Παράξενη Χρονιά

Το 2015 ήταν παράξενη χρονιά.

Παράξενη γιατί, κατά τη γνώμη μου, ο κόσμος πήγε από τα σκατά στα απόσκατα. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι η ανθρωπότητα σαν είδος έχει μετρημένα τα ψωμιά της. Όλως παραδόξως, η προσωπική μου ζωή προχώρησε αντιστρόφως ανάλογα απ’ όλον αυτόν τον χαμό. Αυτό, που όλα πάνε κατά διαόλου αλλά εσένα σου πάνε όλα σχετικά καλά, είναι καλό μεν, άβολο δε. Γιατί δεν μπορούμε απλά να υπάρχουμε στον κόσμο αυτό, πρέπει και να του χρησιμεύουμε. Φέτος όμως ένιωσα ότι αδυνατώ να συμπάσχω με το οτιδήποτε. Ήταν εγωιστική χρονιά.

Μα δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Ήταν μια χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας το πανελλήνιο ασχολούνταν με τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου. Μεταξύ άλλων, μάθαμε άπαντες ποια είναι η Ραχήλ Μακρή, μάθαμε ότι ο Ακκιντζί είναι χρυσό πλάσμα και ότι θα μας λύσει το κυπριακό, μάθαμε ποιος είναι ο Χαμπουλάς και γιατί το μαλλί της Κυριακίδου είναι απεριποίητο. Τόσα σούργελα μαζεμένα σε μία παράγραφο είχα να συναντήσω από την 5ετία της ντροπής του Χριστόφια.

Τη στιγμή αυτή που μιλάμε, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου και Μακρή δεν βρίσκονται πια στο προσκήνιο, να μου το θυμηθείς ότι μέχρι το πρώτο μισό του 2016 δεν θα βρίσκονται ούτε οι υπόλοιποι. Όταν τολμούσα να αμφισβητήσω τον λόγο ύπαρξης των πιο πάνω βέβαια, άκουγα τα εξ αμάξης. Δεν πειράζει, δεν περιμένω ότι θα συνεννοηθούμε και ποτέ, ούτε επιζητώ κάποια μορφή αναγνώρισης. Έχω επίγνωση του πού ζω και του τι με περιβάλλει.

Τούτων ως δεδομένων, ένιψα τας χείρας μου.

Ένιψα τας χείρας μου και ησύχασε το κεφάλι μου σε μια χρονιά που η Ελλάδα δεν ήξερε τι της ξημέρωνε, η Κύπρος έλυσε το Κυπριακό εν κρυπτώ και παραβύστω, η Μεσόγειος ξέβραζε πεθαμένα μωρά, το Ισλαμικό Κράτος έδειξε τα δόντια του, ε, τι; Θέλεις κι άλλα; Αυτά αρκούν για να κλείσεις τον διακόπτη. Τον κόσμο δεν θα τον αλλάξεις, αν αρχίσεις να ασχολείσαι μαζί του απλά τρελαίνεσαι.

Το 2015 εγώ παντρεύτηκα. Και αυτό μου έκανε καλό από ψυχολογικής πλευράς. Γιατί μου καλλιέργησε το αίσθημα του ανήκειν. Ξέρω, ξέρω, κανείς δεν ανήκει σε κανέναν και τα λοιπά. Όχι, εγώ έχω ανάγκη να ξέρω ότι έχω αυτήν εδώ τη γυναίκα και μ’ αυτήν θα ζήσω το υπόλοιπό της ζωής μου. Μ’ αυτήν θα σχεδιάσω το μέλλον μου, μ’ αυτήν θα το απολαύσω. Το τυπικό τελετουργικό του γάμου με έβαλε σ’ αυτή τη σειρά, που μου ενέπνευσε ασφάλεια. Προφανώς και εχω υπόψη ότι τα πάντα ρει και ουδέν μένει, αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι αρνητικά, προς το παρόν αυτά είναι τα δεδομένα, μ’ αυτά θα σχεδιάσω τη στρατηγική μου.

Το 2015 ταξίδεψα πάρα πολύ. Και να σκεφτείς ότι πέρσι τέτοια εποχή φοβόμουν ότι το 2015 θα ήταν λειψό από ταξίδια. Τελικά έκανα τα περισσότερα της ζωής μου. Αϊτή, Τζαμάικα, Μεξικό, ΗΠΑ, Βέλγιο, Ελλάδα – Αθήνα εις διπλούν. Πέντε νέοι προορισμοί, άνοιξαν τα μάτια μου περαιτέρω. Κατακτήσαμε πέντε νέα σημαιάκια, διευρύναμε τον παγκόσμιο μου χάρτη. Ο Γκάντι μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Το 2015 ήταν ενδιαφέρον και από δημιουργικής πλευράς. Έπαιξα σε δυο παραστάσεις, τη δεύτερη τη σκηνοθέτησα κιόλας. Η πρώτη βραβεύτηκε, ως γνωστόν, αλλά το καλύτερο είναι άλλο: Η ομάδα δέθηκε κι άλλο και καταλήξαμε να είμαστε κολλητοί. Παρόλο που οι παραστάσεις τελείωσαν εδώ και μήνες, έχουμε πλέον καθημερινή επαφή, βρισκόμαστε μέρα παρά μέρα, πάμε εκδρομές, τρώμε μαζί, ξεπεράσαμε τη θεατρική μας υπόσταση προ πολλού. Ακόμα και με τους πιο καινούριους που στην Αρχή τους αντιμετωπίζαμε ως... «καινούριους» και δη «περιορισμένων δικαιωμάτων». Τέτοιο παρεΐστικο πνεύμα είχα να ζήσω από τις εποχές του Λυκείου.

Αν και δεν συστήνω σε κανέναν να ανακατωθεί σε δύο παραστάσεις ταυτόχρονα, αυτό που έχω να πω είναι ότι οι μήνες Αύγουστος, Σεπτέμβρης, Οκτώβρης, Νιόβρης δεν έχω ιδέα για πότε πέρασαν.

Σε ακόμα πιο προσωπικό επίπεδο φέτος είχα την ευτυχία να γίνω θείος. Απόκτησα μιαν ανιψιά, που σήμερα είναι 6 μηνών και με την οποία δηλώνω ερωτευμένος. Δεν μεγαλώνει εδώ, ζει στην Αθήνα, και ως εκ τούτου την παρακολουθώ από το skype. Μαρτύριο κανονικό. Να μην μπορείς να την αγκαλιάσεις, να την τσιμπίσεις, να την γαργαλίσεις. Κι όμως κάθομαι και παρακολουθώ χάσκοντας για λεπτά ολόκληρα τα βιντεάκια και τις φωτογραφίες της που λαμβάνω στο whatsup κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Φταρνίζεται το μωρό στην Αθήνα, αγαλλιάζω εγώ στη Λευκωσία. Λέει «ω!», νομίζω πως έγινε θαύμα!

Στα συν της χρονιάς βάζω και το γεγονός ότι απαλλάχτηκα από την χοληστερίνη, αν και στο τσακ είμαι να βάλω πίσω και τα δέκα κιλά λίπους που έχασα ορμώντας στις πίτσες και τις τυρόπιτες.

Επίσης, φέτος ξεκίνησα να γράφω σοβαρά ένα θεατρικό, να βάζω στην άκρη χρήματα, να κολυμπώ συχνότερα και να κοιμάμαι νωρίς.

Καθόλου άσχημα όταν ξέρεις πως έξω το σύμπαν γαμιέται. 

The Godfather

Ο Μεγαλύτερος μου φόβος τώρα τελευταία, είναι ότι θα μου ζητήσουν να βαφτίσω ένα μωρό. Δεν αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο, αναφέρομαι γενικά στο ενδεχόμενο να γίνω νονός σε μωρό που δεν έχω ήδη γνωρίσει και.... δεν έχω «εγκρίνει».

Έχω ένα θέμα με τις βαφτίσεις και θα στο αναπτύξω ευθύς αμέσως:

Θεωρώ ότι υπάρχουν βαρετά μωρά και ενδιαφέροντα μωρά. Για να το κάνω πιο λιανά, θεωρώ ότι υπάρχουν μωρά πολλά υποσχόμενα, ευχάριστα, έξυπνα και μωρά καταδικασμένα, ήτοι τατσίζικα και μουρόχαβλα. Ε, λοιπόν, δεν μπορώ να φανταστώ να πρέπει να συνδεθώ πνευματικά με ένα μωρό το οποίο φωνάζει από μακριά πως θα μου είναι τα μάλα πληκτικό και αδιάφορο.

Θεωρώ ότι ο νονός πρέπει να επιλέγει το μωρό που θα βαφτίσει και όχι το ανάποδο. Και αυτή η επιλογή πρέπει να γίνει μετά από πάροδο χρόνου, όχι με το που γεννάται το μωρό. Να προλάβει να δείξει δείγματα προσωπικότητας και μετά να αποφασίσεις αν θέλεις να συνάψεις σχέσεις μαζί του. Έχω έναν ανιψιό, για παράδειγμα, παιδί – θαύμα κατά τη γνώμη μου, τον οποίο όχι μόνο θα τον βάφτιζα, αλλά θα αναλάμβανα ευχαρίστως και όλη του τη διαπαιδαγώγηση, επειδή ακριβώς έχει μία λάμψη και μια εξυπνάδα στο μάτι που σε πείθει ότι αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω να του αφιερώσεις χρόνο. Θα σου μάθει εκείνος πράγματα, θα είναι αμφίδρομο το κέρδος.

Από την άλλη βλέπω κάτι μωρά, έτοιμα για ίδρυμα, που αναρωτιέσαι αν θα καταφέρουν να μιλήσουν ποτέ, αν θα καταφέρουν να περπατήσουν και να αρθρώσουν μισή λέξη σωστά, τύπου Παναγία μου, κατά πού πέφτει ο Καιάδας;! Τί νονός να γίνεις;

Εντάξει, όλοι έχουν δικαίωμα στο να έχουν έναν νονό και μια νονά, αλλά ας έχουν κάποιον άλλον, όχι εμένα. Ίσως δεν θα έπρεπε να τα λέω αυτά δημόσια, αλλά τουλάχιστον εξηγούμαι. Αν βαφτίσω μωρό που το βαριέμαι, θα είναι μια ατυχής στιγμή και για μένα και για το μωρό. Το πρόβλημα είναι, άπαξ και στο προτείνουν, πώς το αποφεύγεις; Τι δικαιολογία προβάλλεις; «Βαριέμαι το μωρό σας, μου φαίνεται ιδιότροπο και προτιμώ να πάω να μάθω τούρκικα παρά να σας το βαφτίσω;» Δεν τα λες αυτά τα πράματα...

Εν κατακλείδι, άπαξ και στο προτείνουν, σκάζεις, το βαφτίζεις, και την πούτσησες, κι εσύ και το μωρό. 

Εμπόριο Οργάνων

Το νέο άλμπουμ του Νίκου Καρβέλα τιτλοφορείται «Μαθήματα Φιλοσοφίας». Εκ των έντεκα τραγουδιών που περιέχει, τα εννέα φέρουν την ένδειξη explicit στο itunes, προειδοποιώντας τον ακροατή για τον στίχο τους. Ναι, προσέξετε μην σας έρθει κόλπος τώρα γιατί θα ακούσετε τραγούδι με τίτλο «κωλάρα» και «σαβουρογάμης» (το δεύτερο επίθετο αποδίδεται περήφανα στο πέος του).

