Η Μικρή Γοργόνα Μεγάλωσε

Σήμερα το απόγευμα είδαμε με τον γιο μου τη «Μικρή Γοργόνα». 

 

Η «Μικρή Γοργόνα» αποτελεί την ταινία που σηματοδότησε την αναγέννηση της Ντίσνεϊ στη δεκαετία του ’90 και είναι μία από τις πιο αγαπητές ταινίες όλων των εποχών από τη συγκεκριμένη εταιρεία. Η μεταφορά της σε live action film αναμένετο με τεράστια ανυπομονησία για χίλιους δυο λόγους, κυρίως, όμως, επειδή η Άριελ μετατράπηκε από λευκή σε μαύρη στα πλαίσια της συμπερίληψης και άλλων τέτοιων νεωτερισμών που κατά τη γνώμη μου δεν εξυπηρετούν τίποτε, πέραν του σούσουρου. 

 

Ιδού οι εντυπώσεις μας:

 

Τα αρνητικά πρώτα. 

 

Η Άριελ δεν είναι όμορφη. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πεις. Εμάς δεν μας άρεσε. Ακόμα και ο γιος μου που δεν γνωρίζει το παρασκήνιο και δεν ξέρει τα περί woke culture γύρισε και μου είπε: «γιατί την ασχήμηναν έτσι;» Η Άριελ στο καρτούν είναι σούπερ σέξι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, στην ταινία δεν εκπέμπεται αυτό. Είναι προφανές ότι η ομορφιά και το σεξαπίλ περνούν σε δεύτερη μοίρα. 

 

Το ρομάντζο, επίσης, περιθωριοποιείται. Η Άριελ δεν θέλει να πάει στη στεριά για τα μάτια του Έρικ. Θέλει να ζήσει σαν άνθρωπος για να γνωρίσει έναν άγνωστο κόσμο και τα θαύματά του, να μορφωθεί και να μάθει καινούρια πράγματα. Αγαπά και τον Έρικ, αλλά αυτό δεν είναι το επίκεντρο. Γιατί αυτό είναι αρνητικό; Δεν είναι κατ’ ανάγκη. Απλά they are trying too much και αυτό βγάζει μάτι. Δεν είναι κακό να σε παρασύρει ο έρωτας, ούτε να θέλεις να τα παρατήσεις όλα για αυτόν ή αυτήν που σε ελκύει. Εγώ τουλάχιστον, που είμαι φουλ ρομαντικός, θέλω να το βλέπω να συντηρείται αυτό στις ταινίες και δη τις παιδικές. Και θέλω να το βλέπω να αποτυπώνεται και στα δύο φύλα εξίσου έντονα, εννοείται. 

 

Το αστείον του πράγματος είναι ότι ο Έρικ προβάλλεται ως ρομαντικός μαλακοπίτουρας. Του έγραψαν και ένα νέο τραγούδι (το οποίο είναι και χάλια κατά τη γνώμη μου), στο οποίο βγαίνει στα βράχια πέριξ του κάστρου και χτυπιέται για το κορίτσι που του έκλεψε την καρδιά. Δηλαδή, έχουμε από τη μια έναν πρίγκιπα ερωτύλο και υπερφύαλο, και από την άλλη μία γυναίκα που ναι μεν τον γουστάρει, αλλά προέχει να ανακαλύψει τι δουλειά κάνει το τηλεσκόπειο, ποιοι είναι οι αστερισμοί, τι θέση έχουν οι πλανήτες, και μετά όλα τ’ άλλα. Χμ... 

 

Στην προσπάθειά τους να αφήσουν τους πάντες ικανοποιημένους, έκαναν και τη μητέρα του Έρικ μαύρη. Για να το δικαιολογήσουν, ο Έρικ είναι μεν λευκός και Ευρωπαίος αλλά υιοθετήθηκε από μία μαύρη μητέρα κάπου στην καραϊβική. ΟΚ!

 

Για την ταινία γράφτηκαν τρία νέα τραγούδια, και είναι το ένα χειρότερο από το άλλο. Μέγα φάουλ. Μη σχολιάσω ότι από την ταινία απουσιάζει ο μάγειρας Λουί και το “les poissons” και πραγματικά διερωτώμαι αν έχουν επίγνωση οι παραγωγοί το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν στο προϊόν τους με αυτούς τους πειραματισμούς. 

 

Τα θετικά τώρα. 

Είναι πολλά τα θετικά. 

 

Κατ’ αρχάς, υπάρχουν σκηνές που είναι ακριβώς οι ίδιες με το καρτούν. Απαράλλαχτες! Και σεναριακά, και σαν εικόνα, αλλά και από πλευράς camera work. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Απορώ γιατί δεν το γύρισαν όλο έτσι. Στις σκηνές αυτές ξυπνά η νοσταλγία και αυτό είναι και το νόημα της μεταφοράς σε live action film. 

 

Η Ούρσουλα! Θεά! Ό, τι και να πω είναι λίγο. Απόλαυση. Τρομερά προσεγμένη και τα γραφικά της, εξαίσια. Η Ούρσουλα και η Μαλέφισεντ είναι οι αγαπημένες μου «κακές» της Ντίσνεϊ. Χαίρομαι που τις σεβάστηκαν. Δεν υπάρχει ούτε μία σκηνή της Ούρσουλα που να μην τη χαίρεσαι, που να μην είναι αντάξια του θρύλου της. Όλα τα λεφτά! Το δε φινάλε με την τελική μάχη, επίσης breathtaking και εφάμιλλο του καρτούν. Δεν έχω το παραμικρό παράπονο, η Ούρσουλα κλέβει την παράσταση και είναι το κλου του όλου εγχειρήματος. Θέλω να δω σήκουελ γραμμένο εξολοκλήρου επάνω της και πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να ανακοινωθεί. Έχει πολύ ψωμί το γιατί τα έσπασε με τον Τρίτωνα, τον αδελφό της, και γιατί εξορίστηκε από το παλάτι. Θα μάθουμε. 

 

Το γεγονός ότι η ταινία δεν διαδραματίζεται πια στην Ευρώπη και πλέον γίνεται σαφές ότι αφορά κάποιο μέρος της καραϊβικής είναι έξυπνο εκ μέρους των παραγωγών. Δικαιολογεί γιατί η Άριελ είναι πλέον μαύρη, δικαιολογεί γιατί η μουσική είναι πιο ρέγκε και πιο calypso. Υπάρχει ένα χορευτικό ενσταντανέ στην αγορά του χωριού όπου η Άριελ και ο Έρικ χορεύουν με τους χωρικούς, πολύχρωμο και έντονο, και τρομερά γοητευτικό. Μόνο στην καραϊβική θα μπορούσες να το δεις αυτό. 

 

Τα παλιά τραγούδια, τα κλασικά, και ειδικά το Under The Sea και το Kiss The Girl δεν είναι πλέον τόσο παιδικά και φαντεζί όσο τα θυμάσαι και τα αγάπησες, έγιναν όμως πιο ατμοσφαιρικά και πιο ρεαλιστικά. Ειδικά το Kiss The Girl. 

 

Το τέλος το βρήκα άκρως συγκινητικό. Να σας πω ότι οι αδελφές της Άριελ εκπροσωπούν τις εφτά θάλασσες της Γης και η κάθε μία προέρχεται από άλλη ράτσα. Υπάρχει μία Κινέζα, μία Ινδή, μία λευκή, μία Αφρικάνα, γενικά μία united colors of Benetton κατάσταση, το οποίο βρήκα ωραίο ως συμβολισμό. Στο φινάλε που εμφανίζονται όλες μαζί στην επιφάνεια και αποχαιρετούν την αδελφή τους με τις ευλογίες του Τρίτωνα η ταινία απογειώνεται. Από τα ωραιότερα φινάλε που είδαμε σε μεταφορά ταινίας καρτούν της Ντίσνεϊ. 

 

Συνοψίζοντας, δεν είναι η καλύτερη μεταφορά ταινίας καρτούν της Ντίσνεϊ αλλά ούτε η χειρότερη. Σίγουρα είναι κάπου στη μέση και ίσως λίγο πιο προς τα πάνω. Τα αρχηγεία εξακολουθεί να κρατά «το βιβλίο της ζούγκλας» το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι 100 φορές καλύτερο από το καρτούν, ο Αλαντίν και η Σταχτοπούτα. Η Μικρή Γοργόνα έπεται κάπου εκεί με την Πεντάμορφη και το Τέρας. Φυσικά, δεν συγκρίνεται ούτε πλησιάζει στις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που για μένα ήταν ο Βασιλιάς των Λιονταριών, ο Ντάμπο και η Κοιμωμένη Καλλονή. 

 

Έχει πολλές καλές στιγμές, αλλά και αρκετές αστοχίες. Στον γιο μου άρεσε περισσότερο η ταινία παρά το καρτούν. Εγώ προτιμώ το καρτούν. 

Περί Μπακλαβά

Διαβάζω διάφορες αντιδράσεις σχετικά με την παράσταση «Η Δημοκρατία Του Μπακλαβά». Δεν ξέρω αν έχετε μάθει τα καθέκαστα. Εν τάχει, το προαναφερθέν έργο παρουσιάστηκε στο Θέατρο Ριάλτο της Λεμεσού τις προάλλες. Αφορά στον έρωτα ενός ζευγαριού, ενός Τούρκου και μίας Ελληνίδας, οι οποίοι παντρεύονται και αποκτούν ένα παιδί, και αποφασίζουν να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος, τη Δημοκρατία του Μπακλαβά στην οποία δεσπόζουν οι αρχές της αγάπης, της αδελφοσύνης και οι γνωστές αριστερές παπάντζες. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ακούγεται παραποιημένος ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος με σατιρικούς στίχους κάτι το οποίο προκάλεσε την οργή κάποιων θεατών οι οποίοι διέκοψαν την παράσταση φωνάζοντας «ξευτύλες». Ο πρωταγωνιστής στο τέλος της παράστασης, μετά την υπόκλιση, απάντησε «καλύτερα ξευτύλες παρά φασίστες».

Τώρα εγώ πρέπει να γράψω σχόλιο για όλο αυτό. Μάλλον δεν πρέπει, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω, μόνο που δεν ξέρω πώς θα συμπτύξω όλα όσα έχω να πω σε ένα ποστ το οποίο να μην υπερβεί τις 150 σελίδες.

Ας συμφωνήσουμε ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν έχει όρια. Προφανώς κι έχει, αλλά ας συμφωνήσουμε χάριν του παρόντος κειμένου, ότι η καλλιτεχνική έκφραση δεν θα έπρεπε να έχει όρια. Όταν σπούδαζα freedom of speech το μακρινό 2005 στο UCL, είχαμε αναλύσει μία δικαστική υπόθεση για ένα κινηματογραφικό έργο στο οποίο μία καλόγρια έκανε στοματικό έρωτα στο άγαλμα του Ιησού του εσταυρωμένου. Το συγκεκριμένο κινηματογραφικό έργο πολεμήθηκε με βάση το αδίκημα της βλασφημίας και αποβλήθηκε από ένα φεστιβάλ κινηματογράφου στο οποίο συμμετείχε. Ασκήθηκε όμως έφεση στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης και τελικά επετράπη η συμμετοχή στο συγκεκριμένο έργο με το σκεπτικό ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ελεύθερος να εκφράζεται, ότι έχουμε δημοκρατία κτλ, κτλ.

Εγώ συμφωνώ πάραυτα με τα πιο πάνω.

Αν δεν σου αρέσει να βλέπεις μια καλόγρια να πεοθηλάζει το άγαλμα του Ιησού, μην πληρώσεις να το δεις. Κάτσε σπίτι σου. Έχει κόσμο που γουστάρει να βλέπει την καλόγρια να γλείφει το αγαλμάτινο πέος του Ιησού και έχει κάθε δικαίωμα να κάθεται και να το φχαριστιέται. Μπορεί να προσβάλλει τη θρησκεία σου, too bad, αλλά αν απαγορεύαμε οτιδήποτε μας προσβάλλει, άλλη δουλειά δεν θα κάναμε.

Ομοίως, σου προσβάλανε τον εθνικό σου ύμνο στη Δημοκρατία του Μπακλαβά; Ας μην πήγαινες να δεις την παράσταση. Μπορούσες να σηκωθείς να φύγεις στα μισά της παράστασης και να τους πονέσεις περισσότερο. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα πλήρωνε άλλωστε για να παρακολουθήσει τον έρωτα ενός Τούρκου με μια Ελληνοπούλα. Έχει κόσμο που προφανώς το βρίσκει πολύ προχώ το θέμα, αφήστε τον ελεύθερο να τέρπεται με τέτοιου είδους ιστορίες και να ονειρεύεται ότι όλα θα φτιάξουν μεταξύ των δύο χωρών αν δυο άνθρωποι ερωτευτούν και αν σατιρίσουν τον εθνικό μας ύμνο. Ο εθνικός μας ύμνος φταίει που δεν τα βρίσκουμε!

Δεν είναι της παράστασης το πρόβλημα. Το πρόβλημα πάντα είναι του θεατή. Είναι δικό του θέμα να διαχειριστεί την όποια προσβολή, να την μπλοκάρει από το σύστημά του, να την αποδεχτεί και να δουλέψει με τον εαυτό του ώστε να την προσπεράσει όταν μια τέτοια προσβολή βρίσκεται στον δρόμο του και του προκαλεί την κοσμοθεωρία του. Δεν μπορεί να φιμώνεται η τέχνη και εν γένει η έκφραση απλά και επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε θα προσβληθεί.  

ΤΩΡΑ!

Το ερώτημα είναι… Πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία να δεχτεί το αντίθετο. Δηλαδή, να γράψω εγώ ένα έργο το οποίο θα προσβάλλει «μειονότητες» ή τέλος πάντων αμνοερίφια οργανωμένα σε κοινωνικές ομάδες. Είναι έτοιμοι όλοι αυτοί να με δουν να σατιρίζω μαύρους, γκέι, τρανς, γυναίκες και μουσουλμάνους; Διότι την τελευταία φορά που τόλμησε ένας στη Δανία να ζωγραφίσει τον Μωάμεθ σε μία γελοιογραφία, προκλήθηκε λουτρό αίματος και τρέχαμε άπαντες να βάλουμε αυτοκολλητάκι je suis Charlie. Για τις υπόλοιπες κατηγορίες ανθρώπων δεν το συζητώ καν, τρέμουμε και να τους πιάσουμε στο στόμα μας μην τυχόν και «προσβληθούν».

Τις προάλλες, φερ’ ειπείν, έμαθα ότι απαγορεύεται ένας λευκός ηθοποιός να υποδυθεί ένα μαύρο χαρακτήρα, γιατί το λεγόμενο «black face» στο Χόλιγουντ θεωρείται ένδειξη ρατσισμού. Αν δηλαδή εγώ θελήσω να υποδυθώ τον Νέλσον Μαντέλα, δεν δικαιούμαι να τον παίξω βάφοντας τη μούρη μου γιατί αυτό εκλαμβάνεται ως προσβολή από τους μαύρους. Άσχετα αν εγώ θα προσεγγίσω τον ρόλο με τον δέοντα σεβασμό και σοβαρότητα. Βάφτηκες μαύρος ενώ είσαι λευκός; Είναι σαν να μας κοροϊδεύεις. Και προφανώς ούτε συζήτηση να τον υποδυθώ ως λευκός, αφού ξεκάθαρα ο Μαντέλα ήταν μαύρος. Το ανάποδο, δηλαδή, η Κλεοπάτρα να παίζεται από μαύρη ηθοποιό ή ο Ηρακλής της Ντίσνεϊ να παίζεται από μαύρο άντρα, είναι ΟΚ. Έγιναν εγκλήματα πριν 100 χρόνια κατά των μαύρων και πρέπει να το πληρώσουμε όλοι παραποιώντας το σύμπαν.

Σκεφτείτε να τους έπιαναν και στο στόμα τους τι θα γινόταν!

Ο συγγραφέας του «μπακλαβά», που προφανώς είναι και μεγάλος μάγκας, γιατί δεν παραποίησε εξίσου και τον τουρκικό εθνικό ύμνο; Δεν φαντάζομαι να τρόμαξε ότι μπορεί να του στήσουν καρτέρι, ε; Επιπλέον, είμαι σίγουρος θα μεταφράσει το έργο του στην τουρκική γλώσσα και θα το παίξει και στην Τουρκία κάποια στιγμή. Θα δείξει απόλυτη ανοχή και κατανόηση το καθεστώς Ερντογάν. Θα απαντήσει και στους γκρίζους λύκους «καλύτερα ξευτύλας παρά φασίστας!»

