Ας (μην) Μιλήσουν τα Τραγούδια Καλύτερα...

Δριμύ κατηγορώ εξαπολύω προς πάσα προδομένη αγάπη που μου μ’ έκανε να αποφεύγω συγκεκριμένα τραγούδια, όπως ο διάολος το λιβάνι. Συζητούσα κάποτε με μια φίλη, πως τα καταφέραμε και διαγράψαμε ολόκληρους δίσκους από το play list μας απλά επειδή παραπέμπουν σ’ όλα αυτά που φοβόμαστε. Ευτυχώς, πολλά απ’ αυτά τα τραγούδια επιστρέφουν μετά από χρόνια καθαρισμένα από την πίκρα της απογοήτευσης, αλλά όσο να’ ναι υπάρχουν φορές που νομίζω πως σε κάθε νότα του τραγουδιού συμπυκνώθηκε μισό kilobyte μισησμένο συναίσθημα.

No tomorrow (Έλα μωρό μου και πες σ’ αγαπώ) – Αυτό, συνδυασμένο με το Si te vas της Shakira εκπέμπουν κίνδυνο-θάνατο! Όταν σπάσει το itunes το ποδάρι του και τα παίξει συνεχόμενα είναι σα να πίνω ουίσκι με αντιβίωση! Αν τα ακούσω ξέχωρα προκαλούν λιγότερη σύγχυση. Είναι σα να πέφτεις σε κώμα και ενόσω προσπαθούν να σε συνεκφέρουν με ηλεκτροσόκ βλέπεις μια πόρτα ν’ ανοίγει, μια καρδούλα να χορεύει πάνω κάτω στο κρεβάτι σου ξεπουπουλιάζοντας μαξιλάρια, μπλέκοντας τα δάχτυλα της στα δικά σου και γελώντας καλομοιρίστικα!

Ύστερα γίνονται όλα μαυρόασπρα, στροβιλίζονται γύρω σου και πέφτουν στο recycle bin. Πατάς το ‘empty’ και σου λέει το σύστημα: This file is protected and cannot be deleted…



Ώρες-ώρες εύχομαι να έμεναν όλα κασέτες. Να μην υπάρχει καμία ψηφιακή απόδειξη πως υπήρξαν, καμία μηχανή που να τα αναπαράγει. Πφφ…