Δολοφονικές Διακοπές

Τον Ιούλιο του 1997 πήγαμε οικογενειακώς διακοπές στη Disneyland.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στο μαγικό πάρκο γνωρίσαμε κι άλλους Κύπριους που ανήκαν στο ίδιο γκρουπ με μας. Εντύπωση μας έκανε ότι ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ένας μεσόκοπος κύριος ο οποίος είχε έρθει διακοπές μόνος του με τον γιο του.

Τους βλέπαμε να περιφέρονται μέσα στο πάρκο οι δυο τους και το βρήκαμε ολίγον τι περίεργο το ότι ένας πατέρας με τον 17χρονο γιο του, ήρθαν τα δυο τους διακοπές στη Disneyland. Ουδέν μεμπτόν, βέβαια. Απλώς παράξενο ως εικόνα. Ένα μεσημέρι τους πετύχαμε σε ένα εστιατόριο του πάρκου να τρώνε και καθίσαμε μαζί τους. Οι γονείς μου, οι οποίοι είναι πολύ «μάνα μου ρε» με οποιοδήποτε οικογενειακό πρότυπο ξεφεύγει των κοινοτύπων, έπιασαν άγριες φιλίες με τον κύριο.

Σχεδόν μου επέβαλαν να κάνω παρέα και με τον γιο του, επειδή ήμασταν συνομήλικοι. Τι σχεδόν; Μου το επέβαλαν! «Χρίστο μου, πηγαίνετε με τον φίλο σου να δείτε το ‘στοιχειωμένο σπίτι!’» «Μα δεν θέλω!» απαντούσα βροντώντας το πόδι μου στο πάτωμα. «Σκάσε, είναι κρίμα τα πλάσματα» μού απαντούσαν ψιθυριστά. Τους εξήγησα πολλάκις ότι δεν είμαι το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Αγ. Παντελεήμονας» για να κάνω παρέα με όποιον είναι κρίμα, αλλά οι γονείς μου ανέκαθεν αδυνατούσαν να αντιληφθούν κάποια πράγματα.

Μην τα πολυλογώ, τρεις μέρες στη Disneyland εγώ ήμουν καταδικασμένος να ανεβαίνω στα τρενάκια και στα διάφορα παιχνίδια παρέα με τον γιο του κυρίου (το πόσο τον βαριόμουν δεν περιγράφεται!), ο οποίος κύριος στο μεταξύ έγινε κολλητός με τους γονείς μου. Ένα απόγευμα, ο κύριος αυτός, εξομολογήθηκε στους γονείς μου ότι ήρθε διακοπές μόνος του με τον γιο του, επειδή η σύζυγός του αποδήμησε εις Κύριον και ότι προσπαθούσαν να συνέλθουν από το πένθος και να πολεμήσουν την κατάθλιψη.

«Είδες, που είναι κρίμα τα πλάσματα;» παρατήρησαν αυστηρά οι γονείς μου το βράδυ στο δωμάτιο ενόσω τους κουτσομπολεύαμε. «Έχασε τη μάνα του ο φίλος σου (δεν είναι φίλος μου, γαμώ το κέρατό σας)! Και εσύ γκρινιάζεις, αχάριστε, που στα έχουμε δώσει όλα! Που μας έσκασες τρεις μέρες στη Disneyland και όλο ‘θέλω-θέλω’ ξέρεις να λες. Παλιόπαιδο! Να πάρεις τηλέφωνο τώρα το παιδί να πάτε βόλτα στο πάρκο και να σιωπήσεις!» Το κήρυγμα σε όλο του το μεγαλείο! Εμένα, βέβαια, κάτι μου βρωμούσε σε όλη αυτή την ιστορία, αλλά επέμενα στωικά τη δικαίωση μου.

Τελειώνει η εκδρομή, τους τρώμε εν τω μεταξύ στη μάπα και στο Παρίσι και επιστρέφουμε στα πάτρια-χωρκάτικα εδάφη μας! Στη Λάρνακα ήρθε να μας παραλάβει ο κουμπάρος των γονιών μου, ο οποίος δούλευε για χρόνια στις κεντρικές φυλακές. Βλέποντας την εκλεκτή παρέα μας να ξεπροβάλλει από την πόρτα των αφίξεων, έσφιξε το χέρι του κυρίου, χάιδεψε ελαφρώς τα μαλλιά του «φίλου» μου και είπε:

«Ω! Φίλε μου, πήγες διακοπές στη Γαλλία με τον μικρό; Χαίρομαι που απολαμβάνεις τη ζωή μετά την αποφυλάκισή σου!»

Μείναμε όλοι ξεροί. Λοιπόν, για να καταλάβετε: Ο κύριος αυτός, είχε καταδικαστεί μέσα στη δεκαετία του ’80 για τη δολοφονία της γυναίκας του. Την έσφαξε με το κουζινομάχαιρο εξ αιτίας ενός καβγά, μπροστά στα μάτια του παιδιού τους (που τότε εικάζω ότι ήταν μωρό). Καταδικάστηκε σε 15χρονη φυλάκιση και αποφυλακίστηκε κατόπιν χάριτος το 1997. Καυτή λεπτομέρεια: Το πτώμα της συζύγου ανακαλύφθηκε διαμελισμένο μέσα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών. Στη μία σακούλα τα χέρια, στην άλλη τα πόδια! Προφανώς ο κύριος αποφάσισε να κερδίσει τον χαμένο χρόνο με τον γιόκα του στη Disneyland, παρέα με μας, την Anti-Christos family στην οποία όλοι οι καλοί χωράνε! Μην δούμε ταλαίπωρο άνθρωπο, αμέσως να συνάψουμε σχέσεις!

Δεν το ‘ξερα εξ αρχής, να του κάνω κάτι παραγγελιές, μούρλια, του κυρίου?! Αχ γονείς μου! Όποιον δείτε τον μαζεύετε! Εμείς και ο μπόγιας! Στο τσακ τη γλιτώσαμε και δεν επιστρέψαμε οικογενειακώς στην Κύπρο μες τα μαυροσάκκουλλα!

Υ.Γ. Μετά από 2 χρόνια, συναντήθηκα ξανά με τον γιο του κυρίου, στον στρατό, σε κάποια εκπαίδευση. Αλλά προσποιήθηκα πως δεν τον θυμάμαι. Αμνησία του είπα ότι έχω, ή κάτι τέτοιο…

Υ.Γ2: Έχω και ομαδική φωτογραφία όλων μας έξω από το κάστρο της Disneyland, να χεστείς στο γέλιο! Πεθαίνω να την ανεβάσω στο μπλογκ, αλλά καταλαβαίνετε...

Special K

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την τάση να ωραιοποιεί και να νοσταλγεί συχνά καταστάσεις και πρόσωπα τα οποία αν τα κρίνεις αυστηρά, μόνο φαρμάκι και πόνο σε πότισαν. Συνεχίζουν όμως να αποτελούν μέρος της ζωής σου είτε υπό τη μορφή φαντάσματος, είτε υπό τη μορφή διακοσμητικού στοιχείου, απλώς και μόνο επειδή δεν βρίσκεις τα αρχίδια να τα διαγράψεις και να προχωρήσεις μπροστά αποδίδοντας αγάπη και αναγνώριση σε πρόσωπα που πραγματικά αξίζουν.

Αποφάσισα ότι από δω και μπρος θα είμαι πιο τίμιος και πιο ευθύς. Και θα λέω και θα δείχνω το «σ’ αγαπώ» αυστηρώς σε πρόσωπα που είναι μπροστά μου, με νιώθουν και μου φτιάχνουν τη μέρα. Θα αποθεώνω άτομα που άντεξαν στον χρόνο, που πέρασαν με επιτυχία το τεστ του «σουρωτηριού!» Όπου «σουρωτήρι», βλέπε τον χρόνο. Οι άξιοι σ’ αυτή τη ζωή επιβίωσαν. Οι μαλάκες, στο recycle bin και γρήγορα!

Σήμερα έχεις γενέθλια! Να μου ζήσεις! Και να ξέρεις ότι για μένα τα τελευταία χρόνια είσαι δικαίως μέσα στο ΤΟΠ5 των φίλων που μου φτιάχνουν τη διάθεση και τη ζωή. Δεν στο δείχνω όσο πρέπει, ούτε όσο θα ήθελα. Αλλά έρχεται νέα χρονιά, νέες προτεραιότητες... οπότε, μας εύχομαι τα καβλύτερα! Επίσης, χρίζεσαι και επίσημα η φετινή πρέσβειρα αυτού του ιστολογίου, εφόσον μόνο εσύ το τιμάς τόσο φανατισμένα τελευταίως και μου κάνεις την καρδιά να ανοίγει φύλλα-φύλλα με την αίσθηση της παρουσίας σου εδώ μέσα.

Σε σφίγγω να σε πνίξω, σε φιλώ μέχρι να σκάσεις και να ξέρεις ότι για μένα δεν θα περάσεις ποτέ τα 19!

Χρόνια πολλά!

"Μαζί σου πάντα θα με δένει αυτό που λέγεται λατρεία..."

Τελευταία ανάρτηση περί Βίσσης και σας αφήνω ήσυχους!

Απορώ με τι ψυχή μπορεί να χορεύεις τσιφτετέλια και χασάπικα όταν την ίδια ώρα ο παραγωγός και πιο κοντινός σου συνεργάτης βρίσκεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο. Το βρήκα λίγο παραταβηγμένο τόσο από την πλευρά της Άννας, όσο και από την πλευρά μας, ως κοινό. Δεν μ’ άρεσε. Είναι πράγματα αυτά; Ένα στάδιο 18.000 θεατών να χορεύει λαϊκά και ο άλλος να ξεψυχάει; Από την άλλη, αν ακυρωνόταν η συναυλία θα τα έσπαγα όλα και θα απαιτούσα και αποζημίωση για ψυχική οδύνη. Οπότε, δεν ξέρω κι εγώ τι να πω… Ήταν λίγο μουδιασμένα όλα.

Το μούδιασμα βέβαια μου πέρασε, ειδικά μετά το μέσο της συναυλίας που άκουσα τα «παλιά και αγαπημένα» καψουρο-τραγουδάκια μου, που στιγμάτισαν μέρες και στοίχειωσαν νύχτες μου! Μην σου πω ότι, στο encoré, με τον καταιγισμό από τα «στην πυρά», «αγάπη υπερβολική», «κραυγή» και «nylon» εγώ νόμιζα ότι εκτοξεύω πυροτεχνήματα από τις άκρες των δακτύλων μου και λέιζερ από τις κόρες των ματιών μου!

Ωραία στιγμή η σύμπραξη με τη Λία Βίσση. Μόνο το ντουέτο φυσικά, διότι το single της Λίας μυρίζει ναφθαλίνη από τα early nineties και θα πάει άπατο. Το ‘imagine’ βέβαια, με συγκίνησε με τις διφωνίες που έκαναν και όχι βέβαια για τις πολιτικές του προεκτάσεις! Γενικότερα, η συναυλία είχε οικογενειακό άρωμα. Μόνο η φιλιπινέζα της Βίσση δεν παρουσιάστηκε επί σκηνής. Όλοι οι άλλοι κτύπησαν κάρτα! Η Βέρα Μπούφη (ανιψιά της Άννας, που άνοιξε τη συναυλία) γράφει στο μέτωπό της «Θέλω-να-γίνω-σαν-τη-θεία-μου,-αντιγράφω-μέχρι-και-τον-τρόπο-που-κάνει-την-υπόκλιση.» Παρόλα αυτά, την αντιγράφει λιγότερο από τη Βανδή.

Την κατά-βρήκα με τραγούδια που έχω καιρό ν’ ακούσω, όπως: «Δεν με αγαπάς!» (αυτούσιο, από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς περικοπές!), «Ο πόνος της αγάπης» (που εγώ προσωπικά πρώτη φορά το ακούω ζωντανά και πωρώθηκα!), το προσωπικό και άκρως βιωματικό «αντίδοτο», και φυσικά το ποτπουρί με τα λαϊκά, βλέπε «Τραύμα», «Ψυχεδέλεια» και «Τραίνο». Αν μου έλεγε και το «Πες το ξανά!» θα ήμουν κομπλέ!

Έφριξα με το πόσο κατέβηκε ο μέσος όρος ηλικίας των θεατών. Παντού παιδάκια! Ένιωθα σαν καθηγητής σε γυμνάσιο που περιφέρεται στην αυλή την ώρα του διαλείμματος και κανείς δεν του δίνει σημασία! Σαν να ήμουν γέρος! Παρόλα αυτά, χάρηκα επειδή δυο θέσεις πιο κάτω από μένα, ήταν μια κυρία, κάπου εκεί στα τριάντα και βάλε, η οποία στεκόταν όρθια, χόρευε, τραγουδούσε, κοπανιόταν, κρεμιόταν από τα κάγκελα και απολάμβανε τη συναυλία όπως ακριβώς έπρεπε. Αδιαφορώντας για το ότι όλη η κερκίδα την κοιτούσε απορημένη. Άξια! Έκλεψε την παράσταση!

Ώρες-ώρες αισθάνομαι πολύ γραφικός που ακόμα τρέχω τόσο φανατισμένα στις συναυλίες της Άννας, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, φεύγοντας νιώθω τόσο πλήρης συναισθηματικά που σκέφτομαι ότι αξίζει κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου μου. Αυτή η γυναίκα είναι ένας δαίμονας, δεν καταλαβαίνει Χριστό! Δεν μετανιώνω για το σθένος με το οποίο την υποστηρίζω. Η Άννα θα μας θάψει όλους!

Υ.Γ. Η αγκαλιά μας στο "Δώδεκα" ήταν σίγουρα από τα highlights της συναυλίας (Και της ζωής μου!) χχ

Η Βίσση με Πακιστανό!

Όταν ήμουν φοιτητής στην Αγγλία, συνήθιζα να πετώ με κυπριακές αερογραμμές για το Λονδίνο. Πάντα προτιμούσα εκείνη την φρικτή πτήση που απογειωνόταν στις 4:00 το πρωί και αφικνούνταν στις 8:00, ώρα Λονδίνου! Ήταν η πιο οικονομική πτήση, ενώ επίσης κέρδιζες τη μέρα για να τακτοποιηθείς, παρόλο που είχες ένα κεφάλι καζάνι και ένα βουητό στ’ αφτιά, από τον συνδυασμό της κούρασης και της αϋπνίας.

Φτάνω που λέτε, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων στην Αγγλία, πήρα και το λεωφορείο μου για το Reading και από ‘κει μπήκα στο ταξί του Πακιστανού που θα με οδηγούσε στην εστία μου. Άϋπνος και κακόμοιρος, νηστικός και κουρασμένος, ήμουν ένα ράκος! Πού ήσουν να μ ‘έβλεπες! Όπως επιβιβάστηκα στο ταξί, ξεράθηκα στο πίσω κάθισμα, επάνω στην μικρή βαλίτσα που κουβαλούσα στους ώμους μου. Η βαλίτσα εκείνη, είχε μέσα ένα φορητό CD player το οποίο μέσα στην αναπουμπούλα άρχισε να παίζει από μόνο του, μέσα στο ταξί. Φυσικά, τι άλλο θα έπαιζε; Άννα Βίσση!

Όπως ήμουν μισό-πεθαμένος και έτοιμος να ταβλάρω μέσα στο ταξί, αρχίζει να παιανίζει από άγνωστη κατεύθυνση το «Όσο έχω φωνή!»

«Δεν είμαι καλά!» σκέφτηκα. «Από την πολλή την κούραση και την αϋπνία, ακούω παντού Βίσση!» Συγκεντρώθηκα λίγο, έκανα ησυχία και σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν η ιδέα μου! Όντως, στο ταξί του Πακιστανού έπαιζε Άννα Βίσση! Κύριε ελέησον! «Βρε, λες να έχει φίλους Έλληνες και του κόπιαραν κανά δίσκο της;» «Βρε, λες μέσα στα πλαίσια της διεθνούς προσπάθειάς της, να πήρε πιο ζεστά την προώθηση του εαυτού της στο εξωτερικό; Αλλά περίεργο δεν είναι, ότι προωθεί αυτό το πανάρχαιο τραγούδι; Τι διάολο γίνεται ρε γαμώ το, είναι δυνατόν να ακούω το «Όσο έχω φωνή» από το ράδιο του Πακιστανού;»

Δεν άντεξα, έπρεπε να αποσαφηνίσω την κατάσταση! Ανασήκωσα την πλάτη και χτύπησα δειλά το τζαμάκι του Πακιστανού ταξιτζή. “Excuse me, what are we listening to?” ρώτησα με όση δύναμη είχα! «BBC Radio, sir!» μού είπε ο κύριος. «Αα, δεν είμαι καλά! Δεν είμαι καλά! Παίζει το BBC, Βίσση;!»

«Καλά, δεν τρέχει τίποτα! Ακούς φωνές! Και η Ζαν Ντ’ Αρκ άκουγε και έγινε ταινία! Και η Ζαν Ντ’ Αρκ μάλιστα, άκουγε σκέτες κραυγές! Τουλάχιστον εσύ, ακούς Άννα Βίσση που είναι Η φωνή!» Παρηγορήθηκα. «Να πας να κοιμηθείς ένα 8ωρο στην εστία σου και όταν συνέλθεις όλα θα είναι όπως χθες!» είπα στον εαυτό μου.