Θα ήθελα να καταγγείλω την υποκρισία του πράγματος. Το ανθρώπινο σώμα έχει δέκα βασικά όργανα, μα μόνο για την καρδιά έχουν γραφτεί τραγούδια. Ναι, η καρδιά είναι η βασίλισσα, αλλά τί θα ήμασταν χωρίς πνεύμονες, χωρίς συκώτι, χωρίς εγκέφαλο, χωρίς στομάχι, χωρίς γεννητικά όργανα; Πόση μελάνη να χυθεί για μια καρδιά; Ό, τι είχαμε να πούμε το είπαμε. Μόνο στη δική μου λίστα τραγουδιών μέτρησα 26 τραγούδια που περιέχουν την καρδιά ως τίτλο:

Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου, τρελή καρδιά, άκου την καρδιά, η καρδιά μου είναι ζαλισμένη, καρδιά από πέτρα, της καρδιάς εγκαύματα, χωρίς καρδιά, καρδιά μου εγώ, καρδιά μου λιώνω, αυτό που λέει η καρδιά μου, η καρδιά σου πέτρα, ψίθυροι καρδιάς, της καρδιάς μου γιατρειά, η καρδιά μου τραγουδά τη Μεσόγειο, ζήτω η καρδιά, μεθυσμένη μου καρδιά, η καρδιά με πηγαίνει εμένα, της γυναίκας η καρδιά, κομμάτι απ’ την καρδιά σου, αχάριστη καρδιά, η καρδιά μου, και πάει λέγοντας...

Δεν το κουράσαμε; Δεν βαρεθήκατε το μονοπώλειο της καρδιάς; Καιρός δεν είναι να ασχοληθούμε κάποτε και με αυτά που πραγματικά κοιτάζουμε όταν ψάχνουμε να βρούμε γκόμενα και γκόμενο; Γιατί κωφεύουμε, γιατί εθελοτυφλούμε; Δεν σου κάθεται κύριος να τραγουδάς «με τέτοια κωλάρα τι να το κάνεις το μυαλό;» Ε, όλα θέμα συνήθειας είναι σενιόρ. Άκου το πέντε – έξι φορές να δεις ότι μετά θα σου φαίνεται ο πιο φυσιολογικός στίχος στον κόσμο (λατρεύω το σημείο που λέει «έχεις διαβάσει και Σοπενχάουερ», παρεμπιπτόντως).

Δεν σου βγαίνει να σιγοτραγουδήσεις «Σαβουρογάμη πούτσε μου, μου ‘χεις κάνει χίλια δυο χουνέρια όλο κοιτάς βυζιά και κωλομέρια και μόλις δεις μυαλό κάτι σε πιάνει, λες κι έχει μυριστεί ο διάβολος λιβάνι;», πάσο. Αλλά πες μου τώρα ειλικρινά, αν πέραν της και καλά χυδαιότητας του στίχου, αν έχεις ακούσει εσύ μεγαλύτερη αλήθεια συμπυκνωμένη σ’ ένα στίχο.

Όλος ο δίσκος έτσι είναι. Μπορεί να μην αντέξεις να τον ακούσεις ολόκληρο, μονοκόμματα, καθότι πέφτει πολύ ντάμπα-ντούμπα, πάντως δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις για την ειλικρίνεια του.

Μιας που είναι Χριστούγεννα, σε αφήνω με το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου το «σκέψου για λίγο». Με είχε ξενίσει όταν το πρωτοάκουσα, καθότι είναι δανεισμένο - αντιγραμμένο από το imagine του Lennon. Ύστερα έπιασα το βαθύτερο νόημα, βέβαια, ότι δηλαδή ο Καρβέλας εν ολίγοις του αποτίει φόρο τιμής αλλά εμμέσως πλην σαφώς του υποδεικνύει ότι καλές είναι και οι ρομαντικές παπάρες με τις οποίες έγινες φίρμα, αλλά το σήμερα με τα καλά και κακά του έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από έναν ιδεατό και ίσο κόσμο. Ό, τι λέω κι εγώ δηλαδή, και πέφτουν να με φάνε οι βαρετοί politically correct.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

Σ' Αυτό Το Πάρτι Εγώ Δεν Ήθελα Να Πάω

Το χθεσινό σοκ ήταν τόσο δυνατό που έπρεπε να πάει 3:00 το πρωί για να με πάρει ο ύπνος και να μου περάσει η υπερένταση. Τόσο πολύ, που έπρεπε να τηλεφωνήσω στο γραφείο και να τους πω ότι δεν προτίθεμαι να παραστώ σήμερα, και να μου γράψουν κι άλλη άδεια. Ήταν όμως από τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου, κι ας ξεκίνησαν μουρτζούφλικα και με γκρίνια, όπως οι πλείστες μέρες της καθημερινότητάς μου.

Οι κουμπάροι μου κανόνισαν να πάμε σε ένα ιταλικό για δείπνο. «Έτσι γιορτάζει ο 35αρης, τι θες και εσύ, να σε πάμε κλαμπ;» μου είπαν. Ιταλικό, ξε-ιταλικό, μια χαρά παιδιά, στα χρόνια της χοληστερίνης το να μπορείς να φας μια μέρα ολόκληρη πίτσα, θεωρείται δώρο. «Ναι αλλά να περάσουμε και πέντε λεπτά από τη μάνα σου, να σου ευχηθεί» συμπλήρωσε η Μπρέντα.

Τα νεύρα που είχα με τη μάνα μου χθες, συγκρίνονται κάλλιστα με κάτι γραφικές ελληνικές σειρές του ’80 τύπου Ρετιρέ. «Πέντε λεπτά το πολύ κι αυτό γιατί θα είναι παρούσες εκεί η καημένη μου γιαγιά και η αγαπημένη μου νονά» εξήγησα. «Δεν κάθομαι λεπτό παραπάνω, ακούς εκεί να την παίρνω τηλέφωνο τη μάνα μου στα γενέθλιά μου για να την επισκεφτώ και να μου λέει ότι θα παίζει χαρτιά όλο το απόγευμα και μόνο στις 8:00 το βράδυ δύναται να με δεξιωθεί. Μα τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά; Να πάει το βουνό στον Μωάμεθ και μάλιστα την ώρα που θα έχει τελειώσει τη μπιρίμπα, άσε μας κυρά μου, τέτοια είσαι; δεν έρχομαι να σε δω!»

«Να τσακιστείς να έρθεις» δήλωσε η γιαγιά λίγο αργότερα και έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα. Το ότι στα 35 μου ακόμα δέχομαι διαταγές από τη γιαγιά μου, είναι θέμα για άλλο κείμενο. Τέλος πάντων. Για να τηρηθούν οι παραδόσεις και λόγω του ότι είχα μανικωθεί για πίτσα και δεν ήμουν για πολλά-πολλά, ντύθηκα και περάσαμε από τη μάνα μου. Έξω από το σπίτι δεκάδες αυτοκίνητα. Πού να πάει ο νους μου; «Κοίτα κόσμο που ήρθε να φάει κινέζικα!» (έχει εστιατόριο παραδίπλα), είπα στη Μπρέντα.

Ανοίγω την πόρτα με τη δυσανασχέτηση να κοσμεί τα μούτρα μου. «Αργήσαμε, πήξαμε στον δρόμο» τους είπα βιαστικά, τύπου «ελάτε να ευχηθούμε να τελειώνουμε, έχουμε και δουλειές» και εκεί ήρθε το εγκεφαλικό:

Πρώτη φορά στη ζωή μου, μου διοργανώνουν surprise party. Ποτέ ξανά προηγουμένως δεν έζησα αυτό το πράμα. Μπορεί να έχω παραστεί σε καμιά 20αριά τέτοια, αλλά εγώ δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι ανάλογο. Το φέρεις βαρέως; θα μου πεις. Όχι, άλλωστε πάντοτε τα γενέθλιά μου ήταν πολύ αβάντ γκαρντ γεγονός, έστηνα ο ίδιος τα πάντα, από τα χάπενινγκς μέχρι τα σόους, ποιος να τολμήσει να επέμβει; Τώρα όμως στα γεράματα και εν μέσω οικονομικής κρίσης ποιος να κάτσει να στήσει υπερπαραγωγές; Τον γάμο ακόμα τον κλαίω. Μία πίτσα κι έξω της πόρτας.

