Για τη Νέα Υόρκη δεν σε παίρνει να πεις οτιδήποτε. Είτε συμβαδίζει με το στιλ σου, είτε όχι, είτε τη θεωρείς πολύ καινούρια για να συγκριθεί με άλλες πόλεις που μετρούν αιώνες στην καμπούρα τους, ολίγον ενδιαφέρει. Η Νέα Υόρκη είναι το κέντρο του κόσμου, κι αν σ’αρέσει έχει καλώς.
Από χτες που προσγειωθήκαμε προσπαθώ να σχηματίσω άποψη και όλο αμφιταλαντεύομαι. Πάνω που πάω να αρχίσω τους αφορισμούς του τύπου: «και τι έγινε, μια πόλη με ψηλά κτήρια είναι», μπαίνω στη Δημόσια Βιβλιοθήκη, ξεναγούμαι στο θέατρο του Radio City και είμαι συνέχεια μ’ ένα γουάο στο στόμα.
Γουάο είναι η λέξη που προηγείται των πάντων σ’αυτή τη πόλη. Ακόμα κι αυτά τα σιδερένια ντουβάρια, όταν φωτιστούν τη νύχτα, μόνο γουάο προλαβαίνεις να ψελλίσεις. Γι αυτό και αποφάσισα να μην το ψάξω περισσότερο. Ούτως ή άλλως οι εικόνες και οι εντυπώσεις εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να τις απορροφήσω και να τις διηθήσω μέσα στον νου μου. Αφέθηκα και τα απολαμβάνω όλα.
Πάντως, επειδή είχα ακούσει πολλά πριν έρθω εδώ, έχω να πω τα εξής:
- Τη Νέα Υόρκη την περίμενα πιο χάος. Ακόμα δεν με έπιασε πονοκέφαλος από την πολυκοσμία, κάτι που στο Λονδίνο, όταν σπούδαζα, το πάθαινα συχνότερα.
- Την περίμενα πιο βρώμικη. Εντάξει δεν είναι και αποστειρωμένη σαν κλινική, αλλά δεν είναι και Παρίσι. Άσε που όταν ο τόπος διαμονής σου είναι η Λευκωσία, (το χτικιό προσωποποιημένο), ποίος είμαι εγώ που θα κρίνω;
- Περίμενα καλύτερο καιρό. Ήμουν στους 35 βαθμούς στην Καραϊβική και μέσα σε δυο ώρες πτήσης βρέθηκα στους 4! Η λέξη ψόφος δεν περιγράφει αυτό που μου διαπερνά το κόκκαλο.
Απόψε παρακολουθήσαμε μία συγκλονιστική παράσταση στο theatre district. Είδαμε το The Curious Incident of the Dog in the Night και έμεινα έκθαμβος από την ευρηματικότατη σκηνοθεσία. Κι όσο σκέφτομαι με τι επιπέδου θεάματα έχουμε συμβιβαστεί στην Κύπρο, απορώ γιατί ακόμα δεν αυτοκτονήσαμε. Μείναμε χρόνια στο νησί και συνηθίσαμε ακόμα και τα σκατά μας. Τόσο, που πλέον τα βρίσκουμε κι ωραία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου