Βρήκα αυτή τη φωτογραφία μέσα σε ένα άλμπουμ, σήμερα.
Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Δεκαεννιά χρόνων. Μπορεί εσύ να βλέπεις ένα χαμόγελο χάνου συνδυασμένο με βοϊδίσιο βλέμμα, μα εγώ που με ξέρω ελαφρώς καλύτερα, διακρίνω κάτι παραπάνω. Μια λαχτάρα για το άγνωστο που ετοιμαζόταν να γίνει γνωστό, μία ανέλπιστη ευτυχία που είχα αφήσει όλη τη σαβούρα της Κύπρου πίσω μου, και μία εσωτερική πληρότητα που έφτανε ως τα αυτιά μου και ξεχυνόταν από τα ρουθούνια μου. Κρατούσα ημερολόγιο τότε, και θυμάμαι που έγραφα πως δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω ποτέ πίσω στη ντροπή της ανατολικής μεσογείου. Ήμουν σίγουρος ότι θα καταλήξω αλλού. Φαντασιώσεις και οράματα στο φουλ. Σκεφτόμουν ότι ανοιγόταν μπροστά μου η Ευρώπη, ο Ατλαντικός, ο Ειρηνικός, ο Πολεμικός και όποιος άλλος θέλεις, και ως εκ τούτου το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό. Και λαμπρό μας έκαψε.
Δεν με έχω δει ποτέ ξανά σε φωτογραφία τόσο ενθουσιασμένο, τόσο αδιαμφισβήτητα ευτυχή. Της Μπρέντας εξαιρουμένης βεβαίως, βεβαίως. Μα, και πάλι. Σε αυτή τη φωτογραφία διακρίνω μία αυτοπεποίθηση που δεν έχω πλέον, διακρίνω ένα "I will rule the world" attitude που δεν το έχω πια. Και κρίνοντας από το πώς εξελίσσεται γύρω μου η κατάσταση, ούτε πρόκειται να ξανά αποκτήσω.
Τώρα ζω στη χώρα που έχεις δουλειά και πρέπει να δηλώνεις ευγνώμων και να ανέχεσαι τα πάντα. Ζω στη χώρα που περιμένεις τον Έρογλου και τον Αναστασιάδη να βγάλουν κοινό ανακοινωθέν και ούτε γι αυτό δεν είναι άξιοι. Ζω στη χώρα που όχι μόνο δεν προόδεψε από το 2000 που την άφησα για τα ξένα, βλέπε φώτο, αλλά που 13 χρόνια μετά βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ' ό, τι τότε.
Έπρεπε να έχω περισσότερα κότσια στη ζωή μου. Να είχα αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα προ πολλού!
Ακόμα και τώρα, που συνειδητοποιώ την τραγικότητα της κατάστασής μου, αντί να σαλπάρω, κάθομαι και περιμένω το θαύμα, περιμένω τους βαρβάρους. Λες και θα αλλάξει τίποτε. Λες και θα βρέξει νου! Πόσον άξιος θρήνου;!
Έεεεπρεπε, να το 'χα καταλάβει,
Έεεεπρεπε, να το ΄χα δει!
Μόλις είδα τον τίτλο και την φωτογραφία ενόμισα εν για το μαλλί που πενθείς...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠενθώ και για το μαλλί. Αλλά όσο μεγαλώνεις έχεις πιο σημαντικά πράγματα να κλαίγεσαι, οπότε το μαλλί είναι το λιγότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω ότι δεν πρέπει να αποζητούμε λιγότερα από αυτά που αξίζουμε αλλά έχω να σου πω μόνο ένα πράμα είτε σου αρέσει είτε ΟΧΙ. Έχεις την Μπρέντα, φουλ κάλυψη στο συναισθηματικό κομμάτι. Το πιο σημαντικό κομμάτι στη ζωή ενός ανθρώπου. Τέλος δεν έχω κάτι άλλο να πω:)))).... Καλή σου μέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γεγονός να ήσουν κάπου αλλού στον Ειρηνικό, στον Πολεμικό τζαι να κλαίεσαι με τον ίδιο τρόπο το σκέφτηκες; Αντί να σου φταίει η Κύπρος, να σου φταίει το Λονδινο, το Παρίσι η Νέα Υόρκη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τελευταία σου παράγραφος...
ΑπάντησηΔιαγραφήόλοι σε νεαρή ηλικία ετσι νομίζουν ειδικα οταν πας για φοιτητης, κανεις διαδρομες και ταξιδια που δεν εκανες μια ζωη, βλεπεις πολιτισμους κλπ...ε μετά καλουπωνεσαι...δυστυχώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήκωνσταντινος
δεν σου φταίει το λονδίνο, παρίσι, νέα υόρκη...ξέρω αρκετούς που έμειναν σε άλλες χώρες, η κύπρος σε περιορίζει, σου κόβει τα φτερά, σε καταπιέζει (παντρέψου, κανε μωρό, κάνε άλλο μωρό, πάρε αυτοκίνητο, πάρε σπίτι, κάθε σκ τρέχε τις χιλιες υποχρεώσεις)...στο εξωτερικό μένεις σε ενα διαμερισματάκι μικρό, κάνεις καριέρα, μπορείς να διαχειριστεις την προσωπική σου ζωή μονος σου, μπορεις να κάνεις πολλά, μπορείς να πας να πιεις καφε, να δεις σινεμα, θέατρο μόνος σου και μάντεψε...δεν θα σε κατηγορήσουν...μπορεις το σκ να πορωθείς σπίτι βλέποντας ταινίες χωρίς να σου λένε ελα εδω πηγαινε εκει...
ΑπάντησηΔιαγραφήκωνσταντινος
19 χρόνων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιορθώθηκε. Η ζημιά της διαλέκτου βλέπεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμαν τι μου θύμισες....:( Τι τέλειος ο πρώτος χρόνος στην Αγγλία!! Είχα κι εγώ ακριβώς τα ίδια οράματα, την ίδια ευτυχία ενω οι άλλοι κυπραίοι εμετρούσαν της μέρες να παν πίσω Κύπρο(ΑΡΡΩΣΤΟΙ!!!!)!! Ειδικά αυτό ''μία ανέλπιστη ευτυχία που είχα αφήσει όλη τη σαβούρα της Κύπρου πίσω μου'' με αποτέλιωσε!! its never too late though! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμη Φαν!
Για να είσαι εδώ σημαίνει κάτι σε κρατάει εδώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην κλαις! Είναι κι αυτά τα συναισθήματα "δείγματα ωριμότητας".
Δεν είναι λάθος.. 19 χρόνων, 19 χρονών, όπως κι αν το πούμε, δεν θα το έχουμε ξανά.. . Καλύτερα να μην παίρναμε πτυχίο και να συνεχίζαμε να σπουδάζουμε επ'άπειρον. Να σταματούσε ο χρόνος. Σκατά και οι καριέρες και οι οικογένειες και τα λεφτά και όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή