Στα Μουγκά.

Είμαι να πεθάνω.

Απόψε πάντρεψα μία αδελφική μου φίλη.

Πριν 10 μέρες μου τηλεφώνησε η μαμά της και με παρακάλεσε να ετοιμάσω ένα βίντεο κλιπ για να προβληθεί απόψε στο γαμήλιο πάρτι με αποσπάσματα από τη ζωή του ζεύγους. Της είπα ότι αυτά τα θεωρώ ξεπερασμένα και αντί για το κλασικό slideshow, να κάναμε ένα μουσικό βίντεο κλιπ με πλάνα από τη ζωή της νύφης, σαν αυτά που αναρτώ από καιρούς εις καιρόν εδώ στο μπλογκ.

Πήγα στα κρυφά στο σπίτι της φίλης μου και μάζεψα βιντεοκασέτες. Καμιά 10αρια κασέτες αρχείου από το 1990. Τις έφερα στο σπίτι μου, και τις μετέτρεψα από κασέτες σε avi, για να μπορώ να τις επεξεργαστώ. Κάθε αρχείο απαιτούσε μίαμιση ώρα μετατροπής. Ξόδεψα τρεις μέρες για να κάνω τις μετατροπές.

Ύστερα έκατσα και παρακολούθησα μία, μία τις ταινίες για να επιλέξω πλάνα για το βίντεο κλιπ. Η φίλη μου ασχολείται με τον χορό και εφόσον το βίντεο κλιπ θα ήταν μουσικό, έπρεπε να απομονώσω όλες τις σκηνές στις οποίες χόρευε. Από το σχολείο, από γενέθλια, από μαθήματα μπαλέτου, από πάρτι. Μου πήρε δυόμιση ώρες να βρω τα πλάνα.

Αφού καταστάλαξα στο τι θα προβληθεί, έκανα download σε άριστη ποιότητα το βίντεο κλιπ του Lambada το οποίο θα αποτελούσε την κεντρική ιδέα του βίντεο κλιπ. Θα βλέπαμε τη νύφη σε παιδική ηλικία να χορεύει παντού το lambada, που εν έτει 1990 ήταν στη μόδα. Διάλεξα τα καλύτερα σημεία από το αυθεντικό βίντεο κλιπ και τα «έκοψα» να είναι έτοιμα για το μοντάζ.

Το μοντάζ διήρκησε 8 ώρες. Ξόδεψα έξι ώρες από το απόγευμα της περασμένης Κυριακής και 4 ώρες από το απόγευμα της Δευτέρας. Ήθελα να είναι υπέροχο. Ό, τι καλύτερο είχα κάνει μέχρι σήμερα. Συγχρόνισα κάθε κούνημα του γοφού με τη μουσική, κάθε δευτερόλεπτο του ρυθμού με τις εικόνες. Ούτε ο Καπετανίδης τέτοια σχολαστικότητα. Το παρατήρησα και το διόρθωσα πάνω από 150 φορές. Έβαλα ακόμα και τη μάνα μου να το δει, να μου πει τη γνώμη της.

Με τούτα και με εκείνα, την περασμένη Τετάρτη το έκαψα σε dvd και περίμενα πως και πώς να το προβάλουμε απόψε στο πάρτι. Θα το προλόγιζα εγώ στο κοινό, θα ήταν έκπληξη για τη νύφη, ένιωθα σαν να είμαι χολλιγουντιανός σταρ στο Kodak Theatre έτοιμος να προλογίσει τις υποψηφιότητες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Έβαλα και τα καλά μου. Προετοίμασα και τις ατάκες που θα έλεγα για να το παρουσιάσω, τι να λέμε τώρα. Πήρα και ύφος, πρόταξα όλο μου το τουπέ, μίλησα με στόμφο Κώστα Πρέκα, και ξεχείλιζα από καμάρι για το δημιούργημά μου.

Βγαίνω. Ανακοινώνω την έκπληξη. Πατούμε το play και ξεκινά να προβάλλεται το βίντεο κλιπ.

Χωρίς ήχο. Μόνο εικόνες. Ασυνάρτητα πλάνα από τη νύφη στην ηλικία των 10 να χορεύει lambada. Χωρίς ήχο. Μόνο εικόνες. Παγώνει το ακροατήριο, προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, τι βλέπει. Ακολούθησαν 3,4 δευτερόλεπτα αμηχανίας. Ο προτζέκτορας να συνεχίζει να δείχνει το βίντεο κλιπ στο μουγκό. Κόντεψα να ανεβάσω πίεση εκατό. Ερωτώ τον υπέυθυνο της αίθουσας: «Γιατί δεν ακούγεται;»

Απάντηση υπεύθυνου Hilton Park:

«Γιατί; Μας είπες ότι θέλεις και να ακούγεται;»

Τρακόσοι προσκεκλημένοι είδαν το βίντεο κλιπ μου στα μουγκά. Μόνο εικόνα. Ήταν από τις πιο άβολες στιγμές που έχω ζήσει και τα πιο ατελείωτα τρία λεπτά της ζωής μου. Ήθελα να βγω έξω στην πισίνα και να κλάψω.