Όχι άλλα Προξενιά!

Τον τελευταίο καιρό, οι φίλοι και γνωστοί πασχίζουν να μου βρουν γκόμενα.

Κανονίζουν καφέδες και μου κάνουν νέες γνωριμίες με επίδοξες νύφες, με πιέζουν να βγούμε για ποτό να γνωρίσω κι άλλες κοπέλες, γενικότερα επιμένουν πολύ. Και αρχίζω να πιστεύω πως για να είναι τόσο πιεστικοί, μάλλον η εικόνα της κατάστασής μου πρέπει να ‘ναι φοβερά απελπιστική και λυπητερή.

Με συγκινεί το ενδιαφέρον τους και τους είμαι ευγνώμων που αποφάσισαν να πάρουν στους ώμους τους ένα τόσο βασανιστικό ζήτημα - αν και τώρα με βρίζουν και με το δίκιο τους που τους αδειάζω δημοσίως, αλλά πιστεύω πως τη γκόμενα θα τη βρω μόνος μου. «Τόσα χρόνια ψάχνεις μόνος σου και είδαμε τα αποτελέσματα,» θα μου πεις. ΟΚ, δεν φταίω εγώ που καμία σχέση μου δεν ευοδώθηκε, αλλά τουλάχιστον, ήταν δική μου επιλογή η εκάστοτε κοπέλα.

Μία ψεύδο-σχέση που δημιούργησα τον περασμένο Οκτώβρη (που κατ’ εμέ δεν ήταν καν σχέση, αλλά παρεξήγηση), ήταν ό, τι πιο ανιαρό έχω ζήσει. Είχαμε και 10 χρόνια διαφορά στην ηλικία, η επικοινωνία ήταν ανύπαρκτη. Όσο δεν της έγλειφα τα βυζιά, ξεχνούσα και την ύπαρξή της. Στην τελική ήταν pure economic loss. Κάτι τέτοιο δεν θέλω να ξαναζήσω!

Μα, φίλε μου, το θέμα είναι να βρω μια κοπέλα που «να της αφιερώσω τη ζωή μου» και όχι να μου «φάει τη ζωή μου!» Και ναι, μπορεί να γνωρίζω μια τέτοια άξια κοπέλα κάθε πέντε χρόνια (παρεμπιπτόντως, φέτος συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την προηγούμενη, οπότε είμαι αισιόδοξος), αλλά αυτό είναι και το νόημα του έρωτα. Να περιβάλλεσαι από κοπέλες που να αξίζουν τον χρόνο σου, να τις λαχταράς, να θέλεις να ξεχάσεις το όνομά σου για χάρη τους.

Εγώ θυμάμαι ότι, όταν γνώρισα την Κολομβιανή το 2001, ήμουν τόσο ευτυχής και πλήρης, που για κάποια περίοδο ήμουν πεπεισμένος ότι θα ζήσω μαζί της στο Reading για το υπόλοιπο της ζωής μου! Ότι θα διέγραφα τους φίλους μου και την οικογένειά μου στην Κύπρο και ότι θα ζούσαμε για πάντα στην Αγγλία. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι ανοιχτά, αλλά τόσο πολύ την ήθελα που έγραψα στο ημερολόγιό μου τότε «ποιος τους χέζει όλους, εγώ είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, εδώ!». Ε, έκτοτε, καμία δεν με έκανε να σκέφτομαι ότι αξίζει για χάρη της να διαγράψω το παρελθόν μου (αν και δεν ξέρω και αν αξίζει τον κόπο τώρα πια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), οπότε…

Τότε βέβαια, ήμουν 21, τώρα είμαι 29, άλλα τα δεδομένα. Αλλά, για να συνέβη κάτι τέτοιο στο παρελθόν, πολύ πιθανόν να συμβεί και στο μέλλον. Ναι, ώρες, ώρες ψυχοπλακώνομαι και απελπίζομαι, νιώθω ότι θα μείνω άκληρος, μαγκούφης, αλλά αυτές οι στιγμές δεν διαρκούν πολύ. Γενικότερα, άλλαξα φιλοσοφία, αναθεώρησα και πιστεύω ότι όποιος είναι μόνος του, είναι μόνος του επειδή δεν χρειάζεται κάποιαν για να συμπληρωθεί. Είναι ολοκληρωμένος και σαν μονάδα. Όταν είσαι μισός, τότε βρίσκεις και το άλλο μισό για να νιώσεις καλά.

Ε, ναι, είμαι ολοκληρωμένος και γι αυτό δεν θέλω καμία για να με συμπληρώσει. Όταν θα είμαι μισός, θα την βρω, και το θέμα θα ‘ναι λήξαν! "Ό,τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!"

Σάμπως και όλοι αυτοί τριγύρω μας, οι «ζευγαρωμένοι», οι δήθεν συμπληρωμένοι είναι ευτυχισμένοι; Οι μισοί απατούν τους εταίρους τους με τους άλλους μισούς (μην κοιτάτε που δεν σας το λέμε να μην σας πληγώσουμε), ενώ όσοι δεν άλληλο-κερατώνονται βαριούνται αλλήλους φρικτά και αγωνιούν για πότε θα τους κερατώσουν. Εγώ προσωπικά, δυο ζευγάρια ήξερα που πίστευα ότι είναι ευτυχισμένοι μαζί και πρόσφατα μειώθηκαν σε ένα.

Σόρρι, δεν θέλω τέτοια γκόμενα. Θέλω μία να με τρελάνει. Να αλλάξω όνομα για χάρη της. Μπορείς; Ε, δεν μπορείς…