Εφτά Χρόνια Φαγούρα

Προχθές το μπλογκ μου έκλεισε 7 χρόνια ζωής.

Γιατί δεν το κλείνω να ησυχάσουμε; Απορώ κι εγώ γιατί ακόμα το έχω στον αναπνευστήρα.

Πλέον εκνευρίζομαι όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να το τροφοδοτώ με αναρτήσεις σε περιοδική βάση. Σπάνια έχω κάτι να πω, που δεν έχω ξαναπεί. Σπάνια βρίσκω και κάτι που να με ενδιαφέρει να το μοιραστώ με το πανελλήνιο. Παλιότερα, όταν το άνοιξα, είχα ανάγκη να εκφραστώ, να βγάλω από μέσα μου πράγματα γιατί ήλπιζα ότι κάπου μέσα στο χάος θα με ακούσει κάποια και θα μου ρίξει σωσίβιο. Αυτή η κάποια πλέον βρέθηκε, είναι πρόσωπο υπαρκτό, άρα προς τι τα δημόσια διαγγέλματα και οι προσωπικές εξομολογήσεις; Μετά βίας με παρηγορούν ανώνυμα σχόλια συμπόνιας και συγκατάνευσης, παρόλο που τα εκτιμώ. Όμως, με ενδιαφέρει μόνο η δική της γνώμη.

Η ωραιότερη χρονιά αυτού του μπλογκ ήταν το 2007. Τότε που κανείς δεν ήξερε τι πάει να πει μπλογκ, και είχα 30 κλικς μέσο όρο την ημέρα. Ήμουν στο Κάρντιφ τότε και έγραφα σχεδόν καθημερινά τις περιπέτειές μου ως φοιτητής και είχα τρομερή όρεξη. Ένιωθα ότι πήγαινα για καφέ με 30 άτομα κάθε μέρα και τους έλεγα τα νέα μου. Υπήρχε μια διάχυτη οικειότητα και μια αθωότητα στις μεταξύ μας σχέσεις. Τα επόμενα χρόνια που το πράμα πήρε έκταση και φτάσαμε αισίως τα 300 κλικ ανά ανάρτηση, μετατραπήκαμε σχεδόν σε μέσο μαζικής ενημέρωσης και με χίλια ζόρια κατάφερα να κρατήσω το ημερολογιακό μου ύφος. Όταν δε εξελέγη και ο πανάχρηστος στην εξουσία και αφηνίασαν τα κομμούνια της επαγρύπνησης, που ξαφνικά έμαθαν και το διαδίκτυο τρομάρα να τους έρθει, λίγο έλειψε να γίνουμε πολιτική φυλλάδα ισάξια του Ποντικιού και του Παλλουκιού. Μα, με τόσα αίσχη που διέπραξε, τι περίμενες χρυσέ μου; Δεν άντεχα να μην τα θίξω. Τώρα που πήγε στο διάολο, όπως βλέπεις, χάσαμε και αυτή τη πηγή έμπνευσης. Bring him back, να έχουμε να γελούμε.

Κάτι άλλο, εξίσου βασικό, που με έχει απωθήσει είναι ότι πλέον χάθηκαν οι ωραίες ιστορίες. Δεν διαβάζεις πουθενά πικάντικες, αστείες ιστορίες. Ούτε από μένα, ούτε από τους άλλους. Μία στις είκοσι μπορεί και να προκαλεί μειδίαμα. Προσωπικά, αυτό μου συμβαίνει γιατί ξέρω ότι με διαβάζει όλος μου ο περίγυρος (συν τον περίγυρο της Μπρέντας, πράγμα που με αγχώνει ακόμη περισσότερο) και δεν μπορώ να καυτηριάσω τα ανήκουστα που έρχονται εις γνώση μου, ούτε να διατηρήσω ένα πιο ‘χύμα’ ύφος. Και δεν είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω άτομα για ένα κωλομπλογκ. Επίσης, αυτό παρατήρησα να συμβαίνει και σε άλλους Κύπριους μπλόγγερς (που πλέον γνωρίζονται όλοι με όλους) και δεν έχουν καμία διάθεση να εκτεθούν ή να γράψουν κάτι πιο προσωπικό που ίσως να τους προσβάλλει ή και να τους ‘φωτογραφίζει’. Η κλασική μαλακία της Κύπρου και το μέγεθός της. Αν ήμασταν ανώνυμοι των ανωνύμων στη Νέα Υόρκη θα γράφαμε τα πάντα. Εδώ, τώρα, στις πιο ακραίες περιπτώσεις να σου γράψουν για τις προετοιμασίες του γάμου τους. Ιστορίες για αίμα, σεξ, βία και ψυχολογικά δεν διαβάζεις πλέον στην πιάτσα! Και αυτό με σκοτώνει.

Με τούτα και με τ’ άλλα, μην ελπίζεις και πολλά για το μέλλον αυτού εδώ του μπλογκ.

Μόνο ένα θαύμα το σώζει. Μόνο ένα θαύμα το σώζει.