2016

Είχα μια εξαιρετική πρωτοχρονιά, όμοια της οποίας δεν θυμάμαι από πότε είχα να ζήσω. Μπορεί από το 2004.

Και δεν έκανα τίποτα το σπουδαίο, απλά έδεσε ο κόσμος.

Πήγα με τους δικηγόρους/ηθοποιούς στο Πάτιο και έπινα, έπινα, έπινα, έπινα, που δεν με πείραξε καν που ο άθλιος DJ έπαιξε πέντε φορές το «τίκι-τάκα-τίκα-τακ» (παρεμπιπτόντως, ας πετάξει κάποιος στην καταπακτή αυτόν που έγραψε το εν λόγω τραγούδι. Το ακούσαμε, κάναμε την πλάκα μας, σώνει!). Τόσο πολύ ήπια που όταν σε κάποια φάση πήγα στην τουαλέτα και περίμενα να έρθει η σειρά μου, άνοιξε η πόρτα, βγήκε από μέσα μία κοπέλα ξανθιά και σκέφτηκα «κάπου την ξέρω εγώ αυτήν», ενώ επρόκειτο για φίλη απ’ την παρέα μας. Ευτυχώς κατούρησα και καθάρισε όλο το μυαλό από το αλκοόλ.

Πήγα σπίτι μου στις 6:00 το πρωί, πράγμα που επίσης είχε να συμβεί εδώ και δεκαετία. Δεν μπορείς να πεις, ξεπέρασε κάθε προσδοκία η νύχτα.

Μετά από έξι ώρες ύπνου σηκώθηκα και πήρα τα βουνά, τα οποία ήταν καταχιονισμένα και έκρυβαν όλο το κιτσαριό της κυπριακής υπαίθρου. Φαντασιωνόμουν ότι ανεβαίνω στο Λοές Λε Μπεν της Ελβετίας και ουδεμία αναγούλα μου προκλήθη. Συμφάγαμε στον Ληνό της Κακοπετριάς, μυρίσαμε καθαρό αέρα, βγάλαμε φωτογραφίες και γυρίσαμε στη Λευκωσία όπου πήραμε σβάρνα σπίτια συγγενών και φίλων για ευχές και βασιλόπιτα. Δεν κέρδισα το φλουρί. Το κέρδισε η Μπρέντα, το ίδιο είναι.

Η Πρωτοχρονιά για μένα, βασικά, ήταν ένα συνεχές 24ωρο με μια μικρή διακοπή για διαφημίσεις/ύπνο, η οποία έληξε χθες τα μεσάνυχτα. Κοιμήθηκα ένα 12ωρο και στάνιαρα. Σήμερα, πέραν του οικογενειακού φαγητού το μεσημέρι, η μέρα κηρύσσεται αργία και ησυχάζουμε. Πάντως, τονίζω ότι πέρασα καλά, δεν βαρέθηκα ούτε μισό λεπτό και για κάποιο περίεργο λόγο είμαι αισιόδοξος, αν και το 2016 είναι δίσεκτο. Δεν ξέρω τι είδους ξωτικό με μάγεψε και πέθανε μέσα μου ο γκρινιάρης, πάντως υπό φυσιολογικές συνθήκες τα πιο πάνω θα μου είχαν προκαλέσει εγκεφαλικό.

Καλή χρονιά να έχουμε. Γιατί μαζί θα την έχουμε, είναι κάθετο αυτό.