Πεντάστερο

Την άλλη βδομάδα θα φύγω για διακοπές στη Σκανδιναβία.

Εδώ ο κόσμος χάνεται θα μου πεις. Ε, τι να κάνω κι εγώ; Αν μείνω να διαδηλώσω (κι άλλο) θα παραιτηθεί ο Πρόεδρος; Εδώ σκότωσε τόσα πλάσματα και δεν πτοήθηκε, από τη δική μου την μούντζα θα θιχτεί; Θα πάω διακοπές και επαφίεμαι στη δική σας αγωνιστικότητα για να ρίξετε τη δικτατορία.

Άλλο όμως είναι το θέμα μας. Οι διακοπές! Θα πάω, που λέτε, διακοπές στη Σκανδιναβία με τους παιδικούς μου φίλους. Τέσσερα αγόρια μόνα μας. Και η ερώτηση που μου καίει το μυαλό τις τελευταίες μέρες είναι η εξής: «Πού θα μείνετε; Είναι ακριβά τα σουηδικά ξενοδοχεία!» Τεντώνονται τα νεύρα μου, βράζουν οι φλέβες μου όταν με ρωτούν σε ποιο ξενοδοχείο θα μείνω.

Πάρτε το χαμπάρι ότι τα αγόρια δεν ενδιαφέρονται ποτέ σε ποιο ξενοδοχείο θα μείνουν. Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι αν θα σπάσουνε πλάκα και αν θα πιούνε μπίρες. Όσα ταξίδια έκανα με τους φίλους μου τα τελευταία δέκα χρόνια έμειναν στην ιστορία γιατί ακριβώς δεν μας ένοιαζε το πού θα μείνουμε.

Το 2003 στην Ιταλία μείναμε σε hostel, που ήταν τόσο κακόμοιρο που για να καταλάβεις τα κρεβάτια ήταν σιδερένια όπως αυτά του ΚΕΝ Πάφου, και μοιραζόμασταν το δωμάτιο με δυο Καναδέζες μπουκιά και συχώριο. Είχαμε και μία γριά, τη «Γέρο Άννα» που μας νοίκιαζε το δωμάτιο να στέκεται έξω από την πόρτα μας όλη νύχτα και να στήνει αφτί για τυχόν παρατράγουδα. Μας έφερε και ένα ανεμιστήρα για τη ζέστη και μας χρέωνε €5 το βράδυ για να τον ανοίγουμε! Κάναμε ΤΑ αίσχη μέσα σε εκείνο το δωμάτιο και έχω ΤΙΣ επικές αναμνήσεις.

Το ίδιο συνέβη και στο Μιλάνο, όπου μείναμε σε πανδοχείο δύο αστέρων, το οποίο ανήκε σε μία κοπέλα από τη Χιλή και η οποία ήταν καμαριέρα, ρεσέψιονιστ και μαγείρισσα, τρία σε ένα. Γνωρίσαμε απίστευτο κόσμο εκεί, ήταν όλο το πανδοχείο μια παρέα, μια ομορφιά, τι να σου λέω τώρα. Σαν σκηνικό από teen movie.

Το 2008, όταν πήγαμε στο ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου στην Αυστρία και πάλι μείναμε σε youth hostel. Μοιραζόμασταν το δωμάτιο με ένα Αγγλάκι το πρώτο βράδυ και ύστερα με τρεις μουνάρες Γαλλίδες (μην χαίρεσαι… ούτε να μας φτύσουν!). Κοιμόμασταν και πάλι σε διώροφα κρεβάτια, κατουρούσαμε όλοι στην ίδια τουαλέτα, λουζόμασταν όλοι στο ίδιο ντους, στρώναμε μόνοι μας κάθε μέρα το κρεβάτι μας. Μόνο επιθεώρηση από τη διεύθυνση που δεν είχαμε. Και φυσικά, περάσαμε καταπληκτικά.

Όπως καταλαβαίνεις, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν έρχονται τώρα οι δικές μας οι χωρκάτισσες και με ρωτούν πόσα αστέρια είναι το ξενοδοχείο που κλείσαμε στη Σουηδία! Σε youth hostel θα μείνουμε κυρά μου, τα λούσα μας μάραναν! Και θα πληρώνουμε €30 το βράδυ μόνο! Από πότε το ξενοδοχείο αποτελεί προϋπόθεση για να περάσει κάποιος καλά; Δεν είπα να πάμε να μείνουμε και στα τσαντίρια με τους γύφτους ρε παιδί μου, αλλά από τη στιγμή που πάνω απ’ το κεφάλι μας θα έχει ταβάνι γιατί θεωρείτε ότι το ξενοδοχείο πρέπει να είναι λουξ; Θα το πάρετε μαζί σας;

Πρήζονται τα παπάρια μου κάθε φορά. «Να μείνουμε σε καλό ξενοδοχείο!» Λες και οι διακοπές από εκεί θα κριθούν, ή αν σκουπιστεί ο κώλος σου με πετσέτα με το λογότυπο του Χίλτον θα γίνει πιο τρυφερός! Ασταδιάλα πρωί, πρωί!