Μαδώντας τη Μαργαρίτα

Όπως υποψιάζεσαι, τις τελευταίες μέρες δεν κάνω άλλη δουλειά από το να ψηφιοποιώ παλιές κασέτες που ξέθαψα από τα άδυτα του αρχείου της Μπρέντας. Περνώ απίστευτες ώρες μπροστά στο βίντεο και στο μοντάζ και πραγματικά λυπάμαι που δεν μπορώ να τα ανεβάσω όλα, από διαφημίσεις μέχρι ανακοινώσεις προγράμματος και να θυμηθούμε παρέα τι ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Η λέξη ‘συνεπαρμένος’ δεν φτάνει για να περιγράψει το πώς νιώθω όταν παρακολουθώ αυτά τα προγράμματα. Ο εγκέφαλος μου δραπετεύει σε μεταφυσικούς δρόμους όποτε βλέπω την Ειρήνη να πατά το κουμπί και την Εύη Παπαμιχαήλ να ρίχνει ματιές στον κόσμο. Έφτασα στο σημείο να θέλω να κάνω διδακτορικό στην τηλεόραση εκείνης της εποχής και τα κοινωνιολογικά ευρήματα που μπορείς να βρεις από τέτοια ανασκαφή.  

Χθες ψηφιοποίησα μερικά παιδικά προγράμματα, σου παραθέτω δείγματα πιο κάτω. «Πού είναι η Μαργαρίτα» και «Παιδικούς Ορίζοντες». Το πρώτο ήταν πρόγραμμα για παιδιά προσχολικής ηλικίας (το target group δηλαδή ήμουν εγώ, οπότε το έβλεπα ανελλιπώς), το δεύτερο απευθυνόταν σε παιδιά του Δημοτικού και Γυμνασίου. Αξίζει να κάνεις ένα γρήγορο πέρασμα και από τα δύο βίντεο για τους εξής λόγους:

Στο «Πού είναι η Μαργαρίτα» θα ακούσεις το χαρακτηριστικότατο τραγούδι των τίτλων που θυμίζει τραγούδι Λουκιανού Κηλαηδόνη και το οποίο εν έτει 1986 δεν υπήρχε παιδί που να μην ξέρει να το τραγουδήσει. Θα δεις τον Δώρο Κυριακίδη που έκανε αυτή τη δουλειά από τότε -έλιωσε, λέμε, να χορεύει και να τραγουδά, και τη Σοφία Μουαΐμη σαν Μαργαρίτα να παίζει την καμπόση. Τέλος θα δεις τη Μπρέντα Ντίξον στην ηλικία των τριών, να υποκρίνεται πως παίζει κιθάρα και να κάνει τον αρχηγό της συμμορίας. Επίσης θα δεις ένα δείγμα κυπριακού κουκλοθέατρου, το οποίο όταν ξαναείδα χθες, συνειδητοποίησα ότι κάποτε νόμιζα πως οι συγκεκριμένες κούκλες είχαν πραγματικό μέγεθος και πως μέσα τους έμπαιναν άνθρωποι. Χμ..

 

 Τώρα βάλε να δεις και λίγο από τους «Ορίζοντες». Θα δεις τη Μαρία Βασιλειάδου της ΕΔΕΚ σε ρόλο ‘δασκάλας με τα χρυσά μαλλιά’, να μας παρουσιάζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Λευκάρων. Ήταν, σου υπενθυμίζω, 1986 και τα παιδιά των σχολείων ήξεραν ακόμα να μιλούν στρωτά ελληνικά και να εκφράζονται με νόημα. Παρόλο που τα παιδιά στο βίντεο προέρχονται από ορεινά χωριά και ίσως θα περίμενες να δυσκολεύονται να εκτεθούν στην κάμερα και να εκφραστούν, εντούτοις θα εντυπωσιαστείς από την άνεσή που επιδεικνύουν στον λόγο και στο φακό. Όλα τα λεφτά η δήλωση μαθητή ότι το χειμώνα ήταν δύσκολη η μετάβαση στο σχολείο επειδή «στοίβαζε το χιόνι». Ναι, είχαμε και χιόνια κάποτε. Επίσης, θα μειδιάσεις με όλα τα παιδιά που όταν τα ρωτάνε πόσο απέχει το χωριό τους από το σχολείο τους, αυτά δίνουν την απάντηση σε «μίλια».

 

Το τραγούδι των τίτλων της εκπομπής, επίσης χαρακτηριστικότατο, θυμάμαι έντονα ότι όποτε έβλεπα εκείνο το τεράστιο περιστέρι κάθε Τετάρτη στην οθόνη, ουδεμία αμφιβολία είχα για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσε.

Ω, κυπριακή κοινωνία! Πόσα λυπηρά συμπεράσματα μπορεί να εξάγει κανείς βλέποντας αυτές τις παλιές εκπομπές, για το σημερινό σου κατάντημα.

Έρχονται κι άλλα. Ωραία θα περάσουμε τον Νοέμβριο, μην σου πω και τον Δεκέμβριο.