Δήθεν Εξιλαστήρια Θύματα

Στην Κύπρο συμβαίνει το εξής, το οποίο υποθέτω συμβαίνει σε όλα τα μικρά μέρη.

Η διαφθορά είναι αντιστρόφως ανάλογη του πληθυσμού.

Πιστεύω ότι όλοι έχουμε κάποιον γνωστό μας, κατά τα άλλα ευυπόληπτο πολίτη, με όνομα στην κοινωνία, ο οποίος μια καλή μέρα συνελήφθη και δικάστηκε για κάποια μαφία. Για κάποιο έγκλημα «λευκού κολλάρου» που λέγαμε και στην Αγγλία.  

Η μαλακία είναι η εξής: Αυτοί οι καταδικασθέντες, συνήθως έχουν παιδιά, τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν να διηγηθούν μία διαφορετική εκδοχή της ιστορίας προκειμένου να ξεπλύνουν το όνομα της οικογένειάς τους. Πάντα σ’ αυτή την εκδοχή της ιστορίας οι γονείς τους είναι αθώοι και αν μπήκαν στη φυλακή αυτό συνέβη γιατί κάποιος τους… «την έστησε». Κάποιος τους πρόδωσε, κάποιος αλλοίωσε στοιχεία, κάποιος είχε διασυνδέσεις και τη γλίτωσε και την πλήρωσε ο δικός τους γονιός. Το εξιλαστήριο θύμα.

Ξέρω τουλάχιστον τρία τέτοια τέκνα, τα οποία όποτε συναντιόμαστε διαδίδουν… «την αλήθεια τους» όπως θα έλεγε και η Άννα Βίσση, η οποία πόρρω απέχει από τη δικαστική απόφαση.

Το κακό είναι ότι δεν μπορείς να διαφωνήσεις μαζί τους. Σέβεσαι τον πόνο τους, σέβεσαι το γεγονός ότι δεν γνωρίζεις τίποτε ουσιώδες για να εκφράσεις άποψη, ενώ η πιθανότητα της διαπλοκής, το «κάτι που μας κρύβουν» είναι πάντα γοητευτικό και εύκολο να το καταπιούμε. Γιατί υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα. Τι ξέρουμε άλλωστε εμείς για το βρακί της αλληνής;

Θα ήθελα να βρεθεί κάποτε ένα τέκνο με παγαπόντη πατέρα που θα αναγνωρίσει το λάθος του γονιού του και θα το πει ευθαρσώς. «Ήταν απατεώνας, καλά έκαναν και τον μπουζουριάσανε!» Πιο πολύ θα ανέβαινε στην εκτίμησή μου. Αναρωτιέμαι αν πραγματικά αυτή η τυφλή υποστήριξη, αν αυτή η φανατική άρνηση να δουν την αντικειμενική αλήθεια και πραγματικότητα, είναι συνειδητή ή όχι.

Φαντάζομαι είναι κάτι αντίστοιχο με την άρνηση που νιώθει ο γονιός όταν οι καθηγητές ανακοινώνουν τα χαΐρια του τέκνου τους. Θυμάμαι, φερ’ ειπείν ότι το 1994 όταν κάποιοι καθηγητές έκαναν τσακωτούς συμμαθητές μου να καπνίζουν, είχαν εντυπωσιαστεί με την άρνηση των γονέων τους να αποδεχτούν την πραγματικότητα. «Ο γιος μου; Να καπνίζει; Αποκλείεται!»

«Μα βρωμάει σαν δέκα καπνοδόχους, μαντάμ!» Καμία συνεργασία, καμία αμφισβήτηση της ηθικής τους. Τι να πω, εγώ αν με έπαιρναν τηλέφωνο να μου καταγγείλουν τον Αλέξη θα τους έλεγα «έχετε δίκαιο, πιάστε μια τανάλια και βγάλτε του τα νύχια, να μάθει!» Εντάξει, υπερβάλλω. Τρόπος του λέγειν! Αλλά τις προάλλες που η δασκάλα του νηπιαγωγείου μου είπε ότι «ο γιος σας θέλει συνέχεια να παίρνει τον λόγο και να απαντά τις ερωτήσεις χωρίς να σηκώνει το χέρι του» η απάντησή μου ήταν «να τον βάλετε τιμωρία να πήξει η βάκλα του» και το ύφος μου ήταν τόσο επιτακτικό που η ίδια η νηπιαγωγός τρόμαξε.

Ναι, είναι δύσκολο να δεχτείς ότι υπάρχει ένα μαύρο στίγμα πάνω στην άσπρη σου ψυχή. Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι έχεις γονιό απατεώνα, και γιο αλήτη.

Πού θα πάει, θες δεν θες, μια μέρα θα το αποδεχτείς.