Το Καλύτερο Μπλόγκινγκ Είναι Τώρα

Ξεφυλλίζοντας τον χθεσινό Τύπο ανακάλυψα και την πιο κάτω συνέντευξη, της επονομαζόμενης «Ελληνίδας» μπλόγκερ, η οποία αναπολεί τη χρυσή εποχή των μπλογκς περί το 2005 με 2007, όπου όλοι ήτο μία παρέα και έγραφαν τις ιστορίες τους, τα προσωπικά τους, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή και χωρίς υψηλά τριγύρω να τους έχτισαν τείχη. Η συγκεκριμένη χρήστης έκλεισε το μπλογκ της όταν άρχισε να μετατρέπεται σε σταρ, όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητά της και όταν ανακάλυψαν το άθλημα και οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι, λέει, το χρησιμοποίησαν ως μέσο lifestyle κουτσομπολιού και το εκφύλισαν. Αξίζει να διαβάσεις τη συνέντευξη, (αν δηλαδή είναι ευανάγνωστη), γιατί θα νοσταλγήσεις κι εσύ εκείνες τις αθώες εποχές όπου έγραφες ό, τι ήθελες χωρίς να πέσουν να σε φάνε 10 βλάκες από κάτω υπό τη μάσκα της ανωνυμίας.

Μην χαλιέσαι αγαπητέ. Η καλύτερη εποχή για μπλόγκινγκ είναι τώρα. Τώρα που έκλεισαν όλα και έμειναν αυτοί που πραγματικά τη βρίσκουν με το γράψιμο. Εγώ όταν ξεκίνησα το 2006 να γράφω δεν περίμενα ποτέ να βρεθεί άνθρωπος να μου δώσει σημασία. Εξ ου και τα καλύτερα μου κείμενα τα έγραφα τότε, που ήξερα ότι δεν αφορώ κανέναν. Όταν έβλεπα από τα στατιστικά ότι κάποιος μπήκε και με διάβασε αναρωτιόμουν τι το ενδιαφέρον βρίσκουν στις ιστορίες μου και άρχισα να κουμπώνομαι. Ύστερα που το πράγμα διογκώθηκε και έφτασα να έχω μέχρι και 1000 κλικς τη μέρα, ναι μεν το πήρα απάνω μου, αλλά είχα να αντιμετωπίσω και τους γύφτους. Οπότε ήταν δώρον άδωρον. Διότι ο Έλληνας και δη ο Κύπριος, δεν αντέχουν να βλέπουν ότι έχεις το θάρρος της γνώμης σου.  

Εκείνη την εποχή μου είχε ζητήσει ένα σάιτ να αναδημοσιεύει τις αναρτήσεις μου. Ντρεπόμουν, γιατί έγραφα και πολλά προσωπικά θέματα, όπως και τώρα βέβαια, αλλά είπα το ναι διότι για να λέμε την αλήθεια κολακεύτηκα και σκέφτηκα ότι αφού αναδημοσιεύονται άλλοι – κατά τη γνώμη μου πολύ χειρότεροι- γιατί όχι κι εγώ; Δεν τόλμησα ποτέ να επισκεφτώ εκείνο το σάιτ και να διαβάσω τις αναδημοσιεύσεις. Όταν το έκανα πολλούς μήνες μετά, έφριξα από το βρισίδι που έτρωγα στα ανοιχτά σχόλια από κάτω από διάφορους άγνωστους. Δεν διαφωνούσαν για τις πολιτικές μου τοποθετήσεις, αν και φαντάζομαι και εκεί θα άκουγα τον εξάψαλμο, διαφωνούσαν ακόμα και για την κριτική μου σε κάποιο τραγούδι και έβριζαν.

Ό,τι συμβαίνει και στο Youtube δηλαδή, κάτω από τα κλιπς των καλλιτεχνών. Μόνο που στη δική μου περίπτωση ούτε ο Ρέμος ήμουν, ούτε ο Χατζηγιάννης για να δέχομαι τόση παθιασμένη κριτική. Μία γνώμη ήμουν μέσα σε εκατομμύρια άλλες. Γιατί της δίνεις τόση σημασία; «Πουλάω και με πολεμάτε;» που έλεγε κάποτε και η Κορομηλά. Εν πάση περιπτώσει, ό, τι εκτίθεται κρίνεται, δεν διαφωνώ. Απλώς αναμένω ο κόσμος να έχει και ένα άλφα ένστικτο και να μπορεί να ψυχολογήσει το κείμενο πριν το κράξει. Δυστυχώς δεν το έχει. Εδώ λέμε τη λέξη «μαύρος» και θίγονται οι μαύροι. Λέμε τη λέξη «πουτάνα» και θίγονται οι πουτάνες. Ο μόνος τρόπος να είναι όλοι ευχαριστημένοι είναι να μην μιλά κανένας και να γράφουμε για το γατάκι που μας το πάτησε το αυτοκίνητο, ή για τον καφέ που χύσαμε στο τραπεζομάντιλο (true, boring, stories) και να μας λένε από κάτω οι φίλοι μας «τι κρίμα χρυσό μου!». Ε, δεν γίνεται.

Εν πάση περιπτώσει, χαίρομαι απίστευτα που τα μπλογκς θεωρούνται πλέον ντεμοντέ, πασσέ και ψόφια. Είναι το ίδιο με το να πηγαίνεις το καλοκαίρι να κολυμπήσεις στο Sunrise η ώρα 7:00 το απόγευμα που έφυγαν όλοι. Απολαμβάνεις τη θάλασσα και λες, ευχαριστώ Θεέ μου: Ησύχασε το κεφάλι μας! ΟΚ. προφανώς κάποια μπλογκς που αγαπούσα μου λείπουν, αλλά αυτά ήταν πέντε - έξι, όχι παραπάνω.

Προσωπικά, θα συνεχίσω να γράφω, επειδή γράφω από τα 15 μου (μη σου πω από πιο παλιά σε μια γραφομηχανή του παππού μου), κυρίως για να καλύψω δικές μου ανάγκες έκφρασης και ψυχοθεραπείας. Επειδή λατρεύω να βλέπω τα γράμματα να εμφανίζονται διαδοχικά στην οθόνη και να σχηματίζουν λέξεις, επειδή αγαπώ τον ήχο του πληκτρολογίου που κάνει κλικ – κλικ ανάλογα την πίεση που ασκούν επάνω του τα δάχτυλά μου και επειδή μ’ αρέσει να «παίζω» τον δημοσιογράφο. Όπως ήμασταν μικροί, που μαζευόμασταν στη γειτονιά και παίζαμε την «τηλεόραση» ή στο σχολείο που εκδίδαμε εφημεριδούλα με θέματα «Σκάνδαλο: Η κυρία Γεωργία τιμώρησε την επιμελήτρια επειδή έχασε τον σπόγγο» και νομίζαμε ότι είμαστε καμπόσοι.

Από τη στιγμή που το καταντήσαμε μέσο γνωριμιών (ελάτε να κλικώσουμε και να πιούμε το απόγευμα τον καφέ μας), από τη στιγμή που το καταντήσαμε μέσο ανέλιξης σε ένα δημοσιογραφικό οίκο (γράφω, γράφω ώσπου να με ανακαλύψει η City Press και να γίνω εναλλακτικός), ή μέσο εκφοβισμού και προπαγάνδας (μας πληρώνει το κόμμα εξ ου και οι πορδές που γράφουμε), το παιχνίδι χάθηκε. Και καλά να πάθετε όσοι το χάσατε.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, εγώ μέσα από τα μπλογκς έκανα καμιά δεκαριά φίλους και μάλιστα καλούς. Αλλά αυτοί ήταν άλλης πάστας, διόλου δεν συγκαταλέγονται στις πιο πάνω κατηγορίες.

Και για να κλείσουμε πιο ευχάριστα, τις προάλλες πέραν της συνέντευξης της «Ελληνίδας», βρήκα και το πιο κάτω σε ένα άλλο περιοδικό, δύο ωραιοτάτες δεσποινίδες με σαμπάνια και δίχρωμα μαλλιά, οι οποίες υπογράφονται ως: «Επιχειρηματίες – Μπλόγκερς». Όχι, δες και πες.

Είναι να μην χαίρεσαι που κλείνουν;