Νικώντας τον Μέτριο μου Εαυτό

Πάσχω από τρομερή έλλειψη αυτοπεποίθησης. 

Μόλις πριν δυο μέρες μου ανακοίνωσε ο διευθυντής μου ότι την ερχόμενη βδομάδα πρέπει να παρουσιαστώ σε ένα συνέδριο και να παρουσιάσω ένα θέμα ενώπιον ανώτατων αξιωματούχων του κράτους, για δέκα ολόκληρα λεπτά. Πρόκειται για κανονική παρουσίαση με διαφάνειες, χρήση υπολογιστή κτλ. Έκτοτε έχω χάσει δέκα κιλά ιδρώτα από τον φόβο μου. Είναι η δεύτερη φορά που μου ανατίθεται κάτι τέτοιο, και αυτή τη φορά ωφείλω να το φέρω εις πέρας για να δικαιολογήσω την πρόσληψή μου, αλλά και την ύπαρξή μου, αν θέλεις. Την πρώτη φορά που μου ανατέθηκε κάτι ανάλογο πήγα με την ουρά στα σκέλια στον διευθυντή και δήλωσα πως αδυνατούσα να το διεκπεραιώσω, λόγω του ότι η παρουσίαση θα γινόταν στα αγγλικά και δεν αισθανόμουν πως είχα αρκετό χρόνο να προετοιμαστώ γι αυτό. Παραμύθια της χαλιμάς. Απλά φοβόμουν. Το αίτημά μου, τότε, εισακούστηκε και την παρουσίαση ανέλαβε άλλη συνάδελφος την οποία όμως συνόδευσα στο συνέδριο για να την παρακολουθήσω και να εξοικειωθώ με την ιδέα της προβολής και της έκθεσης.

Τώρα, πολύ λογικά σου γεννιέται το ερώτημα, πώς γίνεται άνθρωπος που παίζει θέατρο εδώ και 7 χρόνια, υποδυόμενος τις πιο πολλές φορές ρόλους καρικατούρας, και που δεν διστάζει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα ντυμένος ως Καρβέλας χορεύοντας με τη Βίσση, να διστάζει να παρουσιάσει ένα θέμα που το σπούδασε, το χειρίζεται καθημερινά και σε μια γλώσσα στην οποία έγραψε διατριβές, εκθέσεις, εξετάσεις, διαγωνίσματα. Η απάντηση είναι απλή: Δεν ξέρω!

Άμα ήξερα θα το διόρθωνα και μόνος μου, δεν θα σου έγραφα εδώ τον πόνο μου βραδιάτικα. 

Είναι όντως αξιοπερίεργο γιατί στο θέατρο η ματαιοδοξία μου νικά τον φόβο της έκθεσης, ενώ αντίστοιχα στη δουλειά μου, ο φόβος καταποντίζει τη γνώση. Προφανώς, το να υποδύεσαι έναν ρόλο, είτε αυτός λέγεται Βέλας, είτε οτιδήποτε άλλο είναι ευκολότερο από το να είσαι ο εαυτός σου. Και μάλιστα ο σοβαρός εαυτός σου. Δεν το συζητώ. Αλλά και πάλι. Δεν το χωνεύω ότι ουδέποτε είχα πρόβλημα να αυτοσχεδιάσω και να σώσω μια παράσταση στη σκηνή, ενώ το να παρουσιάσω ένα επιστημονικό θέμα μου προκαλεί υγρές παλάμες, στεγνό στόμα και ακράτεια μόνο στη σκέψη ότι το ακροατήριο μπορεί να βαρεθεί, να πλήξει ή (ο Θεός να μην το δείξει), να μου κάνει απορίες για τις οποίες δεν θα γνωρίζω την απάντηση. Αυτό το τελευταίο μπορεί και να με σκοτώσει. Γιατί κατά τη γνώμη μου, αν δεν κατέχεις ένα θέμα στο 1000%, κάθεσαι σπίτι σου, δεν κάνεις διαλέξεις, ούτε πουλάς πνεύμα. 

Αναγνωρίζω πως ποτέ και κανένας δεν τα ξέρει όλα, αλλά εγώ μουδιάζω, δεν μπορώ να πουλάω μούρη αν δεν αγγίζω την τελειότητα. 

Δυστυχώς, αυτή μου η στάση μου γυρνάει πάντα μπούμερανγκ και έχει σταθεί κατά καιρούς τεράστιο τροχοπέδη στην εξέλιξή μου. Άπειρα τα παραδείγματα: Για να επανέλθω, στο προαναφερθέν συνέδριο που αρνήθηκα να πάω να μιλήσω, εξ αιτίας του φόβου μου να εκφραστώ στα αγγλικά (πού πας ρε Καραμήτρο άμα δεν έχεις προφορά Οξφόρδης και δεν χρησιμοποιείς το therefore και το nevertheless τρεις φορές σε κάθε πρόταση;), εν τέλει παρουσιάστηκαν κι άλλοι ομιλητές, των οποίων η άρθρωση και προφορά ήταν πολύ χειρότερες από τη δική μου, και καταχειροκροτήθηκαν. Μάλιστα, ουδεμία τύψη έδειχναν να αισθάνονταν καθόσον κακοποιούσαν την αγγλική μπροστά στα μάτια και ώτα τόσων παρευρισκομένων που προσωπικά το θεώρησα θράσος! Φεύγοντας ένιωσα και τρεις φορές μαλάκας που αναγκάστηκα να εκτεθώ στο αφεντικό για την αδυναμία μου να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου, ενώ άλλοι, που μιλούσαν την αγγλική σαν Αλβανοί κηπουροί στα βόρεια προάστεια της Αθήνας, απολάμβαναν το χειροκρότημα. 