Φτάσαμε στην εστία, ο Πακιστανός με άφησε στην είσοδο και έτρεξε να ανοίξει το πορτ-παγκάζ για να βγάλει τις βαλίτσες. Κατέβηκα για να τον βοηθήσω. Άφησα τη βαλίτσα του ώμου στο πάτωμα για να τον βοηθήσω. Αμέσως διαπίστωσα πως μέσα από το μισάνοιχτο φερμουάρ της βαλίτσας, εξείχαν τα ατομικά μου ακουστικά τα οποία έπαιζαν σε πλήρες ‘70ς mood το ‘Όσο έχω φωνή’ από το disc man.

«Α! Καλά! Μην το πεις πουθενά!» σκέφτηκα. Με το που μπήκα στο δωμάτιο κοιμήθηκα ένα δεκάωρο και ήρθα στα ίσα μου.

Βισσάρα μου, έρχομαι!!!!

Αννα-κωχή

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει η πλειοψηφία του κόσμου και με εκνευρίζει, είναι τους ουσιαστικούς λόγους για τους οποίους αγαπώ την Άννα Βίσση.

Δεν με ενδιαφέρει η Άννα Βίσση αυτή καθ’ αυτή. Δεν με νοιάζει αν είναι μια πενηντάρα που παλιμπαιδίζει. Δεν με ενδιαφέρουν οι κατά καιρούς σύντροφοί της, ούτε αν ήταν κακό πρότυπο μάνας όταν μεγάλωνε τη Σοφία. Δεν με ενδιαφέρει αν την ντύνει η Λεβίνια ή η Πατρίσια Φιλντ. Δεν με ενδιαφέρει αν έβαλε extensions και αν της πάνε τα μαλλιά της βαμμένα ξανθά. Δεν με ενδιαφέρει αν αντιγράφει τη Μαντόνα, ούτε καν η κόντρα με τη Βανδή! Χέστηκα αν την αποκαλούν «απόλυτη» ή «θεά!» Δεν με ενδιαφέρει αν οι «τσούλες» είναι εύπεπτο τραγουδάκι, ούτε αν η «Μάλα» χαρακτηρίστηκε από τον Patrick Leonard ως «masterpiece!»

Αυτά είναι θέματα για μεσημεριανά πάνελ τρίτης διαλογής!

Αυτό που εμένα άγγιξε, είναι ότι η Βίσση τραγουδά σαν να με ξέρει. Οι στίχοι των τραγουδιών της με την υπερβολή που τους χαρακτηρίζει, παραπέμπουν στη ζωή μου. Το πάθος της ερμηνείας της, ο τονισμός του ‘ρο’ του ‘σίγμα’ και του ‘ταφ’ στην προφορά της, ξεδιπλώνουν μια καψούρα και έναν νταλκά εφάμιλλα αυτών που μ’ έφαγαν τόσα χρόνια! Η Βίσση κοπανιέται και παθιάζεται όπως εμένα και αυτό αν θες είναι τρομαχτικό ώρες-ώρες, αλλά και κάποιες άλλες, απολύτως λυτρωτικό!

Μπορεί για τον μέσο βλάκα ο στίχος: «τραύμα είσαι ανοικτό» να είναι άλλο ένα τούρκο-τσιφτετέλι του κερατά, αλλά για μένα (τον υπέρτατο βλάκα), ο στίχος αυτός περιγράφει τα τελευταία 12 χρόνια! Η μαστούρα που εκπέμπει το ‘αντίδοτο’, η γλύκα που στάζει το ‘ψυχεδέλεια,’ ο ηλεκτρισμός του ‘αγάπη υπερβολική,’ η εκτόνωση του "κλίμα Τροπικό," αποτελούν μουσικές επενδύσεις που περιέγραψαν με συγκλονιστικό τρόπο τις πιο ευτυχισμένες και δυστυχισμένες μου στιγμές!

Ακόμα και τα σλογκανίστικα σουξεδάκια, τύπου: «Σιγά! Μην αρρωστήσω,» και «Ρε!» αποπνέουν ένα σνομπισμό που ευτυχώς ή δυστυχώς, με χαρακτηρίζει.

Μπορώ να σου γράψω άπειρα τραγούδια και στίχους που σημάδεψαν και εξύμνησαν στιγμές μου. Από διακοπές, χυλόπιτες, αγκαλιές, αμηχανίες, γκάφες και θριάμβους. Ένα θα σου πω: Αγάπησα τα κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια μόνο και μόνο επειδή τα άκουσα από τη φωνή της! Αλλά, τι σημασία έχει τώρα… You get my point! Η Βίσση είναι πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα μες σ’ αυτή την μεθυσμένη μου καρδιά.

Και για του λόγου το αληθές, ανοίγω και πάλι τον ασκό του Αιόλου και σου χαρίζω αυτό, αυστηρώς προσωπικό, κατευθείαν από το 2001. Ίσως την πιο ωραία χρονιά της ζωής μου:

Όχι πες μου! Μετά απ’ αυτό, δεν αξίζει και το «Χωρίς το μωρό μου» μια δεύτερη ευκαιρία;

Η συναυλία της Παρασκεύης έρχεται. Είμαι πιο καβλωμένος από ποτέ. Έχω πολύ ντέρντι να εκτονώσω και με την καλύτερη παρέα που θα μπορούσα να φανταστώ!

«Έτσι ήταν πάντα ο έρωτας για μας! Διάλεξε τα όπλα σου κι έλα αν τολμάς!»

Video Trivia – γιατί ξέρω ότι καίγεσαι να ρωτήσεις:

- Το στέμμα της το αγόρασα εγώ, διότι τότε την φώναζα αποκλειστικά: «πριγκίπισσα της καρδιάς μου!» Ναι, ό,τι και να πεις έχεις δίκιο.

- «Στρατηγό» με προσφωνούσε τότε. «Μαλάκα» με είπε λίγους μήνες αργότερα.

- Το βίντεο γυρίστηκε στο 2Χ2, παρακμιακό μου δωμάτιο στη φοιτητική εστία, το οποίο όμως τότε ήταν για μένα σαν λιβάδι στον παράδεισο.

- Το βίντεο αυτό αποτελεί τρανή απόδειξη ότι πεθαίνεις στα 18 και σε θάβουν στα 70!

- Και ναι... Η κοπέλα δεν είναι Ελληνίδα!

Ανεμοστρό-βιλλος

Αγαπημένη μου Χριστίνα,

Σήμερα στην Κύπρο σηκώθηκε αέρας! Ανεμοστρόβιλο τον είπαν στην ειδήσεις, αλλά νοουμένου ότι εσύ ζεις στη Λατινική Αμερική και τρως τα tormentas με το κουτάλι, δεν τολμώ να εξισώσω το σημερινό αεράκι με τους κυκλώνες που βλέπεις εσύ στην Παραγουάη.

Προκλήθηκαν ζημιές, ξεριζώθηκαν δέντρα, κόπηκε και το ρεύμα για κάποια ώρα και η Κενεβέζου στο κεντρικό Δελτίο του ΡΙΚ κουνούσε το κεφάλι της απελπισμένα για τες δέκα τέντες και τες πέντε βιτρίνες που «σάρωσε στο πέρασμά του ο καταστροφικός ανεμοστρόβιλος!» Σκέψου να πέθαινε και κανένας!

Κανένας δεν είπε, βέβαια, ότι αν δεν ήμασταν χώρα της διάλυσης τίποτε από τα πιο πάνω δεν θα συνέβαινε. Τα μισά κυβερνητικά κτίρια χρονολογούνται από την εποχή του κουκκουφκιάου, με λυόμενες στέγες και κεραμίδια κολλημένα με UHU. Τι περίμεναν; Εγώ να έκλανα, θα κατεδαφίζονταν! Τον ανεμοστρόβιλο περιμέναμε να μας υποδείξει την επιφανειακή υπόσταση των πάντων σ’ αυτή τη χώρα.

Πολύ το ευχαριστήθηκα! Αν με ένα ανεμοστροβιλάκι καταστραφήκαμε, σημαίνει ότι υπάρχουν περιθώρια περεταίρω εξαφάνισης μας αν τυχόν μας εκδικηθεί η φύση χειρότερα. Που θα μας εκδικηθεί, σίγουρα, διότι χάσαμε το μέτρο από καιρό και η φύση δεν σηκώνει τατσιλλίκια!

Άκου τώρα και τα δικά μας ρεζιλίκια: Την ώρα του «ανεμοστρόβιλου» οι γονείς μου εγκατέλειψαν το διαμέρισμα όπως ήταν, με τις πυτζάμες, και βγήκαν στους δρόμους! Φόρτωσαν και τη γιαγιά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και έφυγαν, προς αόριστη κατεύθυνση. Για να γλιτώσουν! Ούτε ο Γκοτζίλα να τους κυνηγούσε! Ήρθαν και με μάζεψαν και μένα από τη δουλειά (επειδή θεωρούσαν αδιανόητο να ποδηλατήσω υπό συνθήκες Δευτέρας Παρουσίας) και αναρωτιούνταν που θα έπρεπε να πάμε να κρυφτούμε μέχρι να «φύγει ο δαίμονας!» Οι Τούρκοι να εισέβαλλαν ξανά, δεν θα αντιδρούσαν έτσι!

Τους έμπηξα τις φωνές και γυρίσαμε άρον-άρον σπίτι. Ξεριζώθηκε ένα κυπαρίσσι από το πάρκο απέναντι και η τέντα της καφετέριας. Παρκάραμε. Η γιαγιά μου έντρομη ανακάλυψε πως έσπασαν και οι είκοσι γλάστρες που διατηρούσε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Καλύτερα αν με ρωτάς, διότι δεν έχω ξαναδεί πιο κιτς γλάστρες με φυτά που ανθούσαν την εποχή του homo erectus.

Η γιαγιά μου στάθηκε ανάμεσά τους και κοιτούσε τις σπασμένες γλάστρες και τα λεηλατημένα τσαρτελλούθκια της σαν να έβλεπε πτώματα μετά από τσουνάμι σε παραλία της Ταϊλάνδης! Δεν ήξερε από πού να ξεκινήσει να μαζεύει τα χώματα και τις ρίζες. Κοκκίνησε, νόμιζα ότι θα πάθει εγκεφαλικό. Και δεν μιλούσε. Χάσκιασε! Την έβγαλα και φωτογραφία με το κινητό. Πραγματικά, όμως, λυπήθηκα. Πέντε λεπτά σιωπής για τα τσαρτελλούθκια και τους κάκτους. Σαν τον Simba στο Lion King που μόλις συνειδητόποιησε ότι πέθανε ο πατέρας του, ο Mufassa!

Από εκείνη την ώρα είδαμε όλα τα Δελτία ειδήσεων για να μάθουμε τρόπους αντιμετώπισης ανάλογης συμφοράς. Το Δελτίο είπε ότι το Σαββατοκύριακο μπορεί να βρέξει, οπότε από τώρα ετοιμάσαμε τα μπρατσάκια μας και τους κουβάδες για να χύνουμε έξω τα νερά! Σ’ αυτή τη χώρα αν πέσει η θερμοκρασία κάτω από 20c ή ανέβει πάνω από 40c, παραλύουμε!

Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να επιστρέψεις;

Σε φιλώ σαλιωτά,

Χρίστος.

Υ.Γ. Η εθνική Ελλάδος γάμησε απόψε την Τουρκία στο μπάσκετ, παρόλο που μας κοψοχόλιασε εκατό φορές, και ένιωσα πολύ περήφανος!

Ένα Χάπι: Πρωί - Μεσημέρι - Βράδυ!

Σήμερα θα παίξουμε «πρωϊνάδικο»!

Φτιάξε καφέ, άναψε τον προβολέα και τις κάμερες και έλα να σχολιάσουμε τις εφημερίδες. Όπου «εφημερίδες», βλέπε τη «Σημερινή» διότι εγώ δεν αντέχω να διαβάσω άλλη φυλλάδα σ’ αυτή τη χώρα (Εξαιρείται ο Φιλελεύθερος, τον οποίον δεν αντέχω λόγω μεγέθους! Εφημερίδα-τραπεζομάντιλο, tres passé!).

Πάμε:

«Τραγωδία με Ευθύνες για το Θάνατο Έφεδρου Αξιωματικού!»

«Τεράστια ερωτηματικά για την καταλληλότητα των οχημάτων της Εθνικής Φρουράς εγείρονται από το χθεσινό τραγικό δυστύχημα, στο οποίο έχασε τη ζωή του ο έφεδρος αξιωματικός Ιάκωβος Χατζησπύρου, 43 χρονών, καθηγητής πληροφορικής, πατέρας δυο ανήλικων παιδιών, ενώ τραυματίστηκαν άλλοι πέντε έφεδροι!»

Θεωρώ τον στρατό μεγάλο σχολείο και θα καταταγόμουν με τα μπούνια ξανά στο στράτευμα, αλλά σε κάποια άλλη χώρα! Είμαι λάτρης της πειθαρχίας, της ιεραρχίας και της οργάνωσης. Και τι δεν θα έδινα να ήμουν πολεμιστής στην αρχαία Αθήνα ή στην Σπάρτη! Να θυσιαζόμουν με τους 300 του Λεωνίδα ή να ήμουν μέλος του πληρώματος στην Αργοναυτική Εκστρατεία! Επίσης, πιστεύω ότι αν ήταν υποχρεωτικό να καταταγούν και οι γυναίκες, σήμερα θα είχαν λιγότερο τουπέ και πιο ουσιαστικά προβλήματα στη ζωή τους, ενώ θα ήταν πιο άξιες να εργαστούν εποικοδομητικά στην κοινωνία. Όμως! Τη χάρη να καταταγώ ξανά στο κυπριακό «στράτευμα», δεν σας την κάνω! Καλή η φιλοπατρία, καλή η επαγρύπνηση, αλλά κακή η μαλακία.

Όταν είχα καταταγεί το ’98, μου μπήκε η ιδέα ότι θα πεθάνω από τη μαλακία του συστήματος και την ανικανότητα συντονισμού, παρά από επικείμενο πόλεμο για την άφιξη των S300. Έκανα τον σταυρό μου και προσευχόμουν καθημερινά να περάσουν οι μέρες και να απολυθώ, διότι το περιβάλλον ουδεμία εμπιστοσύνη μου ενέπνεε πως θα με «καλύψει» σε περίπτωση θερμού επεισοδίου. «Δεν κάνει» όμως, να μιλάμε γι αυτά, οπότε σκάζω.

Σκάζω, αλλά, να βάλεις τώρα την ουρά στα σκέλια και να πας να απολογηθείς στα μωρά του νεκρού εφέδρου κύριε υπουργέ άμυνας! «Δεν κάνει να μιλάμε» - «Δεν κάνει να μιλάμε», αλλά έναν-έναν τους κλαίμε από την ακαταλληλότητα του Σώματος! Ασσιχτίρ πρωί-πρωί, μέτρια Κύπρος! Θα μας φας όλους κάποια μέρα, και όχι τίποτε άλλο, ούτε τη μνήμη μας δεν θα τιμήσεις, χάριν… «επαναπροσέγγισης»!

Γυρίζω σελίδα:

«Πάμε Καλά ή Στραβά Αρμενίζουμε;»

«Τέσσερις γνωστοί νομικοί εκθέτουν την άποψή τους για την πολιτική στο Κυπριακό!»

Σπάω τρομερή πλάκα με την πολιτική ζωή της Κύπρου. Τελευταίως έβαλαν όλοι στο στόχαστρο τον Χριστόφια και τους χειρισμούς του. Το εθνικό συμβούλιο απαιτεί πιο διεκδικητική πολιτική από τον πρόεδρο στις συνομιλίες.

Τώρα το θυμήθηκαν;

Τον καιρό που τον υποστήριζαν στις εκλογές που ήταν ο νους τους; Δεν ήξεραν με ποιον είχαν να κάνουν τότε; Έπρεπε να περάσει ενάμιση έτος διακυβέρνησης για να αντιληφθούν τις αδυναμίες του; Εδώ μια πρόταση στην κοινή ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να ολοκληρώσει, ο νομπελίστας! Θα ολοκληρώσει συνομιλίες και μάλιστα με τσαγανό και μπρίο; Καλά να πάθετε όλοι! Δεξιοί και ειδικά οι κεντρώοι, να υποφέρετε! Εφόσον στις εκλογές βλέπατε στο πρόσωπο του Χριστόφια τον ηγέτη που θα εμπνεύσει λαούς, που θα ελευθερώσει τη χώρα μας και κατ’ επέκταση έναν πολύγλωσσο διανοούμενο που αξίζει να ηγείται της Δημοκρατίας μας, τώρα δεν δικαιούστε να μιλάτε!

Να τον λουστείτε και να πείτε και ευχαριστώ! Με τέτοια αλλοπρόσαλλη πολιτική ζωή, του «έτσι» και του «γιουβέτσι», απορώ πως βρίσκουν την όρεξη το 80% των ιστολογίων και σφάζονται μεταξύ τους για τα πολιτικά. Τέτοια βλέπω και σκέφτομαι πως χίλιες φορές καλύτερα να ασχολούμαι μόνο με τη Βίσση…

Μια που την έφερε η κουβέντα! Γυρίζουμε στη σελίδα 46 της εφημερίδας και διαβάζουμε:

«Οικολογικό CD από τη Λία Βίσση!»

«Οικολογικό δίσκο με χρώματα από σόγια, 100% ανακυκλωμένο χαρτί και χωρίς τοξικές ουσίες έφτιαξε η Λία Βίσση! …Ο τίτλος του δίσκου είναι «απουσία» και αποτελεί την επιστροφή της Λίας Βίσση στη δισκογραφία μετά από 8 χρόνια…»

Τι να πρώτο-σχολιάσω! Κατ΄αρχήν ποιος χέστηκε αν είναι οικολογικό το δισκάκι; Της είπε κανένας ότι έχουμε σκοπό να το φάμε; Κανένα τραγούδι της προκοπής περιέχει ο δίσκος; Γιατί το τελευταίο τραγούδι της Λίας που έγινε γνωστό ήταν η συμμετοχή της στη Γιουροβίζιον το ’85 και εκείνη λόγω της τρομερά κακής παρουσίας! Επίσης, ασχολίαστο το concept της επιστροφής στη δισκογραφία με τον τίτλο: «Απουσία!» Θα κάνει μπαμ! Μάρκετινγκ - μηδέν! Άννα! Έλα να μου φέρεις το αντίδοτο, γιατί τεντωμένη την έχω τη φλέβα!

Ελαφρώς άσχετο, αλλά θα στο πω: Μια γνωστή μου, κάνει μαθήματα ορθοφωνίας στη Λία Βίσση για να περάσει στους τελικούς του X-Factor2! Tην πληρώνει, άκουσον-άκουσον, €45 για 40 λεπτά μάθημα (ούτε καν μια ώρα). Καμαρώστε! Οι Κυπραίοι αμφίβολο αν θα έδιναν τόσα χρήματα αν έπρεπε να προετοιμαστούν για εισαγωγικές στο Harvard, αλλά για να γίνουν πρώτης τάξεως τσιφτετελοειδείς αστέρες, τα ακουμπούν και με τις ευλογίες των γονιών τους! Και ύστερα με περιπαίζουν εμένα που εξακολουθώ στα 30 παρά, να πληρώνω για να τελειοποιήσω τα Ισπανικά μου! Πφφφ! Για κλανιές είστε, όλοι!

Backstage Gossip

Ωραία πέρασα στις παραστάσεις!

Ήμουν σε καλά ζεν και τις τρεις βραδιές, λυπήθηκα που τελειώσανε!

*Έκανα σαρδάμ. Κάποιοι το κατάλαβαν, κάποιοι όχι. Στην παράσταση του Σαββάτου απάντησα το τηλέφωνο κατά λάθος, ενώ χτυπούσε στο διπλανό δωμάτιο! Επίσης, το Σάββατο, άναψε ο προβολέας από πάνω μου κι εγώ δεν ήξερα γιατί. Σκέφτηκα ότι για να τον ανάψουν, προφανώς ήρθε η σειρά μου να μιλήσω, αλλά έπαθα blackout και δεν θυμόμουν ποια σκηνή παίζουμε. Σκέφτηκα να σηκώσω το ακουστικό κι όλο και κάποιος καλός Σαμαρείτης θα μιλούσε να με μπάσει στο νόημα. Τελικά, μου μίλησε η «Μπάρμπαρα» και θυμήθηκα τι ακριβώς παίζαμε! Το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον! Μέχρι να επιτευχθεί αυτή η σύνδεση εγκεφάλου με το περιβάλλον πέρασαν 2’’ που εμένα μου φάνηκαν αιώνας!

*Πήραμε καλές κριτικές, γενικά, ως ερασιτέχνες. Μας έταξαν πως θα παίξουμε και Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά επειδή κάθε χρόνο τα ίδια λέμε και τα ίδια γίνονται, κρατώ μικρό καλάθι! Άσε που, το ζόρι που τραβήξαμε με το φόρτωμα και το ξεφόρτωμα των σκηνικών δεν θέλω να το ξαναπεράσω. Μόνο και μόνο γι αυτό, αρνούμαι να ξαναπαίξω το έργο. Άμα θέλετε, στήστε φώτα και σκηνικά και τότε τηλεφωνήστε μου να έρθω να «ερμηνεύσω!»

*Ένας φίλος μού είπε ότι έπαιζα ολίγον τι «σαν κυπριακό σκετς!» και προσβλήθηκα τρομερά. Εγώ, κύριε μου, έχω να παρακολουθήσω κυπριακή σειρά από το 1987, στο «Ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν!» Δεν έχω κυπριακή τηλεοπτική κουλτούρα! Δεν ξέρω ποιός είναι ο Τσουρούλλης και ο Τσιάκκας! Με "Μεν και Δεν," "Απαράδεκτους" και "Τρεις Χάριτες" μεγάλωσα! Βέβαια, παραδέχομαι ότι ο λόγος μου και το ταμπεραμέντο μου δεν αρμόζουν σε αγγλική κωμωδία, αλλά όχι και «κυπριακό σκετς!»

*Και τα τρία βράδια έτυχε να έχω απέναντι μου στους θεατές, ανήλικα. Στη σκηνή που έχεζα στην τουαλέτα τα παιδάκια κοπανιόνταν στα γέλια! Το βρήκα γλυκό. Στην σκηνή που έκανα phonesex κοίταζαν αμήχανα. Ένα κοριτσάκι μάλιστα, ρώτησε τη μητέρα του: «Μα, τι κάνει;» και εκείνη του έγνεψε να σιωπήσει. Και είχα προειδοποιήσει να μην μου βάζουν φάτσα-κάρτα στην πρώτη σειρά τα μωρά, τίποτα! Τρεις νύχτες σερί, ένιωθα πως παίζω στην παιδική σκηνή Δώρου Κυριακίδη το «Ο Νικολάκης παίζει το πουλάκι του!» Α, να σου πω επίσης, ότι έγινε ολόκληρο debate κατά πόσον έπρεπε να εμφανιστώ τελικά με το μποξεράκι ή όχι. Έφερα τρομερές ενστάσεις! Έναν τον έχουμε, θα τον διαφημίζουμε! Όπερ και εγένετο!

*Τα περισσότερα συγχαρητήρια τα έλαβα από μαμάδες, γιαγιάδες και ανήλικα! Δηλαδή, από άτομα που συζητιέται κατά πόσον έχουν σώας τας φρένας. «Σε λάτρεψε η 60άρα θεία μου», «Έπαθε πλάκα η τρίχρονη ανιψιά μου μαζί σου!» Πάντα είχα πέραση στις ηλικίες αυτές, δεν εκπλήσσομαι. Μια ζωή ήμουν η χαρά της πεθεράς και του αβάφτιστου! Στο γκρουπ 19-45 αντιμετωπίζω το πρόβλημα! Πραγματικά! Τόσον ενθουσιασμό από την 3η ηλικία και την νηπιακή, δεν ξαναείδα! Οι γκόμενες γιατί δεν έσκισαν τα σουτιέν τους να τους υπογράψω; Όταν ήμουν 14 χρονών, διάβασα στο περιοδικό Ciao ότι μια κοπέλα μπήκε στο καμαρίνι του Λιβιεράτου, έβγαλε τα βυζιά της έξω κι αυτός της τα υπέγραψε με μαρκαδόρο! Απωθημένο το έχω! Προς το παρόν, απογοητεύομαι!

*Δεν είχα καλύτερο από το να αναγνωρίζω τα γέλια των συμμαθητών μου από την πλατεία. Μόνο και μόνο που άκουγα την Chrys και τη Θάλεια να γελούν στις παραστάσεις, άνοιγε η καρδιά μου φύλλα-φύλλα! Ήθελα να παίξω καλύτερα τον καραγκιόζη να γελάσουν περισσότερο. Όπως επίσης, δεν έχω καλύτερο που είχα απαρτία στα άτομα που προσκάλεσα. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, όλοι παρόντες! Μόνο μια συνάδελφος απουσίασε τελευταία στιγμή, όπως και μια φίλη αλλά τες δικαιολογώ γιατί έχουν παιδιά και δεν θα άντεχα άλλη παιδεραστία μέσω παραστάσεως!

*Πολλά ευχαριστώ στους bloggers που παρευρέθηκαν, στον Μαρίνο, στη σοφιστικέ Dr.Spock, στην απαστράπτουσα Gourounella (σε έψαχνα να σου αφιερώσω την ατάκα «δώσε το σπέρμα σου στην πρώτη περαστική για να γίνει μάνα» αλλά δεν ήξερα που καθόσουν!) και την μυστηριώδη Πράσινη Νεράιδα (που ήρθε ινκόγκνιτο και δεν ήρθε να μου συστηθεί ποτέ!) Σας ευχαριστώ όλους. Και του χρόνου! Αν και, όπως προ-είπα, φέτος είναι η τελευταία χρονιά που παίζω.

Αλλά, είπα πολλές μαλακίες στη ζωή μου…

Τα Φώτα της (Κ)ράμπας

Σήμερα κάναμε πρόβα στις 10:00 το βράδυ! Τελειώσαμε στις δωδεκάμιση, πτώματα όλοι! Η μία κοιμόταν στον καναπέ και ξυπνούσε μόνο όταν έπρεπε να πει λόγια, ο άλλος έβαφε σκηνικά και έπαιζε τον ρόλο του ταυτόχρονα, εγώ μασούσα τυροπιτάκια και προσπαθούσα να παίξω με γεμάτο στόμα, ενώ η παρτενέρ μου κείτεται στο κρεβάτι του πόνου και ένας Θεός ξέρει αν θα συνέλθει μέχρι την Παρασκευή που ανοίγουμε. Βασκανία, είπε ο γιατρός! Επιπλέον, η σκηνοθέτις ένιωσε αδιαθεσία και έφυγε στο μέσο της πρόβας. Όπως κατάλαβες, προβλέπεται να γίνει το σώσε!

Αγάπησα τρομερά τον ρόλο μου σ’ αυτό το έργο. Βασικά παίζω τον εαυτό μου και ουδεμία υποκριτική ικανότητα καταβάλλω γι αυτό. Απλώς λέω τα λόγια. Όπως θα σου τα έλεγα και σένα με καφέ. Αυτό μπορεί να αποβεί βαρετό για το κοινό, το οποίο μπορεί να θεωρήσει πως διαλέγω ρόλους που μου «πάνε», αλλά ποιος χέστηκε! Το 90% των θεατών είναι φίλοι μου και το άλλο 10% θα γίνουν μετά την παράσταση. Ας μην έχουν ιδιαίτερες υποκριτικές απαιτήσεις!

Στο κάτω-κάτω, δεν παίζω θέατρο επειδή με ενδιαφέρουν οι τέχνες. Θέλω να πω, δεν με απασχολεί η δραματουργία ως επιστήμη. Αν του χρόνου, για παράδειγμα, μου πεις ότι θα ανεβάσουμε δράμα ή κάποιο ιστορικό, κοινωνικό έργο, εγώ θα την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Παίζω θέατρο επειδή σπάω πλάκα και επειδή είμαι ψώνιο. Αλλά ψώνια είναι όλοι όσοι ασκούν επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την προβολή, οπότε δεν νιώθω ιδιαίτερες ενοχές. Με θεωρώ προσγειωμένο σε σχέση με το τι κυκλοφορεί στην (τρίτο)κοσμική Κύπρο.

Δεν με ενδιαφέρει αν κάνω σαρδάμ – ξέρω να το σώσω. Δεν με νοιάζει αν πάει λάθος ο φωτισμός, ο ήχος, αν πέσουν τα σκηνικά την ώρα της παράστασης. Αυτά είναι που μένουν στη ζωή! Τα απρόοπτα. Δεν αγχώνομαι αν θα προλάβω να αλλάξω ρούχα και να βγω στην ώρα μου, δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά.

Το μόνο που με τρώει είναι αν γελά ο κόσμος. Αν ευχαριστιέται την ώρα του! Διότι όσο να’ ναι, κουβαλάς στο θέατρο όλο σου το σόι, συνεργάτες και φίλους, τουλάχιστον θέλεις να απολαύσουν το έργο. Παγώνει το αίμα μου κάθε χρόνο όταν λέω μια ατάκα, στην οποία υποτίθεται πρέπει να γελάσει το ακροατήριο, και δεν γελά κανένας! Αγχώνομαι ότι ίσως δεν παίζω καλά, ότι το ακροατήριο βαρέθηκε, χίλια δυο τρυπάνε το μυαλό μου! Επίσης, αποσυντονίζομαι και με το αντίθετο. Δηλαδή, όταν καμιά φορά ο κόσμος γελά με πράγματα που εσύ ΔΕΝ τα βρίσκεις αστεία. Σκάνε χάχανα στην αίθουσα με ατάκες που εσύ δεν πίστευες ποτέ ότι μπορούν να προκαλέσουν το γέλωτα. Και τότε πάλι τα χάνω και κάνω σαρδάμ. Αγχώνομαι μήπως γελάνε για κάτι που δεν αντιλήφθηκα. Αγχώνομαι μήπως βλέπουν κάτι που δεν βλέπω εγώ. Και κάνω σαρδάμ!

Δεν έχω καλύτερο από την αγωνία που νιώθω πριν αρχίσει η παράσταση. Το πάνω-κάτω που διανύω στα καμαρίνια περιμένοντας το 3^ο κουδούνι και κοιτάζοντας από τις κλειδαρότρυπες να δω πόσο κόσμο έχουμε και αν ήρθαν αυτοί που περιμένω, με ηλεκτρίζει! Επίσης, βαριέμαι φρικτά τα «συγχαρητήρια» στο τέλος. Δεν θεωρώ πως ανεβάζουμε έργο επιπέδου West End για να περιμένω συγχαρητήρια. Θεωρώ γελοίο ακόμη και το γεγονός ότι μας δίνουν λουλούδια μετά την παράσταση, έστω και συμβολικά. Μετά τις παραστάσεις, έχω τρομερή υπερένταση και απλώς θέλω να κάνω ντουζ και να κοιμηθώ. Βαριέμαι να συζητήσω με τον οποιονδήποτε αν του άρεσε το έργο ή όχι, να μου πει αν ήμουν καλός κτλ. Αλλά το κάνω, γιατί εδώ που τα λέμε, σιγά τον πρωταγωνιστή! Elvis has never left the building, and of course I'm no Madonna!

Επίσης, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για τους φίλους μου που έρχονται να με δουν, και αισθάνομαι ότι κάθε χρόνο οι παραστάσεις είναι ένα τεράστιο πάρτι με τους best of της κάθε περιόδου της ζωής μου. Φερ’ ειπείν, φέτος, θα έχω κάθε μέρα γκρουπ φίλων από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο, την Εργασία μου! Συγκινητικό! Μέχρι και ο φιλόλογος που μου δίδασκε θέατρο στο Λύκειο σκέφτεται να παραστεί! Τους λατρεύω όλους όσους έρχονται, ιδιαίτερα όταν κάποιοι απ’ αυτούς έχουν να δουν θέατρο από τότε που μας πήγαιναν υποχρεωτικά με το σχολείο!

Αυτά! Έμεινε μόνο άλλη μια μεταμεσονύχτια πρόβα την Τετάρτη και πάει κι αυτό. Α, και να σου πω, ότι παίζω θέατρο άλλη μια φορά φέτος και το κόβω. Έχω νέα πλάνα στον ορίζοντα! Θα στα πω, εν καιρώ.

Η Gourounella έκλεισε ήδη το εισιτήριο της για την πρεμιέρα της Παρασκευής. Θα πάρει και αυτόγραφο. Εσένα; Πότε να σε περιμένω;

Τις ντομάτες μην ξεχάσεις!

Ζε Τεμ Τοτέμ

Το Σάββατο βρέθηκα με τους φίλους μου τους δικηγόρους για να βάψουμε τα σκηνικά της παράστασης που ανεβάζουμε αυτό το ΠΣΚ. Εκεί που βάφαμε και ξεροψηνόμασταν στους 50 υπό σκιάν, μας προσέγγισαν δυο Γαλλιδούλες φοιτήτριες και μας ρώτησαν από ποια στάση λεωφορείου μπορούν να πάρουν λεωφορείο για το κέντρο της πόλης. Μόλις είχαν αφιχθεί από τη Γαλλία και δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν το που προσγειώθηκαν.

Μην στα πολυλογώ, τες φόρτωσα στο αυτοκίνητό μου και τες μετέφερα στο κέντρο της Λευκωσίας. Επρόκειτο για φοιτήτριες που ήρθαν με το Εράσμους στην Κύπρο και θα κάτσουν εδώ μέχρι τα Χριστούγεννα. Είχαν και ένα αγόρι μαζί τους, το οποίο αγνοώ επίτηδες και ο οποίος είναι (δεν ξέρω για πόσο ακόμη), ο γκόμενος της μιας εκ των δυο. (Παρίσταται μόνο για λόγους ψυχολογικής υποστήριξης. Θα αποχωρίσει σε λίγες μέρες).

Άνοιξε η ψυχούλα μου μαζί τους! Η μεταφορά στο κέντρο της πόλης επεκτάθηκε σε επίσκεψη στο ΙΚΕΑ και στο Super Home Centre γιατί τα καημένα ούτε νερό δεν είχαν να πιούν στην εστία τους. Στα πολλά, βγήκαμε το βραδάκι και για ποτό στην παλιά Λευκωσία (να δουν τα χαλαμάντουρα, μπας και τα περάσουν για εθνίκ), ενώ σήμερα τες φόρτωσα στο σαραβαλάκι μου και τες πήρα να πλατσουρίσουν στον Πρωταρά (Και τον Γάλλο). Πολύ το χάρηκα (Όχι για τον Γάλλο)! Θυμήθηκα το πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο που έκανα παρέα αποκλειστικά με τη μισή Γιουροβίζιον και με το μισό ευρωκοινοβούλιο και παρολίγον να κλάψω από τη νοσταλγία.

Ομολογουμένως, οι Γάλλοι έμειναν έκθαμβοι από την φιλοξενία. Από τα ακάμωτα της Αγλαντζιάς βρέθηκαν να απλώνουν τα λευκά τους άκρα στο Sunrise πίνοντας χυμούς και fruit punches και προς έκπληξη μου, το ανταπέδωσαν δεόντως! Όχι σε είδος (δυστυχώς), αλλά δεν με άφησαν να πληρώσω ούτε μισό ευρώ ψες στο μπαράκι! Επιπλέον, σήμερα κέρασαν σάντουιτς και παγωτάκι. Δεν το περίμενα καθότι έχω άγριες εμπειρίες από ευρωπαϊκό τσιγγουνιό. Οι δικές μου όμως, φάνηκαν κυρίες! Και ο Γάλλος…

Η μαλακία είναι ότι είναι και οι δυο ‘πιασμένες’ αν και το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στη θρησκεία. Η μία εκ των δυο έχει αραβικές ρίζες και είναι φανατική μουσουλμάνα. Ψες με ρώτησε σε ποιο τέμενος της συστήνω να πάει να προσευχηθεί τώρα που διανύεται το ραμαζάνι, ενώ επίσης με ρώτησε, άκουσον-άκουσον, πού μπορεί να βρει στη Λευκωσία «Μουσουλμανικό Κρεοπωλείο!»

Τι διαφορά έχει το Χριστιανικό από το Μουσουλμανικό κρεοπωλείο, και με ξενερώνεις βρε κουκλάρα μου με τους τραγό-παπάδες και τους χότζες; «Εμείς οι Μουσουλμάνοι σφάζουμε τα ζώα με διαφορετικό και πιο πολιτισμένο τρόπο απ’ ότι οι Χριστιανοί και προτιμώ να τρώω από Μουσουλμανικά κρεοπωλεία!»

Αντιλαμβάνεσαι, ότι όσο αφράτο κι αν είναι το κωλαράκι της, κι όσο μαγευτικό είναι το χρώμα του δέρματός της, εγώ δεν μπορώ να ασχοληθώ με τέτοια κοπέλα. Ο μοναδικός μιναρές που έχω να της συστήσω είναι ο δικός μου. Άσε φίλε! Οι 9 στις 10 κουβέντες της αφορούσαν «τα δύσκολα χρόνια που πέρασε στη Γαλλία ως απόγονος μουσουλμανικής οικογένειας και πόσο περιθωριοποιημένη αισθάνεται από το γαλλικό κράτος ως μειοψηφία.» Να φανταστείς ότι με ρώτησε αν στην Κύπρο σημειώνεται ρατσισμός εναντίον των θρησκευτικών ομάδων!

Μου φαίνεται θα αναρτώ κείμενα και στα Γαλλικά, διότι έχω μεγάλο έργο να επιτελέσω!

Παρόλα αυτά, τις κατασυμπάθησα. Ήταν ευγενέστατες, ελάχιστα μίλησαν στα Γαλλικά μπροστά μου (επίσης ασυνήθιστο για Γάλλους), ενώ τώρα με προσκάλεσαν και στην εστία τους να μου μαγειρέψουν για το merci του πράγματος. Μάνα μου τες!

Πιστεύω ότι ανεξάρτητα από το σεξουαλικό κίνητρο, ο καθένας μας οφείλει να δείχνει παρόμοια φιλοξενία σε τουρίστες, έστω κι αν δεν τους γνωρίζει καθόλου, διότι μόνο αυτή έχουμε να επιδείξουμε. Κατά τα άλλα, έσπασα να βρω μισό μνημείο να τους δείξω και εννοείται πως δεν εντυπωσιάστηκαν με τίποτε άλλο εκτός από τα καθαρά νερά μας.

Σημείωσε επίσης, ότι στο Carrefour φωτογράφισαν με το κινητό την Κόκα Κόλα του λίτρου για να τη δείξουν στους φίλους τους, επειδή μου είπαν πως εδώ κοστίζει τρεις φορές πιο ακριβά από το Carrefour του Παρισιού. Με ρώτησαν γιατί στην Κύπρο είναι όλοι υπερβολικά καλοντυμένοι και τους έδωσα την απάντηση που φαντάζεσαι, ενώ επίσης σε πολλά κοινωνιολογικά θέματα που συζητήσαμε σχετικά με την Κύπρο, η αντίδραση της μουσουλμάνας ήταν "Α, ναι! Έτσι γίνεται και στο Μαρόκο!"

Καβλώσαμε που καβλώσαμε και σήμερα, οπόταν με αυτή την ανάρτηση παίρνετε δώρο και αυτό το ωραιότατο και ολοκαίνουριο βίντεο της Shakira με το οποίο εκσπερματώνουμε πάραυτα στο 0:57’

Καλή θεατρική βδομάδα!

Το Σπίτι των Πνευμάτων

Από την περασμένη Δευτέρα, το Mega ξαναπροβάλλει τις «Τρεις Χάριτες» και όπως κατάλαβες είμαι όλη μέρα με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι και γράφω τα θρυλικά επεισόδια σε ψηφιακούς δίσκους. Μην αρχίσω τώρα να σου ξαναλέω για τις αναμνήσεις που μου ξυπνούν τέτοιου είδους σειρές. Έχεις πάρει χαμπάρι το πόσο συναισθηματικός είμαι με ό, τι αποθέωνα στα χρόνια της αθωότητας μου.

Τέλος πάντων. Σήμερα έδειξε το επεισόδιο που οι τρεις χάριτες προσκαλούν ένα πνεύμα στο σπίτι τους για να τους βρει ένα χαμένο βραχιόλι. Προκειμένου να επιτύχουν επικοινωνία έστησαν ένα «τραπεζάκι» με κεριά και την αλφαβήτα ώστε το πνεύμα να σχηματίζει με το ποτήρι τα γράμματα και τις λέξεις. Το σημερινό επεισόδιο ήταν τρομερά επίκαιρο, καθότι πρόσφατα άκουσα μια πέρα για πέρα αληθινή ιστορία την οποία και μοιράζομαι μαζί σας, στην κυπριακή διάλεκτο, για να αποδοθεί καλύτερα η ατμόσφαιρα.

Μια φίλη της μάνας μου, (ας την αποκαλέσουμε Μαρία), αποφάσισε να πάει σε ένα μέντιουμ, στη Λευκωσία, το οποίο τάχα κάνει download διάφορα πνεύματα:

Μέντιουμ: Χαίρετε! Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

Μαρία: Θέλω να μου φωνάξεις το πνεύμα της μάνας μου τζιαι να την ρωτήσεις γιατί δεν έρκεται πλέον στον ύπνον μου, ενώ παλιά εθώρουν την όνειρον κάθε φτομάδαν!

Μέντιουμ: Μάλιστα. Περιμένετε. (αρχίζει να διαλογίζεται και να μουγκρίζει) Μμμμμ!

Μαρία: Τι ‘ναι;

Μέντιουμ: Μμμμμ! Μμμμμ! (αρχίζει να στροβιλίζει ελαφρώς το κεφάλι της!) Θωρώ τη μάνα σου! Έχει πολλή δουλειά. Εν μπορεί να μιλήσει τωρά!

Μαρία: Ίντα μπου κάμνει τζιαι έσιει δουλειά;

Μέντιουμ: (με κλειστά μάτια και με αργή ομιλία) Έσιει πολλή δουλειά τωρά, εν μπορεί να μιλήσει!

Μαρία: Μα περιπάιζει μας σιόρ; Πε της να ‘ρτει θκυο λεπτά να τη ρωτήσω κάτι!

Μέντιουμ: Εν έρκεται. Νέφκω της να έρτει, αλλά παίζει πελλόν! Πε μου; Η μάμμα σου είσιεν μιαν αρφήν που την επρόσεχεν όταν ήταν άρρωστη;

Μαρία: Ναι!

Μέντιουμ: Ε, τούτη μπορεί να μιλήσει αν θέλεις να της φωνάξω…

Μαρία: Όϊ. Εγώ ήρτα δαμέ για τη μάνα μου!

Μέντιουμ: Ε, ίντα μπου να σου κάμω, εν μπορεί να μιλήσει τωρά. Έσιει πολλήν δουλειά!

Ούτε τηλεφωνήτρια να ήταν το μέντιουμ! Και ποτέ δεν θα μάθουμε τελικά τι είδους δουλειά κάνει η μάνα της Μαρίας στον παράδεισο. Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ, πώς το μέντιουμ γνώριζε την ύπαρξη της θείας! Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Πάντως η στιχομυθία είναι πέρα για πέρα αληθινή και αν ξέρεις και το άτομο στο οποίο αναφέρομαι γίνεται ακόμη πιο αστεία. Φίλη μας! Ναι, έχεις δίκαιο αγαπητέ αναγνώστη, έχουμε οικογενειακώς τον μαλακό-μαγνήτη. Αλλά και πάλι, δεν εκπλήσσομαι ιδιαίτερα, καθότι σε όποιαν αναφέρω αυτή την ιστορία, έχει και η ίδια μια παρόμοια ιστορία να μου διηγηθεί από «τραπεζάκια» με πνεύματα που άκουσε ή έζησε.

Δουλειά δεν έχουν να κάνουνε οι γκόμενες, γυρνάνε από χαρτορίχτρες σε καφετζούδες και από μέντιουμ σε φακίρηδες. Και όχι τίποτε άλλο, πληρώνουν και €40 τον καφέ! Ε, εντάξει, αν σκεφτείς ότι σχεδόν τόσο τον χρεώνουν και στις καφετέριες, πάω πάσο.

Στα Θρησκευτικά είχα 12

Τι νεύρα με πιάνουν όταν διαβάζω εφημερίδες!

Καθόλου δεν με εκπλήσσουν τα ρεζιλίκια που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην πολιτική ζωή, ειδικά αυτά που έχουν τη ρίζα τους στα θρησκευτικά πιστεύω. Προχτές, κάποιοι μουσουλμάνοι που γιόρταζαν το ραμαζάνι θίχτηκαν από μια συναυλία που λάμβανε χώρα πλησίον του τεμένους και άρχισαν να πετροβολούν τους Έλληνες, ενώ σήμερα η κατοχική αστυνομία έβγαλε την πίστη σε αρκετούς Χριστιανούς που κατευθύνονταν για προσκύνημα στον Αγ. Μάμα! Τελικά το προσκύνημα ματαιώθηκε.

Αυτά τα γεγονότα με παρέπεμψαν σε μια προσωπική ιστορία που έζησα το 2001. Στην εστία που έμενα, το καταραμένο Wessex Hall, έτυχε να έχω ένα Πακιστανό γείτονα. Την περίοδο του ραμαζανιού έβγαζε κάτω από το κρεβάτι του ένα χαλάκι, το άπλωνε στο δωμάτιό του και κοπανιότανε στις προσευχές και τους αμανέδες. Αντιλαμβάνεστε ότι δεν είχα καμία διάθεση να ακούω θρησκευτικά τσιφτετέλια στα καλά του καθουμένου και για αντιπερισπασμό και διατήρηση της ψυχικής μου γαλήνης, έπαιζα κι εγώ από το δωμάτιο μου αμανέδες της Βίσση. Ο Πακιστανός θίχτηκε και μου άφησε κάτω από την πόρτα ένα ραβασάκι. «Παρακαλώ όπως σέβεστε την θρησκεία και την προσευχή μου!»

Έγινα έξω φρενών! Και γιατί να μην σέβεσαι κι εσύ την ιδιωτική μου ζωή, μαλακισμένο; Και για να το δούμε κι αλλιώς, ζώντας σε μια πολύ-πολιτισμική χώρα όπως η Βρετανία, θα έπρεπε να αναμένεις ότι η συμβίωση με λαούς από άλλες κουλτούρες και νοοτροπίες θα επιζητούσε και δικές σου εκπτώσεις στα πιστεύω και συνήθειές σου! Βγήκες και εσύ από το Πακιστάν, κι αντί να εξελίξεις το πνεύμα σου με το καινούριο, προσπαθείς να χαντακωθείς εντελώς, τρομάρα να σου ‘ρθει! Εννοείται ότι το ραβασάκι του πυροδότησε περαιτέρω βισσικά τσιφτετέλια. «Θα πάμε κόντρα κι όπου βγει,» ένα πράμα.

Και με όλα αυτά, ανησυχώ και για το σήμερα.

Πώς θα συνυπάρξουν δυο λαοί στην ίδια χώρα, όταν και οι δυο έχουν υψηλό το θρησκευτικό τους φρόνιμα; Είναι σαν να προσπαθούν να συνυπάρξουν η Βίσση και η Βανδή, στην ίδια δισκογραφική! Επομένως, μόνο ένας Θεός ξέρει πώς θα συνυπάρξουμε με τους Τούρκους και δεν ξέρω και ποιος Θεός. Ο δικός μας ή ο δικός τους; Όλα όμως θα λύνονταν αν δεν υπήρχε Θεός! «Imagine there’s no countries and no religion too!» που έλεγε και ο μακαρίτης ο Λένον.

Σκέφτηκες ποτέ πόσο ευκολότερη θα ήταν η ζωή σου χωρίς τη θρησκεία; Στο 2009 ζούμε, άλλωστε. Αδυνατώ να εννοήσω ότι υπάρχει ακόμα άνθρωπος που πιστεύει στις μαλακίες που επέβαλαν οι απανταχού εκκλησίες προκειμένου να ευνουχίσουν πνευματικά το λαό τους. Το ότι σήμερα βρέθηκαν πλάσματα να φορτωθούν στα λεωφορεία μες τον λάλλαρο να πάνε να προσκυνήσουν, το βρίσκω λυπηρό! Και τους εξευτελίζουν και από πάνω τα ζώα, οι Τούρκοι εισβολείς!

Αδυνατώ να εννοήσω ότι μπορεί να κάθεσαι σκυφτός, χωρίς παπούτσια και να κοψομεσιάζεσαι στις υποκλίσεις, για να γιορτάσεις τάχα το ραμαζάνι και να προσβάλλεσαι όταν ο άλλος σε δουλεύει ψιλό γαζί γι αυτή σου τη μικροαστική φύση! Και τα ίδια πιστεύω και για τους Χριστιανούς που εμπίπτουν σε παρόμοιες γελοίες συνήθειες, για να σώσουν τάχα, τη ψυχή τους! Μια ψυχή που ολόχρονα την ποτίζουν με χίλια-δυο ανθυγιεινά, και νομίζουν πως τη σώζουν με μισή εξομολόγηση και μισή νηστεία!

Λίγη ιστορία να διάβαζες και να έβλεπες πόσες αιματοχυσίες έγιναν με αφορμή τις θρησκείες, θα ήταν αρκετό για να σταματήσεις να τις ακολουθείς! Βέβαια, εγκρίνω και επαυξάνω να έχεις πίστη. Να πιστεύεις! Αλλά να πιστεύεις στον εαυτό σου, στην αγάπη και στις επιστήμες! Να πιστεύεις στην μητέρα φύση! Αυτό άλλωστε, δεν είναι και του ρεζουμέ όλων των θρησκειών; Μην είσαι οπαδός κανενός άλλου!

Εντάξει, δεν είμαι απόλυτος, γιατί κι εγώ δηλώνω πιστός οπαδός της Βίσση. Ηρεμώ όταν μου τραγουδά. Νιώθω εξαγνισμένος κάθε φορά που την ακούω, ειδικά στα οπερετικά της. Οι στίχοι που ερμηνεύει έγιναν για μένα μότο ζωής "Δως μου αγάπη, να είναι αγάπη, ν' αντέχει στον χρόνο, ν' αντέχει στα λάθη!" Αυτά δεν διακήρυσσε και ο Ιησούς στο πιο μινιμάλ; Εκνευρίζομαι, λοιπόν, όταν μου αμφισβητούν τη θρησκεία μου, αλλά δεν θα έκανα και πόλεμο, ούτε θα έριχνα πέτρες αν ερχόταν να τραγουδήσει η Βανδή σε παραπλήσιο... ξωκκλήσι. Διότι αυτά είναι οι θρησκείες, κυρά Μαρίκα μου. Ομάδες ανθρώπων που αποθεώνουν τυφλά ιέρειες που πλουτίζουν εις βάρος τους. Απλώς οι μεν φοράνε ράσο και οι δε Βερσάτσε.

ΥΓ: Η καλύτερη θρησκεία, ήταν το δωδεκάθεο! Μαγικά, εξωπραγματικά γαμήσια, αμβροσία, νέκταρ, άρτος και θεάματα! Άντε τώρα, να εμπνευστείς απ’ τον Αλλάχ και τον Ιησού! Ούτε 10 επεισόδια δεν θα συμπλήρωναν αν ήταν σειρά στην τηλεόραση.