Πασχαλινά

 Γιατί ήμουν ευτυχέστερος μικρότερος;

Επειδή δεν είχα σόσιαλ μίντια. Δεν είχα ιδέα από το μέγεθος της ηλιθιότητας που με περιβάλλει. Κι αν την εντόπιζα την δικαιολογούσα. Ήμασταν έφηβοι, λογικό να λέμε μαλακίες. Αλλά να έχουμε σαρανταρίσει και όσο πάμε να χειροτερεύουμε, ε, όχι. Δεν το δέχομαι. Μαλακίες παντού. Παντού. Στο FB, στο Twitter, γνώμες χωρίς κανένα επιστημονικό έρεισμα, χωρίς καμία λογική συνέπεια και αλληλουχία. Σε ποιον να πρώτο-απαντήσεις και ποιον να πρώτ0-βάλεις στη θέση του. Κανέναν. Κλείστα όλα και φύγε. Καλά, το «φύγε» μια κουβέντα είναι. Πού να πας;

Άλλο ένα μίζερο Πάσχα φέτος. Θα φάμε τη δεκαετία έτσι, να μου το θυμηθείτε. Όταν έλεγε ο Νοστράδαμος ότι μετά το 2000 θα έρθει το τέλος του κόσμου, αυτό εννοούσε. Ξεχάστε βασικά ό,τι ξέρατε. Με μάσκες, εμβόλια και αντισηπτικά θα επιβιώνετε. Και μπορεί να το απολαμβάνω στο έπακρον το social distancing, αλλά υπάρχει κι όριο. Υπάρχουν μέρες που θέλω επειγόντως να ταξιδέψω, να πάω σε συναυλία ή στο θέατρο ξέγνοιαστος. Να πάω με τον Αλέξη στο πάρκο χωρίς να έχω το άγχος του ποιος μας πλησίασε και τι μικρόβια κουβαλά επάνω του.

Έκλεισα να εμβολιαστώ σήμερα και πανηγύριζα λες και κέρδισα το Λόττο. Θα πάω την άλλη βδομάδα, το πρωί, στην Κρατική Έκθεση. Απορώ με όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν. Και δεν μιλώ για όσους εκφράζουν μετρημένες και λογικές απορίες ως προς την απόδοση του κάθε εμβολίου και τις πιθανές παρενέργειές του. Μιλώ για όσους θεωρούν ότι με το να βάλουν τον σταυρό τους είναι πιο προστατευμένοι. Λάλησε ο κόσμος, πραγματικά. Ήταν που ήταν όλοι για τον ψυχίατρο, ήρθε και ο παρατεταμένος εγκλεισμός και τους αποτελείωσε.

Μέσα σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό είχαμε και την 5μερή για την επανέναρξη των Συνομιλιών. Ωραίος ο Πρόεδρος. Όχι, του βγάζω το καπέλο. Μας κλείδωσε όλους μέσα και πετάχτηκε μια βόλτα στη Γενεύη παίρνοντας μαζί του ένα μάτσο άσχετους να αλλάξουν τον αέρα τους και να μας επιβεβαιώσουν αυτό που όλοι ξέραμε, ότι δηλαδή, ούτε τώρα υπάρχει σύγκλιση απόψεων για επανέναρξη του διαλόγου. Τι έκπληξη! Εγώ αποφάσισα ότι το Κυπριακό δεν θα λυθεί ούτε με ΔΔΟ, ούτε με Ενιαίο Κράτος, ούτε με λύση δύο χωριστών κρατών. Το Κυπριακό θα λυθεί όταν έρθει να εισβάλει στην Κύπρο το Ισραήλ. Ούτε καν η Ρωσία. Το έχω φιλοσοφήσει απ’ όλες τις απόψεις. Θέλω να εισβάλει το Ισραήλ. Άμα εισβάλει το Ισραήλ θα σωθούμε όλοι.

Τίποτε άλλο δεν έχω να σας πω. Το μόνο που μου δίνει μια άλφα δόση προσμονής και ενθουσιασμού είναι ότι θα δω τη Γιουροβίζιον σε ένα μήνα. Σε λιγότερο. Αλλά άμα σας γράφω για τη Γιουροβίζιον βαριέστε, λέτε. Ε, δεν θα σας πω ακόμα τίποτα.

Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση. 

Δεινόσαυροι

Σήμερα είχα μία πολύ σημαντική εμπειρία άσκησης γονικών καθηκόντων.

Πήρα τον Αλέξη να παίξει στο πάρκο. Εκεί συνάντησε ένα μάτσο άλλα παιδιά από τη γειτονιά τα οποία έπαιζαν ήδη εκεί, και δεν άργησε να σμίξει μαζί τους. Τι ωραία που ήταν η ατμόσφαιρα, ούτε 1989 να είχαμε! Επρόκειτο για ένα μικτό γκρουπ αγοριών και κοριτσιών τα οποία έτρεχαν ανέμελα πάνω – κάτω όπως την προ-τάμπλετ εποχή. Σε κάποια φάση δύο αγόρια, ηλικίας έξι ετών, έπιασαν μια σαύρα που βρήκαν μέσα στα χώματα και άρχισαν να της «χτίζουν ένα σπίτι». Πώς γίνεται αυτό, δεν ξέρω, άμα τα δείτε ρωτήστε τα.

 Στο άκουσμα ότι κάποια παιδιά «έπιασαν μια σαύρα και της έχτιζαν σπίτι» μαζεύτηκαν όλα τα πιτσιρίκια του πάρκου γύρω από το ζώο και άρχισαν να σκάβουν το χώμα για να της φτιάξουν ένα σπίτι. Ζύγωσα κι εγώ και παρακολουθούσα τη διαδραστικότητά τους, τους κώδικες επικοινωνίας τους, το πώς συνεργάζονταν μεταξύ τους, το πώς χρησιμοποιούσαν τη φαντασία τους για να εξυπηρετήσουν τη σαύρα, παιδικές συμπεριφορές τις οποίες βρίσκω συναρπαστικές.

Όταν πλησίασε ο γιος μου, ο ένας εκ των αγοριών που κρατούσε τη σαύρα γύρισε και του έδωσε μια αγκωνιά και του είπε «εσύ φύε!» Ο γιος μου δεν αντέδρασε, έσκαβε το χώμα και νομίζω δεν κατάλαβε ότι ήταν ανεπιθύμητος. Το μαλακιστήρι με τη σαύρα όμως επέμεινε. Του έδωσε και δεύτερη αγκωνιά και του είπε «ρε, φύε που δαμαί!» Κοίταζα αποσβολωμένος για δύο λόγους. Πρώτον, προσπαθούσα να καταλάβω αν ο γιος μου αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει και απορούσα γιατί δεν αντιδρά, κατά πόσον προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και το αντιπαρέρχεται, και δεύτερον, τι προκάλεσε αυτή την ξαφνική έχθρα από το αγόρι στο γιο μου, ειδικά όταν υπήρχαν κι άλλα παιδιά εκεί και δεν τύγχαναν της ίδιας αντιμετώπισης.

Περιττό να επιχειρήσω να μετρήσω τις σκέψεις τις οποίες έκανα μέσα σε 60 δευτερόλεπτα. Από το να φαντασιώνομαι τον μπάσταρδο με τη σαύρα γδαρμένο και πνιγμένο απ’ τα χεράκια μου να κρέμεται νεκρός από την ακακία κάτω από την οποία κάθονταν, μέχρι να αναρωτιέμαι αν πρέπει να επέμβω, τείνω τρόπω, ή αν έπρεπε να αφήσω τον Αλέξη να το αντιμετωπίσει μόνος του, γιατί πώς να το κάνουμε, είναι μία ζούγκλα εκεί έξω και πρέπει να προσαρμοστεί, να σφίξει, να παλέψει, να δυναμώσει, να νικήσει μόνος του.

Ώσπου να επεξεργαστώ όλα τα πιο πάνω και να καταλήξω στο πως θα αντιδράσω, ο… εξάχρονος «μαλάκας του αύριο»  γύρισε προς τον φίλο του και του είπε: «διώχτον εσύ αυτόν, στείλτον να φέρει ξύλα για το σπίτι της σαύρας!» Ο γιος μου σηκώθηκε πάνω από μόνος του, και γεμάτος ενθουσιασμό είπε «Ναι, ωραία ιδέα! Να φέρουμε ξύλα για το σπίτι της!» Θεέ μου, πόσο αθώος! Δεν καταλαβαίνει ότι τον διώχνουν; Ή καταλαβαίνει και προσπαθεί να κρατήσει χαμηλούς τόνους; Προσπαθεί να προσαρμοστεί για να μην τις φάει; Τι απ’ όλα;

Όταν απομακρύνθηκε ο Αλέξης πλησίασα τον «μαλάκα του αύριο» και του είπα, κοιτάζοντας τον κατάματα: «μην τον ξανασπρώξεις». Το ύφος μου ήταν πέτρινο, ανέκφραστο και η φωνή μου χαμηλή και άτονη. Δεν υπήρχε απειλή, δεν υπήρχε όμως ούτε ευγένεια. Ήμουν τόσο ανέκφραστος που θα μπορούσα να ήμουν δολοφόνος από ταινία που το έσκασε από το ψυχιατρείο. Ο μικρός κοκκάλωσε. Το ευχαριστήθηκα. Του δήλωσα κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως και αυτό τον αφόπλισε και τον αποδιοργάνωσε, αφενός επειδή δεν μπορούσε να φωνάξει τη μάνα του (αλήθεια που ήταν η μαλάκω η μάνα του; Θα πρέπει να ήταν μία εκ των γυναικών στα παγκάκια, στο βάθος, η οποία δαχτύλωνε το κινητό της) και να της πει ότι «αυτός ο κύριος με απειλεί», αφετέρου δεν μπορούσε ούτε να θεωρηθεί ότι πέφτω στα πόδια του και τον παρακαλώ να συνετιστεί. Του είπα κάτι. Ας το ερμηνεύσει όπως θέλει και ας πράξει ό, τι θέλει. Εν πάση περιπτώσει, το ύφος μου, ή καλύτερα η ανυπαρξία ύφους είχε αντίκρυσμα.

Έπειτα επέστρεψε ο γιος μου ολόχαρος και είπε «Έφερα πολλά ξύλα για όλους!» Έλιωσα και ζήλεψα την άγνοια του. Το μαλακιστήρι σηκώθηκε όρθιο, παραιτήθηκε και είπε στον φίλο του: «εγώ πάω να πάιξω μάππα!»

«Στα τσακίδια» είπα από μέσα μου χαμογελώντας σαρδόνια.

Ήρθα σπίτι και προβληματίστηκα. Πόση αυτοσυγκράτηση, πόση αποστασιοποίηση και πόση συναισθηματική ουδετερότητα θα κληθώ να επιδείξω στο μέλλον σε πολύ πιο σοβαρά περιστατικά που θα τον αφορούν; Σήμερα δυσκολεύτηκα πολύ να κρατήσω προσχήματα και να ανακατωθώ τόσο-όσο. Θεέ μου, δεν είμαι εγώ για να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους. Κάτι ξέρω και είμαι μόνιμα μέσα στη σοφίτα ακούω μουσικές, διαβάζω και γράφω. Δεν είμαι για να διαχειρίζομαι κόσμο και δη Κυπριόπουλα που κάμνουν χάζι με ξιμαρισμένες σαύρες!

Ο γιος μου ήρθε σπίτι και είπε στη μάνα του ότι πέρασε υπέροχα στο πάρκο.

Γράμμα Στον Νεότερο Εαυτό Μου

Διαβάζω ένα βιβλίο με τίτλο “Γράμμα Στον Νεότερο Εαυτό Μου”, στο οποίο 80 διάσημοι από τον αγγλικό χώρο και επικράτεια γράφουν ένα δισέλιδο γράμμα στον 16χρονο εαυτό τους και του λένε ό, τι θέλουν. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προέκυψε μετά από βιβλιοδέτηση των αντίστοιχων άρθρων όπως αυτά δημοσιέυτηκαν στο περιοδικό The Big Issue - όσοι το ξέρετε. Κάτι σαν το “Μαθήματα Ζωής” του Esquire για όσους γέρνουν προς Αμερική μεριά. 

 

Όπως και να ‘χει, κάθισα και το διάβασα. Παρόλο που μόνο 22 προσωπικότητες γνωρίζω από τις 80 που περιέχει το βιβλίο έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Κατ’ αρχάς, όλοι οι πετυχημένοι άνθρωποι υπήρξαν ναρκομανείς και αλκοολικοί. Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Για εσάς που απορείτε γιατί 40αρήσατε και ακόμα δεν είδατε άσπρη μέρα, ιδού μία λογική εξήγηση των λαθών σας. Δεν μπεκρουλιάζατε αρκετά, ούτε χαπποπίνατε αρκετά. Βέβαια, όλοι οι γράφοντες σήμερα τα αποτάσσονται αμφότερα και ομολογούν ότι υπήρξαν ηλίθιοι όταν έπεφταν στις καταχρήσεις, αλλά αυτό δεν παύει από το να είναι μια πραγματικότητα. Ήταν όλοι αλκοολικοί και ναρκομανείς. 

 

Επίσης, μία μεγάλη πλειοψηφία απ’ αυτούς ομολογεί ότι από νεαρή ηλικία διαισθάνονταν ότι θα γίνουν σπουδαίοι και τρανοί μια μέρα και αυτό δείχνει ότι το να είσαι ψώνιο βοηθά στην εξέλιξή σου. Ή τουλάχιστον ότι αν είναι το γραμμένο σου να διαπρέψεις, αυτό θα το διαισθανθείς από νωρίς. Αν, δηλαδή, στα δεκάξι σου δεν νιώθεις ή δεν ένιωσες τίποτε, χέσε μέσα, η μοίρα σου είναι σακατεμένη. 

 

Τι θα έλεγες στον δεκαεξάχρονο εαυτό σου; 

 

Εγώ θα του έλεγα, “πώς είσαι έτσι ρε μαλάκα;” 

 

Στα δεκαέξι μου, βέβαια, μια χαρά αισθανόμουν, αλλά τότε δεν καταλάβαινα, ούτε καν ήμουν σε θέση να αντιληφθώ τη μαλακία που με έδερνε. Μιλώ εκ του ασφαλούς τώρα. Υποθέτω ότι και στα 60 μου, “πώς είσαι έτσι ρε μαλάκα” θα πω στον 40αρη εαυτό μου. Αυτό όμως, δεν είναι της παρούσης. Θα έλεγα, λοιπόν, στον 16χρονο εαυτό μου ότι πρέπει να σταματήσει να φοβάται, θα πρέπει να τολμά περισσότερο, να είναι πιο ελεύθερος και πιο ριψοκίνδυνος. 

 

Θεωρώ ότι έγιναν δύο λανθασμένες επιλογές στα 16 μου οι οποίες από μόνες τους δεν είναι σημαντικές, αλλά προκάλεσαν αλυσιδωτές, αρνητικές συνέπειες στην μετέπειτα πορεία της ζωής μου η οποία είδε κι έπαθε να ορθοποδήσει. Δεν έχει σημασία να κάτσω να τα αναλύσω τώρα, τα έχω αναφέρει εδώ κατά καιρούς αρκετές φορές. Περιληπτικά, ας αναφέρω ότι ήταν η κακή επιλογή κλάδου στο Λύκειο, και λίγο αργότερα η επιμονή μου να τρέχω πίσω από μία συγκεκριμένη κοπέλα καθ’ όλη τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων. Αυτά ακούγονται σαν πταίσματα σήμερα, όμως θεωρώ ότι οι συνέπειές τους στην ψυχολογία μου, στην αυτοπεποίθησή μου και στη διαμόρφωσή μου ήταν καθοριστικές και βάναυσες. 

 

Βέβαια, το παρόν είναι μια χαρά, και δόξα τω Θεώ να λέμε, κι αν δεν είχα περάσει απ’ τη Σκύλα και τη Χάρυβδη τότε, δεν θα ήμουν σήμερα αυτός που είμαι. Αλλά, what if? Ποτέ δεν θα μάθουμε! Και ίσως να μην πρέπει και να μάθουμε. Άλλωστε θέλω να πιστεύω στο “γραμμένο” γιατί το βρίσκω γοητευτικό κόνσεπτ, καθώς επίσης θέλω να πιστεύω ότι πάντα καταλήγουμε “εκεί που έπρεπε να καταλήξουμε”. 

 

Επομένως, αυτό θα έλεγα στον 16χρονο εαυτό μου. “Ρηλάξ! Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει. Είτε πάρεις ναρκωτικά, είτε όχι.”