O Πανικός Του Μελλοθάνατου

Μια φορά πριν πολλά χρόνια, είχα πετύχει μία διάσημη Ελληνίδα σελέμπριτι σε ένα ξενοδοχείο της Λευκωσίας να τσακώνεται με τον σερβιτόρο, επειδή το wifi του ξενοδοχείου ήταν αδύναμο και δεν μπορούσε να μπει στο ίντερνετ από το κινητό της. Δεν τσακωνόταν απλώς. Υστερίαζε, φώναζε και έβριζε τραβώντας όλα τα βλέμματα κατά πάνω της.

Η κοπέλα αυτή πέθανε λίγες βδομάδες μετά, από μία γνωστή ασθένεια, και αυτό ήταν πασίγνωστο σε όλους μας μέσω των διαφόρων πρωινών εκπομπών. Θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση πώς είναι δυνατόν μία κοπέλα που πάσχει από μία τόσο σοβαρή νόσο και τόσο αυτή, όσο κι εμείς, ξέρουμε πως είναι μετρημένα τα ψωμιά της, έχει το σθένος να κάνει χαμό και να γίνεται αγενής με το προσωπικό του ξενοδοχείου για το γαμημένο το wifi. «Έτσι θέλει να τη θυμόμαστε;» αναρωτήθηκα.

Σκέφτηκα πως έτσι, μάλλον, αισθάνονται όσοι ξέρουν ότι το τέλος πλησιάζει. Δεν μπορούν να εκραγούν από θλίψη απλά και μόνο επειδή «το τέλος βρίσκεται προ των πυλών», γιατί θα γίνουν ρεζίλι. Κάπου αλλού πρέπει να διοχετεύσουν το άγχος τους και να ξεσπάσουν. Έτσι, τους φταίει το αδύναμο wifi, ή το ότι ο σερβιτόρος τους έφερε την κόκα κόλα με λεμόνι στο ποτήρι ενώ είχαν ξεκαθαρίσει πως δεν ήθελαν πάγο και λεμόνι μέσα. Είναι κατανοητό, αλλά ταυτόχρονα, λίγο κρίμα.

Έτσι αντιδρά και η κυπριακή κοινωνία στον επερχόμενο θάνατό της.

Βρίσκω εξαιρετικά γελοίο, άβολο και κρίμα το γεγονός ότι οι Τούρκοι προελαύνουν στην Αμμόχωστο, την ανοίγουν και την εποικίζουν και εμείς εδώ σφυρίζουμε αδιάφορα και τσακωνόμαστε για άλλα θέματα που μπροστά στην Αμμόχωστο και την ευρύτερη επιβίωσή μας, ωχριούν. Το άνοιγμα της Αμμοχώστου συνέπεσε με τη Δίκη της Χρυσής Αυγής. Περιττό να πω ποιο θέμα μας απασχόλησε περισσότερο. Και δεν υποβιβάζω τη σημαντικότητα της Δίκης. Για μένα όμως, η Χρυσή Αυγή είναι τόσο 2015. Η Αμμόχωστος είναι το τώρα.

Επίσης, σήμερα, κάθονται οι Κυπραίοι και τσακώνονται για το αν ένα περιοδικό, το People (που δεν το διαβάζει και κανένας) έβαλε στο εξώφυλλό του τρεις γυναίκες πολιτικούς και σχολίαζε τα ρούχα τους. Σεξισμός! Σεξισμός! «Γιατί δεν κάνουν το ίδιο και για άντρες πολιτικούς;» Ποιος άντρας κόπτεται, κυρά μου, για το ρούχο του αλλουνού; Ξέρεις άντρα που αναρωτιέται «από πού αγόρασε ο τάδε Υπουργός τη γραβάτα του, να πάω να πάρω μίαν ίδια;» Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ασχολούνται με τη μόδα είναι γυναίκες. Λογικό εκεί να εστιάζει το περιοδικό. Δεν είναι υπόχρεο να διατηρεί την πολιτική ορθότητα. Ξέρει το τάργκετ γκρουπ του. Ξέρει τι θέλουν οι αναγνώστες του. Έλεος πια.

Όμως εγώ όλα τα παραπάνω τα δικαιολογώ. Επειδή όλοι ξέρουμε ότι μια μέρα οι Τούρκοι θα μας φάνε. Και όσο είμαστε τυχεροί και περνούν οι δεκαετίες και τη γλιτώνουμε, έχει καλώς. Τα περιθώρια στενεύουν βέβαια, και σιγά σιγά η προέλαση θα επεκταθεί και σε άλλες πόλεις και γειτονιές και μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα δούμε τα τανκς να διασχίζουν τη Μακαρίου και δεν θα ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Θα ξέρουμε ότι πόλεμο δεν μπορούμε να κάνουμε, ότι δεν είμαστε άξιοι να πολεμήσουμε καν, γι’ αυτό θα πρέπει να βρούμε κάτι άλλο να διοχετεύσουμε την ανασφάλειά και τον εκνευρισμό μας. Ο σεξισμός είναι πάντα ένα καλό και διαχρονικό θέμα, ο φασισμός επίσης ανεξάντλητος (ει δυνατόν να είναι εγχώριος γιατί ο φασισμός του Ερντογάν δεν συμφέρει, προϋποθέτει εξέγερση και είμαστε αρκετά κότες για να τον αντιμετωπίσουμε), βάλε και λίγο ρατσισμό ή και ομοφοβία και είμαστε έτοιμοι.

Τι λαός για κλάματα!