Μην κοροϊδεύομαστε και μεταξύ μας. Είναι πολλά τα ψυχολογικά σας, αλλά δεν σας αδικώ γιατί βλέπω και κατανοώ το πώς μεγαλώσατε οι πλείστοι. Δύο μέτρα, δύο σταθμά στην ελευθερία της έκφρασης, και ειδικά σ’ αυτήν των καλλιτεχνών οι οποίοι είναι και ειδική κατηγορία ψυχοπαθών, μία μεγάλη μερίδα τουλάχιστον, και φάνηκε με τις προχθεσινές εκλογές στην Ελλάδα. Δημοκράτες μόνο όσο κερδίζει το κόμμα τους. Αν χάσει, «τι ψηφίσατε ρε μαλάκες» και «ντρέπομαι που είμαι Έλληνας». Κι εμείς ντρεπόμαστε που είστε Έλληνες. Αλλά τι να κάνουμε, σας ανεχόμαστε. Αυτό προστάζει η Δημοκρατία.

«Καλύτερα ξευτυλισμένοι παρά φασίστες!» Φασίστες επειδή υπερασπίστηκαν τον εθνικό ύμνο της χώρας τους ο οποίος μιλά για τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας για ελευθερία. Οξύμωρο; Και τώρα θα μου πεις, τι είναι ο εθνικός ύμνος; Ένα τραγουδάκι. Και τι είναι η σημαία για να τη σεβόμαστε; Ένα κομμάτι χρωματιστό πανί. Θα σου απαντήσω. Το καθετί αποκτά την αξία που του δίνεις. Τι είναι τα χρήματα; Χαρτιά είναι. Και τι είναι το διαμάντι; Μια πέτρα! Τι σου είναι και ο άνθρωπος; Ένα μάτσο κόκκαλα καλυμμένο από δέρμα. Αν θέλετε να κρίνουμε τα πάντα υποκειμενικά, τότε θα πρέπει να αποδεχτείτε ότι πιθανόν και για μας, ένας εθνικός ύμνος και μία σημαία να αξίζουν πολύ περισσότερο από δέκα ατάλαντους αργόσχολους που νομίζουν πράττουν τέχνη. Η μαγκιά είναι να μάθεις να ψυχανεμίζεσαι τα όρια του άλλου και να τα σέβεσαι. Και να μην γίνεσαι αρχίδι.

Μα, σοβαρά τώρα, «η δημοκρατία του Μπακλαβά;» Αν ήταν παραμυθάκι του Τριβιζά, θα είχε περισσότερο κύρος!

Αχ, Τα Μωρά Μου!

 

Εχθές το βράδυ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ επειδή με έζωσαν και πάλι διάφορες υπαρξιακές έγνοιες, κατέληξα ότι η μεγαλύτερη μου ευτυχία στη ζωή είναι η ώρα που μπαίνω σπίτι το μεσημέρι, μετά τη δουλειά, και με το που βάλω το κλειδί στην εξώπορτα ακούω από μέσα ποδοβολητό. Με το που ξεπροβάλλω, ο γιος μου παρατά το ipad και τρέχει καταπάνω μου αλαλάζοντας που γύρισα και μου αγκαλιάζει τα πόδια σφίγγοντάς τα τόσο που δεν μπορώ να περπατήσω, ενώ η Βαγγελιώ μου η οποία κουτσά στραβά περπατά, πέφτει κάτω και κάθε λίγο γεμίζει μώλωπες φωνάζει ένα επιτακτικό και χαρούμενο «ΠΑ-ΠΑ!» και ενώνεται κι αυτή μαζί μας.

Τα ίδια έκανα και εγώ όταν γύριζε ο πατέρας μου σπίτι, τα πρώτα χρόνια, τα καλά. Μάλιστα είχα βγάλει και ένα τραγούδι το οποίο του το τραγουδούσα όποτε επέστρεφε εν είδει εορτασμού. Τώρα το ίδιο κάνει και ο γιος μου χωρίς να ξέρει ότι κάποτε ήμουν στη θέση του ίδιος και χειρότερος. Τον ξέρω τον γιο μου, είμαστε ίδιοι και είναι εύκολο να τον χειριστώ. Είναι δύσκολο κοινό, σαν εμένα. Μία μέρα να μπω στο σπίτι άκεφος ή και να μην επιδείξω τον δέοντα ενθουσιασμό στην υποδοχή που μου επιφυλάσσει (και η οποία είναι κάθε μέρα η ίδια), χαλιέται, νευριάζει, απογοητεύεται, σαν εμένα που γκρινιάζω όταν καμιά φορά η ερασιτεχνική παράσταση στην οποία συμμετέχω δεν διαθέτει αρκετά ένθερμο ή ξύπνιο κοινό. Ακριβώς επειδή με ξέρω και κατ’ επέκταση τον ξέρω, κάθε μεσημέρι επιδεικνύω την ίδια έκπληξη στην υποδοχή, σαν να μου συμβαίνει πρώτη φορά.

Η κόρη μου από την άλλη, η οποία είναι μεγάλη μάρκα και τεράστιος έρωτας σε βαθμό που αισθάνομαι τύψεις για την προδοσία που επιφυλάσσω στον μεγάλο, με έχει κυριολεκτικά σούζα. Έχω βιώσει πλήρως αυτό που λένε «μπορεί να μην στέκεσαι σούζα στη γυναίκα σου, αλλά αποκλείεται να μην σταθείς σούζα στην κόρη σου». Γιατί η κόρη σου είναι η γυναίκα σου πια. Μία γυναίκα η οποία σε ελκύει όπως ακριβώς έκανε κάποτε η γυναίκα σου, χωρίς να ασκεί την παραμικρή ψυχολογική βία επάνω σου. Η κόρη σου σε κάνει ό, τι θέλει με τη θέλησή σου, είναι ο ορισμός του εθελούσιου μαζοχισμού. Με τη Μπουμπού συνεννοούμαστε άψογα παρόλο που τρεις λέξεις έχει μάθει να λέει μέχρι στιγμής. «Μαμά», «Παπά» και «γάλα».

Τις προάλλες την κρατούσα αγκαλιά και μου έγνεφε πού ήθελε να πάμε. Μου έδειξε τη σοφίτα. Είναι ο χάρος μου να την ανεβάζω εκεί, επειδή εκεί έχω όλα τα συλλεκτικά μου παιχνίδια και έχει αρχίσει ήδη να μου τα ρημάζει. Όμως δεν πτοείται, ό, τι είναι απαγορευμένο είναι γι’ αυτήν μία πρόκληση, εν αντιθέσει με τον γιο μου τον υπέροχο του οποίου όταν του έλεγες «όχι» το σεβότανε. Της κόρης της λες «όχι» και σε γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τα οποία αν κρίνω από τη μάνα της, θα διαθέτει κι αυτή άφθονα για να μπορεί να σε καταχωρεί. Την ανέβασα στη σοφίτα, την έπαιρνα από δω, την έφερνα από ‘κει ώσπου γύρισε και με ρώτησε: «μαμά;» - Έχει πάει με τον αδελφό σου στο μάθημα μουσικής, της είπα. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας θόρυβος από το σαλόνι, και η μικρή νόμισε ότι η μαμά της επέστρεψε οπότε άρχισε να μουγκρίζει και να μου δείχνει αυστηρά προς τα κάτω, τη σκάλα. Κατέβηκα φορτωμένος την απότομη σκάλα της σοφίτας χωρίς να γκρεμιστούμε και όταν φτάσαμε στο σαλόνι της είπα «ορίστε, βλέπεις; Δεν έχει γυρίσει ακόμα η μάμα σου». Μούγκρισε εκνευρισμένη και τότε μου έδειξε εκ νέου τη σκάλα που οδηγεί στη σοφίτα. «Τώρα που το διαπιστώσαμε ανέβασέ με πάνω πάλι». Αν μη τι άλλο κάνω γυμναστική. Το όχι στην κόρη μου δεν περνά.

Χαρά στον άντρα που θα την πάρει!

Να ‘ναι καλά τα παιδάκια μου. Τρέμω στην ιδέα! Ούτε να το γράψω δεν διανοούμαι.

Τις προάλλες είχα πάθει τροφική δηλητηρίαση και πέρασα ένα βράδυ στο νοσοκομείο με ορούς και φάρμακα. Έκανα πάνω από 15 φορές εμετό, έρεψα, αφυδατώθηκα, με πήραν τέσσερεις. Ο γιος μου ήταν ξύπνιος και τρόμαξε από το θέαμα οπότε τον κλείσαμε σε άλλο δωμάτιο να μην με βλέπει ούτε να με ακούει ενόσω έβγαζα τα άντερά μου στην τουαλέτα. Την επόμενη μέρα που ανάρρωσα και όλα ήταν μια χαρά πήγαμε στο μπάνιο να λουστεί και μου είπε «σε αγαπώ παπά μου». – «Κι εγώ πιο πολύ κι απ’ τη ζωή μου» του είπα. Έκανε μια παύση να το επεξεργαστεί και ακολούθησε ο εξής διάλογος:

-          Τι εννοείς πιο πολύ απ’ τη ζωή σου; Εννοείς ώσπου να πεθάνεις;

-          Θα σε αγαπώ ακόμη κι όταν πεθάνω εγώ!

-          Πώς γίνεται;

-          Θα γίνω ένα καλό φάντασμα και θα είμαι συνέχεια μαζί σου, θα πετώ από πάνω από το κεφάλι σου, και θα σε προσέχω να μην πάθεις τίποτε κακό.

-          Εσύ τότε πώς έκανες χθες όλη νύχτα εμετό; Πού ήταν ο παππούς να σε σώσει;

-          (Δεν του γλιτώνω!) Μα, ο παππούς με έσωσε χθες. Αν δεν ήταν ο παππούς ως καλό φάντασμα από πάνω μου θα πάθαινα μεγαλύτερο κακό. Ο παππούς μου έδωσε δύναμη και οδήγησα μέχρι το νοσοκομείο μου έβαλαν φάρμακα και έγινα καλά!

-          Ναι, αλλά ο παππούς πέθανε. Ο πατέρας του γιατί τον άφησε να πεθάνει; Γιατί τον άφησε να πάθει κακό;

Άντε τώρα, τι να του πεις και να ακουστεί πειστικό; Σκεφτόμουν για μισό λεπτό την πιο ανώδυνη απάντηση. Όταν είδε ότι αργούσα, με αποστόμωσε:

-«Ρωτώ δύσκολες ερωτήσεις, παπά; Παραδίνεσαι; Παραδέχεσαι ότι έχασες;!»

Έχασα; Πού να ξερες γιόκα μου πόσα κερδίζω εξαιτίας σου! Πού να ξερες!

Ο 16χρονος Και Η 19χρονη

Έκθαμβος παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες στα σόσιαλ αλλά και στα παραδοσιακά ηλεκτρονικά μίντια τη χαλαρή αντιμετώπιση και προσέγγιση δυο σκανδάλων, φαινομενικά πολύ διαφορετικών μεταξύ τους αλλά επί της ουσίας ίδιων και απαράλλαχτων.

Από τη μία είχαμε τον διορισμό μίας 19χρονης φοιτήτριας ως σύμβουλο του υφυπουργού τουρισμού στην Κύπρο, χωρίς καμία απολύτως κατάρτιση και χωρίς κανένα πτυχίο, με τη δικαιολογία ότι η συγκεκριμένη θα χειριζόταν τα σόσιαλ μίντια του υφυπουργείου και ότι ως «γραμματειακό προσωπικό» δεν ήταν αναγκαίο να έχει κάποια εξειδίκευση. Η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν αρκετά ενεργή κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του σημερινού προέδρου και έπρεπε κάπως να της το ξεπληρώσουν. Ακούστηκε επίσης, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει, ότι προέρχεται από φτωχή οικογένεια και ήθελαν να τη βοηθήσουν να πληρώσει τις σπουδές της με τον παχυλό μισθό που της προσέφεραν. Ξέσπασε σάλος στην Κύπρο με το θέμα και η κοπέλα μη αντέχοντας τη δημόσια διαπόμπευση και τη ψυχολογική πίεση, παραιτήθηκε.

Στην Ελλάδα είχαμε την εκπροσώπηση της χώρας στη Γιουροβίζιον από τον Βίκτωρα Βερνίκο, γόνο της γνωστής οικογενείας εφοπλιστών, ο οποίος πήρε το χρίσμα μέσα από μία πολύ αδιαφανή διαδικασία (η οποία μάλιστα οδηγήθηκε και στα δικαστήρια από τη Μελίσσα Μαντζούκη, την τραγουδίστρια που ήρθε πρώτη στην ψηφοφορία του κοινού). Μέσα από ένα ορυμαγδό δηλώσεων τον οποίον δεν παρακολούθησα από κοντά, τα έκοψαν και τα έραψαν όπως ήθελαν και εντέλει στείλανε τον Βερνίκο στο Λίβερπουλ με τη ψεσινή άθλια εμφάνιση η οποία φυσικά δεν προκρίθηκε στον τελικό. Η Ελλάδα έχει τρομερή δυναμική στη Γιουροβίζιον, θεωρώ ότι είναι ότι από τις χώρες που άμα το ποθήσει κερδίζει το τρόπαιο για πλάκα. Για να έφτασε στο σημείο να αποκλειστεί, πάει να πει ότι το προσπάθησε να αποκλειστεί. Και το κατάφερε. Η Ελλάδα αποκλείστηκε άλλες δυο φορές στην ιστορία της, με εξίσου άθλιες εμφανίσεις που έκαναν μπαμ από μακριά ότι εκλιπαρούσαν τον αποκλεισμό.

Και στις δυο προαναφερθείσες περιπτώσεις τα μίντια έπεσαν να φάνε τους ιθύνοντες. Τον βλάκα τον υφυπουργό που διόρισε μία κοπέλα χωρίς καμία κατάρτιση στη θέση του «συμβούλου» και στην διεφθαρμένη ΕΡΤ που έστειλε ένα άγουρο παιδάκι στον μεγαλύτερο μουσικό διαγωνισμό του κόσμου. Και στις δύο περιπτώσεις οι ευθύνες της 19χρονης και του 16χρονου πέρασαν στο ντούκου, κατ’ ακρίβεια οι περισσότεροι προσπάθησαν να τους αθωώσουν κιόλας, και να τους παρουσιάσουν ως θύματα των περιστάσεων.

Διαφωνώ κάθετα, εντός, εκτός κι επί τα αυτά!

Πρωταρχική ευθύνη φέρουν η 19χρονη και 0 16χρονος. Σαφώς φέρουν ευθύνη και οι θεσμοί που τους εμπιστεύτηκαν θέσεις και οφίκια τα οποία δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν, αλλά και τα υποκείμενα δεν έπεσαν από τον ουρανό. Δεν πήγε ο υφυπουργός, ο Κουμής, να χτυπήσει τυχαία μια πόρτα και να βρει μια 19χρονη να της πει «θέλεις να μπεις σύμβουλός μου; Πώς σου φαίνεται η ιδέα;» Ούτε η ΕΡΤ πήγε μόνη της να βρει τον Βερνίκο να του προτείνει την εκπροσώπηση της Ελλάδος. Η 19χρονη έτρεχε τον Χριστουδουλίδη από κοκτέηλ σε κοκτέηλ και η οικογένεια του Βερνίκου (φημολογείται ότι) τα έσκαζε αδρώς προκειμένου να προωθήσει το βλαστάρι της. Αμφότεροι ήξεραν τι έκαναν και τι διεκδικούσαν!

Το να κάθομαι και να διαβάζω σήμερα κάτι μελοδραματικά σχόλια του τύπου «τι φταίει το παιδάκι που το έριξαν στα βαθειά της Γιουροβίζιον» ή «δεν φταίει η φτωχή η 19χρονη» μου προκαλεί τα νεύρα της αρκούδας. Ήξεραν και ο 16χρονος και η 19χρονη μια χαρά ότι αυτό που διεκδικούν ήταν έξω από τις δυνατότητές τους. Απλώς είχαν το θράσος να το απαιτούν γιατί θεωρούσαν ότι τους αξίζει. Η 19χρονη ειδικά που είναι και ενήλικη όφειλε να γνωρίζει ότι μία θέση στο Δημόσιο προκηρύσσεται πρώτα και διεκδικείται μέσω εξετάσεων και συνεντεύξεων. Δεν βρίσκουμε το γραφείο έτοιμο επειδή για έξι μήνες το παίζαμε η δουλάρα του υποψήφιου προέδρου. Και ο Βερνίκος δεν είναι μωρό. Είναι μεν ανήλικος αλλά στα 16 πλέον οι νέοι έχουν δικαιώματα και γνώσεις που εμείς δεν φανταστήκαμε.

Εγώ στα 16 μου φερ’ ειπείν, δεν ήξερα που πάει το πουλί μου και το μοναδικό μου επίτευγμα ήταν ότι έπαιξα σε μια σχολική, θεατρική παράσταση ένα βουβό πρόσωπο. Και το θεωρούσα και πολύ μου. Δεν είχα αξιώσεις να εμφανιστώ στην μεγαλύτερη σκηνή του κόσμου. Εξίσου, εγώ στα 19 μου ήμουν στον στρατό και προετοιμαζόμουν να μάθω την αγγλική γλώσσα ώστε να μπω στο πανεπιστήμιο. Δεν είχα απαιτήσεις για θεσούλα στο Δημόσιο. Έπρεπε να γίνω 30 ετών για να μπω στο Δημόσιο, να περάσω εξετάσεις στις οποίες μάλιστα ήρθα και πρώτος παγκύπρια και έπειτα να περάσω από τρεις συνεντεύξεις πριν πάρω τη δουλειά μου.

Ναι, είναι και οι θεσμοί διεφθαρμένοι και δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Εντυπωσιάζομαι όμως με το θράσος των νέων και την προσπάθεια αθώωσής τους από την κοινωνία και τα σόσιαλ. Όχι κύριοι, αυτοί προτίστως είναι οι υπεύθυνοι που είτε δεν έχουν ουδεμία αυτογνωσία, ή την έχουν, αλλά αδιαφορούν. Οι νέοι σήμερα καμώνονται ότι δικαιούνται να επιλέγουν θρησκεία, ότι είναι άξιοι να αποφασίζουν τι θα κάνουν με το σώμα τους, να κάνουν έκτρωση, να πηδηχτούν από τα 13 τους, ακόμη και να αλλάξουν το φύλο τους αν αισθάνονται δυσφορία. Δεν είναι όμως άξιοι να κρίνουν αν έχουν τα φόντα και τα εχέγγυα για να διεκδικήσουν μία θέση που θα τους αποφέρει 30.000 ευρώ τον χρόνο και να πουν ένα τραγούδι που φωνάζει από μακριά ότι δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας; Μια χαρά τα έχουν! Απλώς ισχύει το "απ' ον αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του". Πρόκειται περί αθλίων ηλιθίων και σε ένα ιδανικό κόσμο πρώτους αυτούς θα σταύρωνε ο κόσμος.

Το να φταίνε οι πολιτικοί και η ΕΡΤ είναι το εύκολο. Πάντα φταίει ο πολιτικός και η ΕΡΤ. Το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε, το συνηθίσαμε. Το δύσκολο είναι να βάλεις αυτά τα κακομαθημένα στη θέση τους!

Εχθές, μετά τον αποκλεισμό της Ελλάδος, ο κύριος Βερνίκος με την αδικαιολόγητη και υπέρμετρη αυτοπεποίθηση έγραψε στον λογαριασμό του στο ίνσταγκραμ το κάτωθι: 

Από την ορθογραφία και μόνο όχι δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη Γιουροβίζιον, αλλά θα έπρεπε να του είχε επιβληθεί να ξαναπεράσει το Δημοτικό με το ζόρι. Ζώα! 

Το Ριγιούνιον Του Σχολείου Μου

Το περασμένο καλοκαίρι εγώ και μία παλιά συμμαθήτρια από το κλασσικό τμήμα του Λυκείου μας, αναλάβαμε να διοργανώσουμε το πρώτο ριγιούνιον πάρτι της κλάσης μας. Πέρασαν 25 χρόνια από την αποφοίτησή μας, αλλά ποτέ κανείς δεν συγκινήθηκε να αναλάβει την πρωτοβουλία να διοργανώσει κάτι. Μεσολάβησε και ο κορωνοϊός, μεγαλώσαμε κιόλας, όλο και ξεθώριαζε το ενδεχόμενο να ξανασυναντηθούμε. Το περασμένο καλοκαίρι, όμως, όταν τέθηκε σε ένα ομαδικό γκρουπ στο βάιμπερ η ιδέα ότι θα ήταν κρίμα να πεθάνουμε χωρίς τουλάχιστον ένα ριγιούνιον, εγώ προσωπικά βρισκόμουν σε μία πολύ καταθλιπτική κατάσταση. Και προκειμένου να έχω κάτι δημιουργικό να ασχοληθώ και να γεμίζω τον χρόνο μου, ο οποίος τότε ήταν και ακόμη είναι, πνιγμένος σε πάνες και μπιμπερό της κόρης μου, δέχτηκα να το αναλάβω μαζί με τη Χριστιάνα. 

 

Το Ριγιούνιον θέλαμε να έχει μέγεθος γάμου. Τόσο γκράντε το οραματιστήκαμε. Εντοπίσαμε από νωρίς τις λίστες όλων των τμημάτων με τους απόφοιτους του 1998 και ξεκινήσαμε κυνήγι εντοπισμού τους στα σόσιαλ. Δημιουργήσαμε γκρουπ σχετικό στο φβ, ενώ εγώ ξέθαψα και όλο μου το αρχείο με τα βίντεο από τις σχολικές εκδρομές και εκδηλώσεις και κάθε μήνα τους ανέβαζα σποτάκια εν είδει teaser για να αρχίσουν να μπαίνουν στο mood. Κλείσαμε τον χώρο, κλείσαμε τον DJ, βρήκαμε φωτογράφο, βρήκαμε τι αναμνηστικά θα τους δίναμε ως δώρα μέχρι που είχαμε και τη φαεινή ιδέα να φέρουμε έναν τραγουδιστή εξ Ελλάδος, ως τιμή και δόξα στη δεκαετία του ’90 πυ μας ενηλικίωσε. Ήρθα σε επαφή μαζί του μέσω ίνσταγκραμ και ήταν θετικότατος να έρθει. Έπρεπε όμως να ξέρω πόσος κόσμος θα ερχόταν στο πάρτι ώστε να δούμε αν μπορεί να καλυφθεί το ποσό που ζήτησε από τον προϋπολογισμό. 

 

Κι εδώ ήταν το δύσκολο κομμάτι. Εκ των ανωτέρω τίποτα δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο το να πείσουμε τον κόσμο να έρθει στο πάρτι. Πέραν καμιάς 30αριάς ατόμων που είχαν εκδηλώσει ενθουσιασμό εξαρχής με την ιδέα, οι υπόλοιποι είχαν επιφυλάξεις. Διαφόρων ειδών επιφυλάξεις. Προσπάθησα να ψυχανεμιστώ λίγο τι ακριβώς τους έφταιγε μπας και καταφέρω και κάμψω τον αρνητισμό τους. Σε ελάχιστες περιπτώσεις το κατάφερα. Έφαγα στη μούρη πολύ «εγώ αυτούς που θέλω να τους δω, τους βλέπω». Μωρέ όλοι μας αυτούς που θέλουμε να δούμε τους βλέπουμε. Τι πειράζει όμως μια φορά στα 25 χρόνια να ξανασυναντηθούμε όλοι μας; Σίγουρα δεν συμπαθούμε όλοι, αλλήλους, αλλά το να πας σε ένα πάρτι απ’ τα παλιά μια φορά στη ζωή σου δεν καταλαβαίνω τι κακό μπορεί να κρύβει.  

 

Το συζήτησα με μία άλλη φίλη και μου είπε κυνικά: «Αυτοί που δεν θέλουν να έρθουν είναι αυτοί που πλέον δεν βλέπονται, και αυτοί που δεν έχουν να επιδείξουν κάτι». Το σκέφτηκα και εν τέλει θα συμφωνήσω. Φυσικά, σιγά τα ωά που έχουμε οι υπόλοιποι να επιδείξουμε. Δεν ανακαλύψαμε και το φάρμακο κατά του καρκίνου. Μία πάλη με τη μιζέρια ζούμε κι εμείς. Όμως θα συμφωνήσω ότι όλοι όσοι ήταν πολέμιοι της πρωτοβουλίας το πραγματικό τους πρόβλημα είναι ότι επί της ουσίας ελάχιστοι θα τους θυμούνταν και ακόμα λιγότεροι θα τους έψαχναν. 

 

Εν πάση περιπτώσει, δεν πέσαμε ψυχολογικά από τον αρνητισμό που εισπράξαμε. Το Ριγιούνιον πραγματοποιήθηκε προχθές. Μπορεί να μην έγινε όπως το είχα οραματιστεί, σε οσκαρικές διαστάσεις δηλαδή, αλλά έγινε. Μόνο το 1/3 των αποφοίτων μας παρέστη, αλλά τουλάχιστον ήρθαν όσοι το έλεγε η ψυχούλα τους κι αυτό είναι που μετρά. Οι ευχαριστίες και η αγάπη που εισπράξαμε ήταν το κάτι άλλο. Πολλοί μάλιστα μας αντιμετώπισαν σαν να επρόκειτο για ένα πάρτι ατομικό και όχι όλου του σχολείου, και αυτό δείχνει ότι αναγνώρισαν την προσπάθεια και τον ζήλο μας που κατέστησε τη διοργάνωση σχεδόν προσωπική υπόθεση. 

 

Το Ριγιούνιον ήταν ψυχοθεραπευτική και άκρως ωφέλιμη διαδικασία. Το γεγονός ότι προκειμένου να ετοιμάσω τα βιντεάκια έπρεπε να καθίσω και να τα ξαναδώ όλα εξαρχής εμένα μου έκανε φοβερό καλό. Εκεί ήταν όλο το ζουμί. Το να αντικρύζεις τον 16χρονο εαυτό σου ξανά και να τον καταλαβαίνεις. Να αναγνωρίζεις ως ενήλικας τα λάθη του μικρού εαυτού σου κατάμματα και να γελάς με την αφέλεια του. Να αναγνωρίζεις τις εμμονές του, τις ανασφάλειες του, γιατί έλεγε αυτά που έλεγε στη κάμερα τη δεδομένη στιγμή και πώς το μέλλον τον διέψευσε και τον γείωσε. Το Ριγιούνιον για μένα δεν ήταν το πάρτι αυτό καθεαυτό. Το Ριγιούνιον ήταν η διαδικασία καταβύθισης στο 1996-98. Μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Η ντροπή που νιώθω όποτε με βλέπω και με ακούω στα βίντεο των σχολικών μου χρόνων δεν περιγράφεται. Και θέλει πολλή δύναμη για να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, να τον αντιμετωπίσεις πλέον πατρικά και να τον αποδεχτείς. 

 

Από το Ριγιούνιον επίσης κέρδισα ακόμα 2-3 πράγματα. Κέρδισα μια νέα φίλη, τη Χριστιάνα, τη συνδιοργανώτρια την οποία ως μαθητής δεν την είχα «καταλάβει» όσο έπρεπε. Δεν ήμασταν στα ίδια τμήματα, γνωριζόμασταν αλλά δεν κάναμε παρέα, και σήμερα απορώ γιατί όχι, αφού η συνεργασία μας ήταν άριστη, συνεννοούμασταν με το βλέμμα και ήμασταν πλήρως ευθυγραμμισμένοι στα θέλω. Επίσης, τη νύχτα του πάρτυ, προχθές δηλαδή, ξαναμπήκε στη ζωή μου μια φίλη με την οποία χάθηκα στην πορεία. Έγιναν κάποια λάθη κάποτε, αλλά υπήρχε η διάθεση να μείνουν όλα πίσω. Πολύ συγκινητικό. 

 

Το Ριγιούνιον ήταν προγραμματισμένο να τελειώσει στις 2:00 το πρωί. Όμως μία μεγάλη μερίδα κόσμου ένιωθε ότι δεν ήθελε να φύγει. Οπότε εγκαταλείψαμε τον χώρο που έπρεπε αναγκαστικά να κλείσει, και πήγαμε σε ένα άλλο κλαμπ μέχρι τις 4:00 το πρωί! Κάτι τέτοιο είχα να ζήσω πάνω από 15 χρόνια. Εννοείται ότι την επόμενη μέρα ξύπνησα με τρεις ώρες ύπνο, σαν το ζόμπι! 

 

Ωραία ήταν.