Οι Σεξουαλικές Διαστροφές των Γονιών μας

Μην χαίρεσαι, δεν θα κάτσω να σου αναλύσω τα βίτσια των δικών μου.

Για τη νέα παράσταση της νέας σκηνής του ΘΟΚ θα σου μιλήσω, η οποία και με ενθουσίασε! Δεν αγόρασα το πρόγραμμα της παράστασης οπότε δεν ξέρω ούτε ποιός έγραψε το έργο για να του αποδώσω τα εύσημα, ούτε ποιός το σκηνοθέτησε για να τον συλλυπηθώ που ανεβάζει μια τόσο εξαιρετική παράσταση σε ένα μισογεμάτο θέατρο από τη δεύτερη κιόλας μέρα της παράστασης – Σάββατο γαρ, ο Κυπραίος παίζει τόμπολα στα υπόγεια, ούτε λόγος για πολιτισμό! Ας τους συγχαρώ όλους στα τυφλά τουλάχιστον.

Έγινε εξαιρετική δουλειά! Και ξέρεις πόσο δύσκολος και προκατειλημμένος είμαι εγώ με κάθε εγχώρια παραγωγή η οποία μου βρωμάει και μου ξινίζει από το χιλιόμετρο. Εψές, τους έβγαλα το καπέλο.

Να τσακιστείτε να πάτε να το δείτε. Η υπόθεση αφορά τη Ντόρα, ένα κορίτσι με νοητική υστέρηση (τύπου Σελήνη στη ‘Λάμψη’ του Φώσκολου) και τις σεξουαλικές της ορμές. Τριγυρνά στους πέντε δρόμους και πέφτει θύμα του κάθε επιτήδειου που εκτονώνει τα ζωώδη του ένστικτα επάνω της. Τη Ντόρα υποδύεται συγκλονιστικά η Λέα Μαλένη, με απόλυτο ρεαλισμό, χωρίς όμως να προκαλεί –ευτυχώς- το γέλωτα όπως η Ελένη Κούρκουλα που είχε καταντήσει καρικατούρα και καραγκιόζης στον ρόλο της. Η Μαλένη χτυπά ρέστα!

Επίσης, στην παράσταση παίζει και η Στέλλα Φυρογένη! Μα, τι καλή ηθοποιός! Ίσως ό, τι καλύτερο έβγαλε το κυπριακό θέατρο! Επιβλητική, καθηλωτική, άκρως γοητευτική! Απορώ ποιός την ξεγέλασε και την κράτησε στην Κύπρο. Υπό άλλες συνθήκες θα είχε προ πολλού διαπρέψει στα εξωτερικά!

Για να μην είμαι όμως άδικος, να σου πω ότι όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί και πειστικοί στον ρόλο τους, με μόνη εξαίρεση την Έλενα Ευσταθίου. Κατά τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη στιγματίστηκε άσχημα από τις ευτελείς κυπριακές σειρές της κυπριακής τιβί και δεν «πείθει» εύκολα σε τέτοιου είδους παραστάσεις. Όποτε έβγαινε στη σκηνή, νόμιζα πως έβλεπα την κυρία Τάκκα έτοιμη να στριγγλίσει στον Σταύρο Λούρα. Είναι άδικο βέβαια να την κρίνουμε ως ηθοποιό από τις τηλεοπτικές της επιλογές, αλλά σ’ αυτή τη δουλειά, όλα παίζουν. Σκέψου αύριο να δεις την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου (τη Ζουμπουλία δηλαδή) να παίζει στην Επίδαυρο την Ιοκάστη. Πόσο θα σε πείσει;

Για να συνοψίσουμε, έχουμε ένα τέλειο έργο, με συγκλονιστικές ερμηνείες στο 95% των συντελεστών, έξυπνη σκηνοθεσία, λειτουργικά σκηνικά (η περιστρεφόμενη σκηνή στο κέντρο θυμίζει πίστα από μπουζούκια, αλλά οκ…) και δεν υπάρχει δικαιολογία να μην πας να το δεις! Αν δεν απατώμαι, παίζουν κάθε παρασκευό-Σάββατο σε εκείνη την τρώγλη των Λατσιών. (Και μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου "πέφτει μακριά το θέατρο" διότι στα Madisons και στα Mall ξέρεις να πηγαίνεις ανελλιπώς τα σαββατοκύριακα.)

Όσο σκέφτομαι όμως, ότι στη συγκεκριμένη τρώγλη έπαιξα κι εγώ με τους φίλους μου για την πλάκα μας και τη γεμίσαμε (μέχρι και στα σκαλάκια είχαμε κόσμο να κάθεται), ενώ οι επαγγελματίες γέμισαν μόνο πέντε σειρές από τη δεύτερη κιόλας μέρα, τσαντίζομαι. Δεν έχω βέβαια, αυταπάτες. Ξέρω πολύ καλά, ότι οι δικοί μου ήρθαν για να μας κουτσομπολέψουν, και όχι για να δουν θέατρο. Αλλά, κι αυτό δεν είναι ενδεικτικό του πολιτισμού μας;

Opa-Opa, σ' αγαπώ κι ας μη σου το 'πα!

Μετά τις απανωτές διαρρεύσεις των υποψηφίων τραγουδιών για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον 2010, η ΕΡΤ αποφάσισε απόψε να δημοσιοποιήσει όλα τα υπόλοιπα (7) τραγούδια για να «περισώσει» τον εθνικό τελικό της 12ης Μαρτίου.

Το Analyse Chris υποστηρίζει δημόσια και ανοιχτά την υποψηφιότητα του Γιώργου Αλκαίου με το τραγούδι ‘Όπα’, πριν καν ακούσει τα υπόλοιπα τραγούδια. Κάνε κλικ εδώ για να το ακούσεις μέσω της ιστοσελίδας της ΕΡΤ. Μεροληπτούμε υπέρ του αρκούδου Αλκαίου διότι τα «μαρμάρινα φιλιά» του, εν έτει 1997 στιγμάτισαν την εφηβεία του γράφοντος και καυτηρίασαν τις πρώτες του ερωτικές πληγές.

Το τραγούδι ‘Όπα’ είναι ένα τσιφ-ποπ σουξέ που υπό άλλες συνθήκες θα το έπαιζε το MAD υπό την επικεφαλίδα «πέτα τη λουλουδού απ’ το τραίνο». Δεδομένων, όμως, των πολιτικό-οικονομικών εξελίξεων που ταλανίζουν αυτή την εποχή την Ελλάδα, κρίνεται ιδανικό για την περίσταση.

Γιώργο Αλκαίο, αν με διαβάζεις αυτή τη στιγμή, πληρώνω όσο-όσο να ενταχθώ ως μέλος του χορευτικού στην ομάδα σου. Θέλω να επιμεληθώ τη σκηνική παρουσία σου και το λέω σοβαρά. Να είμαι επί σκηνής ντυμένος με αρχαίο-ελληνικό μανδύα, περικεφαλαία, να χορεύω κρητικό μπάλο και να αναφωνώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα: Opa-opa και Ου!

Το concept, βέβαια, μυρίζει «Απαράδεκτους» απ’ το χιλιόμετρο και ίσως να οφείλουμε και σ’ αυτούς ένα μεγάλο ευχαριστώ για την έμπνευση! «Εμείς δώσαμε τα φώτα, η Ελλάς δεν είναι κότα!» Ακούτε, ρε;

Χοιρινό

Επειδή κουράστηκα με το μοιρολόι και το δάκρυ-κορόμηλο, αποφάσισα να βγω να ξεσκάσω. Μην φανταστείς ότι έκλεισα πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια. Ένα σινεμά αποφάσισα να πάω κι εγώ, το οποίο τις τελευταίες βδομάδες αποτελεί μόνιμο και μοναδικό τρόπο ψυχαγωγίας μου. Είδα όλες τις ταινίες που παίζονται στις αίθουσες αυτή την εποχή. Μόνο το Valentine’s Day μου ξέφυγε, για ευνόητους λόγους. Έτσι, πήρα τηλέφωνο την θαρραλέα Gourounella και κατηφορήσαμε για το K Cineplex.

Η Gourounella είναι η αγαπημένη μου blogger. Το λέω με κάθε επίγνωση ότι μπορεί να προκαλέσω διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ των υπολοίπων αγαπημένων bloggers, αλλά ομολογώ περήφανα ότι η συγκεκριμένη είναι η αγαπημένη μου. Δεν την ήξερα, μέσω του μπλογκ της την γνώρισα. Πέρσι την κάλεσα στα τυφλά να παρευρεθεί στα γενέθλιά μου μαζί με την -επίσης αγαπημένη- DrSpock και έκτοτε δέσαμε απίστευτα. Πλέον είναι φίλη μου.

Πρώτα απ’ όλα θεωρώ το μπλογκ της υπέροχο, παρόλο που δεν έχει θέμα και όλα της τα κείμενα αφορούν τον διακαή της πόθο να γίνει μάνα. Της το είπα κιόλας, «το μπλογκ σου πρέπει να μετονομαστεί σε ‘θέλω να γίνω μάνα’.» Αφού δεν έθιξε ποτέ κάποιο άλλο θέμα εκεί μέσα. Και καλά κάνει, βέβαια. Αυτό είναι που την ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα μπλογκομάγαζα. Έχει πόνο, έχει νταλκά και δεν την νοιάζει να τον εκθέσει. Ούτε πνεύμα μας πουλά, ούτε την έξυπνη μας παίζει. Η Gourounella θέλει να γίνει μάνα! Απλά και ξηγημένα!

Σήμερα στον κινηματογράφο έζησα μαζί της μια εμπειρία άκρως σουρεαλιστική. Φτάνουμε στο σινεμά και παρκάρουμε. Χτυπά το κινητό της, μου ζητά συγγνώμη «μισό λεπτό θα κάνω», και το απαντά:

«Έλα! Έμαθες τα νέα; Έμενε έγκυος η τάδε! Αααααχ! Ξέρεις πως είμαι εγώ τώρα, έτσι; Πως, πώς! Χάρηκα πολύ γι αυτήν. Αλλά ότι με έπνιξε μια κατάθλιψη ισχύει. Μην τυχόν και μείνεις και εσύ έγκυος κακομοίρα μου, θα πάθω κατάθλιψη! Καλά πάρκαρα εδώ; (της λέω ότι το πάρκαρε θεόστραβα, μου γνέφει ένα ‘χέστηκα’ και συνεχίζει). Με προφύλαξη να το κάνεις με τον γκόμενο. Ναι, ναι! Υποτίθεται εγώ θα ήμουν η πρώτη από την παρέα που θα έμενα έγκυος και τώρα γκαστρωθήκατε όλες εκτός από μένα! Τι θα κάνω, τι θα κάνω; Δυο εισιτήρια για το Valentine’s Day παρακαλώ. Ε, πήρα τηλέφωνο το λιοντάρι και του το είπα, να δω πως θα αντιδράσει και έκανε ότι δεν καταλαβαίνει τι του λέω! (προς εμένα) Θα φάμε τίποτα; Πάρε φρουτάκια, ποπ κορν…Τίποτα παιδί μου! Του λέω έμεινε έγκυος η τάδε, «ε, και;» μου λέει! Τσιπς ξύδι τρως να πάρουμε; Εγώ θα πληρώσω! Ναι, ήρθα σινεμά! Τέλος πάντων, σοβαρά στο λέω, μην μείνεις κι εσύ έγκυος δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω, θα σε σκοτώσω! Ποια είναι η αίθουσα μας, αυτή εδώ; Το Valentine’s day θα δούμε. Εμ, έργο είναι αυτό που μ’ έφερε κι αυτός να δω;! Στην κατάστασή μου; (ανήσυχα προς εμένα) Δεν πιστεύω να μου ριχτείς!;»

Όλα αυτά εξελίχτηκαν μονοκοπανιά εντός ενός 10λέπτου στο οποίο μας κοίταζαν περίεργα όλοι οι θαμώνες στην είσοδο. Εγώ να ξεκαρδίζομαι στα γέλια και να αισθάνομαι ότι βλέπω one woman show και αυτή να διακόπτει για να με κατσαδιάσει: «Ρε, μα γελάς με τον πόνο μου;»

Το έργο ήταν φυσικά μαλακία. «Εμένα άρεσεν μου!» συμπληρώνει αυστηρά. Πού να ήξερε ότι η ίδια, σημειώνει μεγαλύτερες τηλεθεάσεις, τόσο υπέροχη που είναι! Ένας χείμαρρος θηλυκότητας, μια παθιάρα γουρούνα! Αφιερωμένο το βίντεο: Μια μέρα να κάνεις κι ένα, και δυο και τρία και τέσσερα παιδιά!

Αχ, ρε παπά!

Το τι κλάμα και οδυρμό ρίχνω τις τελευταίες 48 ώρες (όχι το συγκρότημα), για τον πατέρα μου, δεν περιγράφεται. Κλειδώνω την πόρτα του υπνοδωματίου μου, πάω και στήνομαι σε μια γωνιά και κλαίω, κλαίω, κλαίω, σε σημείο που έλυνα άνετα το υδατικό πρόβλημα της χώρας! Κλαίω τόσο αβίαστα, σαν 5χρονο που έχασε τους γονείς του μέσα στην Κρατική Έκθεση Κύπρου και τους ψάχνει η ασφάλεια, καλώντας από τα μεγάφωνα: «Ο μικρός Χρίστος, ψάχνει τον πατέρα του! Ελάτε να τον παραλάβετε από το περίπτερο της Αστυνομίας, νούμερο τρία!»

Το περίεργο της υπόθεσης, είναι ότι με τον πατέρα μου δεν έχω ιδιαίτερα καλές σχέσεις, ώστε να δικαιολογείται τόσος θρήνος. Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις μας είναι σαφώς πιο ευγενικές, αλλά σίγουρα δεν είναι φιλικές. Από τον καιρό που πήγα Δημοτικό σχολείο μέχρι και σήμερα είμαστε σε μια διαρκή κόντρα η οποία εξελίσσεται σε καβγά άμα μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο μαζί για πάνω από δέκα λεπτά.

Νομίζω πως σαν «προέκταση το εαυτού του», τού χάλασα τη φαντασίωση!

Κατ’ αρχήν, ουδέποτε χώνεψε το ότι δεν έγινα γιατρός, μέγας και τρανός. Επίσης, ουδέποτε χώνεψε το ότι δεν έγινα καλαθοσφαιριστής. Το ότι έγινα δικηγόρος και πήρα και δυο μεταπτυχιακά τού είναι απλώς αδιάφορο. Θεωρεί πως τα νομικά και η δημοσιογραφία είναι πτυχία της κουτσής Μαρίας. Πράγμα που εν μέρει αληθεύει, αλλά πες ρε γαμώ το ένα μπράβο και ας πέσει χάμω! Αντιθέτως, τα μπράβο και τα συγχαρητήρια τα άκουγα με φειδώ από το στόμα του, ενώ πάντα έβρισκε τρόπο να μου βγάζει το καθετί ξινό. Ερχόταν η φιλόλογος και έκανε ειδική μνεία στις εκθέσεις μου και όταν το έλεγα στο σπίτι δεν μου είπε μια φορά «διάβασέ μου κι εμένα να δω τι έγραψες!»

Ουδέποτε συμμερίστηκε τις αγωνίες μου κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Περίμενα αποτελέσματα για το μάστερ και όταν με πήραν τηλέφωνο από το Λονδίνο οι Εγγλέζοι για να μου πουν ότι πέρασα, αυτός μου έμπηξε τις φωνές ότι έβαλα δυνατά τη μουσική για να πανηγυρίσω και τον ξύπνησα! Εννοείται ότι δεν ήρθε μισή φορά να με δει στο θέατρο τα τελευταία τρία χρόνια που παίζω με φίλους μου. Αυτά τα θεωρεί αδελφίστικα και στην καλύτερη περίπτωση καραγκιοζιλίκια. Στις σπάνιες φορές που συζητούσαμε τις γκομενικές μου περιπέτειες, πάντα αποφαινόταν πως εγώ φταίω που δεν πέφτει η γκόμενα και ουδέποτε εκείνη που με κλάνει.

«Εγώ στην ηλικία σου γαμούσα δέκα την ημέρα!» - μου λέει πάντα απαξιωτικά. «Κι εγώ δέκα την ημέρα πηδώ (δάχτυλα) αλλά δεν το κάνω θέμα!» απαντώ προσπαθώντας να το γυρίσω στο χιούμορ και να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε οι σχέσεις μας μόνο αγαστές δεν είναι.

Δεν λέω πως δεν με αγαπά, βεβαίως. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, ουδέποτε μου το έδειξε! Και όλοι έχουμε ανάγκη να μας το δείχνουν, ασχέτως αν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε. Πολλοί οικογενειακοί φίλοι μου λένε ότι έξω, πίσω απ’ την πλάτη μου δηλαδή, καμαρώνει για μένα και μιλά με τα καλύτερα, αλλά τι να το κάνεις; Όταν το 98% της συμβίωσής μας ήταν μια μάχη και στην καλύτερη μία διαμάχη, χέσε με!

Και εγείρεται το ερώτημα. Γιατί τον κλαίω; Γιατί τόσο αίμα, δάκρυ και ιδρώτας, ξενύχτι και παράπονο τις τελευταίες 48 ώρες; (όχι το συγκρότημα).

Να σου πω αμέσως, γιατί! Διότι είτε είμαστε 10, είτε 20, είτε 30 χρονών, έχουμε ανάγκη από έναν μπαμπά και μια μαμά. Είμαστε πάντα τα μωρά τους σε ένα σώμα που γερνά χωρίς την έγκρισή μας και επιδιώκουμε υποσυνείδητα την αποδοχή και την στοργή τους. Και όσο συνειδητοποιούμε ότι αποδημούν εις Κύριον και ουδέποτε τους είχαμε όταν τους χρειαζόμασταν, κλαίμε. Διότι αντιλαμβανόμαστε πως στον κόσμο αυτό μόνοι ήρθαμε, και μόνοι θα φύγουμε!

Και αν τυχόν τολμήσω να θίξω όλα τα πιο πάνω μαζί τους, θα με πουν αχάριστο που «ουδέποτε εκτίμησες και είπες μισό ευχαριστώ γι αυτά που σου προσφέραμε» και θα με βγάλουν και τρελό κι από πάνω! Και τότε είναι που τα παίρνω κι εγώ, αρχίζω να βρίζω και ξεκινά νέος καβγάς που δεν έχει νικητή. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε! Δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ, το πήρα απόφαση. Αλλά ότι με πονάει, με πονάει...

Ο πατέρας μου είναι ακόμα σε καταστολή (δηλ. δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον), και οι γιατροί περιμένουν να συνέλθει ελαφρώς ο οργανισμός του, ώστε να του χορηγήσουν φάρμακα και να γιάνει. Δεν αποκλείουν να επιστρέψει σπίτι, αλλά δεν αποκλείουν και να μας αφήσει χρόνους. Οπότε εμείς απλώς περιμένουμε να δούμε που θα γύρει η ζυγαριά… Πφφ! Ούτε όταν έπαθα εγώ το ανεύρισμα τον Δεκέμβρη δεν ήμουν τόσο εκτός τόπου και χρόνου, όσο είμαι τις τελευταίες δυο μέρες...

Μια φορά, εκείνος ο μπαμπάς που μου έπαιζε κουκλοθέατρο με τα muppet show και μου αγόραζε μπαλόνια με τον Ντόναλντ Ντακ στο λούνα παρκ, δεν ξέρω αν θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σπίτι… Και δυστυχώς, τον πεθυμώ.

Φωτογραφία του '84. Αυτό το μπαλόνι είχε μεγάλη ιστορία. Μου το αγόρασε ο παπάς μου στο Λούνα πάρκ του Παπαφιλίππου. Aλλά μέχρι να πάμε στο πάρκινγκ, πήγα να παίξω τον έξυπνο και το άφησα να φύγει. Ο παπάς μου τότε πήγε και μου αγόρασε ένα δεύτερο, το οποίο μου το έδεσε στον καρπό μου για να μην μπορώ να το αφήσω να πετάξει. Ύστερα ήρθαμε σπίτι, το διηγηθήκαμε σε όλους και το φωτογραφίσαμε για να το καμαρώνουμε εν έτει 2010... Φωτογραφία με το πτυχίο δεν βγάλαμε, αλλά για τον Ντόναλντ Ντακ, respect!

ΥΓ: Αν είσαι συγγενής μου και αυτή τη στιγμή διαβάζεις όλα τα πιο πάνω, κάνε πως δεν τα διάβασες… Εγώ μια φορά τα είπα, και γλίτωσα τα €50 του ψυχολόγου.

...και δεν μου πάνε τα μαύρα!

Εψές το βράδυ μεταφέραμε άρον-άρον τον πατέρα μου στον γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας με αναπνευστικά προβλήματα τα οποία προφανώς επιδείνωσαν την υγεία του που ήταν ήδη σακατεμένη από χίλια δυο άλλα νοσήματα. Εμένα δεν με άφησαν να πάω μαζί τους, ούτε ψες, ούτε σήμερα γιατί η ανάρρωσή μου δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και δεν πρέπει να συγκινούμαι για να μην επηρεαστεί η καρδιά μου.

Τα νέα από το νοσοκομείο δεν είναι καλά – και πώς να είναι άλλωστε, για το Γενικό Λευκωσίας μιλούμε – και οι γιατροί, μας τα μασούν. Τον έχουν στην εντατική και εδώ και τόσες ώρες δεν έχουν ιδέα τι έπαθε. Κατάλαβες! Τον προλαβαίνουμε, δεν τον προλαβαίνουμε.

Το θέμα είναι, ότι εγώ κάθομαι στο σπίτι σαν μαλάκας, μαθαίνω τα νέα από το τηλέφωνο και δεν μπορώ να αντιδράσω. Να κάνεις τι; Θα μου πεις. Να πας να τον εγχειρήσεις; Ε, πάντως, δεν νιώθω καλά που απέχω.

Κοίτα, έχω εξοικειωθεί με την ιδέα ότι κάποτε όλοι θα πεθάνουμε. Αυτές τις στιγμές όμως του «λίγο πριν» και του «λίγο μετά» που είναι τόσο αμήχανες, δεν τις αντέχω. Δεν ξέρω ποια είναι η θέση μου και ποια η σωστή συμπεριφορά αυτού που ενδέχεται να χάσει κάποιον δικό του, από στιγμή σε στιγμή! Να κάτσω να κατεβάσω τα μαύρα από το ντουλάπι; Να παίζω τραγούδια μελαγχολικά για να μπω στο κλίμα; Να βλέπω τηλεόραση ή δεν κάνει; Από την άλλη, το να προσποιούμαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα και να χορεύω τσιφτετέλια, βλέποντας μεσημεριανά, δεν μου βγαίνει! Αυτά είναι τα πρωτόγνωρα για μένα και αισθάνομαι, τόσο άβολα!

Άσε που, αν μη κακό πεθάνει, εγώ αρνούμαι να πάω στην κηδεία! Θεωρώ μεγάλη μαλακία της θρησκείας μας την επινόηση της κηδείας, και ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο γίνεται στις Χριστιανικές Ορθόδοξες χώρες. Να μου πεις ότι θα του κάνουμε μια κηδεία τύπου Michael Jackson, να το δεχτώ. Να κάτσω να βρω το playlist, τα σκηνικά και τα κουστούμια. Αλλά να κάτσω σαν γεροντοκόρη μπροστά από τον ανοιχτό τον τάφο και να με βλέπει όλη η Λευκωσία να κλαίω και να οδύρομαι δεν το θέλω! Μία φορά πήγα στη ζωή μου σε κηδεία, σε νεκρό που δεν τον ήξερα καν, και από το πολύ το κλάμα με έβγαλαν σηκωτό έξω από την εκκλησία. Σκέψου τώρα τι έχει να γίνει. Επιδαυρικό δράμα επιπέδου 'Ιφιγένεια εν Ταύροις' και βάλε!

Η κηδεία είναι η μεγαλύτερη πηγή κουτσομπολιού για τον λαουτζίκο. Μεγαλύτερη και από τον γάμο. Όσοι σε έχουν χεσμένο τα τελευταία 20 χρόνια, ξαφνικά θυμούνται να έρθουν να σου απονείμουν φόρο τιμής και να «συγκλονιστούν» με το δράμα της οικογένειας, (όπου δράμα, βλέπε εμένα). Ο οποίος εγώ, για να αντεπεξέλθω αυτού του performance, θα πρέπει να καταπιώ τα lexotanil δέκα-δέκα! Πίνω ήδη τρία χάπια την ημέρα, δεν θέλω άλλα!

Και δεν μας φτάνει και αυτό το θέατρο, μετά θα πρέπει να τρώμε στη μάπα επί, δεν ξέρω κι εγώ πόσες μέρες, το συγγενολόι στο σπίτι που θα επιδεινώνει το πένθος μας!

Δεν έπρεπε να γίνονται κηδείες. Έπρεπε να θάβουμε τους νεκρούς μας στον κήπο μας, μέσα σε αυστηρά στενό κύκλο! Να τους κλαίμε όσο θέλουμε και μακριά από τα μάτια του κάθε επιτήδειου. Αλήθεια, γιατί δεν τους θάβουμε στον κήπο και τους πετάμε σαν ‘σκυλιά σε χωματερή’ στα τρομαχτικά νεκροταφεία; Χώρια που, όπως διαπιστώθηκε, οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς εκεί! Όλο και κάποιος θα χρησιμοποιήσει τα κόκαλά τους για μαύρη μαγεία, όλο και κάποιος θα κλέψει το πτώμα! Τώρα θα μου πεις, σκέψου να τους θάβεις στον κήπο σου και μετά αν αποφασίσεις να πουλήσεις το σπίτι, μαζί με τα υπάρχοντά σου να πρέπει να ξεθάβεις και τους νεκρούς σου. Σωστά. Ταλαιπωρία.

Βλέπεις; Τέτοιες ανοησίες σκέφτομαι τώρα που δεν μπορώ να πάω εκεί, να δω τι θα συμβεί!

Τι θανατικό έπεσε, γαμώ το, στο σόι μου, τελευταίως; Η Κύπρος φταίει, μάνα μου! Που έχει κακό φενγκ σούι! Γεωγραφική θέση είναι αυτή που έχουμε; Όλα τα δεινά επάνω μας! Αν περάσει κι αυτό, θα μπω στο πρώτο αμπάρι πλοίου που θα βρω μπροστά μου και έχετε γεια βρυσούλλες! Δεν θέλω να βλέπω και να ακούω κανέναν!

Σαν έτοιμος από καιρό...

Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις μεγάλες αλλαγές που μας επιφυλάσσει η ζωή. Όσο κι αν μέσα στο μυαλό μας προετοιμάζουμε το έδαφος για μια μεγάλη αλλαγή, αυτή πάντα επιδρά πολύ πιο δραστικά και καταλυτικά επάνω μας.

Θέλω να πω, ότι όλοι ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε κάποτε και προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά γι αυτή τη στιγμή. Αλλά όταν αυτή έρχεται, όλοι δηλώνουμε ανέτοιμοι. Δεν είναι τίποτα, βέβαια. Είτε το θέλεις, είτε όχι, θα πεθάνεις. Απλά το σοκ που θα αισθανθείς την ώρα που συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει πισωγύρισμα, είναι τεράστιο.

Ένας φίλος μου έγινε πατέρας στα 28 του. «Δεν ήμουν έτοιμος να αποκτήσω παιδί!» μου εξομολογήθηκε κάποιο βράδυ. «Ποτέ δεν είσαι έτοιμος. Απλώς μια μέρα, βρίσκεσαι με ένα παιδί στην αγκαλιά και ζεις μ’ αυτό!» συμπλήρωσε.

Έτσι είναι όλα. Μήπως ήμουν εγώ έτοιμος να καταταγώ στον στρατό; 17μιση χρονών παιδάκι; Μήπως ήμουν έτοιμος να πάω να σπουδάσω; Ήμουν εγώ έτοιμος να πάθω καρδιακό στα 28 μου; Ποτέ δεν είσαι έτοιμος. Απλώς ξαφνικά βουτάς στα βαθιά χωρίς σωσίβιο και αναγκάζεσαι να κολυμπήσεις. Και αν σωθείς, σώθηκες.

Αυτά τα αναπάντεχα είναι που ανεβάζουν τις τηλεθεάσεις της ζωής. Αυτά είναι που κάνουν τα επεισόδια της ζωής να σπάνε τα μηχανάκια της AGB και της δίνουν ίσως, αξία.

Κουΐζ: Τι θα κάνω εγώ τώρα αμέσως; Θα κλείσω την τηλεόραση, θα κοιμηθώ, θα πιω και ένα ηρεμιστικό και ό, τι θέλει ας γίνει. Αυτό το φινάλε δεν είμαι έτοιμος να το δω και δεν θα το δω!

Δηλώνω ανέτοιμος.

Όλα είναι Παρελθόν!

Κάποτε, έκανα στενή παρέα με μια κοπέλα η οποία μου εκμυστηρεύτηκε πως βγήκε ραντεβού με γκόμενο που γούσταρε τρελά, αλλά αρνήθηκε να του κάτσει επειδή αυτός φορούσε παπούτσια που έδεναν με σιδερένιο κολανάκι στο πλάι. Έβγαλε σπυριά η Κύπρια Patricia Field και μου τόνισε πως πρέπει να είμαι κι εγώ πιο προσεγμένος ενδυματολογικά αν θέλω να γαμήσω. Έκτοτε, άρχισα να δίνω τρομερή σημασία στο ντύσιμό μου, σε σημείο που ξόδευα τεράστια ποσά σε μάρκες. Ειδικά ως φοιτητής στην Αγγλία του έδινα και καταλάβαινε. Σήμερα, δοξάζω το Θεό που με φώτισε και αναθεώρησα αυτές τις lifestyle μαλακίες και επιβιώνω με δυο blue jeans όλο τον χειμώνα και μια βερμούδα το καλοκαίρι. Κλαίω τα λεφτά που ξόδευα τότε, ενώ θεωρώ τα ρούχα την πιο άχρηστη αγορά που μπορεί να κάνει κάποιος. Άσε που όσο πιο γύφτος δείχνεις στις μέρες μας, τόσο μεγαλύτερο σουξέ έχεις! Δεν βλέπεις τι γίνεται;

Κάποτε, όπως ξέρετε, ήμουν ερωτευμένος με μια Κολομβιανή. Το εμπεδώσατε, αλλά το ξαναλέμε για τους καινούριους. Όταν ξεμπέρδεψα με το Πανεπιστήμιο στο οποίο σπουδάζαμε μαζί και μετακόμισα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό, έψαχνα σαν τρελός να βρω αυτήν που θα έπαιρνε τη θέση της στην καρδιά μου. Μπαίνοντας στο αμφιθέατρο την πρώτη μέρα, εντόπισα την «ωραία της τάξης» και έσπευσα στο διάλειμμα να της συστηθώ, μπας και κάτσει κάνα νταραβέρι. Τελικά, η ωραία της τάξης ήταν Ελληνίδα, ονόματι Ντορέτα. Πήγαμε για καφέ στο διάλειμμα της διάλεξης και εκεί μου έσκασε τη βόμβα: «Ξέρεις, δεν είμαι ακριβώς Ελληνίδα… Γεννήθηκα στην Ελλάδα, αλλά οι γονείς μου είναι μετανάστες από την Κολομβία!» Έ, ή έχεις τον μαγνήτη, ή δεν τον έχεις!

Κάποτε, πήγαμε οικογενειακώς στον Πρωταρά να κάνουμε ρεβεγιόν Χριστουγέννων. Πρέπει να ήταν το 1989, τότε που τα μόνα ξενοδοχεία στην περιοχή ήταν το Sunrise και το Βρισσιάνα. Οι γονείς μου το βράδυ θα πήγαιναν με φίλους τους έξω και έπρεπε να βρουν μια γυναίκα για να προσέχει εμένα και την αδελφή μου. Εγώ ουδέποτε δέχτηκα να έρθει ξένη γυναίκα στο σπίτι. Ήθελα πάντα τη γιαγιά μου για baby sitter. Έλα όμως που η γιαγιά δεν ήταν εύκαιρη για εκτός πόλεως επιτηρήσεις… Έτσι, οι γονείς μας κοίμισαν νωρίς και έφυγαν για έξω φέρνοντας τη γυναίκα και την κόρη του μάγειρα του ξενοδοχείου να μας προσέχουν. Εμείς βέβαια κοιμόμασταν του καλού καιρού και δεν προλάβαμε να αντιληφθούμε την παρουσία τους, ώστε να αρχίσουμε τα ουρλιαχτά.

Όμως, εν μέσω νυκτός εγώ ξύπνησα και είδα απέναντί μου μια μαυροφορεμένη γερόντισσα να κάθεται σκυφτή δίπλα από την κόρη της, μια χοντρή πολλών μεγατόνων. Έτρωγαν πασατέμπο και μάλιστα έφτυναν τα φύλλα σε μια σακούλα μπροστά τους! «Κριτς-κριτς φτου! Κριτς-κριτς, φτου!» Έτσι θορυβούσαν οληνυχτίς! Η κόρη του μάγειρα είχε σγουρά μαλλιά και κάτι χερούκλες που θα ζήλευε και η ‘φόνισσα’ του Παπαδιαμάντη. «Εξύπνησες, μάνα μου;» με ρώτησε η γριά με το τσεμπέρι. Εγώ δεν απάντησα. Τις κοίταξα και τις δύο καλά-καλά, κι έπεσα πίσω ξερός! Το άλλο πρωί είπα στους γονείς μου: «Ψες το βράδυ, είδα όνειρο ότι ήταν μες το δωμάτιό μας μια χοντρή και μια γριά κι έτρωγαν πασατέμπο! Τι όνειρα βλέπω κι εγώ!» Μου εξήγησαν ότι δεν επρόκειτο για όνειρο λίγες μέρες μετά, κρατώντας απόσταση ασφαλείας.

Κάποτε, όταν ήμουν 6-7 χρονών, πίστευα ότι οι άλλες χώρες είναι χτισμένες στα σύννεφα, εξ ου και η ανάγκη του αεροπλάνου για να τες επισκεφτούμε. Επίσης, πίστευα ότι υπάρχουν χώρες υποθαλάσσιες, τις οποίες επισκεπτόμαστε μόνο με το πλοίο -το οποίο προφανώς αφού απομακρυνθεί από την ακτή βουλιάζει και πάμε όλοι στον βυθό, όπου είναι χτισμένες άλλες πολιτείες.

Κάποτε – και αυτό ψιλό-ντρέπομαι που θα το μοιραστώ μαζί σας- όταν ήμουν φοιτητής έψαχνα αφορμή για να επισκεφτώ μια κοπέλα που μ’ άρεσε στο δωμάτιό της. Δεν έβρισκα πειστικό λόγο για να την επισκεφτώ, οπότε σκέφτηκα να υποκριθώ ότι θέλω να δανειστώ το σίδερό της για να σιδερώσω κάτι ρούχα (ναι, ξέρω, μεγάλη μαλακία, αλλά εκείνη την ώρα αυτό μου ήρθε!). Πήγα επάνω και της χτύπησα την πόρτα, αλλά δεν μου απάντησε κανείς. Από το χτύπημα όμως, παρατήρησα ότι η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη και άνοιξε μια μικρή χαραμάδα. Ρίχνοντας μια γρήγορη, κλεφτή ματιά απ’ τη χαραμάδα, παρατήρησα ότι η κοπέλα ήταν με έναν Αμερικάνο φοιτητή Erasmus και ψιλό-πηδιόντουσαν. Δεν τους πέτυχα επάνω στην διείσδυση, ευτυχώς. Αλλά ήταν ξεκάθαρο πως διέκοψα τα προκαταρκτικά τους. Η κοπέλα με είδε και διέκοψε το τρυφερό εσταντανέ. Πετάχτηκε επάνω, τυλίχτηκε το σεντόνι, άνοιξε την πόρτα και μου είπε: «Χίλια συγγνώμη! Γίνεται ένας χαμός εδώ, όπως κατάλαβες! Έγινε κάτι;»

Έτοιμος να κλάψω και χωρίς να σκεφτώ πριν μιλήσω της είπα: «Ε, βασικά θέλω να δανειστώ το σίδερο!»

Και μου το έδωσε. Και εγώ ο μαλάκας το πήρα. Και έφυγα.

Ο Αμερικάνος από πίσω γέλαγε και η πόρτα έκλεισε ερμητικά.

A Dios le Pido

Η καθηγήτρια που μου διδάσκει Ισπανικά επέμενε να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ της ισπανικής τηλεόρασης για τους Ισπανούς που ζουν στην Κύπρο. Αν κάνεις κλικ εδώ, μπορείς να το δεις κι εσύ, νοουμένου ότι ομιλείς την ισπανική, γιατί υπότιτλοι γιοκ!

Είναι πολύ ενδιαφέρον!

Υπάρχουν γύρω στους 200 θαρραλέους Ισπανούς που εγκατέλειψαν την πανέμορφη πατρίδα τους για την άκρη της Γης που ζούμε εμείς. Οι περισσότεροι ήρθαν –δυσμενή εικάζω- μετάθεση με τη δουλειά, ενώ κάποιοι άλλοι έπεσαν θύματα των αδίστακτων κορασίδων μας και τις παντρεύτηκαν.

Εντυπωσιάστηκα με τα σχόλια τους για την Κύπρο. Δίνουν μεγάλη σημασία στο ότι είμαστε το νησί της Αφροδίτης. Εντυπωσιάζονται με την πέτρα του Ρωμιού και τα λουτρά του Άδωνη, που κατά τη γνώμη μου είναι ότι πιο αστείο επινοήσαμε προκειμένου να φέρουμε τουρίστες στη χώρα και να τους κατακλέψουμε.

Και εκείνοι, βέβαια, απορούν με εμάς που ενθουσιαζόμαστε με κάθε τι το latin, από τη μουσική μέχρι το φαί τους. Αναφέρονται όλοι στην ανυπαρξία των μέσων μαζικής μεταφοράς, καταρρίπτουν τον μύθο ότι εδώ είναι πάντα καλοκαίρι, παραδεχόμενοι πως κάποτε κρυώνουν, ενώ εξηγούν και τα της κατοχής, τα της Τουρκική εισβολής. Και καλά κάνουν, εφόσον εμείς είμαστε ανίκανοι να τα προβάλουμε προς τα έξω και να ενημερώσουμε τον κόσμο για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που σημειώνονται καθημερινά εδώ.

Αγαπώ πολύ τους Ισπανούς. Αν δεν ήμουν Έλληνας θα ήθελα να ήμουν Ισπανός. Όταν πήγα στη Βαρκελώνη το 2004 για summer school εντυπωσιάστηκα από τη φιλοξενία τους. Για να καταλάβεις: Για ένα μήνα που έκατσα εκεί, πήγαινα καθημερινά σε ένα internet café στη γειτονιά μου. Γνώρισα τον ιδιοκτήτη. Μου άνοιξε λογαριασμό συνδρομής για ένα μήνα. Όταν έπρεπε να φύγω και πήγα να τον πληρώσω δεν μου πήρε ούτε ένα ευρώ λέγοντάς μου πως: «Είναι τιμή μας που ήρθες να μάθεις τη γλώσσα μας!»

Επίσης, ένα από τα πρώτα μου βράδια εκεί, είχα πάει σε ένα κλαμπ και στις 5:00 το πρωί που έφυγα δεν υπήρχε μετρό για να γυρίσω σπίτι. Δεν ήξερα πώς να πάρω ταξί ή νυχτερινό λεωφορείο. Αποφάσισα να πάω περπατητός. Σταμάτησα σε ένα μπαράκι που έκλεινε και ρώτησα τις γκαρσόνες για οδηγίες, γιατί αποπροσανατολίστηκα. Μου εξήγησαν, αλλά επειδή μιλούσαν γρήγορα δεν κατάλαβα τι μου έλεγαν, οπότε συνέχισα στην ίδια κατεύθυνση στα τυφλά. Είκοσι λεπτά μετά, μου κόρναρε ένα μηχανάκι στο οποίο επέβαινε μια εκ των γκαρσόνων του μπαρ: «Εεεε! Λάθος πηγαίνεις! Δεν κατάλαβες πού σου είπαμε να πας;! Έλα, κάτσε πίσω μου, θα σε πάω εγώ!» Και με πήρε σπίτι μου!

Θέλω να ξαναπάω, αλλά είναι πανάκριβα τα δίδακτρα για να μπω και πάλι σε σχολείο, χώρια που αισθάνομαι ότι μεγάλωσα για να τρέχω σε summer schools. Αλλά το ότι ζω με το όνειρο πως μια μέρα θα παντρευτώ Ισπανίδα και θα φύγουμε, ισχύει.

Όλη η Βαρκελώνη ένα βότσαλο στα πόδια μου. Κι εγώ με περιβολή "Γιάννα-Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη" διαφημίζω την Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα (οι μισοί Ισπανοί δεν ήξεραν καν ότι γίνονταν Ολυμπιακοί στην Αθήνα. Προώθηση μηδέν!)

Στη Βαρκελώνη γνώρισα και την Ίνγκα. Δεν θα άντεχα να μην σας ξαναπαραθέσω τα βυζάκια της Γερμανίδας συμμαθήτριάς μου, για τα οποία μπορείτε να διαβάσετε και να μάθετε περισσότερα, εδώ. (Η θεματολογία του μπλογκ επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, πρέπει να πάω να ζήσω εμπειρίες και να έρθω να σας τις περιγράψω για να διατηρήσω αμείωτο το ενδιαφέρον σας. Πάρτε το χαμπάρι! Η ζωή μου τελείωσε με το που τελείωσαν τα φοιτητικά μου χρόνια!)

"Έλα στο Καμπαρέ, έλα στη μουσική..."

Στη ζωή μου πήγα δυο φορές σε καμπαρέ.

Πήγα για πρώτη φορά στα 19 μου στην Κύπρο και άλλη μια φορά στην Αθήνα, στα 26 μου!

Ψέματα! Πήγα και στο Moulin Rouge του Παρισιού στα 15 μου, με ένα γκρουπ τουριστών, αλλά αυτό μάλλον δεν πιάνεται.

Γιατί, καταλαβαίνεις, καμπαρέ στην Κύπρο δεν σημαίνει φτερό και πούπουλο, ούτε ξέφρενους χορούς καν-καν! Σημαίνει κρέας ανατολικής Ευρώπης και φτηνό αποσμητικό. Τέλος πάντων.

Την πρώτη φορά, το 1999, είδαν και έπαθαν οι φίλοι μου να με πείσουν να πάμε. Κατ’ ακρίβεια, ουδέποτε συναίνεσα στο να πάμε. Ουσιαστικά με έσυραν μέσα με το ζόρι. Μου είχαν πει ότι θα πάμε σε ένα cool μπαράκι στο οποίο «μια ωραία μοντέλα θα βγει κατά τα μεσάνυχτα να κάνει στριπτίζ.» Σ’ αυτό συναίνεσα που είχε και μια δόση τέχνης μέσα. Δεν ήξερα ότι θα πηγαίναμε σε ένα καταγώγιο, το οποίο από μακριά θύμιζε γιάφκα της 17 Νοέμβρη στα καλύτερά της!

Μπήκαμε μέσα κατόπιν πολλών διαπραγματεύσεων («θα κάτσουμε μόνο μισή ώρα και δεν θέλω ούτε να με αγγίξουν αυτές οι άρρωστες!») και ομολογώ ότι έφριξα από το θέαμα. Κατ’ αρχήν, οι θαμώνες! Στην καλύτερη περίπτωση, έμοιαζαν με οδηγούς ταξί! Στην χειρότερη, διερωτόσουν για πότε αποφυλακίστηκαν όλοι αυτοί. Κάτσαμε σε κάτι δερμάτινους καναπέδες που κολλούσαν επικίνδυνα και έπρεπε να πιούμε το ποτό μας σε κάτι θολά ποτήρια που έκαναν το ποτό να φαντάζει με σπέρμα. Μια αηδία! Ούτε που την άγγιξα τη βότκα-πορτοκάλι όλο το βράδυ!

Ύστερα ξεκίνησε το σόου. Λέμε τώρα! Μην φανταστείς πως βγήκε η Ραφαέλα Καρρά με πολυπληθή ορχήστρα. Βγήκαν δυο λεσβίες, με μουσική υπόκρουση το frozen της Madonna και γλωσσοφιλιόντουσαν πάνω στον στύλο. Σαν χθες το θυμάμαι. Υπήρχε και μια μπλε λάμπα φθορίου που τις έκανε να μοιάζουν με εξωγήινες. Μιλάμε για θεϊκά ειδικά εφέ! Τελετή λήξης ολυμπιάδας και βάλε!

Ύστερα ήρθαν τα κορίτσια στον καναπέ μας. Οι φίλοι με ενημέρωσαν ότι δεν χρειάζεται να ενδώσω στα καλέσματά τους για επιτόπιο μπαλαμούτι αν δεν θέλω, αλλά χάριν πρωτοκόλλου, καλό θα ήταν να τους πιάσω την κουβέντα για να γίνει χαβαλές! Εγώ βέβαια, αυτό το… «πρωτο-κώλου» αλλιώς το ερμήνευσα.

Ήρθε κι έκατσε στα γόνατά μου μια Εσθονή! Άντε, τώρα! Τι ρωτάς την πουτάνα για να περάσει η ώρα; Για τα ευρωτουρκικά θα συζητούσαμε; Δεν είχα ιδέα, ο έρμος! Την ρώτησα δεκαπέντε φορές από ποια πόλη κατάγεται. Την 16^η φορά σηκώθηκε έφυγε και ησύχασα. Μάζεψα και την παρέα μου και φύγαμε! Ζήτημα αν κάτσαμε μια ώρα.

Τη δεύτερη φορά που πήγα σε καμπαρέ στην Αθήνα, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ήθελα σαν τρελός να πάω, μην σου πω ότι εκλιπαρούσα να βρω παρέα για να μην πάω μόνος μου! Κανείς δεν ερχόταν μαζί μου και εγώ είχα λυσσάξει. Τελικά έπεισα δυο φίλους τελευταία στιγμή και πήγαμε. Άλλη φάση στην Αθήνα! Αλλά ήταν και το καμπαρέ, χλιδάτο. Ντρεπόσουν να μπεις μέσα! Ήταν όλα πιο καθαρά, δεν σιχαινόσουν. Τόσο πολύ, που δεν σου πήγαινε να προσφωνήσεις την πουτάνα χωρίς το ‘κυρία’ μπροστά.

Ήταν και το σόου όμως, πιο προσεγμένο. Φωκάς Ευαγγελινός! Βγήκανε οι χορεύτριες από ψηλά και αιωρούνταν. Προσγειώθηκαν στην σκηνή με τη βοήθεια του στύλου και προκαλούσαν τρόμο και δέος με την επιβλητική τους παρουσία. Σαν απόβαση Αμερικανών στο Ιράκ ήταν!

Μην στα πολυλογώ, ήρθε η Ρωσίδα στο τραπέζι μας! Μπασμένος πλέον στα κόλπα την ρώτησα από πού κατάγεται και αυτή μου είπε: «Από τη Λιθουανία!» Και εγώ τη ρώτησα αν κατάγεται από το Βίλνιους, την πρωτεύουσα. Ενθουσιάστηκε αυτή μαζί μου! «Ξέρεις το Βίλνιους; Είσαι ο πρώτος που το ξέρει!» μου είπε. «Ναι, το γνωρίζω διότι φέτος στο μάστερ είχα μια συμφοιτήτρια, την Έρικα, που καταγόταν από την πόλη σου!» Τι σου είναι και ο κόσμος! Μια σταλιά! Μόνο συγγενείς δεν βγήκαμε με την πουτάνα!

Είχε μεγάλα βυζιά η Λιθουανή αρτίστα. Με λιγότερο από €20 τα έπαιζες σαν μπαλάκι του τένις στο στόμα σου. Μπουκιά και συχώριο!

Μετά έφυγε η Λιθουανή και ήρθε μια άλλη, η οποία μου άρπαξε τα μαλλιά και μου τα έπλεκε (τότε είχα μακριά μαλλιά). «Ωραία μαλλιά!» σχολιάσε. «Αλήθεια; Γιατί πολλοί μου λένε να τα κόψω!» συμπλήρωσα. Τότε εκείνη με τράβηξε από το μπράτσο και μου ζήτησε να περάσουμε στα ενδότερα για πίτσι-πίτσι! «Κάτσε λίγο βρε κορίτσι μου!» της είπα! «Ακόμα δεν συστηθήκαμε! Είσαι κι εσύ από το Βίλνιους;» ρώτησα περιχαρής. «Όχι!» μου απάντησε φανερά εκνευρισμένη. «Από πού είσαι ματάκια μου;» την ρώτησα. «Από το Jurassic Park!» μου είπε και έφυγε τσαντισμένη.

Μείναμε αρκετή ώρα στο καμπαρέ. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι θέλω να ξαναπάω.

Στο Κρεβάτι με τις Bloggers

Ανήμερα του έρωτα, το analyse Chris έχει ένα ιδιαίτερο δώρο για τους πρόστυχους αναγνώστες του! Το ιστολόγιο προσκάλεσε τη Gourounella, τη DrSpock, την RainTears, την Aurora και την Urban Tulip σε μια διαδικτυακή παρτούζα στο κρεβάτι του. Φόρεσαν όλες τα ειδικά στριγκάκια που βρήκαν στην είσοδο, πασάλειψαν τις ρόγες τους με τούρτα και μπόλικη fresh cream και ξάπλωσαν στο αισθησιακό σκηνικό σαν παιχνιδιάρικα γατάκια! Με πολύ άνεση, χωρίς φόβο και πάθος απάντησαν στις πιο κάτω σεξουαλικές μας ερωτήσεις, που είμαι σίγουρος ότι πάντα θέλατε να ρωτήσετε.

Παραθέτω επιλεκτικά μερικές από τις απαντήσεις τους ανώνυμα, για να μην προκληθούν επεισόδια. Παρόλα αυτά, μπορείτε να προσπαθήσετε να μαντέψετε ποια έδωσε την κάθε απάντηση και να φτιαχτείτε όσο δεν πάει. Αβάντι μαέστρο:

1. Περίγραψε μας μια παράξενη σεξουαλική σου εμπειρία:

Blogger X: Μετά από πολλή σκέψη, η πιο αστεία ήταν σίγουρα η πρώτη φορά. Από την αμηχανία, την αγωνία και το άγχος, ήταν -τεχνικά- αδύνατο να δεχτώ την πολυσυζητημένη χαρά στα σκέλια μου. Ο τότε σύντροφος (για τον οποίο δεν τρέφω τα καλύτερα συναισθήματα και αναμνήσεις, αλλά είχε χιούμορ - οφείλω να το ομολογήσω) μονολογούσε: "to μπει or not to μπει". Και μας έπιασε νευρικό και η πρώτη φορά ήταν κάπως μισοδότζει.

Blogger X: Στις παλιές καλές εποχές που ήμουν ακόμη φοιτήτρια και όπως καταλαβαίνετε τα οικονομικά δεν ήταν και πολύ ανθηρά, αποφασίσαμε με το αγόρι μου και φίλους να τριγυρίσουμε στα πέριξ. Λόγω οικονομικών δυσκολιών, μέναμε σε πανδοχείο, 6 άτομα σε ένα δωμάτιο 3χ4. Ένα από εκείνα τα βράδια, που άναψαν τα αίματα, προφασιστήκαμε ότι θέλαμε να πάμε βόλτα τα δυο μας, και καταλήξαμε στην τουαλέτα (ναι το ξέρω αηδία, αλλά τότες το πάθος υπερείχε). Και εκεί που ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο έτοιμοι να φαγωθούμε, ακούγεται ένα προουτςς που αμέσως το διαδέχτηκε ένα μπλουυυμμ. Πες με ξενέρωτη, αλλά εμένα με έπιασαν τα γέλια...O φίλος μου από την άλλη, θέλησε να συνεχίσουμε ακάθεκτοι προς τον στόχο μας. Ο άλλος να χέζει και εμείς ακριβώς δίπλα! Εννοείται πως σήκωσα βρακί και έφυγα κυρία!

2. Ποία είναι η μεγαλύτερή σου σεξουαλική φαντασίωση;

Blogger X: Να κάμω τρίο με έναν άντρα και μια γυναίκα. Αλλά θέλω συγκεκριμένο είδος γυναίκας. Να είναι μελαχρινή με μακριά μαλλιά, να έχει αρκετές καμπύλες και έντονο βλέμμα. Και να κάνουμε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς μεταξύ μας. Extra info: Θα ήθελα ο άντρας να είναι ο Γκεσπάγια και μην με ρωτήσεις γιατί, δεν έχω ιδέα, απλώς μου βγάζει κάτι πολύ....πόρνικο ο συγκεκριμένος!

3. Με ποια διάσημη θα κάνατε λεσβιακό;

Blogger X: Με τη Sharon Stone.

Blogger X: Με τη Gwen Stephani.

Blogger X: Με την Ινδή πρωταγωνίστρια του Slum dog Millionaire ή την Katherine Zeta Jones.

Blogger X: Κι εγώ με την Zeta Jones!

4. Τι βρίσκετε ερεθιστικό σε έναν άντρα;

Blogger Χ: Ερεθιστικό σε έναν άντρα είναι: τα χέρια και οι παλάμες του, ο τρόπος που μπορεί να με κοιτάζει όταν με θέλει και η περιοχή γύρω από το πέος όταν είναι ξυρισμένη (ουάο!)

Blogger X: Σκέφτομαι τι βρίσκω ερεθιστικό σε ένα άντρα και αυτό που μου έρχεται είναι να τον βλέπω να οδηγεί. Μην με ρωτήσεις γιατί θα δυσκολευτώ να σου απαντήσω. Και δεν εννοώ βεβαίως βεβαίως ότι κάθε άντρας που οδηγάει είναι και αιτία ερεθισμού. Ερεθιστικό μπορεί να είναι και το περπάτημα σε ένα άντρα, ή ο τρόπος που χειρίζεται τα χέρια του όταν μιλάει. Όλα εξαρτώνται και από τον άντρα που έχεις απέναντί σου.

5. Θα άφηνες ποτέ τον σύντροφό σου να βιντεογραφήσει τις περιπτύξεις σας;

Blogger X: Τώρα αυτό δεν πρέπει να το πω αλλά τέλοσπάντων, μεταξύ μας είμαστε έτσι; Το έκανα μια φορά αλλά δε μου άρεσε και ιδιαίτερα. Εξαιτίας της εγγενούς ματαιοδοξίας μας στο τέλος περισσότερη προσοχή δίνεις στη κάμερα, παρά σε αυτό που κάνεις. Άρα έχει μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα.

Blogger X: Ουυυυ τώρα; Το έχω κάνει 1-2 φορές, μετά κάτσαμε τα είδαμε, ξανακάναμε σεξ και τα σβήσαμε. Δεν έχω κόμπλεξ με τίποτα που να έχει σχέση με το σεξ αν και με βάση τα σημερινά πρότυπα, δεν έχω καθόλου θεϊκή εμφάνιση. Έχω 5-6 κιλά παραπάνω και δεν είμαι καθόλου γυμνασμένη.

6. Θα έμενες σε μια σχέση με κάποιον που τον έχει αντικειμενικά μικρό;

Blogger X: Μάλλον όχι, καθώς όταν πριν αρκετά χρόνια συνευρέθηκα με κάποιον που ήθελα πολύ αλλά το είχε μικρό, απογοητεύτηκα μπορώ να πω. Είπα να μην είμαι ρατσίστρια, αλλά όταν ξαναδοκίμασα μαζί του άλλες 2 φορές πείστηκα ότι καλώς ή κακώς size does matter. Όμως, για όλα υπάρχουν εξαιρέσεις - έτσι δεν λένε; Μπορεί να παλάβωνα τόσο πολύ και να έμενα. Ή μπορεί κάποιος άλλος όντως να ξέρει να το χρησιμοποιεί καλύτερα.

Blogger X: Ε, τώρα τι ρωτάς; Θα σου πω μια μικρή ιστορία. Μια φορά γνώρισα κάποιον στις διακοπές μου σε κάποιο νησί. Μου έκανε καμάκι, μου άρεσε, ήταν πανύψηλος, λίγο γεμάτος, γεροδεμένος, πρασινομάτης. Τέλος πάντων, βγαίναμε 1-2 νύχτες. Την τρίτη μέρα με πάει κάπου ερημικά. Μπαίνουμε στη θάλασσα, μου βγάζει το μαγιό από πάνω κι αρχίζουμε. Με τραβά έξω, απλώνει την πετσέτα, ξαπλώνει από πάνω μου και φιλιόμαστε. Βγάζει το μαγιό και τι να δω η έρμη; Ένα πραγματάκι τόσο δα (και ειδικά σε σύγκριση με το ύψος και το κορμί του ήταν πολύ αστείο). Ξενέρωσα και δεν μπορούσα να κάνω σεξ. Τελικά του είπα κάτι μαλακίες και δεν κάναμε σεξ. Δεν μου αρέσει η υπερβολή, δεν θέλω να τον έχει τεράστιο ο φίλος μου και γενικά δεν έχω πρόβλημα με τα κανονικά μεγέθη. Φτάνει να ξέρουν τι να τον κάνουν. Όχι όμως και τοσοδούλικο!

7. Είστε ικανοποιημένες από τη σεξουαλική σας ζωή;

Anti-Christos: Εδώ όλες με ένα στόμα - μια φωνή απάντησαν πως όταν έχουν γκόμενο είναι ικανοποιημένες. Και όσες ήδη έχουν, μια χαρά ευχαριστημένες δήλωσαν.

8. Θυμάστε τον πρώτο άντρα για τον οποίο ερεθιστήκατε;

Blogger X: Ναι, ήταν ο Σταμάτης Γαρδέλης!

Blogger X: Ο Σάκης Ρουβάς και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ.

Blogger X: Στην εφηβεία μου δεν ήξερα -και ούτε καν φανταζόμουν- τι είναι ο σεξουαλικός ερεθισμός. Και έχω να πω ότι ήμουν πολύ ευτυχισμένη στην άγνοια μου!

Blogger X: Ντρέπομαι που το λέω, αλλά περνώντας τότε τη φλώρική μου περίοδο, πρέπει να ήταν ο Howard από τους Take That. (Κύριε ελέησον, ήταν μασσός!)

9. Έχετε φετίχ;

Blogger X: Αυτό που είναι παρατηρημένο είναι ότι όσοι άντρες μου άρεσαν μέχρι στιγμής ήταν μυτόγκες. Αλλά δεν το κάνω εσκεμμένα... λες ο εγκέφαλος μου να μου στέλνει μηνύματα, μεγάλη μύτη ίσον με μεγάλα άκρα; Αυτό που θα έλεγα πως είναι το φετίχ μου είναι τα ωραία τουρλωτά ωσάν μισοφέγγαρα οπίσθια. Αυτά που ορθώνονται έτοιμα να τα ζουλήξεις. Τώρα δεν ξέρω αν ο κώλος θεωρείται φετίχ. Εμένα αυτό μου αρέσει.

Blogger X: Ένα σωρό!! Μου αρέσουν οι μεταμφιέσεις και τα "στημένα". Π.χ. Με τον φίλο μου συχνά παίζαμε την δικηγόρο. Με έβαζε να φοράω μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο, γόβες, μαλλιά αυστηρά κότσο και πηγαίναμε στα μπαράκια και μου την έπεφτε τάχα. Φυσικά από μέσα μπορεί να μην φορούσα τίποτα, ή να φορούσα κόκκινα εσώρουχα, ζαρτιέρες και άλλα πολλά. Επίσης με εξιτάρει η ιδέα να κάνω σεξ και να νιώθω ότι κάποιος μπορεί να με παρακολουθεί από κάπου. Ιδανικό σενάριο; Να κάνω σεξ στο δωμάτιο μου, μπροστά από το παράθυρο και να με βλέπει κάποιος άγνωστος από έξω. Επίσης όπως θα κατάλαβες, μου αρέσουν τα περίεργα μέρη για σεξ. (Φυσικά αναγκαστικά το κάναμε outdoors αφού δεν είχαμε δικό μας σπίτι) Αγαπημένο μου μέρος; Έξω στο ύπαιθρο, είτε σε θάλασσα, είτε στο βουνό, είτε στα χωράφια, να είναι πάρα πολύ σκοτεινά, να έχει χιλιάδες αστέρια και να κάνουμε σεξ πάνω στο καπό του αυτοκινήτου. Οι γωνίες που σχηματίζουν τα σώματα μας σε τέτοια στάση είναι απίστευτες και είναι επίσης πολύ βολικά για γλειψίματα. Τόσο που στο μελλοντικό μου σπίτι, θέλω γκαράζ που να κλείνει εντελώς για να κάνω σεξ με τον άντρα μου πάνω στο καπό στην άνεση του σπιτιού μας!

10. Θα κάνατε ποτέ σχέση ή σεξ με Τούρκο;

Anti-Christos: Εδώ αναστέναξα από απελπισία και όχι από κάβλα! Αλλά, ας μην το χαλάσουμε στο τέλος. Πληροφοριακά να σου πω αγαπητέ αναγνώστη πως ΜΟΝΟ μία Blogger δήλωσε ευθαρσώς πως ΔΕΝ θα έκανε κάτι με Τούρκο. Οι άλλες τα μασούσαν λίγο, ενώ δύο απ’ αυτές παραδέχτηκαν ότι η ζωή είναι μικρή για να ασχολούμαστε με κάτι τέτοια.

Εσύ να τα δεις μαλάκα Έλληνα της Κύπρου που έχασες δυο χρόνια από τη ζωή σου να υπηρετείς την πατρίδα!

Ελάτε τώρα να φάμε όλοι μαζί την τούρτα που πασαλειφτήκαμε… Μπας και ξανακαβλώσουμε...