Βαριέμαι να βάλω τίτλο.

Πόσο πεθύμησα τους φίλους μου, και τον εαυτό μου, όπως ήμασταν στα 16-18!

Που η μόνη μας έγνοια ήταν να νυχτώσει για να βγούμε. Να ανταλλάξουμε ατάκες, να ξενυχτήσουμε στα μπαλκόνια φιλοσοφώντας τη ζωή, να κλαφτούμε για τις γκόμενες, να γυρίσουμε με τη κάμερα μαλακίες, να πάρουμε τα ποδήλατα στις 4:00 τα ξημερώματα και να τριγυρνάμε στη Λευκωσία…

Πόσο πεθύμησα να ερωτευτώ χωρίς μιζέρια. Κάποτε έπαιρνα το ποδήλατο, τριγυρνούσα έξω από το σπίτι της. Και της μιας και της άλλης. Και έριχνα κλεφτές ματιές απ’ το παράθυρο της. Σήμερα, πιο πιθανό είναι, αν βρω κάποια που να με ενδιαφέρει, να την πατήσω με το αυτοκίνητο από το πολύ το άχτι! Μπρος-πίσω, μπρος-πίσω!

Διαπιστώνω μέρα με την μέρα την αποκτήνωση μου και στεναχωριέμαι. Και φυσικά, δεν τολμώ να ανοίξω ημερολόγια... Θα με πιάσει έλκος. Και λυπούμαι, και στεναχωριέμαι, και τραγουδώ λαϊκά! Και χορεύω χασάπικα μέσα στο 2Χ2...Με ακούει ο Βέλγος από πάνω και αναρωτιέται που ήρθε να ζήσει…

Εγώ, που στα 17, έβρισκα το «σεντόνια» και το «ψεύτικα τα δάκρια σου» σκυλλοτράγουδα του κερατά! Τα σνόμπαρα επιδειχτικά! Σήμερα πίνω Πέγκες Ζήνες με πάγο και κόκα κόλα και κάνω εβίβα! Εβίβα ρε συμπέττερε!
Πόσο λυπάμαι που από δω και πέρα το μόνο που προσδοκώ είναι τη σύνταξη!

Πού Είναι ο Κλέφτης!?!

Μόλις πριν από λίγο μου έκλεψαν το κινητό και τα μετρητά από το πορτοφόλι μου, στο γυμναστήριο!

Αγαπητέ χώρκατε κλέφτη!

Είσαι και χώρκατος και βλάκας! Ήθελα να ξερα τι θα κάνεις τα 30 ευρώ που μου έκλεψες και τι θα κάνεις το κινητό μου που πάλιωσε και δεν πουλιέται πια πάνω από 150 ευρώ! Είσαι ένας cheap κλέφτης, μάνα μου, διότι:

- Πιο πολλή σύγχυση θα μου προκαλούσες αν μου έκλεβες την συλλεκτική τηλεκάρτα της Βίσση που κουβαλώ μαζί μου για γούρι,
- Πιο πολύ εκνευρισμό θα μου προκαλούσες αν μου έκλεβες τις βίζες,
- Πιο πολύ ταλαιπωρία θα μου προκαλούσες αν μου έκλεβες τα κλειδιά του αυτοκινήτου.

Τώρα, πτωχέ κλέφτη, μου έδωσες αφορμή να αγοράσω ένα i-phone και τα 30 ευρώ που είχα πάνω μου να τα βάλεις εκεί που τα βάζει και η μάνα σου όταν πληρώνεται.

Κακό ψόφο να ‘χεις! Εύχομαι να βρεις οικτρό θάνατο, βρωμιάρη!
Να ειδοποιήσω το αναγνωστικό κοινό πως ακύρωσα την κάρτα μου, αλλά το νούμερο μου παραμένει το ίδιο. Εν τούτοις εγώ δεν θυμάμαι κανένα νούμερο απ’ έξω εκτός από το σπίτι μου, οπότε στείλτε μου ένα μήνυμα με το τηλέφωνο σας για να ξαναχτίσω τις επαφές μου. Από την Τετάρτη όμως, που θα αγοράσω νέα συσκεύη. Η e-mail ή μέσω facebook…ξέρω γω.

Tαλαιπωρία στα καλά καθούμενα!
Γκρρρρ!

Απλά Μαθηματικά

Αν ο loser είχε πρόσημο, ποιο θα ήταν αυτό;

Το πλην.

Σύμφωνοι.

Όταν ο loser προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως είναι κάτι παραπάνω από ένα πλην, τότε τι είναι;

Είναι απλώς ένα πλην στη δευτέρα.

Όταν ο loser επιμένει να πολλαπλασιαστεί με γκόμενα που αντικειμενικά είναι ωραία και σέξι τι έχουμε; Ένα πλην που προσπαθεί να πολλαπλασιαστεί με ένα συν!

Και η πράξη τι γινόμενο επιφέρει; Πλην! Αρνητικό.

Μια τρύπα στο νερό.

Επομένως, τι θα κάνει ο loser με πρόσημο το πλην;

Θα πολλαπλασιαστεί με μια ομοία του και θα επιφέρει το συν!

Όπως επίσης ένας συν θα πολλαπλασιαστεί με μια ωραία και σέξι και θα έχουν γινόμενο άλλο ένα συν.

Και ο κόσμος μας θα γίνει πιο θετικός, με πολλά συν και πολύ λιγότερα πλην.
Θα κερδίσει.
Κι εγώ, ελπίζω.

Η Καφρίλα της Ημέρας

Αγαπημένε μου Χάρη,

Σήμερα έκανα μια σπουδαία ανακάλυψη!

 

Ανακάλυψα γιατί μας αρέσει το βυζί! Βασικά, έκανα ένα γρήγορο search στο google την λέξη βυζί, μην ρωτάς το γιατί, και μου εμφάνισε ένα άρθρο, στο οποίο λέει ούτε λίγο, ούτε πολύ, πως το βυζί μοιάζει με τα οπίσθια εξ ου και η σεξουαλική διέγερση!

 

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Το άρθρο λέει πως από αρχαιοτάτων χρόνων οι θηλυκοί πίθηκοι και γενικότερα τα ζώα, όταν ένιωθαν σεξουαλική ετοιμότητα άρχιζαν να κουνούν τον κώλο τους. Οι άνθρωποι όμως προόδεψαν, και αφού άρχισαν να περπατούν στα δυο τους πόδια έπρεπε να αναπτύξουν κάποιους άλλους αδένες για να προκαλούν τους συντρόφους τους. Γιατί προφανώς το κούνημα των γοφών δεν ήταν αρκετό.

 

Και ο Θεός έπλασε το βυζί! Δεν είναι παράξενο που κανένα άλλο είδος, πλην του ανθρώπου, δεν ερεθίζεται από το στήθος της συντρόφου του; Είδες εσύ κανένα ταύρο να παίζει με τις ρογούλες της αγελάδας του; Τώρα θα μου πεις, πού να τον δω τον ταύρο, γιε μου; Σωστά...

 

Το θέμα είναι, όπως γράφει επί λέξη το άρθρο: «...η εξέλιξη για να κάνει την πρόσθια όψη της γυναίκας πιο σαγηνευτική, την έκανε να αναπτύξει σταδιακά στο θώρακα της ένα ζεύγος συμμετρικών, ημισφαιρικών εξογκωμάτων που να θυμίζουν τους γλουτούς.»

 

Θυμάσαι που είχαμε στο λύκειο μια άβυζη συμμαθήτρια που την αποκαλούσαμε κοροϊδευτικά «πλάτη μπρος-πίσω;» Ε, να της τηλεφωνήσουμε! Τώρα μπορεί κάλλιστα να περπατά στα τέσσερα!

 

Ωραίο άρθρο! Μπορείς να το βρεις εδώ. Επίσης σκέφτηκα κι’ άλλη μαλακία και θα στην πω, παρόλο που θα χάσεις κάθε ιδέα για τον φίλο σου τον λαφαζάνη. Λοιπόν! Αφού το στήθος σχεδιάστηκε για να θυμίζει πισινό, φαντάστηκες μια καλή ημέρα, ως εκ θαύματος να αντιστραφούν οι ρόλοι τους; Να βυζαίνουν τα μωρά από τον πισινό και να βγαίνει η κλανιά από τις ρόγες;! 

- Μάμμα! Πονώ την τζιοιλιά μου!

- Εν πειράζει μάνα μου, εννά κλάσεις.  Σφίξε τα βυζούθκια σου να κλάσεις...!

- Πρφφφ!

 χαχαχαχαχα...!!!! 

Πρέπει κάτι να βρω να κάνω με τον ελεύθερο χρόνο μου.

Προσοχή στο Γορίλα

Δεν έχω τι να κάνω και αναπολώ περασμένα μεγαλεία.

 

Τη δεύτερη φορά που επισκέφτηκα το Άμστερνταμ, εν έτει 2005, πήγα με ένα φίλο σε live sex show. Επρόκειτο για μια υπέροχη παράσταση στο Red light district road στην οποία πρωταγωνιστούσαν διάφορα ζευγάρια. Έφηβοι, νέοι, γέροι, όλοι πηδιούνταν επί σκηνής! Μπροστά στα αβοήθητα μάτια μας. Χωρίς υπόθεση εννοείται. Απλά έβγαιναν, πηδιούνταν και τέλειωναν. Το φινάλε δε, το έκανε ένας μαύρος που πηδούσε μια μικρή Ασιάτισσα. Τρελό θέαμα! Ο μαύρος έκανε κάτι ακροβατικά ενώ πηδούσε, μας άφησε όλους άναυδους. Η δε Ασιάτισσα δεν αντιδρούσε. Τον έτρωγε και έμοιαζε μισοπεθαμένη. Εύκολος, αλλά χάλια ο ρόλος της.

 

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αλλού θέλω να εστιάσω. Εγώ, που λέτε, όταν ήμουν μικρός πήγαινα στην παιδική σκηνή Δώρου Κυριακίδη με τη γιαγιά μου και τα ξαδέλφια μου. Κάπου εκεί στο 1986 είχε γίνει μεγάλο σουξέ στα ερτζιανά το «Αχ Ευλαμπία.» Έκανε θραύση ανάμεσα στα παιδάκια του Δημοτικού. Ανέβηκε λοιπόν μια παιδική παράσταση με τον ίδιο τίτλο, κατά τη διάρκεια της οποίας, μια Ευλαμπία κατέβαινε από τη σκηνή και αναζητούσε εθελοντές ανάμεσα στα παιδάκια. Κάποιοι τυχεροί, έβγαιναν στην σκηνή και έπαιζαν με την Ευλαμπία.

 

Θυμάμαι ότι το είχα μέγα απωθημένο να με επιλέξει και μένα μια φορά η βρώμα η Ευλαμπία να βγω στη σκηνή μαζί της. Τίποτα. Σήκωνα το χέρι μου, σήκωνα και το άλλο, ανέβαινα πάνω στο κάθισμα. Τζίφος. Η Ευλαμπία μ’ έφτυνε κανονικά σε κάθε παράσταση. Και την είχα δει 2 ή 3 φορές, φανταστείτε ατυχία. Εν πάση περιπτώσει.

 

Όταν 20 χρόνια αργότερα βρέθηκα στο μπουρδέλο-θέατρο του Άμστερνταμ, περίμενα να ξεκινήσει η παράσταση και εξιστορούσα στον φίλο μου την πιο πάνω ιστορία. Της Ευλαμπίας. Σκεφτόμουν τι αγνό παιδάκι ήμουν τότε, και τι διεφθαρμένος νέος είμαι σήμερα. Και έβριζα την Ευλαμπία. Τέλος παντων, κλείνουν τα φώτα, αρχίζει η παράσταση και εμφανίζεται μια «ηθοποιός» η οποία έπαιζε ένα "μονόπρακτο" με ένα γορίλα. Βασικά ήταν μια γυμνόστηθη μες τη ζούγκλα και την έτρεχε ο γορίλας με μια μπανάνα ανά χείρας να την πηδήξει.

 

Έτρεχε πέρα, έτρεχε δώθε, δεν την έφτανε η σκηνή, οπότε κατέβηκε στην πλατεία να κρυφτεί ανάμεσα στους θεατές. Γυμνή εντελώς! Τελικά άρχισε να ψάχνει εθελοντές για να ανέβουν στη σκηνή και να την σώσουν απ’ το γορίλα. «Να η ευκαιρία!» Μου λέει ο φίλος μου! «Πήγαινε! Να σου φύγει και το απωθημένο με την Ευλαμπία!» Εγώ απ’ το άγχος κουλουριάστηκα πίσω απ’ το κάθισμα! «Πήγαινε ρε μαλάκα, θα έχει πλάκα!» Δεν πήγα, αν και το σκέφτηκα προς στιγμήν. «Να πας εσύ, που το παίζεις και άνετος! Να δω πως θα αντιμετωπίσεις τον γορίλα με το πουλί του όρθιο!» Βασικά, φοβόμουνα μήπως στο σενάριο προβλεπόταν καμιά φάρσα και στο τέλος έμενα σύξυλος με τον γορίλα. Κάτι τέτοια τα παθαίνω, όπως ξέρετε.

 

Τελικά, ένας τουρίστας που αποδέχτηκε την πρόκληση-πρόσκληση, έπρεπε να φάει την μπανάνα του γορίλα η οποία στο μεταξύ καρφώθηκε ανάμεσα στο αιδίο της ηθοποιού. Εσύ έτρωγες τη μπανάνα και ο γορίλας παρακολουθούσε και τον έπαιζε. Στο τέλος, ήσουν εσύ χορτάτος και ο γορίλας πατούσε ένα μαγικό κουμπί και το πουλί του άρχισε να πετάει νερό στους θεατές της πρώτης σειράς! Μιλάμε για special effects χολλυγουντιανών προδιαγραφών. Οι Κινέζοι της πρώτης σειράς που καταβράχηκαν δεν αντέδρασαν καθόλου. Απ' το πολύ το χόρτο δεν κατάλαβαν καν τι έγινε.

 

Αυτά τα υπέροχα συνέβησαν. Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω και τα γράφω όλα αυτά. Απλώς τα θυμήθηκα. Ή μάλλον ξέρω! Πες μου σε ποιό καμπαρέ της Κύπρου να πας και να δεις τέτοιο show! Και εδώ ερασιτέχνες, γαμώ την Ευλαμπία μου! χαχαχα...     

Έχεις Γράμμα

Αγαπημένη μου Ντορέττα,

 

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε δεν έκανα σπουδαία πράγματα.

 

Την Παρασκευή πήγα και είδα στο cinema το «Μόλις Χώρισα» και ομολογώ ότι δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών μου. Θεωρώ πως μια θεατρική παράσταση όταν μεταφέρεται στον κινηματογράφο χάνει από την αξία της. Όπως, λοιπόν, συμβαίνει και στην πλειοψηφία των σύγχρονων ελληνικών ταινιών, απογοητεύτηκα. Το ότι ήξερα τα λόγια και τα επαναλάμβανα από μέσα μου ήταν διασκεδαστικό. Το ότι το K Cineplex ήταν τίγκα στα 17χρονα που προφανώς δεν έχουν καμία διάθεση να διαβάσουν για τα διαγωνίσματα της Δευτέρας ήταν τουλάχιστον εκνευριστικό!

 

Θυμήθηκα τώρα, μια φορά κι ένα καιρό, που ήθελε ο Ανδρέας να μας πάρει με το ζόρι να δούμε το Showgirls εν έτει 1996 και είχαμε άγχος κατά πόσων θα μας επιτρέψουν την είσοδο. Τελικά μπήκαμε μέσα κύριοι, είδαμε εκεί δυο ρωγίτσες εκτεθειμένες και νιώσαμε άντρακλες.

 

Το Σάββατο δεν πήγα ισπανικά, βαριόμουν να ταράξω. Πήγα όμως ξιφασκία και με τάραξαν! Από τους 8 της ομάδας μόνο εγώ εμφανίστηκα. Ως εκ τούτου έτυχα πριβέ προπόνησης η οποία έκανε σήμερα τα σημάδια της εμφανή. Περπατώ μες το δάσος και αισθάνομαι πως κουβαλώ δυο τσιμεντόλιθους πάνω στους μηρούς μου. Όπως κατάλαβες, γέρασα και δεν σώννω. Το βράδυ δεν έκανα τίποτα. Έκλεισα κινητά και ακίνητα, είδα στο DVD τη συναυλία της Shakira και μ’ έπιασε σφάχτης, ξέρεις που...

 

Την Κυριακή πήγαμε Λεμεσό. Είπαμε να αποτοξινωθούμε από τα άθλια της Λευκωσίας και να παραθερίσουμε εκτός! Ήταν καλή αλλαγή. Στη διαδρομή όλα τα ραδιόφωνα έπαιζαν Καλομοίρα και επί τη ευκαιρία εμείς βγάζαμε διάφορα σενάρια για κάτι γνωστές μας που δεν μπορώ να στα πω από εδώ. Επίσης, ατενίζαμε τη θάλασσα εκ του μακρόθεν και θυμηθήκαμε κάτι Λεμεσιανούς που μας περιπαίζανε στο στρατό επειδή στη Λευκωσία δεν έχουμε θάλασσα.

 

Αράξαμε στο Flo Cafe και ακούγαμε κάποιους δίπλα μας που μιλούσανε με το «εγιώ» και το «εσού.» Ήπια σοκολάτα και κάηκα. Ύστερα ήρθαν φίλοι και φίλες, έπεσε μαλακία σύννεφο, ατάκα στην ατάκα και κάναμε φινάλε με οργή και όργια τα οποία θα σου ξεδιπλώσω εκ του σύνεγγυς.

 

Ξέχασα να σου πω ότι την Παρασκευή με τους άγριους αέρηδες, ξεμπαρρώθηκαν οι πόρτες της βεράντας και τρέχαμε με σπάγκο μες τα άγρια μεσάνυχτα να τις δέσουμε. Φαεινή ιδέα, γνωρίζεις ποιού!

 

Να μου τηλεφωνήσεις, γιατί έχω πολλά να σου πω! 

Αμάρτησα για το Παιδί μου...

Αμαρτίες πολλές! Δεν κοιμάμαι δίχως τις δικές μας αγκαλιές!

Έστειλε φιρμάνι ο Πάπας! Έκατσε με τους επισκόπους στο Βατικανό, έκαναν μια ωραιότατη παρτούζα και αποφάνθηκαν πως πρέπει επειγόντως να κυκλοφορήσουν τα νέα 7 θανάσιμα αμαρτήματα στο ευρύ κοινό! Ούτε τίτλος νέας δισκογραφικής δουλειάς να ήταν! Ξέρετε... Έκατσαν οι παπάρες οι παπάδες και συνειδητοποίησαν πως η νύχτα περνάει κρίση. Δεν γεμίζουν οι μπροστινοί σκάμνοι, δεν πιστεύει ο κόσμος! Και πώς να πιστέψει; Πώς να τρομοκρατηθεί όταν τα μέχρι τώρα ‘7 θανάσιμα αμαρτήματα’ είναι τόσο παρωχημένα, τόσο μπανάλ, τόσο τετριμμένα;

Να βγάλουν καινούρια! Νέα έκδοση! Όπως τα Windows Vista ήρθαν να αντικαταστήσουν τα Windows Xp! Έτσι κι έγινε. Σήμερα στην εφημερίδα διάβασα πως τα μέχρι σήμερα αμαρτήματα, δηλαδή η λαγνεία, η λαιμαργία, η απληστία, η οκνηρία, η οργή, η ζήλεια και η αλαζονεία αποσύρονται και επίσημα. Εδώ που τα λέμε, δεν τους συμφέρει να τα διατηρούν, αφού αν κρίνω από τις κοιλάρες και τα όργια τους, πρώτα απ’ όλα ο κλήρος θα έπρεπε να αποκληρωθεί.

Τέλος πάντων. Έχουμε και λέμε: Τα νέα αμαρτήματα που πέρασαν στον τελικό (φαντάζομαι οι παπάδες θα ψήφισαν ηλεκτρονικά μέσω ιστοσελίδας, όπως συνέβη και με τα 7 νέα θαύματα του κόσμου) in no particular order είναι: η χειραγώγηση γονιδίων, το εμπόριο ναρκωτικών, η ρύπανση του περιβάλλοντος, η κοινωνική και οικονομική αδικία, η αδιάντροπη συσσώρευση πλούτου, η παιδεραστία and last, but not least, η έκτρωση.

Για να δούμε πόσο αμαρτωλός είμαι, για να δω αν είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος, για να δω κατά πόσο θα ζητήσουν το κεφάλι μου επί πίνακι.

1) Χειραγώγηση γονιδίων: Δηλώνω υπέρ. Όπως έγραψα και σε προηγούμενο κείμενο, μια μέρα θα αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε τον πλανήτη. Χρειαζόμαστε έξυπνο πληθυσμό που θα μας βοηθήσει στην πραγματοποίηση του εν λόγω εγχειρήματος. Με τόσους βλάκες που γεννιούνται δεν θα δούμε προκοπή. Πρέπει να ελέγξουμε επιτέλους τη διάχυτη βλακεία που ίπταται των κεφαλιών μας και να προχωρήσουμε μπροστά! (Φυσικά, δεν εξαιρώ τη δική μου βλακεία!) Δηλώνω αμαρτωλός στον μέγιστο βαθμό. 5/5
2) Εμπόριο ναρκωτικών: Όπως επίσης δήλωσα παλιότερα, στο τσακ είμαι να τα αρχίσω, αλλά για εμπόριο δεν το συζητώ. Βαριέμαι. Αν θα άνοιγα καφέ θα πουλούσα μάλλον φρέσκους χυμούς και ουχί ναρκωτικά. Δηλώνω αθώος: 0/5
3) Η ρύπανση του περιβάλλοντος: Είμαι διατεθειμένος να κυκλοφορώ ακόμη και με ποδήλατο αν με διαβεβαιώσετε ότι δεν θα με περάσετε για Φιλιπινέζο και δεν θα με πατήσετε! Η καταστροφή τους περιβάλλοντος με ανησυχούσε ανέκαθεν. Μάλιστα, το 1992 είχα διαβάσει στο Smash Hits ότι ο Michael Jackson αγόρασε ειδικό σπίτι για να προστατευτεί από το τέλος του κόσμου και όταν το ανακοίνωσα ανήσυχος στον πατέρα μου, αυτός με μούντζωσε και μου είπε «φύε που δαμέ, μεν με πρήζεις με τον κάθε μαλάκα!» Πολύ το χαίρομαι που σήμερα δεν έχει νερό να πιει και να λουστεί, πολύ το χαίρομαι που κοντεύει το φυσικό τέλος μας και τόσο εγώ, όσο και το Smash Hits επιβεβαιωθήκαμε! Δηλώνω αθώος. Οι μόνες εκπομπές αερίων που παράγω είναι οι κλανιές, και οι περισσότερες απ’ αυτές, απλά λεκτικές! 0/5
4) Κοινωνική και οικονομική αδικία: Α, εδώ και αν είμαι αθώος! Διότι μετά από τρία πτυχία νομικής και δημοσιογραφίας πληρώνομαι λιγότερο απ’ όσο μια κομμώτρια (μπαρδόν, hair stylist!) πληρώνομαι λιγότερο απ’ όσο ένας ποδοσφαιριστής που απλώς κλωτσά μια μπάλα. Μαγκιά τους βέβαια που μας βρήκαν βλάκες και μας τα παίρνουν χοντρά, αλλά όσο να’ ναι τσαντίζομαι. Η δε κοινωνική αδικία είναι εμφανής. Όπου δω αμόρφωτη-βλαχάρα γύρω μου, πλέει μες το χρυσάφι. Που να της πει ο παπάς το αφτί! Παρόλα αυτά, δηλώνω ελαφρώς ένοχος, εφόσον ενδόμυχα είμαι φαν του ευκόλου χρήματος. Αν ήταν στο χέρι μου θα έβλεπα τηλεόραση όλη μέρα. 2/5
5) Αδιάντροπη συσσώρευση πλούτου: Θεωρώ πως τα ευτράπελα και τα ανέκδοτα που μου συμβαίνουν είναι τεράστια και ανεκτίμητη περιουσία. Αν κάποτε καταγραφούν με λεπτομέρειες θα σπάσουν ταμεία στα θέατρα, επομένως ναι, θεωρώ πως κάποιες εμπειρίες ή αν θέλετε απειρίες με κάνουν πολύ πλούσιο. Η αμαρτία μου είναι πως πολλές φορές προκαλώ τη μοίρα μου επίτηδες για να έχω να διηγούμαι, αλλά εντάξει, δεν θα μου πάρετε και το κεφάλι γι’ αυτό, έτσι; Κατά τα άλλα, δεν έχω με τι να γεμίσω τη φορολογική μου δήλωση. Δηλώνω κυρίως αθώος: 2/5.
6) Παιδεραστία: Θα απαντήσω διπλωματικά, λέγοντας πως πιστεύω ότι αν μια γυναίκα έχει επίγνωση των πράξεων της και συναινεί σε οποιαδήποτε πράξη με πλήρη επίγνωση των συνεπειών αυτής, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για παιδεραστία. Καλά δεν είπα ότι δικαιολογώ αυτούς που πειράζουν τα 10χρονα, αλλά εντάξει…Άμα έβγαλε βυζάκι που ξεχειλίζει τη χούφτα, τότε δεν μιλάμε για μωρό, αλλά για μώρακλο! Μέχρι και ο Φρόϋντ δήλωσε κάποτε πως τα μωρά εκπέμπουν σεξουαλισμό, αλλά δεν το αναλύω περισσότερο, μη μας ψάχνουν αύριο χωρίς ουσιώδη λόγο. Κατά τα άλλα, «χωρίς το μωρό μου, τι-πο-τα!» Ένοχος κατά 3/5.
7) Έκτρωση: Είμαι φανατικά υπέρ. Επειδή άρχισε ο κόσμος να πηδιέται ασύστολα και μάλιστα χωρίς προφυλάξεις δεν σημαίνει πως θα φέρνουμε στον κόσμο κουτσούβελα με τη σέσουλα! Ειδικά όταν δεν είμαστε σε θέση να τα μεγαλώσουμε και να τα συντηρήσουμε. Δόξα τω Θεό, διαθέτουμε σπέρμα με το κιλό. Δεν είναι τώρα, είναι αύριο. Τι πάει να πει στερώ τη ζωή από το έμβρυο. Με την ίδια λογική ξέρεις πόσες ζωές στερώ την ημέρα στην τουαλέτα; Εκατομμυρία. Στα όρια της γενοκτονίας! Δηλώνω ένοχος 5/5

Τελικό σκορ: 17 στα 35. Μπορεί να μην κάθομαι πρώτο τραπέζι πίστα στην κόλαση, αλλά ένα σκαμπό στο μπαρ το δικαιούμαι! Αμήν!

Μαλλί της Γριάς

Ας μιλήσουμε για τρίχες! Θα μου πεις, εδώ και δυο χρόνια για τρίχες μας μιλάς και δεν θα διαφωνήσω, αν και σας θεωρώ συνένοχους που τις διαβάζετε. Αυτό δεν το ισχυρίζομαι εγώ, αλλά η AGB. Τέλος πάντων! Μόλις διάβασα στην εφημερίδα πως βάσει ερευνών, ένας στους δυο Κύπριους είναι φαλακροί!

 

Νοουμένου πως το θέμα με αφορά άμεσα, καθώς ‘κεφαλής τριχωτό’ θα διαθέτω μόνο στο κάτω κεφάλι σε λίγο καιρό, έκατσα και ανέτρεξα στις φοβίες και στα πάθη που μου προκάλεσαν κατά καιρούς οι τρίχες και η εξαφάνιση τους από το κεφάλι-γεμάτο-χρυσάφι μου.

 

Εγώ όταν γεννήθηκα, κυρίες και κύριοι, ήμουν ένα φοβερά τριχωτό μωρό. Σε σημείο που απορούσαν αν όντως θα περπατήσω στα δυο πόδια ή θα συνεχίσω την παράδοση που θέλουν τα όντα της οικογενείας μου να αρκουδούν! Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, δεν ξέρω τι είδους πτωχό DNA με βρήκε, αλλά άρχισα να χάνω μαλλιά από την ηλικία των 12! Το θυμάμαι λες και ήταν χθες. Καθόμουνα στην αυλή του γυμνασίου και μια φίλη ανακατεύοντας μου τα μαλλιά δήλωσε: «Ρε, θα μείνεις φαλακρός σύντομα!» 

 

Εκεί έπαθα το πρώτο μεγάλο σοκ. Σε μια ηλικία που όλα τα παιδάκια αρχίζουν να το παίζουν γκόμενοι, εγώ έπρεπε να σκέφτομαι πατέντες για να κρύψω την αλωπεκίαση. Άκου όνομα! Αλωπεκίαση... Λες και πρόκειται περί μαλάριας. Εν πάση περιπτώσει, έπρεπε να περάσει όλη η εφηβεία μου για να πάψω να σκέφτομαι το δράμα μου. Και δεν παίρνω όρκο ότι έπαψα να το σκέφτομαι. Απλώς χρόνο με το χρόνο εξοικειώνομαι με το πρόβλημα, καθότι αποκτώ άλλα, μεγαλύτερα.

 

Διάβαζα όμως στην εφημερίδα πως οι γιατροί και οι ψυχολόγοι εκτιμούν πως δεν πρέπει να αφήνουμε το πρόβλημα να μεγαλώνει. Τη φαλάκρα δηλαδή. Πρέπει να δράσουμε! Διότι η φαλάκρα θα μας προκαλέσει ανασφάλειες, θα ρίξει την αυτοπεποίθηση μας στο ναδίρ, θα έχει επιδράσεις στις κατακτήσεις μας! Θα μας ευνουχίσει! Ωπ! Time out! Ένσταση κύριε πρόεδρε! Σκασμός να μιλήσω!

 

Κατ’ αρχήν τη μοίρα μας την ξέρουμε... Σιγά μην φταίει η φαλάκρα για τα πιο πάνω ‘συμπτώματα.’ Η μαλακία που μας δέρνει φταίει. Η φαλάκρα δεν δρα ανασταλτικά στις γκόμενες. Πόσω μάλλον όταν όνομαζεσαι Bruce Willis ή David Beckham. Αυτοί, είτε φαλακροί εμφανιστούν, είτε με πλεξούδες στα μαλλιά και αφέλειες βαμμένες ροζ τον ίδιο αριθμό γυναικών θα πηδήξουν. Επομένως, μη μου λέτε ότι παίζει ρόλο το μαλλί και κατ’ επέκταση η εμφάνιση.

 

Άμα είναι η μούρη σου και η μοίρα σου σακατεμένη, χέστα κι άστα! Δεν πα να αλλάξεις χίλια κουρέματα, δεν πα να τα μακρίνεις, να τα κόψεις, να τα βάψεις, να τα τζελάρεις, δεν πα να τα κάψεις με το πιστολάκι, μια φορά σκατά επιτυχίες θα έχεις! Η ουσία βρίσκεται στην προσωπικότητα, στο γκελ που δυστυχώς σε σεξουαλικό και ερωτικό επίπεδο αποτυγχάνουμε να το αναδείξουμε. Φταίει η αύρα μας που είναι σαν τα μαύρα χάλια μας! (Να πιω λίγο νερό και συνεχίζω. Γκλου, γκλου, γκλου).

 

(Ahhh, τη δροσιά του να' χεις). Λοιπόν! Πες όμως, ότι αποφασίζω να υποκύψω σ’ άλλο ένα είδος ματαιοδοξίας και αρχίζω να πολεμώ το ζήτημα επιστημονικά. Ξέρατε εσείς ότι για μια απλή εμφύτευση ολίγων τριχοφυλακίων απαιτούνται χιλιάδες ευρώ; Μάθετε το! Χώρια που κανείς δεν σου εγγυάται ότι οι τρίχες αυτές θα παραμείνουν αειθαλείς στα γεράματα, χώρια που για να σωθεί το δικό μου το κεφάλι απαιτείται δενδροφύτευση (μη σου πω και αναδάσωση!) και όχι μια απλή, «προσκοπική» εμφύτευση.

 

Μην σχολιάσω τις επί μέρους φροντίδες με χάπια και αμπούλες των οποίων η τιμή μου προκαλεί ήδη αναπουμπούλες. Αγαπητέ μου, άμα είχα τόσα χρήματα, θα έτρεχα στις εμφυτεύσεις; Άμα είχα τόσα χρήματα θα πηδούσα αβέρτα ούτως ή άλλως. Όπως κάνουν οι απανταχού πλούσιοι. Μια χαρά αυτοπεποίθηση θα είχα. Και θα πήγαινα και αυθημερόν στην Κούβα. Δεν θα άνοιγα λογαριασμό σε ταμιευτήριο για να πάω μισό ρημαδό ταξίδι!

Επομένως, μελλοντικοί φαλακροί του κόσμου, ενωθείτε! Ψάξτε αλλού το μυστικό της γοητείας σας (Λέμε τώρα...).

Κάποτε θα ψοφήσουμε και θα λιώσουμε. Μην αφήσετε πίσω σας μόνο τρίχες!   

Η Αγάπη μας Παλιό Περιοδικό

Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πόσο απολαμβάνω τα περιοδικά. Είμαι άξιος να κλειστώ στο σπίτι μέρες ολόκληρες και να διαβάζω το Νίτρο, το Maxim, το DownTown, το Esquire και ενίοτε τον Economist και τη 'Σημερινή' για ξεκάρφωμα και αποτοξίνωση. Όταν ήμουν φοιτητής, ουδέποτε ζήτησα από τους γονείς να μου στείλουν χαλλούμια και σιουσιούκκο. Πάντα περιοδικά ζητούσα, γιατί θεωρώ πως κάποια από τα πιο πάνω παρουσιάζουν τρομερό στυλ γραφής και με φτιάχνουν απίστευτα, από τις φωτογραφίες τους, μέχρι την ποιότητα της σελίδας!

Δυστυχώς, από τον καιρό που οι κυπριακοί εκδοτικοί οίκοι προσάρμοσαν τα περιοδικά αυτά στα επίπεδα τους, άρχισα να σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να τα μαδήσω και να τα κάνω χαρτί τουαλέτας.

Μην αρχίσετε πάλι να με κατηγορείτε για «καλαμαρό-λαγνεία» και κατάφορη αποστροφή του κυπριακού γίγνεσθαι. Μπορεί να αφορίζω τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα, αλλά εδώ είμαι κάθετος. Καταπέλτης! Και θα αρχίσω πόλεμο, τώρα!

Για να εξηγούμαι! Πόσες φορές να ανοίξω το κυπριακό DownTown και προσφάτως το κυπριακό ΟΚ και να δω στα κοσμικά συμμαθήτριες μου, αμόρφωτα τσουλάκια που στο λύκειο τα κοροϊδεύαμε; Να τα δω μια φορά, να σκάσω. Να τα δω δυο φορές, να σκάσω! Αλλά κάθε εβδομάδα οι ίδιες φάτσες μες τα κοσμικά; Έλεος! Θα μου πεις, και στις ελληνικές εκδόσεις οι ίδιες φάτσες ανακυκλώνονται. Αλλά τουλάχιστον, αυτές τις φάτσες της Αθήνας δεν θα τις δεις μπροστά σου αν πας μια μικρή βόλτα στο κέντρο, όπως παθαίνω εγώ στη Λευκωσία.

Θέλω να πω ότι, το υποτιθέμενο star system της Αθήνας μπορεί να συντηρεί τον μύθο του μέσα στα μιλιούνια του πληθυσμού. Εδώ τι να συντηρήσεις; Τον Τσουρούλλη και την Μέλανη Στέλιου; Που πας μισή φορά στο Ζοο, πέφτεις πάνω τους και αναρωτιέσαι από πού τους ξέρεις; Ας ανέβαινα τη σκάλα του Ζοο, ας έπεφτα πάνω στη Μενεγάκη και σου ‘λεγα εγώ τι σοκ και δέος θα αισθανόμουν για το εκτόπισμα της! Μόνο το ντεκολτέ της να κοιτάξεις, τρως εκτόπισμα για ένα μήνα!

Άνοιξα τον 'Τηλεθεατή' και διάβασα το ρεπορτάζ για τις γυναίκες της χρονιάς, του Madame Freakαρώ… Ζήτημα αν ήξερα μισή κυρία που βραβεύθηκε. Από πού κι ως πού βραβεύουμε τραγουδίστρια χρονιάς; Έχουμε εγχώρια δισκογραφία και δεν το ήξερα; Στα πόσα αντίτυπα γίνεται χρυσός ένας δίσκος κυπριακής παραγωγής; Στα δέκα; Ο δίσκος της πουλιέται και στο i-store;

Ευτυχώς που ο ‘Τηλεθεατής’ φρόντισε κάτω από κάθε νικήτρια να παραχωρήσει και το βιογραφικό της σημείωμα. Για να γνωρίσει ο κόσμος που ψήφισε… τι τελικά ψήφισε! Δημιουργός της χρονιάς, η Λία Χαράκη! Ηθοποιός της χρονιάς, η Μαργαρίτα Ζαχαρίου! Μπακάλης της χρονιάς, ο από κάτω! Μόνο 'κομμώτρια της χρονιάς' δεν περιλάμβανε η απονομή.

Ευτυχώς που βραβεύσαν και την ολυμπιονίκη Καρολίνα Πελενδρίτου για τα προσχήματα. Αυτήν, έπρεπε να βρεθεί το Madame Figaro για να την τιμήσουν, γιατί αν περιμέναμε από το κράτος… χέσε μέσα! Πιο εύκολα θα χρηματοδοτήσει η κυβέρνηση άγαλμα για τη Βαλεντίνα Τσίγκη, παρά για ολυμπιονίκη! Δεν βαριέσαι, όπου φτωχός και η μοίρα του.

Το Σίγμα πάντως έπιασε το νόημα… Προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού ζωντανό, επιστράτευσε εξ’ Αθηνών τον Αλιάγα, τη Βάνα Μπάρμπα, τον Δάντη, την Τάμτα και τον Τσαλίκη, να έχουν τουλάχιστον λόγο οι τηλεθεατές να παρακολουθήσουν την εκδήλωση. Στις βραβεύσεις προφανώς δικαιούνταν να αλλάξουν κανάλι ανενόχλητοι. Παρεμπιπόντως, γιατί δεν έβαλαν την 'τραγουδίστρια της χρονιάς' να κρατήσει το καλλιτεχνικό μέρος της βραδιάς και ξεπαραδιάστηκαν στον Δάντη;

Τέλος πάντων, παρασύρθηκα και βγήκα εκτός θέματος. Δείτε εδώ, καμαρώστε διαφήμιση που καταχωρήθηκε στα περιοδικά και εφημερίδες:

Και εις ανώτερα!

Επίσης, άνοιξα το ΟΚ και διάβασα το εξής:

«Ο Πάτρικ Σουέιζ πάσχει από καρκίνο του πάγκρεας!» Σιγά μην πάσχει και από καρκίνο του μαστός! Έχε χάρη βρε, που δεν μιλά την ελληνική, γιατί θα τον ξεκάνατε πρόωρα τον άνθρωπο! Να μου ζήσει η αρχισυντάκτρια του ΟΚ μας, να έχουμε να γελάμε!

Βρήκα κι άλλα τραγικά, αλλά βαριέμαι τώρα να τα παραθέσω, πάω για καφέ. Έχουμε τα Media που μας αξίζουν!

Δεν τα Θέλω πια τα Χάπια

Πόσο νευριάζω όταν είμαι σίγουρος πως θα κατουρήσω 100% μέσα στη λεκάνη, αλλά την τελευταία στιγμή γίνεται ένα mega splash και παίρνει ο χάρος χήρες, ορφανά και ό,τι βρεθεί σε ακτίνα 2 τετραγωνικών μέτρων!

Πόσο εκνευρίζομαι όταν ξέρω πως θα κλάσω από στιγμή σε στιγμή, και ενώ σφίγγομαι να μου βγει σιγανή, αποτυγχάνω! Εννοείται πως κάνω αμέσως τον Κινέζο, και εννοείται πως δεν πείθω κανέναν!

Πόσο νευριάζω που κοιμάμαι με το κινητό κλειστό κάθε βράδυ, αλλά μια φορά αν το ξεχάσω ανοικτό, λαμβάνω μήνυμα στις 3:00 τα ξημερώματα. Αυτομάτως χάνω τον ύπνο μου, επικαλούμαι Θεούς και δαίμονες, γίνεται άγρια πάλη με τα σεντόνια. Και για κερασάκι στην τούρτα, την επόμενη μέρα πάω στη δουλειά ξεχνώντας το κινητό σπίτι, μένοντας ξεκομμένος από κάθε επαφή μου για τουλάχιστον ένα 8ωρο!

Πόσο νευριάζω όταν έχεις άδικο, όταν στο αποδεικνύω εύκολα, και δεν έχεις το φιλότιμο να πεις έστω ένα sorry! Δεν απαιτώ να πεις ‘συγγνώμη’ στην Ελληνική που φανερώνει αμέσως περισσότερη ευθιξία. Ένα ρημάδι, αγγλικό sorry, για το τυπικό του πράγματος ρε φίλε!

Πόσο εξαγριώνομαι όταν πηγαίνω στο γυμναστήριο με το ipod, μπουρδουκλώνονται τα σύρματα των ακουστικών με τα όργανα και τις μπάρες και χρειάζομαι χειρουργό για να με ξεμπερδέψει. Πόσο νευριάζω όταν μερακλώνω μέσα στο αυτοκίνητο, θέλω να τραγουδήσω, να σκίσω τους πνεύμονες μου, και να έχω έγνοια μπας και ο δίπλα με κοιτάζει και μάλιστα αν με ξέρει… Πόσο κοστίζουν τα φιμέ τζάμια;

Άκου νέο! Σήμερα είδα την Ευδοκία Καδή (αυτήν της Γιουροβίζιον) στο καφέ απέναντι από το σπίτι μου. Την ήξερε μια κοπέλα από την παρέα και ήρθε να μας μιλήσει. Έσπευσα να της υπογραμμίσω ότι πρέπει να προσέχει την ώρα που κατεβαίνει από το τραπέζι στο τραγούδι της, γιατί πολύ φοβάμαι πως θα προυμουττηστεί καμιά ώρα. Βαριέμαι τώρα να εξηγώ τι σημαίνει προυμουττίζομαι.

Πόσο νευριάζω που οι celebrities μας είναι τόσο ευπροσήγοροι και καταρρίπτουν οποιοδήποτε μύθο προσπαθεί να χτίσει το TV Mania γύρω απ’ το όνομα τους…

Δεν με πιάνουν πια τα χάπια!

Όλα για το Ξίφος

Τι τις θέλω τις ξιφασκίες στα γεράματα, ήθελα να’ ξερα! Αφού «δεν καΐλώ» που λένε και στα χωριά! Και το ξέρω... Απλά δεν θέλω να χωνέψω ότι θα πεθάνω χωρίς να προσθέσω ένα λιθαράκι στον πρωταθλητισμό (μπουάχαχα!). Και το δήλωσα στον φίλο και συμπαίχτη μου: «Εγώ αν δεν μπω στη δεκάδα των ξιφάσκων Κύπρου, δεν αποσύρομαι!» Θα με αποσύρουν με το ζόρι βέβαια, διότι χτές οι προπονητές τα είδαν όλα μαζί μου!

 

Κατ’ αρχήν, για να χωρέσω μέσα στη στολή, επιστρατεύτηκαν πέντε άτομα! Επειδή είμαι αριστερόχειρας είμαι και ειδική περίπτωση. Χώρεσα με το ζόρι. Μόλις που έκλεινε το φερμουάρ της στολής. Ήμουν σαν το ανθρωπάκι της Michelin! Όταν μάλιστα φόρεσα και τη σιδερένια μάσκα (ζυγίζει 100 κιλά από μόνη της) ήταν λες και μπήκα στο γύψο!

 

Δεν μου έφτανε ο πόνος μου, έκανα και κάποια αστεία σχόλια, αλλά οι προπονητές δεν σήκωναν πολλά-πολλά. Φτάνουμε στο διάδρομο του παιχνιδιού και πάνε να με καλωδιώσουν. Μέχρι να περάσει το σύρμα απ’ το μανίκι είδα κι έπαθα! Σαν τη Βανδή στο ‘Υποφέρω’ ήμουν. Νόμιζα πως αν πατήσω κάποιο μυστικό κουμπί θα άρχιζε το ξίφος να αναβοσβήνει! Σαν τους Masters of the Universe!

 

Με κείνα και με τούτα, ο προπονητής μας είπε ότι πριν ξεκινήσουμε πρέπει να χαιρετήσουμε τον κόσμο με το ξίφος, όπως προβλέπεται. Σηκώνω εγώ το ξίφος ξέγνοιαστος, και άρχισα να κάνω hello προς τις κερκίδες ανεμίζοντας το...

 

«Δεν είμαστε στο Ciao ANT1 φίλε μου!»

«Είπα εγώ ότι είμαστε;»

«Πως το κρατάς έτσι το ξίφος; Χαιρετάμε σεμνά! Φέρνοντας το ξίφος κοντά στο πρόσωπο με αργή κίνηση.»

«Κατάλαβα, όπως η Μουλάν του Disney!»

«Τι είπες;»

«Τίποτα, τον χαιρετισμό λέω, τον μαθαίνω...»

 

Περιττό να σας πω ότι ο αντίπαλος με θέρισε. Κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά, κρίμα το μπόι μου καλέ! Κέρδισα και εγώ 4 επιθέσεις βέβαια, αλλά... ο άλλος κέρδισε καμιά 20αριά! Χέσε μέσα γιε μου... Εξευτελισμός! Αφού κι εγώ, χάσκω! Κάθε που έδινε σύνθημα ο διαιτητής κι ερχόταν ο άλλος κατά πάνω μου, ένιωθα σαν τον Simba μέσα στη χαράδρα με τα βουβάλια! Αλλά δεν θα περάσει έτσι κύριε μου! Το πήρα απόφαση! Την επόμενη φορά θα είμαι βράχος! Φρούριο απόρθητο! Θα ξαναδώ και το Gladiator σε DVD, να κάνω πρόβες!

 

Έχασα και 2 βαθμούς επειδή έβριζα! Κάθε φορά που έχανα, έριχνα και σιχτίρι. Στα 20 σιχτίρια πάνω, απηύδησε ο άνθρωπος, μου έκοψε μονάδες. «Δεν επιτρέπεται να βρίζουμε!» Τουλάχιστον σε γλώσσα που καταλαβαίνει ο διαιτητής!

 

Πέρα απ’ τη πλάκα, να δηλώσω πως όσο φλώρικα κι αν μου φαίνονταν τα μαθήματα στην αρχή, που μαθαίναμε απλά βήματα και ένιωθα ολίγον τι από so you think you can dance, εν τούτοις άμα αρχίσει τo real thing πωρώνεσαι τα μάλα! Όταν τελειώσαμε αισθάνθηκα πως έκανα την καλύτερη γυμναστική της ζωής μου! Αφού, να φανταστείς, μπήκαμε μες το αυτοκίνητο και χωρίς να ανάψουμε θέρμανση θόλωσαν τα τζάμια!

 

Πήγα σπίτι, και έπεσα τέζα. Θα συνεχίσω να δοκιμάζω την υπομονή τους...

Υπνοβάτης

Σήμερα είχα ένα απίστευτο πρωινό, από τα άγραφα! Ξύπνησα μισή ώρα πριν το ξυπνητήρι και είχα μια απίστευτη ενέργεια, δεν είχα όρεξη ούτε καν πλευρό ν’ αλλάξω! Ποιού να το πεις;!

 

Έχω ιδιαίτερη σχέση με τον ύπνο. Δεν τον χορταίνω. Τον θεωρώ τεράστια εφεύρεση και δεν συμφωνώ με όσους λένε πως χάνω στιγμές από τη ζωή μου, ή ζω λιγότερο. Ο ύπνος είναι μέρος της ζωής, άρα επιβάλλεται να τον τιμούμε με το παραπάνω. Μη σας πω ότι όταν κοιμάμαι δεν έχω κανένα πρόβλημα πάνω στο κεφάλι μου (όπως έλεγε και ο αείμνηστος Βλάσσης Μπονάτσος), οπότε κοιμάμαι συχνά για να ξεχνιέμαι. Αν δεν κοιμηθώ 10ωρο δεν λειτουργώ. Στα φοιτητικά μου χρόνια έκλεινα 12ωρο και όσα μαθήματα ενέπιπταν μέσα στο χρονικό διάστημα 3:00 το πρωί με 3:00 το μεσημέρι καταργούνταν χωρίς δεύτερη σκέψη! Δυστυχώς, από τον καιρό που άρχισα να εργάζομαι, κοιμάμαι μόνο 7 ώρες τη μέρα, οπότε καταλαβαίνετε ότι σέρνομαι, κοινώς κοιμάμαι όρθιος!

 

Έχω να κοιμηθώ όρθιος από τον καιρό του στρατού. Ήμουν σκοπός στον όρχο του Αυλώνα 2:00-4:00 το πρωί, με το ντουφέκι παραμάσχαλα και περπατούσα πέρα-δώθε ώστε να μείνω ξύπνιος. Ο καφές τότε απαγορευόταν και ραδιοφωνάκι δεν έπαιρνα μαζί μου καθότι ψάρακας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε μια στιγμή κοιμήθηκα όρθιος και όταν άρχισα να πέφτω στο έδαφος η φωνή ενός εφοδεύοντα με συνέφερε:

 

«Κοιμάσαι ΥΕΑ εν ώρα υπηρεσίας;»

«Με βλέπεις να κοιμάμαι; Αφού σου μιλάω!»

«Εδώ και μια ώρα σου μιλάω και δεν απαντάς!»

«Ε, ξαναπάρε αργότερα!»

 

Δεν το πιστεύεις αν δεν το ζήσεις... Το «κοιμάμαι όρθιος» δεν έχει μόνο μεταφορική έννοια αλλά και κυριολεκτική! Για ύπνους εν ώρα διαλέξεων δεν το συζητώ θα πρέπει να το ζήσατε όλοι.

 

Εν πάση περιπτώσει, σήμερα εντυπωσιάστηκα από τον εαυτό μου! Ξύπνησα και έκανα ελαφρό πρόγευμα, είδα κουτσομπολιά στο Star, διάβασα το νέο κυπριακό version του ‘ΟΚ’ και έφριξα (άμα βγει και το Νίτρο με εξώφυλλο τη Ραμόνα δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει), και ξεκίνησα για το γραφείο.

 

Εννοείται πως ακόμη κι έτσι, ήρθα αργοπορημένος! 

Νυφικά και Δαντέλες

Μόλις γύρισα από ένα γάμο υπερπαραγωγή! Χορωδίες, κλαπατσίμπαλα, παρανυφάκια να κοροϊδεύουν τον παπά… ένας γαμός!

Εκεί που στεκόμουν ήσυχος στο σκάμνο μου και παρατηρούσα τους φωτογράφους και τις κάμερες να βεβηλώνουν το μυστήριο, σκέφτηκα κάποιες προτάσεις που αν κάποτε εφαρμοστούν θα κάνουν τη ζωή όλων ευκολότερη!

Πρώτον! Ο παπάς. Ενοχλούσε… Ενοχλούσε τις κάμερες που δεν μπορούσαν να πάρουν καλό πλάνο! Ειδικά την ώρα που εμφανίστηκαν οι βέρες, οι φωτογράφοι λίγο έλειψε να κρεμαστούν από τους πολυελαίους προκειμένου να απαθανατίσουν τη στιγμή. Ταλαιπωρία! Αν λοιπόν βγάλουμε τον παπά από τη μέση, το έργο τους γίνεται αυτόματα ευκολότερο, εφόσον από ένα γάμο τις φωτογραφίες θέλουμε να κρατήσουμε και όχι τον παπά.

Τι κάνουμε;! Παίρνουμε τον παπά σε ένα στούντιο, μας ηχογραφεί το μυστήριο, κατόπιν ευλογεί το CD και ξεμπερδέψαμε! Γάμος playback όπως γίνεται σε όλα τα θεάματα που σέβονται τον εαυτό τους.

Δεύτερον! Χρειαζόμαστε ένα βίντεο wall! Να το τοποθετήσουμε πάνω από το ιερό να βλέπουν οι θεατές τις αντιδράσεις της νύφης. Κακά τα ψέματα, το μόνο που αφορά το κοινό είναι αν η νύφη είναι όμορφη, αν οι κουμπάρες έχουν βαθύ λαρύγγι και ντεκολτέ, αν τα συμπεθέρια δακρύζουν στις συγκινητικές σκηνές και αν η νύφη θα πατήσει τον γαμπρό στο «η δε γυνή να φοβείται τον άντρα.» Παρά να έχω την κάθε κυριούλα να σκαρφαλώνει πάνω στο τακούνι και να γκρεμοτσακίζεται, για να ζήσει τα best of, καλό θα ήταν να τονίσουμε τα highlights ενός γάμου μ' αυτό τον τρόπο! Τζάμπα έχουμε 15 κάμερες μες τη μούρη του ζεύγους;

Τρίτον! Το «Ησαΐα χόρευε» πρέπει να μοντερνιστεί. Δεν νοείται κοτζάμ σουξέ να εξακολουθεί να είναι τόσο παλιομοδίτικο και με μια τόσο παμπάλαια ενορχήστρωση! Πάρτε για παράδειγμα το ‘Δώδεκα.’ Υπέροχο τραγούδι, αλλά η ηχογράφηση των 80’s δεν του επιτρέπει να ακούγεται ακόμη με την ίδια αίγλη στα ραδιόφωνα. Προτείνω να ηχογραφηθεί ξανά το «Ησαΐα χόρευε», σε πιο σύγχρονους ρυθμούς και να το ερμηνεύσει ο Ησαΐας Ματιάμπα (τιμής ένεκεν) που έχουμε να ακούσουμε σουξέ του από τον καιρό του «Είμαι καλά και σ’ αγαπώ.»

Τέταρτον! Γίνεται καμιά πρόβα πριν από το γάμο ή πάνε ζεύγος και κουμπάροι στην εκκλησία σαν αρνιά στη σφαγή; Σήμερα που καθόμουν πρώτο σκάμνο-πίστα, διαπίστωσα πως ο παπάς έδινε σκηνοθετικές οδηγίες στις κουμπάρες για τις θέσεις τους. Για το πώς θα κοινωνήσουν το ζεύγος, για το πώς θα κρατάνε το πέπλο της νύφης στο γύρω-γύρω όλοι… Ενώ αν είχαμε ένα control room στον εξώστη μέσω του οποίου ένας σκηνοθετό-παπάς έδινε οδηγίες μέσω ακουστικού στους ηθοποιούς, μια χαρά θα πήγαιναν όλα. Δεν θα χάσκανε άπαντες την ώρα της κρίσης.

Επίσης, αν μπορούσαμε να μαγνητοσκοπήσουμε το event και να το διαμοιράζουμε στους καλεσμένους σε DVD θα ήταν ευχής έργον! Ένα ρημαδοσάββατο που έχουμε να ξεκουραστούμε κι εμείς, μην το τρώμε στους γάμους! Να το δούμε από το σπίτι μας, κύριοι! Και το φακελάκι θα το στείλουμε, εμείς δεν είμαστε τίποτες γύφτοι, μην ανησυχείτε!

Στον σημερινό γάμο, όταν οι θεαματικότητες του κυρίως έργου έπεφταν, χάζευα τα παρανυφάκια. Στην κοσμάρα τους! Τα αγοράκια έπιαναν τον κώλο των κοριτσιών, εκείνα χασμουριούνταν, μαδούσαν τις ανθοδέσμες, έξυναν το κεφάλι τους, απόλαυση! Θυμήθηκα το 1991 όταν βάλαμε την αδελφή μου παρανυφίτσα στον γάμο της Αλέξιας (της τραγουδίστριας). Από τότε είχαν να παρουσιάσουν ενδιαφέρον τα παρανυφάκια για εμένα! Και οι γάμοι βέβαια... Θυμάμαι ότι τότε ο μόνος λόγος που πήγα στον γάμο ήταν για να δω αν η Αλέξια θα πει κανένα τραγούδι στην εκκλησία. Σοβαρά το λέω... Νόμιζα ότι επειδή αυτή είναι τραγουδίστρια, μπορεί πάνω στο τσακίρ κέφι να μας πει κανένα άσμα, για πρωτοτυπία! Ασχολίαστο βεβαίως, βεβαίως…

Έχω να πω πάντως, ότι οι κηδείες παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Έχουν ένα άλφα σασπένς! Δεν ξέρεις τι θα γίνει. Θα λιποθυμήσει κανείς από το οικογενειακό περιβάλλον του συγχωρεμένου; Θα τον κλάψουν όσο πρέπει; Θα αφήσει πίσω παιδιά; Αν ναι, πόσα ανήλικα; Από τι πήγε; Ποιος τον ξέκανε; Πόσα δικαιούται η σύζυγος του και πόσα η γκόμενα του από την διαθήκη; Έχεις πράγματα να συζητάς αν μη τι άλλο! Ενώ στους γάμους, το θεωρούμε δεδομένο πως το ζεύγος αγαπιέται. Αν ή νύφη δεν ήταν πουτανίτσα παιδιόθεν, δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητήσεις την αγάπη τους. Οπότε, μηδέν οι θεαματικότητες! Γι’ αυτό και συμφέρουν οι κηδείες, πόσω μάλλον όταν μεταδίδονται μεσοβδόμαδα και χάνεις και κάποια ώρα από το γραφείο για να παραστείς.

Εκτός βέβαια, αν μιλάμε για την κηδεία εμού του ιδίου, οπότε το πράμα αλλάζει…