Europa Park

Η πεθερά μου είπε την πιο σωστή κουβέντα:

«Στις διακοπές με παιδιά δεν κάνεις διακοπές. Απλώς κουράζεσαι σε άλλη χώρα και τόπο».

Πολύ ορθά τα είπε η πεθερούλα εξ ου και το ταξίδι μας στην Ελβετία φέτος ήταν ένα και το αυτό. Επτά ήμερες στις οποίες η έγνοια μας ήταν πώς θα απασχοληθούν τα τέκνα και πώς θα κουραστούν επαρκώς ώστε τη νύχτα να ξεραθούν μια κι έξω.

Τα πήγαμε στο Europa Park. Δεν ήξερα τι εστί Europa Park. Κι εγώ φέτος το έμαθα. Προσγειωθήκαμε στη Βασιλεία και με λεωφορείο περάσαμε στη Ρουστ της Γερμανίας όπου βρίσκεται το εν λόγω θέρετρο. Ως γνωστόν, είμαι ορκισμένος Ντίσνεϊ φαν και δεν διανοούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω τα λεφτουδάκια μου σε άλλους. Όμως θεωρώ ότι τα παιδιά μου είναι ακόμη πολύ μικρά για να εκτιμήσουν την αξία της Ντίσνεϊλαντ (χώρια που περιμένω να ανοίξει του χρόνου το Disney Adventure Park παραδίπλα για να ξαναπάμε), οπότε είπα να δώσω μια ευκαιρία και στο Europa.

Δεν διαψεύστηκα. Το Europa είναι μία επαίσχυντη απομίμηση της Ντίσνεϊλαντ σε πολλά, αλλά αξίζει τα λεφτά του. Αν δεν είσαι σκληροπυρηνικός Ντίσνεϊ φαν ώστε να προσβάλλεσαι από τη χυδαιότητα με την οποία έχουν αντιγράψει ολόκληρα rides όπως π.χ. το στοιχειωμένο σπίτι, τους πειρατές και γενικότερα την όλη νοοτροπία του πάρκου, μια χαρά θα περάσεις. Δεν είχα επιλογή, έβαλα στην άκρη την απέχθεια μου για κάθε τι μη Ντίσνεϊ και πέρασα ωραία. Άλλωστε, μπορεί το πάρκο να παραπέμπει, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι θεματικά περιστρέφεται γύρω από μία άλλη μου αγάπη που είναι η Ευρώπη και η κουλτούρα της. Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα και Γιουροβίζιον σε έκδοση θεματικού πάρκου; Ναι, παρακαλώ!

Το πάρκο είναι διπλάσιο σε έκταση από τη Ντίσνεϊλαντ και οι θεματικές του ενότητες αφορούν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπως τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελλάδα, την Ελβετία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κροατία, τη Ρωσία, την Ισλανδία και τη σκανδιναβική χερσόνησο, αλλά και στην φανταστική χώρα των λιλιπούτειων η οποία διαθέτει και ένα βραβευμένο roller coaster το οποίο τίμησα εις διπλούν. Κύπρο δεν θα δείτε, και καλύτερα. Οι χώρες εμφανίζονται στο πάρκο αυτούσιες, δηλαδή έχουν χτίσει ολόκληρα σετς με τα πιο χαρακτηριστικά κτήρια και μέρη της κάθε χώρας ώστε να δίνεται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι εκεί. Για την Ελλάδα έχουν αναπαραστήσει τη Μύκονο.

Υπάρχουν και 3-4 ξενοδοχεία προσαρμοσμένα σε αυτές τις χώρες (εμείς μείναμε στο ιταλικό Colosseo το οποίο είναι σχεδόν κολλημένο με το πάρκο και αυτό μας γλίτωνε περπάτημα), καθώς και ένα υδροπάρκο παραπέρα το οποίο όμως απαξιώσαμε. 

Αυτή είναι η πίσω αυλή του ξενοδοχείου μας. Λίγο κιτς, ναι, αλλά πολύ επιβλητικό για τα παιδιά. Είχε συντριβάνια δαπέδου που χόρευαν ενώ το βράδυ γιμόταν και προβολή στους τοίχους μέσω projector. Μου θύμισε άνετα σκηνικό της RAI από JSF 1994. 

Το γερμανικό παβίλιον. Έχει και ρολόι με περιστρεφόμενες φιγούρες. Από κοντά φαίνεται πιο όμορφο. 

Το ελληνικό σκηνικό. Συμπαθέστατο, και ναι παίζει σε λούπα η μισιρλού εναλλάξ με τα Παιδιά Του Πειραιά ώσπου να μην αντέχεις άλλο.

Εδώ βλέπετε τάχα μου το Παρίσι. Αχνοφαίνεται ο μύλος του Moulin Rouge. Όπως βλέπετε στο βάθος υπάρχει και η σφαίρα που ξεπατικώθηκε 100% από το Epcot του Walt Disney World στο Ορλάντο. Τίποτα δεν άφησαν όρθιο. Μέσα στη σφαίρα υπάρχει roller coaster με θέμα το γαλλικό can-can! Ήμαρτον. 

Πάνω και κάτω, σκανδιναβικά ψαροχώρια πανέμορφα ακόμη και ως σκηνικά! 

Δεν λείπει τίποτα απ’ το Europa Park. Είναι προσεγμένο, αισθητικά άρτιο, τίγκα στο πράσινο και τις λίμνες, τίμιο στις τιμές των προϊόντων του, στα γεύματα που προσφέρει και στο merchandise που παρέχει. Φθηνότερο από τη Ντίσνεϊλαντ αισθητά. Αυτό που δεν έχει είναι η μαγεία της Ντίσνεϊ, οι χαρακτήρες, οι γνωστές και αγαπημένες μουσικές και οι αναμνήσεις που φέρνουν μαζί τους οι ταινίες της. Αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν και στο Europa Park κάτι χαρακτήρες μασκότ (Δύο τραγικά ποντίκια απομίμηση του Μίκυ και της Μίννη – τι άθλιοι, τίποτα δεν σεβάστηκαν!), καθώς και μια ταινία που θα βγει σε λίγες μέρες στους κινηματογράφους προκειμένου να δημιουργήσουν κάποια παράδοση, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν υφίσταται σύγκριση. Η Ντίσνεϊλαντ πάντα θα νικά.

Φυσικά, τα ανωτέρω δεν αφορούν τα παιδιά. Και δη τα δικά μου παιδιά τα οποία πέρασαν υπέροχα όπως και να ‘χει. Τρεις μέρες με το ζόρι μας ήταν αρκετές ώστε να δούμε τα περισσότερα εκθέματα και θεάματα. Έμενα άνετα άλλη μια νύχτα εκεί.

Πέρασα πολύ όμορφα και αυτό το κατάλαβα εκ των υστέρων όταν λυπήθηκα τη στιγμή που πακετάραμε για να φύγουμε. Έβγαλα άπειρα βίντεος και περίπου 300 φωτογραφίες με το κινητό. Το βράδυ κοιμόμουν σαν πουλάκι, εκείνο τον ύπνο τον βαθύ που όταν ξυπνάς δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι και αισθάνεσαι ολίγον τι χαμένος. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος αλλά ευτυχώς δεν μας έβρεξε. Φορούσαμε σακάκι μετά το απόγευμα. Πόσο το είχα πεθυμήσει αυτό! Καλοκαίρι με 19 βαθμούς κελσίου! Τι προνόμιο!

Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέραν του ότι πέρασαν καταπληκτικά.

Μετά περάσαμε τρεις μέρες στη Ζυρίχη και στη Λουκέρνη. Θα σας τα γράψω αύριο ή μεθαύριο.  

 

Τα Καμένα Του Αυγούστου

 

Πάτε και παίζετε κι εσείς Τζόκερ όποτε έχει τζακ ποτ επειδή νιώθετε ότι τα εκατομμύρια δεν κληρώνονται επειδή σας περιμένουν; Εγώ αυτό παθαίνω. Και τις δυο φορές που έπαιξα φέτος Τζόκερ ήταν επειδή πίστευα πως τα εκατομμύρια με περιμένουν. Θεωρούσα καθήκον μου να τα διεκδικήσω. Θεωρούσα ότι ήταν δικά μου και ότι έπρεπε απλά να καταθέσω το Δελτίο τυπικά προκειμένου να ανακοινωθεί το όνομά μου ως νόμιμου κατόχου τους.

Δεν υπάρχει καλύτερη ονειροπόληση από το να σκέφτεσαι πού θα φας τα 28 εκατομμύρια. Αχ, το τι φαντασιώσεις έκανα τις τελευταίες 48 ώρες, το τι!

Άσχετο, αλλά θυμάστε όταν το 2002 προβαλλότανε από το Μέγκα ο «Πιο Αδύναμος Κρίκος» με την Έλενα Ακρίτα που στο τέλος βγαίνανε ο νικητής και ο χαμένος και λέγανε τι θα τα κάνουνε τα λεφτά; Είχα προσέξει πως ο νικητής έλεγε πάντα «θα πάω ένα ταξίδι», ενώ ο χαμένος έλεγε «αν τα κέρδιζα θα τα έδινα σε φιλανθρωπικό σκοπό!» Το είχα παρατηρημένο. Ο νικητής κοίταζε πάντοτε την πάρτι του, ο χαμένος νοιαζόταν για την κοινωνία! 😂

Εγώ αν κέρδιζα τα 28 εκατομμύρια, επειδή είναι πολλά, θα έδινα και το κατιτίς στη φιλανθρωπία. Αυτό είναι το σωστό. Όχι όμως πολλά ώστε να βγείτε απ’ τη μιζέρια σας. Θα έδινα λεφτά σε άρρωστα μωρά, άντε να χρηματοδοτούσα τη δημιουργία κάποιου παιδικού νοσοκομείου της προκοπής. Ως εκεί.

Κατά τα άλλα τρεις θα ήταν οι στόχοι μου.

Πρώτον, να αγοράσω ένα σπίτι στο εξωτερικό, ει δυνατόν σε χώρα με χαμηλό ποσοστό μουσουλμανικού πληθυσμού. Θέλω να πάω κάπου που να μην θωρώ μπροστά μου γυναίκες με κελεμπίες και κακομοίρηδες που ξετυλίγουν χαλιά και προσεύχονται όπου βρουν. Θα αγόραζα μία έπαυλη σε λογικά πλαίσια έκτασης και θα ζούσα εκεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε έτους. Θα γλίτωνα και από το αιώνιο κυπριακό άγχος του «πότε θα μας πιάσουν όλους οι Τούρκοι».

Δεύτερον, θα πηγαίναμε οικογενειακώς μία κρουαζιέρα που έχω βάλει στο μάτι μέσω της Royal Caribbean η οποία κάνει τον γύρο του κόσμου, κοστίζει €25.000 το άτομο και έχει διάρκεια 5 μήνες! Ξεκινάς Ιανουάριο και επιστρέφεις Μάιο. Πέντε μήνες εν πλω, με σταθμούς στα πιο βασικά λιμάνια της ανθρωπότητας. Περνάς από όλες τις ηπείρους κανονικά. Τι καλύτερο για τα παιδιά; Θα μάθουν σε πέντε μήνες ό,τι δεν θα μάθουν σε κυπριακό σχολείο σε δέκα χρόνια!

Τρίτον και καλύτερο, θα έχτιζα ένα θέατρο στα πρότυπα τα δικά μου. Ένα θέατρο στο οποίο θα έπαιζα εγώ και η ομάδα μου πρωτίστως, και δευτερευόντως θα φέρναμε παραστάσεις από το εξωτερικό να ξεστραβώνεται το πλήθος. Θα ήταν θέατρο υψηλών προδιαγραφών με όλα τα τεχνικά μέσα, δηλαδή ορχήστρα, περιστρεφόμενη σκηνή, ταβάνια που ανοιγοκλείνουν, θεωρεία, και όλα αυτά που τα κυπριακά θέατρα δεν διαθέτουν. Αυτό το θέατρο θα ήταν άχρηστο κατά γενική ομολογία, αλλά δεν πειράζει, θα είχε πλάκα να υπάρχει κάτι τόσο άρτιο και να μην χαίρει αναγνώρισης. Θα επιβεβαίωνε εύκολα όλα αυτά που πιστεύω.

Ό,τι περισσέψει από όλα αυτά, θα αποταμιευτεί. Τα δισέγγονά μου θα με ευγνωμονούν.

Τέλος πάντων! Έγινε η κλήρωση χθες και δεν κερδίσαμε τα 28 εκατομμύρια 😣. Τον πούλο! Δεν θα πάμε ούτε κρουαζιέρα τον γύρο του κόσμου, ούτε σπίτι στο εξωτερικό θα αποκτήσουμε, ούτε θέατρο δικό μας, θα ζούμε στην καμένη Κύπρο που σε λίγα χρόνια θα αποτελούμε μειονοτική εθνολογική και θρησκευτική ομάδα και θα λέμε δόξα σοι ο Θεός.

Σε άλλα νέα, θέλω να σχολιάσω τα νέα του Μαζωνάκη και την υποκρισία του κόσμου στα σόσιαλ μίντια. Φαντάζομαι έχετε και εσείς βιώσει στα διάφορα timeline σας την ακατάσχετη ανάρτηση τραγουδιών και στίχων του αοιδού εν είδει συμπαράστασης από τον όχλο. Μάλιστα, οι πλείστοι θυμήθηκαν και το «ιατρικό απόρρητο» και κουνάνε το δάχτυλο ότι τέτοιες ειδήσεις δεν θα έπρεπε να βγαίνουν προς τα έξω.

Τι πλάκα! Ζούμε σε ένα κόσμο που οι σελέμπριτις αναρτούν νυχθημερόν τα ποτά τους, τα φαγητά τους, τα ρούχα τους, τους εραστές τους, το χρώμα της πορδής τους, αλλά ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ και μάθουμε ότι πάσχουν από κάποια διαταραχή (λες και δεν το ξέραμε, πέσαμε απ’ τα σύννεφα όταν μάθαμε πως τα ‘χει χαμένα), εκεί υπεισέρχεται το «ιατρικόν απόρρητον!» Άντε να μου χαθείτε όλοι, τώρα θυμηθήκατε ότι ο παθών χρειάζεται προστασία. Όταν είχε νοσηλευτεί η Έφη Θώδη δεν είδα κανέναν να ποστάρει στιχάκια. Τότε ούτε ιατρικά απόρρητα ξέρατε, ούτε τη λυπήθηκε κανείς. Εκείνη η «τρελή», «πήγαινε γυρεύοντας». Ο Μαζωνάκης δεν πήγαινε, τώρα ξαφνικά χρήζει «σεβασμού».

Αν έχετε πάει σε συναυλία του Μαζωνάκη από το 2000 και μετά και έχετε δει με τι σνομπισμό αντιμετωπίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται τραγουδώντας μάξιμουμ τρεις στίχους από κάθε τραγούδι και αφήνει από κάτω τους παριστάμενους να πουν το υπόλοιπο δεν θα τρέφατε τον παραμικρό σεβασμό για το έργο του ώστε τώρα να επικαλείστε θυμωμένα τα ιατρικά απόρρητα. Εξάλλου, λίγο πολύ παθόντες είμαστε όλοι πλέον. Το ότι κάποιοι τυχεροί νοσηλεύονται και ησυχάζουν δεν θα έπρεπε να το θεωρείτε δυστυχές. Θα έπρεπε να το ζηλεύατε.

Πρέπει κάποτε να καταλάβετε ότι στο ελληνικό μουσικό στερέωμα πλην της Άννας Βίσση δεν υπάρχει κανένας άλλος που να χρήζει σεβασμού και προστασίας. Αλλά, πού!