Brexit Kαι Ξερός

Αν θέλεις να παρακολουθήσεις την αγγλική πολιτική από μια πιο απλοϊκή, αλλά ταυτόχρονα ενδεικτική και αντιπροσωπευτική σκοπιά, θα πρέπει να εξετάσεις τη στάση τους απέναντι στη Γιουροβίζιον. Γελάς, αλλά η Γιουροβίζιον είναι τεράστιο σχολείο και μακράν το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο, οπότε εντρύφησε περαιτέρω στο πανηγυράκι σε παρακαλώ, μπας και μάθεις κατιτίς περισσότερο.

Οι Εγγλέζοι, λοιπόν, ήταν οι πρώτοι που αποφάσισαν περί τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ότι ήθελαν να εγκαταλείψουν τον διαγωνισμό. Κι αυτό γιατί η τηλεθέαση είχε μειωθεί σε τόσο χαμηλό βαθμό που ήταν ασύμφορη η συμμετοχή του BBC. Όταν ερωτήθηκαν τι θα μπορούσε να γίνει για να παραμείνουν και να αναθαρρέψουν οι Εγγλέζοι τηλεθεατές, ο υπεύθυνος του BBC πρότεινε «να σταματήσουν οι συμμετέχοντες να τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα γιατί ο Εγγλέζος δεν τις καταλαβαίνει και ως εκ τούτου δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να παρακολουθεί ένα τρίωρο πρόγραμμα με τραγούδια στα Ρώσικα, στα Ελληνικά, στα Σουηδικά, τα Ιταλικά, τα Πολωνικά κτλ».

Όπερ και εγένετο. Ο κανόνας των γλωσσών διαγράφηκε το 1999 και κάθε χώρα τραγουδούσε σε όποια γλώσσα επιθυμούσε, με την αγγλική να αποτελεί την πιο δημοφιλή επιλογή. Οι Εγγλέζοι πέρασαν το δικό τους, μα βρέθηκαν πάλι προ εκπλήξεως. Γιατί μέχρι τα τέλη του ’90, το Ρούαμε Γιουνί ήταν από τις πιο πετυχημένες χώρες του διαγωνισμού -είχαν έρθει 5 φορές πρώτοι και 15 φορές δεύτεροι. Θεωρούνταν υπερδύναμη, κάτι ανάλογο με την Ρωσία/Ουκρανία των ‘00ς. Άπαξ και φιλελευθεροποιήθηκε η γλώσσα, δεν ξανακέρδισαν. Μη σου πω ότι μόνο δυο φορές ξαναείδαν την πρώτη δεκάδα. Άρχισαν να ξεπετάγονται οι ανατολικές χώρες που αντιμετώπιζαν το ζήτημα άκρως πατριωτικά, και με όχημα την αγγλική γλώσσα κέρδισαν όλα τα πρωτεία σερί, σε βαθμό που οι Άγγλουρες θορυβήθηκαν και, μάντεψε τι, απείλησαν να αποχωρήσουν εκ νέου.

Η Γιουροβίζιον δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα χάσει μία αγορά τηλεθεατών της τάξης του ενός εκατομμυρίου (τόσοι το παρακολουθούν κάθε χρόνο περίπου). Διότι τι θα απογίνει ο διαγωνισμός αν αρχίσει αύριο σιγά – σιγά να αποχωρεί ένας – ένας; Σήμερα είναι οι Εγγλέζοι, αύριο θα δυσαρεστηθούν οι Γερμανοί που πάνε επίσης άπατοι, είχαν ήδη αποχωρήσει οι Ιταλοί, και οι Ισπανοί και οι Γάλλοι τον είχαν γραμμένο στ’ αρχίδια τους. Πώς θα δέσει το γλυκό αν οι μεγαλύτερες τηλεοπτικές αγορές αρχίζουν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια; Θα βγει ένα τόσο πολυέξοδο πρόγραμμα μόνο με την Κύπρο και τη Μάλτα, τη Σάρα και τη Μάρα; Ποτέ! "Θα επιβάλουμε τη συμμετοχή των μεγάλων στον τελικό, πάση θυσία!" Και εγένετο ο κανόνας των Big 5. Είτε στείλουν αριστούργημα, είτε στείλουν παπάρα, οι Εγγλέζοι (γιατί αυτοί ήταν οι πιο επίφοβοι) θα συμμετέχουν στον τελικό.

Ικανοποιήθηκαν όλα τους τα αιτήματα.

Και ελεύθερη γλώσσα οι Εγγλέζοι σου, και σίγουρη συμμετοχή στον τελικό οι Εγγλέζοι σου, και με τον Terry Wogan για παρουσιαστή να υποσκάπτει, πάντα εν είδει χιούμορ, τον διαγωνισμό καθιστώντας τον στη συνείδηση των τηλεθεατών ως ένα αμιγώς γκέι πανηγύρι (που είναι κι αυτό, αν επιλέξεις να εστιάσεις καθαρά σ’ αυτό και αρνηθείς να δεις πέραν του trash), και ως ένα “extraordinary joke” ‘όπως συνήθιζε να λέει. Σε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, μου έκανε εντύπωση μία Αγγλίδα που δήλωσε στην κάμερα ότι «τη βραδιά της Γιουροβίζιον απαγορεύεται να ανοίξει η τηλεόραση στο σπίτι».

Αυτοί είναι οι Εγγλέζοι.

Παρόλα τα μέτρα υπέρ τους, το UK εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο αποτυχημένα κράτη του διαγωνισμού τα τελευταία 16 χρόνια. Τερμάτισαν στις τελευταίες 5 θέσεις εφτά φορές ενώ η τελευταία φορά που είδαν δεκάδα ήταν το μακρινό πια 2009. Και φυσικά, εξακολουθούν να διαμαρτύρονται γι αυτό. Οι Σουηδοί φέτος αποφάσισαν να αυξήσουν τον χρόνο μετάδοσης των τραγουδιών των BIG 5 στους ημιτελικούς για να εμπεδωθούν καλύτερα από τους τηλεθεατές και να τους προωθήσουν περισσότερο στον τελικό. Ούτε αυτό δούλεψε.

Γιατί; Γιατί πρόκειται για ένα λαό μαλάκα που τον πήρανε χαμπάρι. Μια ζωή με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης, αλλά με το άλλο που είναι μέσα να κλωτσά προς πάσα κατεύθυνση και να δημιουργεί ανακατωσούρες. Απρόβλεπτοι και διαταραγμένοι σαν τον καιρό τους. Είναι πραγματικά κρίμα ένας λαός που πρόσφερε τα μέγιστα στη μουσική βιομηχανία να αντιδρά τόσο κομπλεξικά και να κερδίζει επάξια το βραβείο του πιο αντιπαθητικού συμπαίκτη.

Πάρε τώρα όλα αυτά τα λαϊκά δρώμενα και καθρέφτισε τα στο τι γίνεται σήμερα με το Brexit. Πάρε και κατάλαβε γιατί το δημοψήφισμα θα χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης στην ΕΕ ώστε να ικανοποιηθούν κι άλλα αιτήματα τους, ώστε να μπορούν να κινούνται άνετα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής ανάλογα το συμφέρον τους και να μην δεσμεύονται για τίποτα. Κατάλαβε γιατί θα συνεχίσουν να απεχθάνονται την Ευρώπη αλλά όλοι σ’ αυτήν θα σπεύδουν να συνταξιοδοτηθούν για να χαρούν τον ήλιο του νότου της. Εν ολίγοις θα ανακατεύονται και πάλι στις ζωές μας, και μάλιστα με πιο ξετσίπωτο τρόπο, αφού δεν θα ξέρει κανένας αν νομιμοποιούνται να εκφράζουν άποψη για το εκάστοτε θέμα ή όχι. Ένα σύγχρονο διαίρει και βασίλευε σε μια πιο ιλουστρασιόν έκδοση. Ξέρουν να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους – τους βγάζω το καπέλο, παρόλα αυτά παραμένουν αντιπαθείς μέχρι το κόκκαλο. Σαν Τούρκοι της Δύσης.

Παρόλη τη κομπλεξική τους στάση και παρόλα τα δεινά που προκάλεσαν και προκαλούν στην Κύπρο, ένα μέρος της καρδιάς μου το αγαπά το Η. Βασίλειο. Εκεί σπούδασα, εκεί ολοκληρώθηκα ως προσωπικότητα, κέρδισα πολλά από τη νοοτροπία τους σε επαγγελματικά και ακαδημαϊκά θέματα, αγάπησα όσο τίποτα τη μουσική τους, τα περιοδικά τους, τη μόδα τους, την ποπ κουλτούρα τους. Αλλά, δεν έκανα ούτε ένα Άγγλο φίλο και δεν το θεωρώ τυχαίο. Έξι χρόνια στην Αγγλία η μόνη μου φίλη Αγγλίδα ήταν μία κοπέλα με αναπηρία, η οποία έκανε παρέα με τους ξένους επειδή και η ίδια αντιμετώπιζε περιθωριοποίηση από τους δικούς της εξ αιτίας του προβλήματός της. Δεν μου κακοφάνηκε βεβαίως, βεβαίως. Είχα κάνει δεκάδες φίλους από τρίτες χώρες, με την πλειοψηφία των οποίων ακόμα διατηρώ επαφή. Με το πέρας των σπουδών μου το 2007, επισκέφτηκα το ΗΒ μόνο δύο φορές και αυτό ως αεροπορικό κόμβο για να ταξιδέψω αλλού. Δεν με ενδιαφέρει να ξαναπάω.

  

Αυτά τα ολίγα για το Η.Β.

Και για να κλείσουμε ολίγον τι νομικίστικα, το δημοψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό, και όπως μας δίδαξε ή θα μας διδάξει ξανά η ιστορία, μπορεί να επαναλαμβάνεται ώσπου να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Ανάθεμα Τα Καλοκαίρια Μας

Έχω τόσο πολύ θυμό μέσα μου, μα τόσο πολύ θυμό!

Κατ’ αρχάς για το 12χρονο χωριατόπαιδο στη Σολέα που έκαιγε τα ξύλα. Και μην ακούσω μαλακίες για «μια κακιά στιγμή» και «τι φταίει το 12χρονο, οι κηδεμόνες του φταίνε». Σαφώς και φταίνε και οι κηδεμόνες του, και εύχομαι να το πληρώσουν, αλλά και ο 12χρονος μια χαρά αντίληψη της σοβαρότητας του πράγματος είχε, επομένως δεν μπορεί να αθωώνεται απλά και μόνο επειδή ο ποινικός κώδικας τον απαλλάσσει από κάθε είδους ευθύνη στην ηλικία του. Εγώ στα 12 μου ήξερα ότι άμα παίζεις με τη φωτιά στο τέλος καίγεσαι. Αυτός, που ζει στην εποχή των ipad δεν ξέρω γιατί δεν ενημερώθηκε.

Άμα γράφω εγώ ότι ενός χωρκάτη μύρια κακά έπονται, θίγεστε. Πείτε μου, σας παρακαλώ, αν υπάρχει τίποτε πιο χωρκάτικο από το να καις χαμόκλαδα αρχές του καλοκαιριού στην αυλή σου. Και εμάς τις προάλλες ξεράθηκε και κατέπεσε ολόκληρο το γιασεμί στην αυλή μας και σκέφτηκα ότι αν το έκαιγα θα ξεμπέρδευα, αλλά όχι, γιατί να θέσω σε κίνδυνο ολόκληρη την αριστοκρατική Αγλαντζιά; Πήρα κλαδευτήρι από το Super Home Center και το κλάδεψα, σπιθαμή προς σπιθαμή μες το λιοπύρι, γέμισα οκτώ σακούλες από μικρά κλαδάκια, μου βγήκε ο σπόνδυλος, βλαστημούσα εκατό φορές το λεπτό, μα όχι, δεν έκατσα να το κάψω σαν τυπικός χωρκάτης.

Θάνατος στους χωρκάτες! Θάνατος μέχρι και τον τελευταίο, σας σιχάθηκε η ψυχή μου!

Μισό δάσος μας απέμεινε, κινδυνεύουμε με απερήμωση, οι οικολόγοι κρούουν συνέχεια τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά εμείς τι πειράζει να κάψουμε τα ξερά κάτω από τους 40 βαθμούς κελσίου; Σάμπως και θα μας τιμωρήσει κανένας;

Το πόσο λυπήθηκα για τους πυροσβέστες δεν περιγράφεται. Πραγματικά, νιώθω μουδιασμένος, ντροπιασμένος και σχεδόν συνένοχος που ενόσω εγώ και το υπόλοιπο 90% της Κύπρου μπανιαριζόμασταν αμέριμνοι στα παράλια, και δεν πήραμε χαμπάρι ότι η χώρα καιγότανε, κάποιοι θυσιάστηκαν για χάρη μας. Ελπίζω η πολιτεία να τους τιμήσει σαν ήρωες, να αποκαταστήσει τα ορφανά τους και να τους στήσει τουλάχιστον από έναν ανδριάντα.

Πού είναι το ΑΚΕΛ και οι χωρκάτες ψηφοφόροι του να μας πουν το αμίμητο επιχείρημα «μα, αφού έβλεπαν τις φλόγες και τον κίνδυνο, γιατί αποφάσισαν να κινδυνέψουν πλησιάζοντας στη φωτιά;» όπως είχαν πει για τους πυροσβέστες στο Μαρί. Πού κρύβονται;

Έχω πάρα πολύ θυμό.

Θυμώνω γιατί από κάθε τραγωδία πρέπει να δράξουμε την ευκαιρία ώστε να  γίνει και μια μικρή επαναπροσέγγιση του Κυπριακού. Θέλω να πω, την ώρα που οι πυροσβέστες καίγονταν, κάποιες ηλεκτρονικές εφημερίδες είχαν τίτλους «προθυμοποιήθηκε να στείλει ενισχύσεις ο Ακκιντζί!» Δεν χάνουμε ευκαιρία να αγιοποιούμε τον κύριο. Γίνεται που γίνεται ο τόπος παρανάλωμα, τουλάχιστον ας πετύχουμε «μια κάποια λύση» στο κυπριακό, να βγει και κάτι καλό απ’ αυτή την ιστορία. Τζάμπα πεθάνανε οι πυροσβέστες, τζάμπα!

Έχω πάρα πολύ θυμό.

Γιατί και το 2007, όταν κάηκε το δάσος του Σαϊττά, τα social media δεν ήταν τόσο διαδεδομένα και δεν μπορούσαμε να διαφημίσουμε την υπερευαισθησία μας στην οικολογική καταστροφή. Σήμερα, όλοι ξέρουμε να κλαίμε και μάλιστα γοερά. Να θυμίσω ένα κείμενο που είχα γράψει τότε, κάνε κλικ εδώ, στο οποίο περιέγραφα την εμπειρία μου από μία δενδροφύτευση στον Σαϊττά, διοργανωμένη από το Intercollege και στην οποία συμμετείχαν κυρίως ξένοι φοιτητές και ουχί Κύπριοι, οι οποίοι λόγω του ότι ήταν η μέρα Σάββατο, κωλύονταν να συμμετάσχουν. Τύφος μας αξίζει, τύφος!

Οι ξένοι φοιτητές που συμμετείχαν τότε στη δενδροφύτευση. Αποτελούσαν το 50% των εθελοντών.

Έχω πάρα πολύ θυμό, αν όχι για την Κύπρο, για τον πλανήτη γενικότερα.