Αντί-Εκλογές

Οι εκλογές γίνονται με λάθος τρόπο.

 

Όταν κυριαρχήσω σ’ αυτό τον τόπο, όταν επιβάλω την εωσφορική παρουσία μου, το εκλογικό σύστημα θα αλλάξει.

 

Ο κυπριακός λαός δεν θα είναι αναγκασμένος να επιλέξει ανάμεσα σε 100 ναρκισσιστικά ψώνια ποιο είναι το λιγότερο βλαβερό και να το φορτωθεί στους ώμους του. Ούτε θα ήταν υποχρεωμένος να τον ανέχεται αν εντός ευλόγου χρόνου δεν επιδείκνυε τη δέουσα απόδοση στα καθήκοντά του. Ο πέλεκυς θα ήτο βαρύς. 

 

Το σύστημα θα είχε ως εξής: 

 

Ο κυπριακός λαός θα μπορούσε να ψηφίσει κατά βούληση οποιονδήποτε πολίτη πίστευε ότι είναι άξιος για το εκάστοτε πόστο ή θέση. Δεν θα είχε σημασία αν ο επίλεκτος συγκατατίθετο σ’ αυτή την εκλογή. Δεν θα υπήρχαν υποψηφιότητες. Αν δηλαδή αύριο αποφασίζαμε ομόφωνα ότι θέλουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας την Άννα Βίσση, δεν θα είχε την παραμικρή σημασία αν η Άννα Βίσση δεν θα επιθυμούσε να πάρει το χρίσμα. Θα ήταν υποχρεωμένη να το αναλάβει και θα ήταν υποχρεωμένη να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της εξ ου και θα λάβαινε ένα παχυλό μισθό κάθε μήνα ούτως ώστε να μην μπορεί να αρνηθεί τη θέση.

 

Η ψήφος θα αποκτούσε αίφνης ενδιαφέρον και αξία. Δεν θα λέγαμε «αυτούς είχαμε, αυτούς ψηφίσαμε» όπως κάνουμε χρόνια τώρα, απ’ τη μέρα που γεννήθηκα. Όχι! Θα λέγαμε αυτός ήταν άξιος, αυτόν ψηφίσαμε. 

 

Το μόνο πρόβλημα που προκύπτει απ’ αυτό το σενάριο είναι ότι ένας πραγματικά άξιος άνθρωπος δεν θα άφηνε τις δουλειές του για να υπηρετήσει αυτόν τον ηλίθιο λαό. Ένας πραγματικά άξιος άνθρωπος θα αρνείτο σθεναρά τη θέση. Θα κλωτσούσε, θα έβριζε, θα μας καταριόταν. Αλλά αυτό θα το λύναμε με τον υψηλό μισθό. Όλοι εξαγοράζονται. Οι εκλεγείς και τώρα αμοίβονται δυσανάλογα σε συνάρτηση με τον όγκο της δουλειάς που διεκπεραιώνουν αλλά και σε συνάρτηση με το έργο που παράγουν. Αλλά εγώ θα έδινα έτι περισσότερα σ’ αυτόν που ο λαός θα επέλεγε. Ώστε ουδείς να αρνηθεί να μας υπηρετήσει. 

 

Όσο μεγαλώνω και βλέπω τους υποψήφιους σε κάθε εκλογική μάχη, τόσο περισσότερο απελπίζομαι. Πολλούς τους ξέρω και προσωπικά που το κάνει ακόμη χειρότερο. Αλλά και η νέα γενιά είναι... για τον πούτσο καβάλα. Αυτός ο Φειδίας, τι πράμα Θεέ μου! Διερωτάσαι αν έβγαλε σχολείο. Θα μου πείτε, είδαμε κι αυτούς που έβγαλαν. Θα συμφωνήσω. Γι’ αυτό το εκλογικό σύστημα πάσχει. Ο επίλεκτος πρέπει να εκλέγεται στα καλά καθούμενα, από τον λαό. Και αν πάλι είναι κάποιος βλάκας να υπάρχει η επιλογή του βέτο. Το βέτο θα το ασκώ εγώ. 

 

Δεν υπάρχει άλλη λύση. 

 

Είστε καταδικασμένοι. 

Ήρθα Με Το Ποδήλατο

 

Σήμερα ήρθα στο γραφείο με το ποδήλατο επειδή το αυτοκίνητο μου τα ‘παιξε.

Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία.

Και το 2009 πήγαινα συστηματικά στο γραφείο με το ποδήλατο, όμως από το 2009 και την ηλικία των 29, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, πολλά άλλαξαν τόσο στους δρόμους όσο και στις καιρικές συνθήκες και δεν το πήρα χαμπάρι.

Κατ’ αρχάς να σας πω ότι κουράστηκα για να έρθω παρόλο που ήταν μια διαδρομή είκοσι λεπτών. Στα μισά της διαδρομής ήθελα να παρατήσω κάπου το ποδήλατο και να πάρω ταξί. ΟΚ, προσπαθώ να γυμνάζομαι καθημερινά αλλά δεν το πετυχαίνω, και ίσως έφταιξε που ανέβηκα επάνω μη έχοντας φάει πρωινό και έχοντας πάρει beta blockers, αλλά και πάλι δεν δικαιολογείται η κόπωση. Είσαι 44 θα μου πεις. Θεέ μου, ποτέ μου δεν θα το χωνέψω.

Δεύτερον, κάνει τρομερή ζέστη ακόμη και στις 8:00 το πρωί. Έφερα αλλαξιά μαζί μου στο γραφείο γιατί έγινα λέτσος. Η υγρασία δεν περιγράφεται, δεν θέλω να ξέρω τι θα γίνει το απόγευμα που θα πρέπει να επιστρέψω. Η δε κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη. Τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάστηκαν από το 2009 και είναι όλοι τους πιο απρόσεχτοι και πιο στ’ αρχίδια τους για κάποιο λόγο. Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια ευχάριστη, ξέγνοιαστη διαδρομή.

Καθώς ερχόμουν όμως, θυμήθηκα το 1997! Το καλοκαίρι του 1997 σε ηλικία 17 ετών εγώ και οι φίλοι μου μαζευόμασταν σε σπίτια για pyjama party με απώτερο σκοπό να μείνουμε ξύπνιοι μέχρι τη μία το πρωί ώστε να δούμε τσόντα από την LTV, την πάλαι ποτέ Filmnet. Τι ωραία χρόνια ήταν εκείνα, στα οποία όλα είχαν άλλη αξία. Έπρεπε να χύσεις ιδρώτα για να δεις τσόντα στα ‘90ς. Δεν ήταν απλά ένα λινκ του Pornhub να σου ‘ρχεται στο κινητό δωρεάν, στο πιάτο, να το ανοίγεις, να χαίρεσαι όπως είναι σήμερα. Τότε έπρεπε να φτύσεις αίμα!

Έπρεπε ΚΑΙ να ξενυχτίσεις, έπρεπε ΚΑΙ να λείπουν οι γονείς σου από το σπίτι, γενικά για να δεις τσόντα στα 80ς και στα 90ς έπρεπε να κοπιάσεις! Και γι’ αυτό είχε άλλη χάρη. Τώρα όλα ξευτυλίστηκαν. Τώρα όμως γιατί σας τα γράφω όλα αυτά. Εκείνα τα βράδια που μαζευόμασταν και περιμέναμε να δούμε τα απαγορευμένα, μετά τη θέαση αρπάζαμε τα ποδήλατα και τριγυρνούσαμε μέχρι τις 7:00 το πρωί στη Λευκωσία η οποία ήταν άδεια και ήταν σαν να μας ανήκε. Θυμάμαι να κατεβαίνουμε τη Γρίβα Διγενή με τα ποδήλατα 6-7 μαντράχαλοι αμέριμνοι και να το απολαμβάνουμε. Δεν τηρούσαμε ούτε φανάρια ούτε τίποτα, δεν υπήρχε αυτοκίνητο για δείγμα. Κατεβαίναμε στη Μακαρίου, την αλωνίζαμε και επιστρέφαμε πίσω σαν να ήμασταν σε κάποια πόλη φτιαγμένη από σκηνικά και δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος. Ο μοναδικός άνθρωπος που συναντούσαμε στον δρόμο μας ήταν ένας ιερέας που πήγαινε να ανοίξει την εκκλησία να τη λειτουργήσει. Τόσο «άδεια» όλα.

Το άλλο που θυμάμαι είναι ότι τη μισή διαδρομή την καλύπταμε όρθιοι πάνω στο ποδήλατο. Για να κάνουμε εφέ! Σήμερα, για να έρθω γραφείο όχι μόνο δεν μπορούσα να σηκωθώ όρθιος, αλλά μετά βίας με έσωνε το ίδιο το ποδήλατο.

Να πω ότι δεν μου κακοφάνηκε θα ήταν ψέμα.

Τα Γκομενάκια Του 21ου Αιώνα

Έχω ένα μήνα να γράψω εδώ μέσα.

Δεν είχα τίποτα να πω. 

 

Τα έχω πει όλα εκατό φορές. Και δεν συμβαίνει κάτι εξωφρενικό ώστε να με βγάλει εκτός εαυτού και να θέλω να εκτονώσω τα νεύρα μου στο γράψιμο. Επειδή εδώ μέσα με έχετε γνωρίσει κυρίως από την ανάποδη και νομίζετε ότι όλη μέρα είμαι μες τα νεύρα και την ειρωνεία και δεν καταλαβαίνετε ότι συνήθως γράφω έτσι γιατί κάτι με τσάντισε. Το βγάζω από μέσα μου και μετά τελείωσε. Μια φορά γνώρισα τυχαία μια αναγνώστρια και με ρώτησε πώς αντέχω να είμαι όλη μέρα μές τα νεύρα. Τι να της απαντούσα της κακομοίρας; Ότι θέλει και έναν υποτυπώδη δείκτη νοημοσύνης για να ψυχολογήσεις ένα κείμενο και να καταλάβεις πότε και γιατί ακριβώς γράφτηκε; 

 

Περνώ πολύ ωραία τον τελευταίο καιρό. Ανέλαβα να σκηνοθετήσω τη θεατρική μου ομάδα σε εκείνο το θεατρικό κείμενο που μετάφρασα και διασκεύσα πέρσι. Το τι ενέργεια και θετικότητα μου έδωσε αυτή η ενασχόληση και κυρίως αυτή η εμπιστοσύνη εκ μέρους τους, δεν περιγράφεται. Έγινα άλλος άνθρωπος. Αγωνιώ να έρθει η Δευτέρα να βρεθούμε να δουλέψουμε τους ρόλους, την ατάκα, το ύφος, πράγματα που θεωρώ ότι μας έλειψαν. Με συλλαμβάνω να απορροφούμαι τόσο πολύ από τη διαδικασία που καμιά φορά ξεχνάω που βρίσκομαι. Κρατώ το κείμενο και κοπανιέμαι και πωρώνομαι και αίφνης συνέρχομαι, συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και είναι σαν να αναδύθηκα στην πραγματικότητα και επέστρεψα από άλλο κόσμο. Ευτυχία πραγματική. Ελπίζω να πάνε όλα καλά στο τέλος. Δεν θέλω να το ματιάσω. Σκοπεύω να τους στήσω παραστασάρα. 

 

Περί παραστασάρας ομιλώντας, πήγα και είδα τον Μπέζο και τον Δαδακαρίδη χθες στις «...παραλλαγές». Τι εργάρα Θεέ μου! Τι ανατροπή στην ανατροπή! Είχα καιρό να δω έργο που να με συνεπάρει τόσο πολύ. Όσοι δεν πήγατε, χάσατε. Χρειαζόταν ένα καλύτερο θέατρο από αυτό του Στροβόλου, μα έχουμε; Αυτά έχουμε, σε αυτά παίζουν. 

 

Τέλος, ήρθα να σχολιάσω το νέο τραγούδι της Άννας Βίσση και κυρίως το νέο της βίντεο κλιπ. Τι να πεις πια γι’ αυτή τη γυναίκα. Τι να πεις;! Δεν σε αφήνει να τη βαρεθείς. Αυτή η γκομενάρα στο βίντεο κλιπ είναι 66 ετών! Ένα από τα καλύτερα και πιο προσεγμένα βίντεο κλιπ που γύρισε τα τελευταία χρόνια. Και το τραγούδι, Καρβέλας από τα παλιά με σύγχρονο ήχο και ενορχήστρωση. Πωρώθηκα είχα δεν είχα. «Τα γκομενάκια του 21ου αιώνα, χρυσόψαρα στη γυάλα είναι μόνα». Ας πρόσεχαν τα γκομενάκια. Είναι ένα θέμα που έχει καιρό που θέλω να συζητήσω. Αλλά τι με κόφτει εμένα; Ο καθένας όπως έστρωσε ας κοιμηθεί. 

Ο γιος μου και η κόρη μου είναι καλά. Μεγαλώνουν και είναι τα πάντα μου. Ζω για να ακούω τις ατάκες τους, για να κοιτάζω τις φωτογραφίες τους. Δεν υπάρχει αλλού κανένα νόημα. Ο γιος μου είπε τις προάλλες: «έχεις προσέξει στις ταινίες ότι όποιος είναι στεναχωρημένος πάει και κοιτάζει τη φάτσα του μέσα σε μία λίμνη και κάνει τον λυπημένο;» Και η κόρη, που πλέον καταλαβαίνει τα πάντα και έχει πλήρη αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω της, άκουσε τις προάλλες ότι ετοιμαζόμασταν να πάμε έξω και μας είπε: «Μη φύ(γ)ετε. Έξω κάνει κ(ρ)ύο! Και έχει φύλλα!» Και φυσικά, ακυρώσαμε την έξοδο.

 

Δόξα σοι ο Θεός!