2017 - The Manual

Ποτέ δεν είναι αργά για να θέσεις στόχους για το 2017.

1.      Σταμάτα να επιζητάς την παρέα ανθρώπων που είναι μονίμως μπίζι. Αν τους ήσουν σημαντικός θα έβρισκαν χρόνο για να σε δουν. Αν δεν τον βρίσκουν, μην πιστεύεις σε μαλακίες δικαιολογίες, προφανώς ζουν μια χαρά και χωρίς εσένα. Ζήσε κι εσύ καλύτερα χωρίς αυτούς.

2.      Σταμάτα να χάβεις φτηνές δικαιολογίες και επιχειρήματα. Stop buying bullshit, να στο πω αγγλικά να συνεννοηθούμε. Την αλήθεια την ξέρεις πολύ καλά κατά βάθος, και δεν είναι άλλη απ’ αυτήν που ξέρεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που σου διαφεύγει. Πίστεψε στην αλήθεια σου και δράσε βάσει αυτής, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Μόνο έτσι θα σε σεβαστούν.

3.      Αρρώστησες, εγχειρίστηκες, πέρασες ξυστά από τον τάφο. Γιατί κάθεσαι και σκας; Γιατί χάνεις τον ύπνο σου για τον οποιονδήποτε; Γάμα τον. Και γάμα τον ανελέητα, δίχως τον παραμικρό οίκτο. Εσένα δεν σε λυπάται κανένας. Μην τους λυπάσαι ούτε εσύ.

4.      Μην ξανακάνεις ποτέ τον μεσάζοντα / ειρηνευτική δύναμη / ψυχολόγο ανάμεσα σε καβγά δύο γυναικών. Δεν πρόκειται για δύο ευαίσθητες ψυχές που δεν ξέρουν να διαχειριστούν την απογοήτευση. Στο 99% των περιπτώσεων πρόκειται για εγωπαθείς σκύλες που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η  μία είναι ικανότερη από την άλλη. Απεναντίας, ψήστες με λόγια και βάλτες να σκοτωθούν περισσότερο. Ψήσε ποπ κορν και κάνε χάζι με το θέαμα.

5.      Βρες δουλειά αλλού. Φύγε γρήγορα. Πάρε οπωσδήποτε και τον γιο σου μαζί. Αν σε σταματήσει ο οποιοσδήποτε, γίνε ο Μπάτμαν και σκότωσέ τον με τα ίδια σου τα χέρια. Μη σιχαίνεσαι τα αίματα, θα φοράς γάντια.  

Το ξέρω ότι είσαι ανάξιος να πραγματοποιήσεις έστω και το μισό από τα πιο πάνω. Ελπίζω να με εκπλήξεις ευχάριστα.

Μνημόσυνα

Έχει κάτι Κυριακές που αναζητώ τον πατέρα μου κολασμένα.

Βάζω στο itunes ένα playlist που έχω φτιάξει με τα αγαπημένα του τραγούδια και τα τραγουδώ. Δυνατά. Κατά κάποιο μαγικό τρόπο, νιώθω ότι είναι μέσα στη μουσική που απλώνεται στο δωμάτιο και τραγουδά μαζί μου, χαίρεται μαζί μου, μελαγχολεί μαζί μου, αφού δεν μπορεί να είναι εδώ, κάτι είναι κι αυτό.

Με τον πατέρα μου οι σχέσεις μας ήταν χάλια. Δεν ήμασταν κοντά, ούτε είχαμε ουσιαστική σχέση. Μόνο μια διαρκή κόντρα και απαξίωση έχω να θυμάμαι από εκείνον. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, όλα αυτά ξεθώριασαν, σπανίως τα θυμάμαι και μόνο τις καλές αναμνήσεις έχω κρατήσει. Έτσι είναι ο εγκέφαλος, τα κακά τα σβήνει. Ναι, έχω και καλές αναμνήσεις από εκείνον. Μέχρι τα δέκα μου χρόνια βασικά, είχαμε άριστες σχέσεις. Τραγουδούσαμε μαζί στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, φτιάχναμε παζλ με άλογα στο σαλόνι, ψήναμε καπίρες μαζί στην κουζίνα, όλα αυτά τραγουδώντας παλιά λαϊκά που του άρεσαν (και τα οποία παρόλο που μου ακούγονταν πολύ βαριά τότε, κατέληξαν να μου αρέσουν και εμένα αφού το πάθος με το οποίο τα τραγουδούσε, με έπειθε, με συνέπαιρνε και το έβρισκα τρομερά ενδιαφέρον).

Από τη μέρα που πέθανε, 16 Νοεμβρίου του 2010, δεν έχω πάει ούτε σε ένα μνημόσυνό του, κι ας φροντίζει να μου το υπενθυμίζει επιμελώς η μάνα μου κάθε χρόνο. Δεν ξέρω καν που είναι ο τάφος του. Κάπου στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης, στο βάθος δεξιά. Αλλά δεν ξέρω να πάω εκεί, ούτε και με κόφτει. Θεωρώ ότι τα αφιερώματα που του κάνω από καιρού εις καιρόν, τα τραγουδιστικά, είναι πολύ πιο ουσιαστικά, πολύ πιο προσωπικά και μας φέρνουν πολύ πιο κοντά. Κάθομαι και τραγουδώ Μοσχολιού. Κάθομαι και τραγουδώ Ζαμπέτα. Κάθομαι και τραγουδώ Μπιθικώτση. Και είναι σαν να είναι εδώ. Ποιου να το πεις.

Είμαι σίγουρος πως αν με θωρεί θα χαίρεται πολύ περισσότερο παρά για το ετήσιο θρησκευτικό έθιμο που γίνεται τυπικά και μόνον.

Και ευτυχώς, Θεέ μου, που έκανα κι εγώ έναν γιο, και μπορώ να καταλάβω πόσο υπέροχη είναι η σχέση πατέρα – γιου, και δεν θα επαναλάβω τα λάθη του δικού μου, ξέροντας πως μια μέρα ο γιος μου δεν θα αναρωτιέται ποια ανάγκη τον εξώθησε στο να τραγουδά σε κάποιο δωμάτιο μόνος του, τα άπαντα της Άννας Βίσση.

Λέω να αφήσω αυτό, εδώ.

Τους Πολεμούν Γιατί Αξίζουν!

Μία μεγάλη συμφορά βρήκε σήμερα το πολύπαθο νησί μας, μιας και χθες βράδυ στο The Voice of Greece, Παπαρίζου και Σάκης τόλμησαν να εξοστρακίσουν από τα λάιβ του παιχνιδιού τρεις αδαμάντινους τραγουδιστές της νήσου, που γαλουχήθηκαν με το γνωστό και μη εξαιρετέο «κυπριακό νερό», το οποίο κατά τη δόκτορα και μικροβιολόγο Δέσποινα Βανδή «κάνει θαύματα στη φωνή».

Έξαλλοι οι Κύπριοι θαυμασταί των τριών παικτών εξαπέλυσαν μύδρους ενάντια τους «πουστοκαλαμαράδες» που «δεν μπορούν να δουν τον καλλύττερον τους» και οι οποίοι φυσικά, εσκεμμένα απέκλεισαν τα εγχώρια αηδόνια μας, για να τους αποκλείσουν απ’ τη σίγουρη νίκη. Οι συνειρμοί με την πρόσφατη πολεμική πολιτική του Κοτζιά, ο οποίος καταφανώς δεν επιθυμεί λύση του Κυπριακού και τη σαμποτάρει τα μάλα επιστρατεύοντας το Διεθνές Δίκαιο (μα, αν είναι δυνατόν!), δεν υιοθετούνται από αυτό εδώ το μπλογκ, λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Μάλιστα, κάποιοι πιο ακραίοι πολίτες, εμπνευσμένοι από την πρόσφατη απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ, εισηγούνται να χτιστεί ένα τοίχος περιμετρικά της νήσου ώστε να αποκλειστεί περαιτέρω κάθοδος Ελλήνων ηθοποιών στην Κύπρο «που τους δώσαμε ψωμί και Μπρούσκο να φάνε και να πιούνε, ενώ αυτοί ανερυθρίαστα μας γύρισαν την πλάτη» - κυριολεκτικά, αφού δεν πάτησαν το κουμπί.

Γελώ γιατί 16 χρόνια μετά το πρώτο τηλεοπτικό talent show, που ήταν το Fame Story 1 εν έτει 2001, οι Κυπραίοι ακόμα πιστεύουν στο όνειρο της τραγουδιστικής καριέρας στην Αθήνα. Δεν τους αδικώ εν μέρει, καθότι η παράδοση των 80ς-90ς, όπου κάθε χρόνο κάποια/ος Κύπρια/ος μετανάστευε στην Αθήνα και μέσα σε ελάχιστο χρόνο γινόταν πρώτο όνομα (Βίσση, Κωνσταντίνα, Αλέξια, Ευρυδίκη, Χατζηγιάννης), ενσωματώθηκε βαθιά στη συνείδησή μας. Έκτοτε, το γεγονός ότι πέρασαν 20 χρόνια και ελάχιστοι Κύπριοι είδαν άσπρη μέρα στην Αθήνα, κανέναν δεν υποψιάζει, κανέναν δεν πτοεί.

Έκανε καριέρα κάποιος απόφοιτος reality; Έκανε καριέρα η Ελευθερία Ελευθερίου (και πώς να κάνει με τέτοιο όνοματεπώνυμο, θα μου πεις). Έκανε η Μάρλεν Αγγελίδου; Έκανε ο Σταύρος Κωνσταντίνου (κοτζάμ μύτη έκοψε κι όμως τίποτα!) Έκανε η Μαρία-Κακοιμοίρα-Κυριάκου; Έκανε η Ήβη Αδάμου; (Πάει και το La, la, love, το έφαγε το La, la land!) Έκανε ο Λούκας Γιώρκας; (αυτός τουλάχιστον βρήκε ωραία γκόμενα). Με χίλια ζόρια και φιλώντας κατουρημένες ποδιές έβγαλαν όλοι τους κάποια singles της κακιάς ώρας, τα οποία ούτε οι ίδιοι δεν υποστηρίζουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Επομένως, γιατί το παλεύετε; Γιατί σας έπεισαν ότι μπορείτε να κάνετε τη διαφορά; Τι βλέπετε, ή καλύτερα, τι ακούτε που δεν ακούμε εμείς και νομίζετε ότι θα φάτε την Άννα Βίσση αμάσητη; Που δεν θα τη φάτε στον αιώνα τον άπαντα, στον λαιμό θα σας κάτσει.

Η μόνη Κύπρια καλλιτέχνις, η οποία παρουσιάζει σήμερα κάποιο ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, είναι η Στέλλα Καλλή. Και η συγκεκριμένη δεν προέκυψε σαν αστροπελέκι, ούτε αποφοίτησε από «ακαδημία». Συστήθηκε μόνη της στο κοινό, επιστράτευσε πολύ έξυπνα και τον Γιώργο Θεοφάνους στον πρώτο της δίσκο, ο οποίος τηρουμένων των αναλογιών ήταν αξιοπρεπέστατος. Όλοι οι άλλοι, για τα μπάζα.

Και εσύ κύριε Σταματάρη μου, σε ποια ηλικία θα το πάρεις το μήνυμα; Στα νιάτα σου και δεν κατάφερες να ζήσεις το «αθηναϊκό όνειρο» όταν ακόμα αυτό υφίσταντο. Θα το ζήσεις σήμερα, στα 40 σου; Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα του Τσίπρα; Πόσο σοφό να ξέρεις μέχρι πότε σε παίρνει να το προσπαθείς πριν ξευτιλιστείς. Όσο για το “Con te Partiro” μετά τον Boccelli, ούτε καν η Πρωτοψάλτη δεν δικαιούται να το πιάνει στο στόμα της, πόσο μάλλον εσύ.  

Πνάστε, τζιαι εύρετε μια δουλειά γραφείου να περάσετε, πριν γίνετε ένα με τον Μαύρικιο Μαυρικίου.

Μας Υποχρέωσες...

Πόσο, μα πόσο νευριάζω, άμα βλέπω κόσμο αστοιχείωτο να διορίζεται σε πόστα που δεν τον αφορούν, ειδικά όταν γνωρίζω ότι αν είχα διοριστεί εγώ εκεί ως εκ θαύματος, σήμερα θα θριαμβεύαμε σε κάθε επίπεδο.

Μα είναι δυνατόν να βγαίνει ο Τσακνής να μιλά για τη Γιουροβίζιον; Και να λέει και ανυπόστατα πράγματα; «Είναι μία... υποχρέωση της ΕΡΤ». Όχι μάνα μου, δεν είναι υποχρέωση της ΕΡΤ. Κανένας δεν σε υποχρεώνει να συμμετέχεις, παρόλη τη συνδρομή σου στην EBU. Αλλά όταν δεν σε παρακολουθεί ψυχή ολόχρονα, και διαθέτεις με το ζόρι μόνο 2-3 προγράμματα τα οποία προκαλούν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή, της Γιουροβίζιον συμπεριλαμβανομένης, δεν σε παίρνει να μην συμμετέχεις. Βγάζεις λεφτά απ’ αυτήν. Γι αυτό διορίστηκες εκεί. Για να κάνεις την ΕΡΤ κερδοφόρα! Δεν είναι όμως νομική σου υποχρέωση να συμμετέχεις, και πως τολμάς να το παρουσιάζεις έτσι για να δικαιολογήσεις την αμηχανία σου απέναντι σε κάτι τόσο γκλάμορους, που δεν μπορείς να διαχειριστείς εξ αιτίας της έμφυτης κακομοιριάς σου.

«Δεν είναι το φεστιβάλ του Bayreuth, δεν είναι το φεστιβάλ του Μπαχ!», είπε. Προφανώς και δεν είναι, θα συμφωνήσω. Είναι κάτι που συγκεντρώνει πολύ περισσότερο τηλεοπτικό ενδιαφέρον από αυτά που προανέφερες. Γι αυτό αξίζει να «μετράς αντίστροφα μέχρι τον Μάιο». Αλλά μια που το έφερε η κουβέντα, εσύ πού ακριβώς έμαθες για το φεστιβάλ του Μπαχ και του Bayreuth; Στα φεστιβάλ της ΕΔΟΝ και του ΚΚΕ; Στις συναυλίες υποστήριξης του Χριστόφια για το Μαρί; Τι κοινό νομίζεις ότι έχεις εσύ και ο Μπαχ για να τον αναφέρεις ως αυθεντία; Γελάει και η τελευταία παρτιτούρα του.

Αλλά και η παρτιτούρα να μην γελούσε, και έστω ας αποδεχτούμε ότι κάτι προσέφερες κι εσύ στην ελληνική μουσική (εγώ δεν έχω ιδέα τι προσέφερες, αλλά για να σε καλούν από κομματικό σε κομματικό φεστιβάλ, εικάζω ότι όλο και κάτι θα προσέφερες), σε ερωτώ: ήταν το Utopian Land τραγούδι για να το παρουσιάσεις οπουδήποτε; Η μουσική σου παιδεία από Μπαχ και τα φεστιβάλ του Bayreuth εκεί σε έστρεψαν; Στους Argo; Άσε μας, αστείε τύπε! Που μου βγαίνεις και απολογείσαι, έτσι ρακένδυτος, με τις φόρμες του γυμναστηρίου, ότι «η Γιουροβίζιον είναι μία… υποχρέωση» για να μην πέσουν να σε φαν τα συντρόφια, τρομάρα να σας έρθει.

Αριστεροί. Αυτοί οι, ως επί το πλείστον, ανάξιοι για το οτιδήποτε. Που προσεγγίζουν τα πάντα καχύποπτα και αφ υψηλού για να κρύψουν τα χάλια τους τα μαύρα, αλλά κατά τα άλλα θα μας κάνουν και υποδείξεις. Αλλά, έτσι δεν είναι παντού; Μήπως δεν βγάλαμε τα μάτια μας 6 χρόνια στο πανεπιστήμιο να σπουδάζουμε διεθνές δίκαιο και πολιτικές επιστήμες για να μας κάνει σήμερα υποδείξεις για πολιτική ο κάθε αχάπαρος; Patronising από παντού. Σε κάθε πτυχή της ζωής. Από τους πλέον λάθος ανθρώπους.

Δεν είναι ζωή αυτή μαζί σας.  

