The Worrying Kind

I'm just a silly old boy with my head in the can
I'm just a mortal with potential of a superman

Κάποτε έκανα ένα τεστ στο ίντερνετ για να μάθω ποια διαβολική προσωπικότητα των κινουμένων σχεδίων με αντιπροσωπεύει περισσότερο. Προς απογοήτευση μου, το αποτέλεσμα έδειξε τον Lex Luthor τον οποίο εγώ δεν γνώριζα μέχρι πριν ένα μήνα. Έκανα ένα search στο διαδίκτυο όμως, και έμαθα πως ο κύριος είναι ο ‘κακός’ από τον Superman. Διαβολικός, φαλακρός, δικηγόρος, πνευματώδης! Καλώς ή κακώς ανταποκρίνομαι σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά... (Και στο φαλακρός. Μη βλέπετε που τα μάκρυνα και το κρύβω...κάπως).

Πήγα και αγόρασα από το HMV το DVD του Superman και το παρακολούθησα πριν λίγο. Τελικά, ταυτίστηκα και μαζί του. Δημοσιογράφος, αλαφροΐσκιωτος-χαντακωμένος, βλέπει την Λόις που συνεχίζει τη ζωή της με άλλον... Σιγά να μην τον περιμένει! Και αυτός χάσκει. Πετάει στα σύννεφα, κάνει και κάτι μπαλαρινέ στροφές εν τη πτήση, μου το παίζει εθνοσωτήρας. Και όπως μου έλεγε και ένας λοχαγός στο στρατό: «Μην τολμήσεις να έρθεις στη μονάδα μου! Εγώ θέλω αξιωματικούς. Όχι εθνοσωτήρες!» (Τον κακό σου τον καιρό και σένα όπου και να’ σαι!)

Εν πάση περιπτώσει, άμα και ο Σούπερμαν δεν έριξε μισή δημοσιογράφο, τι μέλλει να ελπίζουμε;! Βάζω τον μανδύα μου και φεύγω....

...Τον ζουρλομανδύα μου!

Women We Love 2

Θριαμβευτική η νίκη της Σάσα Μπάστα στο δεύτερο γκάλλοπ που έλαβε χώρα στο μπλογκ μας. Η κοσμοσυρροή ήταν γι’ άλλη μια φορά συγκινητική, ψήφισαν συνολικά 62 άτομα. Με μεγάλη διαφορά από την δεύτερη Έλλη Κοκκίνου, η Μπάστα κέρδισε την εκλογική μάχη με το διόλου ευκαταφρόνητο 34,4%

Για όσους αμαρτωλούς δεν γνωρίζουν την ύπαρξη της Σάσας, υπάρχει πάντα περιθώριο μετάνοιας. Πρόκειται για μοντέλο-τραγουδίστρια που έκανε το ντεμπούτο της στις εκπομπές του Θέμου. Σήμερα, εκτός των άλλων, δίνει και σεξουαλικές συμβουλές στους αναγνώστες του Νίτρο και μπορείτε να αποτανθείτε σ’ αυτήν στο sasabasta@gmail.com

Αυτό που μου την σπάει σ’αυτή την κοπέλα είναι ότι δεν έχει κατασταλάξει. Τελικά τι είναι; Τραγουδίστρια; Μοντέλο; Παρουσιάστρια; Η κ. Μπάστα δεν αντιλήφθηκε πως είναι ‘ιδέα.’ Είναι έννοια που περιλαμβάνει όλες τις αντρικές φαντασιώσεις, είναι σύλληψη! Και οι ιδέες δεν καλουπώνονται, στην περίπτωση της, απλώς κουτουπώνονται. Επομένως, ναι Σάσα μου, κέρδισες επάξια τον τίτλο, αλλά σταμάτα να προσπαθείς να αποδείξεις ότι ανήκεις κάπου. Άσε μας να σε τοποθετούμε όπου εμείς γουστάρουμε (Στο ασανσέρ, στο τζακούζι, στο γραφείο, στο καπό). Εσύ απλώς κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα. Να παίζεις με το δοξάρι μας.

Δεν θα ξεχάσω την συμμετοχή της στο Fort Boyard πέρσι. Την ρώτησε ο ‘σοφός’ μια ερώτηση: Ήταν στην μόδα το ’70, αλλά την βάραγε και ο Κουασιμόδος.’ Απάντηση της Αυτού Μεγαλειότις: «Τη καμπούρα!»

Στη δεύτερη θέση η Έλλη Κοκκίνου. Με το αστραφτερό χαμόγελο που κοσμείται από 250 δόντια, και τις βυζάρες της approved by Νίκος Καρβέλας, η Έλλη συγκέντρωσε το αξιοπρεπέστατο 27,9% Άντε να το κάνω 28% για να μην με πει αυστηρό. Την Κοκκίνου εγώ την συμπαθώ πολύ. Μπορεί να μην κρατά τα ηνία στις ονειρώξεις μου, αλλά την πάω διότι απέδειξε περίτρανα πως η Βανδή είναι ένα αναλώσιμο του Φοίβου το οποίο μπορεί κάλλιστα να βρει τους κλώνους του σε οποιαδήποτε τραγουδίστρια βγάλει λίγο μπούτι σε κοινή θέα.

Επίσης, την συλλυπούμαι που μοιράστηκε το δράμα της με το πανελλήνιο. Γνωρίζουμε όλοι φυσικά πως είχε δεσμό με τον Διονύση Σχοινά (Ουδείς τέλειος!) και της τον έφαγε μπαμπέσικα η Καίτα Γάρμπω. Και δεν φτάνει που της τον έφαγε, βγήκε μετά από χρόνια να φωτογραφηθεί στην εφημερίδα του Θέμου με φανελάκι: «I love Ellie Kokkinou». Φτήνιες. (Το ότι ο Σχοινάς προτίμησε τους απλώς γοητευτικούς οφθαλμούς της Γαρμπή αντί τα στητά στηθάκια της Έλλης, δείχνει και το μέγεθος της αξίας του).

Η Έλλη βέβαια δεν Masai, εξ ου και πήρε τα μπογαλάκια της και ξεκουμπίστηκε από την Heaven τώρα ειδικά που η Γαρμπή ετοιμάζεται να υπογράψει με την συγκεκριμένη εταιρεία. «Μας έφαγες τον άντρα, δεν θα μας πάρεις και τα σώβρακα!» Βέβαια, μπορεί απλώς να θεώρησε πως ο Φοίβος έχει ήδη πολλούς... ‘δεύτερους’ στο κεφάλι του (Βανδή, Πετρέλης, Μαζωνάκης, Λύτρα) για να κάτσει να περιμένει νέο δίσκο απ’ αυτόν. Τέλος πάντων, ξεφύγαμε από το θέμα μας!

Μπορεί λοιπόν σήμερα η Λύτρα να αποτελεί για την Heaven πρωτεραιότητα, αλλά στο δικό μας γκάλλοπ η Μαρούλα έρχεται Τρίτη και καταϊδρωμένη. Αυτή η γυναίκα έπεσε απ’ τα μάτια μου όταν έμαθα πως γουστάρει τον Καραφώτη. Όλα τ’ άλλα είναι λεπτομέρειες. Το ότι διασύρθηκε στον Τύπο με αυτό τον τύπο είναι ασυγχώρητο και πολύ ευτελές για μπουτάρες σαν της Λύτρα που θα μπορούσε να είχε εμένα να τις τες γλείφει, παρά την ντροπή του Ιπποκράτη. Επίσης, με νευριάζει το γεγονός πως η Μάρω έπρεπε να 35αρήσει για να νιώσει ανεξάρτητη. Κοτζάμ γυναικάρα, συμπεριφέρεται ώρες-ώρες σαν πρώτης τάξης επαρχιώτισσα. Τι πάει να πει: «Τις προάλλες ξύπνησα μόνη μου στο νέο μου διαμέρισμα και ένιωσα ελεύθερη! Έβαλα μουσική στη διαπασόν και χόρευα μόνη μου!» Πόσο χρονών είσαι κυρία μου; Σαν 18αρα που τώρα πήγε να σπουδάσει συμπεριφέρεσαι!

Παρόλα αυτά αναγνωρίζω πως στο τελευταίο της βίντεο κλιπ, δίνει ρέστα! Καλυμμένη με λέλουδα σ’ όλο της το σώμα, αναρωτιέσαι που πρέπει να την ποτίσεις προκειμένου να ανθίσει το τριανταφυλλάκι της!

Για τις δυο τελευταίες δεν έχω να πω πολλά, άλλωστε, είναι ‘οι δυο τελευταίες.’ Εγώ πάντως ψήφισα τη Σαμπρίνα και δεν ντρέπομαι να το παραδεκτώ. Γεννημένη στην Ν. Αφρική πάντα ξυπνούσε τον Simba μέσα μου. Θεωρώ πως δεν υπήρξε ομορφότερη τραγουδίστρια στη δεκαετία του ’90. Και επίσης θεωρώ πως άξιζε καλύτερη καριέρα από αυτήν που της έλαχε. Αν την χειριζόταν κάποιος έξυπνος, που δεν ήθελε απλώς να την εκμεταλλευτεί, θεωρώ πως σήμερα θα ήταν στην Α’ κατηγορία του καφτού μικροφώνου.

Για την Μαστροκώστα δεν λέω τίποτα, μου είναι ανεπιθύμητη. Αποδέχομαι πως μπορεί να θεωρηθεί θρησκευτικό σύμβολο για πολλούς, αλλά για κάποιο λόγο μου σπάει τα νεύρα. Σύντομα θα βγάλει CD. Δεν πα’ να βγάλει και το βρακί της...

Τις κυρίες που διαγωνίστηκαν στην πρώτη κατηγορία μπορείτε να τις καμαρώσετε εδώ

Στου Κουφού την πόρτα...

Με πιάσανε τα πατριωτικά μου βραδιάτικα !




Να του φιλήσω τον κώλο του! Θεός! (Λέτε να μη μας λαμβάνουν υπ' όψιν επειδή τους τα είπε στα Ελληνικά;)

Αποφοίτηση του Αγ. Πνεύματος

Πριν εννέα χρόνια και μια μέρα, στις 25 Μαΐου το 1998 αποφοίτησα από το λύκειο Κύκκου Α. Ο χορός αποφοίτησης έγινε στο Intercontinental και όλη η χά(λ)ι society του Κύκκου έζησε μια νύχτα που είχε φυσικά πολλά να ζηλέψει από τα Beverly Hills και τα Glam revival events που βλέπαμε ως έφηβοι στην τηλεόραση. Όμως, έχουμε όλοι δικαίωμα στο όνειρο.

Θυμάμαι ότι από τον Απρίλη κιόλας άρχιζαν τα πρώτα κουτσομπολιά για το ποιάν θα συνοδέψεις στον χορό. Οι άντρες είχαμε αυτό το πρόβλημα, οι γκόμενες αγχώνονταν για το αν το άσπρο φόρεμα που φορούσαν θυμίζει νυφικό ή αν το ντεκολτέ τονίζει επαρκώς τα ανύπαρκτα μέχρι και τότε βυζιά τους. Κάποιοι άλλοι πιο κουλτουριάρηδες σνόμπαραν φανατικά τον χορό και θεωρούσαν πως οι εισαγωγικές εξετάσεις που πλησίαζαν ήταν πιο σημαντικές από αυτό το ‘πανηγυράκι’ που μας αποσπά από το διάβασμα. Κάτι αντίστοιχες δηλώσεις δηλαδή, που ακούς σήμερα από τους δήθεν εντέχνους για την Γιουροβίζιον και για τα βραβεία Αρίων.

Λίστα με γεγονότα που με στιγμάτισαν εκείνο το βράδι:

1) Οι φήμες που ήθελαν τους cool του σχολείου να εμφανίζονται στο χορό με δίμετρες καλλονές νοικιασμένες από τον Καμμούγιαρο, δεν επιβεβαιώθηκαν. Προφανώς ήταν διαφημιστικό κόλπο, σαν αυτά που μηχανεύεται ο Ψιννάκης όποτε δεν πάνε καλά οι εκπομπές στις οποίες συμμετέχει.

2) Οι συμμαθήτριες μου είχαν επιτέλους λόγο να πάνε κομμωτήριο. Εμφανίστηκαν με κάτι ‘πρωτοποριακές’ κομμώσεις σαν ‘καρπούζι-πεπόνι στο κεφάλι,’ όπως θα έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος. Οι εν λόγω ‘συνθέσεις’ παρέμειναν άθικτες για τουλάχιστον μια εβδομάδα πράγμα που φανέρωσε και την συχνότητα με την οποία κάποιες έπλεναν το κεφάλι τους. Κατά τα άλλα, η έλλειψη του μέτρου ήταν διάχυτη σε όλα τα γυναικεία κεφάλια και φουστάνια.

3) Δεν ξεχνώ – και αγωνίζομαι – για το ‘Τραύμα.’ Μπορεί να το παίζαμε Χόλλυγουντ, αλλά όταν παιάνισε το ‘τραύμα’ στην αίθουσα ποιός είδε τον Κύριο (δηλ. Εμένα) και δεν τον φοβήθηκε. Επίσης, δεν ξεχνώ τους «Ψίθυρους καρδιάς» που ήταν επίσης της μόδας τότε και που έδωσαν τα σκήπτρα σε αγαπημένη συμμαθήτρια ώστε να επιδείξει τις χορευτικές της ικανότητες επί τραπεζίου. Θυμάμαι επίσης τα γκαρσόνια, που εις μάτην μας παρακαλούσαν να κάτσουμε στις θέσεις μας για να διασώσουμε τη σωματική μας ακεραιότητα.

4) Δεν θα ξεχάσω τις κακομοίρες που ντύθηκαν για τον χορό από δυο μέρες πριν. Μη σας πω ότι κοιμήθηκαν και με τα ρούχα. Έφτασαν στην αίθουσα πριν τις καθαρίστριες, δεν τις πρόσεξε κανείς, και αποχώρησαν πρώτες. Μάνα μου! Συμβαίνει και στα καλύτερα σχολεία.

Η πλάκα είναι πως έγιναν όλα αυτά με την απαραίτητη αίγλη (ασχέτως αν όλοι οι celebrities κατέφθασαν στο ξενοδοχείο με ταξί Finlandia και με οδηγό τίγκα στην χρυσή αλυσίδα), αλλά στα reunion που ακολούθησαν ουδείς τα νοστάλγησε ή τα αναπόλησε. Για να δείτε δηλαδή την χρησιμότητα μερικών εκδηλώσεων. Άλλωστε, στη Λευκωσία που όλοι ένα... 'reunion' είμαστε δεν προλαβαίνουμε καν να πεθυμηστούμε. Οπότε...

Φυσικά, τα σέβη μου στην συνοδό μου, που προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς, και φυσικά, ήταν η καλύτερη και η ομορφότερη :)

Για μένα τραγουδώ, όσα δεν μπορώ να φωνάξω..

Είδα και έπαθα να ξεπεράσω το γεγονός πως το λύκειο και το γυμνάσιο τελείωσαν, να δούμε για πότε θα χωνέψω το γεγονός πως τελείωσε και το πανεπιστήμιο! Αρνούμαι! Ενίσταμαι, εφεσιβάλλω! Απαιτώ να σταματήσει ο χρόνος!

Για να καταλάβετε, φέτος κάναμε ήδη τρία αποχαιρετιστήρια πάρτυ, αλλά κάθε φορά γεννιέται κι’ένα καινούριο διότι ουδείς εύχεται να τελειώσει το φετινό πανηγύρι. Εν πάση περιπτώσει, παρόλο που στις φωτογραφίες και στα βίντεο τα πάντα δείχνουν πιο γκλαμουράτα, οφείλω να παραδεκτώ πως δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα. Ή μάλλον δεν άξιζαν όλα όσο θέλω να πιστεύω.

Λοιπόν, είχα κάποια νέα να σας γράψω, αλλά τα ξέχασα. Όταν θυμηθώ θα σας τα πω. Προς το παρόν, δεν χορταίνω το σημερινό μου βιντεάκι με τα best of της φετινής χρονιάς. Πατάω συνέχεια το “watch again.”

Αόρατος

Σήμερα αισθάνθηκα αόρατος!

Έχω μέσα μου ένα συναίσθημα που βίωσα τελευταία φορά σε διακοπές στην Ιταλία. Είχα πει τότε ότι αισθάνομαι αόρατος επειδή καμία γκόμενα δεν γύριζε να με δει και εισέπραξα την αθάνατη ατάκα του Χάρη: «Εδώ δεν γυρίζουν να σε δουν στην Κύπρο. Θα γυρίσουν να σε δουν στην Ιταλία;!» Σήμερα όμως είμαι πολύ χαρούμενος. Ήταν μια υπέροχη μέρα.

Από την ώρα που ξύπνησα ως και προ ολίγου, πετούσα. Έβαλα τα ακουστικά στ’ αυτιά, έπαιζα αγαπημένα τραγούδια και χόρευα μες τους δρόμους «τρομάζοντας σκυλιά και γατιά» που λέει και ένας άλλος φίλος. Τα πάντα συνεργάζονταν. Τα αυτοκίνητα με προσπερνούσαν παρότι εγώ χόρευα μες τους δρόμους κάνοντας οχταράκια. Δεν κόρναραν! (Και αν κόρναραν, δεν άκουγα, έπαιζε η μουσική στη διαπασόν!) Τα πουλιά πετούσαν σε σχηματισμούς πάνω από το κεφάλι μου ακριβώς στο ρεφραίν. Τα λουλούδια στα πάρκα υποκλίνονταν ρυθμικά. Κάνω στροφή, βαράω το πόδι μου λεβέντικα. Χορεύω ζεϊμπέκικο, χορεύω βαλς!

Σήμερα περπατώ στα πεζοδρόμια κουτσαντήρι! Αρπάζω τον στύλο της τροχαίας με το ένα χέρι και στριφογυρίζω. Περνάει από δίπλα μου κόσμος και ουδείς δίνει σημασία, ουδείς δείχνει να εκνευρίζεται. Φυσάει παγωμένος αέρας, με αναμαλλιάζει σιγυρισμένα. Το ρεφραίν φτάνει στο αποκορύφωμα του, ο άνεμος λυσσάει, μου παίρνει τα ρούχα... Περιμένω να ανάψει το πράσινο στη διάβαση πεζών. Διασταυρώνω, κάπου στη μέση αρπάζω μια κοπέλα που έρχεται από απέναντι και κάνουμε μια στροφή ταγκό.

Ακούγονται βιολιά, ακούγονται ιταλικές άριες.

Tu soltanto tu, mi fatti innamorareeee…

Πέρασα από ένα πάρκο, τα δέντρα έγιναν ξαφνικά πολύχρωμα και ο αγγλικός ήλιος εμφανιζόταν μέσα από τις φυλλωσιές συνωμοτώντας με το τραγούδι που παίζει το ipod. Από τα συντριβάνια τρέχουν ροζ ύδατα. Τα βήματα μου ανάλαφρα, δεν έχω βάρος, πατάω με δύναμη, κάνω τούμπα στον αέρα σαν να βρίσκομαι στο φεγγάρι. Στροβυλίζομαι. Σήμερα τον κόσμο όλο τον αγαπώ!

Αν σήμερα ήμουν βίντεο κλιπ, θα ήμουν το «χαμογέλασε» του Αντώνη Ρέμου. Κάπως σαν αυτή τη φωτογραφία, αλλά με λιγότερα ρούχα.



Σήμερα πήγα γυμναστήριο. Κατά το βραδάκι. Δοκίμασα το τζακούζι με την ησυχία μου. Εκεί μου μούλιαζα και άκουγα τις μπουρμπουλήθρες να σκάνε κοντά στα αφτιά μου, ένιωσα σαν μακαρόνι σε κατσαρόλλα που σιγοψήνεται. Να βλέπατε το σπαγγέτι μου εκείνη την ώρα, είχε λασπιάσει. Με λίγο τρίμμα και σάλτσα, ότι πρέπει για ρούφηγμα!

Έκανα μια μεγάλη βουτιά στην πισίνα. Και η οθόνη μου πάγωσε.

Οι τίτλοι του τέλους

Αυτή τη φορά, πήγα στο αεροδρόμιο της Λάρνακας με ταξί. Τι μοναξιά Θεέ μου!
Παραθέτω αυτούσιο τον μονόλογο του ταξιτζή (κλασσικά, τα σχόλια μου στην παρένθεση. Εγώ δεν διέκοψα καθόλου τον κύριο όσο μιλούσε!):

«Μα εβάλαν πόμπα στον μαχαλλά σας άκουσα! (Ποιόν μαχαλλά γιε μου, ‘γειτονιά’ λέγεται, δεν ζούμε στην εποχή της Λωξάντρας!) Όϊ μάνα μου, εχάλασεν η Κύπρος. Εμείς επρολάβαμεν τζιαι εζήσαμε 10-15 χρόνια ήσυχα. Τωρά, τίποτε! Εγεμώσαμεν τόσους ξένους, εκάμαν την Κύπρο Σιηκάγο...(Μακάρι να ήταν Σικάγο, Σρι Λάνκα γίναμε). Παλιά, άκουες για έναν φόνο κάθε πέντε χρόνια ενώ τωρά...Αλλά, έγινε τζιαι η νεολαία μας, ένα χάλι! Πάσειν οι μιτσιές μες τες δισκοθήκες ως τις 5 το πρωί. Έν έχουν σπίθκια σιόρ; Πίνουσιν, μεθκιούσιν, (...και δεν μας κάθονται κιόλας!) επήαν προχτές ερημάξαν το λύκειο του Τζιύκκου. (Μάνα μου το σχολείο μου!) Κκκύριε Ελέησον. Τζιαι η αστυνομία χάσκει. Εν πάει να τους τα κλείσει! Να τις κλείσει μέσα σιόρ! Όϊ, όϊ μα είναι η κατάσταση...

Εμένα δηλαδή, φταιν μου τζιαι οι αστυνομικοί. Εγεμώσαν τους δρόμους κάμερες ρε κουμπάρε! Εβάλαν προχτές του κουμπάρου μου 20 λίρες πρόστιμο. Έπιαντον η κάμερα ιμίσιημου. Εβουρήσαμε λλίο σιόρ, μάνι-μάνι πρόστιμο! Είπεν του, τέσσερα ποτά ήπια κύριε μου! Άνθρωπος τωρά που έσιει μπυραρία 30 χρόνια. (Νταβατζής δηλαδή!) Κάθεται τζιαμέ που τις δέκα ως τις θκυό που κλείει, να μεν πιει σιόρ λλίο ποτό; Εμάθασιν τωρά, να γράφουσιν. Τζαι δε! Τωρά τρεις κκάμερες έσιει η Λευκωσία. Λαλούν επαραγγείλασειν αλλό 250! Ε, κανεί ολάν! Ππουστό-μπατσοι!» (Γουρούνια, δολοφόνοι!)

Η τραγωδία συνεχίστηκε, αλλά ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει και αυτόν που ανακάλυψε το ipod! Ακουστικά, Βίσση, ηρεμία!! Αλλά αυτή είναι η Κύπρος αγαπητοί μου αναγνώστες! Η Κύπρος του ταξιτζή! Που φωνάζει για τους ‘μαύρους’ που κουβαλήθηκαν στο νησί της Αφροδίτης, αλλά γκρινιάζει όταν του επιρρίπτονται οι δικές του ευθύνες! Που βρίζει τις εγχώριες γκόμενες που πάνε σπίτι τους στις 5 το πρωϊ, αλλά γκρινιάζει άμα δεν βρίσκει Ρωσσίδα ετοιμοπόλεμη! Τέλος πάντων.

Γύρισα! Έχασα τα καλύτερα πάρτυ της χρονιάς! Έτσι, έτσι! Ήθελα ‘Πραλίνες’ και ‘Ζοο.’ Φάτα τώρα! Καμαρώστε τους συμμαθητές μου σε όλο τους το μεγαλείο! Θα μου λείψουν...




Οι celebrities της φετινής χρονιάς.




Βγάλτα όλα αγόρι μου! Ο Νικ προφανώς είχε κέφια...

Όλα σε Θυμίζουν, Κλανιά και Αγαπημένα..

Διανύω περίοδο συναισθηματικής σύγχυσης. Είμαι σαν το Βερολίνο μετά τον πόλεμο! Είμαι η Βοσνία Ερζεγοβίνη που μαζεύει τα συντρίμμια της.

Τα πάντα τα αναλύω. Από μια μικρή της κίνηση, μέχρι τον τρόπο που κοιτάζει. Μου βρίσκω ελαφρυντικά, ψάχνω απελπισμένα για σημάδια, κοιτάζω στον ουρανό, και τον βλέπω που πέφτει να με πλακώσει.

Είναι απίστευτο πως ο ερωτευμένος ταλαιπωρείται άνευ λόγου και αιτίας. Είχα ορκιστεί να μην ξαναπέσω στα ίδια. Επίορκος! Να καταδικαστώ! Καταδικάστηκες γιε μου. Σε ισόβια, εδώ και χρόνια!

Όταν θέλεις κάποια, όλα έχουν σημασία. Αυτό ανέλυα τις προάλλες σε επίπεδο καφέ. Και να σου κλάσει μες τα μούτρα η άλλη, υπάρχει πάντα κάποιος λόγος! Μια συνωμοσία, ένα μήνυμα που θέλει να σου μεταφέρει.

Εξηγώ! Έστω πως συζητάτε περί ανέμων και υδάτων και ξαφνικά σκάει η κλανιά από το ιερό της κωλαράκι. Ένας αδιάφορος άντρας θα την πει απλώς βλαχάρα και θα την διαγράψει από το κινητό του. Ο ερωτευμένος θα το αναλύσει. Σε επίπεδο διδακτορικού.

1) Μου έκλασε επειδή προφανώς δεν υπάρχω γι’ αυτήν, είμαι ένα τίποτα, οπότε είμαι άξιος κλασίματος! Δεν με θέλει! Γιατί δεν με θέλει; Θεέ μου, δως μου δύναμη!
2) Μου έκλασε επειδή προφανώς με θεωρεί οικείο, άρα φιλικά. Πάλι φιλενάδες θα καταντήσουμε, χέσε μέσα! Το χάσαμε το παιχνίδι!
3) Μου έκλασε επειδή κατά βάθος με θέλει και προσπαθεί να με δοκιμάσει. Αχ! Ακόμη και η κλανιά της είναι ερεθιστική! Κλάσε αγάπη μου να πάρουμε αέρα!

Όλες οι ερμηνείες βιάζουν το μυαλό μου. Αϋπνίες πολλές, από μια πορδή που ξεπετάχτηκε εξ’ αιτίας μιας μικρής στομαχικής της εκτόνωσης και τίποτα περισσότερο. Να έκλανα κι’ εγώ τώρα Θεέ μου, και να μου περνούσε!

Και όλα αυτά, επειδή όπως λέει και ένας φίλος μου, δεν βρίσκεις τα guts να την αρπάξεις από το μαλλί και να την φιλήσεις!΄Ετσι πρέπει! Αλλά πιο εύκολο να το λες.

Μια χαρά ήμουν αναίσθητος τόσο καιρό. Τόσα χρόνια δηλαδή. Να επιστρέψω στο Κάρντιφ αύριο μάνα μου, να περπατήσω λίγο στο δάσος του Bute, να συνέλθω. Να αρπάξω και καμιά σκιουρίνα από την ουρά και να βλαστημήσει την ώρα που βρέθηκε στον διάβα μου.

Ο πόλεμος τώρα άρχισε!

Σαν την Κύπρο δεν έσιει!

Παραθέτω επιστολή που δημοσιεύτηκε στο TV Mania το περασμένο Σάββατο. Στις παρενθέσεις τα δικά μου σχόλια:

"Εργάζομαι σε μια εταιρία και έτυχε να δουλεύω με κάποιο συνάδελφο πολύ νεότερο μου γύρω στα 28, ενώ εγώ είμαι 52! (Πολύς Παπακαλιάτης έπεσε! Για λέγε…) Από τη στιγμή που ήρθε στο γραφείο συνεχώς με ενοχλούσε κι’ έκανε άσχημο χιούμορ που με εκνεύριζαν. («Με εκνεύριζε», αγράμματη!) Κατάντησε πολύ ενοχλητικός και σκεφτόμουν να φύγω εξ’ αιτίας του. Τελικά, πήρα μετάθεση από τη δουλειά μου σε άλλο παράρτημα, αλλά μετά από λίγο καιρό μου έστειλαν το παιδί αυτό για βοηθό. (ήταν της μοίρας σου γραφτό, να’ ναι το άλλο σου μισό!)

Αυτός συνέχισε το πείραγμα που κράτησε αρκετό καιρό, μέχρι που χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στην αγκαλιά του να φιλιούμαι. (Καύλα!). Αν και γενικά τον αντιπαθούσα δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που μέναμε μόνοι στο κατάστημα με τραβούσε πίσω από τον καναπέ και με φιλούσε με πάθος και πολλή ζεστασιά που ένιωθα άλλη γυναίκα. (Άρλεκιν το καταντήσαμε!). Από τότε άρχισα να νιώθω άσχημα απέναντι στον άντρα μου, τα παιδιά μου και τα εγγονάκια μου, ότι είμαι μια πρόστυχη κι’ ανήθικη γυναίκα. (Πουτάνα είσαι, αλλά ΟΚ, μας διαβάζουν και μικρά παιδιά). Μίλησα στον πνευματικό μου, (Όλα τα είχε η Μαριωρή…), πήγα και σε ψυχολόγο για να βρω μια λύση, χωρίς όμως αυτός ο πόθος που υπήρχε μέσα μου να φεύγει. Αντίθετα, ένιωθα σα μαγεμένη και δεν μπορούσα να περιμένω την ώρα να βρεθώ στην αγκαλιά του που με έκανε να λιώνω σαν κερί. (Οι παρομοιώσεις σε μάραναν!)

(…)

Αυτός ο άνθρωπος αν και στην αρχή μου φαινόταν επιπόλαιος και ανώριμος τώρα καταλάβω ότι ίσως είχα λάθος. Με έκανε στα 52 μου να νιώσω πραγματική γυναίκα, αφού με τον άντρα μου ποτέ δεν τελείωνα ενώ αυτός με έμαθε να αγαπώ το σώμα μου και να μην ντρέπομαι όταν έχω οργασμό. (Πππιιιιι) Ήταν όμως σαν το γιο μου και ένιωθα συνέχεια άσχημα (Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιοοοο, σύμπλεγμα οιδιπόδειοοοο). Με βάραιναν οι ενοχές και έτρεχα συχνά στον πνευματικό μου, που με έκανε να νιώθω ακόμη πιο άσχημα. (Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, και η χαρά δεν την αφήνει!)

Αυτή η σχέση κράτησε 8 μήνες μέχρι που ο σύζυγος μου (Ο κερατάς δηλαδή), κάτι ψυλλιάστηκε και άρχισαν οι καυγάδες και οι πιέσεις να του πω αν κάναμε σεξ. Όταν ένα βράδυ δεν άντεξα και παραδέχτηκα, με χτύπησε άσχημα και με βίασε επανειλημμένα την ίδια νύχτα! (Θεός! Έπρεπε να σου είχε κόψει την κλειτορίδα!) Την επόμενη έφυγα από το σπίτι και πήγα σε μία από τις κόρες μου που ήξερε το μυστικό μου. (Το φίδι, φίδι θα γεννήσει!) Από τότε δεν γύρισα στον άντρα μου, αλλά και σε κανέναν άλλο (μάνα μου!), Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά μέχρι θανάτου. Και δεν το μετανιώνω. Απλά νιώθω πρόστυχη, άτυχη και πονεμένη." (Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!)

Τα προβλήματα της Κύπρου! Τον καημένο τον πνευματικό λυπάμαι εγώ, που του έγινε το ράσο, τέντα τσίρκου!

Free Willy

Επιστροφή. Την πρώτη μέρα λατρεύεις ακόμη και αυτά που μισούσες. Την δεύτερη νοσταλγείς τις ευκολίες της χώρας σου. Την Τρίτη, απορείς γιατί επέστρεψες! Αχ, Κύπρος των παθών και της αγάπης!

Πας για καφέ, δέκα γνωστοί-άγνωστοι στο διπλανό τραπέζι. Πας να φας, δέκα γνωστοί-άγνωστοι στο διπλανό τραπέζι συμμετέχουν παθητικά στη συζήτηση σου. Πας για clubbing, βρίσκεις μπροστά σου άτομα που νομίζεις πως κοιμούνται – ξυπνάνε στο εν λόγω μέρος. Περί ζοο ο εξάψαλμος…Από το 1999 που πήγα πρώτη φορά, συναντώ κάθε φορά τους ίδιους! Ούτε ραντεβού να είχαμε. Είναι λες και πάω σπίτι τους!

Πάντως ψες, είδα πολύ ωραία ντεκολτέ να περιφέρονται. Με φτηνά περικαλύμματα βέβαια, αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Κάτι βυζιά στητά και στρουμπουλά, μπουκιά και συγχώριο! Κατά τα άλλα, η μουσική ένα χάλι. Ακόμη ακούω το ‘μάμπο’ όπου σταθώ κι’ όπου βρεθώ, ακόμη ακούω το «τι της έχεις βρει» και νιώθω τα νεύρα μου να τεντώνονται ενώ, μένω άναυδος όταν βλέπω τον επιτηδευμένο νταλκά του κάθε πικραμένου στο «Έχω πονέσει γι’ αυτήν!» Ανατρίχιασα.

Τα ίδια άτομα, στα ίδια κλαμπ, με την ίδια μουσική κάθε Παρασκευό-Σάββατο δεν αυτομολήσατε ακόμη; Σεβαστό.

Κατά τα άλλα, είδαμε και τον Σαρμπέλ. Πολύ καλός. Καλύτερος απ’ ότι περίμενα. Ναι μοιάζει με το χορευτικό του Ρουβά και της Αρμενίας πέρσι. Ε, και; Σαμπώς και το πρόσεξε κανείς εκτός από το δελτίο του Σταρ; Χάρηκα για την Σέρβα, χάρηκα που κέρδισε ‘τραγούδι’ μετά από πολλά χρόνια και όχι εικονοπλαστικός αχταρμάς με φούστες που εξαφανίζονται με τηλεοπτικά τρικ. Στην τηλεόραση αναλύσεις επί αναλύσεων. Ειδικά στην Ελλάδα. Δεν καταλάβαμε ότι βλέπουμε απλώς ένα τηλεπαιχνίδι. Απολαύστε το μια φορά το χρόνο και ξεπεράστε το.

Κατά τα άλλα, κωλόκαιρος. Βρέχει αλλά πυρώνω. Κοιμάμαι με ανεμιστήρα. Αλλά σκεπασμένος με κουβέρτα. Τρελαίνομαι, μια παγώνω, μια ζεσταίνομαι! Αφιερωμένο το βίντεο στο οποίο αναπαραστώ την απελευθέρωση της φάλαινας Willy από την ομώνυμη ταινία. Σουρεαλιστικό. Ψάξτε το βαθύτερο μήνυμα μου. Χα! Στα προσεχώς και η χελώνα καρέτα-καρέτα. Καλό καλοκαίρι!

Έξω βρέχει...Μέσα να δεις!

Μην με αφήνετε μόνο μου!

Μέσα σε πέντε μήνες οι γονείς μου γέρασαν φοβερά. Ως προς την εμφάνιση εννοώ, διότι εγκεφαλικά ήταν ανέκαθεν γερασμένοι. Λυπήθηκα πολλα! Το ίδιο και οι γιαγιάδες μου... Μέσα σε πέντε μήνες, γέρασαν δέκα χρόνια.

Σε αυτή τη χώρα όλα αλλάζουν χωρίς εμένα…

Φίλες μου παντρεύονται… Μα από τα 19; Δεν είμαστε 19 βλάκα, πάρτο απόφαση. Είσαι σχεδόν δέκα χρόνια μεγαλύτερος!

Φίλοι μου συζητούν για καριέρες. Πφ...! Θέλουν προειδοποίηση τουλάχιστον δυο μέρες για να πάμε για καφέ, εκεί που ως προχτές περνούσα με το ποδήλατο, τους σφυρούσα απ’ το δρόμο και βγαίναμε τσάρκα. Δεν ήταν προχτές. Ήταν πριν 10 χρόνια…

Η ξαδέλφη μου, ετοιμάζεται να γεννήσει, με το καλό, σε 2 μήνες! Μα πώς μπορεί να γεννήσει η μικρή μου ξαδέλφη; Πότε πρόλαβε να μου βγάλει βυζί, για να έχει να θηλάσει;! Πρόλαβε…Πάνε πάνω από δέκα χρόνια…

Πφ… Στην δικιά μου κοσμοθεωρία μόνο εσύ ήθελα να έχεις σημασία. Αλλά ακόμη κι’ εσύ… Πέθανες...εδώ και δέκα χρόνια.

CY333 LCA

Πως τα μαγνητίζω όλα πάνω μου, είναι απίστευτο! Καλημέρα σας! Δεν πρόλαβα να μπω στο σπίτι, ήρθα να σας δώσω αναφορά για τα παρατράγουδα του αεροπλάνου! Όπως θα καταλάβατε, τα αεροπλάνα των κυπριακών αερογραμμών είναι μεγάλη έμπνευση για μένα, εφόσον εκεί μέσα συσσωρεύονται κάθε καρυδιάς-καρύδια! Έχω ζήσει ΤΑ άπειρα πάνω στα αεροπλάνα, μόνο η πτήση του Ήλιου μου ξέφυγε.

Ψες λοιπόν, κατά την προσγείωση, μια γυναίκα άνοιξε το κινητό της και άρχισε να λέει σε κάποιον ότι φαίνεται από το παράθυρο η Λάρνακα και όπου να’ ναι προσγειωνόμαστε. Ο αεροσυνοδός την εντόπισε από μακριά. Στήθηκε από πάνω της, αρπάζοντας το κινητό απ’ τα χέρια της. Της είπε κάτι που δυστυχώς δεν άκουσα και προσδέθηκε για την προσγείωση.

Η κυρία, δεν πτοήθηκε. Δεν ήταν Κύπρια. Ήταν κάτι μεταξύ Ινδής-Πακιστανής που διαμένει στο Λονδίνο. Ξέρετε, απ’ αυτές που το μόνο τους χαρακτηριστικό είναι η αίσθηση της βρώμας που αποπνέουν και δεν μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς το ‘πόθεν αίσχες’ τους. Που λέτε, σηκώθηκε απ’ τη θέση της η μαλάκω, άρχισε να φωνάζει, να χειρονομεί και κατευθύνθηκε προς το πίσω μέρος του αεροπλάνου κραυγάζοντας προς τον αεροσυνοδό. Ο αεροσυνοδός ήταν κύριος και δεν έχασε την ψυχραιμία του, ούτε της έδωσε σημασία.

Η κυρία κατάφερε να παραμείνει όρθια ακόμη και κατά τη διάρκεια της προσγείωσης, αλαλάζοντας! Αίφνης, ένας Κύπριος επιβάτης κάτι της είπε και άρχισε να βρίζει και αυτόν. Ο πιλότος από το πιλοτήριο καλούσε τους επιβάτες να κάτσουν κάτω ώσπου να παρκάρει και να ηρεμήσουν. Γραμμένο τον είχαν! Ο Κύπριος επιβάτης επιτέθηκε στην Αγγλίδα και ο γιος αυτής (ένας τσιάκκος διασταύρωση Peter Andre και Κωνσταντίνου Χριστοφόρου, έσπευσε να υπερασπιστεί τη μάνα του!)

Οι αεροσυνοδοί κατάφεραν να τους απομακρύνουν. Άνοιξαν την πίσω πόρτα, και ο Κύπριος επιβάτης βγήκε χωρίς πολλά-πολλά. Η δρακούνα τον ακολούθησε και έπαιξαν ξύλο και ελαφρές γρατζουνιές πάνω στη σκάλα. Το ίδιο και μέσα στο λεωφορείο που θα μας έπαιρνε στον χώρο αποσκευών. Ήρθε η αστυνομία του αεροδρομίου και περιμάζωξε την Αγγλίδα η οποία άρχισε να κλωτσά το λεωφορείο και να αρνείται να συνεργαστεί.

Σηκωτή την κουβάλησαν οι αστυνόμοι. Την πέρασαν από μπροστά μου. Κοίταζα ενθουσιασμένος το τοπίο, έσταζαν τα σάλια μου. Δεν είχα φωτογραφική γαμώ το! «Πουτάνα!» της είπα. Δεν με άκουσε! Έτρεξα, μπήκα στο χώρο επιβατών. Η βαλίτσα μου κλασσικά βγήκε τελευταία. Κύπρος! It is nice to be back!

ΥΓ: Θα διερωτάστε ποια ήταν η αντίδραση των υπολοίπων επιβατών στη θέα αυτού του τσίρκου! Κι’ όμως κύριε μου. Έκαναν ότι δεν έβλεπαν και ουδείς ενεπλάκει στον καυγά. Θα μου πεις, μετά από 4 ώρες ταξίδι, ποιος έχει όρεξη για καυγάδες. Σωστά, αλλά απορώ ώρες-ώρες…

Tρισκατάρατες!

Σιγά να μην πεθάνω, εγώ για χάρη σου!

Είχα πει δεν θα γράψω, μα έλα που έγιναν ξαφνικά τα νεύρα μου στραγάλια!

Τα συγχαρητήρια μου σ’ αυτόν που στη ζωή του γνώρισε και ανέχτηκε γυναίκα, ενώ εξακολουθεί να έχει σώας τας φρένας! Οι φίλοι μου ανέκαθεν επέμεναν πως οι γυναίκες πρέπει να είναι απλώς, ‘μέρος του λόγου,’ ένα αξεσουάρ αν θέλετε, και εγώ ο μέγας μαλάκας διαφωνούσα. Τις ήθελα κορώνα στο κεφάλι μου. Φάε το αγγούρι στο κεφάλι τώρα και σκάσε.

Ένας οικογενειακός γνωστός, χίλια χρόνια να ζήσει, ισχυρίζεται πως οι γυναίκες δυο πράγματα αξίζουν. Ξύλο και γαμήσι! Από την ώρα που θα ξυπνήσουν, ως την ώρα που θα κοιμηθούν! Ξύλο και γαμήσι, να στήσουν!

Θα πάω και εγώ αγαπητοί μου αναγνώστες στο Μινσκ της Λευκορωσσίας, πριν προλάβει και εξελιχθεί η χώρα πολιτισμικά, και θα βρω πρώτης ποιότητας γκόμενα. Θα παραλάβω τη Σβετλάνα από τη μάνα της. Και εκεί που την είχανε να καλλιεργεί ραδίκια, θα την φέρω να πίνει τσάϊ στο ‘πραλίνα.’ Να σας το παίζει και κυρία με τα γκούτσι που θα της αγοράζω και να τρέχετε μετά να παραπονιέστε για τις ξένες που σας φάγανε τα κελεπούρια!

Θα μένει σπίτι μου, άμα θέλει θα μπαίνει και στην πισίνα. θα πληρώνεται με τον μήνα! Δεν έχω απαιτήσεις. Να μαγειρεύει, να καθαρίζει, να μου κάθεται όποτε θέλω! Και πληρώνω καλά. Αλλά! Δεν δέχομαι ούτε μουρμούρα, ούτε λέξη! Ρομπότ! Ορίστε τα καθήκοντα σου κυρία μου, ωφείλεις να τα τιμάς ώσπου να συνταξιοδοτηθείς. Αν με πετύχεις και στις καλές μου, θα σου δίνω και τις Κυριακές ρεπό να πηγαίνεις όπου θέλεις! (Νοουμένου ότι δεν θα πηδιέσαι με άλλον φυσικά!)

Θα μου κάνεις και δυο ωραία μωρά, έτσι ασπρούλια-ασπρούλια και όχι μουζουρούθκια με μουστάκι, να τα χαίρομαι, και πήγαινε στο καλό! Όχι που θα κάτσω να σπάσω! Θα τσεκάρω αν είναι νόμιμη η διαδικασία και θα την βάλω μπρος. Λες και στην πραγματικότητα τα ίδια δεν συμβαίνουν. Μη σας πω ότι μια κανονική γκόμενα την πληρώνεις περισσότερο για να την κυκλοφορήσεις και στο τέλος δεν σου κάθεται κιόλας. Ενώ τώρα, Ευρώπη! Με συμβόλαιο θα τα κάνει όλα και ας τολμήσει να το ακυρώσει! Αποζημίωση!

Είχα δει ένα θεατρικό πέρσι, με παρόμοια ιστορία. ‘Ο κύριος Αμιλκάρ.’ Ο ήρωας πλήρωνε ηθοποιούς μηνιαίως προκειμένου να του παίζουν την σύζυγο, την κόρη, τον φίλο κτλ. Βέβαια, στο τέλος ο ήρωας αυτοκτονεί. Αλλά δεν ανησυχώ. Με πεθάνατε ήδη εκατό φορές! Ου να μου χαθείτε!

Το συγκεκριμένο ποστ το έγραψα εν βρασμώ ψυχής. Είμαι νευριασμένος και ξέρω πως αύριο ίσως να ντρέπομαι για ότι έγραψα. Αλλά... Από μικρό και από τρελλό...

Μουσική ΙΙΙ - Eurovision

Λοιπόν, πρώτα να δείτε το βίντεο και ύστερα να διαβάσετε το κείμενο! Φτάσαμε αισίως στην πιο σοβαρή εβδομάδα της χρονιάς! Χαχαχα! Γιουροβιζιονική εβδομάς λοιπόν, που θα κλείσει αισίως την τριλογία περί μουσικής. Δεν θέλω ειρωνίες διότι το 77% τηλεθέαση που κάνει ο διαγωνισμός τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο δηλώνει πολλά! Είτε τον βλέπεις για να τον χλευάσεις, είτε γιατί απλώς σου αρέσει, τον βλέπεις!

Ας κάνουμε μια αναδρομή σε αυτά που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε!

1981- Μόνικα ! Ποιά Μόνικα; Ουδέποτε μάθαμε. Το βιντεάκι στο περιθώριο μιλάει από μόνο του. Ο Δώρος Γεωργιάδης στο πιάνο, μοιάζει με την Φρόυλαϊν Μαρία στη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’. Η Αλέξια, ο Μοσχοβάκης και οι υπόλοιποι άγνωστοι σε με τραγουδιστές, ντύθηκαν με ρούχα που έφτιαξαν από τις κουρτίνες του σαλονιού. Συγκινητικό τραγούδι, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, 6η θέση και καλτ!

1982 – Άννα Βίσση, «Μόνο η αγάπη», τα λόγια είναι περιττά! 5η Θέση, η καλύτερη μας μέχρι σήμερα. Η Άννα φρέσκια, μπουμπούκι, έδωσε ρεσιτάλ!

1983 – Ο Σιδεράς και η Κωνσταντίνα αντιγράφουν την νικήτρια της περασμένης χρονιάς Νικόλ, που τραγούδησε το καρά-ενοχλητικό “en bischen frieden” (προεδρίνα μου, τσέκαρε την ορθογραφία). Στην κυπριακή εκδοχή δυστυχώς, το αποτέλεσμα έμοιαζε μάλλον προσφυγικό και μπανάλ, εξ ου και ο καταποντισμός στη βαθμολογία.

1984 – Άννα-Μαρία-Λένα και ο Άντυ Πωλ! Τέλος πάντων! Ένας Charlieς με τρεις ‘μοντέλες’ επί σκηνής. Τα πιο γελοία φωνητικά που είδα ποτέ μου, και με στολές star wars! Κιτς τραγούδι κατά τα άλλα, που στο βίντεο κλιπ έδειχνε τουρίστριες να ποδηλατούν στις Φοινικούδες της Λάρνακας με μαγιο και να τρώνε παγωτό. Μάνα μου!

1985 – Λία Βίσση. «Μεν κλαίεις μάνα μου, και άμα μεγαλώσεις θα πας κι’ εσύ στη Γιουροβίζιον» Αυτά εικάζω πως δήλωσε η μαμά Βίσση στην μικρή Λία, όταν είδαν την Άννα το 1982 να θριαμβεύει. Την έστειλαν το ’85 να της φύγει ο καημός, αλλά μας βρήκε εμάς! «Αυτά τα 3 λεπτά επί σκηνής, εγώ δεν τα θυμάμαι, είναι σα να μην τα έχω ζήσει!» δήλωσε πριν λίγα χρόνια στο ΡΙΚ1 η κυρία Λία. Φυσικά! Τις τραυματικές εμπειρίες πάντοτε τις αποβάλλει ο οργανισμός μας. Αλλά μένουν οι κασέττες, μένουν οι κασέττες!

Προσπερνάω το 1986 γιατί ήταν αδιάφορο. Το 1987 με την Αλέξια και το ΄Άσπρο-Μαύρο’ ήταν θρυλικό, δεν χωρεί αμφιβολίας ή σχολιασμού. Το 1988 δεν συμμετείχαμε γιατί σκατώσαμε τους κανονισμούς, ενώ το 1989 στείλαμε τον Σαββιδάκη και την Φανή Πολυμέρη. Η τελευταία δεν ξαναείδε σουξέ έκτοτε. Το ‘Απόψε ας βρεθούμε’ είχε συμπαθητική μελωδία αλλά, πέρασε και δεν ακούμπησε.

Το 1990 είναι για να φύρνεσαι ! Στείλαμε τον ‘Αναστάζιο’ ο οποίος τραγούδησε το «Μιλάς πολύ», σύνθεση του Τζον Βίκερς, και το οποίο είναι φτυστό με τους παλαί-ποτέ τίτλους ειδήσεων του ΡΙΚ, στο πιο ντίσκο. Το ‘μιλάς πολύ’ είχε χάζι, διότι τότε ήμουν 10 χρονών και στο δημοτικό σπάγαμε πλάκα με τον στίχο του. Το δε βίντεο ήταν ένας ύμνος στην τουριστική Κύπρο, απορώ γιατί δεν το παίζουν οι κυπριακές αερογραμμές όταν προσγειωνόμαστε στη νήσο (εδώ που τα λέμε, ας μην τους δίνω ιδέες!) Την βραδιά του διαγωνισμού, το γκρουπ εμφανίστηκε επί σκηνής με μπλου τζην και φανέλες σουβενίρ που έγραφαν πάνω «I love Cyprus.” Ο Κύριος μας ελέησε με την 14η θέση.

Το 1991, κατόπιν πολέμου στον Περσικό Κόλπο, στείλαμε τραγούδι με οικολογικές ανησυχίες. ‘S.O.S’ με την Έλενα Πατρόκλου η οποία μας χάρισε την 9η θέση. Έκτοτε είδε την καριέρα της να εκτοξεύεται ως μέλος του συγκροτήματος ‘Ζιγκ-Ζαγκ.’

Την δεκαετία του 1990 οι συμμετοχές μας ήταν αξιοπρεπείς. Με δυσκολία βρίσκω κάποιο τραγούδι που να με χάλασε υπερβολικά. Το 1997 στείλαμε τραγούδι της Κωνσταντίνας, προκειμένου να δώσουμε μια ευκαιρία στα αδέλφια της να κάνουν καριέρα στην Αθήνα. Παρόλο που το ‘Μάνα μου’ ήρθε 5ο, εν τούτοις η τελευταία φορά που άκουσα νέα του Άντρου Κωνσταντίνου, ήταν στο trash show του Mad.TV που προφανώς του κάναν πλάκα. Να σημειώσω πάντως, ότι ακόμη και το ‘Μάνα μου’ εμένα μου άρεσε, διότι είχε κάτι γύφτικο-μεντιτερρανέ που έλειπε από τις μέχρι τότε συμμετοχές.

Επίσης, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το ‘Στη Φωτιά’ που είναι από τις αγαπημένες μου συμμετοχές. Ένα δυναμικό εμβατήριο με ωραίο στίχο, του Άλεξ Παναγή. Η σκηνοθεσία επί σκηνής ήταν επίσης άψογη. Ακόμη και σήμερα όταν το βλέπω καμιά φορά, καθηλώνομαι.

Από το 2000 και έπειτα ο διαγωνισμός έγινε πιο επαγγελματικός και τις εκπροσωπήσεις μας ανέλαβαν οι δισκογραφικές σε συνεννόηση με το ΡΙΚ. Ο διαγωνισμός δεν είναι πια μια ευκαιρία για τον άγνωστο Κύπριο μουσικό που το πολύ-πολύ να κατάφερνε να γίνει γνωστός στην Αθήνα, όπως συνέβαινε παλιότερα. Τώρα παίζουμε με ονόματα άλφα κατηγορίας, εξαιρουμένων κάποιων μικρών παρασπονδιών. Όνομα και μη χωριό.

Φέτος δεν ξέρω τι θα καταφέρει η Κύπρος. Πάντως το comme ci comme ca, έπρεπε να το ακούσω δεκάδες φορές για να το συμπαθήσω. Θεωρώ πως ο Σαρμπέλ θα πάει συμπαθητικά με το γνωστό χαχα-χουχα χορευτικό το οποίο ο Ευαγγελινός επαναλαμβάνει σε κάθε του χορογραφία σε σημείο που το μάθαμε απ’ έξω.

Λοιπόν. Στα βίντεος που εναλλάσσονται στο side bar, θα βρείτε όλες τις κυπριακές συμμετοχές μιξαρισμένες από την αφεντιά μου και την 'Μόνικα' που ΠΡΕΠΕΙ να την δείτε (respect στον μουστακαλλή σουβλιτζή που παίζει το σαξόφωνο). Τώρα αφήστε με ήσυχο, έχω 2 άρθρα να γράψω πριν την Τετάρτη, οπότε και αφικνούμαι στα πάτρια εδάφη προκειμένου να επιβάλω την τάξη. Ήδη άρχισα να νευριάζω, γι’ αυτό, ό,τι έχετε να μου ανακοινώσετε, με το μαλακό!

Μουσική ΙΙ

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, παραθέτω μια ανθολογία εμπνευσμένων συνθέσεων της ελληνικής δισκογραφίας ώστε να ικανοποιήσουμε και αυτούς που αποκαλούν την ποπ σκουπίδω. Παρόλα αυτά, θέλω να υπογραμμίσω πως το να αντιγράψεις μια μελωδία με κομψό τρόπο το θεωρώ εξυπνάδα και το επιβραβεύω. Άλλωστε νομικώς οι συνθέτες είναι καλυμμένοι, δεδομένου πως η αντιγραφή δεν ξεπερνά τα τρία δευτερόλεπτα σε ολόκληρη τη μουσική σύνθεση. Τώρα γιατί τον Φοίβο τον έχουν ακόμη να κυκλοφορεί ελεύθερο, δεν το γνωρίζω...

Πάντως, ήθελα να προσθέσω κι’ άλλα τραγούδια στο βίντεο, δυστυχώς όμως, δεν τα βρήκα πουθενά στο Youtube για να τα κατεβάσω. Ενδεικτικά:

Livin’ la vida loca – Ο τρόπος που κοιτάζει (Ρουβάς)
I’ m a slave for you – Breakfast time (Σαμπρίνα)
Let’s get loud – Έχω κακό σκοπό (Σ. Γεωργιάδου)
Year 3000 – Είσαι τα πάντα (Ρουβάς)
Il faut du temps – Θέλω τόσα να σου πω (One)
Crazy in love – Celebrities (Λεμπέσης)

Και άλλα που τώρα μου διαφεύγουν. Ψάξτε τα, αποθεώστε τα!

Μουσική

Τα μουσικά μου γούστα πάντα τα πλήρωνα ακριβά...

Με τραγούδια του Ντίσνευ μεγάλωσα, με Βίσση-Καρβέλα, Ευρυδίκη στο γυμνάσιο και Θάνο Καλλίρη. Εντάξει, ουδέποτε θεώρησα πως ακούω μουσική που αξίζει βραβείο πολιτισμού, αλλά δεν θεώρησα τους υπόλοιπους πιο ψαγμένους ή πιο σοφιστικέ. Άλλωστε, όλοι αυτοί που και καλά ακούνε έντεχνη μουσική (άκου όρο που επινόησαν προκειμένου να διαχωρίσουν τη θέση τους...) δεν έχουν ιδέα από κλασσική μουσική, που αν μη τι άλλο, μόνο 'έντεχνη' μπορεί να θεωρηθεί.

Ενώ εγώ, έναν Μπιζέ και έναν Τσαϊκόφσκι τον άκουγα ανέκαθεν για να ηρεμήσω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας. Δεν ήξερα ότι έπρεπε να ακούω ‘Πυξ-Λαξ’ και Αναστασία Μουτσάτσου για να ανοίξω τους μουσικούς μου ορίζοντες, ή για να με συμπαθήσει η γκόμενα. Ούτε καν μου πέρασε απ’ το μυαλό. «Τραύμα είσαι ανοιχτό» και Άγιος ο Θεός! Άσε που θεωρώ, πως και τα δυο αυτά διαφορετικά μουσικά είδη, τον πόνο και την καψούρα εξυμνούν, απλώς στο πλασάρουν διαφορετικά. Οι μεν πρώτοι με σκισμένα τζιν και δέκα μέρες απλυσιά, η δέ, Βίσση με στρας, φρου-φρου και αρώματα.

Πόσο βλάκας μπορεί να είσαι για να διαχωρίζεις τη μουσική σε ‘σοβαρή’ και ‘μη σοβαρή.’ Πάρτε το χαμπάρι. Υπάρχει μόνο εμπνευσμένο ή ανέμπνευστο τραγούδι. Είτε αυτό είναι νανούρισμα, είτε είναι ροκιά με υπαρξιακό στίχο. Από εκεί και πέρα, παίζει ρόλο πόσο ταυτίζεσαι με το μάρκετινγκ που σου πλασάρουν το τραγούδι. Δηλαδή, θύματα είμαστε και πάλι, αλλά δεν το πήραμε χαμπάρι.

Γιατί δηλαδή όταν η Πρωτοψάλτη τραγουδάει «Όλα αυτά που φοβάμαι» δεν θεωρείται ποπ τραγουδίστρια, αλλά όταν η Βίσση τραγουδά ‘Μάλα’ συνεχίζει να θεωρείται μπουζουξού; Όταν η Κοκκίνου τραγουδά «έχεις μεγάλο ταλέντο στα χείλη», βρίζεις τον Φοίβο που επαναλαμβάνει τον εαυτό του, ενώ χρησιμοποιεί ανορθόδοξο στίχο. Όταν το ίδιο τραγούδι ερμηνεύεται από τον Κότσιρα στο πρόγραμμα του ενορχηστρωμένο με φυσικά και παραδοσιακά όργανα, το πακέτο μυρίζει κουλτούρα! Λες και δεν μιλάμε για την ίδια μελωδία!

Όταν ο Κότσιρας κυκλοφόρησε το «η πρώτη μας φορά» όλοι μιλούσαν για ένα ερωτικό ατμοσφαιρικό τραγούδι. Αν το ίδιο τραγούδι το ερμήνευε ο Ρουβάς, όλοι θα μιλούσαν για τραγούδι με πρόστυχες προεκτάσεις. Διότι ο ένας θα στο παρουσιάσει ντυμένος με ότι βρήκε μπροστά του, ενώ ο δεύτερος με δερμάτινο παντελόνι και ξεκούμπωτο πουκάμισο.

Όταν ο Θεοφάνους έγραφε τραγούδια για τους ΟΝΕ, όλοι τον ειρωνεύονταν. Γκέι τραγουδάκια για έφηβες και βγάλε. Όταν οι ίδιες μελωδίες ενορχηστρώθηκαν με μπουζούκι και παρουσιάστηκαν με διαφορετικό στίχο στους δίσκους του Πασχάλη Τερζή και του Ρέμου, όλοι μιλούσαν για αυθεντικά λαϊκά τραγούδια που μιλούν στη ψυχή του λαού! Και πάλι, στο styling είναι που χαλιέσαι, κομπλεξικέ μου άνθρωπε. Διότι οι πρώτοι είναι πέντε αγόρια που εμφανίζονται ημίγυμνα και...παρα-πέουν, ενώ οι δεύτεροι είναι κύριοι κοστουμαρισμένοι με γκόμενες που λαχταρά κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του.

Κι’ άλλο παράδειγμα: Βγαίνει ο Κότσιρας με το «Εγώ δεν σε κατηγορώ» του Μαχαιρίτσα (αν δεν απατώμαι) και χρίζεται έντεχνος. Η μελωδία, εμφανέστατα κλεμμένη από το εύπεπτο «ούτε ένα ευχαριστώ» του Φοίβου για την Βανδή. Ουδείς έσπευσε να χρίσει την Βανδή έντεχνη. Όπως επίσης ουδείς κατηγόρησε τον Κότσιρα για κατάφωρο μπουζουξισμό. Αν το "Έλα κύμα πάρε με" το έλεγε η Πέγκυ Ζήνα, θα ήταν χασάπικο της πίστας, ενώ όταν το λέει η Αλεξίου είναι χασάπικο-τέχνης! Επειδή η μια θα στο λανσάρει με μαυρόασπρο βίντεο-κλιπ στο στούντιο ενώ η άλλη θα στο παρουσιάσει λάϊβ από τον Απόλλων παλάς πνιγμένη στο γαρύφαλλο...

Στην τελική, θεωρώ πως το μόνο που καθορίζει το που ανήκεις μουσικά, είναι το πόσο άσχημος είναι ο τραγουδιστής/στρια που θαυμάζεις. Γιατί αν είχαν όλες κορμάρα-βυζάρες-κοιλιακούς, θα τα πετάγαν έξω. Και θα γέμιζαν στάδια και πίστες, και όχι «μουσικές σκηνές» του 2Χ2 που υποτίθεται δημιουργούν ατμόσφαιρα. Διαφορετικά, καλά είναι και τα καφτάνια, κρύβουν τα αδέσποτα λίπη και έλαια, ενώ κρατούν και τα προσχήματα.

Όλοι την ίδια μουσική ακούμε...

Η Άννα και οι άλλες

Μπορεί να μη γίναμε διεθνείς αστέρες, μια κάποια επιτυχία στα βαλκάνια την είχαμε, δεν μπορείτε να την αμφισβητήσετε! Παραθέτω μια μίνι σειρά διασκευών τραγουδιών της Βίσση και του Καρβέλα. Μη μου πείτε ότι το ‘κανένας’ δεν είναι άπαιχτο...βίντεο κλιπ! (Σλοβενικής καταγωγής παρακαλώ!)

Ο Μάϊος μας Έφτασε...

Αν το πήρατε χαμπάρι, στην Βρεττανία απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς, πλην ιδιωτικούς χώρους, από τις αρχές του Απρίλη! Αυτό σημαίνει πως δεν καπνίζει κανείς σε καφετέριες, κλαμπ, μπαρ και τατοιαύτα. Αυτό σημαίνει πως βγαίνω πιο συχνά. Αυτό σημαίνει πως πάω για ποτό και γυρνώντας δεν βρωμάνε τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου τσιγαρίλα. Αυτό σημαίνει πως η επιστροφή μου στην Κύπρο σύντομα θα σημαδευτεί από γαμωσταυρίδια και Χριστοπαναγίες.

Με εντυπωσιάζει η πειθαρχία του κόσμου εδώ. Ψες, στο μπαρ Cuba έβλεπες λογής-λογής Άγγλουρες να τρέπονται στα γνωστά τους συνήθεια. Την έπεφταν σε γκόμενες, έπιναν-γίνονταν λιώμα. Αλλά, η πειθαρχία, πειθαρχία! Ούτε ένας δεν τόλμησε να ανάψει τσιγάρο! Είναι νόμος! Και σ’ αυτή τη χώρα έμαθαν την έννοια του ‘κανόνα,’ του νόμιμου! Δεν ζουν στη χώρα του «και τι έγινε αν το απογορεύει ο νόμος, άστο μωρό να καπνίσει!»

Δεν θα ξεχάσω πτήση κυπριακών αερογραμμών, όταν ένας βλάχος –απ’ τους πολλούς που διαθέτουμε- ανακοίνωσε της αεροσυνοδού πως θα ανάψει τσιγάρο επειδή «συνεννοήθηκα με όλους τους επιβάτες τριγύρω μου, κανένας δεν ενοχλείται αν καπνίσω!» Η έννοια του ‘απαγορεύεται’ γιε μου, δεν προσαρμόζεται στις περιστάσεις! Απαγορεύεται = Έληξε! Χώνεψε το να τελειώνουμε! (Και δεν με ενδιαφέρει αν οι καπνιστές θεωρείτε πως έχετε δικαίωμα στο κάπνισμα. Μόνο δικαίωμα στον καρκίνο έχετε!) Όπως και με τα κινητά! Δεν γίνεται να πετάμε και ο άλλος να μιλά στο κινητό, και μάλιστα "α'λα κκέφα!" Να τον δείχνω της αεροσυνοδού και να μου σηκώνει απηυδησμένη τους ώμους με ύφος: «Βαρέθηκα να ασχολούμαι!»

Να δούμε πότε θα βαρεθώ να ασχολούμαι κι’ εγώ...

Λοιπόν, μπήκε ο Μάιος. Αυτό δεν είναι τόσο ευχάριστο. Ο Μάιος σηματοδοτεί το τέλος της σχολικής χρονιάς. Η δικιά μου φέτος ήταν άψογη, δεν θέλω να τελειώσει. Επίσης, ο Μάιος σε αναγκάζει να προγραμματίσεις καλοκαιρινές διακοπές. Οι φίλοι μου φέτος, διάσπαρτοι στους πέντε ανέμους δεν έκαναν καμία νύξη για ταξίδι. Γκουχ-γκουχ...Αν με διαβάζετε, εκπέμπω SOS!

Θα τα πούμε...

ΥΓ: Στο νηπειαγωγείο το 1986 κάναμε τελική γιορτούλα και παίζαμε τους 12 μήνες. Εγώ ήμουν ο Μάϊος, και φυσικά ήμουν ερωτευμένος με το κοριτσάκι που έπαιζε την άνοιξη. Την ζήλευαν όλες οι υπόλοιπες καριολίτσες διότι φορούσε ένα στεφάνι με αληθινά τριαντάφυλλα. Ήταν όργιο! Έλεγα και ένα ποίημα, το οποίο τώρα δεν θυμάμαι ολόκληρο, αλλά τελείωνε ως εξής: "...Είμαι ο Μάης που άνθισε και το ξερό κλαρί σας!" Μου λείπανε και τα δυο μπροστινά δόντια τότε, έκτακτα, έκτακτα...