Τζαμάικα

Η Τζαμάικα είναι μια πανέμορφη, πάμφτωχη χώρα.

Από την ώρα που ρίξαμε άγκυρα και ξεχειλιθήκαμε στα ενδότερά της, δεν σταμάτησα να απορροφώ τις πενήντα αποχρώσεις του πράσινου που πνίγουν το νησί. Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσο πυκνή βλάστηση πουθενά. Επί γης παράδεισος. Παράλληλα, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόση φτώχεια. Αξιοπρεπή φτώχεια, δηλαδή, δεν είδα άστεγους να ζητιανεύουν ή πεινασμένους να τρων απ’ τα σκουπίδια. Αλλά είδα πολλές τσίγγινες καλύβες, πολλά σουπερμάρκετ της κακιάς ώρας, κακομοίρικα σχολεία, πολλούς ντόπιους με την ταλαιπωρία χαραγμένη στη ρυτίδα τους, καθώς επίσης πολλές «πολλοπάιτες» τζαμαικανές με τεράστιους κώλους, που σου δίνουν την εντύπωςη πως σέρνουν τον δικό τους απ´ τη μύτη (παρεμπιπτόντως, πάντα πίστευα ότι στην κουλτούρα των μαύρων μοιάζουμε απίστευτα κι όσο πάω επιβεβαιώνομαι). Είδα επίσης πολλή περηφάνεια για τον τόπο τους και ταυτόχρονα πολλή ταπεινότητα. Α, ναι, είδα και άπειρα αυτοκόλλητα του Bob Marley κολλημένα στα αυτοκίνητά τους, σαν Θεό τον αντιμετωπίζουν οι άτιμοι (περιττό να πω ότι μέσα στο αυτοκίνητο του ξεναγού μόνο reggae έπαιζε το ραδιόφωνο).

Το μόνο που με χάλασε είναι η εξάρτηση που έχουν ακόμα από τους Βρεττανούς, καθιστώντας τους πιο αγγλολάγνους κι από εμάς. Για να καταλάβεις, λογοδοτούν ακόμα στη βασίλισσα του Η. Βασιλείου για οποιαδήποτε αλλαγή θέλουν να κάνουν στο Σύνταγμά τους, και δεν το θεωρούν καθόλου υποτιμητικό ή δουλοπρεπές.

Το πραγματικό highlight της εκδρομής ήταν η επίσκεψή μας στους καταρράκτες, όπου εκλήθη να σκαρφαλώσω από τη λίμνη μέχρι την κορυφή πάνω σε βράχους που γλυστρούσαν κι ένα γλυκό νερό που έρρεε ορμητικό προς τα πάνω μας. Από κοντά και η Μπρέντα την οποία πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμού μην τυχόν και μου χτυπήσει. Ξύπνησαν μέσα μου τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, αντήχησε η φωνή της Μπόκοτα στα αφτιά μου, αψήφησα κάθε φόβο και σκαρφάλωσα μέχρι τέλους σώος και αβλαβής. Ήταν από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που έζησα και ο συνδυασμός του τοπίου και της αίσθησης του νερού σε έκανε να αισθάνεσαι ζωντανός 1000%. Γενικά πρέπει να έρθω πιο κοντά στη φύση, με φάγανε τα κομπιούτερς και τα θέατρα, πρέπει να βρω κάτι και στην Κύπρο που να μου δίνει κίνητρο να γυμναστώ στην ύπαιθρο, παραβλέποντας για μια φορά την δυσφορία που μου προκαλούν τα συμπαρομαρτούντα αυτής.

Έχει τρομερή ζέστη εδώ. Σήμερα είχε 30 βαθμούς με το καλημέρα σας, στις 7:30 το πρωί, και σε συνδυασμό με την υγρασία που χτυπά 80%, δεν αντέχεις λεπτό εκτός σκιάς.

Τα λέμε αύριο ξανά από τον πιο πολυπόθητο σταθμό. Το Μεξικό.