Όταν πέρασα τις πύλες της αμερικάνικης Ντίσνεϊλαντ, δεν αισθάνθηκα τίποτα. Κανένα ρίγος, καμία συγκίνηση. Κι ας ήταν παιδικό απωθημένο να επισκεφτώ το εν λόγω πάρκο. Το έγραψα και παλιότερα. Ο παππούς μου, που ήταν πλούσιος, πάντα μου έταζε ότι όταν μεγαλώσω αρκετά θα με πήγαινε στη Ντίσνειλαντ που τόσο πολύ μου άρεσε. Ήμουν 5-6 χρονών τότε. Τελικά αρρώστησε, απεβίωσε, και δεν προλάβαμε. Πήγε μόνος του. 30 χρόνια μετά ξορκίζω τον καημό. Μα, δεν είναι το ίδιο. (Κάποτε πρέπει να συζητήσουμε και το πότε λογαριάζω να σταματήσω να επιζητώ αναβίωση της παιδικής μου ηλικίας μέσα από κάθε μου πράξη, μα δεν είναι τώρα της παρούσης).
Πίσω στο θέμα μας. Λοιπόν, τα πιο πάνω στα λέω γιατί, εν αντιθέσει με το πάρκο της Αμερικής, στη Ντίσνεϊλαντ του Παρισιού, όποτε πάω νιώθω ρίγος. Όχι μόνο επειδή κάνει ψύχρα ο καιρός στη Γαλλία, αλλά επειδή από εκεί έχω παιδικές μνήμες. Οι οποίες μνήμες ενεργοποιούνται αυτόματα όποτε περάσω τις πύλες του Disneyland Hotel, και νιώθω ευτυχία να καίει τις φλέβες μου. Αίφνης ζωντανεύει ο πατέρας μου, η μάνα μου νεώνει, εγώ ως έφηβος μένω έκθαμβος με ό,τι βλέπω... Σήμερα δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα, που να κάνουν μπροστά μου τούμπες δέκα καντηλαναύτες! Γι αυτό και το πάρκο της Γαλλίας πάντα θα υπερέχει, γιατί άφησα DNA εκεί, κι ας υστερεί τεχνολογικά έναντι της Φλόριντα, δεν με κόφτει.
Κατά τη γνώμη μου το πάρκο της Γαλλίας έχει ακόμα δύο πλεονεκτήματα. Όπως προείπα βοηθά ο καιρός, που κάνει δροσούλα. Η ζέστη της Φλόριντα απλά δεν υποφέρεται. Χειρότερη κι από αυτήν της Κύπρου. Συν 80% υγρασία στην ατμόσφαιρα στην καλύτερη περίπτωση. Μαρτύριο. Κι αν πει να βρέξει; Καταιγίδες! Δεν συμφέρει το τροπικό το κλίμα. Τρελλαίνεσαι, μια παγώνεις, μια ζεσταίνεσαι. Επίσης, και εν τέλει πολύ πιο σημαντικό: στο Παρίσι βλέπεις καλύτερο κόσμο. Το τι γυφταριό πλακώνει στην Αμερική από τις τριγύρω ισπανόφωνες λατινοαμερικάνικες χώρες, δεν περιγράφεται. Όχι και πως οι Αμερικάνοι είναι τίποτις Λόρδοι, αλλά ναι, η μέση ευρωπαική οικογένεια εφαρμόζει καλύτερα το σαβουάρ βιρβ από αυτό που βιώνω εδώ καθημερινά.
Εδώ στο τρενάκι των "εφτά νάνων", το οποίο άνοιξε σχετικά πρόσφατα. Ελαφρώς παιδικό με εξαιρετικό computer artwork εντός του ορυχείου.
Όπως και να’χει. Μέχρι στιγμής ξεζουμίζω το πάρκο και το ρουφώ με το μεδούλι, και μια χαρά περνώ, παράπονο ουκ έχω. Με πρήζουν λίγο οι Αμερικάνοι με τα σπαστικά μέτρα ασφαλείας, (δεν με αφήνουν να κινηματογραφώ ενόσω διαρκεί το ride, κάτι για το οποίο στην Εύρωπη ουδέποτε μου έκαναν θέμα), και νευριάζω καθότι μου σαμποτάρουν τα πλάνα για το βίντεο κλιπ μου. Μα, δεν θα τους περάσει. Τόσα λεφτά τους δίνουμε, να σκάσουν.
Και υπόσχομαι αν πάθω τίποτα και μου κοπεί κάνα χέρι, να μην διεκδικήσω αποζημιώσεις! Εις αύριον τα υπόλοιπα! Τώρα δεν ανοίγει το μάτι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου