Πίσσα & Πούπουλα!

Η καθημερινότητά μου άλλαξε άρδην την τελευταία βδομάδα με τις διαδηλώσεις.

Το πρωί πάω δουλειά. Το μεσημέρι επιστρέφω στο σπίτι και δεν έχουμε ρεύμα για δύο ώρες, τις πιο καυτές ώρες της ημέρας. Αναγκάζομαι να φύγω από το σπίτι και να τριγυρίζω στα malls που έχουν ακόμα κλιματισμό μπας και αποφύγω την ηλίαση. Αν δεν έχω ώρα να πάω στα malls, πέφτω και κοιμάμαι μέσα στον καύσωνα και ξυπνώ με ηλίαση και πονοκέφαλο. Καταλαβαίνεις, η μάνα του προέδρου έχει την τιμητική της σ’ όλο αυτό…

Τσαντίζομαι που ένα κράτος που κάποτε συγκρινόταν με το Λουξεμβούργο, κατάντησε να συγκρίνεται με την Ινδία και εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι να το σώσω, παρά μόνο να συμμετέχω κάθε νύχτα στις διαδηλώσεις.

Στις διαδηλώσεις ταλαιπωρούμαστε. Δεν μπορώ να πω ότι περνούμε ωραία. Έχει ζέστη, έχει υγρασία και εμείς πρέπει να φωνάζουμε συνθήματα. Καθόμαστε στη λερωμένη άσφαλτο, γινόμαστε λέτσοι. Εγώ έχω και ειδικά ρούχα για τη διαδήλωση πλέον, γιατί έτσι όπως πάμε δεν θα μου μείνει ρούχο. Βρήκα κάτι κουρέλια και τα φοράω κάθε νύχτα. Επιστρέφουμε στο σπίτι κατά τα μεσάνυχτα και ξεραινόμαστε στον ύπνο για να βγάλουμε την άλλη μέρα στο γραφείο και φτου κι απ’ την αρχή. Κατάλαβες ότι αυτή η ταλαιπωρία αποτελεί την καθημερινότητα των τελευταίων 10 ημερών και έπεται συνέχεια;

Χιλιάδες κόσμου ακολουθούν αυτό το lifestyle χαραμίζοντας το καλοκαίρι τους, αλλά οι κυβερνώντες μας έχουν πραγματικά χεσμένους. Αυτό είναι που με εξαγριώνει, ρε γαμώ το. Εμένα, ένας ανώνυμος να με βρίσει στο μπλογκ και παίζει να χαλαστεί η μέρα μου. Εσύ, πρόεδρε, έχεις ένα λαό να σε βρίζει εδώ και 10 μέρες, να έχει αφήσει τις διακοπές του, την ησυχία του και όλα τα παρελκόμενα της καθημερινότητας και εσύ τον αγνοείς επιδεικτικά!

Αυτό το πράγμα λεγεται θράσος! Να μην σε θέλει ολόκληρη χώρα (αν εξαιρέσεις δέκα άπλυτους, ξιμαρισμένους του κόμματος σου, που ούτως ή άλλως δεν τους λογαριάζει και κανένας πια), και εσύ να μην έχεις την τσίπα να πιάσεις τα ππουρτού σου (όπου ππουρτού βλέπε όλους σου τους υπουργούς) και να ξεκουμπιστείς! Καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό το γινάτι τόσες μέρες μας πεισμώνει περισσότερο; Εγώ έφτασα στο σημείο να μην αρκούμαι με την παραίτησή σου.

Θέλω να σε δω να βασανίζεσαι!

Να σε παραδώσουν στον λαό, να σε δέσουμε πάνω σε ένα στύλο της ηλεκτρικής και να σου κάνουμε τα κάστια! Να σου βγάλουμε τα νύχια με τανάλιες, να σε ταΐσουμε ληγμένο γιαούρτι που έλιωσε επειδή δεν είχα ρεύμα για το ψυγείο. Να σε αφήσουμε να ψηθείς μες τον λάλλαρο, να σου βάψουμε τα μαλλιά ροζ, να βάλουμε ένα πεκινουά να σου γλείψει τις πατούσες και εσύ να γαργαλιέσαι. Να σε βάψουμε με make up. Να σου βάλουμε κουτσακοτύρκα πάνω στις ρόγες. Να σου κάνουμε «πατανία» όπως στον στρατό. Τέτοια. Δεν μου αρκεί η παραίτησή σου. Θέλω να σε δω να ταλαιπωρείσαι όπως εμείς εδώ και 10 μέρες. Και μετά απ’ όλα αυτά, ας σε αφήσουν και ελεύθερο. Εγώ δεν έχω πρόβλημα.

Εκατάφερες να κάνεις μια ολόκληρη χώρα να σε μισεί! Είσαι πιο ικανός από ό, τι νόμιζα!