό και χάθηκα λίγο. Τρέχω νυχθημερόν με τις πρόβες του νέου έργου που θα ανεβάσουμε στις αρχές Μαΐου (θα σας καλέσω εν καιρώ), έχω εντατικό διάβασμα για επικείμενες εξετάσεις Ισπανικών, ενώ επίσης τρέχω με τα κοινωνικά που αυξήθηκαν κατακόρυφα τον τελευταίο καιρό και πρέπει να μειωθούν αν δεν θέλω να γίνω μόνιμος κάτοικος παγκακίου της Λήδρας. Βλέπω και φρίττω με τα τελευταία Χριστοφικά δρώμενα, αλλά δεν τα σχολιάζω γιατί πλέον καταντήσαμε να ασχολούμαστε μόνο μαζί του και αυτό το μπλογκ έχει και κάποιο επίπεδο.

Adios!

Το Αριστοκρατικόν Κόμμα

Κατεβαίνω στις Βουλευτικές του Μάη με το Κόμμα που μόλις δημιούργησα:

Το Αριστοκρατικόν Κόμμα.

Ο επίτιμος Πρόεδρος του Αριστοκρατικού Κόμματος Anti-Christos κατά τη διάρκεια της στέψης του.

Το λέει και η λέξη: Το Άριστον Κράτος. (Ουδεμία σχέση με το Άριστον το ζαχαροπλαστείον). Το Αριστοκρατικόν Κόμμα είναι το κόμμα των άριστων. Πρόσεξες αγαπητέ αναγνώστη ότι τόσα χρόνια έφαγες τα νιάτα σου στα ξένα απορροφώντας επιρροές από ανώτερες κουλτούρες, απλά και μόνο για να γυρίσεις και να μην μπορείς να εφαρμόσεις τίποτα απ’ όσα έμαθες έξω; Δεν είναι κρίμα τόσα πτυχία, τόσα μεταπτυχιακά, τόσο σαβουάρ βιρβ να χαραμίζονται στον βωμό της κυπρίλας;

Αν είσαι 30+ θα έχεις ήδη προσέξει ότι η νοοτροπία που απέκτησες στα ξένα δεν βρίσκει καμία εφαρμογή εδώ. Τζάμπα και βερεσέ η εκπαίδευση, τζάμπα η οργάνωση, τζάμπα τα πάντα. Οι διευθυντές σου μάλλον έχουν λιγότερα προσόντα από σένα και παρόλα αυτά συνεχίζουν να σου βγάζουν τον αδόξαστο καθημερινά, πληρώνοντας ψίχουλα. Και αυτό το attitude αντικατοπτρίζεται στα πάντα: από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (που δεν έπρεπε να είναι αυτός που είναι) μέχρι τον τελευταίο στρατιωτικό στη μονάδα που υπηρέτησες (που δεν έπρεπε να ήταν αυτός που ήταν). Παντού ημιμαθείς άνθρωποι που δεν σε πείθουν για τίποτε, αλλά σου παίζουν και τους έξυπνους. Δεν είναι κρίμα να έχεις λιώσει στα ξένα γράφοντας πτυχιακές και διδακτορικά για να βιοπαλέψεις εδώ όπου κάνει κουμάντο ο κάθε Πάμπος; Είναι!

Γι αυτό, ψηφίζουμε Anti-Christo και Αριστοκρατικό κόμμα! Το κόμμα ενάντια στην χωρκατίλλα της Κύπρου. Και προς Θεού, δεν εναντιωνόμαστε στους βουκόλους (μην αγχώνεστε οι της ταπεινής καταγωγής), εναντιωνόμαστε μόνον στους σκέτους κώλους που κατσικώθηκαν σε καρέκλες χωρίς να το αξίζουν! Spanking στον πισινό, λοιπόν, ώσπου να μελανιάσει! Όξω!

Η Κύπρος αποτελεί ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2004 και πρέπει επιτέλους να συμπεριφέρεται και σαν τέτοιο. Θάνατος, λοιπόν, στη νοοτροπία του μπακάλη που επικρατεί εν έτει 2011 σε όλους τους θεσμούς και για τους οποίους ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας.

Εάν εκλεγώ, μεταξύ άλλων, ΘΑ:

Εντάξω το μάθημα του Διεθνούς Δικαίου στα σχολεία. Ο κόσμος πρέπει να μάθει και να εμπεδώσει τις έννοιες της κατοχής και της αυτοδιάθεσης. Ο Κύπριος όχι μόνο έχει συνηθίσει την κατοχή τα τελευταία χρόνια παθαίνοντας ανοσία, αλλά την υποθάλπει και από πάνω περνώντας τα οδοφράγματα ελαφρά τη καρδία. Αυτό είναι αποτέλεσμα κυρίως αμορφωσιάς και ουχί επαναπροσέγγισης. Εγώ δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του, που θα έδινε τόσο απλά το πάνω χέρι στον κατακτητή του. Το πρόβλημα έγκειται στην άγνοια του διεθνούς δικαίου. Αν ο λαουτζίκος γνώριζε απλές έννοιες του διεθνούς δικαίου και ήξερε τι ποιεί κάθε που δείχνει το διαβατήριο στον Αττίλα δεν πιστεύω να ξαναπερνούσε στα κατεχόμενα. Δεν θα τροφοδοτούσε το ψευδοκράτος με τόσα εκατομμύρια κάθε χρόνο αλλά ούτε και με έμμεση πολιτική αναγνώριση. Εκτός κι αν είμαστε τόσο φτηνοί πια, που δεν θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι ως ενδεχόμενο.

Επίσης, θα καθιερώσω το γυναικοπάζαρο. Δεν εννοώ αυτή τη μαλακία που λαμβάνει χώρα στη Λήδρας και πωλούνται μπιχλιμπίδια στις γιαγιάδες και στις εναλλακτικές γκόμενες. Με τον όρο γυναικοπάζαρο εννοώ το προφανές. Θα κάνουμε μια φορά τον μήνα προξενιά στην Πλατεία Ελευθερίας. Θα ζευγαρώνουμε τις γεροντοκόρες. Θα προωθήσουμε τον έρωτα στους ανέραστους. Θα προάγουμε το φλερτ, το γαμήσι. Πιστεύω ακράδαντα ότι παρόλο που είμαστε το νησί της Αφροδίτης, εντούτοις δεν έχουμε χαπάρι από καλό σεξ. Δεν είμαστε καβλιάρηδες σαν τους υπόλοιπους μεσόγειους. Δεν έχουμε ακραίες φαντασιώσεις, ούτε καν φαντασιώσεις. Αυτό επενεργεί αρνητικά στον κόσμο και γι αυτό έχουμε τα χάλια που έχουμε σαν κοινωνία. Έχουμε συνέχεια νεύρα και ξεσπούμε στον άκρατο καταναλωτισμό επειδή το σεξ δεν το έχουμε. Και με τον όρο σεξ δεν εννοώ την απλή διείσδυση. Εννοώ τη φαντασία, την έμπνευση, το σενάριο, την κάβλα. Ο Έλληνας της Κύπρου πρέπει να γίνει πιο λάγνος. Αν απενεχοποιήσουμε την κάβλα και πούμε τις λέξεις ΜΟΥΝΙ και ΠΟΥΤΣΑ χωρίς καμία τύψη θα λυθεί το 80% των προβλημάτων μας.

Επίσης, αν με ψηφίσετε, θα κερδίσουμε και τη Γιουροβίζιον. Δεσμεύομαι. Δεν γίνεται να έχουμε τον Χατζηγιάννη να μας τον τρώει μια Μακρυπούλια και να μην τον στέλνουμε να διαπρέψει στα εξωτερικά. Δεν γίνεται να έχουμε μία Ήβη και μία Βαλάντω να ξύνονται ολόχρονα και να μην σηκώνουν το τιμημένο. Η Μάλτα έχει έρθει 250 φορές δεύτερη και είναι μια χούφτα κόσμος. Καλύτεροι είναι; Οι Ισλανδοί, κράτος τίγκα στην τέφρα, στη φωτιά και λάβα, χτυπά κάθε χρόνο τοπ10. Το Λουξεμβούργο, στους μισούς χάρτες δεν είναι πάνω και μετρά 5 νίκες. Εμείς γιατί τον πούλο τόσα χρόνια; Γιατί; Το αφήνω να σκεφτείτε.

Αν με ψηφίσετε, η Άννα Βίσση θα γίνει προστάτιδα αυτής της χώρας. Είδαμε και τα χαΐρια της Αφροδίτης. Δεν την θέλουμε πια. Η Κύπρος πρέπει να αφιερωθεί στην Άννα Βίσση. Και θα την φέρουμε να τραγουδά στο Παβίλιον μόνιμα. Ξέρετε πόσα χρήματα χάνει το κυπριακό κράτος από τους εκδρομείς στην Αθήνα τα σαββατοκύριακα; Ξέρετε πόσα ευρώ διαρρέουν από τα κρατικά ταμεία για τη Βίσση στην Αθήνα; Εκείνο το Αθηνών Αρένα, εμείς το χτίσαμε! Πετραδάκι, πετραδάκι, γαρούφαλλο το γαρούφαλλο. Καιρός να την επαναπατρίσουμε, λοιπόν, να μην χάνεται τόσος παράς άδικα. Και να φορολογηθεί το χρήμα που δίνεται στη Βίσση! Να κάνουμε τον οίκο Moody’s, να τρίβει τα μάτια του και τον Σταυράκη να χορέψει το "Όλα τα λεφτά" από τη χαρά του. Η Βίσση θα γίνει και Αγία μια μέρα, αλλά αυτό το αφήνω για άλλη ανάρτηση.

Το αριστοκρατικόν κόμμα επιδιώκει την τελειότητα. Τίποτε λιγότερο από όσο μας αξίζει. Τίποτε λιγότερο απ’ ό, τι είμαστε πλασμένοι.

Το λογότυπο του Αριστοκρατικού Κόμματος: Αρχαίο Ελληνικό Κάλλος και Βισσησμός!

Η Κυρία Κούλα

Η Μπρέντα μου είπε ότι είχε δύο εισιτήρια για τη χθεσινή παράσταση στο Παλλάς, με τίτλο «Η Κυρία Κούλα.»

Στο Φουαγιέ:

-Εγώ προειδοποίησα, το έργο είναι κουλτούρα, όχι να αρχίσεις να γκρινιάζεις ή να φταίξω αν δεν σ’ αρέσει.

-Και ποιός σου είπε ότι δεν καταλαβαίνω εγώ από κουλτούρα; Σου υπενθυμίζω ότι κάποτε έπαιξα στα ‘Λεφτά με τη Σέσουλα’. Χαχαχα.

-Προειδοποιώ, δεν αναλαμβάνω την ευθύνη!

-Μα, «Κυρία Κούλα;» κι εσύ; Μόνο από τον τίτλο αν κρίνω, κατάλαβα τι θα δούμε!

-Γιατί, τι έχει ο τίτλος;

-Τι έχει; Εγώ, μία Κούλα ήξερα κι αυτή το άλλαξε σε Κυριακή μόλις έγινε δικηγόρος. Δεν είναι όνομα αυτό, μάνα μου! Ποια σύγχρονη γυναίκα θέλει να τη λένε Κούλα; Καμία! Τέτοια υποκοριστικά στην ενήλικη ζωή δικαιολογούνται μόνο αν είσαι κομμουνίστρια. Βλέπε τη Σωτηρούλα μας…

-Κι εγώ, κάποτε, ήξερα μία Κυρία Κούλα, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα αν το όνομά της ήταν Κούλα ή Κυριακούλα! Και πάντα τη ρωτούσα: Κυρία μου, σε λένε Κούλα; Ή Κυριακούλα; Ποτέ δεν θα μάθουμε την αλήθεια.

Κάτσαμε στο φουαγιέ με τη Μπρέντα και βλέπαμε τον κόσμο να μπαίνει. Όλο γέροι, γέροι, γέροι! «Σε ωραία παράσταση ήρθαμε. Για τα ΚΑΠΗ!» Όταν άρχισε η παράσταση, άρχισαν όλοι να βήχουν. Γκούχου, γκούχου, σαν ορχήστρα. Μας πήραν τα αφτιά. Σταματούσε ο ένας, άρχιζε ο άλλος, ούτε συνεννοημένοι να ήταν! Αφού είσαι άρρωστος παππούλη, τι την θες την Κονιόρδου;

-Παίζει η Κονιόρδου;

-Ναι, και μην το περιγελάς! Η Κονιόρδου είναι σπουδαία! Παίζει κάθε χρόνο στην Επίδαυρο!

-Χαχαχα!

-Σου είπα, μην το γελάς!

-Χαχαχα! Ξέρεις ποια είναι αυτή;

-Σου λέω, παίζει κάθε χρόνο στην Επίδαυρο!

-Θυμάσαι που βγήκε φέτος ο Ψινάκης στα κανάλια και έλεγε ότι το τραγούδι για τη Γιουροβίζιον θα το επιλέξει μία άπλυτη της ΕΡΤ;

-Γι αυτήν έλεγε;

-Ναι! Χαχαχαχα! Και ότι θα πάμε φέτος Γερμανία «σαν τις γύφτισσες!»

Ξεκινά το έργο βγαίνει η Κονιόρδου:

-Πλάκα, πλάκα, αυτή δεν κάνει για να διαλέξει τραγούδι για τη Γιουροβίζιον.

-Είναι φτυστή η Κατερίνα Κούκα στο πιο 2011. Όπως την είδα τις προάλλες στο Chart Show, με κατεβασμένα τα προγούλια. Ίδιες!

Δίπλα μας δυο γέροι αρχίζουν να συζητούν για την υπόθεση (βασικά, η γιαγιά εξηγούσε του παππού την ιστορία) και μιλούσαν δυνατά σαν να μην υπάρχει άλλος μέσα στην αίθουσα. «Αυτοί νομίζουν ότι ψιθυρίζουν τώρα. Τόσο καλά ακούνε!» Η από πίσω τους, τους έκανε ένα παρατεταμένο «σουτ!» και σώπασαν.

Το έργο αφορούσε τη ζωή της Κυρίας Κούλας, μιας τυπικής 40άρας ελληνίδας νοικοκυράς, η οποία βρίσκει τον έρωτα στα μάτια ενός 20χρονου νεαρού. Ναι, ακριβώς όπως η Κοκκίνου με εκείνον τον Μπασκετμπολίστα. «Και από πότε θεωρείται η Κοκκίνου μέση ελληνίδα νοικοκυρά;» Από τότε που θεωρείται και η Χριστίνα Παππά και η Τζο Τόγκου! Με λίγα λόγια, βλέπεις μία χιλιοειπωμένη ιστορία η οποία βέβαια δεν αποτελεί την ουσία του έργου, γιατί όλα περιστρέφονται γύρω από το ψυχογράφημα και τις εσωτερικές συγκρούσεις της Κούλας. Η Κούλα τον τρώει στεγνά σε κάποια φάση από το τεκνό. Στο τσακ ήμουν εκείνη την ώρα να φωνάξω: «Αχ, Κούλα!» αλλά ήμουν σίγουρος ότι κανείς δεν θα καταλάβαινε το αστείο και ότι οι σοβαροφανείς θεατές θα το έβρισκαν too much για μία… Κονιόρδου.

Οι ερμηνείες πάντως, ήταν καλές. Πλήξαμε, βαρεθήκαμε, αλλά έχουμε να το λέμε. Οι ερμηνείες ήταν καλές.

Φύγαμε τρέχοντας για να μην μας κόψει η κίνηση. Ήρθα σπίτι και έφαγα τυρόπιτα.

Καταξίωση

Θα στο πω και όπως θέλεις παρ’ το.

Ούτε στην αποφοίτηση του Λυκείου χάρηκα τόσο, ούτε στην αποφοίτηση του πανεπιστημίου όπου έβγαλα μυωπία από το πολύ το διάβασμα. Ούτε καν όταν ορκίστηκα δόκιμος αξιωματικός στον στρατό δεν χάρηκα τόσο, όπου ήμασταν τόσοι άντρες μαζεμένοι, βαρούσαμε προσοχή και έτρεμε η γη στην κυριολεξία από τον συντονισμό. Όσο ελαφρό κι αν σου ακούγεται, εγώ παίρνω χαρά από στιγμές σαν την πιο κάτω. Εδώ νιώθω την καταξίωση! Ναι, κι από τις άλλες στιγμές πήρα χαρά, αλλά τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Αναρωτιέσαι μια ζωή τι είναι η ευτυχία και την καταλαβαίνεις όταν ζεις κάτι τέτοιο. Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε και να ‘ναι καλά το Youtube που δεν θα τα αφήσει να ξεχαστούν ποτέ (αυτό το τελευταίο δεν ξέρω πόσο καλό είναι)!

Αν θέλεις να σου πω λίγα λόγια για τη βραδιά, να ξέρεις ότι δεν είδαμε κάτι πολύ διαφορετικό από το Αθηνών Αρένα. Ίσως κάποια τραγούδια μεγάλωσαν σε διάρκεια και προστέθηκε το «Κακά Παιδιά» στο πρώτο πρόγραμμα, σαν σφήνα στην ‘Προτεραιότητα’. Η Άννα ήταν σε τεράστια φόρμα τόσο φωνητικά, όσο και ενεργειακά. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο βέβαια. Μαζί της και ο αντιπαθέστατος κατ’ εμέ Γιώργος Παπαδόπουλος, του οποίου η παρουσία δικαιολογείται μόνο για να λέει τα ντουέτα με την Άννα. Παρεμπιπτόντως, το ‘Μέτρα’ το είπαν εξαιρετικά. Κατά τα άλλα, ο τύπος τραγουδά με ένα στιλ πολύ μπλαζέ λες και μας κάνει χάρη που εμφανίζεται. Ευτυχώς ως επί το πλείστον λέει τραγούδια άλλων. (Ναι, έχει και δικά του).

Επίσης, να σου πω ότι το Παβίλιον ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα. Είδα –και- καλό κόσμο εκτός από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους χασάπηδες με την χρυσή καδένα στον λαιμό που συχνάζουν εκεί. Υπήρχαν πολλοί φοιτητές με τους οποίους από το ‘Αντίδοτο’ και μετά, γίναμε όλοι μια παρέα και ήταν σαν ένα πάρτι το όλο πράμα. Χαμός έγινε στο ‘Γκάζι’, στις ‘Τσούλες’, στο ‘Ρε!’ και σε όλα όσα ακολούθησαν αφού είχαμε όλοι ζεσταθεί για τα καλά. Ήπια μισή μπουκάλα Smirnoff μόνος μου, κατούρησα πάνω από 5 φορές για να ξαναγίνω σόμπερ, και σε συνδυασμό με την ‘αναγνώρισή’ μου από την Άννα, ένιωσα γι άλλη μια φορά σαν να είμαι στον παράδεισο.

Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Μπρέντα μου που μοιράστηκε τη χαρά μου σε όλο αυτό. Σε κάτι τέτοια συνειδητοποιώ πως βρήκα την καλύτερη κοπέλα στον κόσμο. Ποια άλλη σε αυτή τη ρημάδα-χώρα θα με έβλεπε να κάνω τέτοια καραγκιοζιλίκια επί σκηνής και αντί για ένα «άντε γεια ρε γελοίε», θα μου έλεγε «χάρηκα για σένα, χάρηκα που σε έβλεπα τόσο ευτυχισμένο»; Καμία. Έχω στο πλάι μου την πιο ακομπλεξάριστη γυναίκα της Κύπρου, μην σου πω, τη μόνη γυναίκα της Κύπρου! Σε αγαπώ Μπρέντα. Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ! Κάτω από το πέλμα σου δεν γράφει made in Cyprus, αλλά made of Gold!

ΜΟΝΟ: Ά*Ν*Ν*Α !

Αχ Θεέ μου, αχ θεέ μου!

Η ώρα είναι 5:08 το πρωί και μόλις επέστρεψα από το Παβίλιον, όπου πήγα να δω τη Βίσση μου. Κρατούσα όλο το βράδυ σημειώσεις για να σου δώσω εκτενές ρεπορτάζ για το βράδυ μου, για τα τραγούδια και τα λοιπά, αλλά τα διέγραψε όλα ο εγκέφαλός μου διότι συνέβη και πάλι κάτι τρομερό.

Εκεί που καθόμουν με την Μπρέντα μου αγκαλιά και φιλιόμασταν τραγούδι το τραγούδι, με χτύπησε ένας κεραυνός και σηκώθηκα, έτσι στα καλά καθούμενα, να πάω μπροστά στην πίστα. Ήμουν και λίγο μεθυσμένος δεν κατάλαβα για πότε προσπέρασα τα πρώτα τραπέζια και έφτασα στην άκρη της σκηνής. Η Άννα εκείνη τη στιγμή τραγουδούσε αμέριμνη όταν ξαφνικά με είδε, με αναγνώρισε και είπε:

«Έλα εδώ εσύ! Βγες πάνω! Ο Χρίστος δεν είσαι;» Ακολούθησε παραλήρημα. Με έβγαλε πάνω στη σκηνή. «Κυρίες και κύριοι, ο Νίκος Καρβέλας αυτοπροσώπως» είπε στον κόσμο. Μου είπε ότι πρωταγωνιστώ στο πρώτο επεισόδιο του ριάλιτι που θα αρχίσει στον Άλφα το φθινόπωρο. Της είπα: «Πόσο σε αγαπώ εσένα; Γιατί είσαι ο έρωτας της ζωής μου; ΓΙΑΤΙ;» Με ρώτησε πού είναι η περούκα του Καρβέλα και της είπα: «Στο τσακ ήμουν να την φορέσω πάλι, αλλά είπα, ας μην μας βγει το όνομα εντελώς!»

Αίφνης άρχισε να ακούγεται το «Όσο έχω φωνή» και το χορέψαμε μαζί. Τραγούδησα παράφωνα κάποια σημεία του. Ύστερα μου είπε επί λέξει: «Να πούμε και το σουξέ μας;» Και έβαλαν το Fabulous. Κάναμε το χορευτικό αυτούσιο! Σου λέω, θυμάται τα πάντα! Της είπα: «Δεν πιστεύω ότι θυμάσαι το όνομά μου! Μετά από αυτό θα πάω να πεθάνω!»

Η πλάκα είναι ότι εκτός από την Άννα, και πολύς κόσμος θυμόταν την σχετική ανάρτηση από τη συναυλία της Λάρνακας και ήρθαν να μου πουν ότι διαβάζουν το μπλογκ. Καλά λέω εγώ, ότι μια μέρα θα πάμε φυλακή εξ αιτίας αυτού του μπλογκ! Παρεμπιπτόντως, βρέθηκε άνθρωπος που κρατούσε κάμερα και μου έδωσε το τηλέφωνό του για να μου κάνει ένα αντίγραφο της ταινίας. Ο Θεός να τον έχει καλά. Ήρθα σπίτι και βρήκα τον εαυτό μου tagged στο Facebook. Ιδού η απόδειξη, για να μη λέτε ότι τα βγάζω από το σιχαμερό μυαλό μου:

Αγαπώ όλο τον κόσμο. Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Χαλάλι σου Άννα Βίσση, τα πάντα! Χαλάλι, όλες οι χιλιάδες που ξόδεψα τα τελευταία 10 χρόνια για να έρχομαι στην Αθήνα να σε βλέπω δυο και τρεις φορές κάθε σεζόν στα κέντρα που εμφανίζεσαι, χαλάλι σου όλα τα λεφτά που δίνω για να αγοράζω κάθε δίσκο σου διπλό και τριπλό, χαλάλι όλοι οι καβγάδες που κάνω με τους άμουσους χωρκάτες όταν υποστηρίζουν ότι δεν τραγουδάς τραγούδια που αρμόζουν στη φωνή σου. Χαλάλι σου τα πάντα. Σήμερα, αποδείχτηκε ότι υπάρχει Θεός και βλέπει!

Σε λατρεύω Άννα Βίσση. Τέρμα πια οι ψυχολόγοι!

Μόνο εσένα χρειάζομαι για να έχω λόγο να ζω!

Μια μέρα θα σε παντρευτώ! Ήταν η πιο ωραία νύχτα του 2011!

ΥΓ: Όποιος Χριστιανός έχει βίντεο από ψες, ας επικοινωνήσει! Ανεβαίνει στο μπλογκ αμέσως!