Τα Mad Awards Άργησαν μια Μέρα

Τι μια μέρα δηλαδή; Είκοσι ολόκληρα χρόνια άργησαν! Πες μου τι γυρεύω εγώ και η Αγγελική τριάντα χρονών και βάλε άνθρωποι με δύο πτυχία ο καθένας να συνωστιζόμαστε μες τα στάδια σαν τους Γιαπωνέζους στο μετρό για να αποθεώσουμε έναν Παντελή Παντελίδη (χωρίς να πρόκειται καν για τον συνωνόματο συμμαθητή μου από το Δημοτικό), μια Φουρέιρα (που ακόμα δεν καταλάβαμε από ποιό αλβανοχώρι μας ήρθε), και μια Συνατσάκη που ζήτημα να έβγαλε το Λύκειο. Ή αν το έβγαλε, φανταζόμαστε πως το 'βγαλε. Ακούγομαι σαν τον μακαρίτη τον πατέρα μου, το ξέρω, που κάποτε του ζήτησα να με πάει να ακούσω τον Δάντη και την Ευρυδίκη και μου απάντησε: "τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους καραγκιόζηδες." Ε, ήρθε η σειρά μου να το πω και να διερωτηθώ. 

Δεν υποστηρίζω ότι "στην εποχή μου" οι τραγουδιστές ήταν καλλιτέχνες και έχριζαν απονομής βραβείου νόμπελ. Και αυτοί με βραβεία Ποπ Κορν την έβγαζαν, αλλά τότε ήμουν μικρός και αθώος. Ήμουν αδαής και ανυποψίαστος. Το να βλέπω τον Κορκολή και τη Βίσση να παίρνουν βραβεία στα 90ς, μου φαινόταν φοβερό κατόρθωμα. Το ότι έβλεπα τη Γαρμπή να ανεβαίνει τα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς εν έτει 1994 για να πει το "χαμένα" μου φαινόταν θεάρεστο. Είκοσι χρόνια μετά, απορώ με μένα, απορώ γιατί απόψε έσπευσα να αναζητήσω αυτές τις αναμνήσεις υπό το μαρτύριο του Παντελίδη και της Φουρέιρα. Μην απορείς πτωχέ Αντίχριστε. Οι ψυχολόγοι λένε ότι αναζητούμε πάντα τις χρονιές που ήμασταν για τελευταία φορά ευτυχισμένοι. Ουδέν σχόλιο, όμως, μην πικραθούμε βραδιάτικο. 

Πίσω στο θέμα μας, όμως! Δεν πάει καλά ο κόσμος: Δεν φαντάζεσαι τι γινόταν όποτε ο Γεωργαντάς έλεγε το όνομα 'Παντελίδης'. Οι κραυγές του κόσμου επισκίαζαν τα ντεσιμπέλ των μεγαφώνων. Το στάδιο ήταν όρθιο στο φινάλε και χόρευε σύσσωμο "δεν ταιριάζετε σου λέω" καλυμμένος με κονφετί. Ήταν άθλιο. Ούτε καν συμπαθητικό. Και στον Ρουβά έγινε πανικός, βεβαίως, αλλά εκεί μπορώ να καταλάβω το γιατί. Όχι μόνο έγινε πανικός, αλλά άδειασε και το μισό στάδιο όταν τελείωσε το νούμερό του, πράγμα που φανέρωσε το για ποιόν μαζεύτηκε εκεί ο κόσμος. Και πάλι καταλαβαίνω το γιατί. Αλλά για τον Παντελίδη;! Για τον Σταν και τη Φουρέιρα; Είναι αυτά που δεν μπορείς να εξηγήσεις αν δεν είναι πλέον 18αρης.

Για να καταλάβεις το χάσμα γενεών που με ταλανίζει, η μόνη στιγμή κατά την οποία ευχαριστήθηκα τα λεφτά που ξόδεψα για να παραστώ στα βραβεία, ήταν η ώρα που η Γαρμπή τραγούδησε μία διασκευή του πάλαι ποτέ σουξέ της, Ίεροσυλία.' Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο με παραπέμπει στο Γυμνάσιό μου, και ξέρεις πόσο αγαπώ και νοσταλγώ τα σχολικά μου χρόνια. Ντυμένη σαν Ιλλουμινάτι, με φόντο βιτρό εκκλησιάς και για ντεκόρ ένα τεράστιο εκκρεμές που κάπνιζε θυμιατό τον χώρο, η Γαρμπή πήρε το αίμα της πίσω για όλες εκείνες τις χρονιές που την είχαν ξεγραμμένη. Πάντως, το υπόλοιπο κοινό δεν ενθουσιάστηκε. 

Όπως επίσης δεν ενθουσιάστηκε όταν εμφανίστηκαν τα Ημισκούμπρια με την Χριστίνα Σάλτη (ναι, υπάρχουν ακόμα τα ημισκούμπρια), και αναστύλωσαν τη "Ντισκοτέκ, την παλιά ντισκοτέκ", υπενθυμίζοντάς μου τη Β' Λυκείου. Μόνο εγώ το απόλαυσα θαρρώ, αν κρίνω και από το χλιαρό χειροκρότημα. 

Ομοίως, για τη Βίσση, ουδεμία συγκίνηση. Γίνεται γιαγιά όπου να' ναι, το κλείνουμε κι επίσημα το μαγαζί. Για να καταλάβεις, στη μοναδική κατηγορία που ήταν υποψήφια, μόνο εγώ σε ολόκληρο το στάδιο επευφήμησα όταν ανακοινώθηκε το όνομά της. Τραγουδίστρια της χρονιάς τελικά είναι η Παπαρίζου και δεν ενίσταμαι καθότι τα πράγματα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Στην ίδια κατηγορία έπαιζε και Βανδή. 

Είμαστε ξεπερασμένοι. Ούτε καν ρετρό. Ξεπερασμένοι είναι η σωστή λέξη. Πάρτο απόφαση!

Τα 2/3 των τραγουδιών που ακούστηκαν απόψε δεν τα ήξερα. Μην σου πω ότι με ζάλησαν τα πολλά τα ντάπα-ντούπα. Ούτε και τους αοιδούς που εμφανίστηκαν τους ήξερα, που για ανεξιχνίαστο λόγο έχουν όλοι αγγλικά ονόματα, βλέπε Σταν, Ντέμι, Βέγκας, Κλεϊντί και δεν συμμαζεύεται. "Την εποχή μας" οι τραγουδιστές είχαν όνομα και επίθετο. Το αντιλαμβάνεσαι; Άντε το πολύ καμιά Μαντώ, καμιά Ευρυδίκη να παρέλειπαν το επίθετο λόγω ιδιοτυπίας. Αλλά ήξερες ότι ακούς τον κύριο Κώστα Μπίγαλη. Ήξερες ότι ακούς τον κύριο Κώστα Χαριτοδιπλωμένο, τον κύριο Νίκο Καρβέλα, τον κύριο Θάνο Καλλίρη. Κύριοι με ονοματεπώνυμο. Τι σκατά σου κάνει το μάρκετινγκ στις μέρες μας και τους πετσόκοψαν την ταυτότητα, ένας Θεός ξέρει.

Η Ήβη Αδάμου πάντως, που την πέτυχα στο κόκκινο χαλί καθώς έμπαινε στο στάδιο, εξακολουθεί όχι μόνο να έχει όνομα και επίθετο, αλλά να έχει και πλούσια τα ελέη της. Μια κουκλάρα από κοντά, εύγε στην πατρίδα!

Μην στα πολυλογώ. Με το ζόρι βγάλαμε τη νύχτα, χώρια που ξημερωθήκαμε ώσπου να επιστρέψουμε σπίτι και ήμασταν και νηστικοί.

 

Δεν ταιριάζουμε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω. 

Πάρε κι άλλη μια φώτο από το κόκκινο χαλί, με τον Στρατή Μυριβήλη αυτή τη φορά, ή πως στον διάολο τον λένε...