My Heart Will Go On and On

Γεννήθηκα για να ταλαιπωρούμαι, να εκνευρίζομαι και να γράφω. Είμαι πλέον σίγουρος. Δεν εξηγείται αλλιώς το άκρως σουρεαλιστικό απόγευμα που είχα σε ιδιωτική κλινική στην οποία έλαβε χώρα η ετήσια εξέταση της καρδούλας μου με MRI.

Αν ενθυμάσαι, πριν δύο χρόνια σου είχα ξαναγράψει για το τραγικό του πράγματος. Πραγματικά πιστεύω πως πρόκειται για μία εξευτελιστική εμπειρία. Είσαι μέσα στο κουβούκλιο ακίνητος και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, σε πυροβολούν πατόκορφα με ακτινοβολία και εσύ προσπαθείς να μείνεις ψύχραιμος γιατί αλλιώς σε κυριεύει η κλειστοφοβία και τρελαίνεσαι.

Σήμερα όμως, ήταν ελαφρώς καλύτερα τα πράγματα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθότι με ενημέρωσε η νοσοκόμα ότι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας θα μπορούσα να ακούω μουσική μέσω ακουστικών! Στην αρχή νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα.

- Καμία πλάκα. Η τεχνολογία και το ίντερνετ κάνουν θαύματα στις μέρες μας.

-  …!

- Πείτε μου λοιπόν, τι μουσικούλα να βάλουμε;

- Τσιφτετέλια! Να παν οι πίκρες κάτω. Ει δυνατόν, της Άννας Βίσση.

- Όπως θέλετε.

Σιγά μην μου βάλει Βίσση τώρα, να με σκανάρει εμένα το μηχάνημα υπό τους ήχους Καρβέλα. Μάλλον αστειεύεται, σκέφτηκα, ώσπου διαψεύστηκα. Με το που κύλησε το φορείο μέσα στο μηχάνημα και έκλεισε το κουβούκλιο άκουσα ένα βόμβο και αμέσως άρχισαν τα μπουζούκια. Ταυτοχρόνως, μια ρομποτική φωνή ηχογραφημένη μου έδινε οδηγίες αναπνοής-εκπνοής για να γίνει η σάρωση.

-Παρακαλώ, αναπνεύστε βαθιά, εκπνεύστε όλον τον αέρα και μην αναπνέετε.

    

Γκρουμ, γκρουμ, γκρουμ, μπιπ, μπιμπ, μπιπ (το μηχάνημα).

Μπαίνει σφήνα η Βίσση:

-Τώρα καίωωω την καρδιά μου, καίω και τα δάκρυα μου, και ξορκίζω δέκα χρόνια στα καινούρια μου σεντόνιααα...

Δεν έζησα πιο σουρεάλ στιγμή τα τελευταία χρόνια, κυρίες και κύριοι! «Καίω την καρδιά μου;» Πλάκα μας κάνει η νοσοκόμα. Παίζει με τον πόνο μας.

-Παρακαλώ, αναπνεύστε βαθιά, εκπνεύστε όλον τον αέρα και μην αναπνέετε.

Γκρου, γκρουμ, γκρουμ, μπιμπ, μπιμπ, μπιμπ (το μηχάνημα με σάρωνε από πάνω μέχρι κάτω σαν πορτιέρης σε κλαμπ την πάλαι ποτέ εποχή του face control).

- Στάχτη κάνω την καρδιά μου, στάχτη και τα όνειρά μουυυ, και ξορκίζω δέκα χρόνια στα καινούρια μου σεντόνιααα!

Μα, ‘στάχτη κάνω την καρδιά μου;’ Χαχαχαχα, ξεσπώ σε κάτι νευρικά χάχανα μέσα στην κάσα, άνευ προηγουμένου. Ανάπνεα βαθιά και σε συνδυασμό με τον εξοπλισμό που φορούσα, που θύμιζε πανοπλία, με δυσκολία απέβαλλα τον πανικό. Ένιωσα ξαφνικά τεράστια δυσφορία. Οι παλμοί μου χτύπησαν τα ρέστα τους, διέκοψε η νοσοκόμα τη διαδικασία: 

-Είστε καλά;

Τι να της απαντούσα τώρα εγώ μέσα από το φέρετρο; Ότι από όλη τη 40χρονη δισκογραφία της Βίσση διάλεξε ένα τραγούδι που έλεγε για καμένες καρδιές και στάχτες; Δεν απάντησα τίποτα, έμεινα ακίνητος.

Ακολούθησε παύση 30 δευτερολέπτων. Άξαφνα ακούω πάλι το ρομπότ να μου μιλά:

-Παρακαλώ, αναπνεύστε βαθιά, εκπνεύστε όλον τον αέρα και μην αναπνέετε.

Γκρουμ, γκρουμ, γκρουμ, τα βραχιόλια της βροντούν, το μηχάνημα ξεσάλωνε σαρώνοντας το ατροφικό κορμάκι μου σαν τον εξολοθρευτή νούμερο ΙΙ.

-Έεεεελα μην μου κλαις, τέτοια λόγια μην μου λες, δεν έχω μέσα μου σταλιά κακία. Πάμε να δούμε, το θάνατο απόγευμα αγκαλιά, από μια γόνδολα όπως παλιά, εγώ κι εσύ, στη Βενετία!

Φτου, πανάθεμά σας, που θα μου πείτε για θάνατο ενόσω παλεύω με νύχια και με δόντια να κρατηθώ μέσα στο διαστημικό σας φέρετρο. Όχι, μάνα μου, θα τα ακούσει όταν με το καλό βγούμε από δω μέσα.

- Παρακαλώ, αναπνεύστε βαθιά, εκπνεύστε όλον τον αέρα και μην αναπνέετε.

«Μας γάμησες, τελείωνε», σκέφτηκα.

Ήρθε η κοπέλα και μου έβγαλε τα κτερίσματα του νεκρού. «Τελειώσαμε». Σηκώνομαι πάνω με δύναμη, λες και μου είχαν πιεσμένο το κεφάλι κάτω από το νερό μέχρι να πνιγώ. «Είστε με τα καλά σας εδώ μέσα;»

-Τι πάθατε;

- Τι να πάθω; Είπαμε να το διασκεδάσουμε, αλλά κι εσείς το ξευτιλίσατε. Μου παίζετε τραγούδι που λέει ‘στάχτη κάνω την καρδιά μου;’

 - Ζητήσατε Άννα Βίσση.

- Ε, ναι, αλλά είπαμε! Απ’ τα χίλια τραγούδια διαλέξατε τα πιο σχετικά;

- Τυχαία πέσανε.

- Ατυχώς πέσανε! Αν δεν βγουν καλές οι φωτογραφίες, δεν θα φταίω εγώ! Μετά βίας συγκρατήθηκα να μην πλαντάξω στα γέλια και να ζητήσω να με βγάλετε έξω κακήν κακώς. Ούτε να διανοηθείτε να μου ζητήσετε να επαναλάβω τη διαδικασία.

 - Μην ανησυχείτε, δεν θα χρειαστεί, άψογες βγήκαν οι φωτογραφίες.

- Ωραία! Να με κάνετε tagged. Και αν θα τις ανεβάσετε στο ίνσταγκραμ τις θέλω με φίλτρο sepia.

Γύρισα σπίτι τώρα και συνέρχομαι. Έφαγα τόση πολλή ακτινοβολία στη μάπα που ένιωθα πως κατάπια προβολέα. Έπρεπε να της ζητήσω, φεύγοντας, να παίξει και ένα "Λάμπω", έτσι για το γκραν φινάλε. 'Αμα πια, δεν είναι ζωή αυτή, πόση πρόβα για τον κάτω κόσμο να αντέξω στα 32 μου; 

Μπήκα που μπήκα στο κατάλληλο mood και γι αυτό σας αφήνω με κάτι επίκαιρο: