Τα Ευπώλητα

Καιρό τώρα σκέφτομαι διάφορους τρόπους για να αυξήσω το εισόδημά μου.

Προσπαθώ να σκεφτώ πατέντες, τέντες, ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσα να κάνω για να κερδίζω το κατιτίς παραπάνω. Δυστυχώς, ό, τι κι αν σκεφτώ είναι είτε παράνομο, είτε δυσανάλογα κοπιαστικό, ή υπέρμετρα χρονοβόρο. Κι εγώ δεν προτίθεμαι να στερήσω ποιοτικό χρόνο από το τέκνο μου. Ας πεθάνουμε νεόπτωχοι. Όμως, κάθισα και σκέφτηκα και είδα ότι με αγαπάς, θα μπορούσα να γράψω βιβλία στην καθισιά μου, τα οποία να είναι εμποτισμένα με το κουλέρ λοκάλ αυτής της χώρας και να γίνουν ανάρπαστα. Όταν αναφέρομαι σε κουλέρ λοκάλ, δεν αναφέρομαι σε πιθανές ιστορίες που να αφορούν τον ιστορικό κόσμο της υπαίθρου, τον οποίο δυστυχώς κατακερματίσαμε σε κάθε σίριαλ που γυρίζεται στην κυπριακή τηλεόραση. Αναφέρομαι σε ιστορίες που θα μπορούσαν να τύχουν σε καθημερινούς ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν, εμποτισμένες με μία δόση αμερικανιάς και Χόλλιγουντ, ώστε να αποκτήσουν περαιτέρω ενδιαφέρον, ίσως και λόγον ύπαρξης.

Με τούτα και με εκείνα κάθισα και σχεδίασα τα εξώφυλλα των βιβλίων που προτίθεμαι να γράψω και τα οποία προβλέπω να σπάζουν ταμεία. Πάρτε μια γεύση και ετοιμαστείτε να μου στείλετε τις παραγγελίες σας:

Ένα ψυχολογικό θρίλερ. Ένα υπόγειο στην Αγλαντζιά, πάροδος της λεωφόρου Κυρηνείας. Μία καταπακτή. Οκτώ πτώματα μέσα. Ο δαιμόνιος ιατροδικαστής Παναγιώτης Ιορδάνους αποφαίνεται πως τα πτώματα ανήκουν στις οκτώ οικιακές βοηθούς που εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο 2000-2008 στη Λευκωσία, και οι οποίες φαίνεται να κατασπαράχτηκαν από άγρια Ροντβαϊλερ. Τι σχέση έχει η νέα κληρονόμος της οικίας με τους φόνους; Τι σχέση μπορεί να έχει η ακελική ψυχοκόρη της που χτύπησε πρόσφατα ένα Ροντβαϊλερ για τατού στην αριστερή ωμοπλάτη; Βρίσκονται στα ίχνη μίας ρατσιστικής σέχτας που δολοφονεί οικιακές βοηθούς; Διαβάστε να ξεστραβωθείτε. 

Πολιτικό μυθιστόρημα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Ο μυστικός πράκτορας της Κυβέρνησης και υπερήρωας, Μάριος Χατζηττοφής, λαμβάνει διαταγή στις 4:00 τα ξημερώματα για μια μυστική αποστολή. Επιβιβάζεται στο ιδιωτικό τζετ του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και με βοηθό του την σύμβουλο του Προέδρου, Άντρη Καραμανόλη, σπεύδει να αποτρέψει την κατοχύρωση του Σιουσιούκκου ως προϊόν του Βασιλείου της Δανίας. Ο Χατζηττοφής ως ο πρώτος Κύπριος πολίτης φτιαγμένος εξολοκλήρου από Σιουσιούκκο, αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει όλες τις υπερδυνάμεις του προκειμένου να παρεισφρύσει στα ενδότερα του παλατιού, να αποκτήσει την εύνοια του Δανού Πρωθυπουργού και να τον πείσει να ανακαλέσει την απόφασή του.

   Έρως στους Αγίους Τριμιθιάς! Βιβλίο παραλίας, ρομαντικής διάθεσης, φάρμακο στην κακογαμησιά. Ένα πάρα πολύ ωραίο και πρωτότυπο μυθιστόρημα. Είναι για δύο που ερωτεύονται στους Αγίους Τριμιθιάς!

Θρίλερ. Αυτό που περιγράφεται στο εξώφυλλο.

Πολιτικό, επίκαιρο, με ολίγη από Braveheart. Σε paperback έκδοση, ό,τι πρέπει για το αεροπλάνο. Ομοίως, το πιο κάτω:

Ρομαντική κομεντί με κυπριακή σαντιγί- Εμφανίζεται ενώπιόν του χωρίς τα μπαντς της. Η αυστηρότητα του Εντιμότατου που τη στέλνει να πάει να τα φορέσει, δρα καταλυτικά στην ψυχολογία της νέας ασκούμενης δικηγόρου. Της κόβει τον τσαμπουκά. Κανείς στο παρελθόν δεν το είχε καταφέρει αυτό πλην του μπαμπά. Η Μαριάννα Πρωτοκολλητή δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι. Η μέρα που θα μεταμορφωθεί από τελευταία της σειράς σε κυρία Δικαστού δεν θα αργήσει. Μία ιστορία για γερά δικόγραφα. 

Αυτού την υπόθεση δεν την έχω σκεφτεί ακόμη. Μπορεί και να μην βάλω υπόθεση. Αλλά ο τίτλος και το εικαστικό, μου αρέσουν. 

   

Μπρέξιτ Φωτιά Στη Στράτα Μου

Το πόσο απολαμβάνω τον χαμό που γίνεται στην Αγγλία με το Μπρέξιτ δεν περιγράφεται.

Έχουν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι ότι το συμφέρον τους υποδεικνύει παραμονή στην ΕΕ αλλά η ψωροπερηφάνεια τους δεν τους επιτρέπει να το παραδεχτούν. Ροκανίζουν χρόνο, περιπλέκουν τα πράματα ώσπου να μας ανακοινώσουν ότι άκρη δεν βγάζουν και πως το Μπρέξιτ αναβάλλεται. Να προσέξετε, παρακαλώ, τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουν. Ουδέποτε θα σου πουν ότι το Μπρέξιτ ματαιώνεται. Δεν θα παραδεχτούν ήττα. Θα σου πουν ότι το Μπρέξιτ «αναβάλλεται». Και ως γνωστόν, ουδέν μονιμότερον… Ώσπου να επανέλθει το θέμα στις καλένδες, θα έχουν πεθάνει και τα εγγόνια μας.

Είχα πάει σε ένα γάμο, και μην ρωτάς πώς και γιατί, με έβαλαν να καθίσω στο ίδιο τραπέζι με έναν Άγγλο που ήταν πρέσβης του ΗΒ σε μία τρίτη χώρα. Συμπαθέστατος, ευγενέστατος, είχε και μία τσαπερδόνα σύζυγο που χόρευε όλη νύχτα στην πίστα και με τραβούσε μαζί της. Λίγο πριν επιδοθούμε στα γνωστά, ρεζίλικα χορευτικά σαν μια παρέα, ανοίξαμε συζήτηση περί Μπρέξιτ. «You don’t think it’s gonna happen?» με ρώτησε. «Είμαι σίγουρος ότι δεν θα συμβεί» του απάντησα. Δεν είμαι βέβαια, ειδικός, ούτε μάντης. Αλλά έτσι όπως εξελίσσεται η ΕΕ, ποιος μπορεί πια να της γυρίσει την πλάτη; Λίγο European Law να διάβασες στα πλαίσια ενός τριμήνου, ξέρεις το γιατί. Ο πρέσβης, βέβαια, λόγω θέσης δεν μπορούσε να εκφραστεί. Αρκέστηκε σε ένα λακωνικό και ελαφρώς αμήχανο: «Well, Brexit is happening».  

Εντάξει. Άμα γίνει σφύρα μου. Όταν καταφέρετε να πείσετε τον μέσο Εγγλέζο ότι μπορεί να συνυπάρξει και με τις μπαναλαρίες της ανατολικής Ευρώπης τότε θα ανατραπεί και το Μπρέξιτ. Εδώ καταφέραμε και μετριάσαμε τον αρχαιο-ελληνικό τσαμπουκά του Έλληνα. Γιατί ο Εγγλέζος δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι το αυτοκρατορικό του προφίλ θα μετουσιωθεί σε ευρωπαϊκό; Πόσο δύσκολο είναι πια να το χωνέψει! Και τι θα καταλάβετε αν μείνετε μόνοι σας; Υπάρχει κράτος τη σήμερον ημέρα που τα καταφέρνει μόνο του; Ειδικά με τον κόσμο να έχει συρρικνωθεί σε μέγεθος αμοιβάδας; Δεν βλέπετε τι γίνεται; Θα κάνουν ντου Κινέζοι, Ρώσοι, Αράπηδες, δεν θα ξέρουμε από πού μας ήρθε. Καλύτερα μαζί.

Η Ευρώπη εξελίσσεται σε υπερκράτος. Μπορεί να μην ζήσουμε να το χαρούμε, αλλά που να χτυπιέστε χάμω, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Αυτά ήταν ευρήματα εργασιών δικών μου όταν ακόμα σπούδαζα, προ αμνημονεύτων χρόνων. Έκτοτε πέρασαν και δεκαπέντε χρόνια. Βασικά, η ΕΕ είναι ήδη κράτος, αλλά δεν το ξέρει. Δεν το λέμε ανοιχτά για να μην πάθουν κρίσεις πανικού οι ευρω-σκεπτικιστές. Αν βάλει μπρος ο Μακρόν και τον ευρω-στρατό, τίποτα δεν μας σταματά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα είναι ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση. Εμείς βέβαια θα είμαστε η Χαβάη της υπόθεσης, αλλά κάλλιο Χαβάη παρά κράτος-Χαϊβάνι όπως το υφιστάμενο.

Τέλος πάντων, όλα αυτά τώρα είναι κουβέντες και προσεγγίσεις του καφενέ. Μια φορά, ο πανικός στην Αγγλία είναι τα μάλα διασκεδαστικός. Αποδεικνύει ότι όταν είσαι νησί, είσαι αλλού ξημερωμένος. Έξ ιδίων και ηλιθίων τα αλλότρια. 

Ο Χαρταετός Πεθαίνει Στον Αέρα, Ελεύθερος Και Δυνατός

Επειδή τώρα έγινα πατέρας και είμαι φοβερή πατριαρχική μορφή, έπρεπε να φορτώσω το τέκνο και να το πάω στην κυπριακή ύπαιθρο να πετάξουμε χαρταετό, προχθές, την Καθαρά Δευτέρα. Γιατί, ξέρετε, πρέπει να δημιουργήσουμε ευτυχισμένες αναμνήσεις του τέκνου. Μην τυχόν και μεγαλώσει και δεν θυμάται με συγκίνηση τον γέρο του να προσπαθεί να πετάξει χαρταετό μέσα στα κατσάβραχα του Τσερίου. Θα είναι δυσαναπλήρωτο μέσα του το κενό. Οπότε, ναι, έπεσα στην παγίδα. Επειδή στο μυαλό μας είναι όλα εύκολα και νομίζουμε ότι θα τρέχουμε σε αργή κίνηση μέσα στα ολόδροσα λιβάδια, ο χαρταετός θα πετά αγέρωχος σαν μπόινγκ 747, και η πλάση όλη θα τραγουδά let’s go fly a kite με όλο το καστ της Μαίρη Πόππινς μαζεμένο.

Κούνια που μας κούναγε.

Εμείς πήγαμε στα λιβάδια πάντως. Αποπειράθηκα να πετάξω τον χαρταετό και προς έκπληξη μου τα κατάφερα. Αλλά το τέκνο δυσανασχέτησε. Δεν ήθελε να πετά ο χαρταετός στον αέρα, γιατί νόμιζε ότι έτσι θα τον χάσει. Ήθελε να τον κρατά και να τον τραβά από το σχοινί του, κωλοσύρνοντάς τον στο έδαφος σαν σκύλο. «Δεν είναι έτσι που λειτουργεί ο χαρταετός, Αλέξη μου!» Καμία συνεργασία. Έτσι ήθελε, έτσι έγινε. Θα κάτσω να σκάσω; Αφού όταν τον είδε να πετάει υστερίασε, έπεσε στα χώματα και φώναζε πάλι ότι θέλει να φύγει να «πάει δουλειά», το γνωστό τροπάρι που μας λέει όποτε τσαντιστεί.

Εγώ όπως σας ξαναείπα, δεν εκπλήσσομαι ούτε πανικοβάλλομαι απ’ αυτές του τις εκρήξεις. Θυμάμαι πολύ καλά ότι το 1985 όταν εγώ ήμουν στη θέση του, έκανα παρόμοια. Ο παππούς μου, που έπιαναν τα χέρια του, μου είχε φτιάξει ένα «πετάσι» με καλάμια και σπάγκο. Όταν βρεθήκαμε μου είπε «Χρίστο, να ένα πετάσι που σου έφτιαξα!» και εγώ νευρίασα επειδή η λέξη «πετάσι» δεν έβγαζε νόημα. Εγώ ήξερα ότι η λέξη ήταν χαρταετός και όχι πετάσι. «Πετάσει» ήταν η κυπριακή μορφή προστακτικής τρίτου προσώπου του ρήματος πετώ. «Να πετάσει» (πετάξει). Ποιος να… πετάσι παππού; Ακούς εκεί «το πετάσι». Τι δουλειά κάνεις και μιλάς έτσι, πατάτες πουλάς;

Το «πετάσι» πάνω, το «πετάσι» κάτω, δεν άντεχα να το ακούω. Νομίζω το έσκισα από τα νεύρα μου. Οπότε ναι, αφού κι εγώ έκανα παρόμοια, γιατί να εκπλαγώ που σόι πάει το βασίλειο; Τυλίξαμε τον χαρταετό, τον ρίξαμε στο καπό και γυρίσαμε Λευκωσία. Εννοείται πως όλο αυτό είχε διάρκεια μία ώρα μάξιμουμ. Στις 12:00 φύγαμε από τη Λευκωσία, στη μία είχαμε γυρίσει. Δεν μπορείς να πεις, θα έχει μπόλικες αναμνήσεις να θυμάται το τέκνον όταν μεγαλώσει.

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τηρούμε όλα αυτά τα χαζά έθιμα κάθε χρόνο. Αντιλαμβάνομαι να τηρούνται εν είδει αντίστασης προς την μουσουλμανική λαίλαπα που θα μας έρθει όταν και εφόσον λυθεί το Κυπριακό και θα μας τα απαγορεύσουν όλα για να μην «προκαλούμε». Αλλά από μόνοι μας, τι θέλουμε και ταλαιπωριόμαστε; Αν εξαιρέσεις τα Χριστούγεννα που είναι λαμπερά, ζεστά, γκλάμορους, γεμάτα πάρτι και ανθρώπους καλοντυμένους, όλες οι άλλες γιορτές και αργίες είναι πέραν για πέρα αχρείαστες. Θυμίστε με όταν γίνω αυτοκράτωρ να τα καταργήσω και όσους αντιστέκονται να τους απαγχονίσω.  

Δεν είναι υπέροχο πώς σε ξεγελά μια φωτογραφία; Ωραίοι κάμποι, καθαροί ουρανοί, έντονα χρώματα, οικογενειακή ευτυχία, ελευθερία, χαρά και ξεγνοιασιά. 500 likes! Κρίμα που δεν μπορείτε να δείτε και τις κάμπιες που τραγουδούν σε πλήρη συντονισμό με τους συμπαθέστατους τυφλοπόντικες που ξεπροβάλλουν μέσα από τις τρύπες τους και σιγοντάρουν στο ρεφραίν.

Για Την Ισότητα Και Άλλες Μαλακίες

Κάθε χρόνο στην ημέρα της γυναίκας γράφω ένα σχετικό κείμενο αλλά ποτέ δεν τολμώ να το δημοσιεύσω. Λίγο πριν το δημοσιεύσω, πάντοτε το σβήνω. Για ευνόητους λόγους. Φέτος λέω να το επιχειρήσω, γιατί θεωρώ ότι ο κόσμος προχώρησε και μπορεί να εκτιμήσει μία ειλικρινή και ελεύθερη άποψη – ακούγονται μέχρι το φεγγάρι τα χαχανητά μου.

Ξέρετε, σήμερα θα αρχίσουν τα γνωστά τροπάρια περί ισότητας. Όχι της κοινωνιολογικής ισότητας την οποία οι γυναίκες επικαλούνται και υπερασπίζονται μόνον όποτε τις συμφέρει. Αλλά τα περί ισότητας στον εργασιακό τομέα και τα περί ισότητας στην εκπροσώπηση στα αξιώματα και στον μισθό έναντι των αντρών.

Η προσωπική μου εμπειρία από χώρους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα που αποτελούνταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία από γυναίκες, μου έμαθε ότι δεν υπάρχει γυναίκα υπάλληλος που να αξίζει, και να μην πληρώνεται ισότιμα ή και παραπάνω από τον κάθε άλλο. Θα ήταν και τρελό εκ μέρους του εργοδότη να έχει μία υπάλληλο που να του τα φέρνει και να μην την καλοπληρώνει για να την κρατήσει. Κι αν αυτή αισθάνεται αδικημένη ας πάει αλλού που της δίνουν περισσότερα, ελεύθερη αγορά έχουμε.

Ζούμε την εποχή της απόλυτης εξατομίκευσης. Δεν υπάρχουν, μάνα μου, πλέον φύλα. Τα φύλα τα επικαλούνται πλέον οι μέτριοι. Όσοι δηλαδή ξέρουν ότι δεν είναι αναντικατάστατοι και όσοι έχουν κατά βάθος επίγνωση της μετριότητάς τους. Μία γυναίκα που τα καταφέρνει και πληρώνεται με το παραπάνω σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους της, δεν αισθάνεται ότι αυτό συμβαίνει επειδή είναι γυναίκα. Αισθάνεται ότι αυτό συμβαίνει επειδή είναι άξια. Μία γυναίκα που αδικείται εξ αιτίας της μετριότητάς της, προτάσσει πάντα το επιχείρημα «είναι επειδή είμαι γυναίκα».

Κι επειδή το πιο πάνω είναι δύσκολο να στα αποδείξω, θα σου φέρω διεθνή παραδείγματα. Πιστεύετε ότι η Μαντόνα θα αποδεχόταν ποτέ εκπτώσεις στο κασέ της επειδή είναι γυναίκα; Πιστεύετε ότι η Άννα Βίσση πληρώθηκε ποτέ λιγότερα από έναν άντρα στο σχήμα που τραγουδούσε ως πρώτο όνομα επειδή... «είναι γυναίκα;» Πιστεύετε ότι η Lady Gaga πληρώθηκε λιγότερα από τον Bradley Cooper στην τελευταία τους ταινία επειδή... «είναι γυναίκα;» Πιστεύετε ότι η Βουγιουκλάκη πήρε ποτέ λιγότερα από τον Παπαμιχαήλ; Πιστεύετε θα το ανέχονταν; 'Η θα έπαιρναν το καπελάκι τους και θα φεύγανε εντός ενός λεπτού όταν θα μυρίζονταν την αδικία να ψήνεται; Τα φέρνανε, τα παίρνανε.

Οι καιροί είναι τόσο αμείλικτοι, ο καπιταλισμός τόσο αδυσώπητος, που χέστηκε ο εκάστοτε εργοδότης για το φύλο μας. Αν τα φέρνεις, λογικά τα παίρνεις. Κι αν στα στερεί ο συγκεκριμένος μαλάκας εργοδότης, θα στα δώσει άλλος ή θα τα πάρεις μόνη σου εν καιρώ, όταν θα κινηθείς ιδιωτικά. Εγώ όταν κάποτε αισθάνθηκα αδικημένος στον χώρο εργασίας μου δεν σκέφτηκα ότι πληρώνομαι λιγότερο επειδή είμαι άντρας. Σκέφτηκα ότι πληρώνομαι λιγότερα γιατί η συνάδελφος που με τάπωσε ήταν καλύτερη. Κατάπια το εγώ μου, προσπάθησα να γίνω καλύτερος για να τη φάω ζωντανή, και ήλπιζα να αποδώσω σε τέτοιο βαθμό ώστε να γύρει επάνω μου η μισθολογική ζυγαριά. Έτσι πάει, κυρίες μου.

Επίσης, σε συνέχεια του πιο πάνω επιχειρήματος, σας λέω και το εξής: Καταλαβαίνετε ότι οι καιροί έχουν περάσει σε άλλη διάσταση; Εδώ διαβάζαμε πρόσφατα ότι καταργείται ο όρος «μητέρα» και «πατέρας». Υπάρχουν μόνο «γονείς». Αυτό κι αν αποδεικνύει ότι ουδείς κόπτεται αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Το θέμα είναι να ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις σου απέναντι στο τέκνο στο οποίο ασκείς γονική μέριμνα. Αν ανταποκρίνεσαι, πολλά συγχαρητήρια, αλλά δεν μας κόφτει αν πίσω από το «γονέας» κρύβεται ένας άντρας ή μια γυναίκα, ή δυο γυναίκες, ή δύο άντρες, ή σαράντα παλικάρια από τη Λιβαδειά.

Αν θέλετε, να σας το πάω κι ένα βήμα παρακάτω.

Τη σήμερον ημέρα δεν υπάρχουν στάνταρ ρόλοι (δυστυχώς). Ούτε στο θέατρο, ούτε στην πραγματική ζωή. Όπως ένας άντρας ηθοποιός μπορεί να παίξει ένα γυναικείο ρόλο με μεγάλη επιτυχία, και όπως μια γυναίκα μπορεί να παίξει έναν αντρικό ρόλο εξίσου, έτσι και στην πραγματική ζωή: κανείς δεν είναι αμιγώς άντρας ή αμιγώς γυναίκα όπως τουλάχιστον το βιώσαμε όταν ήμασταν παιδιά. Το ζητούμενο είναι να φέρεις τον ρόλο εις πέρας με επιτυχία. Εγώ, για παράδειγμα, είμαι άντρας, είμαι σε ένα ποσοστό αρσενικό, σε ένα άλλο ποσοστό είμαι γυναίκα, είμαι μάνα, είμαι πολύ πατέρας, είμαι Έλλην, κάποτε είμαι Κύπριος, εν γένει είμαι Ευρωπαίος, είμαι και ανατολίτης όταν βλέπω τη γούρνα γεμάτη πιάτα, είμαι και αμερικανάκι. Είμαι λίγο φιλελεύθερος, είμαι συντηρητικός, είμαι σε κάποιο ελαφρύ βαθμό προοδευτικός, άμα νευριάσω μπορώ να γίνω και ναζί. Όλα αυτά μαζί σε διάφορες δόσεις, ανάλογα την περίσταση.

Αυτά στα λέω επειδή θεωρώ γελοίο να θεωρεί ο οποιοσδήποτε τον εαυτόν του ως απόλυτον εκπρόσωπο μιας ομάδας είτε αυτή είναι κοινωνική, φυλετική, θρησκευτική, ή εθνική. Και μάλιστα να ταυτίζεται μ’ αυτή τόσο φανατικά και απόλυτα. Είμαστε όλοι λίγο απ’ όλα. Πολλά πράγματα μαζί. Εγώ δεν τσαντίζομαι όταν λένε ότι όλοι οι άντρες είναι γουρούνια. Δεν θεωρώ ότι εκπροσωπώ όλους τους άντρες για να σπεύσω να τους υποστηρίξω ωσάν να μου θίξανε τα ιερά και τα όσια. Εγώ είμαι ο Αντίχριστος, έχω μια άλφα προσωπικότητα κράμα πολλών χαρακτηριστικών, γιατί να μπω στον κόπο να θεωρήσω πως ό, τι μου συμβαίνει μου συμβαίνει επειδή είμαι άντρας; Αντίθετα, μία γυναίκα θεωρεί ότι πολλά απ’ αυτά που της συμβαίνουν, γίνονται επειδή είναι γυναίκα και αδικείται σεξιστικά. Σπάνια να παραδεχτούν πως αυτά που τους συμβαίνουν δεν έχουν να κάνουν με τη φύση τους έναντι των αντρών, αλλά με χίλιους δυο άλλους παράγοντες.

Τις προάλλες, για παράδειγμα, ήμουν στο τσακ να σκοτωθώ στο φέησμπουκ με μία που έγραφε ότι κακοπληρώνεται επειδή είναι γυναίκα, ενώ ένας άντρας συνάδελφός της που έχει τα ίδια με εκείνη καθήκοντα και προσόντα αμοίβεται περισσότερο. Δεν ήθελα να της το πω κατάμουτρα ότι κακοπληρώνεται γιατί είναι μέτρια στη δουλειά της και ότι ο άλλος είναι γνωστό πως είναι πολύ καλύτερος (είναι γνωστή η φήμη και των δύο), και ότι εγώ ως έξω απ’ τον χορό, μπορώ και το «βλέπω» πιο ψύχραιμα. Ούτε ήθελα να της πω ότι σε περίπτωση που δεν ισχύει και κάθεται και το ανέχεται "καλή μαλάκω και του λόγου της". Την άφησα να πιστεύει ότι συμβαίνει αυτό που συμβαίνει επειδή είναι γυναίκα, για να παρηγοριέται. Πού να ανοίξεις συζήτηση, να πέσουν πάνω σου να σε φάνε και να μην σ’ αφήσουν σε ησυχία με τα νοτιφικεϊσιονς όλη την υπόλοιπη μέρα…

Το έγραψα το κείμενο. Ας πατήσω το κουμπί να το ανεβάσω. Ας ανατιναχθεί το σύμπαν!

Replay & Better Love

Τα άκουσα και τα δύο τραγούδια.

Εμένα τα θέματά μου είναι πολιτικά. Είναι θέματα στρατηγικής. Τα τραγούδια αυτά καθεαυτά είναι μια χαρά και τα δύο, έκαστο στο είδος του και από εκεί και πέρα περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Έχω όμως ενστάσεις.

Τον περασμένο Οκτώβριο έτυχε να γνωρίσω τον πρόεδρο του Δ.Σ. του ΡΙΚ σε μία δεξίωση. Πήγα και του συστήθηκα. Πολύ ευπροσήγορος άνθρωπος. Του εξήγησα ποιος ήμουν και τον συνεχάρη για την επαγγελματική προσέγγιση που επέδειξε το ίδρυμα με την περσινή μας εκπροσώπηση. Χάρηκε που τα άκουγε. Συνέχισα λέγοντας ότι θα ήταν λάθος για το 2019 να ακολουθηθεί η ίδια συνταγή γιατί αφενός δεν είναι κάθε χρόνο του Άη Γιαννιού και αφετέρου, δυο χρονιές συνεχόμενες το ίδιο κυρελέησον το βαριέται και ο παπάς. Μου απάντησε χαμογελώντας «δεν είναι δική μου δουλειά αυτή», και δεν επέμεινα. Ήλπιζα όμως να το μεταφέρει σ’ αυτόν που ήταν δική του δουλειά.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Βγήκε το Ριπλέι, μια απ’ τα ίδια. Τα «ίδια» μια χαρά είναι βέβαια. Ριπλέι, όνομα και πράμα. Έχει από χθες που ακούω το τραγούδι στο ριπλέι και ομολογώ ότι έχω πιο θετική εικόνα από όταν πρωτοβγήκε το Φουέγκο. Δεν ξέρω όμως αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο εγκέφαλος μου έχει ήδη απορροφήσει αρκετό Φουέγκο για το υπόλοιπο της ζωής του και βρήκε το Ριπλέι πιο ευκολοχώνευτο, αφού ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο τραγούδι. Έβγαλαν το κλαρίνο, πρόσθεσαν το τρομπόνι, έτοιμο το τραγούδι στο πιάτο. Δεν το απορρίπτω. Έτσι είναι όλες οι επιτυχίες. Τα μάθαμε κι από τον Φοίβο και τον Καρβέλα τόσα χρόνια. Τραγούδια ντούμπλε φας, εύκολα στο αφτί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κατ’ ανάγκη φτηνά. Αυτό είναι η ποπ μουσική.

Αλλά δεν θεωρώ σωστή κίνηση να κινηθούμε στα «σίγουρα νερά» δυο χρονιές συνεχόμενες. Μάλλιασε η γλώσσα μου να τα γράφω κάθε χρόνο. Έχουμε τόσο πλούσια κουλτούρα και τόσους υπέροχους καλλιτέχνες στην Ελλάδα οι οποίοι παραμένουν αναξιοποίητοι. Εγώ, για να καταλάβεις, θέλω να πάει μια Θεοδωρίδου να πει ένα τραγούδι τύπου «Κόκκινη Γραμμή». Θα εκπλαγείτε πόσο καλά θα πάμε. Και που να μην πάμε, δεν πειράζει. Θα είναι τόσο μεγάλο το hype που θα δημιουργηθεί στο εσωτερικό, που θα ξαναζήσουμε ατμόσφαιρα ολυμπιακών αγώνων, μουντομπάσκετ και γιουροβίζιον επί Ρουβά και Παπαρίζου, όπου όλη η χώρα έπαιρνε πατριωτικά το θέμα και κρεμμόταν από τα μπαλκόνια.

Υπερβολικό, ξε-υπερβολικό, μια χαρά προωθούνταν η Γιουροβίζιον ως τηλεοπτικό προϊόν.

Τώρα για παράδειγμα ποιος νοιάζεται να μετρά τις μέρες ως τον Μάιο για την κάθε Κατερίνα Ντούσκα; Στείλτε μωρέ μια Βανδή, έναν Ρέμο, μία φίρμα τέλος πάντων κι ας είναι και άφωνη, που μου ξεθάψατε την κάθε πικραμένη για να προωθήσετε «τα ευρωπαϊκά ακούσματα», την «intellectual pop μουσική» (εσάς περίμενε η Ευρώπη). Και η Ελλάδα στην Ευρώπη είναι. Και το μπουζουκάκι ελληνικό είναι και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκό. ΟΚ, καλός είναι και ο πειραματισμός. Δεν λέω κάθε χρόνο να στέλνουμε μπουζούκια. Στείλε τη Ζουγανέλη, στείλε την Μποφίλιου. Στείλτε κάποια που να καθηλώσει το έθνος. Όχι την κάθε μία που έμαθε τη Γιουροβίζιον από σπόντα, στα γεράματα.

Και για να μην λέτε, εγώ το τραγούδι της Ελλάδας το βρήκα εξαιρετικό. Εντάξει, όχι να κόψω και τη φλέβα μου. Αλλά είναι όντως πολύ καλό, δουλεμένο, καθόλου πρόχειρο, και στέκεται επάξια στο εξωτερικό. Δεν είναι κονσέρβα. Αλλά ναι, θέλω να πηγαίνουν οι φίρμες στον Διαγωνισμό. Κι αν δεν πάει μια φίρμα, να πάει κάποια που έχει ένα τραγούδι εκτός του κόσμου τούτου που θα εγγυάται την πρωτιά και θα δικαιολογεί την εξαίρεση στον κανόνα. Ε, αυτό δεν συμβαίνει φέτος.

Εν πάση περιπτώσει, κακώς το ψηρίζουμε αφού ούτε η Κύπρος προβλέπω να κερδίζει, ούτε η Ελλάδα. Θα πάνε καλά αμφότερες - εμείς ίσως λίγο καλύτερα μιας και έχουμε και τους Σουηδούς από πίσω να μας σπρώχνουν. Αλλά ναι, διαφωνώ με τη στρατηγική που ακολουθούμε. Δεν θα πάμε και στον πόλεμο. Αλλά θεωρώ ότι μπορούμε πολύ καλύτερα από αυτά. Δεν ξέρω γιατί δεν το παλεύουμε και έχουμε εφησυχαστεί με ευκολίες και δηθενιές.

Έχουμε δυο τραγούδια πάντως για τα οποία δεν μπορούμε να ντρεπόμαστε, όπως άλλες χρονιές. Οπότε, από μια άποψη το καθήκον έγινε. Τώρα πόσο ψηλά θα τερματίσει το καθένα, ο Θεός και η ψυχή μας.

Θα τα ξαναπούμε την εβδομάδα του διαγωνισμού. 

Περί Σπόρων

Εγώ τον κύριο Λακκοτρύπη – που τον διέγραψε σήμερα ο Φούλης από τον ΔΗΣΥ- δεν τον ήξερα. Τον γνώρισα όμως μέσα από τα σχόλιά του στο Φέησμπουκ κάτω από διάφορα ειδησεογραφικά φόρα, και ουκ ολίγες φορές τον έβρισα που προσπαθούσε να μας πωλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δεν γνώριζα καν ότι είναι Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας, αλλά από μια ματιά στις φωτογραφίες του προφίλ του που ήταν ξεκλείδωτες κατάλαβα ότι ανακατεύεται με τα Κόμματα και αυτό αρκούσε για να σχηματίσω άποψη. Για μένα όποιος ανακατεύεται με τα Κόμματα, έχει ήδη κομμένη την ποινή του.

Τέλος πάντων. Ξαφνικά η υπόθεση απόκτησε περαιτέρω ενδιαφέρον όταν είδα ότι επρόκειτο για άτομο που επίλεξε ο σοφός λαός της Λάρνακας να τον εκπροσωπεί στα κοινά. Δεν με εκπλήσσει τίποτε πλέον. Τέτοιος λαός, τέτοιοι εκπρόσωποι.

Μην νομίζεις ότι ξαφνικά θίχτηκα για το «τουρκόσποροι». Δεν το θεωρώ ρατσιστικό, ούτε δικαιολογώ τον ντόρο που προκλήθηκε. Ρατσιστικό θα ήταν εάν τους τουρκόσπορους τους θεωρούσε υπάνθρωπους ανάξιους για ισότιμα δικαιώματα και υποχρεώσεις ως προς την κοινωνία. Αν τους αποκαλούσε «ελληνόσπορους» (που με την ίδια λογική το ίδιο ρατσιστικό θα έπρεπε να θεωρείται), ούτε μύτη δεν θα άνοιγε. Αντιθέτως θα του έστηναν και ανδριάντα. Συμφωνώ ότι επρόκειτο για άξεστο σχόλιο, αγενές και ατυχέστατο για να ειπωθεί δημόσια. Αλλά στην Κύπρο είμαστε, όλοι ξέρουμε πάνω-κάτω που κυμαίνεται το επίπεδο του Δημόσιου Λόγου. Συνηθίσαμε στο να μην έχουμε απαιτήσεις. Το γεγονός, όμως, ότι εξέφρασε κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευθεί «ρατσιστικά», με βάση την ευρύτερη διαστρέβλωση εννοιών που επικρατεί στις μέρες μας, αρκούσε για να πέσουν να τον φάνε. Ευκαιρία έψαχναν προφανώς. The house of cards από τα Lidl. 

Εν πάση περιπτώσει, θα σου πω εγώ γιατί τσακώθηκα μαζί του. Τσακώθηκα επειδή προσπαθούσε να με πείσει ότι η «σταθμισμένη ψήφος» που συζητιέται στις συνομιλίες επίλυσης του Κυπριακού δεν είναι κάτι κακό, επειδή ήδη εφαρμόζεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου κάθε χώρα εκπροσωπείται βάσει πληθυσμού στο ευρωκοινοβούλιο αλλά ως ισότιμος εταίρος. Το παράδειγμα του ήταν τόσο εξοργιστικά λανθασμένο που είτε αποδεικνύει υπέρμετρη ανικανότητα σκέψης, είτε τεράστια λύσσα εξυπηρέτησης των θέσεων του Kόμματος του. Για μένα και τα δυο θεωρούνται το ίδιο κατάπτυστα ώστε να δικαιολογούν τα εξ αμάξης που του έσυρα (τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να τον είχα κάνει και report για κατάφωρη υποτίμηση της νοημοσύνης μας).

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εφαρμόζει σταθμισμένη ψήφο. Η ψήφος των Κυπρίων ευρωβουλευτών σταθμίζεται έναν αυτής των Γερμανών. Είναι ισάξιες ψήφοι, ναι, αλλά όχι ισάριθμες. Μισό εκατομμύριο οι μεν, ογδόντα εκατομμύρια οι δε. Οι Γερμανοί αλλά και οι υπόλοιποι μεγάλοι της Ευρώπης ουδέποτε θα επέτρεπαν να αντισταθμίζεται η ψήφος τους με αυτήν των βουλευτών από ένα μικρό νησάκι της Μεσογείου και να επηρεάζει τη λήψη αποφάσεων. Αναλογική ψήφος ονομάζεται, όχι σταθμισμένη. Στην Κύπρο άλλο πράγμα επιδιώκεται. Να αντιστοιχεί μία ψήφος Ελληνοκύπριου πολίτη με τρεις ψήφους ενός Τουρκοκύπριου πολίτη ώστε η μειοψηφική κοινότητα να επηρεάζει τα πάντα στη λήψη αποφάσεων σε επίπεδο συγκυβερνήτη. Επιδιώκεται ένα ακόμα δυσλειτουργικό κράτος δηλαδή. Δεν είναι το ίδιο που εφαρμόζεται στην ΕΕ, και ακόμη κι εγώ που πέντε μαθηματικά ξέρω, μπορώ να δω τη διαφορά. Είναι ξεκάθαρο το κόνσεπτ. Αν προσποιείσαι ότι δεν το καταλαβαίνεις προφανώς δεν θα έπρεπε να έχεις καν αξίωμα στη Δημόσια Ζωή.

Επομένως, ναι, χάρηκα που διεγράφη από το Κόμμα του, από την άλλη αυτό συνέβη για άσχετους, παράπλευρους ή και παρασκηνιακούς λόγους. Κλασσικά, διανύουμε εποχές που νοιαζόμαστε μην καεί το δέντρο και όχι για το δάσος. Και τώρα βιώνουμε ένα άλλο, παράλληλο, μα εξίσου εκνευριστικό δράμα, αφού βγήκαν όλοι οι δημοσιογράφοι με τα γνωστά ψυχολογικά προβλήματα και τραύματα παιδικής ηλικίας να εκθειάζουν την απόφαση ως «χαστούκι στον ρατσισμό».

Αντιλαμβάνεστε γιατί δεν θέλω να ανοίγω ούτε το παράθυρο μου και να έχω επαφή με τον έξω κόσμο πια. Είμαι κλειδωμένος μέσα και θωρώ μόνο Νετφλιξ.  

Θα σας γράψω και για την Τάμτα. Περιμένετε ως αύριο. 

Καλύτερα Αβάφτιστος Παρά Ακαρναβάλιστος

Η νέα «κατηγορία» που αντιμετωπίζω στο σπίτι, είναι πως μετέδωσα στον γιο μου τον αρνητισμό μου για τα καρναβάλια.

Ο μικρός Αλέξης όπως ήδη καταλάβατε αρνείται να ντυθεί οτιδήποτε για τις απόκριες. Κόβει ο νους του, βλέπετε, περισσότερο από ό, τι περιμέναμε. Πέρσι που ήταν πιο μικρός καταφέραμε και τον ξεγελάσαμε, τον ντύσαμε με το ζόρι αρχαίο Ρωμαίο πολεμιστή, φέτος όμως που έπηξε κάπως το μυαλό του, είναι τα μάλα αρνητικός. Πέρασε μία έκλαμψη στην οποία ζήτησε να ντυθεί πρίγκιπας (από την Ωραία και το Τέρας), μα παρόλο που σκοτώθηκε η Μπρέντα να βρει τη στολή και την πλήρωσε αδρώς, την τελευταία στιγμή μας είπε ένα βροντερό και αδιαπραγμάτευτο «ε λέλω» (δεν θέλω). Το Σάββατο που είχε καρναβαλίστικο πάρτι στο νηπιαγωγείο του ήταν ο μόνος που πήγε με τα… «πολιτικά». Όλοι οι άλλοι ήταν μασκαράδες, ο δικός μας σαν να πήγε γραφείο. Για να καταλάβετε, πήραμε μαζί μας τη στολή του πρίγκιπα σε μια σακούλα για να επιχειρήσουμε να τον ντύσουμε επί τόπου αν έβλεπε τα υπόλοιπα παιδάκια και του άνοιγε η όρεξη, αλλά τίποτα. Τους κοίταζε όλους με ύφος «τι χάπια πίνετε;» Τον αφήσαμε έτσι και φύγαμε. Βέβαια, μια χαρά διασκέδασε, έτσι μάθαμε από τις δασκάλες, αλλά τη στολή του πρίγκηψ από ό, τι φαίνεται θα τη φάει η ναφθαλίνη.

Σήμερα που η τηλεόραση του ΡΙΚ μετέδιδε εκείνο το αισθητικό αίσχος που ακούει στο όνομα καρναβάλι της Αγλαντζιάς, η Μπρέντα σε συγχορδία με τη γιαγιά του πάσχιζαν να του προκαλέσουν το ενδιαφέρον να ρίξει μια ματιά «στα παιδάκια που ντύθηκαν μασκαράδες». Ο γιος μου ούτε να γυρίσει να τους φτύσει. Εγώ ήμουν παρών, αλλά αντιλαμβάνεστε σχολίαζα με τον γνωστό, προσωπικό μου τρόπο τις εικόνες που μετέδιδε η τηλεόραση. Μου έγινε περαιτέρω παρατήρηση. Πιστεύουν ότι ο γιος μου εισπράττει την αποστροφή μου για το καρναβάλι και ότι την ενστερνίζεται υποσυνείδητα. Διαπράττω, δηλαδή, αδίκημα επειδή δεν τον αφήνω να χαρεί μια γιορτή που χαίρονται όλα τα παιδιά στην ηλικία του, ασχέτως αν κι αυτή χαρακτηρίζεται από όλα τα χίλια μύρια κυπριακά κουσούρια που απεχθάνομαι.

Εγώ δεν το κάνω επίτηδες. Δεν το έχω βάλει σκοπό να αμαυρώσω τα καρναβάλια στα μάτια του γιου μου. Εννοείται θέλω να συμμετέχει και εννοείται ότι θέλω να το ευχαριστιέται. Αλλά δεν μπορώ να μην εκφράζομαι. Βλέπω εικόνες και θέλω να τις σχολιάζω. Και όταν η τηλεόραση κατακλύζεται από εικόνες καρναβαλιού αισθητικής «περιπτέρου», δεν αντέχω να μην χύσω τη χολή μου. Το καρναβάλι εμένα μου αρέσει. Το βρίσκω σέξι και μυσταγωγικό. Μία τέλεια ευκαιρία να βγάλεις προς τα έξω το άλτερ ίγκο σου χωρίς να παρεξηγηθείς. Μία ευκαιρία να ζήσεις τη φαντασίωσή σου. Αλλά έχω απαιτήσεις. Να είναι όλα προσεγμένα, περιποιημένα, εμπνευσμένα, ακριβά και πολυτελή. Να σε ψαρώνουν. Θα ντυθείς Έλσα; Να βάλεις κυρά μου μπλε τουαλέτα με σβαρόβσκι να γυαλοκοπάνε. Να συμπιέσεις το βυζί να βγει έξω. Να φτιάξεις υποτυπωδώς την κοτσίδα, να ρίξεις πίσω σου μεταξένιο μανδύα να ανεμίζει. Να είναι κάβλα το κοστούμι. Αυτά τα… μπήξαμε στο κεφάλι μας μια ξανθή περούκα από τα Τζάμπο, και βάλαμε και ένα μπλε φουστάνι που φόρεσε η μάνα μας στον γάμο της θείας μας το ‘75, και αρχίσαμε τα let it go, δεν φτουράνε.

Εντάξει δεν θα σου κόψω και την καλημέρα επειδή δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία στο κοστούμι σου. Αλλά μην περιμένεις να ενθουσιαστώ. Και μην περιμένεις να θέλω να σμίξω με όλο αυτό και να το αγκαλιάσω. Έβλεπα κάτι χάλια μαύρα σήμερα στην τηλεόραση, πραγματικά… έβλεπα τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό και ευχόμουν να ξεμυτίσει από μέσα ένα τεράστιο πύρινο γεράκι, να τους ψεκάσει όλους με τις φλόγες του και να γίνει όλη η παρέλαση παρανάλωμα, μία νέα Πομπηία η οποία θα άφηνε πίσω της μόνο απανθρακωμένους μασκαράδες. Ένας υπέροχος εφιάλτης με σάουντρακ το σάμπα ντι τζανέιρο. Αλλά πού;!

Έκατσα και βρήκα μια φωτογραφία μου από το αντίστοιχο πάρτι στο νηπιαγωγείο μου, το 1985. Με ντύσανε πειρατή. Τόσο με ξέρανε! Ουδέποτε έτρεφα συμπάθεια στους πειρατές για να το είχα ζητήσει από μόνος μου, απορώ πώς τους ήρθε. Εποικοινωνία με το τέκνον, μηδέν. Όπως και σήμερα δηλαδή. Εγώ θυμάμαι ότι κάθε χρόνο ήθελα να ντύνομαι διάβολος και η μάνα μου νευρίαζε, μια φορά μάλιστα τσακωθήκαμε μέσα στο Funny Business επειδή επέμενα να φορώ κάθε χρόνο την ίδια στολή, και μου είπε «αφού κάθε χρόνο αυτό θες, θα την αγοράσω να τη φοράς κάθε χρόνο και τόλμα να μου πεις ότι άλλαξες γνώμη». Δεν άλλαξα. Εγώ είμαι πιστός στις απόψεις μου. Νομίζω ανησυχούσαν που είχα μια ρουτίνα που δεν την άλλαζα εύκολα. Ίσως τους φαινόμουν μουντός και μονόχνοτος… Τι να πω. Ίσως και να είμαι.

Πειρατής με βομβαρδισμένο το καράβι του, κατεβάζει αλμυρά να παν οι πίκρες κάτω.

Ε, μα κοίτα ύφος, φίλε μου. Φταίω; Που μου φόρεσαν την φτηνο-στολή και με στείλανε να τρώω μπαγιάτικα τυροπιτάκια; Και μπορώ εγώ σήμερα να ψέγω τον γιο μου που κάνει τα ίδια και χειρότερα; Όχι! Ο γιος μου είναι η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου. Και πολύ εξυπνότερος από μένα. Προσπέρασε ακόμα και την περίοδο δοκιμασίας. Τα ξαπόστειλε πριν καν τα δοκιμάσει τα καρναβάλια. Μπορεί και να αλλάξει στο μέλλον, δεν λέω.

Αλλά σαν χλωμό το βλέπω.