Πενθώ. Κλαίω.

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία μέσα σε ένα άλμπουμ, σήμερα.

Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Δεκαεννιά χρόνων. Μπορεί εσύ να βλέπεις ένα χαμόγελο χάνου συνδυασμένο με βοϊδίσιο βλέμμα, μα εγώ που με ξέρω ελαφρώς καλύτερα, διακρίνω κάτι παραπάνω. Μια λαχτάρα για το άγνωστο που ετοιμαζόταν να γίνει γνωστό, μία ανέλπιστη ευτυχία που είχα αφήσει όλη τη σαβούρα της Κύπρου πίσω μου, και μία εσωτερική πληρότητα που έφτανε ως τα αυτιά μου και ξεχυνόταν από τα ρουθούνια μου. Κρατούσα ημερολόγιο τότε, και θυμάμαι που έγραφα πως δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω ποτέ πίσω στη ντροπή της ανατολικής μεσογείου. Ήμουν σίγουρος ότι θα καταλήξω αλλού. Φαντασιώσεις και οράματα στο φουλ. Σκεφτόμουν ότι ανοιγόταν μπροστά μου η Ευρώπη, ο Ατλαντικός, ο Ειρηνικός, ο Πολεμικός και όποιος άλλος θέλεις, και ως εκ τούτου το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό. Και λαμπρό μας έκαψε. 

Δεν με έχω δει ποτέ ξανά σε φωτογραφία τόσο ενθουσιασμένο, τόσο αδιαμφισβήτητα ευτυχή. Της Μπρέντας εξαιρουμένης βεβαίως, βεβαίως. Μα, και πάλι. Σε αυτή τη φωτογραφία διακρίνω μία αυτοπεποίθηση που δεν έχω πλέον, διακρίνω ένα "I will rule the world" attitude που δεν το έχω πια. Και κρίνοντας από το πώς εξελίσσεται γύρω μου η κατάσταση, ούτε πρόκειται να ξανά αποκτήσω. 

Τώρα ζω στη χώρα που έχεις δουλειά και πρέπει να δηλώνεις ευγνώμων και να ανέχεσαι τα πάντα. Ζω στη χώρα που περιμένεις τον Έρογλου και τον Αναστασιάδη να βγάλουν κοινό ανακοινωθέν και ούτε γι αυτό δεν είναι άξιοι. Ζω στη χώρα που όχι μόνο δεν προόδεψε από το 2000 που την άφησα για τα ξένα, βλέπε φώτο, αλλά που 13 χρόνια μετά βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ' ό, τι τότε. 

Έπρεπε να έχω περισσότερα κότσια στη ζωή μου. Να είχα αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα προ πολλού!

Ακόμα και τώρα, που συνειδητοποιώ την τραγικότητα της κατάστασής μου, αντί να σαλπάρω, κάθομαι και περιμένω το θαύμα, περιμένω τους βαρβάρους. Λες και θα αλλάξει τίποτε. Λες και θα βρέξει νου! Πόσον άξιος θρήνου;! 

Έεεεπρεπε, να το 'χα καταλάβει,

Έεεεπρεπε, να το ΄χα δει!