Αχ, ρε παπά!

Το τι κλάμα και οδυρμό ρίχνω τις τελευταίες 48 ώρες (όχι το συγκρότημα), για τον πατέρα μου, δεν περιγράφεται. Κλειδώνω την πόρτα του υπνοδωματίου μου, πάω και στήνομαι σε μια γωνιά και κλαίω, κλαίω, κλαίω, σε σημείο που έλυνα άνετα το υδατικό πρόβλημα της χώρας! Κλαίω τόσο αβίαστα, σαν 5χρονο που έχασε τους γονείς του μέσα στην Κρατική Έκθεση Κύπρου και τους ψάχνει η ασφάλεια, καλώντας από τα μεγάφωνα: «Ο μικρός Χρίστος, ψάχνει τον πατέρα του! Ελάτε να τον παραλάβετε από το περίπτερο της Αστυνομίας, νούμερο τρία!»

Το περίεργο της υπόθεσης, είναι ότι με τον πατέρα μου δεν έχω ιδιαίτερα καλές σχέσεις, ώστε να δικαιολογείται τόσος θρήνος. Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις μας είναι σαφώς πιο ευγενικές, αλλά σίγουρα δεν είναι φιλικές. Από τον καιρό που πήγα Δημοτικό σχολείο μέχρι και σήμερα είμαστε σε μια διαρκή κόντρα η οποία εξελίσσεται σε καβγά άμα μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο μαζί για πάνω από δέκα λεπτά.

Νομίζω πως σαν «προέκταση το εαυτού του», τού χάλασα τη φαντασίωση!

Κατ’ αρχήν, ουδέποτε χώνεψε το ότι δεν έγινα γιατρός, μέγας και τρανός. Επίσης, ουδέποτε χώνεψε το ότι δεν έγινα καλαθοσφαιριστής. Το ότι έγινα δικηγόρος και πήρα και δυο μεταπτυχιακά τού είναι απλώς αδιάφορο. Θεωρεί πως τα νομικά και η δημοσιογραφία είναι πτυχία της κουτσής Μαρίας. Πράγμα που εν μέρει αληθεύει, αλλά πες ρε γαμώ το ένα μπράβο και ας πέσει χάμω! Αντιθέτως, τα μπράβο και τα συγχαρητήρια τα άκουγα με φειδώ από το στόμα του, ενώ πάντα έβρισκε τρόπο να μου βγάζει το καθετί ξινό. Ερχόταν η φιλόλογος και έκανε ειδική μνεία στις εκθέσεις μου και όταν το έλεγα στο σπίτι δεν μου είπε μια φορά «διάβασέ μου κι εμένα να δω τι έγραψες!»

Ουδέποτε συμμερίστηκε τις αγωνίες μου κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Περίμενα αποτελέσματα για το μάστερ και όταν με πήραν τηλέφωνο από το Λονδίνο οι Εγγλέζοι για να μου πουν ότι πέρασα, αυτός μου έμπηξε τις φωνές ότι έβαλα δυνατά τη μουσική για να πανηγυρίσω και τον ξύπνησα! Εννοείται ότι δεν ήρθε μισή φορά να με δει στο θέατρο τα τελευταία τρία χρόνια που παίζω με φίλους μου. Αυτά τα θεωρεί αδελφίστικα και στην καλύτερη περίπτωση καραγκιοζιλίκια. Στις σπάνιες φορές που συζητούσαμε τις γκομενικές μου περιπέτειες, πάντα αποφαινόταν πως εγώ φταίω που δεν πέφτει η γκόμενα και ουδέποτε εκείνη που με κλάνει.

«Εγώ στην ηλικία σου γαμούσα δέκα την ημέρα!» - μου λέει πάντα απαξιωτικά. «Κι εγώ δέκα την ημέρα πηδώ (δάχτυλα) αλλά δεν το κάνω θέμα!» απαντώ προσπαθώντας να το γυρίσω στο χιούμορ και να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε οι σχέσεις μας μόνο αγαστές δεν είναι.

Δεν λέω πως δεν με αγαπά, βεβαίως. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, ουδέποτε μου το έδειξε! Και όλοι έχουμε ανάγκη να μας το δείχνουν, ασχέτως αν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε. Πολλοί οικογενειακοί φίλοι μου λένε ότι έξω, πίσω απ’ την πλάτη μου δηλαδή, καμαρώνει για μένα και μιλά με τα καλύτερα, αλλά τι να το κάνεις; Όταν το 98% της συμβίωσής μας ήταν μια μάχη και στην καλύτερη μία διαμάχη, χέσε με!

Και εγείρεται το ερώτημα. Γιατί τον κλαίω; Γιατί τόσο αίμα, δάκρυ και ιδρώτας, ξενύχτι και παράπονο τις τελευταίες 48 ώρες; (όχι το συγκρότημα).

Να σου πω αμέσως, γιατί! Διότι είτε είμαστε 10, είτε 20, είτε 30 χρονών, έχουμε ανάγκη από έναν μπαμπά και μια μαμά. Είμαστε πάντα τα μωρά τους σε ένα σώμα που γερνά χωρίς την έγκρισή μας και επιδιώκουμε υποσυνείδητα την αποδοχή και την στοργή τους. Και όσο συνειδητοποιούμε ότι αποδημούν εις Κύριον και ουδέποτε τους είχαμε όταν τους χρειαζόμασταν, κλαίμε. Διότι αντιλαμβανόμαστε πως στον κόσμο αυτό μόνοι ήρθαμε, και μόνοι θα φύγουμε!

Και αν τυχόν τολμήσω να θίξω όλα τα πιο πάνω μαζί τους, θα με πουν αχάριστο που «ουδέποτε εκτίμησες και είπες μισό ευχαριστώ γι αυτά που σου προσφέραμε» και θα με βγάλουν και τρελό κι από πάνω! Και τότε είναι που τα παίρνω κι εγώ, αρχίζω να βρίζω και ξεκινά νέος καβγάς που δεν έχει νικητή. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε! Δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ, το πήρα απόφαση. Αλλά ότι με πονάει, με πονάει...

Ο πατέρας μου είναι ακόμα σε καταστολή (δηλ. δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον), και οι γιατροί περιμένουν να συνέλθει ελαφρώς ο οργανισμός του, ώστε να του χορηγήσουν φάρμακα και να γιάνει. Δεν αποκλείουν να επιστρέψει σπίτι, αλλά δεν αποκλείουν και να μας αφήσει χρόνους. Οπότε εμείς απλώς περιμένουμε να δούμε που θα γύρει η ζυγαριά… Πφφ! Ούτε όταν έπαθα εγώ το ανεύρισμα τον Δεκέμβρη δεν ήμουν τόσο εκτός τόπου και χρόνου, όσο είμαι τις τελευταίες δυο μέρες...

Μια φορά, εκείνος ο μπαμπάς που μου έπαιζε κουκλοθέατρο με τα muppet show και μου αγόραζε μπαλόνια με τον Ντόναλντ Ντακ στο λούνα παρκ, δεν ξέρω αν θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σπίτι… Και δυστυχώς, τον πεθυμώ.

Φωτογραφία του '84. Αυτό το μπαλόνι είχε μεγάλη ιστορία. Μου το αγόρασε ο παπάς μου στο Λούνα πάρκ του Παπαφιλίππου. Aλλά μέχρι να πάμε στο πάρκινγκ, πήγα να παίξω τον έξυπνο και το άφησα να φύγει. Ο παπάς μου τότε πήγε και μου αγόρασε ένα δεύτερο, το οποίο μου το έδεσε στον καρπό μου για να μην μπορώ να το αφήσω να πετάξει. Ύστερα ήρθαμε σπίτι, το διηγηθήκαμε σε όλους και το φωτογραφίσαμε για να το καμαρώνουμε εν έτει 2010... Φωτογραφία με το πτυχίο δεν βγάλαμε, αλλά για τον Ντόναλντ Ντακ, respect!

ΥΓ: Αν είσαι συγγενής μου και αυτή τη στιγμή διαβάζεις όλα τα πιο πάνω, κάνε πως δεν τα διάβασες… Εγώ μια φορά τα είπα, και γλίτωσα τα €50 του ψυχολόγου.