Έργα και Ημέραι Εν Αθήναις Vol.2

Επιστρέψαμε στα κάτεργα της Κύπρου.

Καταλαβαίνεις πως αισθάνομαι. Καταλαβαίνεις ότι ουδεμία διάθεση έχω να μιλήσω. Καταλαβαίνεις ότι δεν αντέχω ως τον Αύγουστο που θα ξαναπάω διακοπές. Σήμερα είμαι χρώμα μωβ. Έχω το βλέμμα του νεκρού. Είμαι ένας τάφος. Για να μην λες, όμως, ότι δεν σου δίνω αναφορά και δεν δίνω νόημα στην ευτελή ζωή σου, έλα να σου δείξω λίγες φωτογραφίες να πιάσει τόπο ο αέρας που αναπνέεις. Πού μείναμε; Α, ναι μωρέ, στα Mad Awards.

Ε, μετά τα Mad, το πρόγραμμα ήταν πιο χαλαρό. Πήγα για ποτάκι στην ταράτσα του A for Athens, φαντάζομαι θα την ξέρεις κι εσύ, κι αν δεν την ξέρεις θα την είδες σίγουρα από το ίνσταγκραμ. Ωραιότατη ομολογουμένως, με θέα την Ακρόπολη και το Μοναστηράκι στο πιάτο. Δεν είναι κάτι το εξτράβαγκαντ σαν μπαρ, αλλά σε αποζημιώνει η θέα. Άλλωστε, «όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα» όπως είπε και η Κωνσταντίνα το έτος 1992 μετά Χριστόν και Αντί-Χριστόν. 

Πήγα δύο βράδια στο εν λόγω μπαρ, δεν χορταίνεται η όλη μπαροκατάσταση. Περιττό να σου πω για το πόσο ωραίο αεράκι φυσάει εκεί στα αφ’ υψηλού. Oύτε κολλάς, ούτε βαριανασαίνεις, ούτε καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που βγήκες από το δωμάτιο με το air condition όπως στην πάμφτωχη πατρίδα.

Μεταξύ άλλων, σημείωνε να τα θυμάσαι, συναντήθηκα με παλιούς συμφοιτητές με τους οποίους ήπια καφεδάκι αλλά και δείπνησα του σκασμού στο πιο κάτω εστιατόριο που λέγεται “school”. Βρίσκεται στην Πλατεία Αγ. Ειρήνης και μέσα είναι σαν Δημοτικό Σχολείο. Κάθεσαι και τρως πάνω στα θρανία, σε καρέκλες σχολικές (Από εκείνες με το σιδερένιο πόδι και το τετράγωνο κόντρα πλακέ για κάθισμα), ενώ περιβάλλεσαι από μαυροπίνακες και άλλα σχολικά αξεσουάρ. Κοίτα εδώ ένα τραπέζι σε σχήμα τετραδίου: 

Λάτρεψα τις τουαλέτες του εστιατορίου με τις χαρακτηριστικές βρύσες που είχαμε στο Δημοτικό. God is in the details λαέ μου. Το τι ανταλλαγή μυστικών λάμβανε χώρα κάποτε στις «βρύσες» του Δημοτικού, δεν περιγράφεται. Καλά το σκέφτεσαι, αυτό το εστιατόριο θα μπορούσε να ήταν δικό μου.   

Την Παρασκευή πήγα στη συναυλία του Κωστή Μαραβέγια στους κήπους του Μουσικού Μεγάρου. Η φάση ήταν πικ-νικ, και ήμασταν όλοι καθιστοί στα γρασίδια, ολίγον τι σαν γύφτοι, μα δεν έδωσα συνέχεια για να μην πάθουν καταπληξίαν τυχόν κυρίαι. Ο Μαραβέγιας αποδείχτηκε εξαιρετικός διασκεδαστής εκτός από μουσικός. Ήταν τρομερά επικοινωνιακός, λαλίστατος και με εντυπωσιακό λέγειν. Πρώτη φορά τον είδα ζωντανά επί σκηνής και ομολογώ ότι περισσότερο δίνει την εντύπωση ενός διανοούμενου που ασχολείται με τη μουσική, παρά ενός μουσικού που, ειρήσθω εν παρόδω ρίχνει κάνα δυο φωνήεντα στους από κάτω. 

Πανθομολογουμένως, επρόκειτο περί σκέτου μαρτυρίου να τραγουδάς το «Φίλα Με Ακόμα» μόνος σου, στο αναπάντητο και στο αναγκάλιαστο. 

Το Σάββατο είχαμε τον γάμο. Για τον οποίο γάμο δεν μπορώ να σου γράψω πολλά πράγματα πέραν του ότι έφυγα στις πέντε το πρωί, και ότι από μια φάση κι έπειτα παίζαμε 50 άτομα μουσικές καρέκλες! Του ζεύγους συμπεριλαμβανομένου. Το γεγονός ότι η μουσική υπόκρουση αφορούσε σε ελληνικά dance hits από την αρχή των 00ς, βλέπε Αγάπες Υπερβολικές και Κραυγές, είναι ενδεικτικό του ιδρώτα που εξέκρινα, καθώς επίσης και των παραληρημάτων στα οποία υπέπεσα. Στη φωτογραφία διακρίνεται άλλος ένας θαμώνας ο οποίος, πολύ φυσικά, μέσα στο κλίμα που επικρατούσε, ήταν και αναλόγως ενδεδυμένος. 

Με αυτά και με αυτά, μπήκα μέσα στο αεροπλάνο των ψυχορραγουσών κυπριακών αερογραμμών και επέστρεψα στα πάτρια μετά της συνοδείας της μάνας μου, η οποία ασυνήθιστη πλέον στα αεροπλάνα μου έκανε αυστηρή παρατήρηση διά τον τρόπο που οδηγούσε ο πιλότος, «δεν ξέρει να πετά αεροπλάνο αυτός, κουνάει πολύ, πώς πάει έτσι…!»

Καλό Ιούλη να ‘χουμε.