Grande Μαλακία

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω!

Ποιος φταίει που έχασε η Ιταλία;

Μα είναι πολύ απλή η απάντηση: Η RAI φταίει.

Η RAI, που είναι πιο μαλακισμένο κανάλι κι από το ΡΙΚ και την ΕΡΤ μαζί. Η RAI δεν αγαπά την Γιουροβίζιον. Απουσίαζε από τον διαγωνισμό 13 συναπτά έτη και όταν επέστρεψε μετά από χίλια παρακάλια και χίλιους τεμενάδες, είχε και υφάκι. Έστελνε τους νικητές του Σαν Ρέμο να διαγωνιστούν, αλλά κρατούσε και μια πισινή, τύπου «αν δεν το θελήσουν οι νικητές να συμμετάσχουν, θα δούμε τι θα κάνουμε». Επίσης, φέτος οι Ιταλοί έκαναν ένα "μεγάλο" φάουλ. Κέρδισαν την Junior Eurovision τον περασμένο Νοέμβρη στη Μάλτα, και αρνήθηκαν να τη διοργανώσουν του χρόνου στην έδρα τους με τη δικαιολογία ότι το συγκεκριμένο σόου δεν έχει υψηλή τηλεθέαση και δεν τους συμφέρει, ούτε τους αφορά ιδιαίτερα. Έστειλαν εν τέλει τους Il Volo να διαγωνιστούν στη Βιέννη χωρίς να ενδιαφερθούν διόλου για το στήσιμό τους και με μηδέν προώθηση, ε, δεν θέλει και πολύ όλος αυτός ο σνομπισμός να λειτουργήσει εναντίον τους. Ειδικά όταν ο απέναντι επιστρατεύει ολόκληρες οθόνες με γραφικά για να υποστηρίξει τη συμμετοχή του.

Οι Σουηδοί και το κανάλι τους, το SVT, ζουν για τη Γιουροβίζιον. Το κανάλι αγκαλιάζει τον διαγωνισμό κάθε χρόνο με τεράστιο ζήλο, διοργανώνει το Melodifestivalen, που είναι ένας μαραθώνιος προκριματικός που διαρκεί ολόκληρη τη χειμερινή σεζόν με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας της χώρας να συμμετέχουν, εκμεταλλεύεται τα σουξέ που βγάζει ο διαγωνισμός, και οι djs τα παίζουν στα κλαμπ. Χτυπά τηλεθέαση στα μηχανάκια της αντίστοιχης AGB γύρω στο 70-80%. Με λίγα λόγια η Σουηδία εξαργυρώνει πάραυτα τη συμμετοχή της στη Γιουροβίζιον και ως εκ τούτων, δικαιούται ένα ελαφρύ σπρώξιμο από την EBU ως επιβράβευση. Οι Ιταλοί της RAI από την άλλη, δεν καλλιέργησαν καθόλου τη γιουροβιζιονική κουλτούρα στο ευρύ κοινό. Δεν την βλέπουν καν. Να φανταστείς τη μεταδίδουν μέσω της RAI2, σαν να είναι κάτι παρακατιανό. Γιατί να τους δουν ευνοϊκά οι Ευρωπαίοι;

Η Ιταλία έχει την ίδια αντιμετώπιση που είχε η Ελλάδα περί το 2001. Όταν έστειλαν τους Antique και τους κατέταξαν τρίτους, ενώ οι φήμες ήθελαν να είχαν κερδίσει το televoting. Ήταν όμως απροετοίμαστη η ΕΡΤ, ολίγον τι στον πούτσο της, οπότε το έδωσαν στην Εσθονία το πρωτείο. Μια Εσθονία που επιζητούσε διακαώς ευρωπαϊκή αναγνώριση τον καιρό εκείνο, δεδομένης και της επικείμενης εισόδου της στην ΕΕ το 2004. Αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας βεβαίως, βεβαίως, που ακούγονται στους διαδρόμους των σκληροπυρηνικών φαν, αλλά για μένα βγάζουν νόημα 100%. Όταν και εφόσον η RAI πάψει να είναι ένα μπουρδέλο (δεν το λέω εγώ, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας το δήλωσε πρόσφατα στον Economist), και όταν επιπλέον λύσει τα οικονομικά της, που σε σχέση με τα οικονομικά της Σουηδίας τα κλαιν οι ρέγγες, τότε ίσως και η EBU αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Εύχομαι η Ιταλία να πεισμώσει, και του χρόνου να πάρει εκδίκηση, αν και αμφιβάλλω αν θα βρεθεί τραγούδι αντάξιο του φετινού, ώστε η εκδίκηση να είναι σαν πιάτο που να τρώγεται κρύο.

Δεύτερη, που λες, η Ρωσία. Εμετός. Ως πότε θα συγκινείται η ανθρωπότις με τραγούδια του τύπου «λίγη ειρήνη και καλοσύνη»; Έχουμε 2015, ξεπεράστε το, δεν θα φτάσουμε ποτέ τα επιθυμητά ή και ιδανικά επίπεδα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ακόμα και το πιο αισιόδοξο μήνυμα έχει και τα όριά του. Άσε που η Ρωσία είναι η τελευταία που θα έπρεπε να μιλά για παγκόσμια ειρήνη. Όταν η Ουκρανία ακόμα μετρά πληγές και δεν συμμετείχε καν στον διαγωνισμό φέτος εξ αιτίας της πολιτικής κατάστασης, και όταν πέρσι σύσσωμη η αρένα γιούχαρε τις δίδυμες Ρωσίδες για την εισβολή στην Κριμαία, είναι τουλάχιστον γελοίο φέτος να στρώνουν όλοι βάγια για να περάσει η Γκαγκάρα η ξανθιά. Κι ας μιλά Ελληνικά, χεστήκαμε.

Ας έρθουμε, όμως, στα καθ’ ημάς, στο 10αρι που έλαβε η Κύπρος από την Ελλάδα και στο 8άρι που έλαβε η Ελλάδα από την Κύπρο. Ένα θέμα που όπως καταλαβαίνετε θα λάβει διαστάσεις μεγαλύτερες και από τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Οικονομικών της Κύπρου για το ότι «η Ελλάδα δεν ξέρει τι ακριβώς ζητά από το Γιούρογκρουπ». Βρήκε δουλειά ο Λιάγκας για όλη την εβδομάδα!

Ήμουν 100% σίγουρος ότι φέτος θα έσπαζε η συμμαχία. Πρώτον γιατί η Ιταλία μας καταγοήτευσε αμφότερους και άξιζε τον κόπο να θυσιάσουμε ο ένας τον άλλον για να την βγάλουμε πρώτη. Αλλά ούτε αυτό δεν καταφέραμε, δυστυχώς. Μας έμεινε η πισώπλατη μαχαιριά. Εν πάση περιπτώσει, ας παραδεχτούμε ότι εμείς δικαίως δεν λάβαμε το 12άρι, γιατί θα ήταν γελοίο να πάρει ο Καραγιάννης τόσο υψηλή βαθμολογία. Θα ήταν τόσο γραφικό, όσο το 12άρι που πήρε η Ρουμανία από την αδελφή Μολδαβία. Το 8άρι, από την άλλη, προς την Μαρία Έλενα Κυριάκου αν και δίκαιο, ήταν πιο σοκαριστικό και το καταευχαριστήθηκα.

Πρώτον επειδή η Ελλάδα μου, η πατρίδα μου, η ψυχή μου, η μάνα μου, κατάντησε να έχει πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Ναι, ναι, μην γελάς, βεβαίως και θα φταίξει ο Τσίπρας.  Ένας Τσίπρας που εχτές τον άκουγα να δίνει μια συνέντευξη στα αγγλικά ΜΜΕ, και αμέσως θυμήθηκα την Σρι-Λανκέζα που έρχεται και μας καθαρίζει, και η οποία ομιλεί την αγγλική πολύ καλύτερα από αυτόν τον καημένο. Επίσης, θυμήθηκα εκείνον τον ωραιοπαθή, τον Βαρουφάκη, που το μόνο που έκανε από τη μέρα που ανέλαβε το Υπουργείο είναι να φωτογραφίζεται σαν κοκότα στα lifestyle γαλλικά περιοδικά και να μετονομάζει την Τρόικα σε Θεσμούς για να καθησυχάζει τους ανόητους που τους ψήφισαν. Και μετά θυμήθηκα και την Μαρία Έλενα, που άφησε τρία παιδιά για να γίνει τραγουδίστρια στα γεράματα και είπα, όχι φίλε μου, ούτε δωδεκάρι φέτος, ούτε δεκάρι. Οχτώ βαθμοί και αυτοί συμβολικοί. Εκατό φορές καλύτερα να παίρνει 12άρι η Διονυσία Καρόκη, παρά αυτό το κατάντημα. 

Θεωρώ πως η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν στην καρτ-ποστάλ που προηγήθηκε της Κύπρου, ανεπαίσθητα φάνηκε για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο η κυπριακή σημαία να κυματίζει πλάι-πλάι στην ελληνική, κάπου στη Λεμεσό. Δεν ξέρω πώς τους γελάσαμε και το πρόβαλαν, αλλά επειδή θεωρώ ότι στη διπλωματία ακόμα και η τελευταία λεπτομέρεια έχει τη σημειολογία της, κατασυγκινήθηκα. Ήταν εξαιρετικό πλάνο. Και έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα με την Ελλάδα και την Κύπρο. Να πηγαίνουν μαζί χέρι-χέρι, από τα πιο σοβαρά πολιτικά, εθνικά ζητήματα, μέχρι τη Γιουροβίζιον, τα καλλιστεία και το τάβλι. Αλλά οκ, έχει και η κατάντια τα όριά της. Θέλετε 12άρι; Να σοβαρευτείτε. Πέντε χρόνια με Χριστόφια είδαμε τα ραδίκια ανάποδα και αντί να παραδειγματιστείτε, πήγατε και ψηφίσατε τα τρισχειρότερα. Οχτάρι κύριοι!

Κι εμείς αντί να αρπάξουμε τη φιλολόγα από το μαλλί και να της πούμε, πάνε κυρία μου στο φροντιστήριο να μάθεις γράμματα στα στραβάδια μας, που δεν ξέρουν τι πάει να πει «κλυδωνίζομαι» και «ψευδαίσθηση», την ψηφίζουμε στα The Voice, να πάει να κάνει καριέρα στα μπουζούκια. Η νοοτροπία της Στάλως Θεοφυλάκτου σε όλο της το μεγαλείο. 

Για να τελειώνουμε, η φετινή Γιουροβίζιον δεν μου άρεσε. Πέραν της ιταλικής αλλά και της νορβηγικής απογοήτευσης, έχω να δηλώσω ότι ήταν μέτρια διοργάνωση από κάθε άποψη. Τρισάθλιες παρουσιάστριες, αδικαιολόγητη υπερπροβολή της Κοντσίτα, κακές συνδέσεις στη βαθμολογία, έλλειψη έκπληξης. Και το σκηνικό, υπερεκτιμημένο. Κρέμασαν εκείνα τα ρομποτικά φώτα από το ταβάνι, τόσος κόπος, και ουδόλως τα αξιοποίησαν. Πέραν του ότι η Κύπρος ξαναείδε τελικό μετά από τρία χρόνια, και πήρε την αξιοπρεπέστατη 6^η θέση στον ημιτελικό της, δεν θα έχω κάτι να θυμάμαι στο μέλλον από την 60^η διοργάνωση.

Τζάμπα τόση αναμονή για το 60th anniversary, μη χέσω, και φυσικά, καμία προσμονή για του χρόνου. 

Ένα Ρεαλιστικό Εξεταστικό Δοκίμιο Νέων Ελληνικών

ΟΝΟΜΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ:

ΑΡΙΘΜΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ:

SELFIE:

 

  

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ – Μετάφραση. Ξέρεις, ξέρεις; Λέγε, λέγε.

Να μεταφράσετε το πιο κάτω κείμενο στα Νέα Ελληνικά.

O tragoudistis milise gia polla k diafora k amesos meta ti provoli tis sunentefxis tou epitethike mesa apo to profile tou sto FB kata tis ekpompis, gia ta kommatia pou epilaxthike na provlithoun kai ton tropo m ton opion egine afto. Pio sugkekrimena o tragoudistis egrapse: “Ine geleio na dino misi ora sunentefksi se mia dimosiografo gia mia tileoptiki ekpompi, na milaw gia ti douleia mou, gia to kainourio mou tragoudi, gia tis emfaniseis pout ha kanw, gia tous anthrwpous pou sunergazomai, gia to ti pernaei I Ellada afto ton kairo, kai afto pou epeleksan na valoun ws titlo einai to an irthe I proin mou sto magazi, an pareksigithike I gunaika mou kai se erwtisi an o gios mou mpainei se erwtika site stin apantisi mou “kai pio paidi dn mpainei” na vazoun titlo “o gios mou mpainei se erwtika site”, krima… krima kai ntropi!”

Διονύσης Σχοινάς.

2. Κατανόηση κειμένου – Να απαντήσετε τις πιο κάτω ερωτήσεις.

Α) Σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα, σε τι κατάσταση βρίσκεται η σύγχρονη δημοσιογραφία;

Β) Περιγράψτε τη ψυχική διακύμανση του συγγραφέα από την αρχή της παραγράφου μέχρι το τέλος.

Γ) Ποια καλολογικά στοιχεία χρησιμοποιεί για να δώσει έμφαση σ’ αυτή τη διάθεση;

3. Λεξιλογικές Ασκήσεις –

Α) Κυκλώστε το emoticon που περιγράφει καλύτερα τις λέξεις, όπως αυτές εμφανίζονται στο πιο πάνω κείμενο του Δ. Σχοινά.

α) Γελοίο

β) Κρίμα και γ) Ντροπή

Β) Να γράψετε προτάσεις χρησιμοποιώντας τις πιο κάτω λέξεις, με τρόπο ώστε να φαίνεται η σημασία τους:

·         YOLO

·         LOL

·         ROLFMAO

Γ) Να γράψετε δυο προτάσεις που να φαίνεται η διαφορετική σημασία της λέξης psofo στην κάθε μία.

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΕΚΘΕΣΗ – ΕΚΦΡΑΣΗ.

 Αναπτύξτε το πιο κάτω θέμα σε 450-500 λέξεις:

«Μέσα σε αυτό το μουσικό πλαίσιο, που είναι κινούμενο και κλυδωνιζόμενο, ο Σάκης Ρουβάς ερμηνεύει το «Άξιον Εστί» πάντα με ιδιαιτερότητα. Έζησε πολλά αυτήν την περίοδο, λίγα όμως φαίνεται να διδάχτηκε. Τα τελευταία χρόνια, βιώνει, ωστόσο, μια ιστορική στιγμή του: το τέλος των ψευδαισθήσεων.»

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Και Φέτος Insieme

Κάθε φορά που μπαίνει ο Μάης και αρχίζω τα αφιερώματα μου στη Γιουροβίζιον, παίζοντας μόνο τέτοια τραγούδια στο αυτοκίνητο και βλέποντας παλιούς διαγωνισμούς στο Youtube, συνειδητοποιώ ότι επιλέγω συνέχεια να βλέπω τις χρονιές από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 με αρχές της δεκαετίας του ’90. Όλες οι υπόλοιπες χρονιές μου είναι σχεδόν αδιάφορες, αφού η συχνότητα με την οποία τις παρακολουθώ ωχριά μπροστά στις προαναφερθείσες και δη στο 1990 που είναι η πιο αγαπημένη μου χρονιά απ’ όλες.

Και εδώ υπεισέρχεται ο παράγοντας τρυφερή ηλικία. Διότι μέσω της κασέττας του ’90 προσδοκώ την ανάσταση εκείνων των χρόνων. Πιστεύω ότι γύρω εκεί στην ηλικία των 10 ζεις τα πιο εντυπωσιακά πράγματα στη ζωή σου. Σε εκθαμβώνουν τα πάντα. Μετά τα 10, αρχίζεις και βαριέσαι. Εξ ου και όλη μου η τηλεοπτική κουλτούρα, όλη μου η τηλεοπτική περιουσία περιορίζεται σε εκείνο το χρονικό διάστημα. Εξ ου και ο σημερινός κορεσμός ή κατάθλιψη, διαλέγεις και παίρνεις.

Θεωρώ ότι όσο εντυπωσιαστήκαμε, εντυπωσιαστήκαμε. Τότε έβρισκα τρομερά συναρπαστικό το ότι καθόμουν να δω τον διαγωνισμό μέσα στην αγωνία. Αγωνιούσα για το αν θα έχει καλό σήμα η κεραία και αν θα μπορούσα να δω το ΡΙΚ ευκρινώς. Αγωνιούσα αν θα είχε καλή επικοινωνία η Ρώμη με τη Λευκωσία ώστε να μη χάσω την αναμετάδοση της Εύης Παπαμιχαήλ. Αγωνιούσα μην τυχόν και κάνει λάθος η ορχήστρα, μην πέσει ο γενικός του ρεύματος. Πράγματα που σήμερα δεν υφίστανται. Αν πέσει ο δορυφόρος, θα το δούμε διαδικτυακά. Αν χαλάσει η αναμετάδοση της δημοσιογράφου θα το γυρίσω αμέσως στην ΝΕΡΙΤ, το ρεύμα και να πέσει υπάρχουν άπειρες γεννήτριες να το σώσουν, ενώ η ορχήστρα καταργήθηκε εδώ και 16 χρόνια. Δεν υπάρχει αγωνία για τίποτε. 

Ζούμε σε μια εποχή που τεχνολογικά αγγίζει την τελειότητα και πάσχει από κάθε είδους αθωότητα και γοητεία. Όταν τραγουδούσε ο Τότο για μια Ενωμένη Ευρώπη το ’90, το λαχταρούσαμε, το ποθούσαμε. Σήμερα το έχουμε και δεν το χαιρόμαστε, το έχουμε απομυθοποιήσει και αποκαθηλώσει πάραυτα.

Όλες αυτές οι υπέροχες αναμνήσεις έχουν πλέον σαπίσει. Κατ’ αρχάς όταν βλέπω βίντεο του Κουτούνιο, όπως είναι σήμερα, στα 70 φεύγα, αγχώνομαι και στεναχωριέμαι. 

Δεν θέλω να γεράσει η παιδική μου ηλικία! Θωρώ την αγαπημένη μου Γιουγκοσλάβα που ήταν να την πιεις στο ποτήρι, να μοιάζει σήμερα με υποψήφια ευρωβουλευτίνα των Οικολόγων και απογοητεύομαι. Θέλω όλοι αυτοί να μείνουν νέοι για να νιώθω ασφάλεια όταν τους αναζητώ.

 Η σούπερ σταρ Tajci μετονομάστηκε σε Tatiana Cameron και ζει πλέον στις ΗΠΑ, αφιερώνοντας την καριέρα της στο θρησκευτικό τραγούδι. Σοβαρά, θα κόλλησε την ίδια αρρώστια με την Αλέξια.  

Τέλος πάντων, χρυσές δουλειές θα κάνουν μαζί μου οι ψυχολόγοι μια μέρα.

Στα φετινά.

Πλην της Ιταλίας, ουδέν ενδιαφέρον έχουμε. Να το πάρουν επιτέλους οι Ιταλοί. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το φλερτάρουν έντονα, ήγγικεν νομίζω η ώρα. Το Grande Amore είναι αυτό που ονομάζω υπέροχη μουσική και εύχομαι να μείνει κλασικό στην ιστορία. Ποια Γιουφόρια και μαλακίες. Ιταλία στον αιώνα των αιώνων, αμήν.



Το εν λόγω τραγούδι μετρά ήδη 25.000.000 views στο Youtube. Νομίζω το Σάββατο θα ζήσουμε μια πολύ βαρετή ψηφοφορία. 

Αν θέλεις να σου συμπληρώσω το τοπ5, πολύ ευχαρίστως:

2. Αγγλία – Θα καταποντιστεί το ξέρω, αλλά με κέρδισε το βίντεο κλιπ τους και γενικότερα η αισθητική των ‘20ς που έχει το κατιτίς της…

3. Νορβηγία – βγαλμένο από μιούζικαλ, υπέροχο.

4. Σλοβενία - Αν και το ψιλοβαρέθηκα.

5. Δανία, επαναλαμβανόμενο, ραδιοφωνικό, προβλέψιμο, κλισέ, αλλά το ακούω και το τραγουδώ της Μπρέντας μου και φτιάχνει η διάθεση. 

Η Κύπρος έχει μια συμπαθέστατη συμμετοχή που αν καταφέρει να προκριθεί μπορεί και να μας εκπλήξει ευχάριστα στον τελικό. Παρόλα αυτά, δεν τρέφουμε αυταπάτες, το «όπου φτωχός και η μοίρα του» το έχουμε εμπεδώσει. Η Ελλάδα, από την άλλη, με αυτό το συγχυσμένο τραγούδι έχει τη συμπάθειά μου, μα όχι τη ψήφο μου. Γενικά από το 2010 και μετά, η μόνη ελληνική συμμετοχή που είχε την αμέριστη υποστήριξή μου, ήταν αυτή του Λούκα Γιώρκα. Έκτοτε, κατήφορος. Φέρτε πίσω τις φίρμες κύριοι του Mad.

Αφιερωμένη η ανάρτηση καθώς επίσης και όλη η εβδομάδα στη συγχωρεμένη την Αχάπαρη, ίσως μία εκ των λίγων μπλόγγερ που εκτιμούσαν τέτοια κείμενα. 

Για Ποτό Στο Μπαρ

Το πιο κάτω κείμενο το είχα γράψει στον μήνα του μέλιτος, με σκοπό να το ανεβάσω όταν επιστρέψουμε. Για κάποιο λόγο ξεχάστηκε μέσα στα drafts και μόλις τώρα το παρατήρησα. Για να μην πάει χαμένο, στο παραδίδω τώρα, έστω και καθυστερημένα.

Χθες το βράδυ ενόσω απολαμβάναμε με τη Μπρέντα τα ποτά μας στο μπαρ του πλοίου, γνωρίσαμε ένα ζευγάρι ηλικίας 40-45. Ο άντρας ήταν Γερμανός, η κοπέλα Αγγλίδα.

- So, you are here for your honeymoon?

- Ναι, εσείς πώς από ’δω;

- Oh, we’re on a company trip.

- Μη μου πεις!

- Yeah, basically I ‘m the owner of the company. I award my top ten salesmen every year with a trip like this. Ten days on a cruise like this, spouses included. In this way they won’t complaint for having them working up until 23:00!

- Ε, ναι. Μόλις πάει να γκρινιάξει η άλλη, της πετά ο άντρας της ένα «τι μουρμουράς κόρη μου, τόσα ταξίδια δωρεάν πήγες εξ αιτίας μου» και σκάζει.

- Exactly. You need to keep your employees motivated if you want to gain profit. It costs more to hire new people and train them all over again, than pay for a family trip once a year. Last year it was New York, the year before it was Brazil. We have also been to the arctic circle, but that was more of an experience than a holiday.

- Ναι, ναι, πού να τρέχεις μες τα χιόνια, βγάζεις και χιονίστρες.

- What about Cyprus? What’s the situation there?

- Ααα, Cyprus, Cyprus… εμάς, του καλούς τζιαιρούς, επαίρναν μας τα Χριστούγεννα σε μιαν ταβέρναν να φάμε σουβλάκι. Το πολλύν να μας εκληρώναν τζιαι μιαν γαλοπούλα.

- ....

- ....

- Cheers!

- Nice meeting you, cheers!

The Cyprus Problem

Ακολουθεί δείγμα τηλεοπτικής κουλτούρας απ' τη χώρα που μας γέννησε:

Την παράσταση κλέβουν δικαίως τα διδυμάκια με τα προγούλια στο φόντο, που διερωτούνται τι γυρεύουν εκεί πέρα. Έχω την αίσθηση ότι έχουν μια μπαζούκα μαζί τους την οποία θα στρέψουν στους εαυτούς τους μέχρι το τέλος της εκπομπής.

-          Να υποδεχτούμε τον κύριο που τη Λάρνακα!

(μισό δευτερόλεπτο μετά τον ρωτά)

-          Από πού είσαι κύριε Ανδρέα;

-          Που τη Λάρνακα!

Τι τα θέλεις τα πτυχία, τι τα θέλεις τα ταξίδια, αφού στο τέλος η πόλις σε κυνηγά και σου μοιράζει τηλεοράσεις και μετρητά.

Ο Μάιος Μας Έφτασε!

Μία μέρα, για να μην σου πω λίγες ώρες μόνο, είναι αρκετές ώστε να αναφωνήσεις «γιατί επέστρεψα στην Κύπρο;» μετά από ένα τόσο απολαυστικό ταξίδι. Όταν προσγειώθηκα στη Λάρνακα και μου φύσηξε το αεράκι της άνοιξης σκέφτηκα «δεν πειράζει που επιστρέψαμε, ευκαιρία να ξεκουραστούμε και ω, τι ωραία, φυσά γλυκός αέρας». Αυτά διήρκησαν είκοσι λεπτά, μέχρι να μας πάει το ταξί σπίτι. Από την επόμενη κιόλας μέρα, άρχισαν τα γαμωσταυρίδια.

Ας δούμε τα κυριότερα θέματα για τα οποία τσακώνεται ο χόμο-κύπριους στα κοινωνικά δίκτυα αυτές τις μέρες:

1.    Ωράριο Καταστημάτων.

Για όσους δεν γνωρίζετε, πάρθηκε πρόσφατα απόφαση ώστε τα καταστήματα να μένουν κλειστά τις Κυριακές. Δεν φαντάζεσαι πόσο διαφωνώ με την απόφαση. Κατάστημα δεν έχω, ουδέν συμφέρον έχω από την όποια απόφαση, αλλά πραγματικά, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μια ψόφια πόλη την ημέρα της Κυριακής. Να περπατάς και να είναι όλα κλειστά, πόσο καταθλιπτικό. Από τις λίγες χώρες της Ευρώπης όπου έζησα, πουθενά δεν είδα να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συμφωνώ ότι οι εργοδότες στην Κύπρο είναι στείροι εκμεταλλευτές, ότι βρήκαν ευκαιρία να ξεζουμίσουν και να εκβιάσουν τον καημένο τον υπάλληλο και φυσικά δεν υποστηρίζω αυτή την ξευτίλα, αλλά ούτε το «όλα ή τίποτα» είναι ωφέλιμο. Θα μπορούσε να γίνει μια πιο αυστηρή νομοθετική ρύθμιση που να διασφαλίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, να τεθούν ασφαλιστικές δικλίδες ώστε να εμποδίζουν τους εργοδότες από το να απομυζούν και την τελευταία σταγόνα αίματος του εργαζομένου, και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Στο κάτω, κάτω, έχω κι εγώ ως καταναλωτής δικαιώματα, και θέλω να εξυπηρετούμαι και τις Κυριακές. Τα καλύτερα μου ψώνια στην Αγγλία ως φοιτητής, Κυριακή τα είχα κάνει. Θέλω να πηγαίνω τη βόλτα μου και να έχω την επιλογή να ψωνίσω. Απορώ γιατί πρέπει να είμαστε μόνιμα 150 χρόνια πίσω.

Γύρισε κάποιος τις προάλλες και μου είπε: «Δεν έχεις δουλέψει ποτέ σου Κυριακή, γι αυτό μιλάς». Ναι, είναι αλήθεια, δεν έχω δουλέψει, γιατί έχω φροντίσει να κάνω δουλειά που να μην απαιτεί τέτοιο ωράριο, κι αυτό ήθελε εξυπνάδα και διορατικότητα, ας ήσουν μάγκας να το απόφευγες κι εσύ. Και εν πάση περιπτώσει, αν ήμουν αναγκασμένος να δουλέψω Κυριακή, θα καθιστούσα σαφές ότι θα πληρωθώ διπλά. Αν κάθεστε και εργάζεστε αμισθί και υποκύπτετε στους εκβιασμούς χωρίς να τα κάνετε όλα λίμπα, φταίτε κι εσείς, ένας-ένας και όλοι μαζί ξεχωριστά που ταΐζετε το θηρίο και υποθάλπετε μια τόσο νοσηρή κατάσταση.

Έννοια σου βέβαια, και ο καιρός γαρ εγγύς. Πλησιάζει η μέρα όπου η έννοια ‘υπάλληλος’ θα είναι ανύπαρκτη. Πρόσφατα στη Νέα Υόρκη μπήκα σε ένα περίπτερο το οποίο ήταν self service. Πήρα ένα μπουκάλι νερό από το ψυγείο και πήγα στο γκισέ, όπου το σκάναρα με το λέιζερ μόνος μου, έβαλα την κάρτα μου στο μηχάνημα και πάτησα το πιν μόνος μου, μου τύπωσε το μηχάνημα την απόδειξη και έφυγα από εκεί υποδεικνύοντας στον μοναδικό σεκιούριτι που βρισκόταν στην είσοδο του περιπτέρου το χαρτί της απόδειξης. Υπό κανονικές συνθήκες σε εκείνο το μαγαζί θα δούλευαν 7-8 άνθρωποι. Τώρα δουλεύει ένας. Είναι κάτι παρόμοιο με το ατομικό check-in που γίνεται πλέον στα μοντέρνα αεροδρόμια και το ατομικό φουλάρισμα στα πρατήρια βενζίνης κατά τη διάρκεια των σαββατοκύριακων. Με τούτα και με εκείνα δεν θα μείνει θέση για θέση για υπάλληλο στο μέλλον, πόσο μάλλον για υπάλληλο που επιζητεί το δικαίωμα στην αργία της Κυριακής. Δεν ξέρω τι δουλειές θα πρέπει να δημιουργηθούν στο μέλλον για να απορροφήσουν τον άνθρωπο που σήμερα κάθεται στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, για παράδειγμα. Όσο σας παίρνει και έχετε γενικότερα δουλειά, κλαφτείτε για την Κυριακή. Γιατί σε λίγα χρόνια θα κλαίγεστε για τα ρομπότ που σας αντικατέστησαν μια και καλή.

2.    Σύμφωνο Συμβίωσης.

Παρακολουθώ εμβρόντητος τις αντιδράσεις μερικών στις ιστοσελίδες των εφημερίδων περί του συμφώνου συμβίωσης. Βρίζουν, λοιδορούν, βρίζουν, λοιδορούν. Είναι να απορείς πώς μπορούν να ενίστανται για ένα θέμα που δεν τους αφορά. Αν για παράδειγμα αύριο η κυβέρνηση αποφασίσει το άλφα ή το βήτα για τους πατατοπαραγωγούς, μόνο αν είμαι πατατοπαραγωγός οφείλω να εκφράσω έντονη άποψη ή και διαφωνία. Από τη στιγμή που δεν καλλιεργώ πατάτες και δεν επηρεάζομαι, γιατί σπέρνομαι σε χωράφια ξένα; Το ίδιο και εδώ: Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να εκφράζουμε γνώμη οι υπόλοιποι για ένα σύμφωνο που δεν επηρεάζει τη ζωή μας. Είσαι, φίλε μου, παντρεμένος και ευτυχισμένος; Τι σε πειράζει αν παντρευτούν κι άλλοι; Θα σου κλέψουν την ευτυχία; Που για να είμαστε και νομικά σωστοί, το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι καν γάμος για να φοβάσαι μήπως σου καταστρέψουν τον ήδη κατεστραμμένο θεσμό. Φοβάσαι μήπως σου ζητήσουν να μπεις κουμπάρος; Μην μπεις. Να πω ότι έχεις αντικρουόμενα συμφέροντα και θα επηρεαστεί η τσέπη σου, να πω ναι, έλα να το συζητήσουμε. Αλλά να κόπτεσαι τόσο για ένα σύμφωνο το οποίο ουδόλως σε επηρεάζει, φανερώνει πρώτον «αθκειάσην» και δεύτερον, «χωρκαθκιόν».

Το χωρκαθκιόν είναι γονίδιο, το πιστεύω πλέον ακράδαντα, και πρέπει να επιχορηγήσουμε κάποτε μια έρευνα ώστε να εντοπιστεί και να απομονωθεί. Όσοι το έχουν να ευνουχίζονται. Πώς ευδοκιμεί στη Σουηδία το γονίδιο των ξανθών, στην Ιρλανδία το γονίδιο των κοκκινομάλλιδων; Ε, εδώ ευδοκιμεί το γονίδιο των χώρκατων. Να μου το θυμηθείς, μια μέρα θα εξακριβωθεί και επιστημονικά.

Απλά στην Κύπρο όλοι έχουν άποψη και πρέπει να την πουν. Λάθος! Όχι απλά να την πουν. Πρέπει και να την επιβάλουν. Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο τρίτο θέμα για σήμερα, τρίτο και φαρμακερό, αυτό του Αρχιεπίσκοπου.

3.    Ο Αρχιεπίσκοπος.

Γιατί ασχολείστε με τον Αρχιεπίσκοπο; Ερωτώ, γιατί;!

Δύο είναι οι πιθανοί τύποι χόμο-Κύπριους που τα βάλλουν με τον Αρχιεπίσκοπο (και μας έχουν πρήξει):

Α) Οι πιστοί Χριστιανοί,

Β) Οι άθεοι ή/και Ακελικοί.

Σε όποια κατηγορία από τις πιο πάνω ανήκεις, you have my pity, που λένε και στα ξένα. You have my pity, ιδιαίτερα αν ανήκεις στην κατηγορία Β2, για να μην ξεχνιόμαστε. Επί του προκεμένου:  

 Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία και σου φταίει ο Αρχιεπίσκοπος, επειδή ξευτιλίζει την πίστη σου στον Θεό με τα τερτίπια και αππώματά του, σε κατανοώ, μα δεν σε συμπονώ. Θα έπρεπε να είχες ήδη καταλάβει ότι στα χρόνια που διαβαίνουμε ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον μέσο διεφθαρμένο χωρκάτη του δημόσιου βίου που υπάρχει για να σου αρπάζει τον κώλο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Διά μέσου των αιώνων οι παπάδες, από τον κατώτερο μέχρι τον ανώτερο βαθμό διασυνδέσανε το όνομά τους με διακορεύσεις ανηλίκων και οικονομικές εκμεταλλεύσεις γερόντων, αλλά και άλλα πιο σοβαρά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Γιατί συνεχίζεις να εκπλήσσεσαι για ένα τζακούζι; Να χαίρεσαι που είναι τζακούζι και δεν είναι πισίνα γεμάτη κουνελάκια Πλεϊμπόι. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που καλούνται διά του επαγγέλματός τους να ζήσουν σαν τρολς, φορώντας ράσο και καλλιεργώντας μια βρόμικη γενειάδα, έχουν πολλά απωθημένα. Και μην ακούσω τώρα το γελοίο επιχείρημα «υπάρχουν και παπάδες άγιοι», γιατί αυτοί οι άγιοι αποτελούν το 1-2% του Κλήρου. Ναι, προφανώς θα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά εδώ συζητούμε για την συντριπτική πλειοψηφία. Όσοι γνωστοί μου έγιναν παπάδες δεν θες να ξέρεις τι είδους ζωή έκαναν πριν μπουν στην ιερατική σχολή – και την οποία συνεχίζουν μυστικά και μετά την αποφοίτηση, αν με ρωτάς. Με όλα αυτά, αν απορείς ακόμα γιατί ο Αρχιεπίσκοπος δρα όπως δρα, και ασχολείσαι μαζί του, είναι ένα πρόβλημα καθαρά δικό σου και χρήζει άμεσης λύσης.

Τώρα αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, είσαι δυο φορές κρίμα. Αν είσαι άθεος αλλά ασχολείσαι με τον Αρχιεπίσκοπο, είναι σαν να είμαι εγώ άμπαλος, που είμαι, αλλά όλη μέρα σχολιάζω το κυπριακό ποδόσφαιρο. Φαντάστηκες εμένα που δεν ξέρω τι σημαίνει πέναλτι και οφ σάιντ να κάθομαι νυχθημερόν και να συζητώ στο Facebook την πουλημένη κυπριακή διαιτησία ή τα τερτίπια του Κουτσοκούμνη στην ΚΟΠ; Πόσο γελοίος θα είμαι από το εννιά ως το δέκα; Έντεκα! Γιατί να με αφορά η ΚΟΠ ή η UEFA αφού δεν με αφορά το ποδόσφαιρο; Με την ιδία λογική, γιατί σε αφορά ο Αρχιεπίσκοπος αν δεν σε αφορά η εκκλησία, η πίστη και άλλα θρησκευτικά θέματα; Φανερώνει εμπάθεια. Αν επρόκειτο δηλαδή για κάποιον άλλον Αρχιεπίσκοπο που επικεντρωνόταν αμιγώς σε θέματα φιλανθρωπίας και ανθρωπιστικού έργου και δεν καταπιανόταν με τα οικονομικά τόσο ξετσίπωτα θα σπεύδατε να του φιλήσετε το χέρι ή θα ξυπνούσατε την Κυριακή να πάτε εκκλησία; Γιατί αν είναι προσωπικό το θέμα, να τον αλλάξουμε, να γιάνετε.

Το να πολεμάς τον Αρχιεπίσκοπο με το επιχείρημα της αθεΐας σε καθιστά αυτόματα υπέρμαχο μιας άλλης θρησκείας. Γιατί θρησκεία, κατά τη γνώμη μου, είναι οποιαδήποτε δέσμη αρχών υπηρετείται με πάθος και ευλάβεια. Και ο Παναθηναϊκός είναι θρησκεία, και ο Ολυμπιακός είναι θρησκεία και ο Βισσισμός είναι θρησκεία. Επομένως και οι άθεοι είναι θρησκεία. Δεν διαφέρεις διόλου από τον Μουσουλμάνο που μάχεται εναντίον του Χριστιανισμού ή τον Βουδιστή που πασχίζει να αποδείξει ότι ο δικός του Θεός είναι καλύτερος από τον άλλον. Και όταν γίνεσαι υπέρμαχος ενός πράγματος που επί της ουσίας ισχυρίζεσαι ότι δεν υπάρχει (του Θεού), είσαι ό, τι πρέπει για το θέατρο της Δευτέρας. Δεν ξέρω κανένα άλλο κίνημα ή κοινωνική ομάδα στον κόσμο που πολεμά τόσο φανατισμένα κάποιον που δεν πιστεύει ότι υπάρχει, και τους πιστούς αυτού.

Αν το φιλοσοφήσεις λίγο παραπάνω, θα δεις πόσο αστείο είναι. Οι άθεοι είναι πιστοί ενός ανύπαρκτου πράγματος και αντιμάχονται τους πιστούς του Θεού που κατά τη γνώμη των πρώτων, δεν υπάρχει. Άρα, οι άθεοι και οι πιστοί είναι ένα και το αυτό. Απλά μαθηματικά. 

Με λίγα λόγια, είτε στην άλφα κατηγορία ανήκεις, είτε στη βήτα, μας πρήξατε τα αρχίδια και φτάνει πια με τα μπανάλ θέματα σ’ αυτό τον τόπο, βρείτε κάτι αξιόλογο να επενδύσετε τον ελεύθερο σας χρόνο.

Έρχεται η Γιουροβίζιον σε δυο βδομάδες και εμείς αναλωνόμαστε σε όλα τα πιο πάνω τραγικά.

Ευθανασία, να τελειώνουμε!