Φλας Μπακ στο 1992

 Ένας διαδικτυακός φίλος που ξέρει πόσο εκτιμώ αυτές τις παλιατζούρες μου απέστειλε ταχυδρομικώς ένα παλιό τεύχος του περιοδικού Φλας, από το σωτήριον έτος 1992. Τον ευχαριστώ βαθύτατα καθότι βρήκα θέμα για ανάρτηση, πολυσήμαντο και γοητευτικό. Για το «Φλας» τα έχουμε ξαναπεί σε παλιότερη ανάρτηση, ήταν ένα νεανικό περιοδικό της εποχής, στα πρότυπα του ελλαδικού Κατερίνα, το οποίο βέβαια ήταν κλάσεις κατώτερο από κάθε άποψη, ερασιτεχνικό μέχρι αηδίας. Παρόλα αυτά, δεν υπήρχε άλλο, ήταν μονοπώλιο, και θέλοντας και μη το διαβάζαμε. Εγώ το αγόραζα γιατί είχε μία εμμονή και αγάπη με τη Γιουροβίζιον, την οποία εκτιμούσα, και κάθε χρόνο, στις μέρες του διαγωνισμού, είχε ένθετο με τους στίχους όλων των συμμετοχών. Το αγόραζα, τα διάβαζα, τα μάθαινα απ’ έξω, και στο τέλος καμωνόμουν πως μιλούσα 22 γλώσσες!

Το επίμαχο τεύχος φωτογραφήθηκε και παρατίθεται πιο κάτω για νοσταλγία και στοχασμό. Δείτε τα πρότυπα της τότε νεολαίας, τους προβληματισμούς της και τα ενδιαφέροντά της. Φρίξετε με την ησυχία σας. 

Αυγουστιάτικο εξώφυλλο, εννοείται θα είχε μοντέλα με μπικίνι, κάθε χρόνο η ίδια συνταγή. Καθώς βλέπουμε, ήταν η εποχή που μας άφησε η Τζένη Καρέζη, εξαιρετική περίοδος για να τη συνδυάσουμε με θέμα σχετικό με το τι καίει και τι δροσίζει τον Ανδρέα Αργυρίδη. 

Το περιοδικό είχε και ψυχολογικά τεστ. Μην κοιτάτε που φτάσατε το 2020 και σας τσεκάρουν για το αν πάσχει το παιδί σας από ΔΕΠΥ. Τότε ήταν απλά τα πράγματα, το πιο ακραίο συναίσθημα που μπορούσες να νιώσεις στην εφηβεία ήταν η απογοήτευση. 

Σαββιδάκης στα ντουζένια του και στην προ «της Ελλάδος τα παιδιά» εποχή. 

Έβγαλες φωτογραφία με τον Μίστερ Γιουροβίζιον; Φυσικά και αξίζεις μία θέση στο περιοδικό μας, ας είναι και στην τελευταία σελίδα. 

Αυτός είναι ο θησαυρός αυτού του τεύχους. Ποιηματάκι από πονεμένη ψυχή στον αγαπητικό της που υπηρετούσε τη θητεία του. Το ότι υπογράφει ως «φκιόρο», ενδεικτικό γιατί σήμερα συγκροτούνται επιτροπές και με το ζόρι σας λαμβάνουν υπόψιν. 

Η Μάρω Κοντού σε εξομολόγηση περί ηλικίας. Υπάρχει κι άλλος τίτλος στην άλλη σελίδα, τον οποίο δεν φωτογράφησα που λέει «τρελή γιαγιά, ετών πενήντα!» Αχ, Φλας μου! Σήμερα στα 50 προσπαθούμε ακόμα να γίνουμε γονείς!

Τα είδωλα της εποχής σε αφίσες. Ευρυδικάρα που ήταν must, η Αρβανιτάκη που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έγινε διάσημη, και οι New Kids On The Block (NKOTB σε συντομογραφία. Πάντα αναρωτιόμουν τι πάει να πει ΝΚΟΤΒ, νόμιζα ότι είναι αρχικά συντεχνίας δημοσίων υπαλλήλων, μέχρι που μου εξήγησαν ότι ήταν το όνομά τους στα αγγλικά!)

Ω, μα φυσικά και η Λία μας εδώ, η αγαπημένη μου πόλη! Χαμογέλα λίγο πια, τι σου ζητήσανε, για το Φλας ποζάρεις κι όχι για το ψηφοδέλτιο!

Σαχλίτσες της εποχής. Γελοιογραφίες με πρόσωπα της επικαιρότητας. Κάτω βλέπετε το τότε προεδρικό ζεύγος να παίζει με τον σκύλο του. 

«Πέφτει ξύλο με σίδερα και λάστιχα!» καταγγελία καταπέλτης! «Αρχίζουν με βρισιές για τις μανάδες τους!» This is not my Cyprus!

Πέρασαν 28 χρόνια από το 1992 κι όμως ουδεμία πρόοδος σημειώθηκε. Ορίστε ότι και τότε κάποιοι μας προετοίμαζαν για τις επιπτώσεις από την πιθανή Λύση του Κυπριακού, ενώ κάποιος άλλος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου σε περίπτωση αποστρατικοποίησης της νήσου. Προσωπικό αγαπημένο, όμως, το «Φωτογράφηση γυμνών νεοσυλλέκτων και αδιαφορία» που μου προκαλεί έως και αμηχανία. Ιδιαίτερα το καταληκτικό σχόλιο της γράφουσας ήτοι «…όπως και για την πιθανότητα να μην ήθελε να γυμνωθεί μπροστά σε γυναίκες. Ίσως να έχει ορισμένους που θα τους δημιουργούσε ψυχολογικό πρόβλημα». Αξιολογώντας το με τα ήθη του 2020, υπέροχο για χίλιους πεντακόσιους λόγους. 

Καμαρώνουμε εδώ τα βλαστάρια της Κύπρου μας που διεκδικούν τον τίτλο της Μις Κύπρος 1992. Ξεχωρίζουμε την Μαρία Ιωάννου κάτω αριστερά που σήμερα είναι γνωστή ηθοποιός. Από ό, τι βλέπουμε δεν έχει αλλάξει και πολύ. Δεν ξέρω αν αυτό το γράφω για καλό. 

Και Κρις Ντε Μπεργκ και Χούλιο Ιγκλέσιας μέσα στην ίδια χρονιά. Ορίστε μας. Αυτές ήταν χρονιές. Δύο παγκοσμίου φήμης είδωλα στη χώρα μας. Αυτά να βλέπει το 2020 που ούτε μισή Σελίν Ντιόν δεν μπορεί πια να πατήσει το πόδι της εδώ χάμω. 

Η εκπομπή της Στέλλας Σουρμελή και της Ρούλας Σχίζα «Το πλοίο που σαλπάρει στις 10:30» στο Ράδιο Πρώτο. Η Ρούλα Σχίζα είναι αυτή που καταλαμβάνει τη θέση στη Βουλή τώρα που παραιτήθηκε ο Συλλούρης. Όλες ήταν πιο συμπαθητικές όταν έκαναν απλά τη δουλειά τους και δεν ανακατεύονταν με τα πίτουρα. Όνομα και μη χωριό.   

Τραγουδώντας με τ’ αστέρια – Τραγουδώντας με τους μακαρίτες, καλύτερα. 

Αυτά τα χρόνια τα έχω μυθοποιήσει στο μυαλό μου αλλά όποτε έχω κάτι χειροπιαστό μπροστά μου αναρωτιέμαι γιατί. Προφανώς ό, τι έχει συνδυαστεί με την πρώτη μου νιότη μου προκαλεί θαλπωρή και ασφάλεια, μα ως εδώ. Σήμερα είμαστε πολύ καλύτερα. Μπορεί να γκρινιάζω για την έλλειψη περιεχομένου, για την εξαφάνιση των περιοδικών, των εφημερίδων, και για τον κατακλυσμό μας από ανούσιες ιστοσελίδες, μα κοιτάξτε εδώ το Φλας και πείτε μου αν άξιζε τα δέντρα που κόπηκαν για να τυπωθεί. Ασφαλώς και όχι. Τουλάχιστον τα σαχλά κυπριακά σάιτς δεν προκαλούν οικολογική καταστροφή.

Είμαι ευγνώμων που έζησα τις δεκαετίες ’80 και ’90 και δεν μου έμεινε τίποτε άλλο από το να τις νοσταλγώ, αλλά δυστυχώς όλα είναι στο μυαλό μου παραφουσκωμένα και αγιοποιημένα.