Τρεις Στόχοι προς Εξόντωση

Από τον καιρό που μένω στο καινούριο σπίτι των γονιών μου, γίνομαι καθημερινά κοινωνός πολλών ηλίθιων ψυχαναγκασμών που μου επιβάλλονται επειδή το σπίτι είναι καινούριο και πρέπει να το προσέχουμε. Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε εμείς οι δούλοι των ντουβαριών και των ταβανιών, αντί αυτά να εξυπηρετούν εμάς. Και φυσικά, δεν ευθύνονται τα τούβλα και τα τσιμέντα γι αυτή την κατάντια, αλλά ο γυναικείος πληθυσμός του σπιτιού. Ο οποίος πληθυσμός ανήγαγε την κατοίκηση στο σπίτι αυτό σε εμπειρία!

Τρείς είναι οι εχθροί μου αυτή την περίοδο! Τα ριχτάρια του καναπέ, τα σουβέρ και ένα φυτό μπονζάι!

Αναλυτικά:

Τα ριχτάρια: Δεν έχω ξαναδεί πιο ηλίθια εφεύρεση. Να καλύπτω τον καναπέ – τον οποίο και πιθανόν να χρυσοπλήρωσα- με ένα μακρύ ύφασμα για να μην λερωθούν οι μαξιλάρες από τον βρώμικο ποπό μου! Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να καλύπτουμε το ριχτάρι με ένα επιπλέον ύφασμα το οποίο θα προστατεύει το ριχτάρι από τον βρώμικο ποπό μου. Και μετά θα πρέπει να καλύψουμε το κάλυμμα που καλύπτει το ριχτάρι που προστατεύει τον καναπέ με ένα άλλο κομμάτι ύφασμα, και ούτω καθεξής, ανάλογα με το επίπεδο βρώμας που βρίσκεται ο κώλος μας και πως αυτό επηρεάζει τον καναπέ!

Δεν έχω χειρότερο από το να με ζαλίζεις επειδή δεν έκατσα επάνω στο ριχτάρι ή αν το ριχτάρι δεν απλώνεται ισότιμα στο έπιπλο. Μπορεί να πεθάνω! Όποιος έχει τέτοιες έγνοιες να κάθεται στο πάτωμα! Ξοδέψαμε τα μαλλιοκέφαλά μας να αγοράσουμε τον καναπέ για να καθόμαστε στο ριχτάρι?! Αν υπάρχουν εξωγήινοι και μας βλέπουν, δεν πρόκειται να πατήσουν το πόδι τους στη Γη. Θα σκεφτούν: «Υπάρχουν ήδη πολλά ούφο εκεί κάτω!» Μόνο που στα γράφω, ανεβάζω πίεση!

Τα σουβέρ: Άκου λέξη! Σουβέρ. Ένα κομμάτι κόντρα πλακέ πάνω στο οποίο βάζεις το ποτήρι σου για να μην αφήσεις λεκέδες και στίγματα επάνω στην «ιερή τράπεζα,» την οποία οι γυναίκες αποκαλούν ενίοτε και τραπεζάκι του καφέ. Πικρός σου βγαίνει ο καφές! Στον λαιμό σου κάθεται! Να προσπαθείς να πεις δυο κουβέντες και αντί να επικεντρώνεσαι στο εκάστοτε κουτσομπολιό που ευφραίνει την ατμόσφαιρα, να πρέπει να σημαδέψεις το ποτήρι επάνω στο σουβέρ! Γιατί; Για να μην αφήσεις λεκέ!

Η μάνα μου δεν κάνει άλλη δουλειά! Κρατά σουβέρ και περιμένει να δει πού θα κάτσει το ποτήρι για να προλάβει να αποθέσει ένα από κάτω. Σαν τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’ καταντήσαμε! Όσα περισσότερα σουβέρ πετύχετε να κεντράρετε κάτω από τα φλιτζάνια, τόσους περισσότερους βαθμούς για την ομάδα σας! Είμαστε καταδικασμένοι να επιζητούμε συνέχεια μια νέα επιφάνεια στην οποία προορίζεται να προσγειωθεί το ποτήρι μας! Ζω ένα δράμα, κυρίες και κύριοι! Δεν αντέχω άλλο τη δικτατορία του σουβέρ! Θέλω ν’ αφήνω την κούπα του καφέ όπου θέλω χωρίς άγχος!

And last, but not least: Το Μπονζάι! Τι είναι το Μπονζάι; Μην σκιάζεσαι, κι εγώ για άγριο θηρίο το νόμιζα. Φυτό είναι! Κινέζικο! Ένα πράμα που κάνει, λέει, καλό φενγκ σούι. Πώς λέμε η κυρία Βέτα κάνει καλό μουσακά. Ε, το Μπονζάι κάνει καλό φενγκ σούι! Kαι επειδή όλοι οι Δόγηδες έχουν από ένα στο ανάκτορό τους, πήραμε κι εμείς. Μην χάσουμε! Το βάλαμε στην κουζίνα και από τότε ξορκίστηκαν όλα τα κακά, τρομάρα να μας έρθει. Τα κακά ξορκίστηκαν, αλλά μαζεύτηκαν μυγάκια! Πολλά μυγάκια μαγνήτισε το γαμημένο το Μπονζάι!

Τρώω γιαούρτι, φτύνω μυγάκι. Πίνω χυμό πορτοκάλι, βρίσκω μέσα στο ποτήρι άλλα τρία να επιπλέουν. Πιρουνιάζω πατάτα, φτου μυγάκι. Πιρουνιάζω ντομάτα, φτου και βγαίνω! Το Μπονζάι όμως, δεν βγαίνει από την κουζίνα. Ρίζωσε! «Και τι να το κάνουμε;» αναρωτήθηκε η μάνα μου συμπληρώνοντας: «είναι δώρο και είναι και πανάκριβο!» Έμφαση στο 'πανάκριβο' παρακαλώ. «Να το πετάξουμε! Τρώω εγώ τις μύγες για να έχεις εσύ στην κουζίνα Μπονζάι! Είχαμε και στο χωριό μας Μπονζάι;»

Η μάνα μου πήρε το Μπονζάι από το τραπέζι της κουζίνας και το έβαλε επάνω στον πάγκο. Δηλαδή το μετακίνησε δυο μέτρα.

Εγώ μια μέρα θα φύγω από δω.

Το Μπονζάι, ποτέ!