Τίνος Είναι ρε Πατέρα το Παιδί;

Το θέμα των ημερών είναι η γέννηση του παιδιού του Φώτη Σεργουλόπουλου.

Πολλά λέγονται και γράφονται και θέλω να πω και εγώ τη γνώμη μου. Θα εκφράσω γενικά την άποψή μου για το κατά πόσον θα πρέπει να παίζει ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάποιου, προκειμένου να αποκτήσει παιδί, και μετά θα αναφερθώ και ειδικά στον κ. Σεργουλόπουλο, παρόλο που δεν μου πέφτει λόγος, εξ αιτίας της έκτασης που πήρε το θέμα στη δημοσιότητα.

Θεωρώ ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν θα έπρεπε να είναι καθοριστικός παράγοντας στο κατά πόσον ένα ζευγάρι δικαιούται να αποκτήσει παιδιά. Τα παιδιά θέλουν αγάπη, φροντίδα και εκπαίδευση. Αν μπορείς να τα παρέχεις αυτά, δεν μας ενδιαφέρει αν τον παίρνεις, αν τον δίνεις ή αν τον πηγαινοφέρνεις. Υγιές περιβάλλον δεν είναι κατ’ ανάγκη ένα περιβάλλον στο οποίο το παιδί βλέπει ένα μπαμπά και μια μαμά να ζουν μαζί. Υγιές περιβάλλον είναι να βλέπει το παιδί δυο ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον να συνεργάζονται για να επιβιώσουν. Να υπάρχει δηλαδή εμφανής συντροφικότητα και αξιοπρέπεια. Δεν σημαίνει ότι επειδή ένα ζευγάρι είναι γκέι, πως δεν διέπεται από αξιοπρέπεια. Όπως υπάρχουν αναξιοπρεπείς στρέητ, υπάρχουν και αναξιοπρεπείς γκέι, δεν αμφιβάλλω, μα συχνά συμβαίνει και το ανάποδο. Όπως και να έχει δεν θεωρώ το κρεβάτι κριτήριο. 

  

Τώρα το αν θα επηρεαστούν τα παιδιά βλέποντας δύο γκέι μπαμπάδες και δύο γκέι μαμάδες να δείχνουν στοργή ο ένας του άλλου, πιστεύω ότι είναι αστείο επιχείρημα, καθότι αν κρίνω από μένα, τη σεξουαλικότητά μου την είχα ανακαλύψει από το νηπιαγωγείο πολύ πριν δω τους γονείς μου να υπεισέρχονται σε τρυφεράδες - θέαμα που ομολογώ ότι πολλές φορές το έβρισκα έως και αποκρουστικό. Δεν ξέρω κανέναν που βλέπει τους γονείς του να φιλιούνται και βρίσκει το θέαμα ελκυστικό. Γενικά, το να βλέπεις τους ανθρώπους που σε μεγαλώνουν να φιλιούνται, είτε είναι γκέι, είτε είναι στρέητ, είναι τουλάχιστον παράξενο στα μάτια ενός παιδιού.

Θα μου πεις, όλοι χρειάζονται και δικαιούνται σε αυτή τη ζωή ένα μπαμπά και μια μαμά και θα συμφωνήσω. Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε όλοι από έναν για να υπάρχει μια αρμονία, μια ισορροπία (ασχέτως αν οι ρόλοι των φύλων στις μέρες μας είναι χέσε μέσα - πράγμα με το οποίο η ανατολίτικη μου φύση αρνείται να συμβιβαστεί). Μα δεν τα φέρνει πάντα έτσι η ζωή, τί να κάνουμε τώρα; Δεν έχουν όλοι από έναν μπαμπά και μια μαμά. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν ορφανά, πολλά παιδιά μεγαλώνουν σε χωρισμένες οικογένειες με τον έναν από τους δύο γονείς απόντα ή αδιάφορο ως προς τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής τους, πολλά παιδιά μεγαλώνουν με τη γιαγιά τους επειδή οι γονείς τους δουλεύουν στα κάτεργα. Δεν πιστεύω ότι επηρεάστηκε ποτέ ο σεξουαλισμός κάποιου από το ποιος τον μεγάλωσε. Σημασία έχει πώς τον μεγάλωσε.

Εκ των ανωτέρω, καταλήγω ότι δεν παίζει κανένα ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Δεν είμαι ούτε βιολόγος, ούτε κοινωνιολόγος, αλλά η λογική μου σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει.

Από εκεί και πέρα, στο θέμα του Σεργουλόπουλου διαφωνώ, όχι επειδή ο άνθρωπος «διάλεξε έναν άλλον δρόμο» όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος στο ‘Βράδυ’ του Κωστόπουλου, αλλά επειδή μου δίνει την εντύπωση πως γέννησε για καθαρά εγωιστικούς λόγους. Δεν είναι ζευγάρι με τη μητέρα του παιδιού του εξ όσων γνωρίζουμε. Δεν βγαίνουν μαζί, δεν ζουν μαζί, δεν μοιράζονται τη ζωή. Τα γράφω αυτά βέβαια με κάθε επιφύλαξη καθότι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς παίχτηκε, μα εικάζω, από τα όσα βλέπω στα περιοδικά και τα μαγκαζίνο.

Επομένως, δεν ξέρω αν είναι σωστό να φέρνουμε ένα παιδί στη ζωή με οποιονδήποτε τρόπο, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουμε τα πατρικά μας ένστικτα, στερώντας του παιδιού εξ αρχής το δικαίωμα να ζήσει σε μια δεμένη οικογένεια ανεξάρτητα από τη σύστασή της. Δεν με ενδιαφέρει αν αυτή η οικογένεια αφορά δυο πατέρες ή δύο μαμάδες επαναλαμβάνω. Με ξενίζει όμως το ότι η οικογένεια αυτή θα αποτελείται από δύο μονάδες που θα μοιράζονται ένα παιδί ο καθένας από το σπίτι του και πιθανόν με άλλους συντρόφους, και οι οποίοι έφεραν το παιδί στον κόσμο κατόπιν «συμφωνίας», απλά και μόνο για να μην πεθάνουν άκληροι. Πρόσεξε. Δεν αναφέρομαι σε παρένθετες μητέρες, εκεί πρόκειται για καθαρά συμβασιακή σχέση. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις που δύο άνθρωποι στην καθισιά τους τεκνοποιούν χωρίς να είναι ζευγάρι. Τα ίδια θα έγραφα αν δύο φίλοι παιδικοί, ένας άντρας και μια γυναίκα, έκαναν παιδί χωρίς να ζουν μαζί, απλά και μόνο για να το μοιράζονται και να έχουν κάτι να απασχολούνται. Δεν αποκομίζει τα μέγιστα έτσι το παιδί. Και είναι κρίμα να διαθέτει και μάνα και πατέρα, αλλά να μην τους χαίρεται μαζί, για τους λόγους που καταλαβαίνεις.   

Τον Σεργουλόπουλο τον συμπαθώ και δεν έχω καμία εμπάθεια μαζί του. Αυτές τις σκέψεις τις κάνω γενικά για τον οποιονδήποτε Σεργουλόπουλο επιθυμήσει αύριο να γεννήσει τοιουτοτρόπως - (τυχαία η επιλογή της λέξης αυτής), μόνο και μόνο για το απωθημένο του πράγματος. Στο κάτω, κάτω, αν είχε τόσο διακαή πόθο να αποκτήσει ένα παιδί ας υιοθετούσε ένα, τόσα παιδιά υπάρχουν χωρίς τα στοιχειώδη, θα γλιτώναμε και αυτή τη συζήτηση. 

.   

Είναι όπως και να έχει τεράστιο θέμα και δεν περιμένω ότι θα το λύσουμε τώρα σ’ αυτό το μπλογκ. Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να κατάλαβες τι θέλω να πω.