Body Shaming

Κάθομαι και βλέπω μια συνέντευξη αυτής της αισχρής, της Αφροδίτης του Big Brother που δόξα τω Θεώ, έδωσε ο κόσμος και ξεκουμπίστηκε μια ώρα αρχύτερα από το σπίτι, η οποία πρήζει τα παπάρια των παρουσιαστών σχετικά με το body shaming και λοιπές νεωτεριστικές παπάντζες.

Είναι απίστευτο το πως εν έτει 2020 κάθονται και παράγουν σλόγκαν για να απενεχοποιήσουν τον κόσμο που πάσχει από διατροφικές διαταραχές και εξαρτήσεις απλά και μόνο για να βγάλουν χρήμα στην καμπούρα του. Με εντυπωσιάζει το πώς έχουν αναπτύξει αυτές τις αηδίες περί plus size μοντέλων και έχουν δαιμονοποιήσει τις  καλλίγραμμες γυναίκες μόνο και μόνο για να πουλούν πιο πολλά ρούχα στις χοντρές. Οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγαλύτεροι από ό, τι μπορούν να φανταστούν, και πραγματικά απορώ αν οι υπέρβαροι μέσα στη σαστιμάρα τους είναι ανήμποροι να αντιληφθούν την παγίδα που τους στήνεται.

Πριν συνεχίσω με το πιο πάνω θέμα, θα παραθέσω δική μου εμπειρία. Όπως πολλοί ίσως γνωρίζετε, εγώ είμαι πάρα πολύ ιδιότροπος με το φαγητό. Δεν τρώω κρέας, δεν τρώω ψάρι, δεν τρώω όσπρια. Μεγάλωσα με υδατάνθρακες και ελάχιστη γυμναστική. Αυτό είχε φυσικά ως αποτέλεσμα να αναπτύξω υψηλή συγκέντρωση χοληστερίνης. Μπορεί να μην φαίνεται, λόγω ύψους και σκελετού μου, αλλά έχω τεράστιο πρόβλημα, οι τελευταίες αναλύσεις αίματός μου έδειξαν χοληστερίνη στο 245. Αυτό δεν με απασχολούσε όσο ήμουν 25-30 ετών, όμως από τον καιρό που εγχείρισα το ανεύρυσμα και οι γιατροί μου έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου προσπάθησα με δίαιτες να μειώσω τη συγκέντρωσή της στο αίμα μου. Κατά περιόδους το κατάφερνα με εξαντλητικές δίαιτες, βασικά λιμοκτονώντας. Δεν κρατούσε όμως και πολύ, αφού η διατροφή μου αποτελούνταν κυρίως από μακαρονοειδή και πίτσες. Έριχνα λίγο τη χοληστερίνη, μετά χαλάρωνα και γίνονταν όλα ξανά μπάχαλο.

Δεν υπήρχε άλλη λύση από το να αλλάξω διατροφή και να αρχίσω να τρώω σαν άνθρωπος. Δυστυχώς αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν διαπραγματευόμουν. Τώρα που έφτασα τα σαράντα, όμως, και βλέπω ότι δεν με παίρνει άλλο να παίζω, πήγα σε μία πολύ αυστηρή γιατρό η οποία με ψάρωσε, με ταρακούνησε σύγκορμο και εν μία νυχτί, -σαν να γύρισε ένα κουμπί στο μυαλό μου- άρχισα να τρώω ψάρια και κοτόπουλα. Έκοψα όλα τα γλυκά μαχαίρι, όλα τα είδη φούρνου, από ψωμιά μόνο μαύρα, αναψυκτικά μηδέν, χυμοί μόνο Robinsons, για επιδόρπιο μόνο φρούτα και στο τσακίρ κέφι καμιά χούφτα αμυγδάλων χωρίς αλάτι. Έτσι είμαι δέκα μέρες τώρα, και ομολογώ ότι όχι μόνο έχασα 3,5 κιλά, αλλά άρχισε να εξαφανίζεται και το λίπος – σωσίβιο γύρω απ’ την κοιλιά μου που ήταν και το σήμα κατατεθέν μου.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γιατί ζυγίζομαι καθημερινά και κάθε μέρα η ζυγαριά δείχνει μισό κιλό πιο κάτω, επανέφερα την καθημερινή άσκηση στη ζωή μου (κάθε απόγευμα 50’ ποδήλατο), ενώ σήμερα το απόγευμα θα πάω να αγοράσω και ένα ηλεκτρονικό διάδρομο για να περπατώ στο σπίτι όταν θα αρχίσουν τα κρύα και θα βαριέμαι να βγω στο ποδήλατο.

Είμαι ακόμα πιο χαρούμενος γιατί όλα αυτά τα κάνω με τη ψυχή μου, χωρίς βία, χωρίς μιζέρια, χωρίς οδυρμό για τις σοκολάτες που χάνω και κυρίως χωρίς να πεινώ και να ψάχνω τρόπους να… «κλέψω» από τη δίαιτα. Μεταμορφώνομαι σε ένα φρικιό υγείας και το χαίρομαι. Το απόλυτο τεστ ήταν χθες το απόγευμα όταν πήγα επίσκεψη σε ένα σπίτι από την παρέα του θεάτρου, είχε λουκουμάδες πάνω στο τραπέζι και ούτε που τους ακούμπησα. Άναυδοι άπαντες!

Αντιλαμβάνεστε πως όταν εγώ πετυχαίνω όλα αυτά τόσο απλά και εύκολα, δεν μπορώ να ακούω την ηλίθια την Αφροδίτη να μου μιλά για body shaming. Θα πρέπει κάποτε να αντιληφθούν οι χοντροί ότι δεν εμπίπτουν καν στην κατηγορία του body shaming, γιατί δεν γεννήθηκαν έτσι. Το body shaming είναι κατακριτέο όντως, όταν αυτό ασκείται σε κόσμο που γεννήθηκε κουτσός, στραβός, μονόχειρας, ή καμπούρης. Δεν γνωρίζω όμως άτομα που γεννιούνται χοντρά. Όλοι στην πορεία παχαίνουν εξ αιτίας του μυαλού τους του κλούβιου και της ανικανότητάς τους να χαλιναγωγήσουν τη βουλιμία τους. Επομένως, ας μας κάνουν τη χάρη, ας σταματήσουν να χρησιμοποιούν το επιχείρημα του body shaming (και βρείτε μου σας παρακαλώ τον αντίστοιχο ελληνικό όρο να χρησιμοποιώ, μισώ τον εαυτό μου που γράφει εγγλέζικα), για να δικαιολογήσουν τα πάθη τους, ή την προσπάθειά τους να εξοικειωθούν με την παρακμή τους.

Το να είσαι χοντρός δεν πάει να πει ότι σου αξίζει η χλεύη αλλά δεν σου αξίζει και παράσημο. Το «τα πάχη μου τα κάλλη μου» που πλάσατε για να παρηγοριέστε φανερώνει εθισμό. Είναι σαν τον αλκοολισμό. Ούτε ο αλκοολικός αξίζει περιθωριοποιήσης. Χρήζει όμως άμεσης ψυχολογικής στήριξης, και το να βγαίνει να καυχιέται ένας πότης ότι αποδέχτηκε τον εαυτό του όπως είναι, δείχνει άρνηση αποδοχής του προβλήματος. Και προ πάντων, δεν είναι δυνατόν να φορτώνεται τη ρετσινιά αυτός που υποδεικνύει το πρόβλημα (έστω και προσβλητικά), απλά και μόνο επειδή ο ασθενής αποδέχτηκε τα χάλια του. Όχι! Θα το ράψετε, θα αδυνατήσετε, και θα μας πείτε και ευχαριστώ που σας πιέσαμε να βρείτε την υγειά σας.

Τις προάλλες, όταν πήγα στη γιατρό, είδε τις αναλύσεις μου και ξέρασε ευγενικά με τα αποτελέσματα, άκουσα τον εξάψαλμο, σχεδόν άκουσα και τον επικήδειο μου, και έφυγα κλαίγοντας από το ιατρείο. Πήγα αυτοστιγμεί στο σούπερμάρκετ και αγόρασα του κόσμου τα κοτόπουλα, του κόσμου τα φρούτα και λαχανικά και έκτοτε άλλαξα. Τις τελευταίες δέκα μέρες έφαγα τόσο κοτόπουλο και τόση φακή όση δεν έφαγα μια ζωή. Ούτε γύρισα να της πω για body shaming, ούτε τόλμησα να αντιμιλήσω, ούτε βγήκα να δώσω συνεντεύξεις και να πουλήσω πνεύμα αντιρρησία. Μια στιγμή τόλμησα ο δόλιος να ψελλίσω «μια διαιτολόγος μου είπε…» και μου το ξέκοψε. «Σου μιλά γιατρός και μην μου ξανά-αναφέρεις τι είπε η κάθε διαιτολόγος». Το βούλωσα.  Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Οπότε ναι, φακ γιου όσους επικαλείστε τα body shaming, μια χαρά τα χάλια σας έχετε and it’s not fine Αφροδίτη μου. Αλλά από γυναίκα που τακίμιασε με Κεχαγιά, Θέμη και Σοφία, τι μπορεί να περιμένει κανείς;