Ιδιαίτερα Μαθήματα

Ας πούμε ότι παθαίνω απανωτά εγκεφαλικά αναλογιζόμενος τον τρόπο που με έχουν αντιμετωπίσει κατά καιρούς διάφοροι καθηγητές και καθηγήτριες όταν είχα αποταθεί κοντά τους για ιδιαίτερα μαθήματα ξένων γλωσσών και όχι μόνο. Αφορμή για το σημερινό κείμενο στάθηκε η συμπεριφορά μίας καθηγήτριας στην οποία αποτάθηκα τελευταίως για ιδιαίτερα μαθήματα Ισπανικών (Ναι, θέλω να τα ξαναρχίσω τώρα που ξεμπέρδεψα από τα θέατρα). Έκλεισα ραντεβού την περασμένη εβδομάδα μαζί της και της ξεκαθάρισα ότι θέλω να κάνουμε σοβαρή δουλειά γιατί σκοπεύω τον Μάιο να περάσω το nivel avanzado, και απαιτώ αυστηρή προετοιμασία και εντατικά μαθήματα. Αυτή συμφώνησε, όμως πριν προλάβουμε καν να κάνουμε το πρώτο μάθημα μου το ακύρωσε μέσω γραπτού μηνύματος στο οποίο απλά έγραψε «δεν μπορώ να κάνουμε σήμερα μάθημα, κάτι μου έτυχε».

Δεν ξέρω αν φταίει η νοοτροπία που υιοθέτησα στα αγγλικά πανεπιστήμια αλλά αυτό για μένα είναι casus belli. Ο ορισμός του ερασιτεχνισμού! Τι πάει να πει κάτι σου έτυχε κυρία μου; Σου είχα εξηγήσει ότι θέλω να το πάρουμε σοβαρά και ότι στοχεύω ψηλά. Αν δεν πέθανε η μάνα σου ή ο πατέρας σου, δεν δικαιολογείται να μου ακυρώνεις το μάθημα κατ’ αυτόν τον τρόπο και ειδικά, χωρίς να μου γράφεις πότε σκοπεύεις να μου το αναπληρώσεις. Πόσο μάλλον όταν αυτό το μάθημα είναι και το πρώτο μας μάθημα. Επαγγελματισμός, μηδέν.

Θα μπορούσα να σου γράψω βιβλίο ολόκληρο σχετικά με τις εμπειρίες από τα διάφορα φροντιστήρια. Όταν ήμουν στο Λύκειο, δεκάξι χρονών, πήγαινα ιδιαίτερα σε έναν μαθηματικό στον Άγιο Δομέτιο, ο οποίος χούφτωνε μπροστά μου μία συμμαθήτριά μου την ώρα που αυτή έλυνε ολοκληρώματα στον πίνακα. Ήταν διακριτικό το χούφτωμα, αλλά δεν έπαυε να ήταν χούφτωμα στον κώλο. Θυμάμαι ότι είχα μείνει άναυδος με το θράσος με το οποίο της ζουλούσε τον κώλο, αλλά ταυτόχρονα ήταν και λίγο κάβλα. Καθηγητής και μαθήτρια, τι άλλο θέλεις; Η συμμαθήτρια δεν είχε αντιδράσει, και αν κρίνω από το γεγονός ότι συνέχισε τις τάξεις μαζί του, μάλλον δεν αντιλήφθηκε τις προθέσεις του. Ή αν τις αντιλήφθηκε, ντράπηκε και τις προσπέρασε. Πάντως, ο συγκεκριμένος, λίγα χρόνια αργότερα κατηγορήθηκε γραπτώς για άσεμνη επίθεση σε (άλλη) μαθήτρια και είχε γίνει μεγάλο σούσουρο στο Λύκειο όπου δίδασκε.

Επίσης, όταν ήμουν Τρίτη λυκείου, λίγο πριν δώσω εξετάσεις για τα ΑΕΙ Ελλάδος, ένας καθηγητής φυσικής μου πέταξε το μολύβι στο κεφάλι επειδή «πόση ώρα να κάνεις μια διαίρεση από μέσα σου;» Βαρέθηκε, ο κύριος, να με περιμένει να διαιρέσω μία ώρα. Είχε φαίνεται κι άλλες δουλειές, δεν μπορούσε να περιμένει. Και συνέχισε σε επιθετικό τόνο: «Αν δυσκολεύεσαι παράτα την ιατρική και δώσε για Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, έχει ένα εκατομμύριο επιλογές». Εννοείται διέκοψα τα μαθήματα κοντά του την ίδια στιγμή και ησυχάσαμε και οι δύο μας. Αυτά βέβαια τα υπέμενα στην εφηβεία μου, καθότι ως έφηβος πιο πολύ σε καίει να περάσεις την πίστα στην ηλεκτρονική κονσόλα που παίζεις τα βιντεοπαιχνίδια σου, παρά το αν σου επετέθη ο καθηγητής.

Στην ενήλική μου ζωή όμως, να ανέχομαι ερασιτεχνισμούς από καθηγητές, οι οποίοι μάλιστα ολόχρονα κλαίγονται πως είναι πεσμένες οι δουλειές τους, ποτέ των ποτών.

Πριν λίγα χρόνια είχα γραφτεί σε μία κυρία, συμπαθέστατη δεν λέω, η οποία όμως την ώρα του μαθήματος μου εκθείαζε τα κατορθώματα της κόρης της στο πανεπιστήμιο. Τρώγαμε είκοσι λεπτά κάθε φορά για να μου πει πώς τα πήγε η κόρη της στο τάδε μάθημα και πόσα έγραψε στο δείνα. Και όλα αυτά, βέβαια, στα ελληνικά. Ούτε καν να μου τα πει στα Ισπανικά, να μαθαίνουμε και τίποτα παρεμπιπτόντως. Την παράτησα, της κακοφάνηκε.

Σε μία άλλη που γράφτηκα τον επόμενο χρόνο, είχαμε πάνω κάτω τα ίδια. Μετά από λίγο καιρό, όταν «μου πήρε τον αέρα», άρχισε να μου εξηγεί τις πολιτικές της πεποιθήσεις, να μου ξεδιπλώνει το όραμά της για λύση του Κυπριακού και όλα αυτά εις άπταιστα ελληνικά. Αμάν έκανα να την πείσω να μου μιλά τουλάχιστον στα Ισπανικά ώστε να μου κολλά και καμιά λέξη ανάλογου λεξιλογίου, μα τίποτα.

Μην στα πολυλογώ, τα τελευταία δέκα χρόνια άλλαξα πέντε διαφορετικούς καθηγητές και καθηγήτριες. Σε έναν άλλον που είχα πάει και στον οποίο ένα μόνο μάθημα άντεξα, κάθονταν όλοι οι μαθητές γύρω από την έδρα και λέγανε τα νέα τους επί μισή ώρα. Την άλλη μισή που απέμενε κάναμε λίγο μάθημα, έτσι για να δικαιολογήσουμε τα λεφτά που πληρώνουμε. Τα ίδια και με μία άλλη, την οποία μάλιστα διόρθωνα ο ίδιος, μιας και από ό, τι κατάλαβα τα δικά μου Ισπανικά ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τα δικά της.

Ένα δράμα! Και όπως προείπα, όταν ο καθηγητής «σε περιπαίζει» και είσαι έφηβος, ολίγον σε ενδιαφέρει. Αλλά να μας περιπαίζει και ως ενήλικες, πάει πολύ. Δυστυχώς, και το λέω αυτό ειλικρινά, αυτός ο ερασιτεχνισμός είναι ίδιον του κυπριακού DNA. Δεν πιστεύω ότι οποιοσδήποτε από τους πιο πάνω καθηγητές είχε πρόθεση να μου φάει λεφτά. Απλά, η αντίληψή τους για το τι πάει να πει μάθημα είναι ο χαβαλές. Δεν είναι δυνατόν να λέμε τα νέα μας, να σας παρακαλώ εγώ για επιπλέον ασκήσεις, να σας επιπλήττω επειδή δεν μου ομιλείτε στη γλώσσα που ήρθα να μάθω και στο τέλος να σας διορθώνω κιόλας.

Εννοείται ότι τις ελάχιστες φορές που κάποιος καθηγητής ενδιαφέρθηκε να μάθει γιατί τον παράτησα, αντέδρασε έντονα όταν του εξήγησα ότι δεν έμεινα ευχαριστημένος από τις υπηρεσίες του και ουδείς προβληματίστηκε από τα σχόλια και παρατηρήσεις μου. Μη σου πω ότι θα με αποκάλεσαν και τον περίεργο της υπόθεσης που απαιτεί στρατιωτική πειθαρχία στο μάθημα.

Δεν θα πάει κανείς μπροστά σ’ αυτή τη χώρα. Και μη σώσουν και πάνε. Όλοι κλαίγονται ότι δεν έχουν δουλειά αλλά κανείς δεν παραδέχεται ότι με τόση αχρηστία, δεν θα έπρεπε να έχουν καν δουλειά. Μόνο επίδομα ανεργίας κι αυτό πετσοκομμένο.