...και δεν μου πάνε τα μαύρα!

Εψές το βράδυ μεταφέραμε άρον-άρον τον πατέρα μου στον γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας με αναπνευστικά προβλήματα τα οποία προφανώς επιδείνωσαν την υγεία του που ήταν ήδη σακατεμένη από χίλια δυο άλλα νοσήματα. Εμένα δεν με άφησαν να πάω μαζί τους, ούτε ψες, ούτε σήμερα γιατί η ανάρρωσή μου δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και δεν πρέπει να συγκινούμαι για να μην επηρεαστεί η καρδιά μου.

Τα νέα από το νοσοκομείο δεν είναι καλά – και πώς να είναι άλλωστε, για το Γενικό Λευκωσίας μιλούμε – και οι γιατροί, μας τα μασούν. Τον έχουν στην εντατική και εδώ και τόσες ώρες δεν έχουν ιδέα τι έπαθε. Κατάλαβες! Τον προλαβαίνουμε, δεν τον προλαβαίνουμε.

Το θέμα είναι, ότι εγώ κάθομαι στο σπίτι σαν μαλάκας, μαθαίνω τα νέα από το τηλέφωνο και δεν μπορώ να αντιδράσω. Να κάνεις τι; Θα μου πεις. Να πας να τον εγχειρήσεις; Ε, πάντως, δεν νιώθω καλά που απέχω.

Κοίτα, έχω εξοικειωθεί με την ιδέα ότι κάποτε όλοι θα πεθάνουμε. Αυτές τις στιγμές όμως του «λίγο πριν» και του «λίγο μετά» που είναι τόσο αμήχανες, δεν τις αντέχω. Δεν ξέρω ποια είναι η θέση μου και ποια η σωστή συμπεριφορά αυτού που ενδέχεται να χάσει κάποιον δικό του, από στιγμή σε στιγμή! Να κάτσω να κατεβάσω τα μαύρα από το ντουλάπι; Να παίζω τραγούδια μελαγχολικά για να μπω στο κλίμα; Να βλέπω τηλεόραση ή δεν κάνει; Από την άλλη, το να προσποιούμαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα και να χορεύω τσιφτετέλια, βλέποντας μεσημεριανά, δεν μου βγαίνει! Αυτά είναι τα πρωτόγνωρα για μένα και αισθάνομαι, τόσο άβολα!

Άσε που, αν μη κακό πεθάνει, εγώ αρνούμαι να πάω στην κηδεία! Θεωρώ μεγάλη μαλακία της θρησκείας μας την επινόηση της κηδείας, και ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο γίνεται στις Χριστιανικές Ορθόδοξες χώρες. Να μου πεις ότι θα του κάνουμε μια κηδεία τύπου Michael Jackson, να το δεχτώ. Να κάτσω να βρω το playlist, τα σκηνικά και τα κουστούμια. Αλλά να κάτσω σαν γεροντοκόρη μπροστά από τον ανοιχτό τον τάφο και να με βλέπει όλη η Λευκωσία να κλαίω και να οδύρομαι δεν το θέλω! Μία φορά πήγα στη ζωή μου σε κηδεία, σε νεκρό που δεν τον ήξερα καν, και από το πολύ το κλάμα με έβγαλαν σηκωτό έξω από την εκκλησία. Σκέψου τώρα τι έχει να γίνει. Επιδαυρικό δράμα επιπέδου 'Ιφιγένεια εν Ταύροις' και βάλε!

Η κηδεία είναι η μεγαλύτερη πηγή κουτσομπολιού για τον λαουτζίκο. Μεγαλύτερη και από τον γάμο. Όσοι σε έχουν χεσμένο τα τελευταία 20 χρόνια, ξαφνικά θυμούνται να έρθουν να σου απονείμουν φόρο τιμής και να «συγκλονιστούν» με το δράμα της οικογένειας, (όπου δράμα, βλέπε εμένα). Ο οποίος εγώ, για να αντεπεξέλθω αυτού του performance, θα πρέπει να καταπιώ τα lexotanil δέκα-δέκα! Πίνω ήδη τρία χάπια την ημέρα, δεν θέλω άλλα!

Και δεν μας φτάνει και αυτό το θέατρο, μετά θα πρέπει να τρώμε στη μάπα επί, δεν ξέρω κι εγώ πόσες μέρες, το συγγενολόι στο σπίτι που θα επιδεινώνει το πένθος μας!

Δεν έπρεπε να γίνονται κηδείες. Έπρεπε να θάβουμε τους νεκρούς μας στον κήπο μας, μέσα σε αυστηρά στενό κύκλο! Να τους κλαίμε όσο θέλουμε και μακριά από τα μάτια του κάθε επιτήδειου. Αλήθεια, γιατί δεν τους θάβουμε στον κήπο και τους πετάμε σαν ‘σκυλιά σε χωματερή’ στα τρομαχτικά νεκροταφεία; Χώρια που, όπως διαπιστώθηκε, οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς εκεί! Όλο και κάποιος θα χρησιμοποιήσει τα κόκαλά τους για μαύρη μαγεία, όλο και κάποιος θα κλέψει το πτώμα! Τώρα θα μου πεις, σκέψου να τους θάβεις στον κήπο σου και μετά αν αποφασίσεις να πουλήσεις το σπίτι, μαζί με τα υπάρχοντά σου να πρέπει να ξεθάβεις και τους νεκρούς σου. Σωστά. Ταλαιπωρία.

Βλέπεις; Τέτοιες ανοησίες σκέφτομαι τώρα που δεν μπορώ να πάω εκεί, να δω τι θα συμβεί!

Τι θανατικό έπεσε, γαμώ το, στο σόι μου, τελευταίως; Η Κύπρος φταίει, μάνα μου! Που έχει κακό φενγκ σούι! Γεωγραφική θέση είναι αυτή που έχουμε; Όλα τα δεινά επάνω μας! Αν περάσει κι αυτό, θα μπω στο πρώτο αμπάρι πλοίου που θα βρω μπροστά μου και έχετε γεια βρυσούλλες! Δεν θέλω να βλέπω και να ακούω κανέναν!