Κάπου Μεταξύ Ονείρου και Εφιάλτη

Προψές είδα όνειρο ότι ήμουν με την αδελφή μου στο παλιό σπίτι της γιαγιάς μου. Το σπίτι ήταν πλημμυρισμένο με ιπτάμενα ψάρια διαφόρων χρωμάτων και σχηματισμών. Τα ψάρια πετούσαν σαν να πρόκειται για τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια. Εμείς τρομοκρατηθήκαμε, ενώ η γιαγιά μου παρόλο που τα έβλεπε, δεν της καιγόταν καρφί. Ήταν ωραίο το συναίσθημα.

Παρατήρησα ότι τα όνειρα που βλέπω είναι τα ίδια και τα ίδια. Σπανίως έχουμε καινούργια επεισόδια, ούτε ο Καπουντζίδης να τα έγραφε. Τα όνειρα μου είναι standard. Διαφοροποιούνται αναλόγως της διάθεσης μου. Πάντως βλέπω πιο συχνά εφιάλτες, παρά όμορφα όνειρα. Μερικοί συχνοί μου εφιάλτες είναι:

Ότι τα δόντια μου είναι τσίχλες και τα μασώ. Γίνονται όλα ένας πολτός στο στόμα μου και κολλάνε παντού. Δεν μπορώ να μιλήσω, πνίγομαι, και στο τέλος τα φτύνω. Στο ίδιο ύφος, σε άλλη εκδοχή, βλέπω πως απλώς μου πέφτουν εντελώς και μένω φαφούτης. Αυτό το όνειρο είναι τόσο πειστικό που αφού ξυπνήσω, τρέχω να επιβεβαιώσω πως δεν μου λείπει κανένα δόντι. Καμιά φορά σηκώνω και το μαξιλάρι να δω αν μου έβαλαν λεφτά!

Τα στρατιωτικά: Μέχρι και σήμερα βλέπω όνειρο ότι αρνούνται να με απολύσουν. Ότι δηλαδή φτάνει η 13^η Σεπτεμβρίου και μου λένε «σου κάναμε πλάκα εδώ και δυο χρόνια, δεν απολύεσαι τελικά!» Εγώ αρχίζω να φωνάζω και  να κλαίω μες τη μέση του στρατοπέδου εις μάτην, ώσπου ξυπνάω!

Στο ίδιο ύφος, βλέπω όνειρο πως είμαι υπηρεσία ΑΥΔΜ και ξεχνώ να ενημερώσω τον επόπτη στρατοπέδου με το πέρας της βραδινής αναφοράς. Καμιά φορά το ίδιο όνειρο έχει και sequel. Δηλαδή, βλέπω ότι επιστρέφω από σπουδές 6 ετών και με το που φτάνω στην Κύπρο με ρωτάνε, «ενημέρωσες τον επόπτη;» Τότε φουντώνω, αγχώνομαι και επιμένω ότι δεν έχω καμία ευθύνη απέναντι στον επόπτη πλέον. Από την πολλή ένταση ξυπνώ πάνω στο μέσο του καβγά.

Τα φοιτητικά: Όταν ήμουν φοιτητής και κόντευε το Πάσχα έβλεπα κάθε χρόνο το ίδιο όνειρο. Με τις επαναλήψεις μαθημάτων, έπεφταν και τα όνειρα σε επανάληψη. Έβλεπα σκυλιά doberman να με κατατρέχουν και να με δαγκώνουν. Δαγκωματιές μεγάλες, σε σημείο που φαινόταν το κόκαλο του χεριού μου! Φρικτό όνειρο, δεν το εύχομαι σε κανέναν!

Τα σχολικά: Πολύ συχνά βλέπω ότι είμαι στην τάξη του λυκείου μου, ετοιμάζομαι να γράψω διαγώνισμα νομικής και αντ’ αυτού εμφανίζεται τεστ μαθηματικών. Εξηγώ στον επιτηρητή ότι παράτησα τα μαθηματικά και πως τώρα σπουδάζω νομική και αυτός επιμένει ότι αυτό είναι το τεστ που πρέπει να περάσω. Επικρατεί πανικός, ιδρώνω, ξυπνώ και πάω και βρίζω τον πατέρα μου που με έπρηξε τόσα χρόνια με τα μαθηματικά!

Τα καλά όνειρα είναι στην πραγματικότητα λυπητερά. Ξυπνώ και θλίβομαι όταν τα ανακαλώ στη μνήμη μου, εξ ου και ελάχιστα συγκρατώ για να διηγηθώ.

Το ωραιότερο όνειρο που βλέπω συχνά, είναι πως μαθαίνω ότι η κοπέλα που με ενδιαφέρει με θέλει και ετοιμάζεται να μου το εξομολογηθεί από στιγμή σε στιγμή. Η οποία στιγμή δεν φτάνει ποτέ, αφού και πάλι με ξυπνάνε πάνω στο καλύτερο. Παλιότερα έβλεπα όνειρο ότι ήξερα την Βίσση και περπατούσαμε στους δρόμους χέρι-χέρι, μας φωτογράφιζαν οι Παπαράτσι αλλά εμείς δεν πτοούμασταν. Χαχαχα!

Άσε γιε μου, τρελός κοιμήθηκε... τρελό όνειρο είδε!