Αλλά αγαλλίασε η καρδιά μου. Συνάδελφοι, συμμαθητές, θεατράνθρωποι, παιδικοί φίλοι όλοι μαζεμένοι σε ένα τσούρμο. Έκανα πέντε λεπτά να μιλήσω.

Αυτό θα πει Χριστούγεννα, κυρίες και κύριοι. Οι επίλεκτοι της ζωής σου, οι best of, όλοι μαζεμένοι, με σκούφους Άη Βασίλη να σου υψώνουν το ποτήρι με το κρασί. Οι ίδιοι που καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας τηλεφωνούσαν να μου ευχηθούν και όταν με ρωτούσαν «τι κανόνισες το βράδυ» τους απαντούσα ένα αμήχανο «τίποτα, τίποτα» γιατί ντρεπόμουν να τους πω ότι στα 35 μου μία πίτσα will do the job.

Ω, μα ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου;

Ω, ναι! Αυτά, μαζί με εκείνα που πέρασα στο χειρουργείο και σωθήκαμε στο τσακ.

Ήρθαμε σπίτι στις 12 τα μεσάνυχτα και άνοιγα δώρα μέσα από τις σακούλες όπως το μωρό. Νομίζω η τελευταία φορά που δεν πήγα για ύπνο και έσκιζα χαρτόκουτα για να δω τι πήρα ήταν το 1988 σε κάτι παιδικά γενέθλια στο Μπόουλινγκ.

Ευχαριστώ τη Μπρέντα μου που αψήφησε το δέος που προκαλεί η συνεργασία με την πεθερά της για τη διοργάνωση ενός τέτοιου γεγονότος, και που εξακολουθεί να με κάνει να αισθάνομαι αυτοκράτορας. Ευχαριστώ και όσους βοήθησαν στο στήσιμο της πλεκτάνης, οι οποίοι μαθαίνω πως το έπραξαν με πολύ ενθουσιασμό και συνέπεια. Δυστυχώς παραλείψαμε 2-3 σημαντικά άτομα από το guest-list αλλά η hostess έθεσε βέτο ως προς τον αριθμό των καλεσμένων, και δυστυχώς η Μπρέντα δεν μπορούσε να τους χωρέσει όλους. 

Του χρόνου. 

Είμαι Πλέον Τριάντα Πέντε

1. Είμαι σε ηλικία που δεν έχω χρόνο πια για χάσιμο. Τα έτη περνούν σαν τις μέρες. Το carpe diem δεν πρέπει να γίνεται ταττού, αλλά ευαγγέλιο.

2. Όλοι είμαστε ολίγον τι ψυχοπαθείς. Το κόλπο είναι να το κρύβεις όσο γίνεται ώστε να μην δέχεσαι bullying γι αυτό. Αν δουλεύεις στο κυπριακό δημόσιο όμως, χαλάρωσε και έκφρασέ το, αλλιώς δεν επιβιώνεις. 

3. Μην κάνεις παρέα με κόσμο που δεν ακούει ποτέ ελληνική μουσική. Όποιος δεν μπορεί να νιώσει τον νταλκά και τον πόνο ενός καλού λαϊκού τραγουδιού, δεν μπορεί να έχει ενδιαφέρον ως προσωπικότητα.

4. Να παντρευτείς. Ήμουν εναντίον του γάμου όσο ήμουν ένας μίζερος σινγκλ. Η θαλπωρή του συστήματος του γάμου, αν αυτό λειτουργεί σωστά και πάνω σε υγιείς βάσεις, δεν συγκρίνεται, ούτε κατά διάνοιαν με ένα άδειο και παγωμένο κρεβάτι -όσες γκόμενες και αν περνούν απ’ αυτό.

5. Να αποταμιεύεις για να πηγαίνεις ταξίδια. Λιγότερα από τρία τον χρόνο προκαλούν τοξικότητα. Η Κύπρος είναι μετριότατη χώρα σαν τουριστικός προορισμός και μην προσπαθείς πλέον να μου αλλάξεις γνώμη, έχω ταξιδέψει αρκετά ώστε να έχω σφαιρική γνώμη και να μην το συζητώ καν.  

6. Να κάνεις ένα γενικό τσεκάπ τον χρόνο και να μην παραμελείς ποτέ τα δόντια σου. 

7. Οι φίλες σου που μεταξύ των 20-30 χρονών διαμοίραζαν χυλόπιτες, μετά τα 30 θα ψήνουν μέχρι και... φανουρόπιτες προκειμένου να βρεθεί ένας καημένος να τις πάρει. Η δικαιοσύνη πάντοτε απονέμεται, έστω και καθυστερημένα. 

8. Κάθε χρόνο λέω αυτή είναι η τελευταία φορά που παίζω θέατρο.

9. Ένας από τους καλύτερους τρόπους να εκδικηθείς κόσμο που δεν χωνεύεις είναι να του κλάσεις μέσα στο ασανσέρ –χωρίς καμία τύψη, δυνατά και με χαιρέκακο αναστεναγμό. 

10. Μετά από κάποια ηλικία δεν έχει τίποτε σημασία αν δεν έχεις παιδί. Ούτε τα Χριστούγεννα, ούτε τα τραγούδια, ούτε οι ταινίες, ούτε τα βιβλία. Αν δεν μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις τη γνώση σου, να μεταδόσεις την ενέργεια και χαρά σου σε ένα μωράκι, πέσε και πέθανε.

11. Εξακολουθώ να μεθώ με ενάμιση ποτήρι κρασί. Γερό σκαρί, γερό ποτήρι, δεν μπορείς να πεις. Απόψε θα αποπειραθώ να πιω το διπλάσιο.

12. Όλα τα πιο πάνω γράφτηκαν συνοδεία του εξαιρετικού πλην ελαφρώς μελαγχολικού νέου άλμπουμ των Coldplay, εξ ου και κάποιες πιο πάνω δηλώσεις ακούγονται κάπως... 

Χρόνια μου πολλά και καλά.

Το Βιβλίο του 2015

Το ωραιότερο βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2015 είναι «Το Κορίτσι Της Πτήσης 5403», του Μισέλ Μπουσί. Πέφτει ένα αεροπλάνο στα γαλλο-ελβετικά σύνορα και πεθαίνουν οι πάντες πλην ενός βρέφους. Το βρέφος είναι τριών μηνών και το διεκδικούν δύο οικογένειες. Μη ξέροντας πώς να εξακριβωθεί η ταυτότητά του βρέφους (βρισκόμαστε στο 1980 και το τεστ DNA υπήρχε μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας), οι Γάλλοι δικαστές καλούνται να αποφασίσουν σε ποια από τις δυο οικογένειες ανήκει. Παράλληλα, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που για 18 χρόνια προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια, εν τέλει λύνει το μυστήριο, αλλά το τελικό αποδεικτικό στοιχείο τον συγκλονίζει και τον σπρώχνει στην αυτοκτονία. Άφησε πίσω του το ημερολόγιό του, με όλο το ιστορικό των ερευνών.

Δύσκολα και σπάνια ενθουσιάζομαι με σύγχρονα μυθιστορήματα, παρόλο που διαβάζω 5-6 κάθε χρόνο. Αυτό στο συστήνω ανεπιφύλακτα. Το διάβασα μονορούφι, αν και στο τέλος το πήγαινα σελίδα-σελίδα καθότι δεν ήθελα να τελειώσει. Σημείωσε ότι μέχρι και το προτελευταίο κεφάλαιο δεν είχα λύσει το μυστήριο και αυτό είναι κάτι που επίσης προσμετράται στα πλεονεκτήματά του.

Δώρο Χριστουγέννων, κάποιος;

Άλλο Μακρυπούλια, Άλλο Αμπελοπούλια

Μα τι χωρκάτικη χώρα!

Τι χάλι μαύρο! Τι σιχάματα!

Γιατί να ζω σε χώρα που βγαίνει στις ειδήσεις Βουλευτής να εξηγήσει γιατί έφαγε «αμπελοπούλια;» Μα, κοίτα αυτό το βίντεο: Μιλούν για «φάσσες» και «τζίκλες» στο δελτίο των 8:00. Και ακούν τα ώτα μου επιχειρήματα του τύπου: «τα παιδάκια πίνουν αλκοόλ και καπνίζουν και κανένας δεν τους λέει τίποτε». «Εγώ θα συνεχίσω να τα τρώω όποτε μου τα φέρνουν μπροστά μου!» Που να τα φας να σκάσεις!

Πώς θα γίνει να πεθάνουν όλοι αυτοί; Γιατί να σπουδάζεις 6 χρόνια με μάστερ και κόντρα μάστερ για να πατάς σε χώμα που πατά η Κυριακίδου, ο Χαμπουλλάς, ο Δίπλαρος, η Χαραλαμπίδου, η Τσόκκου;

Αχ, Θεέ μου! Βρείτε εκεί στο ινστιτούτο γενετικής πώς απομονώνεται το χωρκατογονίδιο στο DNA του λαού αυτού και αποβάλετέ του το. Πάρτε σαπούνια και τρίψτε τους να καθαρίσουν. Πάρτε τους να κουρευτούν. Σκάψετε ένα λάκκο να πέσουν μέσα.

Ήθελα να επιστρέψω στην πατρίδα κάποτε. Να, μαλάκα! Ενόμισες πως θα είσαι πάντα 12 να παίζεις παιχνίδια χωρίς σύνορα στην αυλή της γιαγιάς σου… Δεν καθόσουνα στις Αγγλίες να δουλέψεις για κανένα BBC, για κανένα δικηγορικό γραφείο, να παίρνεις χιλιάδες. Ήθελες ηρεμία και τη ζεστασιά της μάνας σου. Φάε σκατά τώρα, που ούτε το ένα έχεις, ούτε το άλλο.

Ήρθε επίσκεψη τις προάλλες η Λόττι στη Λευκωσία (η συμφοιτήτρια που τώρα δουλεύει για το BBC) και μου έλεγε ότι ήρθε να κάνει ρεπορτάζ για τον πόλεμο της Βρετανίας κατά του Ισλαμικού Κράτους. Μου έλεγε ότι παρέστην στην απογείωση των tornadoes από τις Βάσεις. Μου έδειξε και φωτογραφίες. Πού να της έλεγα ότι αν δούλευε εδώ θα ασχολούνταν με το αν έφαεν ο πασιής αμπελοπούλια, με το αν εχτενίστην η θκεια, και με το αν εθίχτηκε το Κόμμα των Ζώων!

Άτε αϊσιχτίρ σκατόχωρα, να χαθείς να ησυχάσουμε!

ΥΓ: Βρήκα αυτό το κάβλα-βίντεο προ ολίγου. Κράζει η Κατερίνα Καινούριου την Κυριακίδου. Για να καταλάβεις πού έφτασε η χάρη μας. Μέχρι και ο Βλοντάκης σε πάνελ μας κοροϊδεύει, και πολύ καλά μας κάνει, βεβαίως, βεβαίως. Πραγματική κάβλα να σε πιάνουν στο στόμα τους οι καλαμαράδες στα κατινο-παράθυρα, γιατί αν περιμέναμε από τις κυπριακές εκπομπές, μόνο τούμπες και τεμενάδες θα τους κάναμε. Βέβαια, είδαμε και τα χαΐρια και των εν Ελλάδι αδελφών μας, αλλά όσο να πεις, στο κατινάζ είναι αξιοζήλευτοι και άπιαστοι. "Μα, απ' ό,τι είδα ένα καρεδάκι έχει η γυναίκα, το φτιάχνει και μόνη της!" χαρ, χαρ, χαρ!