Το Μεγαλύτερο Σουξέ της Εποχής

Αν με ρωτούσες μέχρι πρόσφατα ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου, θα σου απαντούσα ότι έχω καταφέρει διά μέσου των χρόνων, να δημιουργήσω ειλικρινείς φιλίες. Με πρόσωπα που γνώρισα από όλα τα σχολεία που πέρασα, τον στρατό, τα φοιτητικά χρόνια και τις εργασίες μου. Ξεχώρισα από κάθε περίοδο τους καλύτερους και μέχρι σήμερα τους αισθάνομαι ιδιαίτερα κοντά μου, πράγμα θεάρεστο για τα δεδομένα της ζωής στο 2010.

Φέτος όμως, συνέβη και κάτι άλλο που νομίζω τείνει να επισκιάσει τα πιο πάνω. Συνέβη κάτι που τόνωσε την αυτοπεποίθησή μου στο μάξιμουμ και προσέδωσε λίγη χαρά στο 2010 που μέχρι στιγμής, μόνο γκαντεμιά και δυστυχία ήταν γεμάτο.

Άκου τα ευχάριστα:

Διορίστηκα στο Δημόσιο. Και δεν είναι αυτό καθ’ αυτό επιτυχία, αλλά, το πώς διορίστηκα!

Τον περασμένο Σεπτέμβρη έκανα αίτηση για μια Θέση. Νομικής φύσεως θέση. Λίγους μήνες μετά, έπαθα το καρδιακό και έμεινα για τρεις μήνες καθηλωμένος στο κρεβάτι παλεύοντας με τα ράμματα, τα ψυχολογικά μου και με έναν πατέρα στην εντατική να χαροπαλεύει και αυτός. Τα θυμάστε. Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, και όντας ψυχολογικό ράκος, εγώ έπρεπε να ξεσκονίσω την δικηγορική μου ιδιότητα και να πάω να δώσω εξετάσεις, κοντράροντας καμιά άλλη 15αριά δικηγόρους, οι οποίοι μάλιστα ήταν μάχιμοι, έμπειροι, με συνεχή τριβή επί του αντικειμένου.

Βγήκαν τα αποτελέσματα και ήρθα πρώτος! Απίστευτο; Πρώτος! Και με διαφορά πέντε βαθμών από αυτόν που ήρθε δεύτερος – που για τα δεδομένα των εξετάσεων είναι μεγάλο βαθμολογικό χάσμα! Κάθομαι και χαζεύω τα αποτελέσματα και δεν τα χορταίνω. Είναι σαν να πήρε το Μουντιάλ η Ελλάδα!

Τέλος πάντων. Πριν καμιά 15αριά μέρες πήγα και στη συνέντευξη και χθες έλαβα την επιστολή πρόσληψης. Παρεμπιπτόντως, να σου πω ότι η Θέση ήταν μόνο μία και αυτό καταλαβαίνεις τονίζει περαιτέρω τον θρίαμβο.

Είμαι τρομερά χαρούμενος, όχι επειδή κακοπερνώ στη Διαφήμιση. Αντιθέτως, μια χαρά ήταν η ζωούλα μου τόσο καιρό εδώ, όπου το μόνο μου «άγχος» ήταν να σκέφτομαι σενάρια για διαφημίσεις, να γράφω ατάκες-σλόγκαν και να σπάω πλάκα. Αλλά, χαίρομαι επειδή επιστρέφω σε έναν τομέα στον οποίο έκανα μάστερ και δεν θα πάνε χαμένα τόσα χρόνια σπουδών (δεν περίμενα ότι θα έλεγα εγώ ποτέ κάτι τέτοιο). Επίσης, καταρρίπτω τα κόμπλεξ των γονιών μου που τα τελευταία τρία χρόνια μου έφαγαν τα συκώτια ως βέροι χωρκατοκυπραίοι όπου άχρηστο με ανέβαζαν, ακαμάτη με κατέβαζαν επειδή πρόδωσα τα νομικά χάριν της διαφήμισης. Τώρα, δεν έχουν να πουν τίποτε. Τους σκότωσα και έχω τα κεφάλια τους σε δίσκο, διπλά πλατινένιο.

Επομένως, κερνάω απόψε εγώ, γιορτάζω έναν ακόμη καημό, βάλτε μου μιαν Βίσση να χορέψω και από Δευτέρα σπίτια μας. Τι με κοιτάς, έλα να κάνουμε το χορευτικό! Χορεύω, λέμε!



ΥΓ. Ελπίζω οι καινούριοι συνάδελφοι στην νέα υπηρεσία που θα πάω, να μην τα διαβάζουν όλα αυτά και να «σούζουν» το κεφάλι τους τώρα σε στιλ: «που να ‘ξερες καημένε!»