Τα Κομπιούτερς κι Εγώ

Ανήκω σε μια γενιά που διδάχτηκε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μόνη της - όπως και το σεξ. Μα δεν είν’ αυτό το θέμα μας. Διδάχτηκε, λοιπόν, τους υπολογιστές μόνη της, και αυτό γιατί γεννήθηκε, μεγάλωσε και εξελίχτηκε μαζί τους. Φτάσαμε στον πλανήτη ταυτόχρονα, εμείς και τα κομπιούτερ, και μαζί πορευτήκαμε.

Σαν μωρά, στα μέσα του ’80, το μόνο κομπιούτερ που αναγνωρίζαμε ήταν το κομπιουτεράκι του μπακάλη που έκανε προσθαφαιρέσεις. Που μάλιστα δούλευε με μπαταρία και όταν αυτό ύστερα άρχισε να δουλεύει με ηλιακή ενέργεια ξεστομίσαμε όλοι μαζί ένα τεράστιο «γουάο».

Έπρεπε να μπούμε στην εφηβεία για να γνωρίσουμε αυτό που σήμερα λέμε PC. Ενώ για να τολμήσουμε να πούμε πως εξοικειωθήκαμε κάπως μαζί του, είχαμε σχεδόν τελειώσει το Λύκειο. Δεν θα ξεχάσω την Α’ Λυκείου, όταν είχε εισαχθεί στα σχολεία το μάθημα των «ηλεκτρονικών υπολογιστών», την τρομερή εντύπωση που μου έκανε το γεγονός ότι μπορούσαμε να ακούσουμε μουσική από τον υπολογιστή, και μάλιστα εισάγοντας όποιο CD της συλλογής μας είχαμε εύκαιρο. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος το μόνο που εμπεδώσαμε ολόχρονα ήταν πως μπορούσαμε να παίξουμε πασιέντζα χωρίς πραγματική τράπουλα.

Καμία σχέση δηλαδή με τα σημερινά παιδάκια που παίζουν το iphone στα δάχτυλα, πριν καν μάθουν να διαβάζουν. Η γενιά μου ήταν πιο αθώα, αντιμετώπιζε τον υπολογιστή ολίγον τι σαν εξωγήινο. Ήταν κάτι που ήρθε και μας βρήκε, δεν ήταν κάτι που προϋπήρχε της ύπαρξής μας.

Ως εκ τούτου, αντιλαμβάνεσαι ότι η σχέση μας πέρασε από σαράντα κύματα, διά πυρός και σιδήρου. Παρόλο που σήμερα δηλώνουμε αγαπημένοι και μονιασμένοι μεταξύ μας, ως σχετικοί γνώστες του αντικειμένου, εν τούτοις δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μισήσαμε την ώρα και τη στιγμή που ο Θεός μας έσμιξε. Προσωπικά παρόλο που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς υπολογιστή, δεν τολμώ να πω ότι συνεννοούμαι άψογα μαζί του. Κατ' ακρίβειαν, το ότι καταφέρνω και διεκπεραιώνω τις εργασίες μου ηλεκτρονικά, το λες και θαύμα. Ίσως να υπερβάλλω, αλλά σε έναν ιδανικό κόσμο θα είχα τον προσωπικό μου IT να μου κάνει τις δουλειές μου, όπως έχουν σήμερα οι αχαΐρευτες τις οικιακές βοηθούς εσώκλειστες διά βίου.

Τέλος πάντων, ο λόγος που στα λέω όλα αυτά είναι επειδή σήμερα πάλι τσακώθηκα με τον υπολογιστή μου, που δεν λέει να συνεργαστεί, και καθώς τον παράτησα λίγο μόνο του, (ώσπου να μας περάσει και να τα ξαναβρούμε) θυμήθηκα στιγμές απείρου κάλλους που έζησα κατά καιρούς εξερευνώντας αυτή την υπέροχη εφεύρεση. Άκου και φρίξε:

Το 1995 απέκτησα τον πρώτο μου υπολογιστή. Τον χρησιμοποιούσα αποκλειστικά για να γράφω ημερολόγιο, και μάλιστα με γραμματοσειρά τύπου Symbol γιατί τότε δεν υπήρχε διαθέσιμη η ελληνική γλώσσα (ή εγώ τέλος πάντων δεν ήξερα πώς να την προσθέσω στα windows). Στην αλλαγή του χρόνου ήθελα να τυπώσω το ημερολόγιο μου και να εξαφανίσω το ηλεκτρονικό αρχείο. Μα δεν ήξερα πώς να το διαγράψω από τη μνήμη του υπολογιστή. Οπότε τι έκανα; Έχοντας τυπώσει το αρχείο, καθόμουν και έσβηνα manually το word document κρατώντας το backspace του πληκτρολογίου πατημένο για ώρες! Και επειδή επρόκειτο για πάνω από 100 σελίδες, καμιά φορά ακουμπούσα πάνω στο πλήκτρο ένα βαρύ ποτήρι για να μείνει πιεσμένο και να σβήσει όλο το κείμενο αυτόματα. Με λες και καθυστερημένο, το ξέρω.

Επίσης, είδα και έπαθα να καταλάβω στη δεκαετία του ’90 τη διαφορά του Save, από το Save As… Έχασα άπειρα αρχεία προσπαθώντας να καταλάβω τη διαφορά τους, σε βαθμό που μου έμεινε φοβία. Εκ των υστέρων δεν με αδικώ, ήταν πολύ μπερδεμένο για την εποχή του. Μπορούσαν να σκεφτούν κάτι πιο απλό για να μας υποδείξουν τη διαφορά.

Οι μνήμες μου από τους υπολογιστές πάνε ακόμα πιο παλιά, στα τέλη του ’80 όταν ο θείος μου είχε αγοράσει ένα τεράστιο κομπιούτερ για την εταιρεία του. Ήταν τόσο μεγάλο που κάλυπτε όλο του το γραφείο. Θυμάμαι ότι δεν υπήρχαν windows τότε, αλλά έγραφες κάτι εντολές στο MsDos και ο εκτυπωτής τύπωνε σε εικόνα όποια λέξη του έγραφες. Σαν παιδάκι που ήμουν έλεγα διάφορες λέξεις (στα αγγλικά κιόλας, τεράστια πρόοδος…) στον θείο μου, αυτός τα πληκτρολογούσε και ύστερα από κάνα δεκάλεπτο τυπωνόταν πάνω στο χαρτί του φαξ μια εικόνα – σε χάλια ανάλυση, η οποία όμως με άφηνε με το στόμα ορθάνοιχτο. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου, όταν γράψαμε τη λέξη ‘χάμπουργκερ’ και είδα ξαφνικά τη λέξη να γίνεται εικόνα στο χαρτί.

Όπως δεν θα ξεχάσω τον πατέρα μου, όταν για πρώτη φορά είδε στην οθόνη του υπολογιστή μου μια ταινία. Αυτό εννοείται, έγινε πολύ αργότερα, στα τέλη του ’90. Είχα αγοράσει ένα λαπτοπ για τις σπουδές μου και έπαιρνε DVD. Πήγα και αγόρασα ένα (δεν είχα καν DVD’s τότε) και το έχωσα μέσα να δούμε τι θα γίνει. Όταν είδαμε την πεντακάθαρη εικόνα να ξεδιπλώνεται στην οθόνη και την ταινία να εξελίσσεται κανονικά όπως στο βίντεο, ο πατέρας μου έβαλε τον σταυρό του λες και έβλεπε τη Δευτέρα Παρουσία και αποχώρησε με γουρλωμένα τα μάτια. Εγώ καμάρωνα λες και είχα αποκτήσει διαστημόπλοιο.

Ακούγονται προϊστορικά όλα αυτά, το ξέρω. Μα σκέψου ότι μόλις πριν δέκα χρόνια αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο και δεν είχα καν σύνδεση διαδικτύου στο δωμάτιο της εστίας που διέμενα. Την έβγαζα στα computer rooms της βιβλιοθήκης για να ενημερωθώ. Σκέψου μόνο ότι παρέδωσα πτυχιακή εργασία σε δισκέτα (!) και ότι έφτασα 26 χρονών για να μάθω τι είναι το USB!

Οκ, έχει και χειρότερα και το ξέρω, τα βλέπω τριγύρω μου στους 40+ που με περιβάλλουν, αλλά είναι γεγονός, δεν προλαβαίνω την τεχνολογία, και παρόλο που μεγαλώνω μαζί της, με ξεπερνά και με ξευτιλίζει όπως μια ζωή με την πρώτη ευκαιρία.