A Dios le Pido

Η καθηγήτρια που μου διδάσκει Ισπανικά επέμενε να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ της ισπανικής τηλεόρασης για τους Ισπανούς που ζουν στην Κύπρο. Αν κάνεις κλικ εδώ, μπορείς να το δεις κι εσύ, νοουμένου ότι ομιλείς την ισπανική, γιατί υπότιτλοι γιοκ!

Είναι πολύ ενδιαφέρον!

Υπάρχουν γύρω στους 200 θαρραλέους Ισπανούς που εγκατέλειψαν την πανέμορφη πατρίδα τους για την άκρη της Γης που ζούμε εμείς. Οι περισσότεροι ήρθαν –δυσμενή εικάζω- μετάθεση με τη δουλειά, ενώ κάποιοι άλλοι έπεσαν θύματα των αδίστακτων κορασίδων μας και τις παντρεύτηκαν.

Εντυπωσιάστηκα με τα σχόλια τους για την Κύπρο. Δίνουν μεγάλη σημασία στο ότι είμαστε το νησί της Αφροδίτης. Εντυπωσιάζονται με την πέτρα του Ρωμιού και τα λουτρά του Άδωνη, που κατά τη γνώμη μου είναι ότι πιο αστείο επινοήσαμε προκειμένου να φέρουμε τουρίστες στη χώρα και να τους κατακλέψουμε.

Και εκείνοι, βέβαια, απορούν με εμάς που ενθουσιαζόμαστε με κάθε τι το latin, από τη μουσική μέχρι το φαί τους. Αναφέρονται όλοι στην ανυπαρξία των μέσων μαζικής μεταφοράς, καταρρίπτουν τον μύθο ότι εδώ είναι πάντα καλοκαίρι, παραδεχόμενοι πως κάποτε κρυώνουν, ενώ εξηγούν και τα της κατοχής, τα της Τουρκική εισβολής. Και καλά κάνουν, εφόσον εμείς είμαστε ανίκανοι να τα προβάλουμε προς τα έξω και να ενημερώσουμε τον κόσμο για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που σημειώνονται καθημερινά εδώ.

Αγαπώ πολύ τους Ισπανούς. Αν δεν ήμουν Έλληνας θα ήθελα να ήμουν Ισπανός. Όταν πήγα στη Βαρκελώνη το 2004 για summer school εντυπωσιάστηκα από τη φιλοξενία τους. Για να καταλάβεις: Για ένα μήνα που έκατσα εκεί, πήγαινα καθημερινά σε ένα internet café στη γειτονιά μου. Γνώρισα τον ιδιοκτήτη. Μου άνοιξε λογαριασμό συνδρομής για ένα μήνα. Όταν έπρεπε να φύγω και πήγα να τον πληρώσω δεν μου πήρε ούτε ένα ευρώ λέγοντάς μου πως: «Είναι τιμή μας που ήρθες να μάθεις τη γλώσσα μας!»

Επίσης, ένα από τα πρώτα μου βράδια εκεί, είχα πάει σε ένα κλαμπ και στις 5:00 το πρωί που έφυγα δεν υπήρχε μετρό για να γυρίσω σπίτι. Δεν ήξερα πώς να πάρω ταξί ή νυχτερινό λεωφορείο. Αποφάσισα να πάω περπατητός. Σταμάτησα σε ένα μπαράκι που έκλεινε και ρώτησα τις γκαρσόνες για οδηγίες, γιατί αποπροσανατολίστηκα. Μου εξήγησαν, αλλά επειδή μιλούσαν γρήγορα δεν κατάλαβα τι μου έλεγαν, οπότε συνέχισα στην ίδια κατεύθυνση στα τυφλά. Είκοσι λεπτά μετά, μου κόρναρε ένα μηχανάκι στο οποίο επέβαινε μια εκ των γκαρσόνων του μπαρ: «Εεεε! Λάθος πηγαίνεις! Δεν κατάλαβες πού σου είπαμε να πας;! Έλα, κάτσε πίσω μου, θα σε πάω εγώ!» Και με πήρε σπίτι μου!

Θέλω να ξαναπάω, αλλά είναι πανάκριβα τα δίδακτρα για να μπω και πάλι σε σχολείο, χώρια που αισθάνομαι ότι μεγάλωσα για να τρέχω σε summer schools. Αλλά το ότι ζω με το όνειρο πως μια μέρα θα παντρευτώ Ισπανίδα και θα φύγουμε, ισχύει.

Όλη η Βαρκελώνη ένα βότσαλο στα πόδια μου. Κι εγώ με περιβολή "Γιάννα-Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη" διαφημίζω την Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα (οι μισοί Ισπανοί δεν ήξεραν καν ότι γίνονταν Ολυμπιακοί στην Αθήνα. Προώθηση μηδέν!)

Στη Βαρκελώνη γνώρισα και την Ίνγκα. Δεν θα άντεχα να μην σας ξαναπαραθέσω τα βυζάκια της Γερμανίδας συμμαθήτριάς μου, για τα οποία μπορείτε να διαβάσετε και να μάθετε περισσότερα, εδώ. (Η θεματολογία του μπλογκ επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, πρέπει να πάω να ζήσω εμπειρίες και να έρθω να σας τις περιγράψω για να διατηρήσω αμείωτο το ενδιαφέρον σας. Πάρτε το χαμπάρι! Η ζωή μου τελείωσε με το που τελείωσαν τα φοιτητικά μου χρόνια!)