Ταξιδιώτης Δίχως Αποσκευές

Είχα πει ότι θα καθιερώσω μια φορά τον χρόνο να σας παραθέτω εδώ τη λίστα με τα καλύτερα βιβλία που διάβασα ολόχρονα. Αλλά δεν αντέχω να περιμένω μέχρι τον Δεκέμβριο του ’17, γιατί μόλις τελείωσα ένα εξαιρετικό, αστυνομικό μυθιστόρημα και θέλω να το μοιραστώ με το σύμπαν. «Ταξιδιώτης Δίχως Αποσκευές» του Ζαν-Κριστόφ Γκράνζε από τις Εκδόσεις Καλέντης.

Ένα βιβλίο 956 σελίδων! Δεν ξαναδιάβασα στη ζωή μου ένα τόσο μεγάλο βιβλίο. Σκοτώνεις άνθρωπο με αυτό, αν τον χτυπήσεις στο κεφάλι. Αλλά τώρα με το πολύ το baby sitting, ακόμα και οι χίλιες σελίδες φαίνονται ΟΚ προκειμένου να περάσει η ώρα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, για πρώτη φορά εδώ και δυο χρόνια δεν ήθελα να περάσει καν η ώρα, ενώ έχω να σου εκμυστηρευτώ ότι λίγο πριν το φινάλε και τις τελευταίες 50 σελίδες έκλεισα το βιβλίο και αρνούμουν να το τελειώσω γιατί είχα αγωνία και φοβόμουν να πέσω για ύπνο, μην τυχόν οι εικόνες του τελευταίου κεφαλαίου μου προκαλέσουν εφιάλτες.

Δεν θα σου γράψω spoilers. Αλλά θέλω να συζητήσουμε λίγο την κεντρική ιδέα του βιβλίου που, μεταξύ άλλων, είναι και οι πολλαπλές προσωπικότητες ενός ανθρώπου. Στο βιβλίο ο πρωταγωνιστής πάσχει από ψυχικές τάσεις φυγής. Μετά από κάποια δυνατά σοκ που υπέστη, παθαίνει κάποιο είδος αμνησίας, εγκαταλείπει τη ζωή του και μετακομίζει σε άλλο μέρος όπου χτίζει μία νέα ζωή από το μηδέν, αγνοώντας πλήρως το παρελθόν του.

Πόσο με συναρπάζει κάτι τέτοιο. Να μετακομίσεις σε μία άλλη χώρα που δεν σε ξέρει κανένας, να επινοήσεις έναν νέο εαυτό και να ζεις με αυτόν. Να παραμυθιάζεις όλον τον κόσμο και να μην σε παίρνει κανένας χαμπάρι. Όταν ήμουν στην Αγγλία φοιτητής έτυχε πολλές φορές να πουλήσω φούμαρα σε ταξιτζή και στον κουρέα περί της ζωής μου. Γιατί πώς μπορούσα να διασταυρώσουν αν λέω αλήθεια; Μια φορά μόνο αγχώθηκα όταν είπα σε μία κομμώτρια ότι ήμουν από το Ισραήλ – για πλάκα – και μετά σκέφτηκα ότι αν μου ζητούσε να μιλήσω, να πω έστω μια λέξη στα εβραϊκά, δεν θα ήξερα γρι.

Ο ήρωας του μυθιστορήματος περνά μέσα από 5 προσωπικότητες. Σε κάθε διαφορετική «ζωή» του, διαπράττει και ένα έγκλημα. Προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος τελικά είναι και τι είναι αυτό που τον εξωθεί στο έγκλημα, σκαλίζοντας το παρελθόν του. Πάει πίσω, πίσω, πίσω μέχρι να φτάσει στον πυρήνα του προβλήματός του, στην αρχική του προσωπικότητα. Στην πορεία περιπλέκονται ακόμα περισσότερο τα πράγματα, εμπλέκονται στην υπόθεση κι άλλοι παράγοντες όπως συνομωσίες, ελληνική μυθολογία, ο γαλλικός στρατός, οικογενειακά δράματα και άλλα τέτοια, μετατρέποντας την πλοκή σε ένα υπέροχο θρίλερ. Μέχρι και την τελευταία σελίδα δεν μπορούσα να προβλέψω το τέλος! Η ανατροπή, της ανατροπής, ω, ανατροπή! Να το τιμήσετε, είναι πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο. Αξίζει κάθε σελίδα λέμε. Και προ πάντων, δεν φλυαρεί. Δεν περιέχει εκτεταμένες περιγραφές τοπίων, ουρανών, θαλασσών, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοια μυθιστορήματα, τα οποία απεχθάνομαι και καθιστούν το έργο πέταμα χαρτιού.

Από χθες βράδυ που το τελείωσα δεν λέω να ξεκολλήσω από πάνω του. Το κρατώ και το μετροφυλλώ συνέχεια, το μυρίζομαι, το αγγίζω, το αγαπώ. Γενικότερα να σου πω ότι τα βιβλία μου, ακόμη κι αυτά που δεν άντεξα να τα τελειώσω, τα αγαπώ. Ως αντικείμενα δηλαδή, τα αγαπώ. Πέραν του περιεχομένου τους. Αγαπώ το μέγεθός τους, την αφή τους, την οσμή τους. Μόνο τη γεύση τους που δεν τίμησα ακόμα. Και δεν τα δανείζω. Όσες φορές δάνεισα βιβλίο, έπρεπε να κάνω πόλεμο για να μου επιστραφεί και νιώθω άβολα να πρήζω να μου επιστραφεί ένα βιβλίο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος θεωρεί ότι άμα δανειστεί κάτι δεν πρέπει να το επιστρέψει σε εύλογο χρόνο. Ούτε τα cd μου δάνειζα κάποτε, ούτε τα dvd μου, και πολύ καλά έκανα.

Μια καταραμένη φορά δάνεισα ένα dvd σε κάποιον, πέρασαν μήνες, σχεδόν χρόνος και δεν μου το επέστρεψε ποτέ. Ντράπηκα να το ζητήσω πίσω, και ένα βράδυ εκεί που ήμουν καλεσμένος στο σπίτι του για τα γενέθλιά του, το είδα να δεσπόζει κάπου σε ένα ράφι και αναγκάστηκα να το κλέψω! Σκέψου! Καθώς στεκόμουν μπροστά στο ράφι, και επιβεβαίωσα ότι δεν με κοίταζε κανένας, άρπαξα το dvd  και το έχωσα στο σακάκι μου. Έκλεψα πίσω την περιουσία μου γιατί βαριόμουν να μπω σε συζήτηση τύπου «είδες την ταινία;», «όχι ακόμη», «ε, οκ, κράτησέ την άλλους έξι μήνες μπας και τη δείς!» Δεν είναι πράγματα αυτά. «Δανείζω», πάει να πει: το αναμένω πίσω το πολύ σε 15 μέρες! Αλλιώς λέγεται «χαρίζω»! Εννοείται ότι μετά από τόσα χρόνια, ο συγκεκριμένος δεν μπήκε καν στον κόπο να μου επιστρέψει πίσω την ταινία, απορώ κιόλας αν θυμάται ότι μου το οφείλει.

Γιατί κάθομαι και στα λέω τώρα όλα αυτά;

Κουβέντα να γίνεται.

Αγάπη Παρανοϊκή

Η συναισθηματική μου ωρίμανση οδεύει ακάθεκτη προς το τέρμα από τότε που στη ζωή μου ήρθε το μωρό.

Κατ’ αρχάς, ό, τι συμβαίνει γύρω μου το αξιολογώ πλέον από τη θέση του γονιού. Και σκυλιάζω και συγκινούμαι, και αγχώνομαι ακόμα και για θέματα γελοία. Τις προάλλες έβλεπα το Rising Star και είπα στη Μπρέντα ότι αν τολμήσει να πάει ποτέ ο γιος μου σε talent show και δεν σηκωθεί ο τοίχος, θα σηκωθώ εγώ όρθιος από το κοινό να τον κλωτσώ μέχρι να σηκωθεί. Αν, μάλιστα, τολμήσει να τον υποτιμήσει ή ειρωνευτεί καμιά Βανδή, εκεί να δεις τι έχει να γίνει. Το μόνο που μας σώζει είναι ότι έτσι όπως τον κόβω τον κύριο, δεν προβλέπω να έχει κανένα άλλο ταλέντο πλην του ύπνου. Οπότε για την ώρα το τηλεοπτικό ρεζιλίκι το γλιτώσαμε.  

Κάνω υπερπροσπάθεια μέσα μου να μην καταντήσω πρήχτης πατέρας. Αν, δηλαδή, υφίσταται κάτι τέτοιο. Προσπαθώ να σαρκάζομαι να προσγειώνομαι, να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, να μην τον αππώσω από τα γεννοφάσκια του, αλλά μέσα μου έχω μία Λερναία Ύδρα έτοιμη να κατασπαράξει όποιον τον πιάσει στο στόμα του, όποιον πιθανόν να υπαινιχθεί το παραμικρό γι αυτόν.

Παθαίνετε κι εσείς σοκ όταν βλέπετε να τον κρατούν πάνω τους άλλοι; Θέλετε να τους λιντσάρετε κι εσείς όπως τον Τορναρίτη που ήπιε καφέ στην Κερύνεια αμέριμνος; Εγώ όταν τον κρατούν άλλοι πλην της μάνας του, θέλω να τους βγάλω τα μάτια με τα νύχια μου. Είναι ο γιος μου! Δικός μου! ΟΚ, να τον αγαπάτε κι εσείς, δικαιούστε, αλλά κάτω τώρα τα κουλά σας. Το μωρό έχει πατέρα!

Τις προάλλες πήγαμε με τη Μπρέντα μια εκδρομή με τους φίλους μας από τη θεατρική ομάδα. Θα τρώγαμε σε μια ταβέρνα σε ένα χωριό είκοσι λεπτά εκτός Λευκωσίας. Τον μικρό τον αφήσαμε σπίτι με τη γιαγιά του. Στη διαδρομή ήμουν να πεθάνω. Αισθανόμουν σαν να εγκατέλειψα το παιδί στους πέντε δρόμους. Χώρια που ξαφνικά άρχισε να παίζει στο ράδιο ένα τραγούδι που του τραγουδώ όταν τον κοιμίζω και σε συνδυασμό με τη βροχή και τη μουντάδα του καιρού έγινε η ψυχή μου κόλαση. Δεν ήξερα αν έβρεχε ή αν έκλαιγα. Στο τσακ ήμουν να κάνω επαναστροφή σαν τον γέρο που οδηγούσε ανάποδα στον αυτοκινητόδρομο πρόσφατα και να γυρίσω πίσω. Ευτυχώς όταν φτάσαμε στο εστιατόριο και είδα τους φίλους μου ήρθα στα συγκαλά μου και απόλαυσα μαζί τους ένα τρίωρο διάλειμμα, το οποίο ομολογουμένως χρειαζόταν.

Γενικότερα όμως, ζω στιγμές παράνοιας με τον μικρό.

Τις προάλλες τον είχα αγκαλιά ώσπου να κοιμηθεί. Εκεί που τον κουνούσα πέρα – δώθε καθιστός, παίζοντας μηχανικά με το άλλο χέρι με το κινητό, αντιλήφθηκα ότι πέρασαν καμιά 10αριά λεπτά σε πλήρη ησυχία. «Θα κοιμήθηκε» σκέφτηκα. Γυρνάω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω και ήταν σαν να με πυροβόλησαν! Όχι μόνο δεν κοιμήθηκε, αλλά καθόταν σιωπηλός με σταυρωμένα τα χεράκια του στο στήθος και με κοίταζε κατάματα χαμογελώντας μου! Μα είναι δυνατόν αυτός να με κοιτάζει με τόση αγάπη και εγώ να σερφάρω στα social; Ήθελα να πεθάνω! Το ξανάπαθα προχτές βράδυ. Μου είπε η Μπρέντα να τον παρατηρώ μέχρι να κοιμηθεί, γιατί δεν είχε προλάβει να ρευτεί μετά το τελευταίο του γεύμα. Ξάπλωσα και διάβαζα το βιβλίο μου ενώ έριχνα κλεφτές ματιές στο κρεβατάκι του για να δω ότι όλα βαίνανε καλώς. Απορροφήθηκα στο βιβλίο όταν μετά από ώρα θυμήθηκα να του ρίξω μια τελευταία ματιά. Ήμουν σίγουρος πως αποκοιμήθηκε. Και όπως έστριψα το κεφάλι μου, μου καρφώθηκε η μαχαιριά! Τον είδα να με κατακεραυνώνει με τις ματάρες του με ένα αθώο και παραπονιάρικο ύφος… Άσε! Ο χειρότερος πατέρας! Που ο γιος του θέλει να παίξει μαζί του κι αυτός διαβάζει βιβλίο! Σαμπώς και θα δώσει εξετάσεις για πτυχίο. Σε λίγα χρόνια θα παρακαλώ να με φτύσει κι αυτός θα μου λέει «άσε μας ρε γέρο!» και εγώ αντί να είμαι 1000% εκεί τώρα, αναλώνομαι από ‘δω κι από ‘κει!

Πέραν των πιο πάνω ψυχώσεων, ο γιος μου εξακολουθεί να με ωφελεί και σαν φάρμακο. Τις προάλλες με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου, μου είπε μια κουβέντα που υπό κανονικές συνθήκες θα μου προκαλούσε αϋπνίες, νεύρα, ραντεβού στον ψυχολόγο και παρόλα αυτά, δεν κουνήθηκε φύλλο. Γιατί αφότου κλείσαμε πήρα αγκαλιά τον γιο μου και ένα τεράστιο «στα τέτοια μου» ξετυλίχτηκε στον αέρα. Ομοίως, τις προάλλες κάτι μου είπε η πεθερά μου και δεν χρειάστηκε να τσακωθώ με τη γυναίκα μου μετά για να της βάλει όρια. Νιώθω ότι ο γιος μου δημιούργησε μία φούσκα γύρω μου, διάφανη αλλά ατσαλένια μέσα στην οποία δεν διεισδύει τίποτα. Μία ασπίδα για κάθε κακό!

Κάντε ένα παιδί κι εσείς να δείτε διαφορά στη ψυχολογία σας. Δεν το πίστευα, σας τα ξανάγραψα και θα σας τα ξαναγράψω, το μωρό σε περνά σε άλλη διάσταση.

Και μιας που το θυμήθηκα…

Γενεύη

Θεέ μου, πρέπει να απαιτείται μεγάλη «φλάγκα», που λέμε και εις την κυπριακή, για να είσαι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θέλει φλάγκα κατ’ αρχάς για να ρίξεις τα μούτρα σου και να προεδρεύσεις έναντι μισού εκατομμυρίου Μογγόλων. Αλλά θέλει ακόμα μεγαλύτερη φλάγκα ώστε να τους περιπαίζεις ολόχρονα με λεκτικά κολπάκια ώστε να συνεχίσουν να κοιμούνται αμέριμνοι τον χαβά τους.

Διαβάζω τα τελευταία καραγκιοζιλίκια περί πολυμερούς, πενταμερούς, τετραμερούς και κάτι τρέχει στα γύφτικα τελικά, για το πόσοι θα πάνε στη Γενεύη. Λες και δεν είναι όλα προσχεδιασμένα. Διάβαζα προ ολίγου, μάλιστα, ότι 36 φωστήρες ετοιμάζονται από τη μεριά μας να συνοδεύσουν τον πρόεδρο στην Ελβετία για να του παρέχουν τα φώτα τους (αλήθεια, πώς κατάφεραν και συγκέντρωσαν 36; Εγώ ούτε 5 σχετικούς δεν μπορώ να σκεφτώ!).

Μα είναι γνωστό το έργο και το βιώνουμε δεκαετίες τώρα. Γιατί δεν έχει εμπεδωθεί ακόμα και αναγκάζεται ο καημένος ο Αναστασιάδης να καταφεύγει σε θεατρινισμούς για να περισώσει όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει;

Θα πάνε εκεί, θα στριμωχτούν, θα τους εκβιάσουν, θα έχουν και τον Τσίπρα παρά δίπλα που θα προσπαθούν να του μεταφράσουν και να του εξηγήσουν τι γίνεται, θα καταλήξουν σε μία συμφωνία – τέρας και θα γυρίσουν πίσω σαν βρεγμένοι γάτοι να την πουλήσουν στους ιθαγενείς λέγοντας το γνωστό περί πιστολιού στον κρόταφο. Οι ιθαγενείς θα κλωτσήσουν στην αρχή, θα βγάλουν έξω σημαίες και λάβαρα, θα τσακωθούν μεταξύ τους στο Facebook και θα απορρίψουν την προτεινόμενη λύση, ζώντας στην αβεβαιότητα ως την επόμενη ευκαιρία που θα δοθεί στο κυπριακό, η οποία βεβαίως θα είναι χειρότερη κι από αυτήν που θα προταθεί τώρα στη Γενεύη.

Η κατοχή, δυστυχώς, είναι σαν τον καρκίνο. Για να σταματήσει και να μην κάνει μετάσταση στον οργανισμό πρέπει να αφαιρεθεί το κομμάτι που νοσεί. Ή να κάνεις μια τόσο δυνατή και έντονη χημειοθεραπεία ώστε να μην μείνει ούτε κόκκος καρκίνου στον οργανισμό σου. Εμείς δεν έχουμε μέσα, ούτε λεφτά να πολεμήσουμε τον καρκίνο στη ρίζα του, ούτε με φάρμακα, ούτε με ακτινοβολία, οπότε καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ δύο κακοφορμισμένων λύσεων: Είτε να αφαιρέσουμε το όργανο που μολύνθηκε και να το ξεγράψουμε, ρισκάροντας την επιβίωση με έναν πνεύμονα ή έναν νεφρό, είτε να μάθουμε να ζούμε με τον καρκίνο να καραδοκεί με την ελπίδα ότι ο γερασμένος μας οργανισμός δεν θα τον αναπαράγει και δεν θα τον εξαπλώσει και στα πιο υγιή κύτταρα.

Σε κάθε περίπτωση, κανένας δεν σου εγγυάται ότι η ίαση είναι δεδομένη. Μπορεί να αφαιρεθεί το άρρωστο μέρος και λίγο καιρό μετά να ασθενήσει και το υγιές, μπορεί να ιάνει το ασθενές και να επανενταχτεί στο σύνολο και μετά να ασθενήσει σαν σύνολο. Έτσι είναι ο καρκίνος: σαν τον Τούρκο. Και έτσι είναι ο Τούρκος: σαν τον καρκίνο. Μάθε να ζεις μαζί του ώσπου να πεθάνεις.

Αυτά καλείται να ανακοινώσει ο Αναστασιάδης στον λαό, που σαν κομπογιαννίτης γιατρός στέκεται πάνω από το πτώμα και συζητά με άλλους τέσσερεις πώς θα ανακοινώσουν στην οικογένεια ότι ο άρρωστος τα τίναξε. Πώς θα το πάρουν; Ποιος θα φταίξει; Θα κινηθούν νομικά; Θα τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο εδώ μέσα; Θα σκίσουν τα μαγιό τους;

Δυστυχώς για όλους μας, γνωρίζουμε ότι ο ασθενής επέθανε. Και είμαστε τόσο απελπισμένοι που ούτε να τον κλάψουμε δεν έχουμε όρεξη. Απλώς καθόμαστε και χαζεύουμε, περιμένοντας τον Αναστασιάδη να δούμε πώς θα μας το πει.

Το σιντριβάνι της λίμνης, στη Γενεύη, φτάνει τα 140 μέτρα ύψος; Το ήξερες;

Πρωτοχρονιάτικα Προγράμματα

Το μόνο που με έσωσε την παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν το Lucky Room στον ΑΝΤ1. Έχω να πωρωθώ με τηλεπαιχνίδι από τον καιρό του crystal maze, το οποίο προβαλλόταν από το ίδιο κανάλι περί το 1995-96! Μα, πόση αγωνία, πόσο τέλεια η διαδικασία, ειδικά την ώρα που βρίζονται μεταξύ τους τα σόγια, τρελαίνομαι. Όρθιος τη βγάζω κάθε φορά να φωνάζω της τηλεόρασης «πάτα το δύο μαλακισμένη!» λες και θα πάρω εγώ τα λεφτά. Αγχολυτικό τηλεπαιχνίδι εντελώς. Ήταν και η Καλομοίρα στο χθεσινό επεισόδιο, έδεσε το γλυκό. Δεν είναι τυχαίο που όπου τη χώσεις τη συγκεκριμένη κοπέλα πάει καλά το πράμα. Σαράντα χιλιάδες ευρώ τσέπωσε ο κύριος εξ αιτίας της. Να μου το θυμηθείς, αφού υποδεχτήκαμε το 2017, έστω και τηλεοπτικά παρέα της, όλα καλά θα μας πάνε εφέτος.

Ναι, έβλεπα το Lucky Room και ευχαριστούσα τον Θεό που με έσωσε από τις εκπομπές τύπου Σπύρου Παπαδόπουλου, όπου όλοι οι τελευταίοι του κόσμου συγκεντρώνονται σε μια "ταβέρνα" και χορεύουν τσιφτετέλια. Μα, είναι να απορείς γιατί αυτές οι εκπομπές συγκεντρώνουν ακόμα υψηλά ποσοστά τηλεθέασης. Γιατί τη βρίσκετε με το να βλέπετε άλλους να χορεύουν και να γλεντούν, πραγματικά με ξεπερνά. Και να πω ότι έχουν αβάν γκαρντ καλεσμένους και έχει κάποιο ενδιαφέρον να τους βλέπεις να χορεύουν; Να πάει στο διάολο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αυτά βλέπουν και οι δικοί μας στην Κύπρο, τα υιοθετούν και έχουμε φλομώσει με τον κάθε κανένα στην οθόνη να τον παρακολουθούμε να υποκρίνεται ότι περνά ωραία.

Είδα και λίγο από τον Πατσαλίδη ώσπου να αρχίσει ο Λιάγκας. Εντάξει, τον συγκεκριμένο δεν χρειάζεται και παπάς να σου το πει ότι τον θεωρώ την απόλυτη κατάντια του χιούμορ. Ακόμα και για τα κυπριακά στάνταρντς, που ως γνωστόν κυμαίνονται στη κλίμακα του μείον. Πέραν του ότι είναι πασιφανές ότι τα κείμενα του τα γράφουν άλλοι και δεν μπορεί να τα υποστηρίξει με την ατάκα του, είναι τόσο αμήχανος όταν διαβάζει κάτι πιο πνευματώδες που γελάς επειδή δεν του βγαίνει. Άσε που τα μισά κείμενα τα ξεσήκωσαν από τη Γιουροβίζιον: "Καλωσορίσατε στο πρόγραμμα που θα διαρκέσει από 3 έως 8 ώρες" (φετινή ατάκα της παρουσιάστριας Petra Mede) ή το "ας συνδεθούμε τώρα με Αυστραλία" και κατόπιν πλάνο από μία γυναίκα να κοιμάται στον καναπέ εξουθενωμένη. Το ίδιο αστείο ακριβώς έγινε στη Γιουροβίζιον το 2010. Εφτά χρόνια πριν! Μα νομίσατε θα μας γελάσετε; Όλα κλοπιμαία, και όλα αναπαραγμένα στο πιο χωρκάτικο, δυστυχώς. 

Για χάζι στο ΚΨΜ της μονάδας παρέα με τους σειράδες καλός είναι ο κ. Λούης, αλλά για τίποτα παραπάνω. Εχθές βράδυ όμως, έκανε και κάτι άλλο. Πρόβαλε πλάνα από παλιά πρωτοχρονιάτικα προγράμματα του ΡΙΚ, που εγώ ανέβασα στο διαδίκτυο από το αρχείο της γιαγιάς μου. Ξέρετε, από εκείνα τα βίντεο που παρέθεσα κι εγώ κατά καιρούς στο μπλογκ.

Κανένα πρόβλημα ως προς αυτό, εφόσον τα έχω ανεβάσει σε δημόσιο ιστότοπο, εννοείται ότι μπορεί να τα χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε (αν ανέφερε και την πηγή βέβαια, ακόμα καλύτερα). Εκείνο που με πείραξε όμως, είναι που τα πρόβαλε με διάθεση να τα χλευάσει. Τύπου: «θυμηθείτε πόσο χάλια ήταν τότε που είχαμε την Κακουράτου να κάνει αερόμπικ και τη Χαραλαμπίδου για παρουσιάστρια κληρώσεων». Ναι, λογικό να το κάνεις αυτό αν είσαι ένας άνθρωπος που πρόσφερε το κατιτίς περισσότερο στην κυπριακή τηλεόραση. Ακατανόητο όμως όταν είσαι ο βασιλιάς της σάχλας. Γιατί μπορεί το αερόμπικ της Κακουράτου σήμερα να φαίνεται παρωχημένο, το μακρινό 1984 όμως, ήταν πολύ μπροστά. Και η Χαραλαμπίδου επίσης, μπορεί να είναι μια αμόρφωτη παρουσιάστρια που κατάφερε και εξαργύρωσε τα λαχεία του ΡΙΚ με θέση στη βουλή, αλλά ως παρουσιάστρια εκείνη την εποχή ήταν η Κορομηλά της Κύπρου. Εσύ κ. Πατσαλίδη μου, που θεωρείς ότι είναι αστείο που είσαι απλά χοντρός, γιατί νομίζεις ότι είσαι κάτι ανώτερο; Για να μην μιλήσω για το μπουλινγκ εναντίον του Χάματσου που είναι απλά χυδαίο.

Το δε επίπεδο της παραγωγής, μηδέν! Που μου ντυθήκατε όλοι με τα κοστούμια να κάνετε ρεβεγιόν μες το Σατιρικό, και το κοινό από κάτω φορούσε φόρμες. Μιλούμε… παραγωγή HBO, όχι αστεία!

Τέλος πάντων, πραγματικά λυπάμαι που το ρεβεγιόν φέτος το έσωσε ο Λιάγκας με ένα τηλεπαιχνίδι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μεταδιδόταν ένα απλό απόγευμα. Κάποτε λαχταρούσαμε για τα πρωτοχρονιάτικα προγράμματα της τηλεόρασης. Τα γράφαμε και τα ξαναβλέπαμε την επόμενη μέρα. Σήμερα ψάχνουμε τρόπο να τα αποφύγουμε. Έλα όμως που με το νεογνό στο σπίτι ξανάγινα άνθρωπος της τηλεόρασης σε βαθμό αρρώστιας και τα καταπίνω όλα αμάσητα.

Την αγαπώ την τηλεόραση, μεγάλωσα με αυτήν. Αναγνωρίζω ότι είναι ένα μέσο που γερνάει και σε λίγα χρόνια θα αντικατασταθεί πλήρως από τη διαδικτυακή του εκδοχή, αλλά δεν μπορώ να βλέπω να το σκοτώνουν τόσο απροκάλυπτα με τόσο φτηνά προγράμματα – φτηνά από κάθε άποψη, και εμείς να σιωπούμε.

Βέβαια όταν την επόμενη μέρα βλέπεις ότι αυτά σκίζουν στην τηλεθέαση, όταν βλέπεις ότι ο Παπαδόπουλος χτυπά 30% και ο Λιάγκας 12% σκέφτεσαι «ό, τι πάθουμε χαλάλι μας!» Για τον Πατσαλίδη και τις ανάλογες κυπριακές παραγωγές των άλλων καναλιών δεν τόλμησα να κοιτάξω ποσοστά, φοβάμαι να απογοητευτώ κι άλλο…