Πάμε Πακέτο on Facebook

Πρόσφατα θυμήθηκα τον ‘αδελφό’ μου από τα ΥΕΑ. Έχω να μάθω νέα του από το 1998 που καταταχτήκαμε. Τι πάει να πει ‘αδελφός;’ Είναι βασικά ο Κύπριος με τον οποίο μοιράζεσαι τον θάλαμο όσο διαρκεί η εκπαίδευση στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν μοιράζεσαι μόνο τον θάλαμο. Μοιράζεσαι και το καψόνι (όσο καψόνι μπορεί να υπήρχε εν έτει 1998), μοιράζεσαι τις αγγαρείες, τον ύπνο, χαρές και λύπες. Θέλοντας και μη, στο τέλος της θητείας τον θεωρείς αδελφό σου.


Εκτός των άλλων, μοιράζεσαι και το φαγητό. Με το οποίο εγώ, ως γνωστόν, έχω τρομερό πρόβλημα. Δεν τρώω κρέατα, όσπρια, αηδίες. Ζω μόνο με γαλακτοκομικά, φρούτα, λαχανικά και ζυμαρικά. Το ξέρω. Θα πεθάνω γρήγορα, αλλά με παρηγορεί πως το κακό σκυλί, ψόφο δεν έχει. Τέλος πάντων. Στον Αυλώνα «το φαγητό είναι πάντα καλό!» και «το τρώμε όλο!» Και τους κεφτέδες! Τους κεφτέδες που εγώ τους απαρνιέμαι φανατικά, καθότι μου βρομάνε τα μάλα και εμφανισιακά με παραπέμπουν σε ωραιότατα κουραδάκια.


Έτσι που λέτε. Ο ‘αδελφός’ μου στον στρατό, φρόντιζε να με βγάζει από τη δύσκολη θέση. Κάθε που ο αξιωματικός δεν στεκόταν πάνω από το κεφάλι μας για να επιτηρεί τη διατροφή μας, ο αδελφός καθάριζε από τον δίσκο μου κοτόπουλα, κρέατα, ό,τι φανταστείτε! Για μένα άφηνε το αβγόψωμο, άντε και κανένα παγωτάκι. Χίλια χρόνια να ζήσει!


Μια καλή μέρα, εκεί που έπρεπε να φάμε κεφτεδάκια, εγώ περίμενα πως και πως τον αξιωματικό να φύγει για να τα περάσω στο δίσκο του αδελφού μου. Αυτός φαίνεται παρατήρησε ότι εγώ αρνιόμουν να δοκιμάσω τους κεφτέδες, οπότε επίτηδες παρέμεινε από πάνω μου.


Αξιωματικός: Γιατί δεν τρως ΥΕΑ;

Αντίχριστος-ΥΕΑ: Τρώω...

Αξιωματικός: Σαν να μην τρως με όρεξη!

Αντίχριστος: Όχι, πως...

Αξιωματικός: Ε, για φάε να σε δω!


Άλλαξα δέκα χρώματα. Πήρα το πιρούνι, έφερα μια μπουκιά στο στόμα, έβαλα στο mute την αίσθηση της γεύσης και της όσφρησης και με μια απότομη κίνηση δάγκωσα τον κεφτέ. Εντός ενός δευτερολέπτου έθεσα σε ισχύ ένα σχέδιο με τεράστια επιτυχία. Προσποιήθηκα εμετό!


Αντίχριστος: Γκλούπ!

Αξιωματικός: Τι έγινε; Είσαι καλά; Πνίγεσαι;

Αντίχριστος: Εμετό! Θέλω εμετό!

Αξιωματικός: Γρήγορα, φτύσε το! Πήγαινε στο θάλαμο και φτύσε το!


Μιλάμε, έδωσα ρεσιτάλ! Κάρολος Κουν! Έτρεξα στο θάλαμο, έφτυσα τον κεφτέ στην τουαλέτα και παρέμεινα εκεί όσο διαρκούσε το συσσίτιο. Γλίτωσα και την φρουρά. Με πήραν και στο γιατρό, τάχα για γαστρεντερικές διαταραχές, μια χαρά έλιωσα στην υπηρεσία της πυρόσβεσης εκείνη τη μέρα! Τέλος πάντων, να’ ναι καλά ο αδελφός που στις πλείστες περιπτώσεις καθάριζε για πάρτι μου, και γλίτωνα τα καραγκιοζιλίκια.

Φεύγουμε από το 1998 και φτάνουμε στο 2008! Ανακάλυψα το Facebook και πάνω στην πλήρη μου ανία έκανα ένα γρήγορο search να εντοπίσω τον κεφτεδοσωτήρα! Τον εντόπισα, του έστειλα μήνυμα και η απάντηση του ήταν η εξής: «Ποιος είσαι εσύ; Δεν σε θυμάμαι!»


Μόνο για τα κοτόπουλα με ήθελες, άτιμε αδελφέ! Ωιμέ, ωιμέ, τι άλλο να κάνω για να με θυμηθείς; Να πάω στο ‘πάμε πακέτο!’


Βίκυ Χατζηβασιλείου: Κύριε Μάριε, κάποιος σας έστειλε αυτό το πακέτο. Θέλετε να το ανοίξουμε;

Μάριος: Ναι, βέβαια, έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω ποιος με ψάχνει...

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Ανοίξτε το πακέτο κύριε Μάριε!

Ανοίγει το μπαούλο και εμφανίζεται μέσα ένας κεφτές μισοδαγκωμένος. Ο Μάριος λυγίζει και ξεσπά σε κλάματα.


Βίκυ Χατζηβασιλείου: Αναγνωρίσατε τον κεφτέ κύριε Μάριε;

Μάριος: Όχι!

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Τότε γιατί κλαίτε;

Μάριος: Πεινάω και τον λιγουρεύτηκα! Μπορώ;

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Ελεύθερα!

Μάριος: (Μπουκώνει τον κεφτέ και λερώνεται). Μμμμ! Δεν παίζεται!

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Είναι φτιαγμένος από αγνά, φυσικά υλικά, γι' αυτό! Κόψε μου λίγο και μένα... Που λέτε, αυτόν τον κεφτέ κύριε Μάριε, σας τον έστειλε ο πολύτιμος σας φίλος από το στρατό, ο Αντίχρηστος!

Μάριος: Ο χαλβάς;

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Κεφτές, όχι χαλβάς!

Αντίχριστος: Στο λαιμό να σου κάτσει! Να φύγει και ο φάκελος να φύγει και ο 'αδελφός!'


Πανάθεμα σε Μάριε και αν με θυμηθείς κι αν δεν με θυμηθείς!