Έπηξα Στον Ουρανοξύστη

Πρώτη μέρα στο Μαϊάμι η σημερινή, και έχει ξεκινήσει και επίσημα ο μήνας του μέλιτος. Εγώ σε ρόλο Μπαν Κι Μουν, η Μπρέντα σε ρόλο Sailor Moon, ακολουθούμε πιστά όλα τα κλισέ του Χάνι Μουν. 

Είναι η πρώτη μου φορά στην Αμερική. Πάντα βαριόμουν να ταξιδέψω εδώ λόγω φόβου αεροπλάνου, που όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει κι αυτός μαζί μου, αλλά και εξ αιτίας μπάτζετ. Μόνο αν παντρευτείς πια μπορείς να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι και να το απολαύσεις σαν πλούσιος, γιατί αλλιώς δεν ξέρω πως θα ξαναβρείς τόσα χρήματα στον τραπεζικό σου λογαριασμό. 

Το πρόβλημα με την Αμερική είναι ότι δεν πρόκειται για χώρα, αλλά για concept. Αυτό που βλέπεις καμιά φορά στην Κύπρο ή αλλού και αναφωνείς "πόσο αμερικανιά είναι," εδώ δεν μπορείς να το πεις γιατί ήρθες στον τόπο του εγκλήματος. Από την ώρα που προσγειώθηκα και μπήκα σε ταξί, μέχρι την ώρα που έκανα check in στο ξενοδοχείο με μία ρεσεψιονίστ να αλαλάζει "congratulations for yor wedding" με μεγαλύτερο ενθουσιασμό κι από τον δικό μας, δεν προλαβαίνω να το λέω: "πόσο αμερικάνικα είναι όλα!" 

Η Αμερική, που κατάντησε τόσο γνώριμη μέσα από τις ταινίες, τις σειρές και την ποπ σκηνή, δεν είναι κάτι που δεν έχεις πια μέσα στο DNA σου. Σου είναι πλέον οικεία. Εξ ου και το γεγονός ότι ολίγα πράγματα σου προκαλούν εντύπωση, αφού σχεδόν όλα κάπου τα έχεις δει. Εδώ τώρα απλώς επιβεβαιώνεις ότι υπάρχουν. Κι ακόμα κι αυτά που ποτέ δεν σου τα έδειξαν, καταλαβαίνεις πώς κι αυτά για κάποιο λόγο δεν στα έδειξαν. 

Το Μαϊάμι είναι σκέτο χωρκαθκιόν. Σαν τον Πρωταρά, ας πούμε, στο αμερικάνικό του. Δεν είναι άσχημο, ειδικά το βράδυ όταν φωτίζονται οι ουρανοξύστες, είναι φαντασμαγορικό, αλλά ναι, εκπέμπει φτήνια. Η πόλη γενικότερα είναι καινούρια, τίποτε δεν σε πείθει ότι είναι πάνω από είκοσι χρονών. Γι αυτό λατρεύω την Ευρώπη, που αν και πιο ταλαιπωρημένη, κάθε πέτρα έχει την ιστορία της, κάθε γειτονιά έχει μια βρομιά που προκαλεί δέος. Τέλος πάντων, αξίζει να το δεις το Μαϊάμι, οι άνθρωποι εδώ έχουν μια ανεμελιά και μια αθωότητα γοητευτική, ενώ αγάπησα τα παιδιά στην παραλία με τα πατίνια, τις σερφ σανίδες και τα ποδήλατα. 

Χθες βράδυ δεν κάναμε τίποτα. Επισκευτήκαμε το μπαρ του ξενοδοχείου και αγναντεύοντας τους ουρανοξύστες παίζαμε με τη Μπρέντα τον Ριτζ και τη Μπρουκ. Σήμερα ξύπνησα στις πέντε το πρωί, όπως καταλαβαίνεις το jet lag δίνει ρεσιτάλ. 

Μιάμιση μέρα έχουμε εδώ, σε λίγο φεύγουμε για κρουαζιέρα, γι αυτό το ρεπόρτο θα το λάβεις σε συνέχειες.