Freak Idol

Αβίαστες σκέψεις που μου γεννά η πιο πάνω φωτογραφία:

Η κάθε χώρα έχει το idol που της αξίζει. Η Βρετανία, ας πούμε, έβγαλε από το X-Factor της, μια Leona Lewis. Εμείς, θα βγάλουμε μία που τη λένε Βαλάντω (εντάξει, σκέψου ότι θα μπορούσε να τη λένε Βαγγελιώ), ή μία που τη λένε Νικόλ και έχει τη χαίτη του Μουφάσα, στον ‘βασιλιά των λιονταριών.’

Βέβαια, δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, μιας και θεωρώ πως οι υπόλοιποι 8 διαγωνιζόμενοι ήταν πολύ χειρότεροι –ακόμα και η Ψυχράμη, αλλά γενικά ομιλώντας και αυτές οι δύο τα χάλια τους τα μαύρα έχουν. Αυτά τα τάλαντα διαθέτουμε, μ’ αυτά θα πορευτούμε. Προσωπικά συμπαθώ περισσότερο τη Βαλάντω, μόνο και μόνο επειδή δήλωσε ανοιχτά πως θαυμάζει τη Βίσση μου, οπότε δεν θα στάξω περισσότερο δηλητήριο.

Σπάζω πλάκα κάθε βδομάδα την ώρα που η Κορομηλά θα εστιάσει στους γονείς των διαγωνιζομένων. Ένα καμάρι και μία αρχοντιά που θα βγάλουν κόρη τραγουδίστρια, άλλο πράμα! Το Χάρβαρντ να τελείωναν οι κορασίδες τους, παίζεται αν θα παρίσταντο στην τελετή αποφοίτησης. Για να βγάλουμε όμως κορίτσι-μπουζουξού, ξέκωλο στην παραλιακή, που μπορεί να τακιμιάσει και με τον Κωστόπουλο, κάθε βδομάδα πεταγόμαστε στην Αθήνα. Βρε, ουστ!

Δεν είναι αποκαρδιωτικό που ανάμεσα στο να βγάλω παιδί επιστήμονα και παιδί ποπ σταρ κερδίζει πανηγυρικά το δεύτερο; Και ακόμα πιο απογοητευτικό δεν είναι που κανένας δεν μαθαίνει από τα λάθη και πάθη των προηγούμενων, ώστε να αποφύγει τον μελλοντικό διασυρμό;

Ας πούμε: Ο Σταύρος Κωνσταντίνου, με μια φωνή παλικαρίσια που εμένα με βούρκωνε, κέρδισε το Super Idol το 2004 και το μόνο που κατάφερε απ’ όλη αυτή την ιστορία ήταν να αποκτήσει μια πλαστική μύτη δι’ ευχών Ψινάκη και διά χειρός Φουστάνου. Πιο πολλή καριέρα έκανε η Τάμτα που ήρθε δεύτερη… Έκτοτε, ο Κωνσταντίνου είναι στα αζήτητα και το πολύ, πολύ να ακουστεί σε κανένα Φεστιβάλ Γάλακτος στο εξωτικό Ιδάλιον. Ενώ, αν πήγαινε να σπουδάσει το κατιτίς του, και πιο εξασφαλισμένος θα ήταν και λιγότερο εκτεθειμένος.

Μετά, ήρθε ο Λούκας Γιώρκας, χόρεψε ζεϊμπέκικο κι έκαψε καρδιές. Μάγκας, βαρύς κι ασυμβίβαστος. Κέρδισε το X-Factor και εκεί που σνόμπαρε το ελαφρύ τραγούδι, κυκλοφόρησε δισκάκι με ποπ τραγουδάκια του Θεοφάνους, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα τα τραγουδούσαν οι One. Αυτό κι αν είναι τιμωρία για κάποιον που τραγουδίστριες τύπου Βίσση και Παπαρίζου τις έχει του πεταματού. Βέβαια, ο δίσκος του έγινε χρυσός, οπότε του χρυσώθηκε το χάπι. Σκέψου, όμως, ότι ο Γιώρκας σπούδαζε βιολογία στην Πάτρα, θα μπορούσε να γίνει λαμπρός επιστήμονας, να ανακαλύψει ας πούμε το εμβόλιο για τον καρκίνο και να γίνει ευεργέτης της ανθρωπότητας. Αντ’ αυτού προτίμησε τα λέλουδα και τις γαρδένιες. Μίλα μου για όνειρα! Η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν σε ένα editorial μόδας, στο Νίτρο Φεβρουαρίου, όπου διαφήμιζε εξοπλισμό για σκι.

Σαν να μην έφτανε όλο αυτό το κακό, ένα χρόνο αργότερα ήρθε ο Σταύρος. Ενώ είχε πάει στη Γαλλία να σπουδάσει, τα παράτησε όλα για να ακολουθήσει το «όνειρό του», δηλ. το τραγούδι (αν το τραγούδι μπορεί να αποτελεί όνειρο για κάποιον, το όνειρο του Martin Luther King τι θα έπρεπε να είναι;). Με ύφος μπλαζέ, τύπου «σας έχω όλους γραμμένους στ’ αρχίδια μου» κέρδισε το X-Factor 2 με εναλλακτικά τραγούδια που δεν τα ήξερε κανένας. Ήθελε να υπηρετήσει τη διαφορετικότητα «με τραγούδια που πρωτίστως μιλούν στη δική του ψυχή.» Ε, πρόσφατα έβγαλε το πρώτο του single: Παραμίλησε η δική μου ψυχή! Ένα τραγουδάκι καλοκαιρινό, διασκευή ξένου κομματιού, που θα μπορούσαν να το είχαν πει και οι hi-5 στις δόξες τους, μην σου πω και ο Γιώργος Λεμπέσης. Μιλάμε για ντεμπούτο - γροθιά στο κατεστημένο...

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είναι να απορείς που υπάρχει ακόμα κόσμος που δηλώνει συμμετοχή σ’ αυτά τα παιχνίδια. Ναι, ξέρω. Κανείς δεν ήθελε να δηλώσει συμμετοχή. Οι γονείς όλων τους συμπλήρωσαν τη φόρμα και τους έστειλαν με το ζόρι. Πράγμα ακόμη πιο αξιοθρήνητο, κατ’ εμέ. Μπας και χάσουν οι τέχνες ταλέντα-ογκόλιθους!

Πηγαίνετε να σπουδάσετε, μάνα μου, και αφήστε τα κλαπατσίμπαλα κατά μέρος. Τώρα θα μου πεις, είναι καλύτερα που πήξαμε στους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους; Όχι, σκατά να φάμε κι εμείς. Αλλά μια φορά, το βρίσκω πιο υγιές να επιδιώκεις μια ολοκληρωμένη σπουδή, παρά μια πίστα με γαρύφαλλα. Γιατί, εδώ που τα λέμε, στα μπουζούκια θα «ανθίσουν» τα ταλέντα μας. Δεν είδα κανέναν να ονειρεύεται τη λυρική σκηνή ή να έχει για είδωλο τον Μάριο Φραγκούλη. Μόνο εκείνος ο μικρός, ο Μαυρίκιος βγήκε να τραγουδήσει όπερα –αν θυμάστε, και αντί για μπράβο, μόνο καμπανέλα δεν του κρέμασαν!

Χωνέψτε το. Μία Βίσση βγάζουμε κάθε 100 χρόνια. Ε, για τα επόμενα 50, είμαστε καλυμμένοι!

Υ.Γ. Η μόνη που νομίζω θα επιβιώσει από όλον αυτόν τον αχταρμά είναι η Ήβη. Δεν ξέρω γιατί. Διαίσθηση.