Για να αντιληφθείς το μέγεθος του προβλήματος, το ίδιο πρόβλημα είχα και μέχρι να ξεπαρθενέψω. Για πάρα πολλά χρόνια θεωρούσα ότι εφόσον δεν μπορείς να γαμήσεις σαν πορνοστάρ και να της πετάξεις της άλλης την μήτρα έξω, κάτσε καλύτερα σπίτι σου και παίξε επιτραπέζια. Για πολλά χρόνια φοβόμουν να εκτεθώ λόγω απειρίας, λόγω αδυναμίας να ανταποκριθώ στα στάνταρ των πορνό που έβλεπα. Ναι, ξέρω, ούτως ή άλλως κανείς δεν θέλει να θυμάται τις πρώτες του φορές, κανείς δεν χτίζει αν δεν μπαζώσει, κανείς δεν τρέχει 100 μέτρα σε αγώνες αν πρώτα δεν μάθει να περπατά, μα εγώ ήθελα να φτάσω το τέλειο εξ αρχής, να αισθάνομαι ότι επιτελώ το έργο μου στο ακέραιο, να είμαι κύριος. Ε, αυτή μου η φοβία δεν φαντάζεσαι πόσο καιρό με άφησε να παρακολουθώ το άθλημα από τον πάγκο σαν δεύτερος και τρίτος αναπληρωματικός, παρά σαν επιθετικός παίχτης -κατέληξα να εκφράζομαι και με αθλητικούς όρους, ποιός να μου το έλεγε. 

Σου αναφέρω το σεξ σαν παράδειγμα, μα μπορώ να σκεφτώ άπειρα παραδείγματα στη ζωή μου όπου παραμέλησα τον εαυτό μου επειδή φοβόμουν να του επιτρέψω να εκτεθεί. Θυμάσαι, ας πούμε, που σου είχα γράψει κάποτε πως θέλω να γράψω ένα θεατρικό έργο; Άρχισα να γράφω το σενάριο και στην πορεία το παράτησα διότι όταν το διάβαζα έκανα πολλές αρνητικές σκέψεις, έλεγα "ποιός νομίζεις ότι είσαι που θα μου γράψεις και θέατρο", "ρεζίλι θα γίνεις", "χέσε μας ρε Αριστοφάνη που μου θες και κωμωδία" και άλλα παρόμοια. Τις προάλλες πήγα και είδα μια ερασιτεχνική παράσταση ενός άλλου τύπου που έκατσε και έγραψε μόνος του το σενάριο, σκηνοθέτησε και έστησε γενικά όλο το έργο και σκέφτηκα ότι μπορώ να γράψω κάτι αντάξιο αν όχι κάτι πολύ καλύτερο και ΠΟΣΟ μαλάκας είμαι που αφήνω τις ανασφάλειές μου να κυριαρχούν μέσα μου και δεν προχωρώ μπροστά! Όσο μπροστά μπορείς να προχωρήσεις δηλαδή μέσω μιας θεατρικής σάχλας. 

Εν πάση περιπτώσει. Στερήθηκα πολλές απολαύσεις, πολλές νίκες και εμπειρίες στη ζωή μου απλά και μόνο επειδή ένιωθα πως καλύτερα να απείχα, παρά να συμμετείχα αδυνατώντας να ανταποκριθώ στο απόλυτο. Γιατί θεωρώ πως πάντα το τέλειο πρέπει να επιζητούμε σ' αυτή τη ζωή. Και δεν λέω, καλή η αυστηρότητα, καλές οι μεγάλες προσδοκίες, μα να μην φτάνουμε στο σημείο να αναχαιτίζουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.  

Αυτή τη φορά θα πάω στο συνέδριο. Παρόλο που δεν κατέχω το θέμα όσο θα ήθελα. Παρόλο που φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το μάθω τέλεια, θα πεταχτεί από κάτω κάποιος να ρωτήσει κάτι που μπορεί να μην ξέρω να το απαντήσω και να θέλω να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Αλλά θα πάω. Θα πάω γιατί βαρέθηκα να είμαι έρμαιο των φόβων μου, βαρέθηκα να βλέπω το μέτριο να επιβραβεύεται και εγώ να θεωρούμαι υποδεέστερος απλά επειδή φοβάμαι να εκτεθώ. Θα πάω, και άμα τα εύρω σκούρα, το πολύ πολύ να φορέσω την περούκα του Καρβέλα και να τους πω: "Ακούστε να δείτε, εγώ γι αυτά είμαι πλασμένος. Αν θέλετε σας χορεύω το Φάμπιουλους και όλοι happy. Αν πάλι δεν θέλετε, χαρήκαμε πολύ που σας γνωρίσαμε."   

Είναι τόσο δύσκολο να πολεμάς τον μέτριο εαυτό σου και να τον νικάς. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος στην ηλικία μας.