Business with Friends

Φίλοι μου, αλήτες, πουλιά!

Κοινό μου!

Σήμερα θα αναλύσουμε ένα πολύ λεπτό θέμα, λεπτό στα όρια του λιπόσαρκου και του ανορεξικού. Θα συζητήσουμε το γιατί κάθε επαγγελματική συνεργασία με φίλους είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.

Προσωπικά δεν μου έτυχε ακόμα να χρειαστώ την επαγγελματική βοήθεια κάποιου φίλου για σοβαρό ζήτημα και ευτυχώς, γιατί εξαπανέκαθεν είχα σαν αρχή μου το ‘never mix business with pleasure’. Και οι φίλοι είναι, όπως και να το κάνουμε, μια μορφή απόλαυσης. Είναι 99,9% σίγουρο ότι οποιαδήποτε επαγγελματική δοσοληψία με φίλους θα καταλήξει σε τσακωμό ή τουλάχιστον σε παρεξήγηση. Γι αυτό και πρέπει να την αποφεύγουμε, όπως ο διάολος το λιβάνι.

Όμως! Ζούμε στην Κύπρο. Κι αυτό είναι τεράστια ατυχία από μόνο του, γιατί όσο και να θέλουμε όλοι είμαστε ‘φίλοι’ μεταξύ μας. Θέλοντας και μη, όταν θέλουμε μια εξυπηρέτηση, η πρώτη μας σκέψη είναι ‘ποιος φίλος μας μπορεί να μας την κάνει’, όχι μόνο γιατί αισθανόμαστε πιο ασφαλείς ως προς την επιτυχή περάτωση της εργασίας, αλλά και επειδή ελπίζουμε πως ο φίλος δεν θα συμπεριφερθεί φτηνιάρικα ώστε να μας πάρει χρήματα, ή τέλος πάντων, θα μας κάνει μια έκπτωση στην τιμή στα πλαίσια της στενής μας σχέσης. Αστεία πράγματα. Αυτά γίνονται μόνο στο Χόλλυγουντ. Στην πραγματικότητα τα επικρατέστερα σενάρια είναι ότι είτε ο φίλος θα κάνει τη δουλειά ολωσδιόλου, ή θα την κάνει και θα μας χρεώσει σαν να είμαστε τίποτις τυχαίοι, πράγμα που μας ξενίζει. Παίζει και να μην την κάνει καν. Όλα κώλος!

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα κι αν προσπαθήσεις να αποφύγεις τον φίλο σου για κάποιον άλλο, ώστε να μην διακυβευτεί η σχέση, ενδέχεται και πάλι παρεξήγηση με τη λογική «γιατί να υποστηρίζεις κάποιον άλλον και όχι το φίλο σου.» Όπως θα φαντάζεσαι, ό, τι και να απαντήσεις, δεν πείθεις, ούτε γλιτώνεις την κατσάδα. «Γιατί πήγες σε άλλον αρχιτέκτονα αφού μπορούσα να σου σχεδιάσω εγώ το σπίτι;», «γιατί πήγες σε άλλον γιατρό αφού μπορούσα να σε εξετάσω κι εγώ;», «γιατί προτίμησες το κατάστημα του τάδε, ενώ πουλάω κι εγώ τα ίδια προϊόντα;» και πάει λέγοντας. Όσο ειλικρινά κι αν εξηγηθείς, η επαγγελματική απόρριψη παραμένει πάντα ένα αγκάθι στις μεταξύ σας σχέσεις.

Το θέμα, δυστυχώς, ουδέποτε λύνεται αναίμακτα. Πολύ περισσότερο δε, όταν έχεις τιμήσει τον φίλο προηγουμένως και δεν έμεινες ευχαριστημένος από τις υπηρεσίες του. Πώς του το λες; Πώς του υποδεικνύεις τη δυσαρέσκειά σου; Πώς του λες εμμέσως πλην σαφώς ότι μπορεί να φάγατε μαζί ψωμί κι αλάτι, μα είναι άχρηστος στη δουλειά του; Προσωπικά, δύο φορές μου έτυχε να πω σε κάποιο γνωστό μου ότι αναγκάστηκα να πάω αλλού επειδή όταν τον χρειάστηκα δεν επέδειξε τον ανάλογο ζήλο, ούτε τελειοποίησε τη δουλειά στον βαθμό που ήθελα, και έκτοτε δεν μιλιόμαστε. Θέλει τεράστια κότσια για να παραδεχτεί κάποιος την επαγγελματική του ανεπάρκεια, πόσω μάλλον όταν είναι και φίλος σου και υπεισέρχεται και ο παράγων εγωισμός. Όλα κώλος!

Χέστηκα, βεβαίως, βεβαίως, μα είναι κρίμα να τελειώνει έτσι άδοξα μια σχέση. Τώρα θα μου πεις, αν κόπτονταν για τη σχέση σας θα φρόντιζαν ώστε να είναι άψογοι απέναντί σου, μα στην Κύπρο ζούμε, ποιος νοιάζεται να εξυπηρετήσει κάποιον στο ακέραιο, ειδικά όταν δεν θα πληρωθεί αδρά, ή αν δεν θα πληρωθεί καθόλου.

Το πρόβλημα έχει περαιτέρω προεκτάσεις. Ακόμη κι αν επιλέξεις κάποιον εντελώς άγνωστο ελεύθερο επαγγελματία να σου κάνει τη δουλειά, μάντεψε τι! Στο τέλος γίνεστε φίλοι και τσακώνεστε. Στην Κύπρου ζούμε. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτό είναι το πρόβλημα για τα πάντα! Πας σε κάποιον Δικηγόρο να σου βγάλει το διαζύγιο, ας πούμε. Δεν τον ξέρεις. Γνωρίζεστε όμως στην πορεία. Ακολουθεί σωρεία επαγγελματικών συναντήσεων, επαγγελματικά γεύματα, εξομολογήσεις και συγκινήσεις. Χτίζεται αυτόματα μια άλφα σχέση. Επιπλέον, κοίτα πως τα φέρνει η μοίρα, ο δικηγόρος είναι τελικά γνωστός του πατέρα σου, γιατί είχε κάποτε ένα ξάδελφο που υπηρέτησε στον Άη Γιάννη της Μαλούντας που είχε περίπτερο και σύχναζαν εκεί μαζί. Απίστευτη σύμπτωση, ε; Χαρές και πανηγύρια! Η μοίρα η σακατεμένη σας φέρνει πιο κοντά, γίνεστε φίλοι. Χαίρεσαι. Ώσπου η δουλειά δεν γίνεται όπως τη θέλεις και η μοίρα φτιάχνει κοιλιακούς καθώς σε κοιτάζει από τα πέρα, ανήμπορο να απαιτήσεις από τον άλλον να πάρει στα σοβαρά το θέμα σου.

Εν κατακλείδι, όλες οι επαγγελματικές σχέσεις στην Κύπρο είναι καταδικασμένες να τελειώσουν καβγαδίζοντας. Κι αυτό γιατί είτε ήταν φιλικές εξ αρχής, άρα και πρόχειρες, είτε κατέληξαν φιλικές στην πορεία, άρα και πρόχειρες. Πράγμα που μας δείχνει τι; Ότι κακώς ζούμε στην Κύπρο, τον ορισμό του κώλου!

Αν ζούσαμε στην Αγγλία, ή σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή χώρα της Ευρώπης, εξαιρουμένης της Ελλάδος και λοιπών Βαλκανίων, θα είχαμε ένα εκατομμύριο επιλογές και δεν θα μας ένοιαζε να βρίσουμε τον δικηγόρο που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Δεν θα μας ένοιαζε να βρίσουμε τον εργολάβο που έχτισε στραβό τον τοίχο, ή να πάμε στα δικαστήρια με τον άλφα ή βήτα επαγγελματία που δεν ήταν αντάξιος του λειτουργήματός του. Δεν θα υπήρχε περίπτωση να γνωριζόμασταν εκ των προτέρων, δεν θα είχαμε ουδεμία τύψη περί τούτου.

Δεν θα διακυβευόταν καμία φιλία.

Θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι.